I że cię nie opuszczę

Recenzja

Premiera: 9.05.2018

„Po powrocie Alice z pustyni nie mówiliśmy już o naszych wcześniejszych planach wypisania się z Paktu. Jej pobyt tam był tak intensywny, a nasz związek zdawał się potem tak umocniony, że wszystko to, co nas denerwowało w Pakcie, zaczęło nam się nagle wydawać mniej uciążliwe. Nawet to, w jaki sposób Declan i Diane ją zabrali, nabrało zupełnie innego znaczenia. Kiedy Diane zakładała kajdanki na kostki Alice, Declan powiedział, że to konieczne, i choć nie podzielam jego zdania, widzę teraz, że to doświadczenie rzeczywiście zmieniło Alice – zmieniło nas. Staliśmy się, że tak powiem, bardziej małżeństwem. Nie da się ukryć, że to nas do siebie zbliżyło. Że dzięki temu byliśmy teraz bardziej zakochani. Może nie pogodziliśmy się jeszcze w pełni z Paktem, ale w każdym razie przestaliśmy się mu opierać.” – fragment powieści.

Książka „I że cię nie opuszczę” Michelle Richmond to powieść, która sprawiła mi niemały problem. Zdecydowałam się przyjąć ją do recenzji, ponieważ zaintrygował mnie jej opis, akcentujący pytanie: jak wiele będziesz w stanie zrobić dla małżeństwa. Przyznaję, wyjątkowo zaciekawiła mnie ta kwestia, podobnie jak krzycząca z okładki informacja, że to fenomenalny thriller psychologiczny. Niestety, w moim odbiorze, z fenomenalnym thrillerem książka ta ma niewiele wspólnego. Wykreowana przez autorkę historia bardziej mnie śmieszyła i lekko żenowała, niż wywoływała dreszczyk emocji, o niepokoju nie wspominając. Fabuła jest bliższa powieści SciFi niż gatunkowi, który powinien trzymać czytelnika w napięciu, przykuwać do fotela bądź kanapy z trwogi, co przytrafi się bohaterem dalej. A w tym przypadku tak nie było.

Nie powiem, książkę przeczytałam bardzo szybko, jednak motywowały mnie do tego nie frapujące sploty wydarzeń, w które uwikłane zostały główne postacie, ale pytanie: jaki jeszcze absurd zaserwuje mi autorka? Bo że było ich kilka, totalnie mnie nieprzekonujących, to fakt.

Po pierwsze: młode małżeństwo z San Francisco - Jake i Alice - bez żadnych wątpliwości i chwili zastanowienia, niemalże dzień po ślubie, podpisuje umowę członkostwa w elitarnym Pakcie, mającym na celu umacnianie małżeństw i ukrócanie rozwodów, a właściwie nie dopuszczanie do rozwodów w ogóle (metody jakimi realizuje ten postulat są mocno wątpliwe). Psycholog i terapeuta par oraz prawniczka nie mają jednak żadnych zastrzeżeń do tego przedsięwzięcia; są totalnie zauroczeni ideą wypracowania jeszcze bliższej więzi (a nie znają się od wczoraj, mieszkają razem) i nie kłopoczą się czytaniem umowy ze zrozumieniem. Ot tak, składają na niej podpisy, ignorując bardzo surowe w wielu aspektach zapisy oraz sekciarski wydźwięk dołączonego do niej Podręcznika Paktu. Serio?! Dorośli, wykształceni ludzie dają się złapać jak dzieci w sieć zależności i procedur oceny ich prywatnego, małżeńskiego pożycia? Dobrowolnie poddają się rygorowi, który zagraża nie tylko ich małżeńskiemu szczęściu, ale zdrowiu i życiu?

Po drugie, im dalej w las, tym ciemniej i kiedy Jake orientuje się (wow! brawo dla niego!), że coś w tym całym Pakcie jest nie tak, bo jego żona zostaje niemalże uprowadzona w kajdankach i jest kilka dni przetrzymywana w ośrodku reedukacyjnym dla niesfornych małżonków, próbuje się z całego ustrojstwa wycofać. Ale jak wiadomo, kiedy nie czyta się umów i tego, co napisane jest drobnym druczkiem, to łatwiej jest w dane przedsięwzięcie wejść niż się z niego wypisać. No i zaczyna się nierówna walka z członkami Paktu, którzy za pomocą urządzeń monitorujących oraz tortur psychicznych i fizycznych wypracowują posłuszeństwo i lojalność wobec swojej organizacji.

Po trzecie, zakończenie… co by tu za dużo nie mówić. Skoro cała powieść naszpikowana była wątkami, które są strawne tylko wtedy, kiedy podejdzie się do nich z przymrużeniem oka, a nawet z zamknięciem obu, to dlaczego autorka zdecydowała się na to, na co się zdecydowała? Niechże by już nawet w ostatnich wersach abstrakcja napęczniała do granic możliwości. Ale nie, ostatecznie Alice i Jake wrócą jak gdyby nigdy nic do normalności i pielęgnowania małżeńskiej sielanki.

Muszę jednak autorce oddać sprawiedliwość, że książkę tę można nazwać wprawką do psychologii społecznej, ponieważ Richmond na kartach swojej powieści stworzyła laboratoryjne warunki eksperymentu psychologicznego, którego hipoteza brzmi: człowiek jest w stanie zaangażować się we wszystko, co zaspokoi jego potrzebę uznania i akceptacji. Ponadto, autorka ustami swojego głównego bohatera Jake’a (narracja prowadzona jest w pierwszej osobie liczby pojedynczej, zatem brzmiało to bardzo przekonująco) zaserwowała nam garść psychologicznych faktów i sporo trafnych obserwacji, zarówno jeśli chodzi o terapię par, jak i radzenie sobie z nastolatkami z depresją czy rozgoryczeniem wywołanym rozwodem rodziców.

Ogólnie rzecz biorąc, nie nudziłam się przy lekturze tej książki, mogę nawet powiedzieć, że świetnie się bawiłam, aczkolwiek jestem rozczarowana, że marketingowy zabieg zachwalający ten tytuł jako świetny thriller, okazał się nietrafiony. Ale to już mój problem :)

Sponsorem mojej przygody z powieścią „I że cię nie opuszczę” było Wydawnictwo „Otwarte”.

[Adres usunięty]

Powieści Michelle Richmond, autorki mieszkającej w Karolinie Północnej, przetłumaczono aż na trzydzieści języków. Niejednokrotnie jej książki zyskiwały miano bestsellerów, a dodatkowo nie raz za swoją twórczość została nagrodzona. I teoretycznie brzmi to niezwykle zachęcająco i wręcz kusząco – nic tylko sięgać w ciemno po tak zachwalane dzieła, prawda? Jednak ile razy już się przekonaliśmy, że tak naprawdę nadmierna reklama robi książce więcej szkody niż pożytku? Ile to już razy sięgnęliście po rzekomego bestsellera, a tutaj nagle okazało się, że to wcale nie bestseller, a zwykły przeciętniak? No i jak tu wierzyć reklamie?

Tematyka sekty i tajnych stowarzyszeń jest tematyką z jednej strony ponadczasową i zawsze zachęcającą, z drugiej jednak dosyć już oklepaną. Bo czy można wymyślić coś nowego w podobnych klimatach? Właściwie to pewnie i można, być może istnieją takie granice, których twórcy, w tym pisarze, póki co boją się przekraczać, być może te dwa motywy niosą ze sobą nieskończone możliwości, ale prawda taka, że zazwyczaj są prezentowane na jedno kopyto. Mimo wszystko osobiście uważam, że jest w tym potencjał, jednak w przypadku powieści Michelle Richmond nie został wykorzystany w stu procentach. Ale chwila, chwila… O co chodzi tutaj z tą sektą?

Teoretycznie słowo „sekta” nie pada zbyt często w tej książce. Właściwie bardzo rzadko. Za to nagminnie mamy do czynienia ze słowem „pakt” – nawet sam oryginalny tytuł brzmi tak samo (The Marriage Pact). To elitarny klub dla małżeństw, do którego nie każdy może przynależeć. Tylko odpowiednio wyselekcjonowane małżeństwa otrzymują propozycję dołączenia do pozostałych. W pewnym sensie jest to też program, który ma zapewnić długi staż związkowi dwójki ludzi. Z tego powodu Alice i Jake są oczarowani propozycją szefa kobiety i chętnie godzą się na dołączenie do Paktu. Wkrótce jednak uzmysławiają sobie, że prawdopodobnie była to najgorsza decyzja w ich życiu.

Przyznam szczerze, że początkowo ta książka zapowiadała się naprawdę wspaniale. Dojrzały język, rozbudowana fabuła, intrygujący motyw Paktu. Jednak im dalej w las, tym więcej drzew. Z czasem to rozbudowywanie i drążenie każdej sytuacji stało się lekko męczące, choć nie ukrywam, że styl Michelle Richmond jest sam w sobie naprawdę dobry. Jednak to nie kwestia stylu – po prostu autorka zbyt mocno próbowała wejść w pewne aspekty swojej historii i zbyt mocno się ich trzymała – w efekcie po prostu przesadziła, bowiem historia Alice i Jake’a zaczęła się dłużyć. Gdyby jeszcze towarzyszyło temu odpowiednie stopniowanie napięcia czy zaskakujące zwroty akcji to wyglądałoby to inaczej, aczkolwiek nie ma tego tutaj zbyt wiele. Były takie chwile, w których mój umysł się rozjaśniał i pojawiała się dawka nadziei – chwilami Richmond naprawdę wiedziała, jak wstrząsnąć czytelnikiem, chociaż zależy to też od tego, jak wiele książek tego typu macie na swoim koncie. Wiecie jak to jest – im więcej się czyta, tym ciężej o element zaskoczenia, o coś, co nami wstrząśnie.

Skupmy się teraz przez chwilę na samym Pakcie. Nie ma co ukrywać, to typowa sekta, ukrywająca się pod fałszywą otoczką radości, szczęścia i idealnego życia w małżeństwie. Jednakże wszelkie zasady, które zostały spisane w podręczniku, którym kierują się członkowie elitarnego klubu, są po prostu przesadzone. Takie podejście do małżeństwa jest absurdalne i jestem przekonana, że w życiu codziennym w końcu przyniosłoby odwrotny skutek. Szłoby od tego totalnie ogłupieć – oto sedno. Karanie tych, którzy nie spełniają oczekiwań wyżej postawionych członków Paktu jest też absurdalne. Cały ten motyw wydaje się być absurdalny, choć i tak wygrywa tutaj samo zakończenie. Czy było zaskakujące? Tak, ale w ten negatywny sposób. Było jednym wielkim rozczarowaniem, a cała ta historia w jego obliczu straciła jakikolwiek sens.

Sama do końca nie wiem, co myśleć o tej książce. Generalnie język autorki jest naprawdę dobry, a historia jest napisana tak, że z łatwością porusza wyobraźnię, więc czyta się to tak, jakby się oglądało film. Jednakże absurdalność pewnych wątków nie daje mi spokoju.

„Małżeństwo na początku jest jak taczka pełna mokrego cementu, nieuformowane, pełne niekończących się możliwości co do kształtu, jaki w końcu przybierze.”

Kto z nas by się spodziewał, że prezent ślubny, od gościa zaproszonego na uroczystość (z resztą całkiem spontanicznie), może odmienić życie? Alice i Jake na pewno nie, a jednak tak się właśnie w ich przypadku stało. Nowożeńcy otrzymują zaproszenie do elitarnego klubu, zwanego Pakt. Jaki jest cel tego klubu? Zacieśnianie więzi pomiędzy małżonkami, wspieranie ich i mobilizowanie do okazywania sobie miłości nie tylko od święta, jak najczęściej wspólne spędzanie czasu. A wszystko po to by małżeństwo stało się naprawdę czymś nierozerwalnym. Jednak czy zasady, którymi kieruje się owy klub, rzeczywiście są skuteczne?

Ciekawy i oryginalny pomysł na fabułę, dobrze wykreowani bohaterowie, wyważona akcja, która z jednej strony wciąga nas bez reszty, a z drugiej nie wywołuje w nas odczucia, że autor daje nam za dużo informacji i w zbyt szybkim tempie.. To wszystko, jak dla mnie jest przepisem na lekturę godną polecenia, i taką właśnie okazała się „I że Cię nie opuszczę”.

Michelle Richmond stworzyła powieść, która na pewno zostanie ze mną na dłużej, i będę ją polecała każdemu. Jest tak dobra, że czytając ją, zaznaczyłam dokładnie 36 cytatów, do których chcę wrócić. A to chyba o czymś świadczy.

"Śmiej się, kiedy jest dobrze, i śmiej się, kiedy jest źle.

Kochaj bez umiaru, kochaj bezinteresownie.

Życie jest proste, życie jest złożone, życie jest krótkie.

Jedyna waluta, jaką tak naprawdę masz, to czas - mądrze nim gospodaruj..."

Uwielbiam sięgać po książki, wokół których trwa nieprzerwany medialny (ale i nie tylko) szum. Reklamy, zapowiedzi, nuta ekscytacji i fascynującego oczekiwania zawsze wywołują we mnie emocje. Czy książka okaże się takim bestsellerem, na jaki się zapowiada? Czy te wszelkie pochlebne recenzje mają sens i naprawdę warto sięgnąć po ową lekturę? Czy głosy krytyki to jednocześnie głosy zazdrości? Czy może faktycznie pojawi się znaczny przerost formy nad treścią i szumnie zapowiadany hit okaże się gniotem, którym nie warto zawracać sobie głowy? Bywa różnie. Już niejeden raz boleśnie przekonałam się, że "numery jeden" nie mieszczą się w mojej prywatnej setce, a czasem publikacje oceniane niby jako "takie sobie" - totalnie kradną moje serce, zapadając w pamięć na długo. Ale dlaczego w ogóle poruszam ten temat? Bo "I że cię nie opuszczę" było dla mnie taką książką. Wyczekiwaną, reklamowaną, wokół której wyrosło mnóstwo opinii; i tych pozytywnych, ale i mniej pochlebnych, pożądaną ze względu... Tematyki. Bo ta jest czymś nowym i rzadko spotykanym. Ale o czym dokładnie mowa? Zapraszam.

Alice i Jake są szczęśliwą parą, właśnie wzięli ślub. Pomimo tego, jak bardzo się różnią, znaleźli złoty środek, by wieść razem cudowne życie do końca swoich dni. Alice, teraz wzięta pani prawnik (choć kiedyś grała w zespole rockowym i nie myślała o przyszłości), jest zapracowana, roztrzepana, pełna chaosu i nieprzewidywalna. Jake to psycholog-terapeuta, którego charakteryzują ład i opanowanie. Oboje się wzajemnie siebie uczą, i pewnie tak byłoby już zawsze, gdyby nie... Prezent ślubny od klienta kancelarii Alice. Dziwna skrzynka, w której zawarte są zaskakujące i jeszcze bardziej dziwne rzeczy trafia do młodej pary. Początkowo Alice i Jake podchodzą sceptycznie do owego podarunku, jednak z biegiem czasu poddają się jego zasięgowi. Owym prezentem jest Pakt - umowa małżeńska, z której należy się skrupulatnie wywiązywać. W przeciwnym wypadku... Ponosi się spore konsekwencje. Pakt ma zadanie wzmacniać związek; chronić go za wszelką cenę, pomagać pokonywać przeciwności losu, dbać o wzajemne wspieranie się. Według założycielki Paktu - pozornie niedoceniane czynności, takie jak podarowanie ukochanej osobie raz w miesiącu prezentu, czy zorganizowanie wspólnego wyjazdu raz na kwartał - tworzą solidne podstawy związku, które nie pozwolą mu się rozpaść podczas większego sztormu. Ale Pakt to nie tylko pozytywny aspekt udanego małżeństwa. Alice i Jake wkrótce bowiem się przekonają, czym tak naprawdę jest organizacja, do której przystąpili, i jak bolesne są konsekwencje przeciwstawienia się jej. Nie jest to bowiem klub dla szczęśliwych małżeństw, gdzie podobne sobie pary wymieniają się doświadczeniami. To zasady, którym trzeba się podporządkować, a z Paktu nie można się ot tak wypisać. Bo... "Z Paktu nikt nie wychodzi żywy", rozumiesz?

Nie spodziewałam się, że tak absurdalna historia AŻ tak mnie pochłonie. Nie mieści się mi bowiem w głowie, że kobieta-prawnik i rozważny mężczyzna tak lekkomyślnie podpisują umowę, nie czytając wcześniej wszystkich jej punktów. A tak się dzieje. Składają na umowie swój podpis, pieczętując tym samym swój los. Muszą zacząć się pilnować, gdyż każde złamanie punktu z Paktu niesie za sobą dramatyczne skutki. Pochłonęłam tę książkę w dwa dni, nie mogąc się od niej oderwać. Oryginalny i momentami niewiarygodny pomysł na fabułę totalnie mnie porwał. Krótkie rozdziały odkrywające kolejne elementy układanki ciągną Czytelnika za sobą, nie dając mu chwili na oddech. To thriller psychologiczny; nie ma tu kałuży krwi i morderczej jatki, jednak jest coś innego. Świadomość, iż Pakt mógł/może istnieć naprawdę. Przecież inne sekty istnieją i mają się całkiem dobrze, prawda? Przerażające jest to, jak wyglądają pozornie niewinne sposoby werbowania nowych członków, jak fanatyczni ludzie kierują takimi organizacjami, jak bardzo mają spaczone podejście do rzeczywistości, jak wytrwale w swoim myśleniu dążą do założonych wcześniej celów. Autorka zagłębiła się w temat, dając ujście właśnie taką lekturą. Jest ona specyficzna, na pewno inna niż podobne w gatunku, wyzwalająca różne dziwne emocje. Cała fabuła i jej dopracowanie naprawdę zasługują na uznanie. Lista zasług i przewinień w Pakcie jest naprawdę długa; z każdego zadania należy systematycznie się wywiązywać, inaczej stosowane są kary... Od których aż włos na głowie się jeży. Nie mogłam przejść obojętnie obok takiej książki. I choć wiem, że niektórym się bardzo nie spodoba, to ja ją przeczytałam z zapałem. Bardzo spodobał mi się styl pani Michelle Richmond, narracja poprowadzona z punktu widzenia Jake'a. I choć momentami chciałam poznać również stanowisko Alice, może to i dobrze, że tak się jednak nie stało. "I że cię nie opuszczę" zapada w pamięć na długo.

Na pewno sięgnę po inne książki autorki. Polecam!

[Adres usunięty]

Przyznam szczerze, że po przeczytaniu "polecajki" Lisy Gardner na okładce byłam pewna, że ta książka będzie mocna, okrutna i trzymająca w napięciu. Podejrzewam, że po przeczytaniu "Ta książka nie pozwoli ci zmrużyć oka przez całą noc: zaczniesz wątpić w każdego, kogo kiedykolwiek kochałeś." również mielibyście podobne oczekiwania. Brakowało mi napięcia w tej pozycji, jednak ostatnie 150 stron to nadrobiły, bo przeczytałam je z wielkim zaciekawieniem- nie mogłam się oderwać. Wydaje mi się, że stanowczo za dużo Jake opowiada o swoich pacjentach. Przytacza problemy par oraz nastolatków, które przychodzą do niego na terapię. Zdecydowanie bardziej interesujące było całe zamieszanie z Paktem i moim zdaniem opisy terapii i pacjentów było zbędne.

"Prostsze jest łatwiejsze, to prawda. (...) Ale wiesz co? (...) Czasami potrzebuję czegoś skomplikowanego, złożonego. Bo to jest ciekawe. To stanowi dla mnie wyzwanie. To, co jest łatwe, rzadko prowadzi do czegoś wspaniałego, a czasami pragnę wspaniałości."

W "I że cię nie opuszczę" występuje narracja pierwszoosobowa, czyli moja ulubiona. Dzięki niej możemy bliżej poznać głównych bohaterów, ich uczucia, przemyślenia oraz emocje im towarzyszące. Tę historię poznajemy z perspektywy Jake'a, który, swoją drogą, jest moją ulubioną postacią z tej książki. Bohaterowie są chyba najmocniejszą stroną tej pozycji, a pomysł na fabułę, moim zdaniem, jest rewelacyjny. Pakt oraz wszyscy członkowie są bardzo ciekawi i trochę przerażający. Głównie sam ich tok myślenia o słuszności tego "klubu". Bez wątpienia "I że cię nie opuszczę" wyróżnia się na tle innych książek i jestem ciekawa jak potoczyły się dalsze losy bohaterów. Zakończenie było zaskakujące i ciekawe, jednak niezamknięte. Autorka zostawiła czytelnikom spore pole do domysłów.

"(...) małżeństwo jest żywe i pełne sprzeczności, jednocześnie przewidywalne i zaskakujące, dobre i złe, a każdego dnia coraz bardziej skomplikowane."

Podsumowując, "I że cię nie opuszczę" to ciekawa pozycja, godna polecenia. Jednak moim zdaniem nie jest to thriller. Jeśli ktoś, tak jak ja, sięgnie po tę książkę myśląc, że znajdzie tu mnóstwo akcji i napięcia to może się trochę rozczarować. Dlatego jeśli macie zamiar sięgnąć po tę książkę to miejcie to na uwadze.

Tekst pochodzi z bloga: [Adres usunięty]

PAKT CIĘ NIGDY NIE ZOSTAWI

I że cię nie opuszczę, to książka, która wzbudziła we mnie skrajne emocje. Z jednej strony byłam przerażona i cała historia wzbudzała we mnie sprzeciw, ale z drugiej przewracałam kartkę za kartką i chciałam dowiedzieć się, jak ta opowieść się skończy. Pojawiały się coraz to nowe fakty, zdarzenia, tajemnice. Pomysł na Pakt i coś na kształt sekty było bardzo ciekawe i intrygujące. Zwłaszcza, że trochę tam namieszano i zrobiło się niebezpiecznie. Kto by pomyślał, że pojawi się więzienie i coś na kształt rozpraw sądowych!

Podobała mi się również kreacja bohaterów - zarówno naszej głównej pary, jak i postaci pobocznych, które zgrabnie wypełniały tło i budowały klimat Paktu. Nikt nie był tam idealny, każdy miał swoje grzeszki, sztuczne uśmiechy. Każdy kogoś grał. Czy rozpoznasz, kto ma dobre intencje?

Na plus przemawia tu także fakt, iż książkę czyta się ekspresowo, bo nawet jeśli nie ma tu pędzącej akcji, to i tak jesteśmy ogromnie ciekawi, co wydarzy się na kolejnej stronie i ciężko oderwać się od lektury. Co mi się za to nie podobało? Zakończenie. Mogło być nieco lepsze, bo to, które otrzymałam niby było w porządku, ale zabrakło efektu "wow".

STRUKTURA

Książka podzielona jest na numerowane rozdziały, w których pierwszoosobową narrację powierzono Jake'owi. Poznajemy Pakt oraz całe otoczenie jego oczami, co jest zgrabnym posunięciem - dzięki temu nie dowiadujemy się wszystkiego od razu, za to odkrywamy tajemnice wraz z bohaterem. Przechodząc zaś do stylu pisania, był ON przystępny w odbiorze i nie miałam żadnych zgrzytów. Podobało mi się, jak zgrabnie autor przeskakiwał między wydarzeniami w czasie rzeczywistym, a wspomnieniami bohatera. Dopełniało to historię, a jednocześnie dawało jej swego rodzaju klimat.

PODSUMOWUJĄC

I że cię nie opuszczę, to książka intrygująca i wciągająca. Czyta się ją niezwykle szybko i z ogromną ciekawością dalszych wydarzeń w życiu postaci. Wzbudza też masę emocji i angażuje czytelnika, który zacznie sprzeciwiać się Paktowi wraz z bohaterami. Nutkę rozczarowania możemy poczuć przy zakończeniu, jednak doprowadzenie do niego będzie dosyć ciekawe i pełne malin, w jakie wpuści nas autorka, gdy będziemy próbowali sami rozwiązać tę zagadkę. ;-)

Czy polecam? Jeśli lubicie thrillery i nieoczywiste historie z ciekawymi pomysłami na fabułę, to jak najbardziej! Powieść M. Richmond ma wielkie szanse Wam się spodobać!

Zawsze odbieraj telefon od małżonka.

Regularnie obdarowujcie się prezentami.

Kilka razy w roku wyjedźcie gdzieś razem.

Nikomu nie wspominajcie o Pakcie.

Alice i Jake to młode kochające się małżeństwo. Alice odnosi sukcesy jako prawniczka, Jake jest terapeutą i współwłaścicielem poradni psychologicznej. Przed nimi wspólne życie pełne planów.

W prezencie ślubnym od prominentnego klienta Alice nowożeńcy otrzymują zaproszenie do elitarnego klubu dla małżeństw, który działa pod nazwą Pakt. Jego celem jest wspieranie par w staraniach o szczęśliwy i trwały związek. Nierozerwalny. Za wszelką cenę...

Jak daleko się posuną, aby ochronić swoje małżeństwo?

(Opis wydawcy)

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Michelle Richmond i tak się zastanawiam, czy inne książki tej autorki są tak samo... dziwne i abstrakcyjne, ale zarazem fascynujące i wciągające jak ta.

Pakt to elitarne stowarzyszenie, które dba o dobrobyt i rozwijanie więzi łączącej zapisanych do niego małżonków. Każda para ma swojego "opiekuna" i musi dostosować się do panujących zasad, które zostały spisane w "Podręczniku". Złamanie jakiejkolwiek zasady lub nieprzestrzeganie regulaminu skutkuje różnego rodzaju karą, od rozmów dyscyplinujących po zamknięcie w więzieniu na środku pustyni.

Brzmi co najmniej absurdalnie, prawda?

Wyrazistość bohaterów pozwala nam poznać ich od przysłowiowej podszewki i zrozumieć ich zachowanie i emocje, które nimi targają od początkowego zachwytu nad Paktem po śmiertelny strach, który towarzyszy im tym częściej, im dalej wciągnięci zostają w "paktowskie" intrygi.

Autorka dogłębnie analizuje strukturę związku i małżeństwa, przestrzega przed popadnięciem w marazm i rutynę, zdradza sposoby na udane pożycie i zmusza do zadania sobie pytania o własne małżeństwo, i zastanowienia się nad tym, co możemy zrobić, by było lepsze.

Ogólnie książka trzyma w napięciu od pierwszych stron, jednak pozwala się również uśmiechnąć pod nosem, szczególnie w momentach gdy przyznawana jest kara za takie przewinięcie jak, chociażby przybranie kilku dodatkowych kilogramów.

Zakończenie przyniosło mi spore rozczarowanie. Po tak abstrakcyjnej historii spodziewałam się, że główni bohaterowie wybiorą inne wyjście, i wybiorą coś, co w moim mniemaniu im się należało.

"I że Cię nie opuszczę" to taki elementarz dobrego małżeństwa, z przymrużeniem oka ;) i sporą dozą absurdu.

Czy polecam?

Polecam. Ciekawa historia, choć w niektórych momentach naprawdę absurdalna. Ciekawy wybór na długi wieczór po ciężkim dniu.

POLECAM...