Harry Potter i Komnata Tajemnic. Tom 2. Czarna edycja

TAJEMNICA ZAMKU HOGWART

Ten rok w Hogwarcie nie zaczął się pomyślnie dla Harry'ego i Rona. Poprzez dziwny zbieg okoliczności, nie mogą przedostać się przez peron 9 i ¾, aby przenieść się na magiczną stronę stacji kolejowej, z której wyrusza czerwona lokomotywa, wioząca uczniów do zamku Hogwart. Wspólnie decydują się więc na podróż latającym samochodem pana Weasleya. Niestety, podróż ta, choć zakończona sukcesem, jest także najprawdopodobniej ostatnią w „życiu” starego, turkusowego Forga Anglii. W wyniku pewnej „stłuczki” zostaje poszkodowana również różdżka Rona.

Na szczęście, Harry i Ron nie zostają wyrzuceni ze szkoły, jednak parę razy prawie tego żałują, gdy odbywają lekcje obrony przed czarną magią z nowym profesorem, Gilderoyem Lockhartem. To człowiek o wielkim ego i, jak się zdaje, zerowych umiejętnościach. Harry nie raz stanie się obiektem jego napastliwego doradzania, jak zostać „prawdziwą gwiazdą”. Jakby tego było mało, Harry zaczyna słyszeć dziwny głos, którego nie słyszy nikt inny. Co kryje w sobie tajemniczy dziennik Toma Riddle'a? I czy Hagrid naprawdę jest tym za kogo się podaje? A kim jest Harry – czy na pewno Gryfonem z krwi i kości? Dlaczego Ginny jest tak tajemnicza? I co ma z tym wszystkim wspólnego pewien strasznie brzydki skrzat domowy, Zgredek?

Przeczytana po raz kolejny „Komnata Tajemnic” przypomniała mi o tym, co naprawdę liczy się w życiu i o co tak naprawdę należy zabiegać. Nie jest to sława, dla której chciwy i narcystyczny Lockhart zrobi wszystko. Nie jest to też zemsta, o którą tak zabiega Tom Riddle, czy Draco Malfoy. To wartości, takie jak przyjaźń i wierność ideałom, którym hołdują Harry i jego przyjaciele – Ron, Hermiona, ale także Ginny i bliźniacy Weasleyowie. O to właśnie należy walczyć w życiu, ponieważ: […] to nasze wybory ukazują, kim naprawdę jesteśmy, o wiele bardziej niż nasze zdolności.”

Znowu wciągnęłam się bez reszty w lekturze książki, tak jak za pierwszym razem. J. K. Rowling ma ten dar, że umie zaciekawić czytelnika swoją opowieścią tak bardzo, że nie będzie w stanie oderwać się od lektury, nie chcąc ani na moment utracić tej magii, która sączy się ze stronic „Harry'ego Pottera i Komnaty Tajemnic”. Tę opowieść się pochłania, prawie tak samo, jak ona pochłania nas samych. Zupełnie jak czarny dziennik Riddle'a wciąga nas w swoje sidła i nie chce wypuścić. Ale spokojnie, akurat to usidlenie to sama przyjemność.

[Adres usunięty]

Seria o Harry'm Potterze, wydana kilka lat temu, do dziś cieszy się niegasnącą sławą i przepełnia miłością do magii i czarodziejstwa miłośników na całym świecie. Nic w tym dziwnego biorąc pod uwagę nie tylko dobrze napisaną historię, ale i styl autorki, która spisała się na medal tworząc w swoim cyklu ponadczasowe przesłania o miłości i przyjaźni.

Drugi tom, czyli "Komnata tajemnic" to czysta kontynuacja wydarzeń z pierwszego tomu. Wciąż młody główny bohater spędza wakacje w domu wujostwa za którym niekoniecznie przepada i z utęsknieniem wypatruje powrotu do Hogwartu. Dzień urodzin spędza zamknięty w malutkim pokoju, zapomniany i porzucony przez wątpliwą rodzinę na rzecz zaproszonych gości. Jednak pojawia się ktoś, kto odmienia wszystko - Zgredek, domowy skrzat. Niestety nie przynosi ze sobą dobrych wieści. Jednak czy może pojawić się cokolwiek, co przeszkodzi Harry'emu w powrocie do szkoły Magii i Czarodziejstwa?

Zgredek to fenomen całej serii i zdecydowanie jedna z moich ukochanych postaci. Intrygujący, niebanalny, mający wiele do powiedzenia domowy skrzat umilał mi czas raz za razem rzucając Harry'emu pod nogi same problemy, by ten nie mógł dotrzeć do bram Hogwartu. Jednak spotkał godnego sobie przeciwnika, młodego czarodzieja który absolutnie nie boi się wyzwań i z determinacją - mając przy sobie najlepszych przyjaciół - uparcie dąży do celu. Za to właśnie pokochałam serię autorki: za jej prawdomówność wobec wszystkich postaci. Każda z kreacji wyróżniała się na tle pozostałych, została obdarzona innym bagażem cech oraz doświadczeń dzięki czemu otrzymałam bogaty kalejdoskop osobowości. Obok tytułowego bohatera po raz kolejny stanęli Ron i Hermiona utożsamiający najpiękniejszą definicją przyjaźni i inni, mniej lub bardziej znaczący w fabule, bez których całość nie byłaby taka sama.

Drugi tom serii to także zwiększona dawka przygód, nieoczekiwanych zwrotów akcji i intryg, na które natkną się bohaterowie. Ich zdaniem po raz kolejny będzie walka z ciemną stroną, która przypomina w pewnym sensie disney'owską wersję walki dobra ze złem, ale tutaj samo zło nie jest tak łatwe do rozgryzienia. Przemawia to na korzyść doświadczenia autorki, która doskonale wie jak zaskoczyć czytelnika nieoczekiwanym ruchem wybranego bohatera i jednocześnie rozwiać wszystkie nasze dotychczasowe przypuszczenia. Jednak to nie nie jedyny atut tej historii: poza mnogością wątków, pędzącą akcją i bardzo prostym stylem (pamiętajcie, że pierwotnie była to powieść dla młodzieży) w tej historii można znaleźć wiele ponadczasowych nawiązań do poszukiwania własnej drogi w życiu oraz odkrywania swojej prawdziwej natury.

J.K. Rowling stworzyła historię pierwotnie kierowaną do młodego czytelnika, jednak z czasem okazało się, że seria o Harry'm Potterze jest idealną propozycją dla każdego, bez względu na wiek. Mogą to potwierdzić ponadczasowe prawdy kryjące się w fabule, fantastycznie wykreowani bohaterowie czy choćby historia: intrygująca i wciągająca na całego, obok której absolutnie nie można przejść obojętnie. Żałuję, że tak długo zwlekałam z rozpoczęciem przygody z całą serią, ale jednocześnie cieszę się, że kolejne tomy dopiero przede mną. Już dziś wiem, że na pewno nie jeden raz wrócę do lektury o młodym czarodzieju.

Po kolejną książkę z serii przygód młodego czarodzieja sięgnąłem z dużym zainteresowaniem i nadzieją, że znajdę w niej następną porcję fantastycznych przygód i ciekawie napisanych opowieści. Joanne Kathleen Rowling po raz kolejny nie zawiodła wiernych czytelników. “Harry Potter i Komnata Tajemnic” stanowi wciągająca powieść, której nie sposób odłożyć na bok w trakcie czytania!

Warto na początek wspomnieć o równie popularnej i udanej ekranizacji książki. Daniel Radcliffe, Rupert Grint oraz Emma Watson to już nieodłączne postacie, z którymi spotykamy się w kinie. Etykiety młodych czarodziejów przylgnęły do nich na stałe, przez co trudno wyobrazić sobie innych aktorów wcielających się w postacie Harry’ego, Rona i Hermiony. Chris Columbus potrafi wyprodukować świetnie oddający klimat książki film, który stanowi ciekawy dodatek do czytanej lektury.

Wracając jednak do treści drugiej części przygód, Harry z utęsknieniem wyczekuje powrotu do szkoły. Powoli przygotowuje się na rozpoczęcie nowego roku szkolnego w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, jednak wciąż zmuszony jest na przymusowy pobyt w domu Dursley’ów. “Rodzina” chłopca traktuje go w najgorszy z możliwych sposobów i jasno daje do zrozumienia, że nie jest mile widzianym gościem. Niespodziewanie w pokoju bohatera pojawia się Zgredek. Mały, śmieszny i niesłychanie przestraszony skrzat domowy uciekł (oczywiście tylko na chwilę!) z domu swojego pana, aby ustrzec Harry’ego przed niebezpieczeństwem, które czeka na niego w szkole.

Tylko czy naprawdę ktoś wierzy w to, że pozostałby ON z własnej woli w domu wujostwa na dłużej niż wakacje? Na pewno nie ja, dlatego nie zdziwiłem się, kiedy chłopiec stanowczo zaprzeczył i odmówił pomocy. Skrzat jednak próbował dopiąć swego i uziemić go na Privet Drive. Zapomniał tylko, że kto jak to, ale Harry Potter ma wiernie oddanych mu przyjaciół, a szczególnie jednego. Ron Weasley bez wahania pomógł wydostać się bohaterowi z domu, i tak z bardzo widowiskowymi efektami dostali się do Hogwartu. Nie jest to jednak koniec przygód, a dopiero początek i mały wstęp do tego, co dzieje się dalej! W szkole rzeczywiście nie jest bezpiecznie. Krążą pogłoski o tym, że Dziedzic Slytherina powrócił, a podejrzenie pada na Draco Malfoy’a, którego cała rodzina ma powiązania z Czarnym Panem. Harry wraz z przyjaciółmi postanawia odkryć prawdę, chociaż nie wie, jak bardzo sam zostanie w to wplątany. Na dodatek dziwnie zachowująca się Ginny Weasley, czyli młodsza siostra Rona, okazuje się być kluczową postacią w poszukiwaniach. Przyjaciele nie wiedzą jednak tego do momentu, kiedy może już być za późno…

Co jednak z Komnatą Tajemnic? Czym jest i co strasznego kryje się za jej wrotami? Pierwszym pytaniem, które powinniśmy sobie mimo wszystko zadać jest to, gdzie w ogóle się znajduje! Czyżby w Hogwarcie? Z tymi zagadkowymi kwestiami Joanne Kathleen Rowling zmaga się na kolejnych stronach książki i splata różne wątki w taki sposób, że na końcu wszystko zostaje w jasny i klarowny sposób wytłumaczone. Nic nie dzieje się przypadkiem, a powrót Lorda Voldemorta w kolejnej części “Harry Potter i Komnata Tajemnic” zbliża się wielkimi krokami...

Super, super i jeszcze raz super! Książka trzyma w napięciu do ostatnich stron. Sceny w lochach mistrzowskie!

[Adres usunięty]

Pomimo, że wakacje mamy w pełni, ja postanowiłam odwiedzić szkołę.

Lecz nie taką zwyczajną, a wyjątkową, znaną na całym świecie, Szkołę Magii i Czarodziejstwa w Hogwardzie.

Podczas czytania powieści „Harry Potter i Komnata Tajemnic”, miałam okazję poznać przygody słynnego czarodzieja podczas jego drugiego roku nauki w legendarnym zamku.

Do losów Harry’ego powracamy, podczas jego letnich wakacji szkolnych. Chłopiec spędza je w domu rodziny Dursley’ów, dość eleganckim, choć zimnym.

Mały Potter tęskni za szkołą i swoimi przyjaciółmi.

Pewnego dnia w pokoju chłopaka zjawia się dziwny stwór, skrzat domowy- Zgredek. Jest brzydki i zaniedbany.

Ostrzega małego czarodzieja, że Ten nie powinien wracać do szkoły, gdyż czyha tam na Niego ogromne niebezpieczeństwo. Potter domyśla się, że może chodzić o Voldemorta. Jednak nie pragnie niczego bardziej niż znów być w gronie swych przyjaciół.

Zgredek opowiada czarodziejowi swoją historię-jest ON skrzatem, niewolnikiem w domu swego pana. Często jest dotkliwie karany, nawet gdy nie ma ku temu wyraźnych przesłanek. Stworzenie jest wiecznie przestraszone i oczekujące nagany. Czasami wymierza sobie karę sam by uprzedzić swych właścicieli.

Nie widzi wielkiej szansy na poprawę swego zgredkowego losu.

Harry jest wyraźnie zszokowany słysząc tę historię. Podejrzewa, że jego nowy znajomy może służyć w domu jego szkolnego „kolegi” Dracona. Malfoy’owie należą bowiem do jednego z najzamożniejszych czarodziejskich rodów.

Zgredek błaga chłopca by pozostał w domu swojego wujostwa, lecz ten marzy by być gdziekolwiek indziej, niż tam.

Jego życzenie spełnia się bardzo szybko. Zjawia się Ron z braćmi i zabierają smutnego przyjaciela do swojego rodzinnego domu, czyli „Nory”.

Miejsca skromnego, ciasnego, lecz pełnego ciepła, życzliwości i miłości.

Tu nikt nikomu nie dokucza, nie wydziela jedzenia, nikt nie przejmuje się sztywnymi regułami.

To miejsce zupełnie inne od domu wuja Vernona i ciotki Petunii, który Harry tak dobrze zna.

Gdy wakacje dobiegają końca, Harry i Ron wracają do Hogwardu, z czym mają niemałe kłopoty.

Na miejscu okazuje się, że nowym nauczycielem ochrony przed czarną magią został słynny autor wielu publikacji-Gilderoy Lockhart.

Jest to wyjątkowo przystojny czarodziej, umiejący oczarować uśmiechem panie w każdym wieku. Wielokrotny laureat nagrody Najbardziej Czarującego Uśmiechu tygodnika „Czarownica”.

Na mnie zrobił wrażenie takiego, który „co nie doczaruje, to dowygląda” .

I na tym jego umiejętności się kończą, gdyż wiedzę ma mniejszą niż uczniowie(i to nawet ci w najmłodszych klasach). A przed czarną magią to jego należy bronić.

Jednym słowem- Narcyz i mitoman.

I tym razem Harry i jego przyjaciele muszą się zmierzyć z niebezpieczeństwem, które skryło się w zamku.

Petryfikacji ulegają uczniowie, a w szkole coraz głośniej mówi się, o otwarciu legendarnej „komnaty tajemnic”, która skrywa potwora.

Jaką tym razem postać przybrał „sam wiecie kto”?

Potter musi się o tym przekonać, by uratować jedną z najbliższych sobie osób.

Zmierzy się z Czarnym Panem sam, gdyż na pomoc profesora Gilderoy’a Lockharta nie ma co liczyć.

Przy okazji poznaje wielką tajemnicę przystojnego nauczyciela…

Tak jak pisałam recenzując „Kamień Filozoficzny”, nie znajduję w powieści(już kolejnej) J.K. Rowling, jakichś niewłaściwych treści.

Co więcej, na przykładzie Zgredka, można wytłumaczyć dzieciom, jak nie należy traktować innych.

Z kolei postać Lockharta, może posłużyć jako pretekst do rozmowy o tym, że wygląd nie jest najważniejszy. Nawet jeżeli ktoś ma ładną buzię, powinien się uczyć, gdyż bazowanie na powierzchowności, niewiele daje.

Jednak dla mnie najważniejszym zdaniem w „Komnacie Tajemnic” jest to, które kieruje Dumledore do Harry’ego: „… to nasze wybory ukazują, kim naprawdę jesteśmy, o wiele bardziej niż nasze zdolności”(s.347).

To jest prawda, którą powinien zapamiętać każdy, niezależnie od wieku.

Drugie spotkanie z Harrym, który spędza nudne wakacje u Dursleyów. Nie dostaje żadnych listów od przyjaciół i nie może doczekać się powrotu do szkoły.

U wujostwa w pokoju Pottera zjawia się nieoczekiwany gość. Zgredek stara się ostrzec młodego czarodzieja przed powrotem do Hogwardu. Lecz Harry szkołę traktuje jak dom i mimo starań skrzata ma zamiar tam wrócić.

W Szkole Magii I Czarodziejstwa dochodzi do strasznych wydarzeń. A wszystko za sprawą otwarcia Komnaty Tajemnic.

Drugi tom jest równie fascynujący jak pierwszy. W tej części poznamy dokładniej Giny, która zaczyna się uczyć w Hogwarcie. Harry, Ron i Hermiona jak zawsze pakują się w kłopoty. Pojawia się również nowy nauczyciel od czarnej magii, który średnio sobie ze wszystkim radzi.

Książkę czyta się równie szybko jak pierwszą część. Wciąga na tyle, że ciężko mi było się od niej oderwać.

Jeśli jesteś ciekaw, w jakie kłopoty wpakował się Harry?

Co z tym wszystkim ma wspólnego Malfoy?

Gdzie ukryta jest Komnata Tajemnic?

I kto ją otworzył?

Gorąco zapraszam do sięgnięcia po całą tą serię.

Ważna myśl:

Dlaczego nauczyciele nie biorą się do roboty, kiedy uczniowie zostają zamurowani. Tylko jeden mały chłopiec z grupką przyjaciół?!

Na to pytanie chyba nikt nie zna odpowiedzi.

Harry Potter tym razem zmierzy się ze złem (wielkim wężem), które chce pozabijać wszystkich pół czarodziejów- pół mugoli. Oczywiście zostaje posadzony, że to ON i tak dalej...

Powieść jest o wiele lepsza, nie zamierzałam jej czytać, no ale jak ma się czas ;)

Oliver Wood górą!!! Dobro górą~!!! Harry Potter nas uratował!!

Końcówka beznadziejna. Wszystko się działo w jednym zdaniu. Film był bardziej ekscytujący. Choć mogę polecić!