I nie było już nikogo

Nie znać królowej kryminału, to tak jakby nie znać nazwiska obecnego prezydenta. Agata Christie jest najlepiej sprzedającą się autorką wszech czasów. Ja trafiłam na nią w wieku około piętnastu lat za sprawą powieści „A.B.C.” i to była miłość od pierwszego przeczytania. Pochłaniałam jej powieści jedna za drugą i nagle przestałam. Z tymi najgorętszymi uczuciami zwykle tak bywa, że szybko się wypalają, ale nie musi to być wcale takie ostateczne. Po dekadzie znów wracam do mojej dawnej miłości.

„I nie było już nikogo” to jedna z najbardziej cenionych powieści Christie. Wydana została w roku 1939. Od tamtej pory była wielokrotnie przenoszona na ekran i funkcjonowała pod kilkoma tytułami. Ten jednak wydaje mi się najbardziej właściwy.

W tej opowieści poznajemy dziesięć obcych sobie osób. Pozornie nie łączy ich zupełnie nic (poza państwem Rogers, którzy są małżeństwem). Każda z nich dostaje zaproszenie na Wyspę Żołnierzyków. Gdy wszyscy stawiają się na miejscu, okazuje się, że gospodarze są nieobecni. Służba nic nie wie i żadne z gości nigdy nie poznało osobiście ani pana Owena, ani pani Owen. Postanawiają na nich zaczekać, ale nim zdążą zaniepokoić się sytuacją, w domu na wyspie rozlega się głos, który oskarża każdego z osobna o popełnienie zbrodni, która uszła mu płazem. Zaczyna się odliczanie i chwilę później pierwsza osoba pada trupem. Z czasem staje się jasne, że wszystkie wydarzenia są częścią misternego planu mordercy. Wygląda na to, że na odciętej od świata Wyspie Żołnierzyków ktoś bierze sprawiedliwość w swoje ręce. Między gośćmi zawiązują się koalicje, każdy ma inną teorię i swojego podejrzanego. Ufać mogą jednak tylko sobie samym.

Powieść od początku do końca trzyma w napięciu. Dzieje się tak pewnie za sprawą tego, że średnio co dwadzieścia stron mamy nowego trupa. Każdy zgon myli trop. Mordercą może być właściwie każdy i nikt. Może wierny miłośnik kryminałów mógłby rozszyfrować intrygę, ale ja znów okazałam się marnym detektywem. Osoba na którą stawiałam zginęła na samym końcu, jakby drażniąc się ze mną. Udało mi się jednak odgadnąć kryjówkę i kamuflaż mordercy, a to już coś. Może jeszcze będą ze mnie ludzie.

Po prostu świetna, połyka się ją w jednym podejściu :)

Kolejny świetny kryminał Autorstwa Agaty Christie.

Pani Agata w jednym z najlepszych wydań.

Nie zgadłam kto był mordercą. Ale któż by zgadł skoro ON taki numer wykręcił!

Jak ktoś się domyślił to gratulacje, bo to nie łatwe zadanie.

Chyba sięgnę zaraz po kolejną książkę Pani Christie.

Polecam serdecznie. Krótka, trzymająca w napięciu i bardzo wciągająca :)

Dziesięć osób zostaje zaproszenie na wyspę należącą do tajemniczego pana Owena. Tego na wyspie jednak nie ma... a przy pierwszej wspólnej kolacji dochodzi do śmierci jednego z gości.

Z dnia na dzień trupów przybywa, a goście, przez złą aurę pogodową odcięci od świata próbują rozwikłać zagadkę morderstw.

Powieści Agaty Christe uchodzą za klasykę kryminału. Do tej pory jednak miałam tylko dwa spotkania z tą autorką - jedno udane, drugie nieco mniej - dlatego nie znam jej warsztatu, ani stylu za dobrze. Liczyłam jednak, że I nie było już nikogo spełni moje niekoniecznie bardzo wysokie oczekiwania.

I jak najbardziej, powieść przypadła mi do gustu, a nawet więcej - dawno tak dobrego kryminału nie czytałam, co po powieściach pana Mroza i pani Bondy, które odebrałam negatywnie, lub neutralnie było bardzo miłym zaskoczeniem.

Przede wszystkim I nie było już nikogo to książka dość krótka, napisana zwięźle, ale dobrze przedstawiając tematykę. Mimo, że bohaterów jest aż dziesięciu i każdy z nich jest na swój sposób istotny są opisani naprawdę dobrze. Mają swoje cechy charakterystyczne oraz motywy, swoje dobre i złe strony. Oczywiście, nie znajdzie się tu pełnej psychoanalizy każdej postaci na kilkadziesiąt stron, ale takie przedstawienie wystarczyło, by te charaktery dobrze przedstawić czytelnikowi i zmusić go do próby samodzielnego rozwikłania zagadki, którą postawiła przed nami autorka.

Książka jest zwięzła, a więc - naprawdę nic z obyczajówki nie ma. Opisy sytuacji codziennych ograniczone są do minimum, a historia cały czas brnie na przód, nie zatrzymując się ani na chwilę. Przy okazji tempo mimo wszystko wydaje się naturalne i niewymuszone.

Niestety, mimo, że postacie są dobrze przedstawione przy dziesiątce bohaterów trudno od razu wszystkich spamiętać. Na szczęście Christe najwyraźniej zdawała sobie z tego sprawę w miarę często przypominając kto jest kim, dlatego nie tak łatwo się pogubić w postaciach, co w tym przypadku jest dość istotne. Niemniej, gdybym naprawdę chciała zagadkę rozwiązywać w trakcie czytania chyba musiałabym sobie to wszystko i tak i tak rozpisać :)

To, czego nieco mi brakowało w I nie było już nikogo to... klimat. Wprawdzie wiem, że to kryminał, a nie książka grozy, dlatego teoretycznie nie powinnam na to zwracać uwagi, ale... brakło mi tu jakiś większych emocji. Niby bohaterowie się boją, niby nie ufają sobie i to jest przedstawione dobrze, ale sam styl Christe jest tak... krystalicznie czysty i ładny, że ta tragedia wisząca nad postaciami gdzieś zniknęła w natłoku wydarzeń.

I nie było już nikogo to kryminał zdecydowanie warty polecenia. Jest dobrze poprowadzony, nie jest przegadany i przy tym zmusza czytelnika, aby pobawił się wraz z bohaterami w rozwiązywanie zagadki. Jeśli więc tylko szukacie czegoś przyjemnego, co zapewni Wam rozrywkę na jeden, może dwa wieczory sięgnijcie po tę pozycję, bo warto ;)

Dziesięć osób, teoretycznie ze sobą niezwiązanych, dostaje listowne zaproszenie do posiadłości na Wyspie Żołnierzyków. Nadawcami są najczęściej rzekomi pracodawcy z ofertą zatrudnienia lub starzy znajomi, nie widziani przez nich od lat. Każdy z nich tego samego dnia stawia się w ustalonym miejscu i łodzią dostaje się na wyspę.

Wkrótce goście zostają świadkami niewytłumaczalnych zdarzeń: kiedy umiera już druga z nich, orientują się, że to, co początkowo uważali za zbieg okoliczności, tak naprawdę jest dziełem niezrównoważonego mordercy.

Ogarnia ich panika. Z Wyspy Żołnierzyków nie ma żadnej ucieczki: łódź, która miała codziennie dostarczać im pożywienie, nie przypływa, a skontaktowanie się z kimkolwiek na lądzie nie jest możliwe. Po dokładnym przeszukaniu wyspy okazuje się, że są jej jedynymi mieszkańcami. Czy w takim razie morderca jest wśród nich? Rozpoczyna się nieustanna gonitwa myśli i podejrzeń. Nikomu nie wolno zaufać.

Sposób zabijania nie jest jednak przypadkowy. Okrutna zbrodnia jest szczegółowo opisana w dziecięcej rymowance, wywieszonej na ścianach w pokojach gości. Czy zdążą uciec przed tym, co nieuniknione? Czy szalony morderca jest wśród nich, czy może sprytnie się ukrywa i obserwuje z daleka jak jego żołnierzyki szaleją ze strachu, przerażeni tą nieludzką grą?

Z pewnością książka ta zdecydowanie różni się od tych, które czytałam do tej pory. Jest to zupełnie naturalne, ponieważ pochodzi z 1939 roku. Styl książki Agaty Christie jest bardziej wytworny i poważny od tych, z którymi spotykałam się do tej pory. Nie jest to jednak wadą, tylko niezwykłą cechą tego typu powieści.

Akcja utworu dzieje się niesamowicie szybko. Nie mrugniesz okiem, a kolejny z bohaterów zostaje w okrutny sposób zamordowany. Wydarzenia zwalniają tempo w miarę zbliżania się do końca historii, a emocje rosną, kiedy na wyspie zostaje coraz mniej osób.

Uwielbiam wątek dziecięcej rymowanki na ścianach pokojów. Tak makabryczny akt jakim jest morderstwo został przedstawiony w prosty i niewinny sposób. Wprawia to czytelnika w stan niepokoju i mocno intryguje. Bohaterowie dzięki temu wierszykowi doskonale wiedzą, co dalej nastąpi, jednak nie mają nad tym żadnej władzy i nie mogą zatrzymać biegu zdarzeń.

Niezaprzeczalnie najlepszą częścią tej książki jest zakończenie. Przysięgam, że za nic w świecie nie domyśliłabym się, kto stoi za tym misternie złożonym planem. Końcówka jest zachwycająca i zapierająca dech w piersi.

Gorąco polecam tę książkę każdemu miłośnikowi kryminału. Wzbudza niepokój, zadziwia i intryguje!

Wciągający kryminał, jak przystało na mistrzynię tego gatunku. Po prostu nic ująć, nic dodać. Agata Christie, to samo mówi za siebie. Trzeba mieć go w swojej biblioteczce.

Można się sprzeczać, co do tytułu najlepszego kryminału Agathy Christie. Napisała ich tyle, że niejeden pisarz marzy o takim literackim dorobku, nie mówiąc już o sławie i wiecznym uwielbieniu milionów czytelników na całym świecie. Przeczytałem sporo książek pisarki, i już od dawna mam swój number one. Co prawda nie traktuje ona o moim ulubionym detektywie prosto z Belgii, jednakże uważam, że w książce I nie było już nikogo lub jak kto woli starszy tytuł Dziesięciu murzynków Christie wspięła się na szczyt swoich możliwości, pokazując wszystkim jak kryminały należy pisać. Jeśli kiedykolwiek zapragniesz napisać opowiadanie z ciekawą zagadką w tle, proszę, przeczytaj najpierw tę powieść, dowiesz się z niej naprawdę dużo i wyciągniesz kilka, interesujących wniosków.

Od początku zaczyna się mrocznie i nietypowo. Grupa bliżej nieznanych sobie osób zostaje zaproszona na tajemniczą wyspę, gdy już dotrą na miejsce, które na marginesie mówiąc jest odizolowane od świata, odnajdują w domu wierszyk jak to małe Murzyniątka giną jedno po drugim. Nagle z gramofonu dobywa się oskarżycielski głos, mówiący do każdego z osobna, że czas zapłacić za dawne zbrodnie, za które goście nie odpowiedzieli przed sądem. I tutaj zaczyna się spektakl, który będzie trwał do samego końca książki.

Największym plusem jest atmosfera. Niezwykle napięta, nerwowa i elektryzująca. Świadomość osaczenia i niebezpieczeństwa towarzyszy nam ciągle przez karty powieści, powodując nieraz gęsią skórkę na całym ciele. Czytelnik wraz z bohaterami zaczyna poszukiwać mordercy, stara się rozwiązać zagadkę i dojść do tego, kto jest mordercą. To co Christie umiała robić najlepiej, tutaj wykonuje z czystą perfekcją, bo zostajemy praktycznie wciągnięci w jej świat domysłów, zbrodni doskonałych i zdziwaczałych przestępców. Autorka wysyła nam nieme zaproszenie, na które nie sposób odmówić. Można śmiało stwierdzić, że to właśnie ona spopularyzowała literacki wątek samotnej wyspy, gdzieś na morzu, odciętej od świata, na którą trafiają przypadkowi ludzie - istniały wtedy już takie motywy, jednak to po opublikowaniu tego kryminału, ten wątek zdobył uwielbianie rzeszy pisarzy, scenarzystów i reżyserów.

Jak to zwykle bywa, pisarka prezentuje niebywale lekki styl i czytelny język, co powoduje, że jej książkę czyta się niesamowicie szybko, a gdy już ją skończymy mamy do niej żal, że była taka krótka. Christie nie jest mistrzynią w pisaniu wzniosłych metafor, ckliwych przemówień czy rozległych opisów - i chwała jej za to! Jej powieści charakteryzują się wnikliwą analizą zagadki, niekonwencjonalnymi rozwiązaniami, misterną fabułą, utkaną z gęstej sieci plotek i domysłów i oczywiście nie może zabraknąć wyrazistych bohaterów, którzy sami nakręcają akcję i prowadzą nas do przodu. W I nie było już nikogo akcja pędzi jak szalona, tak naprawdę nie wiadomo kto, kiedy i jak zginie, każdy może być potencjalną ofiarą lub wymyślnym zbrodniarzem, który domaga się sprawiedliwości.

Jest jedna wada, która daje o sobie znać dopiero na sam koniec. Zakończenie jest ciut przewidywalne. Wprawny czytelnik kryminałów, doświadczony detektyw, uczący się z książek, będzie umiał wytypować dwoje, troje ludzi, którzy mogą być mordercami. I się nie pomylą, bo wraz z akcją, bohaterowie stają się coraz bardziej wyraziści, wychodzą na wierzch ich prawdziwe natury i lęki, przez co łatwo zidentyfikować skruszonego przestępce i chorego psychicznie mordercę. Jedno z lepszych zakończeń w karierze Christie jest to, które zaprezentowała w mojej pierwszej książce tej autorki A.B.C, które było na tyle nieprzewidywalne i zmyślne, że wątpię by było sporo osób, które odgadły o co chodzi. Na tle innych powieści, ta wypada blado pod względem zakończenia, ale nadrabia samą fabułą i treścią, bo te są skonstruowane i napisane po mistrzowsku.

Agatha Christie królową kryminału jest i nie zanosi się by szybko abdykowała, ba! będzie dzierżyło władzy jeszcze przez długi czas. Jej oryginalne książki władają sercami milionów czytelników, tylko ona potrafiła pisać z taką lekkością i zaciętością - jej umysł doskonale rozumiał morderców i przestępców, a łatwość z jaką wymyślała kolejne zagadki i intrygi może trochę przerażać. Nadal jestem pod wielkim wrażeniem jej kunsztu i zabawy z czytelnikiem, bo to ona właśnie bawi się z nami, prezentując kolejnych bohaterów i sceny zbrodni, które będziemy pamiętać na długo. Mam tylko małą prośbę, gdy już otworzycie I nie było już nikogo, za nic w świecie nie otwierajcie jej na ostatniej stronie - szkoda Waszego rozczarowania, tylko się zniechęcicie do dalszej lektury.

Ach! Uwierzycie, że ten kryminał został napisany w 1939 roku? Powstała nawet gra o takim samym tytule, która wcale nie jest taka zła!