Historia naszych pożegnań. Bądź przy mnie zawsze. Tom 5

"Każde życie może być szalenie fascynujące. Wszystko zależy od tego, jak będziesz je postrzegać".

Basia i Julian. Barbara i Tadeusz. Anna oraz Josef. Sześć osobowości, trzy poruszające historie, jedna spójna i przekonująca całość. Basia pracuje jako kucharka i mieszka wspólnie z bratem, Julianem w niewielkim mieszkaniu socjalnym na wsi. Rodzeństwu nie wiedzie się najlepiej, ale mimo wszystko Basia stara się zapewnić bratu prawdziwy i ciepły dom, gdyż oboje nie doświadczyli tego z rąk rodziców. Z czasem dziewczyna podejmuje dodatkowa pracę - będzie opiekować się starszą panią. Podczas jednego ze spotkań niewidoma Barbara opowiada Basi historię wielkiej i romantycznej miłości, którą przeżyła z Tadeuszem. Poznajemy również losy zdolnego malarza, Niemca, Josefa oraz jego ukochanej Anny. Z pozoru nic nieznaczące dla siebie historie, zazębiają się i doprowadzają czytelnika do zakończenia, które zaskakuje, zadziwia i pozostawia wiele pytań.

"Nie sposób zrozumieć drugiego człowieka,

nie znając jego historii".

"Historia naszych pożegnań" to kompozycja empatii, ciepła, wrażliwości, samotności, bólu i cierpienia. To historia o miłości, która jest w stanie przezwyciężyć wszystkie życiowe sztormy i burze. O próbie zrozumienia drugiego człowieka, wyobcowaniu, poszukiwaniu bratniej duszy i bezinteresownej pomocy.

Agata Przybyłek w swojej najnowszej powieści porusza kilka ważnych tematów. Przede wszystkim pochyla się nad kwestią ubóstwa, braku wsparcia ze strony rodziców, których po prostu przy nich nie ma oraz silnej więzi pomiędzy rodzeństwem. Muszę szczerze przyznać, że to historia Basi i jej brata, Julianna w szczególności mnie poruszyła. Oboje młodzi, z marzeniami i wieloma perspektywami na przyszłość. Niestety nie mogą korzystać z beztroskiego życia, ponieważ muszą zarobić sami na siebie. Często oceniani i krytykowani próbują stawić czoła codzienności i żyć w miarę normalnie, na tyle, na ile im fundusze pozwalają.

"Historia naszych pożegnań" skupia się również na ludzkim okrucieństwie i ocenianiu kogoś przez pryzmat pochodzenia, czy też wyznawanej religii. W niniejszej książce znalazło się również miejsce dla osób starszych, często osamotnionych, pozostawionych samym sobie, którzy zmagają się z licznymi chorobami i powoli żegnają się z życiem.

"Historia naszych pożegnań" otwiera oczy, uczy wrażliwości, pozwala docenić to, co posiadamy. Ta historia skrada serce, zaskakuje i pozwala z zapartym tchem śledzić losy bohaterów, które bywają przewrotne. Cieszę się, że autorka zdecydowała się przedstawić fabułę z różnych perspektyw. To właśnie dzięki temu czytelnik może w pełni poznać każdego z bohaterów, zrozumieć go, obdarzyć sympatią i wraz z nim przeżywać chwile goryczy, smutku i radości.

A najbardziej w całej powieści podobało mi się zakończenie, które oprócz tego, że wywołało we mnie wiele emocji i pytań, to przede wszystkim spowodowało, że szczerze się uśmiechnęłam, bowiem autorce udało się mnie zaskoczyć! Teraz czas na Was! Gorąco polecam!

Agata Przybyłek napisała i wydała już kilkadziesiąt powieści. ,,Historia naszych pożegnań" jest najnowszą z nich.

Basia nie miała łatwego życia. Nie wychowywała się z ojcem, a matka zmarła niedawno z własnej winy. Dziewczyna ledwo wiązała koniec z końcem, a do tego miała jeszcze brata. Ucieszyła ją więc wiadomość, że miała zajmować się pensjonariuszką Barbarą. Co miało z tego wyniknąć?

Miałam względem tej części naprawdę bardzo duże oczekiwania i chyba właśnie to mnie zgubiło. Mam wrażenie, że poprzednie tomy były jeszcze bardziej dopracowane. W tym pojawia się dość ciekawy zabieg, aczkolwiek nie wywarł ON na mnie wielkiego wrażenia.

Autorka pisze o kobietach i dla kobiet. Nie zabrakło w tym tomie czasu na refleksję o pieniądzach i o tym, do czego jesteśmy w stanie się posunąć, by je zdobyć. Postaci Basi i Julka niewątpliwie dają nadzieję na lepszą przyszłość.

,,Historia naszych pożegnań" Agaty Przybyłek to powieść poprawna, ale wydaje mi się, że inne z tej serii są jeszcze lepsze.

Ten kto jest ze mną od dłuższego czasu doskonale wie, że mam obsesję na punkcie ksiażek Agaty Przybyłek. Czemu? Kompletnie nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Nigdy jakoś szczególnie nie przepadałam za książkami z tego gatunku i to na dodatek polskimi, a tu proszę!

Jest to już nie wiem która z kolei książka Agaty, jaką przeczytałam w swoim życiu. I choć muszę przyznać, że ta podobała mi się nieco troszkę mniej od poprzedniej. To nie ze względu na jakiś konkretny powód, tylko właśnie przez samą historię.

Nie znaczy to jednak, że ta książka jest zła, o nie! Jest cudowna, piękna i bardzo ciekawa w odbiorze. Bardzo podobało mi się to, że książka jest napisana jak gdyby z perspektywy osób żyjących w teraźniejszości ale i przeszłości. Niby wydawałoby się, że te dwie historie nie mają ze sobą żadnego powiązania, ale jednak końcówka książki wiele wyjaśnia! Julian i Basia to moje ukochane postacie. Było mi ich tak bardzo szkoda, że aż im współczułam. To rodzeństwo, które obecnie mieszka w mieszkaniu komunalnym. Nie stać ich praktycznie na nic, a Basia musi bardzo ciężko pracować żeby opłacić opłaty... Jednak przez przypadek ich życie całkowicie się odmienia. Nie tylko za sprawą dziwnego i tajemniczego przypadku, ale również ma to związek z miłością jaką na swojej drodze spotykają główni bohaterowie. Śmiało zatem można powiedzieć, że wszystkie te postacie z przeszłości i przyszłości połączyło pewne magiczne drzewo, które wiele w tej książce symbolizuje.

Nie mogę jednak ukryć, że ta książka wywarła na mnie spore wrażenie, pobudziła wszystkie moje zmysły, zmusiła do refleksji nad życiem, nad istotą miłości.

W książce Historia naszych pożegnań na szczęście nie zabrakło tego, co najbardziej uwielbiam. A mianowicie ciszy i spokoju, takiego zatrzymania, obejrzenia się za siebie. W książkach Agaty nikt nie biegnie, nie ma tego pośpiechu. Tutaj każdy zatrzyma się aby obejrzeć przyrodę, spojrzeć na spadające krople deszczu, powąchać ciasto, które w danym momencie się piecze. To są te elementy za które kocham jej książki, za tą całą sielankowość, której w dzisiejszych czasach praktycznie nie ma.

Warto jest jeszecze wrócić i na chwilę zatrzymać się przy postaci Juliana. No ON mnie wręcz urzekł, muszę to napisać, ale jego postać wzbudziła we mnie tyle uczuć. Chyba każda kobieta chciałaby takiego mężczyznę przy swoim boku, niezwykle uczuciowego, pełnego wrażliwości...

O czym jest ta książka? Przede wszystkim o miłości, o uczuciu, o trudnym życiu, o codzienności. Zdecydowanie polecam ją każdemu.

Opis fabuły

Basia i Julian od jakiegoś czasu ledwo wiązali koniec z końcem. Mieszkają w mieszkaniu socjalnym, bo nie stać ich na nic innego. Każde z nich ciężko pracuje na opłaty, czynsz i tym podobne. Baśka pracuje jako kucharka i ledwie sobie radzi z obowiązkami, a ma ich na głowie całkiem sporo. Jakby tego było mało, zgłasza się dodatkowo do pewnej pracy, ma bowiem zajmować się pewną staruszką, która potrzebuje pomocy. W zamian za to jej starsza już imienniczka opowiada jej historie wielkiej miłości.

Basia również całkiem przez przypadek napotyka na pewnego mężczyznę. Dziwny zbieg okoliczności i ich przypadkowe spotkanie wiele zmienia w ich życiu.

Julian z kolei opowiada Baśce pewną historię o Niemcu i Annie. Tutaj również będziecie zdziwieni, bo ta opowieść też nie jest przypadkowa i wiele wprowadza do książki.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Czwarta strona.