I nie było już nikogo

Świetna książka! Od samego początku do końca jest tajemnicza i nie łatwo odgadnąć absolutnie nic. Szybka akcja nic nie jest przeciągane i pisane na siłę. Przyjemna lektura na jesienny lub zimowy wieczór. Dla osób które lubią kryminały i zagadki, ale nie do końca krwawe opisy będzie to lektura idealna.

Szkoda słów na opis, trzeba kupić i przeczytać. NAJLEPSZA!!!! :D Królowa kryminału..

Po prostu świetna, połyka się ją w jednym podejściu :)

Świetna książka! Lektura wciągająca, skłaniająca do analizy osobowości bohaterów. Łakomy kąsek dla fanów gier logicznych z dreszczykiem :) Każdy nowy wątek sprawia, iż czytelnik zmienia opinie na temat zakończenia. I niespodziewany finał - to lubię! Polecam naprawdę warto!

Wciągający kryminał, jak przystało na mistrzynię tego gatunku. Po prostu nic ująć, nic dodać. Agata Christie, to samo mówi za siebie. Trzeba mieć go w swojej biblioteczce.

Nie znać królowej kryminału, to tak jakby nie znać nazwiska obecnego prezydenta. Agata Christie jest najlepiej sprzedającą się autorką wszech czasów. Ja trafiłam na nią w wieku około piętnastu lat za sprawą powieści „A.B.C.” i to była miłość od pierwszego przeczytania. Pochłaniałam jej powieści jedna za drugą i nagle przestałam. Z tymi najgorętszymi uczuciami zwykle tak bywa, że szybko się wypalają, ale nie musi to być wcale takie ostateczne. Po dekadzie znów wracam do mojej dawnej miłości.

„I nie było już nikogo” to jedna z najbardziej cenionych powieści Christie. Wydana została w roku 1939. Od tamtej pory była wielokrotnie przenoszona na ekran i funkcjonowała pod kilkoma tytułami. Ten jednak wydaje mi się najbardziej właściwy.

W tej opowieści poznajemy dziesięć obcych sobie osób. Pozornie nie łączy ich zupełnie nic (poza państwem Rogers, którzy są małżeństwem). Każda z nich dostaje zaproszenie na Wyspę Żołnierzyków. Gdy wszyscy stawiają się na miejscu, okazuje się, że gospodarze są nieobecni. Służba nic nie wie i żadne z gości nigdy nie poznało osobiście ani pana Owena, ani pani Owen. Postanawiają na nich zaczekać, ale nim zdążą zaniepokoić się sytuacją, w domu na wyspie rozlega się głos, który oskarża każdego z osobna o popełnienie zbrodni, która uszła mu płazem. Zaczyna się odliczanie i chwilę później pierwsza osoba pada trupem. Z czasem staje się jasne, że wszystkie wydarzenia są częścią misternego planu mordercy. Wygląda na to, że na odciętej od świata Wyspie Żołnierzyków ktoś bierze sprawiedliwość w swoje ręce. Między gośćmi zawiązują się koalicje, każdy ma inną teorię i swojego podejrzanego. Ufać mogą jednak tylko sobie samym.

Powieść od początku do końca trzyma w napięciu. Dzieje się tak pewnie za sprawą tego, że średnio co dwadzieścia stron mamy nowego trupa. Każdy zgon myli trop. Mordercą może być właściwie każdy i nikt. Może wierny miłośnik kryminałów mógłby rozszyfrować intrygę, ale ja znów okazałam się marnym detektywem. Osoba na którą stawiałam zginęła na samym końcu, jakby drażniąc się ze mną. Udało mi się jednak odgadnąć kryjówkę i kamuflaż mordercy, a to już coś. Może jeszcze będą ze mnie ludzie.

Agata Christie, to niewątpliwie, królowa kryminału.

„I nie było już nikogo” to porywający thriller, od którego nie sposób się oderwać. Tożsamość sprawcy pozostaje dla nas tajemnicą, dosłownie, do ostatniego zdania!

Dziesięć osób zostaje zaproszonych przez tajemniczego gospodarza na wyspę Dziesięciu Żołnierzyków. Pierwszego wieczoru przy kolacji, jedna z nich ginie wskutek zadławienia, wszyscy zgodnie zwalają winę na niefortunny los. Jednak po kolejnej ofierze, ośmioro przybyłych, zdaje sobie sprawę, że to, co z początku uważali za nieszczęśliwy wypadek, jest dziełem zabójcy.

Czytając książkę, co chwila starałam się odkryć, kto tak naprawdę jest mordercą. Kiedy już myślałam, że jestem blisko, bum! Autorka skutecznie niszczyła moje podejrzenia, pozbywając się tej osoby.

Jak to możliwe, że to dopiero mój pierwszy kryminał Agathy Christie? Nie znam odpowiedzi na to pytanie, ale cieszę się, że w końcu udało mi się przeczytać książkę tej znanej autorki.

"I nie było już nikogo" to pierwszorzędny kryminał z dynamicznie skrojoną akcją, gdzie rozdział po rozdziale, sytuacja bohaterów coraz bardziej się zagęszcza i staje się skomplikowaną zagadką, którą trudno rozszyfrować.

Polecam!

Książka wciąga już od pierwszej strony. Rozdziały krótkie, pozbawione zbędnych i nudnych opisów. Pomysł na fabułę naprawdę rewelacyjny. Intrygujące zagadki, niewyjaśnione morderstwa, no i zaskakujące zakończenie, to wszystko sprawia, że nie sposób się od tej książki oderwać. Serdecznie polecam!

Wstyd się przyznać, ale do tej pory twórczość Agathy Christie była mi zupełnie obca( co dla wielbiciela kryminałów to szok). Ale w końcu powoli nadrabiam te zaległości.

"Nie było już nikogo" to nadzwyczaj lekki i przyjemny kryminał, którego największą zaletą są intrygi oraz zagadkowość. Przez całą fabułę zastanawiałam się nad tym kim jest zbójca i jakie miał motywy. I przyznam, że taki dylemat miałam aż do samego końca, choć moje spostrzeżenia były dość trafne. Z każdym nowym rozdziałem atmosfera gęstniała, ekscytacja rosła, a ciekawość płonęła. Całość owiana tajemnicą, niebezpieczeństwem i dwuznacznością. Bohaterowie frapujący, intrygujący, dynamiczni i nieobliczalni. Każdy z nich ma na sumieniu całkiem sporo niecnych i krzywdzących decyzji, ale tylko jedna osoba znała o nich całą prawdę i wykorzystała ją do swoich nikczemnych czynów.

Głośno stwierdzam, że bardzo dobrze bawiłam się przy tej lekturze, w skupieniu analizowałam nowe wydarzenia na wyspie, typowałam własnych podejrzanych i ich motywy. Już niebawem sięgnę po kolejną pozycję tejże autorki, gdyż wpadła ona w moje gusta czytelnicze.

Morderstwa. Wyspa. Obcy sobie ludzie. Czyli klasyka kryminału autorstwa Agathy Christie.

Dziesięć osób zostaje zaproszona przez tajemniczego gospodarza do domu na wyspę. Każda z tych osób w swojej dalszej czy bliższej przeszłości była oskarżona o morderstwo. Na wyspie zaczynają się dziać dziwne rzeczy, a goście rezydencji zaczynają ginąć. Gdy umiera druga osoba, wszyscy orientują się, że to nie są wypadki, lecz na wyspie grasuje morderca. Każdy chcę poznać prawdę, jednak nikt nie ma solidnego alibi na czas morderstw, co najlepsze wszyscy zaczynają ginąć według dziecięcej rymowanki, która wywieszona jest u każdej osoby w pokoju.

Jest to książka tak zwana na raz. Czytałam ją zaledwie 3-4 godzinki z małymi przerwami. Świetnie napisana książka, do samego końca nie miałam pojęcia jak zakończy się ta historia. Co jest niesamowite, ta książka jest króciutka, ale tak genialna, że aż wydaje się niemożliwe. To była moja pierwsza pozycja tej autorki, ale mam nadzieję, że nie ostatnia. Wciągająca historia od samego początku. Polecam przeczytać każdemu kto lubi kryminały !

“Raz dziesięciu żołnierzyków

Pyszny obiad zajadało,

Nagle jeden się zakrztusił

I dziewięciu pozostało (…)

A ten jeden, ten ostatni

Tak się przejął dolą srogą,

Że aż z żalu się powiesił,

I nie było już nikogo.”

Agata Christie to legenda. To Mistrz przez wielkie m. Jak ona budowała napięcie… Dziesięciu ludzi postanawia spędzić czas na Wyspie Żołnierzyków. Jest wśród nich sędzia, wojskowy, lekarz, policjant, opiekunka, zarządca domu i inni. Jednych ktoś zaprosił, inni przyjechali do pracy i wszystko byłoby w porządku gdyby nie fakt że ktoś ich morduje. Tak jak w starej wyliczance. Pozostali muszą wyjaśnić zaistniałą sytuację i niestety ogranicza ich czas. Bo morderca nie próżnuje i nadal zabija. Czy to ktoś z zaproszonych czy to jednak tajemniczy Owen, właściciel domu, z lubością morduje niewinnych ludzi… Czy rzeczywiście są oni niewinni? Bardzo polecam „I nie było już nikogo” Agaty Christie.

Bardzo dobra książka :) trzyma w napięciu od samego początku do ostatniej strony, zakończenie jest wyjątkowo zaskakujące. Polecam :)

Wstyd się przyznać, ale do tej pory nie przeczytałem ani jednej książki Agathy Christie. Dlatego, żeby zapoznać się z twórczością Królowej kryminałów, postanowiłem sięgnąć po jeden z najlepszych kryminałów w historii literatury, a zarazem najbardziej znaną powieść autorki. I muszę przyznać, że było warto.

Agatha Christie (pisała także pod pseudonimem Mary Westmacott) urodziła się 1890 roku. W 1920 roku przyłączyła się do Klubu Detektywów zrzeszającym autorów powieści kryminalnych, a w 1958 roku została jego prezesem. W grudniu 1926 pisarka zaginęła na 11 dni, co wywołało poruszenie w prasie. Do tej pory trudno powiedzieć, czy wynikało to z załamania psychicznego, czy może była to po prostu chwytliwa reklama. W 1971 roku otrzymała Order Imperium Brytyjskiego. Zmarła pięć lat później. Jest najbardziej znaną na świecie pisarką kryminałów oraz najlepiej sprzedająca się autorka wszech czasów. Wydano ponad miliard egzemplarzy jej książek w języku angielskim oraz drugi miliard przetłumaczonych na 45 języków obcych.

Tajemniczy Pan Owen zaprasza na odciętą od świata wyspę dziesięciu gości, których pozornie nic ze sobą nie łączy. W dniu przyjazdu okazuje się, że gospodarz nie pojawi się na wyspie. Zgodnie z wcześniejszymi instrukcjami, dwójka służących odtwarza płytę, na której pan Owen oskarża kolejnych gości o zbrodnie, które popełnili, a których nie da się im udowodnić i za które nigdy nie dosięgnęła ich kara. Gdy każda z osób znajduje w swoim pokoju dziecięcy wierszyk o kolejno znikających Murzynkach, nikt nie spodziewa się, że jeszcze tej samej nocy rozpocznie się makabryczna zabawa.

„Dziesięciu murzynków” (na prośbę wnuka autorki oryginalny tytuł został zmieniony na „ I nie było już nikogo”, ze względu na poprawność polityczną), to bardzo wciągająca lektura. Sam pomysł, by osoby ginęły zgodnie z kolejnymi zwrotkami wierszyka jest rewelacyjny. Już od pierwszej strony wiemy, że wszyscy zginą, ale nie wiemy w jakiej kolejności i kto jest mordercą. Powoduje to bardzo napiętą atmosferę, żadna z osób na wyspie nie ufa drugiej, każdy podejrzewa każdego.

Dużym plusem książki jest różnorodność bohaterów. Pomimo, że niektórzy z nich giną bardzo szybko, to już w pierwszych rozdziałach możemy poznać każdego z bohaterów i odkryć, jaką mroczną tajemnicę ukrywa.

Uwielbiam książki, które mają bardzo zaskakujące zakończenia. Czytając „Dziesięciu murzynków” typowałem kilka osób jako mordercę, ale ledwie o niej pomyślałem, a już za chwilę ta osoba umierała. Dopiero epilog wszystko wyjaśnia i elementy układanki trafiają na swoje miejsca. Konia z rzędem temu, kto odgadł mordercę. Mi się to nie udało, aż do samego końca. Chylę czoła Pani Agatho!

„Dziesięciu murzynków” to rewelacyjna książka. Po jej przeczytaniu, zrozumiałem fenomen Agathy Christie. Powieść cały czas trzyma w napięciu, przez co nie można się od niej oderwać. Na pewno spodoba się wszystkim miłośnikom kryminałów, a także tym, którzy przygodę z tym gatunkiem literackim dopiero zaczynają. Z przyjemnością sięgnę po kolejne pozycje w twórczości Królowej kryminałów.

Dziesięć małych Murzyniątek

Jadło obiad w Murzyniewie,

Wtem się jedno zakrztusiło —

I zostało tylko dziewięć.

Dziewięć małych Murzyniątek

Poszło spać o nocnej rosie,

Ale jedno z nich zaspało —

I zostało tylko osiem.

Rzekło osiem Murzyniątek:

Ach, ten Devon — to jest Eden,

Jedno z nich się osiedliło —

I zostało tylko siedem.

Siedem małych Murzyniątek

Chciało drwa do kuchni znieść;

Jedno się rąbnęło w głowę —

I zostało tylko sześć.

Sześć malutkich Murzyniątek

Na miód słodki miało chęć,

Jedno z nich ukłuła pszczólka —

I zostało tylko pięć.

Pięć malutkich Murzyniątek

Adwokackiej chce kariery.

Jedno się odziało w togę —

I zostały tylko cztery.

Cztery małe Murzyniątka

Brzegiem morza sobie szły,

Jedno połknął śledź czerwony —

I zostały tylko trzy.

Trzy malutkie Murzyniątka

Poszły w las pewnego dnia;

Jedno poturbował niedźwiedź —

I zostały tylko dwa.

Dwu malutkim Murzyniątkom

W słońcu minki coraz rzedną…

Jedno zmarło z porażenia —

I zostało tylko jedno.

Jedno małe Murzyniątko

Poszło teraz w cichy kątek,

Gdzie się z żalu powiesiło —

Ot, i koniec Murzyniątek.

Opinie pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

Kolejny świetny kryminał Autorstwa Agaty Christie.

Pani Agata w jednym z najlepszych wydań.

Nie zgadłam kto był mordercą. Ale któż by zgadł skoro ON taki numer wykręcił!

Jak ktoś się domyślił to gratulacje, bo to nie łatwe zadanie.

Chyba sięgnę zaraz po kolejną książkę Pani Christie.

Polecam serdecznie. Krótka, trzymająca w napięciu i bardzo wciągająca :)

Dziesięć osób, teoretycznie ze sobą niezwiązanych, dostaje listowne zaproszenie do posiadłości na Wyspie Żołnierzyków. Nadawcami są najczęściej rzekomi pracodawcy z ofertą zatrudnienia lub starzy znajomi, nie widziani przez nich od lat. Każdy z nich tego samego dnia stawia się w ustalonym miejscu i łodzią dostaje się na wyspę.

Wkrótce goście zostają świadkami niewytłumaczalnych zdarzeń: kiedy umiera już druga z nich, orientują się, że to, co początkowo uważali za zbieg okoliczności, tak naprawdę jest dziełem niezrównoważonego mordercy.

Ogarnia ich panika. Z Wyspy Żołnierzyków nie ma żadnej ucieczki: łódź, która miała codziennie dostarczać im pożywienie, nie przypływa, a skontaktowanie się z kimkolwiek na lądzie nie jest możliwe. Po dokładnym przeszukaniu wyspy okazuje się, że są jej jedynymi mieszkańcami. Czy w takim razie morderca jest wśród nich? Rozpoczyna się nieustanna gonitwa myśli i podejrzeń. Nikomu nie wolno zaufać.

Sposób zabijania nie jest jednak przypadkowy. Okrutna zbrodnia jest szczegółowo opisana w dziecięcej rymowance, wywieszonej na ścianach w pokojach gości. Czy zdążą uciec przed tym, co nieuniknione? Czy szalony morderca jest wśród nich, czy może sprytnie się ukrywa i obserwuje z daleka jak jego żołnierzyki szaleją ze strachu, przerażeni tą nieludzką grą?

Z pewnością książka ta zdecydowanie różni się od tych, które czytałam do tej pory. Jest to zupełnie naturalne, ponieważ pochodzi z 1939 roku. Styl książki Agaty Christie jest bardziej wytworny i poważny od tych, z którymi spotykałam się do tej pory. Nie jest to jednak wadą, tylko niezwykłą cechą tego typu powieści.

Akcja utworu dzieje się niesamowicie szybko. Nie mrugniesz okiem, a kolejny z bohaterów zostaje w okrutny sposób zamordowany. Wydarzenia zwalniają tempo w miarę zbliżania się do końca historii, a emocje rosną, kiedy na wyspie zostaje coraz mniej osób.

Uwielbiam wątek dziecięcej rymowanki na ścianach pokojów. Tak makabryczny akt jakim jest morderstwo został przedstawiony w prosty i niewinny sposób. Wprawia to czytelnika w stan niepokoju i mocno intryguje. Bohaterowie dzięki temu wierszykowi doskonale wiedzą, co dalej nastąpi, jednak nie mają nad tym żadnej władzy i nie mogą zatrzymać biegu zdarzeń.

Niezaprzeczalnie najlepszą częścią tej książki jest zakończenie. Przysięgam, że za nic w świecie nie domyśliłabym się, kto stoi za tym misternie złożonym planem. Końcówka jest zachwycająca i zapierająca dech w piersi.

Gorąco polecam tę książkę każdemu miłośnikowi kryminału. Wzbudza niepokój, zadziwia i intryguje!

Dziesięć osób zostaje zaproszenie na wyspę należącą do tajemniczego pana Owena. Tego na wyspie jednak nie ma... a przy pierwszej wspólnej kolacji dochodzi do śmierci jednego z gości.

Z dnia na dzień trupów przybywa, a goście, przez złą aurę pogodową odcięci od świata próbują rozwikłać zagadkę morderstw.

Powieści Agaty Christe uchodzą za klasykę kryminału. Do tej pory jednak miałam tylko dwa spotkania z tą autorką - jedno udane, drugie nieco mniej - dlatego nie znam jej warsztatu, ani stylu za dobrze. Liczyłam jednak, że I nie było już nikogo spełni moje niekoniecznie bardzo wysokie oczekiwania.

I jak najbardziej, powieść przypadła mi do gustu, a nawet więcej - dawno tak dobrego kryminału nie czytałam, co po powieściach pana Mroza i pani Bondy, które odebrałam negatywnie, lub neutralnie było bardzo miłym zaskoczeniem.

Przede wszystkim I nie było już nikogo to książka dość krótka, napisana zwięźle, ale dobrze przedstawiając tematykę. Mimo, że bohaterów jest aż dziesięciu i każdy z nich jest na swój sposób istotny są opisani naprawdę dobrze. Mają swoje cechy charakterystyczne oraz motywy, swoje dobre i złe strony. Oczywiście, nie znajdzie się tu pełnej psychoanalizy każdej postaci na kilkadziesiąt stron, ale takie przedstawienie wystarczyło, by te charaktery dobrze przedstawić czytelnikowi i zmusić go do próby samodzielnego rozwikłania zagadki, którą postawiła przed nami autorka.

Książka jest zwięzła, a więc - naprawdę nic z obyczajówki nie ma. Opisy sytuacji codziennych ograniczone są do minimum, a historia cały czas brnie na przód, nie zatrzymując się ani na chwilę. Przy okazji tempo mimo wszystko wydaje się naturalne i niewymuszone.

Niestety, mimo, że postacie są dobrze przedstawione przy dziesiątce bohaterów trudno od razu wszystkich spamiętać. Na szczęście Christe najwyraźniej zdawała sobie z tego sprawę w miarę często przypominając kto jest kim, dlatego nie tak łatwo się pogubić w postaciach, co w tym przypadku jest dość istotne. Niemniej, gdybym naprawdę chciała zagadkę rozwiązywać w trakcie czytania chyba musiałabym sobie to wszystko i tak i tak rozpisać :)

To, czego nieco mi brakowało w I nie było już nikogo to... klimat. Wprawdzie wiem, że to kryminał, a nie książka grozy, dlatego teoretycznie nie powinnam na to zwracać uwagi, ale... brakło mi tu jakiś większych emocji. Niby bohaterowie się boją, niby nie ufają sobie i to jest przedstawione dobrze, ale sam styl Christe jest tak... krystalicznie czysty i ładny, że ta tragedia wisząca nad postaciami gdzieś zniknęła w natłoku wydarzeń.

I nie było już nikogo to kryminał zdecydowanie warty polecenia. Jest dobrze poprowadzony, nie jest przegadany i przy tym zmusza czytelnika, aby pobawił się wraz z bohaterami w rozwiązywanie zagadki. Jeśli więc tylko szukacie czegoś przyjemnego, co zapewni Wam rozrywkę na jeden, może dwa wieczory sięgnijcie po tę pozycję, bo warto ;)

Można się sprzeczać, co do tytułu najlepszego kryminału Agathy Christie. Napisała ich tyle, że niejeden pisarz marzy o takim literackim dorobku, nie mówiąc już o sławie i wiecznym uwielbieniu milionów czytelników na całym świecie. Przeczytałem sporo książek pisarki, i już od dawna mam swój number one. Co prawda nie traktuje ona o moim ulubionym detektywie prosto z Belgii, jednakże uważam, że w książce I nie było już nikogo lub jak kto woli starszy tytuł Dziesięciu murzynków Christie wspięła się na szczyt swoich możliwości, pokazując wszystkim jak kryminały należy pisać. Jeśli kiedykolwiek zapragniesz napisać opowiadanie z ciekawą zagadką w tle, proszę, przeczytaj najpierw tę powieść, dowiesz się z niej naprawdę dużo i wyciągniesz kilka, interesujących wniosków.

Od początku zaczyna się mrocznie i nietypowo. Grupa bliżej nieznanych sobie osób zostaje zaproszona na tajemniczą wyspę, gdy już dotrą na miejsce, które na marginesie mówiąc jest odizolowane od świata, odnajdują w domu wierszyk jak to małe Murzyniątka giną jedno po drugim. Nagle z gramofonu dobywa się oskarżycielski głos, mówiący do każdego z osobna, że czas zapłacić za dawne zbrodnie, za które goście nie odpowiedzieli przed sądem. I tutaj zaczyna się spektakl, który będzie trwał do samego końca książki.

Największym plusem jest atmosfera. Niezwykle napięta, nerwowa i elektryzująca. Świadomość osaczenia i niebezpieczeństwa towarzyszy nam ciągle przez karty powieści, powodując nieraz gęsią skórkę na całym ciele. Czytelnik wraz z bohaterami zaczyna poszukiwać mordercy, stara się rozwiązać zagadkę i dojść do tego, kto jest mordercą. To co Christie umiała robić najlepiej, tutaj wykonuje z czystą perfekcją, bo zostajemy praktycznie wciągnięci w jej świat domysłów, zbrodni doskonałych i zdziwaczałych przestępców. Autorka wysyła nam nieme zaproszenie, na które nie sposób odmówić. Można śmiało stwierdzić, że to właśnie ona spopularyzowała literacki wątek samotnej wyspy, gdzieś na morzu, odciętej od świata, na którą trafiają przypadkowi ludzie - istniały wtedy już takie motywy, jednak to po opublikowaniu tego kryminału, ten wątek zdobył uwielbianie rzeszy pisarzy, scenarzystów i reżyserów.

Jak to zwykle bywa, pisarka prezentuje niebywale lekki styl i czytelny język, co powoduje, że jej książkę czyta się niesamowicie szybko, a gdy już ją skończymy mamy do niej żal, że była taka krótka. Christie nie jest mistrzynią w pisaniu wzniosłych metafor, ckliwych przemówień czy rozległych opisów - i chwała jej za to! Jej powieści charakteryzują się wnikliwą analizą zagadki, niekonwencjonalnymi rozwiązaniami, misterną fabułą, utkaną z gęstej sieci plotek i domysłów i oczywiście nie może zabraknąć wyrazistych bohaterów, którzy sami nakręcają akcję i prowadzą nas do przodu. W I nie było już nikogo akcja pędzi jak szalona, tak naprawdę nie wiadomo kto, kiedy i jak zginie, każdy może być potencjalną ofiarą lub wymyślnym zbrodniarzem, który domaga się sprawiedliwości.

Jest jedna wada, która daje o sobie znać dopiero na sam koniec. Zakończenie jest ciut przewidywalne. Wprawny czytelnik kryminałów, doświadczony detektyw, uczący się z książek, będzie umiał wytypować dwoje, troje ludzi, którzy mogą być mordercami. I się nie pomylą, bo wraz z akcją, bohaterowie stają się coraz bardziej wyraziści, wychodzą na wierzch ich prawdziwe natury i lęki, przez co łatwo zidentyfikować skruszonego przestępce i chorego psychicznie mordercę. Jedno z lepszych zakończeń w karierze Christie jest to, które zaprezentowała w mojej pierwszej książce tej autorki A.B.C, które było na tyle nieprzewidywalne i zmyślne, że wątpię by było sporo osób, które odgadły o co chodzi. Na tle innych powieści, ta wypada blado pod względem zakończenia, ale nadrabia samą fabułą i treścią, bo te są skonstruowane i napisane po mistrzowsku.

Agatha Christie królową kryminału jest i nie zanosi się by szybko abdykowała, ba! będzie dzierżyło władzy jeszcze przez długi czas. Jej oryginalne książki władają sercami milionów czytelników, tylko ona potrafiła pisać z taką lekkością i zaciętością - jej umysł doskonale rozumiał morderców i przestępców, a łatwość z jaką wymyślała kolejne zagadki i intrygi może trochę przerażać. Nadal jestem pod wielkim wrażeniem jej kunsztu i zabawy z czytelnikiem, bo to ona właśnie bawi się z nami, prezentując kolejnych bohaterów i sceny zbrodni, które będziemy pamiętać na długo. Mam tylko małą prośbę, gdy już otworzycie I nie było już nikogo, za nic w świecie nie otwierajcie jej na ostatniej stronie - szkoda Waszego rozczarowania, tylko się zniechęcicie do dalszej lektury.

Ach! Uwierzycie, że ten kryminał został napisany w 1939 roku? Powstała nawet gra o takim samym tytule, która wcale nie jest taka zła!