Gus

[Adres usunięty]

Kontynuacja bestsellerowego "Promyczka", który w mojej ocenie nie zasługiwał na ocenę dobrą, jest na prawdę dobra! Męska perspektywa wydarzeń, które zaszły we wcześniejszej części oraz dalsze losy Gusa - najlepszego przyjaciela Kate oraz uznanego muzyka, próbującego podnieść się po stracie - jest tak pasjonująca, że nie mogłam się oderwać od książki.

Gus, początkowo kompletnie rozbity, odsuwa się od ludzi, a do życia podchodzi na alkoholowym autopilocie. Świadomie dąży do samounicestwienia, bo nie jest w stanie uporać się z żałobą. Kiedy upada już niemal na samo dno, menedżer zespołu, którego jest frontmanem, przydziela mu asystentkę - Scout. Dziewczyna bardzo krytycznie podchodzi do autodestrukcyjnego postępowania Gusa, przy czym z dnia na dzień relacje między nimi zaczynają się zacieśniać, aby pod koniec powieści utwierdzić czytelnika w przekonaniu, że nie ma takiej traumy, której człowiek nie jest w stanie pokonać, o ile ma wokół siebie wspierających ludzi i dam im szansę na działanie.

Mocna, sugestywna, działająca na wyobraźnię i zmysły. Kate Holden zyskała w moich oczach, ponieważ poprawiła warsztat pisarski i wiem, że chętnie sięgnę po kolejne jej książki.

Jak wiele trzeba napisać książek, by przywiązać do siebie czytelnika?

Autorem z jakim stażem trzeba być, by mieć grono wiernych fanów?

Myślicie, że "wiele" i "kilkuletnim" to odpowiedzi na te pytania? Cóż, Kim Holden udowodni, że byliście (albo wciąż jesteście) w błędzie. Jej debiutancki "Promyczek" skradł miliony serc i przez długi czas - przynajmniej w Polsce - był bodaj najczęściej komentowaną książką NA. Zapadająca w pamięć historia; problem, choć może nieco już oklepany, przedstawiony w niezwykle poruszający sposób i skrajnie różna od całej reszty jej podobnych bohaterka - tak oto Holden stworzyła unikatowy (i jakże skuteczny!) przepis na sukces.

Kiedy więc zdecydowała się napisać (i rzecz jasna wydać) następną książkę, co więcej, osadzoną w świecie Promyczka, kwestią czasu był kolejny wybuch czytelniczej histerii. Ja również przyłączyłam się do tego zbiorowego oczekiwania i wręcz zacierałam z uciechy ręce na samą tylko myśl, że wkrótce przeczytam "Gusa".

Przeczytałam (chociaż nie "wkrótce" :D ).

I wiecie co? Nie mam pojęcia czy to było dobre, niesamowite albo legendarne. Wiem tylko, że na pewno nie tego się spodziewałam i nie tego oczekiwałam.

Jak poradzić sobie ze stratą?

Jak żyć bez drugiej połowy swojej duszy, jak budzić się każdego dnia i jak żyć w przygniatającej coraz bardziej rzeczywistości? Jak pozwolić sobie na szczęście, kiedy każdy uśmiech na nowo rozdziera nam serce i przypomina o tym, co utracone?

Jak znowu być sobą, gdy wszystko, czym byliśmy i co znaliśmy po prostu odeszło, zniknęło, obróciło się w pył...?

Gniew i ból . Ból i gniew, i roztrzaskane serce. Oto cały Gus. A raczej to, co z niego zostało.

"Promyczek" mnie oczarował, złamał i zainspirował, a obecny w nim Gus z miejsca zasilił grono (dodam, że i tak już liczne) książkowych mężów, dlatego wiedziałam, że chcę (nie, nie chcę - MUSZĘ) poznać jego dalsze losy. Poznałam i cóż, nie wiem, co myśleć. Czy jestem zadowolona? Nie, zdecydowanie nie. Czy zawiedziona? Też nie. Spodziewałam się po prostu czegoś innego. Myślałam, że Gus długo nie otrząśnie się po stracie Promyczka (bo hej, przecież przyjaźnili się dosłownie całe życie, że już nie wspomnę o uczuciu, jakim ją darzył), że jego opowieść faktycznie będzie "pamiętnikiem cierpienia", jak to określa okładkowa rekomendacja. Że będzie mrocznie, tragicznie i do bólu przejmująco. A nie było.

Bardzo brakowało mi Kate, którą wspominano mniej więcej raz na sto stron. Nie wiem, może to ja mam dziwne wymagania czy oczekiwania, ale opisany przez Holden proces żałoby zupełnie do mnie nie trafił. Gus dziwnie szybko pogodził się ze stratą swojej Najlepszej Przyjaciółki vel Miłości Swojego Życia i nad wyraz chętnie ruszył na poszukiwania kolejnej. Sam też się zmienił -zabrakło mi jego osobowości z pierwszej części, jego pazura, uroku i charyzmy. Wciąż go lubię, wciąż jest świetny, ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że Holden troszkę zapomniała, jakim miał być bohaterem. Wyszło mało realnie i za bardzo cukierkowo.

Na duży plus zasługują wzmianki o Kellerze - bardzo się cieszę, że Kim o nim pamiętała i że co jakiś czas, za sprawą Gusa, podrzucała nam drobne informacje i o nim, i o Stelli (zwłaszcza że póki co nie planuje wydać powieści koncentrującej się na tym bohaterze). Nieco zaś przeszkadzało mi idealizowanie postaci Franco, kolegi Gusa, ale myślę, że akurat na to można przymknąć oko- w końcu już niedługo poznamy i jego historię, a któż wie, co skrywa...? ;)

Skłamałabym, gdybym śmiało oświadczyła, że "Gus" mi się nie spodobał; że był okropny, zły i tylko zmarnował mój czas.

Skłamałabym, gdybym stwierdziła, że mnie wzruszył i poruszył; że był równie dobry, co "Promyczek".

Był... po prostu w porządku. Napisany tak, że się go nie czyta, a pochłania. Tak, że nie sposób nie polubić jego bohaterów i tak, by stale chcieć przebywać w ich świecie. I mimo że sama historia czy też dalsze (samotne?) losy Gusa niezupełnie były tym, czego chciałam, to i tak uważam, że książka jest jak najbardziej warta przeczytania. Jest dobra. Momentami zabawna. Trochę zbyt mało smutna.

Ach. I napisana przez Kim Holden.

To chyba najlepsza rekomendacja.

Gus niedawno stracił bliską mu osobę, najlepszą przyjaciółkę, bez której nic nie jest już takie samo jak dawniej. Złość, cierpienie, tęsknota, żal to wszystko przepełnia Gusa. Jak można żyć, kiedy nagle całe życie straciło sens?

Miałam wątpliwości, czy sięgać po tę książkę, bo dla mnie historia Promyczka wydawała się zakończona, ale ciekawość wygrała. Nie mogłam się powstrzymać, by nie sprawdzić, co słychać u Gusa, po tym wszystkim. Nie żałuję, bo autorce ponownie udało się wzbudzić we mnie wszystkie możliwe uczucia.Prawdę mówiąc, nie wiem co powiedzieć. Brak mi słów, by opisać piękno tej książki, bo co można napisać o historii tak fenomenalnej jak "Gus" - Kim Holden? Dla mnie zarówno "Promyczek" jak i "Gus" to dwie najlepsze książki przeczytane w tym roku. Nadal nie potrafię zrozumieć co takiego zrobiła Kim Holden, że ta historia wywarła na mnie tak ogromne wrażenie. Wydaje się, że to już było, że to właściwie zwykłe życie bohaterów jest tu opisane, a jednak autorka potrafiła totalnie mnie rozbić, do tego stopnia, że po odłożeniu książki, nadal o niej myślałam, zastanawiałam się co dalej. Tej książki się nie czyta, ją się przeżywa.

Gus próbuje jakoś ułożyć sobie życie, po stracie jednej z najbliższych mu osób. Nie da się uniknąć żalu, gniewu, pomieszanego z tęsknotą i bólem. Cierpienie pojawia się na każdej stronie, bo jak sprawić, by świat na nowo nabrał kolorów, które Promyczek potrafiła nadać wszystkiemu. Ona z każdej chwili potrafiła wyciągnąć wszystko co dobre, jak więc żyć kiedy nic nie ma już sensu? Gus próbuje sobie to wszystko poukładać, przechodząc lepsze i gorsze momenty. W "Promyczku" był jednym z tych bohaterów, których z miejsca polubiłam i w tej części mocno mu kibicowałam, by udało mu się ułożyć życie. To człowiek, który potrafi dać z siebie wszystko, by zrobić to, na czym mu zależy. Bo w tej książce oprócz rozpaczy, jest też pozytywna energia, motywacja. Poza niespodziewanymi łzami, może pojawić się też uśmiech.

W tej części pojawia się również nowa bohaterka - Scout. Co do niej miałam na początku mieszane uczucia, z czasem jednak stopniowo zaczęła zdobywać moją sympatię. Jeśli spodziewacie się tutaj jakichś miłosnych fajerwerków między nią i Gusem, to nie, raczej nie ma tu jakiegoś kolorowego, gorącego romansu. W "Promyczku" mieliśmy wielowątkowość, tutaj również wątków jest sporo, ale chyba jednak nieco mniej, co mnie cieszy, bo w poprzednim tomie, niektóre wydały mi się nie do końca rozwiązane. Kolejny raz autorka urzekła mnie lekkością z jaką potrafi pisać. Niewątpliwie potrafi też budować napięcie i doprowadzać czytelnika na emocjonalne wyżyny. Tak wiele uczuć ile zawarte jest w tych sześciuset stronach jest czymś niesamowitym, nawet po przewróceniu ostatniej kartki te emocje nadal gdzieś tam we mnie tkwiły i nie mogłam przestać myśleć o całej historii.

Kim Holden po raz kolejny udowodniła, że New Adult może nadal zaskakiwać, sama ostatnio zauważyłam, że nie każda książka z tego gatunku robi na mnie tak wielkie wrażenie jak kiedyś. W tym wypadku jednak nie ma mowy o jakimkolwiek zawodzie. To powieść wyjątkowa, bo motywuje i pokazuje, że powinny cieszyć nas małe rzeczy, bo choć to książka pełna smutku, to po jej skończeniu (przynajmniej w moim przypadku) zaczyna się myśleć jakoś bardziej pozytywnie. Dla mnie zarówno "Promyczek" jak i "Gus" to rewelacyjne książki. Choć początkowo sceptycznie podchodziłam do drugiego tomu, to teraz wiem, że jest doskonałym uzupełnieniem części pierwszej. To jedne z tych książek, które bez wahania mogę polecić!

[Adres usunięty]

Są takie postaci drugoplanowe, w których zakochujemy się od już pierwszego słowa. Pojawiają się na chwilę, są niekiedy tylko tłem dla głównych bohaterów, a mimo to zapuszczają głęboko w naszych sercach i głowach tak silne, niewzruszone korzenie, że nie istnieje żaden sposób, by ich stamtąd wymeldować. Wtedy po cichu liczymy na to, że nadejdzie moment, w którym będzie nam dane poznać ich bliżej, zgłębiając specjalnie przeznaczoną im historię.

Dla mnie właśnie taką postacią był Gus. Czytając Promyczka wiedziałam, że to ON bezkonkurencyjnie podbił moje serce i nic tego nie zmieni. Cieszyłam się, więc jak dziecko, mając świadomość, że Kim Holden spełniła czytelnicze marzenie wielu swoich fanów i złożyła w ich ręce historię Gusa, która jest idealnym dopełnieniem tego, czym obdarzyła nas autorka w Promyczku, a jednocześnie mistrzowsko skrojonym wypełnieniem pustki, jaką zostawia po sobie jej lektura.

Gus - to pamiętnik. Prawie dwa lata z życia młodego chłopaka, który utracił sens życia, motywację i twórczy zapał. Chłopaka, który w końcu uczy się od nowa śmiać i rozpalać w sobie ogień.

Nie jestem zapewne jedyną, którą Gus oczarował. Według mnie to fenomenalnie stworzony portret psychologiczny męskiego bohatera, którego nie sposób jest nie polubić. Gus ma charyzmę i to wcale nie chodzi o to, że tak opisuje go sama autorka. On to naprawdę w sobie ma. Nie wiem, w jaki sposób Kim Holden tego dokonała, ale Gusa się łaknie. Chce się o nim czytać, poznawać, konfrontować się z tym, co siedzi mu w głowie, czy po prostu „patrzeć” na niego. Poznajemy młodego człowieka o głębokiej i silnej potrzebie kontaktu z ludźmi i ponadprzeciętnej wrażliwości, który cokolwiek robi, poświęca temu całą swoją energię. Chłopaka pełnego pasji do muzyki i życia; pasji, którą na moment gdzieś zgubił. I mężczyznę, który nie przeżywa życia, tylko je odczuwa. To dlatego tak trudno mu się pozbierać, kiedy cały jego świat nieoczekiwanie rozpada się w drobny mak, a wtedy za wszelką cenę stara się zagłuszyć emocje i zablokować życie, sięgając po najbardziej destrukcyjne sposoby, jakie przynoszą mu ulgę.

Cała recenzja na blogu:

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Ostatni tydzień upłynął mi z Kim Holden przed oczami. Nie czytałam poprzedniej części, a mimo to postanowiłam zamówić Gusa. Tak, jest to kolejna część opowieści, ale po tylu przeczytanych recenzjach stwierdziłam, że wyjątkowo ściśle nie jest zależna od pierwszego tomu i będę mogła przeczytać ją bez zagłębiania się w Promyczka. Bądź co bądź jednak większe spojlery były mi znane i byłam zdania, że co powinnam wiedzieć o Promyczku to wiem. Taka była moja decyzja. Do czasu. Na książkowej grupie na facebooku postanowiłam spytać zainteresowanych, czy mogę czytać samego Gusa, czy muszę najpierw zapoznać się z Promyczkiem. Wszyscy jak jeden mąż doradzali przeczytanie Promyczka. A że i tak błąkała mi się po głowie chęć na spontaniczne zamówienie książkowe, kupiłam Promyczka. I kilka innych pozycji, ale o tym innym razem.

I jak było? Żeby przejść do Gusa, muszę powiedzieć Wam trochę o pierwszym tomie. Książki Kim Holden czytałam jedna po drugiej, to i wrażenia się ze sobą splatają. Emocje wciąż się we mnie żarzą, więc jeśli recenzja wypadnie nieco chaotycznie, z góry uprzedzam i przepraszam.

Słyszałam niezliczone zachwyty nad twórczością Kim Holden. Ale gdzieś pomiędzy okrzykami zachwytów dało się słyszeć też negatywniejsze, czy też neutralne opinie. I nie było ich mało. Może tak, w stosunku do tych wychwalających Promyczka, były zdecydowanie w mniejszości, ale nie pozostały bez echa. Dlatego też tyle zwlekałam z przeczytaniem tej powieści. Niemal przy każdym zamówieniu wkładałam ją do koszyka, by później po raz kolejny z niej zrezygnować, obawiając się rozczarowania. Czy obawy były słuszne? Cóż, z pewnością Promyczek nie wpadnie do grupy moich ulubieńców książkowych. Nie zrozumcie mnie źle, nie uważam lektury za nieudaną, wypadło specyficznie, ale pozytywnie. A z całym przekonaniem Kim Holden nie zmarnowała ton papieru, bo rzeczywiście Promyczek nie jest bezwartościowy. Jest dosłownie takim promyczkiem wśród książek. Ale nie był idealny. Tak, może niektórych to zdziwi, ale nie wystarczy łzawy temat, by posypały się gratulacje.

A co było z Gusem? Zdania co do tej książki mogą być podzielone, ale dla mnie absolutnie przebija ona Promyczka. Jest to też oczywiście powiązane z narratorem, ale sama fabuła... o wiele bardziej mnie poruszyła. Kate umarła, a Gus kompletnie się załamał. Powinien świętować, przecież jego zespół, Rook, przeżywa właśnie swoje pięć minut, rozpoczyna się trasa po Europie, spełniają się marzenia, Gus powinien się cieszyć i być z siebie dumnym! Zamiast tego zapija smutki, z czasem zgadza się również na kokainę i "tajemnicze lekarstwa". Zamazuje granice rzeczywistości, bo nie wie jak żyć, jak funkcjonować, a co dopiero jak być frontmanem zespołu, jak nie zawieść pozostałych członków Rooka. Wraz z Promyczkiem zniknęła część niego. Bo ona była jego częścią. Nie była tylko jego przyjaciółką, kochał ją i to nie jak siostrę. Kochał, o czym ona nigdy się nie dowiedziała. A teraz jej nie ma.

Kim Holden ma niezaprzeczalny talent do kreowania drogi, jaką przemierza bohater, do opisywania przeżyć wewnętrznych. To właśnie proces, przemiana, jaka następuje w postaci zachwyca najbardziej, nie zestawienie Gusa z pierwszych rozdziałów i tego z końca powieści, ale tego, co jest pomiędzy. Jakimś sposobem jest w tym niezwykle dobra. Potrafi dopracować szczegóły, by całość stała się bardziej realistyczna, by była żywa. I choć i ta pozycja nie zdobyła mojego serca w stu procentach, to wywarła na mnie większe wrażenie niż poprzedniczka. Autorka zestawiła Gusa ze Scout, której również nadała etykietę osoby skrzywdzonej przez życie, która zmaga się z problemami. Na plus, zdecydowanie. I tutaj również należy pochwalić Kim Holden, relacja Gus-Scout nie obyła się bez zgrzytów, uwag, wzajemnego dogryzania. To, jak nawzajem do siebie docierali, jak odkrywali skrywane tajemnice u siebie nawzajem, pęknięte dusze... to było intrygujące. Co mi nie do końca przypadło do gustu, to to, jak już do siebie "dotarli". U Holden wystąpiło to, co jest jednym z najmniej lubianych przeze mnie aspektów w książkach. Że bohaterowie stracili wyraz, stali się bezpłciowi, jak wszystkie inne "bratnie dusze". Zupełnie jak w poprzednim tomie Kate i Keller (choć moim zdaniem Keller w ogóle był bezpłciowy, od początku do końca, chyba jedynie jego wygląd był w porządku). Na moje szczęście nie trwało to zbyt długo, bo wkrótce skończyłam czytać.

Czy oceniam Gusa ekstra pozytywnie? Powiedzmy raczej, że jestem zadowolona. Usatysfakcjonowana. Całkowicie zatraciłam się w członkach Rooka, w mamie Gusa. Scout polubiłam, Gustova seniora także, a nawet staruszkę z sąsiedztwa. Mogę szczerze powiedzieć, że jestem ciekawa kolejnych powieści Kim Holden. No chyba, że powstałby tom zatytułowany Keller, po którego na pewno bym nie sięgnęła, jakoś nie przepadam za tą postacią. Czy polecam tę powieść? Nie jest to książka dla każdego i nie każdemu przypadnie do gustu. Jeśli jednak kogoś intryguje, to niech przeczyta, choćby dla samego zaspokojenia ciekawości. Ja ją lubię. Jest inna, niesztampowa. I pod pewnymi względami prawdziwa, naturalna. Życie będzie toczyć się dalej, nie ważne jakie tragedie cię dotkną.

Co napisać o książce, która jest genialnym dopełnieniem czegoś wspaniałego?

Emocje, tak silne i tak niekontrolowane, wprawiające człowieka w osłupienie i sprawiające, że Twoje serce łamie się na pół. Emocja, pozytywna czy negatywna jest stanem poruszenia umysłu i uwierzcie Gus porusza go na kilka różnych sposobów. Nie jestem specem od radzenia sobie z nadmiarem emocji i zazwyczaj omijam je szerokim łukiem, co nie jest dobrym rozwiązaniem, jednak czucie za dużo też nie jest dobre. Gus jest świetnym przykładem tego, jak bardzo ciężko jest poradzić sobie z ich omijaniem i ich nadmiarem, ponieważ ta książka to dokładne przedstawienie tego, co niszczy i co buduje człowieka.

SPRAW, BY TWOJE ŻYCIE BYŁO COŚ WARTE

Jeżeli nie czytaliście Promyczka, to ja nie wiem, co wy tutaj robicie.. DO CZYTANIA. Gus jest jego kontynuacją, bardzo dobrym dopełnieniem historii, którego brakowało w pierwszej części. Jedno jednak jest pewne Kim Holden stworzyła legendarną powieść, która jest podróżą złamanego ducha.

Gus – którego mieliśmy przyjemność poznać w Promyczku, w tej części gra pierwsze skrzypce, to jest jego opowieść, to jego spektakl. Nigdy nie spodziewałam się, że pokocham kogoś tak mocno, jak pokochałam Gusa, to nie jest normalne, ale Gus to postać, która zaskarbia sobie wszystkich od staruszek po 5-letnie dzieciaki. Uwielbiam jego osobowość, jego sposób bycia, spokojny, wyluzowany, wolny duch, który został rozdarty w pół.

W tej części pojawia się kilka nowych postaci w tym:

Scout jest osobą bardzo sprzeczną, ponieważ z jednej strony jest bardzo silną bohaterką, która radzi sobie i jest dobrze zorganizowana, a z drugiej widzimy załamaną postać, która walczy, by złapać oddech. Pokochałam ją już od pierwszych stron, w których się pojawiła, gdzie nie owijała w bawełnę i parła do przodu, miała cel i do niego dążyła. Przetrwanie i walka, dwa trzony jej osobowości.

W tej powieści znajduje się bardzo dużo wspaniałych bohaterów, tak samo, jak w Promyczku nie można było się odpędzić od pozytywnych osóbek, które kradły nasze serca i pokazywały jak żyć. Przez swoje podejście do życia oraz sposób bycia pokazują: co to jest tolerancja, co to jest zwycięstwo, ukazują walkę z własnymi uczuciami i z własnymi słabościami. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, co znalazłam w tej powieści.

Kim Holden jest mistrzynią. Pierwsze, co rzuciło się w oczy to inność tej książki. Całkowicie inny poziom, totalne przeciwieństwo Promyczka, nie potrafiłam ogarnąć szoku, w który wprawił mnie początek Gusa, nie potrafiłam przejść przez niego, nie płacząc. Holden wie jak pokierować akcją i bohaterami by trafiały w sedno. Ta powieść była jak ocean, niby spokojna z pewnym i wyrobionym rytmem fal, jednak gdy przyszedł sztorm, nikt nie chciał znaleźć się po jego środku. Z każdym rozdziałem fale nabierały mocy i rozwalały nasze bariery, które postawiliśmy przed rozpoczęciem czytania. Mega.

Wielkie, ogromne brawa dla Kim Holden za stworzenie takiej potworności wysysającej wszystkie moje emocje na zewnątrz. Jak żyć po ukończeniu Gusa? Jeszcze do tego nie doszłam, ale jedno wiem na pewno, musicie przeczytać tę historię, ponieważ jest ona warta każdej sekundy waszego życia, pokaże Wam, co tak naprawdę jest ważne. Twórzcie legendę.

Review Junkie, Anna

[Adres usunięty]

„Moje szczęście, moje życie jest wyłącznie w moich rękach. Nikt o nie nie zadba. Tylko ja mogę je budować lub niszczyć.

To wybór.

Wybór, który wymaga działania w zamian za nagrodę. Bezczynność i spoczywanie na laurach prowadzą do przeciętności.”

W dniu śmierci Kate Gusowi zawalił się cały świat. Zrozpaczony i rozbity na pół, nie potrafi odnaleźć się w rzeczywistości, w której jej już nie ma. Życie, muzyka, rodzina, przyjaciele, wszystko to co liczyło się dla niego wcześniej, nagle straciło sens. Została tylko pusta i niewyobrażalny ból, którego nic nie jest wstanie ukoić. Wyprany z wszelkich emocji postanawia zagłuszyć swój ból upijając się każdego dnia do nieprzytomności. I kiedy wydaje się, że nie ma już dla niego ratunku, ON zaczyna powoli odbijać się od dna…

„Masz tylko jedną szansę w tym cyrku zwanym życiem. Nie siedź na widowni, przyglądając się przedstawieniu. Wskakuj na scenę i bądź wielki. Właśnie tam znajdziesz ogień”

„Gus” autorstwa Kim Holden to jeden z tych nielicznych bestsellerów, którego reklamy nie kłamią. Wydawnictwo obiecywało poruszającą historię, od której nikt nie będzie wstanie się oderwać i moim zdaniem to właśnie otrzymaliśmy. To i jeszcze więcej! Po lekturze „Promyczka” myślałam, że długo nie znajdę drugiej tak poruszającej książki (o ile w ogóle to możliwe!), jednak się myliłam. Historia Gusa poruszyła mnie równie mocno co Kate.

Autorka porusza tutaj niezwykle ważne kwestie z jakimi borykamy się często na co dzień. Stworzyła niesamowitą powieść o radzeniu sobie z żałobą oraz o tym jak znów zacząć żyć, kiedy straciło się cząstkę siebie. Razem z Gusem przeżywałam oraz dzieliłam żałobę, ale także później i radość. Na początku tą małą, ledwo iskrzącą się niczym młoda gwiazda na niebie, by później zobaczyć jak rozbłyska najpiękniejszym światłem na świecie. To naprawdę wielka dawka emocji, i po mimo całego tego dramatyzmu jest to jedna z najbardziej pozytywnych książek jaką przeczytałam.

„Życie polega na wykorzystywaniu chwil. Robieniu tego, co się chce i co konieczne. Nie mam zamiaru się ukrywać. Nie chcę się wahać. Pragnę po prostu żyć.”

„Gus” to książka, której się nie czyta tylko przeżywa; powodując, że historia w niej zawarta na długo pozostanie z wami. Ze mną pozostała do dziś i to tak bardzo, że pisząc tą recenzję przeżywałam ją na nowo. Dlatego na koniec powiem wam tylko, że koniecznie musicie ją przeczytać. I to jak najszybciej!

Aleksandra

*Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Gus” autorstwa Kim Holden.

[Adres usunięty]C5%BCycie-bez-ciebie-straci%C5%82o-sens-gus-kim

Książka Promyczek, powieść, która zrobiła karierę tego lata, przypadkiem dowiedziałam się, że ma kontynuację i chociaż uważam, że Promyczek, to historia zakończona, cóż… serie dokańczam. Owszem, temat żałoby, zwłaszcza wśród ludzi młodych jest ważny, rzadko poruszany w literaturze. Zwykle książki kończą się w momencie śmierci, ważnej dla bohatera postaci, my zamykamy książkę i ocieramy łzy, a bohater zostaje. W wiecznej żałobie? Niewiadomo. Kim Holden podejmuje temat trudny, który łatwo zmienić w patetyczną papę. Nawet największy ból, nie trwa wiecznie, kiedyś trzeba otrzeć łzy, chwycić klej i zacząć łatać swoje życie. Chociaż są chwile, gdy wydaje się to niemożliwe.

Tuż po pogrzebie Promyczka, Gus znika, odeszła dziewczyna z którą spędził dwie dekady, którą kochał. Jest wściekły na świat, czy może po prostu jego wnętrze jest pustą skorupą, którą opuściło wszelkie życie? Gus musi z zespołem jechać w trasę koncertową, Europa, Stany. To co miało być wspaniałą przygodą, zwieńczeniem sukcesu młodego zespołu, wcale go nie cieszy, a daje mu okazję do systematycznego staczania się. Alkohol, dużo papierosów, przypadkowy seks, kobiety traktowane instrumentalnie, nawet narkotyki. Tak, tak Gus przeżywa żałobę po Kate, która burzyła się, na samą myśl, że ON pali. W końcu zaniepokojeni przyjaciele, znajdują dla Gusa stróża. Niecierpliwa, tak chłopak nazywa ją w myślach. Wycofana, pokryta bliznami, dziewczyna. Jej styl bycia okazuje się być katalizatorem zmian, które zachodzą w Gusie, chociaż wciąż boleje nad stratą Kate, zaczyna dostrzegać, że nie tylko ON na tym świecie cierpi.

Tak, wiem że pewnie zaspojlerowałam, ale ta książka naprawdę jest przewidywalna. Zresztą czasami, zaskakująca fabuła nie jest tym co ma przyciągać do powieści. Gus to powieść, która opowiada o żałobie, stracie. Chwilami napisana bardzo szorstkim, nieraz wulgarnym językiem, pokazuje to jak człowiek sobie radzi, a właściwie nie radzi z utratą połowy siebie. Mnie to zastanawia dlaczego ten głupi Gus, nie mógł zakręcić się wokół Kate jak ona żyła. Faceci to buce! Gus to buc, momentami to chciałam go strzelić w pysk, żeby się nogami nakrył(ostatnio to moja ulubiona konstatacja).

Podoba mi się postać Niecierpliwej, to interesująca konstrukcja charakterologiczna, wpisująca się ostatnio w moje zainteresowania, a mianowicie, w którym momencie człowiek staje się ofiarą i daje sobą pomiatać. Jeszcze nie znalazłam satysfakcjonującej mnie odpowiedzi, ale cóż… wciąż prowadzę kwerendę.

Reasumując, Gus jest interesującym spojrzeniem na młodzieńczą żałobę. Człowiek młody, skupiony wyłącznie na sobie, odczuwa to intensywniej, czasami to aż wzbudza irytację. Tak jak przywoływanie Kate, idealnej do bólu. Ciężko rywalizować z taką dziewczyną, która dodatkowo zmarła i już nigdy nie splami swej idealności jakąś wadą.

Książka do przeczytania dosłownie w jeden dzień. Akurat na taką fajną słoneczną niedzielę. Czyta się szybko, nie zawsze przyjemnie, ale dla fanów Promyczka pozycja obowiązkowa.