Harry Potter 8. Harry Potter i przeklęte dziecko

Osiemnaście lat po wielkiej bitwie o Hogwart, w świecie czarodziejów panuje pozorny spokój. Harry Potter pracuje w Ministerstwie Magii, a po pracy staje się mężem oraz ojcem trójki dzieci. Kiedy młodszy syn Harry'ego - Albus - odjeżdża do Hogwartu, aby spędzić tam pierwszy rok swojej nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa, między ojcem a synem pojawia się coraz więcej kłótni i sprzeczek. Wkrótce jednak będą musieli wspólnie podjąć walkę przeciwko nadciągającej ciemności, bo, jak się okazuje, zło, które zostało zażegnane osiemnaście lat temu, zamierza znów wkroczyć do świata magii.

Obawiam się, że będzie to jedna z najbardziej krytycznych recenzji na tym blogu. O dziwo, takie recenzje pisze mi się najłatwiej, więc nie będę miała problemu z opowiedzeniem Wam o ogromnym zawodzie, jakim okazała się książka, przedstawiająca się jako ósma część przygód Harry'ego Pottera.

Na samym początku chciałabym odnieść się do kompozycji książki. Na pewno wiecie, że historia ta jest w zasadzie scenariuszem sztuki teatralnej, więc jest napisana w formie dramatu - podzielona na tekst główny oraz didaskalia. Przyznam, że sama nie jestem wielką fanką dramatu jako gatunku literackiego i tylko raz zdarzyło mi się naprawdę polubić książkę tego rodzaju. Znacznie bardziej lubię prozę, która jest pełna opisów wydarzeń i przeżyć bohaterów. Tak samo było i tym razem - w Przeklętym dziecku brakowało mi właściwej treści innej niż dialogi i monologi. Wiem, że jest to cecha gatunku, ale historia opowiadająca o magicznym świecie po prostu potrzebuje tych wszystkich fantastycznych opisów, bo to dzięki niesamowicie przedstawionej przestrzeni staje się wyjątkowa.

Przez brak treści, miałam też wrażenie, że wszystko dzieje się w przyspieszonym tempie i troch przeszkadzało mi to we wciągnięciu się w fabułę.

Jeśli mówimy o fabule, to pojawia się w niej jeden malutki plus tej książki: pomijając to, że pierwsza jej część była bardzo nużąca i zwyczajnie nudna, w drugiej połowie akcja zaczyna się powoli rozkręcać. Wątek, który całkiem mi się podobał to podróżowanie w czasie i konsekwencje mącenia w przeszłości, które Albus i Scorpius musieli ponieść.

Uwaga, w tym temacie przygotujcie się na falę hejtu. Rzeczą, która jednocześnie mnie dziwiła i smuciła, był fakt, że postacie, które dobrze znałam z wcześniejszych książek J. K. Rowling były kompletnie inne niż te, o których przeczytałam w Przeklętym dziecku. Zwyczajnie nie poznawałam tych cudownych postaci Harry'ego, Rona i Hermiony, którzy zmienili się w zgłupiałą bandę rozhisteryzowanych rodziców (i mówię tu w szczególności o Harrym). O ile można było jeszcze znieść Rona, który w całej książce nie wypowiedział żadnego elokwentnie brzmiącego zdania, oraz Hermionę, której cała mądrość gdzieś uleciała, to widząc Harry'ego miałam ochotę palnąć go w łeb. Przez całą książkę zachowywał się co najmniej jakby miał okres.

Nie mogę zliczyć sytuacji, w których jego zachowanie wprawiało mnie w totalne zażenowanie. Nie dość, że stał się histerycznym i zaborczym ojcem, to bez przerwy miał do wszystkich pretensje, a w niektórych momentach nawet rzucał groźbami. Kolejnym razem z nieznanego powodu zakazał swojemu synowi Albusowi przyjaźnić się ze Scorpiusem Malfoyem, przy czym zachowywał się jak typowy rodzic z niezbyt mądrego serialu na TVN-ie. Mamy też scenę, w której Harry, szukając Albusa, wkroczył do Hogwartu reagując dokładnie jak znerwicowany ojciec. Z tego co pamiętam, to w żadnej z poprzednich części nie zdarzyło się, aby jakiś rodzic przyjechał do Hogwartu, więc kiedy to przeczytałam, miałam ochotę wybuchnąć histerycznym śmiechem.

Harry to tylko jeden najgorszy przykład nieziemsko irytującego bohatera, bo książka aż się od nich roi. Można by długo wymieniać: Albus, Amos Diggory, Malfoy...

Są zaledwie dwie postacie, których obecność nieco umiliła lekturę tej książki. Był to Scorpius Malfoy, który był chyba najmądrzejszą i najbardziej rezolutną osobą w tej powieści, oraz Severus Snape. Tak, postać Snape'a jest obecna przez krótką chwilę! I to właśnie ta chwila jest moim ulubionym momentem książki, momentem, w którym poczułam się jakbym czytała dawnego Harry'ego. Szkoda, że w 350-stronnicowej lekturze, zaledwie kilka stron oddawało ducha tej magicznej serii.

Czytając wszystkie negatywne opinie o Harrym Potterze i Przeklętym Dziecku, miałam nadzieję, że rozczarowanie przejdzie gdzieś obok mnie, że nie będę musiała przeżywać zawodu związanego z serią książek, którą tak bardzo kocham. Niestety, ósma część przygód najsławniejszego z czarodziejów wzbudziła we mnie tylko negatywne emocje. Podczas czytania była to chęć, aby wyrzucić książkę przez okno, a po zakończeniu lektury, chęć, aby jak najszybciej zapomnieć o tej kompletnie nieudanej historii.

[Adres usunięty]

Harry Potter nigdy nie miał łatwego życia. Los zadbał o to od samego początku istnienia chłopca. Teraz tym bardziej nie ma lekko. Jest przepracowanym urzędnikiem Ministerstwa Magii, mężem oraz ojcem trójki dzieci. Podczas, gdy Harry zmaga się z nieustannie dręczącymi go widmami przeszłości, jego najmłodszy syn Albus musi zmierzyć się z rodzinnym dziedzictwem, którego nigdy nie chciał przyjąć. Życie w blasku ojcowskiej chwały nie jest dla niego. Niestety, przyszłość zaczyna przypominać przeszłość, Albus wpada na niesłychanie fantastyczny pomysł, a ciemność nadchodzi... Ojciec i syn muszą stawić jej czoła. Czy uda im się pokonać zło...?

" -Slytherin to dom węża, czarnej magii. To nie jest dom dzielnych czarodziejów.

- Albusie Severusie, nosisz imiona po dwóch dyrektorach Hogwartu. Jeden z nich był Ślizgonem i prawdopodobnie najdzielniejszym człowiekiem, jakiego znałem..."

Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że nie będzie to recenzja. Przepraszam, ale będzie to nieuporządkowane wyrzucenie z siebie wszystkich myśli, które przemknęły mi przez głowę w trakcie czytania tej książki. Rzecz pierwsza, o której zapewne już każdy z was wie - to nie powieść, ale scenariusz sztuki teatralnej. To nowa, ósma z kolei opowieść, ale tym razem autorów jest trzech - J.K. Rowling, Jack Thorne, John Tiffany. Niniejsza edycja specjalna scenariusza sztuki miała premierę w londyńskim West Endzie 30 lipca 2016 roku.

Nie oszukujmy się, charakterystycznego dla Harry'ego Pottera klimatu tu nie znajdziemy. To sztuka, a nie powieść. Nie ma tu tych barwnych, magicznych opisów, które przez siedem części serwowała swoim czytelnikom J.K. Rowling. To surowa forma Harry''ego Pottera, którego znamy i kochamy. To mnie jednak nie zdziwiło. Byłam na to przygotowana i nie zawiodłam się. Spójrzmy jednak na to z drugiej strony. Spróbujmy wyobrazić sobie jak wyglądałoby to na scenie teatralnej. Z pewnością dużo bardziej magicznie. ( Pod warunkiem, że nie wnikamy w zamieszanie z kolorem skóry itd.)

Bohaterowie. Po przeczytaniu "Przeklętego dziecka" nie jestem w stanie zrozumieć, co stało się z Harrym Potterem. Najbardziej irytująca postać! Tatusiowanie na pełnym etacie aż tak wpływa na ludzi? Wszyscy dorośli tak mają, czy nie? Moje wyobrażenie o Potterze, które miałam po przeczytaniu serii i obejrzeniu filmów, legło w gruzach, a nawet zniszczyło mi dzieciństwo. Dosłownie. Nie ciągnę już nawet tego wątku w swojej "pisaninie" bo nerwowo nie będę w stanie dłużej tego wytrzymać... :)

Żeby nie było - ta książka potrafi wzbudzić emocje. Żebyście tylko widzieli moje miny, gdy ukochana postać ożywa, a potem znów umiera... Nie zdążyłam się nią nawet nacieszyć. Żałuję, że nie miałam przy sobie kogoś, kto robiłby mi zdjęcia w trakcie czytania. Mielibyśmy teraz niezły ubaw, a ta fotorelacja byłaby najlepszą recenzją tej książki.

Przykro mi, że J.K. Rowling nie zdecydowała się na kolejną powieść, ale tylko na scenariusz. Tradycyjna forma z pewnością skradłaby serca fanów. Jednak... jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. Nie jestem ani rozczarowana, ani rozżalona. Przeczytałam scenariusz i cieszę się, że mogłam powrócić do uniwersum Harry'ego Pottera choćby na jeden wieczór.

"Harry Potter i przeklęte dziecko" to książka, która wstrząsnęła światem. Jedni ją pokochali, inni nienawidzą i nie uznają tej książki za kontynuację serii. Ja natomiast, cieszę się, że książka powstała. Owszem, chciałabym żeby była to ta magicznie klimatyczna tradycyjna powieść, więc mam nadzieję, że J.K. Rowling jeszcze kiedyś nas zaskoczy, a spektakl trafi na sceny polskich teatrów.

"Męstwo nie usprawiedliwia głupoty."

Kolejny tytuł w serii Harry Potter wywołał nie lada kontrowersje. Zwłaszcza, gdy okazało się, że zamiast książki, będziemy mieli do czynienia ze sztuką. Jeśli wielu z Was pomyślało sobie "sztuka? to nie dla mnie!" to rozwiewam Wasze wątpliwości - czyta się to doskonale. Moim doświadczeniem była wersja angielskojęzyczna, ale znając potencjał wydawnictwa Media Rodzina, myślę, że również Czytelnicy polskiego wydania będą zadowoleni.

Dużo akcji, nowe, intrygujące postacie, a przede wszystkim - podróż do historii i miejsc, do których chce się wrócić raz jeszcze. Jestem na tak i pełne 5 / 5 punktów niechaj świadczy o tym, że gorąco polecam sztukę "Harry Potter i Przeklęte Dziecko".

Dziewiętnaście lat po bitwie o Hogwart Harry odprowadza swoje dzieci na pociąg do szkoły. Albus martwi się, że trafi do Slytherinu, ale ojciec go pociesza – jeden z dyrektorów Hogwartu, po którym chłopiec ma imię, był w tym domu i był wspaniałym czarodziejem. W pociągu Albus i Rose trafiają na przedział, w którym siedzi Scorpius – syn Dracona. Dziewczyna nie chce spędzać czasu w towarzystwie młodego Malfoya, jednak Albus zostaje z nim i zaprzyjaźnia się. Nie podoba się to Harry’emu, który podejrzewa, że chłopak sprowadzi jego syna na złą drogę. Na domiar złego ojciec i syn nie potrafią się dogadać. Albus ma wrażenie, że jest zakałą rodziny, niepasującym Potterem, że wszyscy widzą w nim zupełne przeciwieństwo wspaniałego ojca...

Harry Potter i przeklęte dziecko to scenariusz do sztuki, która miała premierę jakiś czas temu. Autorami tekstu są Jack Thorne, Joanne Kathleen Rowling, John Tiffany. Książka reklamowana jest jako ósma część serii HP, jednak tak naprawdę to coś zupełnie innego.

Tekst skupia się na pokazaniu kilku bohaterów. Można ich podzielić na dwie grupy – starsi, czyli Harry, Ron, Hermiona, Ginny i w tle Draco, McGonagall, i młodsi, czyli głównie Albus i Scorpius. Oczywiście sceny z tymi bohaterami nie są oderwane od siebie, często łączą się między sobą, bohaterowie występują razem w mniejszych bądź większych grupkach. Część wydarzeń jest jedynie zaznaczona, przechodzimy dość szybko od zdarzenia do zdarzenia, by mieć ogólny zarys sytuacji, a skupić się na najważniejszych kwestiach.

I tak w sztuce najważniejszym problemem są relacje ojca i syna, które potem mają przełożenie na czyny Albusa i decyzje, które podejmuje. Tych dwóch nie potrafi się ze sobą dogadać, mimo usilnych starań. Są rozczarowani sobą nawzajem. I właśnie to pcha Albusa w stronę kłopotów. Chłopak zaczyna bowiem ingerować w przeszłość, by zmienić przyszłość. Nie wszystko jednak idzie zgodnie z planem...

Pomysł na historię jest ciekawy. Czytelnicy i miłośnicy serii HP na pewno chcieli się dowiedzieć, co dzieje się w życiu Harry’ego po zgładzeniu Voldemorta. Akcja zaczyna się w tym samym momencie, w którym kończą się Insygnia śmierci. Widzimy nie tylko dorosłego Pottera i jego życie, pracę i problemy, ale poznajemy też lepiej jego syna, Albusa, i zdajemy sobie sprawę, że niełatwo jest być synem czarodzieja, który dwukrotnie pokonał Czarnego Pana. Relacje ojciec-syn, problemy z majstrowaniem przy czasie, a także główny wątek, czyli tytułowe przeklęte dziecko, mają wspólnie sens i są naprawdę ciekawe.

Problem pojawia się natomiast przy kreacji postaci. Żaden z trójki bohaterów, których znamy z poprzednich książek, nie zachowuje się jak dorosły. Harry nie jest stanowczym rodzicem, lecz ciągle zagubionym chłopcem, który stracił gdzieś swoje zdecydowanie i odwagę, boi się porozmawiać szczerze z synem, działa wbrew logice. Hermiona mimo posady, którą ma, wydaje się niepewna siebie i wycofana, a Ron jakby cofnął się w rozwoju. Niby jest śmieszny, a jednak żenujący. Nie bardzo można rozróżnić zachowania tych czterdziestolatków od zachowań ich dzieci. To największy minus tej pozycji.

Inną słabą stroną są patetyczne słowa i zdania, które mają wyjaśniać działania niektórych osób. Da się to wyczuć podczas czytania, trudno jednak napisać o tym coś konkretnego, gdy nie chce się zdradzać szczegółów. Momentami odnosiłam wrażenie, że bohaterowie cytują jakieś książki, a sami nie myślą w ten sposób. Wypadało to sztucznie.

Cieszę się, że powstał Harry Potter i przeklęte dziecko, bo miło było wrócić do tego świata. Jednak sam tekst nie porwał mnie tak, jak tego oczekiwałam. Muszę przyznać, że jestem nieco rozczarowana, ponieważ niektóre sceny mnie żenowały swoją sztucznością i brakiem logiki. Nie czułam, że grają w nich osoby dorosłe, z dobrymi posadami, które wiele przeszły. A szkoda. Brakło mi spójności, być może uciekła ona właśnie przez formę tekstu, czyli scenariusz sztuki.

Jeśli tak jak ja wychowaliście się na serii HP, na pewno sięgnięcie i po tę część, choćby z ciekawości. Ja chyba spodziewałam się czegoś lepszego. Mimo wszystko nie uważam czasu spędzonego na lekturze za zmarnowany i mam nadzieję, że wy też nie będziecie tak uważać.

Harry Potter to czarodziej, który znany jest całemu światu. Jego przygody są rozpoznawalne przez każdego, a świat, w którym żyje - uwielbiany przez wielu czytelników. "Harry Potter i Insygnia Śmierci" było zakończeniem serii, które z jednej strony było piękne, z drugiej jednak towarzyszył mi smutek, że to już koniec. Lecz tak, udało się! Doczekałam się kolejnej powieści, a właściwie scenariusza, dotyczącego przygód czarodzieja dziewiętnaście lat później.. W internecie krążą przeróżne opinie na temat "Harry'ego Pottera i Przeklętego Dziecka", jednakże muszę przyznać, że ja jestem w tej części również zauroczona. Chwilami faktycznie da się odczuć, że czegoś w niej brakuje, niemniej jednak moment, w którym na nowo przeniosłam się do Hogwartu, był wspaniały.

"Harry Potter i Przeklęte Dziecko" to opowieść o kolejnym pokoleniu, o Albusie Potterze oraz Scorpiusie Malfoyu. Nienawiść ich ojców nie stanęła na przeszkodzie nowym przyjaźniom, przez co w powieści obserwować możemy wiele sytuacji z tym związanych. Akcja skupia się głównie na potomkach naszych bohaterów sprzed lat, jednakże nie brakuje w niej również Harry'ego, Ginny, Ron'a, Hermiony, a także profesor McGonagall! W owej pozycji czytelnik odnajduje również wiele odwołań i wspomnień z poprzednich tomów serii J.K. Rowling. Czytając ósmą część historii, możemy myślami powrócić do starych lat w Hogwarcie.

"Ci, których kochamy, nigdy tak naprawdę nas nie opuszczają, Harry. Pewnych spraw śmierć nie dotyka. Farby... wspomnienia... i miłości."

"Harry Potter i Przeklęte Dziecko" to scenariusz, na podstawie którego powstała sztuka mająca swoją premierę na londyńskim West Endzie 30 lipca 2016 roku. Z tego powodu powieść nie została napisana tak jak wszystkie inne książki - jest to typowy scenariusz z podziałem na role. Początkowo odczuwałam mały dyskomfort czytając powieść w takiej formie, jednak po powrocie do świata czarodziejów zupełnie przestało mi to przeszkadzać i szybko wciągnęłam się w przedstawioną historię. Dzięki podziale na role pozycję czyta się niezwykle szybko i nim się obejrzymy, zastajemy koniec historii. Mimo wszystko - bardzo ciekawa i interesująca kontynuacja.

Wewnątrz odnajdziemy dwie części powieści, lecz nie zdradzę co znajduje się w której, ponieważ odebrałabym radość z odkrywania nowych przygód Harry'ego i Albusa Potterów. Mamy w nich do czynienia z czarną magią, przykrymi i radosnymi wspomnieniami, maszynami, które nie powinny ujrzeć światła dziennego, skomplikowanymi podróżami, nową rzeczywistością a także sytuacjami, które nieźle namieszają w życiu bohaterów. Sceny ze wspomnieniami z poprzednich tomów chwilami lekko się różnią, słowa w dialogach są zamienione, ale w żadnym calu nie przeszkadza to w poznawaniu nowych przygód.

Ósma część Harry'ego Pottera, pomimo swoich niewielkich, nieznacznych błędów, była dla mnie czymś cudownych. Od dawna pragnęłam powrócić do magicznego świata czarodziejów i nareszcie miałam ku temu okazję. Bohaterowie w dalszym ciągu byli błyskotliwi i zabawni, a ich potomkowie idealnie spełnili swoje role. Mam skrytą nadzieję, że doczekam się kiedyś kolejnej powieści z cyklu o Harrym Potterze :) :)

Przeklęte Dziecko rozpoczyna się w momencie na którym kończą się Insygnia Śmierci. Mianowicie obserwujemy jak Harry Potter odprowadza swojego młodszego syna Albusa na Ekspres Hogwart razem z żoną, drugim synem James'em i córką. Jak się z czasem okaże Albus nie jest tak dobrym czarodziejem jak jego ojciec, żyje w cieniu jego dokonań, co skazuje go na docinki ze strony innych uczniów. W Hogwarcie zaprzyjaźnia się ze Scorpiusem - synem Malfoy'a, który jest również gnębiony i niesłusznie posądzany w związku ze swoim urodzeniem. Natomiast samego Harry'ego dopada rutyna życia - jest przepracowanym urzędnikiem w Ministerstwie Magii a na dodatek nie dogaduje się z swoim synem Albusem. Jednak razem - syn i ojciec, będą musieli stawić czoło nieoczekiwanemu wrogowi...

Przyznaję, że nie miałem dużych oczekiwań wobec tej książki i kupiłem ją z czystej ciekawości. Może nie żałuję wydanych pieniędzy, ale nie jest to ten sam Harry jakiego znałem przez siedem tomów. To zdecydowanie inna powieść, pisana nie przez Rowling, ale inne osoby i niestety daje się to odczuć. Zanim jednak przejdę do samych moim wrażeń o historii, to kilka słów o formie. Przeklęte Dziecko jest scenariuszem, na podstawie którego aktorzy tworzyli sztukę - czyta się go bardzo lekko i jego lektura nie zajmie to więcej niż dwie, trzy godziny, przy nawet wolnym czytaniu. Niestety przez taką formę, wszystkie myśli i uczucia bohaterów poznajemy głównie w dialogach. Wypada to momentami dość sztywno, czy kolokwialnie mówiąc po prostu dziwnie... Ze wszystkich postaci najlepiej mamy okazję poznać Albusa oraz jego konflikt z ojcem. Natomiast pozostali bohaterowie nie są do końca tymi samymi, które znałem z poprzednich siedmiu książek i bynajmniej nie jest to kwestia ich dorośnięcia. Wydaje mi się, że to po części wina formy scenariusza a przede wszystkim osób, które pisały tę sztukę i w pełni nie oddały charakteru postaci. Dlatego mam wrażenie, że cała historia zdecydowanie lepiej sprawdziłaby się jako normalna powieść będąca adaptacją sztuki, aniżeli scenariusz.

Wypada jeszcze powiedzieć kilka słów o samej fabule. Przez pierwszych kilkadziesiąt stron uderzyło takie pójście po linii najmniejszego oporu, jeśli chodzi o to co wydarzyło się przez ostatnie kilkanaście lat w życiu Harry'ego. Jest bohaterem, uratował świat a dopada go rutyna i nudne obowiązki w Ministerstwie. Oczywiście musiał zostać wprowadzony wątek konfliktu z synem, by pokazać, że ma ON również problemy wychowawcze, które tak naprawdę spowodowały całą lawinę opisanych w książce wydarzeń. Myśląc o czym będzie kontynuacja, taki scenariusz po krótkim namyśle nasuwa się właściwie sam. Jeśli zaś chodzi wspomnianego na wstępnie wroga, to unikając spojlerów napiszę, że również się tego spodziewałem i nie jest to przesada. Ponadto w książce zastosowano bardzo znany i często używany motyw cofnięcia się w czasie, by kogoś uratować. O ile z początku nie uświadczyłem za dużo nielogiczności, tak pod koniec fabuła była coraz mniej spójna. Zupełnie jakby nie patrzono na realność historii, tylko byle zrealizować swój zamysł. Niestety nie wypada to dobrze...

Przeklęte Dziecko niestety nie oczarowało mnie swoją magią i po jego przeczytaniu stwierdzam, że to tylko przeciętne fanfiction. Zdecydowanie nie uznaję tej książki jako kanonicznej części przygód Harry'ego Pottera.

[Adres usunięty]

Ta książka nie została napisana, nie istnieje. Nigdy w życiu jej nie czytałam a J.K Rowling po prostu nie mogła jej napisać. To jak obelga rzucona fanom serii o Harrym Potterze w twarz, fanfiction która nie powinna mieć miejsca. Wszyscy czekali na nowy, gruby tom nad którym miałoby się chęć zarwać nos. Ja osobiście czuję się jak ofiara słabego dowcipu. Ta książka nie powinna powstać. Brak pomysłów? Brak czasu? Problemy? Wszystko to byłoby lepszym wytłumaczeniem czemu nie ma kontynuacji sagi. Ba, pogodziłabym się nawet z tym, że już nigdy w życiu nie usłyszałabym o młodym czarodzieju. Ale dramat? To właśnie dramat.

Ciężko jest recenzować książkę w której absolutnie nic mi się nie podobało. Zazwyczaj tutaj pisałam obszerny opis o czym nasza powieść jest. Teraz zostanę przy krótkiej notce i przejdę do konkretów.

Młodość Harrego należy do przeszłości. Jest ON teraz ojcem rodziny, o którą musi się martwić. Nie jest to proste kiedy jego głowę zamieszkują demony przeszłości. Kiedy jego najmłodszy syn Albus, jest przytłoczony rodzinnym dziedzictwem Harry postanawia mu pomóc. Razem stawiają czoło ciemności.

Tak mniej więcej brzmi notka od wydawcy. Oszałamiające prawda? Myślę, że na okładkach Harlequinów są bardziej wylewni. Więc powiedzcie szczerze, czy gdybyście nie znali sagi o Harrym taki opis by was zachęcił do sięgnięcia po tę książkę? Zapewne tylko tych , którzy mają małe wymagania.

Ciężko jest napisać tę recenzję bez zdradzania czytelnikowi fabuły. Zacznę od tego, że postaci, które znamy również z poprzednich części wydają nam się zupełnie obce. Czasem się łapałam na tym, że miałam oczy wytrzeszczone z wrażenia... jak to możliwe, że ten czy ten zrobił to i to? Przecież to zupełnie do nich nie pasuje? Najbardziej groteskowo wypadła postać Rona. Nie to żebym szczególnie za nim przepadała. Już w poprzednich częściach był kompletną ofiarą losu. Jednak tutaj był po prostu jednym chodzącym żartem- dosłownie wystarczyło do jego kwestii podłożyć głos aktora komediowego ( Cezary Pazura by się nadał ) i mielibyśmy świetną komedię fantasy.

Również postać Harrego po prostu działała mi na nerwy. Autorka wykreowała go na okropnego ojca, który nie umie zająć się własnymi dziećmi. A dlaczego ? Jak mówi sam zainteresowany nie miał dobrych męskich wzorców w dzieciństwie. No tego po prostu nie mogłam znieść. To jak policzek wymierzony prosto w twarz Hagrida, Siriusa czy Lupina.

Harrego Pottera czytałam jeszcze w szkole. Było to świetną ucieczką w świat magii wprost ze szkolnej auli. Hogwart, początkujący czarodzieje, których wpadki były zabawne, potwory, i w końcu to największe zło Lord Voldemort. Mi To wszystko kojarzy się z grupą nastolatków, którzy stawiają czoła różnego rodzaju niebezpieczeństwom. Nigdy się nie spodziewałam, że Harry Potter może dorosnąć. I nagle autorka rzuca nas w świat kiedy nasz bohater jest głową rodziny a jego dzieci prawie dorosłe. Tego było dla mnie troszkę za dużo.

Jednak bym co do końca zabiło tę książkę były podróże w czasie. Takie proste prawda? Po co mamy płakać za bohaterem skoro za kilka rozdziałów może zostać wskrzeszony? Po co mamy płakać nad rozlanym mlekiem skoro możemy cofnąć czas i poprawić szklankę? Na poprzednich częściach Harrego Pottera zdarzało mi się płakać jak bóbr, tym razem autorka mnie tego pozbawiała. Ale dlaczego|? Czy to nie dobrze jak książka wywołuje w nas uczucia? Czy po prostu zawinił tu brak pomysłu na fabułę i wszyscy poszli na łatwiznę?

Sam pomysł napisania książki w konwencji dramatu niestety nie wypalił. Z pewnością lepiej by się to oglądało niż czytało. Występy sceniczne dobrych autorów z pewnością wyzwoliłyby we mnie emocje niestety dialog nie był w stanie tego zrobić. I mówiąc tutaj o deskach teatru mam na myśli również to , że cała akcja książki dzieje się praktycznie w jednej lokacji. Chociaż z drugiej strony fabuła była zbyt długa i wielowątkowa by to wszystko udało się zmieścić w jednym przedstawieniu.

Akcja powieści jest naciągana, i czasem miałam wrażenie że autorka musiała włożyć dużo wysiłku w to by ją pociągnąć dalej. Postacie są jednowymiarowe, ku mojemu zaskoczeniu o wiele lepiej wypadły te nowe niż te które znamy z poprzednich części. A Harry po prostu nie był Harrym.

Nie sięgajcie po tę książkę jeśli nie chcecie sobie zniszczyć wspomnień z młodości.

O Harrym Potterze chyba nikomu nie muszę mówić, bo czy jest ktokolwiek, kto nigdy wcześniej nie słyszał chociażby wzmianki o przygodach młodego czarodzieja i jego przyjaciół? Chyba nie. Ja sama od dziecka jestem ogromną fanką świata wykreowanego przez J.K. Rowling, dlatego koniecznie musiałam sięgnąć po tę najnowszą książkę.

Tym razem Harry nie jest głównym bohaterem. Jego miejsce zajmuje syn - Albus Severus Potter, z którym nie może za bardzo znaleźć wspólnego języka. Młody Potter nie trafia tradycyjnie do Gryffindoru i zaprzyjaźnia się z synem szkolnego wroga ojca - Malfoyem. Na domiar tego wszystkiego dowiaduje się o zmieniaczu czasu. Dobre intencje powodują ogromne problemy...

Mimo, że mam już ponad dwadzieścia lat, nadal lubię od czasu do czasu wrócić do tego świata. Zastanawiałam się, do której grupy czytelników trafię po przeczytaniu tej książki, ponieważ ma ona zarówno wielu zwolenników, jak i przeciwników. Niestety, należę jednak do tej drugiej grupy. To już nie jest to samo, co w poprzednich siedmiu książkach. Nie ma tego magicznego klimatu, a przynajmniej ja już go nie czuję. Faktycznie, dawni bohaterowie wydają się inni, niż jakimi ich poznałam, bo jak inaczej uważać, kiedy Harry, wielki czarodziejski bohater, nagle sprawia wrażenie bycia nieporadnym, jakimś takim bez wyrazu? Czuję się nieco rozczarowana. Trochę tak, jakby ktoś podarował mi przysmak z czasów dzieciństwa, a po spróbowaniu okazałoby się, że to tylko zaledwie namiastka tego, co było kiedyś.

Z fabułą też różnie bywa. Zawirowania związane ze zmianą czasu są w zasadzie dobrym pomysłem, ale czy na pewno najlepiej zrealizowanym? Momentami miałam wrażenie, że jest to wszystko za bardzo naciągane. Zwłaszcza jedna sytuacja związana z Voldermortem. Trzeba jednak przyznać, że mimo wszystko, tę książkę czyta się lekko. Akcja biegnie dość szybko. Sporo się dzieje i być może, gdybym nie znała wcześniej przygód Harry'ego i twórczości J.K. Rowling, bardziej przypadłaby mi do gustu ta historia.

Niestety, brakuje mi tutaj tej niesamowitości, którą poznałam wcześniej. Bohaterowie już nie ci sami. Wykreowany świat nie ma tego magicznego blasku, co kiedyś. Wielka szkoda. Jednak jest to tylko moja subiektywna opinia. Jak już wcześniej wspomniałam, być może, gdybym w dzieciństwie nie zakochała się swoim czytelniczym sercem w genialnej serii poświęconej przygodom Harry'ego Pottera, ta książka raczej bardzo by mi się spodobała.

Tym razem nie będę specjalnie polecać. Oczywiście, kto chce, niech sam się przekona, ale nic się nie stanie, jeżeli pozostaniecie przy znajomości tylko siedmiu tomów przygód młodego czarodzieja i jego przyjaciół.

Merry

źródło: [Adres usunięty]

Kończąc siódmą część serii przygód Harrego Pottera, z mniejszym bądź większym smutkiem, pożegnaliśmy magiczny świat młodego czarodzieja. To był absolutny koniec, a upływający czas utwierdził wszystkich w przekonaniu, że ostatnie słowo zostało już powiedziane. Tymczasem, kiedy Europę obiegła wieść o kontynuacji, przecierający ze zdziwienia oczy fani zaczęli odliczać dni do premiery. I ja poczułam nieodpartą chęć powtórnego wkroczenia w rzeczywistość, od której w dużej mierze rozpoczęła się moja wielka fascynacja literaturą. Czy jednak „Harry Potter i Przeklęte Dziecko” to godny uwagi powrót do napiętnowanego magią środowiska? Czy warto otwierać bramy, które zostały już zamknięte?

DUŻY POTTER, MAŁY POTTER – BĘDZIE SIĘ DZIAŁO…

Słynny Harry Potter doczekał się trójki dzieci i średnio satysfakcjonującej posady w Ministerstwie Magii. Jego życie nie wygląda tak, jak wielu mogłoby przypuszczać. Przepracowany, niezrozumiany, zmagający się ze zwyczajnymi problemami męża i rodzica, ale i ciągnący za sobą mroczne cienie przeszłości. Nie lepiej prezentują się losy jego syna, który w progach Hogwartu wcale nie czuje się jak w domu.

Albus Potter, najmłodsze dziecko Harrego i Ginny, nie potrafi pogodzić się ze swoim pochodzeniem zarzucając ojca pretensjami. Nie jednak fakt jego buntu okazuje się najbardziej zaskakujący, a raczej decyzja Tiary Przydziału, która kieruje chłopca do owianego niechybną sławą Slytherinu. Młody Potter, odnajdując przyjaciela w synu Malfoya, opracowuje niebezpieczny plan. Pragnie cofnąć czas i naprawić popełnione niegdyś błędy swojej rodziny.

BOHATEROWIE

Powraca słynny Harry, ten z blizną na czole, która okazuje się chyba jedną z niewielu pozostałości dawnego bohatera. Dojrzały, spokojny, mało wyrazisty staje się dowodem na to, że upływający czas minimalizuje życiową werwę i wysysa energię. Nie inaczej prezentuje się Hermiona, chociaż - do kontrastu - należy nadmienić postać Rona. To w nim można wciąż doszukać się ułamka duszy dawnego Weasleya. Dorósł, a jednak gdzieś tam w środku pozostał sobą.

Chociaż większość fanów serii sięga po ósmą publikację tego cyklu właśnie po to, by sprawdzić co słychać u Harrego, autorzy oddali spore pole do popisu młodemu pokoleniu, które nijak pragnie powielać zachowania swoich rodziców. Albus nie szczędzi ojcu przykrych słów, nie potrafiąc udźwignąć jego sławy. Z kolei Scorpius, syn Malfoya, nie ma w sobie nic z wrednego Draco, stając się obiektem kpin i prześmiewek. Przyjaźń tych chłopców szokuje, bo przecież zwaśnieni rodzinną historią nie powinni trzymać się razem. Łącząc jednak dwie różne drogi, autorzy udowodnili, że uprzedzenia i podziały tak naprawdę nie mają większego znaczenia, a każdy bohater, niezależnie od tego kim jest, może napisać swój własny, życiowy scenariusz.

SCENARIUSZ – OD TEGO NALEŻY ZACZĄĆ

Dokonując analizy treści tej książki, tak naprawdę na samym początku należy nadmienić jedną niezwykle istotną rzecz. „Harry Potter i Przeklęte Dziecko” to nie jest powieść przypominająca stylem poprzednie części serii. To pierwszy autoryzowany spektakl teatralny, który pisany jest właśnie tak, jak tworzone są wszystkie scenariusze sztuk. Nie na miejscu są więc zarzuty czynione w kierunku formy. Owszem, brakuje tutaj opisów, na które wygłodniała klimatu magii wyobraźnia musi zapracować sobie sama. Ograniczenie się wyłącznie do dialogów to nie to samo, co obrazowy styl pani Rowling. Sięgając jednak po ósmą część trzeba być świadomym tego, z czym będzie się miało do czynienia. Jeżeli więc z treścią kreowaną na wzór scenariusza jest komuś nie po drodze, niech zakończy swoją przygodę z Harrym na siódmym tomie.

MINUS ODE MNIE

Minusem, do którego jednak słusznie się doczepię, są spore przeskoki czasowe, które potrafią zdezorientować i autentycznie ogłupić. Należy czytać uważnie, by jak najszybciej zająć właściwe miejsce. No cóż… taki urok tej książki, że ma swoje mankamenty, a jednak bije rekordy popularności.

TO POCHWALAM

Podobało mi się to, że autorzy przełamują stereotypy i całkiem sprawnie pozwalają wkroczyć w światła reflektorów młodemu pokoleniu, jakże mocno pragnącemu zacząć nowy rozdział życia z czystą kartą. Chociaż potrzebowałam czasu, udało mi się zaangażować w tę historię wywołującą niejedną emocję i potrafiącą zaskoczyć. Co prawda nie był to Harry z przeszłości i zabrakło mi tutaj tego całkowicie magicznego świata, jednak cieszę się, że mogłam choć na chwilę stanąć z boku i podpatrzyć jak wyglądają losy tych, którzy kiedyś zajęli w moim umyśle tak istotne miejsce. Nie żałuję czasu poświęconego tej książce i doceniam fakt jej wydania. Ma swoje minusy, choć z odpowiednim nastawieniem naprawdę da się je przełknąć.

CO MUSZĄ WIEDZIEĆ FANI HARREGO POTTERA SIĘGAJĄCY PO ÓSMĄ CZĘŚĆ:

1. „Harry Potter i Przeklęte Dziecko” to scenariusz sztuki. Oznacza to, że książka nie jest pisana tak samo, jak poprzednie części. Skupiona na dialogach nie zawiera opisów.

2. Sztuka została stworzona przez J.K. Rowling, Johna Tiffany’ego i Jacka Thorne’a. Trzech autorów eliminuje szansę na to, że odnajdziecie tutaj znany Wam, typowy Rowling’owski styl.

3. Harry dorósł, a wraz z nim jego świat. Musicie więc pożegnać się z jego brawurą i energią pamiętając o tym, że życie ludzi mających pracę i dzieci ma swoje prawa, ale i obowiązki. Pole do popisu przejmuje natomiast młode pokolenie, które nie dziedziczy wszystkich cech i zachowań rodziców.

Jeżeli nie jesteście w stanie tego zaakceptować, lepiej sobie odpuście. Jeżeli te trzy punkty nie są Wam straszne, czeka Was całkiem udana przygoda.

[Adres usunięty]

Jako, że moje dzieciństwo było wypełnione Harry'm, nie mogłam nie przeczytać jego "kontynuacji". Nie miałam wygórowanych oczekiwań. Bądź co bądź, to już nie dzieło Rowling, ale pisana przez inne osoby i niestety daje się to odczuć. Jest napisana w lekkiej formie scenariusza, więc nie trzeba nawet dnia by ją połknąć w całości. Siedem poprzednich części HP mnie oczarowało, Przeklęte dziecko mogę określić trochę rozczarowującym... O ile na początku nielogiczności nie było zbyt wiele, tak brnąc coraz głębiej bohaterowie stają się obcy, a fabuła mniej spójna... Uderza w nas ciężka rzeczywistość w życiu Harry'ego Potter'a, mimo wszystko, przez taką formę, wszystkie myśli i uczucia bohaterów poznajemy głównie w dialogach. Co nie zawsze wychodzi naturalnie. Mimo wszystko pomysł na sztukę jest dobry i scenariusz zapewne bardziej nas bardziej urzeknie wykorzystany w niej. Mimo wszystko było miło wrócić chodź na chwilę w czarodziejski świat 😄

Książka lekka i przyjemna. Podczas czytania wracają wspomnienia i przypomina się cała historia Pottera. Ciekawy pomysł i interesująca forma. Natomiast mimo wszystko inna. Według mnie trochę przereklamowana, przez co po przeczytaniu byłam rozczarowana. Dobrze się zaczyna i ciekawie rozkręca ale wydaje się niedopracowana i delikatnie wymuszona.

I wreszcie się doczekaliśmy po tylu latach Harry Potter powrócił... Ale czy potrzebny był temu aż tak wielki szum... I TAK i NIE. A dlaczego nie? Ponieważ tamte części wciągały nas w rodzaj specyficznej magii np. Hogwart i jego problemy, które działy się ciągle i nie przemijały a w nowej części nie doświadczamy takich rzeczy bo ciągłe przenoszenie się w czasie i niewyjaśnione sprawy, nie dają nam tego zrobić. Dla niektórych forma nowej książki czyli scenariusz może być problemem a dla reszty wielką miłą niespodzianką dla mnie jest to obojętne, lecz niektórym może to przeszkadzać. No i największy ból z którym musimy się pogodzić Harry czy Hermiona i Ron to już tylko postaci poboczne, które nie mają aż tak wielkiego sensu jak Albus ( syn Harrego) czy Scorpius ( syn Draco Malfoya) Lecz ja jestem w stanie to wszystko wybaczyć aby tylko na chwilę ponownie zanurzyć się w świat magii i przeżywać problemy młodych czarodziejów wraz z nimi.

HARRY POTTER I JEGO SPUŚCIZNA

„Przeklęte dziecko” to jedna z najbardziej wyczekiwanych książek ostatnich lat. Mówię to zarówno z perspektywy swojej, jak i świata w ogóle. Siódmy (i jak zapowiadano ostatni) tom Harry’ego Pottera pojawił się na księgarskich półkach prawie dekadę temu (w Polsce zagościł pół roku później). Po tak długim okresie apetyt fanów i ich oczekiwania były tak rozbudzone, jak obawy. W końcu „dorosłe” książki Rowling okazały się albo co najwyżej poprawne („Trafny wybór”) albo jedynie niezłe (trylogia Cormorana Strike’a), poza tym „Przeklęte dziecko” miało nie być powieścią tylko scenariuszem sztuki teatralnej, a jakby tego było mało autorka Harry’ego miała sprawować rolę bardziej doradczą przy powstawaniu całości, niż faktycznie twórczą. Czy coś takiego mogło się udać? Zdania są podzielone, ale moja odpowiedź – odpowiedź długoletniego fana Pottera – brzmi: tak! Udało się! Może nie idealnie, jednak i tak „Dziecko…” koniecznie powinien przeczytać każdy miłośnik tej serii.

Historia zaczyna się dokładnie w chwili, w której zakończyła ją J. K. Rowling. Dziewiętnaście lat po pokonaniu Lorda Voldemorta Harry Potter, obecnie pracujący jako szef Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów, odprowadza swojego syna, Albusa Severusa na pociąga do Hogwartu. Chłopiec zaczyna pierwszy rok nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa, a jego serce pełne jest obaw. Jeszcze w pociągu zaprzyjaźnia się ze Scorpiusem Malfoyem, a już po dotarciu do szkoły, zamiast do Gryfindoru, trafia w mury Slytherinu. To jednak dopiero początek nieoczekiwanych zdarzeń. Albus nie radzi sobie z nauką, ciąży na nim piętno bycia synem Pottera, a jego przyjaźń z synem Draco budzi wiele kontrowersji. Scorpius też nie ma lekko - od lat krążą pogłoski, że Voldemort miał potomka i to jego posądza się o bycie synem Czarnego Pana. Upływ czasu nic nie zmienia. Kiedy obaj są w czwartej klasie, wpadają na szalony pomysł – cofają się w czasie by odmienić losy, nieświadomi do czego może to doprowadzić…

Tymczasem Harry wraz z minister magii, Hermioną, zmaga się z narastającą aktywnością dawnych popleczników Voldemorta, którzy po dwóch dekadach znów zaczynają dawać o sobie znać. Coś wisi w powietrzu, coś bardzo niedobrego, ale co to może być? I co będzie oznaczać dla świata czarodziejów?

Pierwotnie sztuka, której scenariusz właśnie ukazał się po polsku miała być jedynie dodatkiem do serii, a nie jej kontynuacją. Kiedy trzy lata temu ogłoszono, że trwają już pracę nad sceniczną opowieścią, miała ona jednak ukazywać nieznane wątki z dzieciństwa Harry’ego. Potem zmieniono ten zamysł – na szczęście, czy nie, nie mi to oceniać. Mogę powiedzie jedno – cieszę się, że było mi dane przeczytać dalsze losy bohaterów, nawet jeśli zakradło się do nich kilka oczywistości czy błędów.

Sama fabuła stanowi bardziej nawet niż kontynuację swoisty hołd oddany przygodom Harry’ego Pottera. Mamy dalsze losy bohaterów, sam Harry wcale nie odchodzi na dalszy plan, ale kiedy na scenę wkraczają podróże w czasie, historia zaczyna zataczać koło, pojawiają się paralele i rozważania „co by było gdyby…”. Dzięki temu mamy okazję zobaczyć wiele różnych alternatywnych momentów, choćby ten ukazujący jak wyglądałby świat, gdyby Harry zginął, a Voldemort przeżył, a także Snape’a, bez którego chyba nikt nie potrafi sobie wyobrazić magicznego świata J. K. Rowling. Jednakże sam wątek potomka Voldemorta został poprowadzony w sposób zbyt oczywisty i niezaskakujący, a w finalną walkę wkradł się błąd (autorów lub przekładu) – jedna z postaci traci różdżkę i zaraz potem rzuca za jej pomocą zaklęcia. To wszystko jednak można zawsze wyjaśnić, całość w końcu jest scenariuszem, formą dość uproszczoną, która ostateczny kształt osiąga na scenie i dopiero po obejrzeniu całości można mówić o ewentualnych błędach.

Skoro jednak o formie mowa, warto przyjrzeć jej się z bliska, bo to ona wywołuje najwięcej kontrowersji wśród czytelników. Ja jednak absolutnie nie rozumiem narzekań w tym temacie. Jestem wprawdzie przyzwyczajony do scenariuszy i taka prezentacja w moich oczach niczego nie odbiera fabule, nie mniej mamy w literaturze dramaty, nasze szkolne lektury, czy więc ta stylistyka jest współczesnym odbiorcom aż tak obca? Wierzę, że absolutnie nie – i ma nadzieję, że tak jak przed laty „Harry…” ożywił zainteresowanie czytelnictwem, tak i teraz wzbudzi ciekawość sztukami. „Przeklęte dziecko” czyta się w końcu bardzo szybko i przyjemnie. Trudno się od niego oderwać, akcja opowiedziana w iście filmowym tempie wciąga i ciekawi, a postacie, to co ich spotkało (wielu nie ma już pośród żywych, co stanowi dodatkowy bodziec emocjonalny płynący z lektury) i co na nich czeka nie pozostawiają nikogo obojętnym.

I jest też ta niezwykła magia świata Rowling, która nie zmieniła się mimo upływu lat. Jest ten klimat i te miejsca, do których tęskniliśmy. A co więcej są nowości rozbudowujące czarodziejską krainę. Dowiadujemy się więc m.in. szczegółów działania Zmieniaczy Czasu, a także znaczenia pewnej postaci przewijającej się przez prawie wszystkie dotychczasowe książki o Harrym Potterze, na którą nie zwracaliśmy większej uwagi. Brzmi ciekawie? I tak właśnie jest, a to przecież nie wszystko, co czeka na miłośników serii w „Przeklętym dziecku”.

Podsumowując: warto. Naprawdę warto. Może książka nie jest tak złożona, jak dotychczasowe opowieści, a treść szczególnie odkrywcza, ale to wciąż stary dobry „Harry Potter”. Pełen magii, dziecięcej tęsknoty za baśniami, walki o dobro, niebezpieczeństw i przyjaźni. Ster przejęło nowe pokolenie, nie mniej godnie, ramię w ramię z wcześniejszą generacją, kontynuuje tradycję, którą pokochały miliony. Polecam gorąco! I mam wielką ochotę zobaczyć „Przeklęte dziecko” na scenie. To dopiero musi być przeżycie! A przy okazji żywię nadzieję, że za jakiś czas powstanie dziewiąta część serii, w końcu przed Albusem i Scorpiusem jeszcze trzy lata nauki w Hogwarcie.

Katastrofa. (SPOJLERY) Książka zaprzecza kanonowi siedmiu oryginalnych części na każdym kroku. Zmieniacze czasu nigdy nie były tak potężne i wszystkie zostały zniszczone w Departamencie Tajemnic na koniec 5 książki. Harry Potter jest praktycznie nieznajomy. Beznadziejny ojciec, bez szacunku do Minervy (Minervy! Którą zawsze lubił, szanował i liczył się z jej opinią, nawet użył Cruciatusa na śmierciożercy, który na nią splunął!). Harry, który ostatecznie wybaczył Severusowi i Draconowi nagle wraca do nienawiści w stronę Domu Slytherina? Nie. Absolutnie nie. I jeszcze twierdzi, że wolałby, gdyby Albus nie był jego synem?! Straszne. Cedric Diggory jako śmierciożerca? Nigdy. Nigdy. Ron Weasley - beznadziejnie napisany, nigdy nie był postacią, która służyła tylko do żartów. Jęcząca Marta żartująca ze swojej śmierci? Błagam. Dająca pomiatać sobą Minerva McGonagall?! Skąd?! Od kiedy?! Kobieta, która zmierzyła się w pojedynku z Severusem? Która była na pierwszym froncie w walce o Wieżę Astronomiczną i Ostatniej Bitwy o Hogwart?! Nagle zgadza się na śledzenie ucznia?! Snape wyprany ze wszystkiego, co stworzyło z niego interesującą postać. Bleh. Ani słowa o Teddym, który jest chrześniakiem Harrego, który w dużej mierze pomagał go wychować i gościł go kilka razy w tygodniu na obiedzie. Bellatrix w ciąży przed Ostatnią Bitwą o Hogwart? Śmieszne. Harry nigdy nie powinien odczuć bólu w bliźnie, jedyny powód, dla którego bolała go blizna i posługiwał się językiem węży był fakt, że był horkruksem. Harry nie jest już horkruksem , więc jakim cudem boli go blizna? Mnóstwo zabiegów, które nie mają żadnego sensu. Alohomora otwierająca drzwi do gabinetu Ministra Magii? Hermionę stać na dużo więcej. Działanie zmieniaczy czasu zmienione kompletnie, podróże w czasie mają zasady, nagle nic z tego nie jest ważne. I nigdy zmieniacze czasu nie były traktowane jako czarna magia, w przeciwieństwie do tej książki. Karykatura oryginalnej serii, napisana tylko i wyłącznie po to, by zarobić. Szkoda, miało to dużo więcej potencjału.

Witam. Jestem w trakcie czytania powyższej książki i....jestem coraz bardziej rozczarowana.

Też wychowałam się na Harrym Potterze, wydawała mi sie genialna. Dlatego też sięgnęłam po nową książkę"....i przeklęte dziecko" ale w żadnym wypadku nie dorównuje pozostałym częścią! Po pierwsze- jest to sztuka teatralna (rozczarowanie), po drugie Rowling nie pisała jej sama (rozczarowanie), po trzecie przypomina mi to komedie- ciągle jakieś niepoważne dialogi, śmieszne zwroty...nie ma już tej magii, mrocznej aury, nie czuć obecności czającego Voldemorta...Ron wyrósł na jakiegoś błazna, Hermiona i Harry w ministerstwie? Biurokraci? Porażka. Dalej...Cała trójka z McGonagall jest na "Ty", Dumbledor'e to obraz który bredzi( tak go przedstawiają!) Hogwart potrzebuje modernizacji bo jest rurami podłączony do jeziora...Nie no, ja jestem rozczarowana, a można nawet stwierdzić odczarowana. Cała magia prysła czytając tę część! Nie doczytałam, idę to zrobić ale musiałam wylać z siebie te gorycz, wyrzucić nadmiar myśli niczym niegdyś Dumbledore do myślosiewni...

Na tę część wyczekiwałam, od kiedy tylko, usłyszałam o tym że zostanie wydana. Po fenomenalnej serii o Harrym, byłam ogromnie ciekawa, co takiego stworzyła autorka. Oczywiście była obawa, iż jak to zwykle bywa z takimi "powrotami", które zwykle są nie udane. Ale w końcu to J.K. Rowling! To nie może się nie udać prawda?

Na samym początku, byłam bardzo zainteresowana tym co dzieje się w świecie bohaterów. Wiadomo, chętnie poznawałam dzieci, wcześniej znanych mi postaci, ich historie, charaktery. Ale po czasie, wszystko co zaczęło się dziać, było dla mnie nieco śmieszne. Wszystkie kolejne historie, sprawiały dla mnie zlepek historii znanych mi z książek , które czytałam mając 12 lat. Często lekko banalne, często aż zbyt przewidywalne, często nużące. Motywy znane mi już z wielu książek, filmów, nie były nawet trochę zaskakujące, a wręcz dziwiło mnie że autorzy poszli na taka łatwiznę.

Z jednej strony to rozumiem. Docelowo, Harry Potter to była historia dla młodszych czytelników. Jednak patrząc na to jak się to rozrosło, autorzy, powinni dostosować swoje treści do wszystkich. A niestety, czytając to, miałam wrażenie, że z oryginału, pozostały tu tylko nazwy miejsc czy postaci. Styl, jakim to zostało utworzone, całkowicie odbiega od pierwowzoru. Niestety, po lekturze w zasadzie miałam wielkie wątpliwości, czy J.K. Rowling napisała tu choćby jedno słowo.

Czy książka ma same wady? No nie. Podobało mi się to, iż dzieci Harrego, czy Rona i Hermoiny, nie są odwzorowaniem rodziców. Początkowo obawiałam się że Albus, będzie tak samo heroicznym i bohaterskim chłopcem jak Harry. A tu, co prawda da się dostrzec małe odziedziczone cechy, ale nie są to wierne kopie. Tu wielki plus. Jest też kolejna rzecz którą widać na samym początku. To zmiana Harry'ego. Nie jest ON już z tym samym chłopcem, którego znaliśmy. To 40-letni mężczyzna, który przeszedł w swoim życiu niejedno i często bywa opryskliwy i arogancki. I choć w pełni to rozumiem, to mi się to w żaden sposób nie podoba. Z kolei tym co zmieniła we mnie książka, jest nastawienie do Draco. Pojawiająca się tu jego historia, sprawiła, że polubiłam go o wiele bardziej, niż przez wcześniejszych 7 tomów.

Zawsze należy mieć na uwadze, iż nie jest to typowa książka. To zapis scenariusza, który był realizowany, jako sztuka teatralna. Nie mamy tu opisów przyrody. Są jedynie dialogi. Dlatego też, wszystko dzieje się szybko, a także nie brakuje retrospekcji. Nie brakuje też błędów. Momentami, wydarzenia czy "definicje" są wręcz błędne, czy absurdalne. Denerwowało mnie również, licznie powtarzanie, wielokrotnie rozwodzono się nad nimi, kiedy możnaby wprowadzić coś dodatkowego. Można lekko na to przymknąć oko, ale biorąc pod uwagę jak wielkie nadzieje mieli fani co do tego wydania, można było się bardziej postarać.

Czy książka mi się podobała? Hmm. Niestety mam z nią związane głownie negatywne emocje. Raczej już do niej nie powrócę, a jeśli już nawet, to raczej nie w przeciągu najbliższych miesięcy. Oczywiście, cieszę się że to przeczytałam, i poznałam te historię, jednak stwierdzić, że nie jest to dzieło sztuki, O wiele bardziej podobały mi się tomy tworzone jedynie przez Panią Rowling

Powiem szczerze że jestem z tych osób dla których Harry Potter i Instygnia śmierci '' zatrzymałam sie na tym że zło przestało istniec. Wszystko wróciło do normy. I na tym właśnie etapie Harry dla mnie się skonczył. Oczywiscie wrócę do ksiażek i do filmów, ale nie zamierzam czytac niby 8 części.

Moim zdaniem mocno przereklamowane, choć posiadające trochę tego potterowego uroku.

W końcu przyszedł ten czas kiedy mogę wypowiedzieć się o tej książce. Uwielbiam Harrego Pottera i jeśli chodzi o próbę jego kontynuacji jestem całkowicie za. Ogólnie jestem zwolennikiem kontynuowania danych serii. Przynajmniej zawsze coś się dzieje i historia nie zostanie zapomniana. Właściwie to nie jest typowa książka. Cała jest napisana w formie scenariusza. Jak się nie mylę to ma powstać nowa sztuka o Harrym Potterze tylko jest mały problem z aktorami a dokładnie chyba chodziło o Hermione. Ale przejdźmy już do fabuły całego scenariusza. Opowiada o losach młodego pokolenia tak chodzi o dzieci głównych bohaterów Harrego Pottera. Najbliżej możemy poznać Albusa który trafia do domu węża. Jest nielubiany, wyśmiewany... Czytając to miałam wrażenie jakbym widziała cień Severusa w Albusie. Najprawdopodobniej największym zaskoczeniem dla jego rodziny był fakt że najlepszym przyjacielem syna słynnego Harrego Pottera jest Scorpius Malfoy. Albusa wraz z przyjacielem chcą za wszelką cenę uratować życie osobie która nie musiała zginąć z rąk Voldemorta. Postanawiają cofnąć się w czasie dzięki ostatniemu zachowanemu zmieniaczowi czasu. Jednak wszystko się komplikuje i poważnie naruszają historię. Po wielu próbach nie udaje się im uratować Cedrika. Wręcz przeciwnie Scorpius rozpoczyna nową historie gdzie świat jest pod władaniem samego Czarnego Pana. Za wszelką cenę chce naprawić rzeczywistość. Kiedy mu się to udaje spotka jeszcze większy problem na swojej drodze. Razem z Albusem muszą pokonać córkę Voldemorta która chce przerwać przepowiednie. Na szczęście wszystko dobrze się kończy. Świat czarodziejów został uratowany przez Albusa Pottera. Książka nawet pozytywnie mnie zaskoczyła. Nie mogę powiedzieć że wywołała u mnie takie wow. Mam problem w podsumowaniu tej książki po prostu mam mieszane uczucia. Zarazem jestem zadowolona a z drugiej strony mam ogromny niedosyt. Tak mam kaca książkowego i bardzo chętnie przeczytałam bym jakąś dalszą kontynuację. Czy polecam tą książkę? Sądzę że każdy fan książek o Harrym Potterze powinien to przeczytać.

Mimo, że książka jest szansą na powrót do świata Harrego Pottera, pozostawia ona pewien niedosyt.

Polecam, HP ciąg dalszy, świetnie że jest! Bardzo dobra pozycja!

Lubię eksperymentować w literaturze i nie boję się sięgać po nietypowe publikacje, ale w przypadku tej historii miałam mieszane uczucia. Poczytałam wcześniej wiele opinii i wiedziałam, że wielu czytelników nieprzychylnie nastawiło się do tej kontynuacji. Mam wrażenie, że Harry Potter to już pewnego rodzaju klasyka w świecie literatury, a przecież klasyki się nie przerabia. I nie dorabia zakończeń, kiedy wszystko wydawało się już skończone...

Ale żeby nie było, że krytykuję a nie czytałam nawet jeden strony, zasiadłam do lektury i zaczęłam czytać. Długo mi zajęło zanim przekonałam się do formy jaką została napisana ta powieść, bo nigdy wcześniej nie czytałam niczego podobnego. "Harry Potter i Przeklęte Dziecko" to nic innego jak scenariusz filmowy udostępniony wszystkim fanom HP. Wiem, że nie wszyscy zadowoleni są z takiej formy i sama doskonale to rozumiem. Nie ukrywam, że byłabym bardziej zadowolona z tradycyjnej formy, bo pewnie byłaby pełniejsza i konkretniejsza, ale nie mogę napisać, że i takie rozwiązanie nie przypadło mi do gustu. To coś nowego, świeżego - jakby nie ingerowanie w zamkniętą serię Harry'ego Potter'a a jednak stworzenie kontynuacji.

Jeśli chodzi o fabułę to wędrujemy daleko do przodu, kiedy już niewiele osób pamięta czasy Voldemorta. Znani nam bohaterowie dorastają i zakładają własne rodziny. I choć można by pomyśleć, że wszystko dobrze się skończyło, wcale tak nie jest. Harry nie czuje satysfakcji ze swojego obecnego życia, a trudna relacja z synem jeszcze bardziej pogłębia jego kryzys wieku średniego. Albus co prawda ma swoje za uszami, ale to dziecko, które musi się wyszaleć i przede wszystkim - w ogóle nie przypomina swojego ojca z dzieciństwa. Najlepsza część historii rozpoczyna się w momencie, gdy Albus poznaje Scorpiusa - okrzykniętego złą sławą chłopca pełnego tajemnic.

Choć historia jest krótka, to zdążyłam się w niej całkiem dobrze odnaleźć. Podobała mi się kreacja bohaterów i pomysł na rozwinięcie fabuły. Harry odszedł gdzieś na dalszy plan i właściwie bardzo się z tego cieszę, bo wydał mi się smętny i nijaki, jakby zapomniał, że lata swojej świetności czyniły z niego wielkiego bohatera. Za to dużo punktów zdobył jego syn, którego pomysłowość i tendencja do pakowania się w kłopoty przebiła wszystkich bohaterów serii. Przekonałam się, że życie może płatać figle nie tylko nam, ale i naszym ulubionym bohaterom, bo choć wszyscy się zmienili, jakby pozostali tacy sami.

Wiem, że to już nie to samo i zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy będą stali murem za tą powieścią. Sama nie stałam się jej wielką fanką, ale po lekturze wiem już w czym tkwi fenomen - dobrze wrócić do postaci, które się ceniło i kochało, których życiem żyło się przez tak wiele lat. "Harry Potter i Przeklęte Dziecko" to nie tylko nietypowa forma, ale i niebanalny ukłon w stronę fanów serii. Czy polecam? Myślę, że tak, bo takie książki najlepiej spróbować i ocenić według własnego gustu.

Harry Potter pokonał już Voldemorta i po ukończeniu szkoły zaczął pracę w Ministerstwie Magii. Wydawać by się mogło, że teraz będzie prowadził spokojne życie. Okazuje się jednak, że wychowywanie dzieci bywa nie raz trudniejszym zadaniem niż walka z Czarnym Panem....

Nostalgiczne dzieło dla fanów Pottera, kolejny gadżet, który ma pomóc w produkcji pieniążków i coś, co po prostu próbuje być podróbką całej serii – właściwie tak mogłabym w skrócie opisać cały scenariusz najnowszej części z najpopularniejszej serii Rowling.

Gdyby to dzieło dane było mi obejrzeć na scenie zapewne uznałabym, że to fajna zabawa dla dzieci, być może nie tylko, na którą nie patrzy się tragicznie, ale też nie jest żadnym dziełem sztuki. Czytając jednak nie byłam w stanie nie zauważyć sporej ilości nielogiczności i innych błędów Harry’ego Pottera i Przeklętego Dziecka.

Już od dawna nie uważam się za fankę serii, mimo, że dość dobrze ją znam: w końcu to między innymi dzięki niej zaczęłam czytać książki w szkole podstawowej. I mając sporą wiedzę na temat uniwersum chcąc nie chcąc przyłapałam autorów na tym, co działo się także w poprzednich częściach: na braku stanowczości w tym, co się tworzy. Jak zwykle w przypadku Pottera bywa ktoś po prostu ma pomysł i postanawia wcisnąć go w świat, mimo, że przy poprzedniej części była już informacja, że tak się zrobić nie da.

Na przykład? Dzieci Pottera czarują poza szkołą, kompletnie bez żadnych konsekwencji; nie mamy też żadnej informacji odnośnie zmiany czarodziejskiego prawa, które by na to pozwalało. Poza tym (niezbyt istotny SPOILER) blizna Harry’ego znów daje o sobie znać, mimo, że w części siódmej Rowling napisała wyraźnie, że już nigdy więcej się nie obudziła. Poza tym jakimś cudem Potter odzyskuje umiejętność rozmowy z wężami co też nie jest wyjaśnione w żaden logiczny sposób. W tej książce potęga miłości i przyjaźni sprawia, że świat nagina własne zasady, bez żadnych konkretnych wyjaśnień, byleby tylko bohaterom się powiodło. Nie muszę chyba mówić, że takie coś nie świadczy dobrze o powieści fantasy?

Przy tym wszystkim nie uważam w żadnym razie, by to była kontynuacja Pottera. Sztuka przypomina bardziej fanfiction, którego autor żeruje na częściach poprzednich. Obserwujemy sporo scen z książek, co moim zdaniem ma na celu po prostu wywołać uczucie nostalgii u czytelnika.

A co z samą, oryginalną historią...?

Cóż, gdyby ta książka była powieścią, a nie sztuką i gdyby nie żerowała tak bardzo na poprzednich historiach to pewnie uznałabym, że to fajna historia o przyjaźni i dorastaniu dwóch chłopców. Niestety, przez powiązania z częścią poprzednią książka nie tylko zżyna z poprzednich pomysłów Rowling, ale na domiar złego kontynuuje coś, co powinno być już na zawsze zamknięte. Harry Potter i Przeklęte Dziecko na siłę chce być powtórką z przygody, jaką wcześniej dostaliśmy od autorki, ale ponieważ tamta historia została już zakończona to najzwyczajniej w świecie jej nie do końca wychodzi. Zwłaszcza, że to scenariusz sztuki, a nie powieść, a co za tym idzie całość poza sceną nie jest pełnym dziełem...

Muszę przyznać, że o ile postacie dziecięce zostały wykreowane... po prostu w porządku o tyle kreacja dorosłych po prostu mnie trochę zawiodła: Potter dalej jest cholernie nijaki, z Rona po prostu zrobił się śmieszek, a Hermiona... dalej jest chyba tą samą Hermioną, tak, jakby te dwadzieścia dwa lata pomiędzy akcją części siódmej, a tą sztuką nigdy nie miało miejsca. Niemniej, po części to rozumiem: to sztuka, nie mamy tu opisów, a to, jak na scenie zostaną odebrani bohaterowie w sporej mierze zależy od samych aktorów.

Trudno mi się czepiać samego stylu pisania, biorąc pod uwagę, że tego tekstu tu po prostu wiele nie ma, ale muszę przyznać, że sposób, w jaki zostały napisane niektóre didaskalia bywa po prostu nieco bolesny. Przykład? Już podaje. Wiatr wieje ze wszystkich stron, na dodatek ostry wiatr – wystarczyło napisać, że Ostry wiatr wieje ze wszystkich stron... Choć wydaje mi się, że słowo ostry też należałoby zmienić. Wiatr może być mocny, albo porywczy, ale ostry...?

Zdecydowanie, nie jestem tym dziełem zachwycona. Polecam oglądać na scenie, jeśli macie taką możliwość i ochotę, ale generalnie nie jest to nic wielkiego: Harry Potter i Przeklęte Dziecko na pewno wywoła uczucie nostalgii u fanów serii i to byłoby na tyle ;) Nie jest to jednak nic tragicznego: sztukę czyta się szybko, historia jest dość zwyczajna, ale trzyma się kupy. Nie sądzę jednak, by była to lektura ważna, czy konieczna.

Czekałam niecierpliwie na premierę książki. Książka moim zdaniem jest 9/10. Jestem wierną fanką Harrego Pottera i naprawdę polecam serdecznie tym którzy jeszcze jej nie czytali ;)

Na brodę Merlina! Wiedziałam, że to nie może być koniec. Choć „Przeklęte Dziecko” nie jest „prawdziwą” kontynuacją przygód Harry’ego Pottera, to i tak cieszę się, że ta książka została wydana. Miliony dzieci i dorosłych przez lata z zapartym tchem śledziły historię Chłopca, Który Przeżył. J. K. Rowling stworzyła jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w dziejach literatury. Świadczy o tym fakt, że po blisko dwudziestu latach od wydania „Kamienia Filozoficznego” wciąż tak bardzo chcemy wiedzieć, co było dalej. Harry Potter nie jest tylko chwilową modą. Harry Potter jest ponadczasowy i nieśmiertelny.

Opis na tylnej stronie okładki mówi: „Harry Potter nigdy nie miał łatwego życia,…” Zdaje się, że jego problemy nigdy się nie kończą. Uporał się z trudnym dzieciństwem, znalazł prawdziwych przyjaciół, z pomocą których uratował świat. Założył rodzinę i prowadził proste życie urzędnika Ministerstwa Magii. Największym wyzwaniem stało się dla niego rodzicielstwo. Harry kompletnie nie potrafi porozumieć się ze swoim młodszym synem i zastanawia, czy aby nie poniósł porażki jako ojciec.

Albus Severus Potter na pierwszy rzut oka bardzo różni się od reszty swojej rodziny. Gdy zawitał do Hogwartu, wszyscy doszukiwali się w nim podobieństwa do jego sławnego ojca. On tymczasem już w pociągu zaprzyjaźnił się z synem Dracona Malfoy’a, byłego śmierciożercy. Tiara przydziału przydzieliła go do Slytherinu. Czarodziejem też okazał się nie najlepszym. O niechęci do quidditcha nawet nie ma co wspominać. Ludzie mówili, że Albus Potter to zakała rodziny. Rówieśnicy nazywali go ślizgońskim charłakiem. Albus Potter nienawidził Hogwartu równie mocno jak jego ojciec go kochał. Te mroczne lata prześladowań i drwin przetrwał tylko dzięki najlepszemu przyjacielowi Scorpiusowi Malfoy’owi. Myślę, że kluczowe dla tej historii są słowa, które Draco wypowiada do Harry’ego: „Moim zdaniem w pewnym momencie trzeba dokonać wyboru, kim chcesz zostać. I powiem ci, że w takim właśnie momencie potrzebujesz albo rodzica, albo przyjaciela. Jeśli zdążyłeś znienawidzić rodzica i nie masz przyjaciół, jesteś zupełnie sam, a taka samotność jest bardzo trudna. Ja byłem sam, przez co na długo pogrążyłem się w ciemności.”

W „Przeklętym Dziecku” unicestwione przed laty zło dostaje szansę, żeby znów się odrodzić. Harry kolejny raz stawia czoło sile, która odebrała mu rodzinę i dzieciństwo. Na szczęście nie jest sam. Może liczyć na przyjaciół i syna, którego wychował lepiej niż mu się wydaje.

Ta książka jest przeznaczona przede wszystkim dla fanów Harry’ego Pottera. Ktoś, kto nigdy nie miał w rękach żadnej z poprzednich części na pewno się zagubi w gąszczu wydarzeń, bo jest tu dużo nawiązań do przeszłości. W tej historii podobało mi się praktycznie wszystko. Bohaterowie są wielowymiarowi. Nikt nie jest ideałem, każdy ma mniejsze lub większe wady, z którymi usiłuje sobie poradzić. Akcja jest wartka. Jedna błędna decyzja bohaterów uwalnia lawinę zdarzeń. Nic nie jest czarne ani białe. Jak dla mnie jedynym minusem jest forma, w jakiej historia została spisana. Wolałabym powieść. Nie ukrywam, że bardzo liczę na kontynuację. Nie wierzę, że Albus i Scorpius niczego więcej nie zmalują.

"(...) w tym pogmatwanym, pełnym emocji świecie nie ma idealnych odpowiedzi. Doskonałość jest poza zasięgiem ludzkości, poza zasięgiem magii. W każdej pięknej chwili szczęścia kryje się kropla trucizny: świadomość, że ból powróci. Bądź szczery wobec tych, których kochasz. Pokaż swój ból. Cierpienie jest rzeczą równie ludzką jak oddychanie".

Nie jest żadną tajemnicą, iż wychowałam się na serii pani Rowling; dorastałam wraz z bohaterami opowieści, przeżywałam z nimi przygody w Hogwarcie, z niecierpliwością oczekiwałam każdego kolejnego tomu, uwielbiałam całą tę magiczną otoczkę całym sercem. I nadal uwielbiam. Ale do "Insygniów Śmierci", finalnej części. Nie mogę, no po prostu NIE UMIEM potraktować "Przeklętego Dziecka" jako ciągu dalszego całej sagi, nie potrafię myśleć o niej jako o ósmym tomie - dla mnie to jest i będzie jedynie dodatek, taki gratis dla fanów do całości. Jednak z drugiego punktu widzenia... To wciąż "Harry Potter"; nie sposób przejść obojętnie obok znanych już dobrze, choć starszych o kilkanaście lat postaci, cudowności opiewającej Hogwart i okolice, wydarzeń, które rzucają nowe światło na to, co już znajome... Tak więc stanęłam na rozdrożu; bo z jednej strony ta książka nie była potrzebna, a jednak wspaniałą rzeczą jest móc powrócić do dzieciństwa...

Przedstawię zatem "Harry'ego Pottera i Przeklęte Dziecko" w dwóch odsłonach; w formie ZALET i WAD. Zapraszam i uprzedzam, że jest to tylko i wyłącznie MÓJ punkt widzenia.

Zaleta pierwsza:

To w końcu Harry Potter! Jeśli jesteś fanem przygód młodego czarodzieja - Chłopca, Który Przeżył, jego przyjaciół (ale i wrogów), żyłeś wydarzeniami i sytuacjami, które się im przytrafiały, kibicowałeś dobru a walczyłeś ze złem, czytałeś te historie z wypiekami na policzkach pod kołdrą, przyświecając sobie latarką; jeśli Hermiona była dla Ciebie uosobieniem czystej inteligencji a bracia Weasley cudownego poczucia humoru, oglądałeś ekranizacje kilkanaście razy, a teksty z nich (podobnie jak z książki) znasz już na pamięć - jak tu nie chcieć dowiedzieć się, co było dalej? Jak nie sięgnąć po losy starszych już dobrze znanych postaci? Niemożliwe! Must have i już!

Zaleta druga:

Inna forma wydania, bo toż to scenariusz. Dokładnie. Książka jest scenariuszem teatralnym; przedstawieniem, które swoje miejsce ma na scenie. Mamy tu wszystko, czego spodziewać się po scenariuszu możemy; akty, sceny, dialogi, didaskalia, wszelkie uwagi i zapisy. Z tego też oto powodu książkę niesamowicie szybko się czyta (jakieś 2, 3h).

Zaleta trzecia:

Świeżość, świeżość, świeżość! To niby wciąż to samo, a jednak coś kompletnie innego. To już nie osobna historia Harry'ego Pottera, a jego syna; nacisk nałożony jest na młode pokolenie, które dopiero wkracza w świat Hogwartu. Mamy tu również przyspieszenie akcji, bowiem nie dzieje się ona w jednym roku (jak to bywało w poprzednich tomach), ale na przestrzeni kilku lat, przez co możemy obserwować dojrzewających bohaterów.

Zaleta czwarta:

To scenariusz teatralny! Gdyby to tylko było wystawiane gdzieś w pobliżu, z czystą przyjemnością bym to zobaczyła! To na pewno niesamowite przeżycie zobaczyć swoje dzieciństwo na scenie!

Wada pierwsza:

To już nie to samo. No niestety. Pani Rowling wyrobiła sobie markę sagą o biednym chłopcu, który okazał się najpotężniejszym czarodziejem wszechczasów. Jej styl, lekkość w pisaniu, pomysłowość, oryginalność zjednały sobie serca milionów Czytelników na całym świecie. Nie trzeba czytać o przygodach Harry'ego Pottera - i tak każdy po prostu WIE, kim ta postać jest, stała się swojego rodzaju kultowa. Nic dziwnego zatem, iż za popularnością i pieniędzmi poszła chęć jeszcze większej popularności i jeszcze większych pieniędzy. Ale... Te zaplanowane od początku siedem części jakoś tą siedmiotomową sagą zostaje... Ta ósma może być tylko dodatkiem, gratisem itp.

Wada druga:

Na równi z zaletą - to scenariusz. Kompletnie inna forma pisowni niż w poprzednich tomach; kto nie jest przyzwyczajony do tego typu lektur, będzie się męczył, mimo całej magicznej otoczki. Choć czyta się stokroć szybciej niż inne książki Rowling.

Tyle.

Jak widzicie, są i zalety, są i wady - zalet jest więcej, ja sama książkę zdecydowanie polecam, choć nie byłam do niej stuprocentowo przekonana. To nie to samo, jednak to wciąż Harry Potter! Dla każdego MIŁOŚNIKA pozycja obowiązkowa! ;) Ciężko oceniać coś, co nie powinno podlegać ocenie; sentyment bowiem trwa gdzieś we mnie do dziś, przez co trudno powiedzieć subiektywne złe słowo o takiej lekturze. Mając w głowie całość siedmiotomową nie sposób trafnie i logicznie wypowiedzieć się na temat części ósmej, która może i rozjaśnia niektóre wątki, ale po co? Uważam, że siódma część jest wystarczającym zamknięciem serii, i na tym powinno poprzestać. Ale gdy coś jest tak popularne i pożądane, dlaczego nie dać tego więcej? No właśnie. Dlatego z drugiej strony nie dziwię się autorce, że poszła o ten krok dalej i obdarowała Czytelników ciągiem dalszym, może w nieco innym opakowaniu, ale to wciąż TO opakowanie. Magia, fantazyjność, TEN cudowny świat, w którym można się zatracić, przeżywając wraz z bohaterami ich przygody; czując ich uczucia, wspominając czasy, gdy samemu było się w ich wieku... Marzenie. "Harry Potter i Przeklęte Dziecko" to na pewno już krok dalej w gatunku, coś odmiennego, ale swój urok ma, niezaprzeczalnie.

[Adres usunięty]