Gra w kłamstwa

"Być może pewnego dnia uda mi się sprawić, że to kłamstwo stanie się prawdą.", czyli o tym jaki wpływ na nasze życie mają sekrety.

Gra w kłamstwa to moje pierwsze spotkanie z twórczością Ruth Ware. Jest to thriller psychologiczny z dużą nutką obyczaju, dlatego nawet jeśli nie czytasz na co dzień takich książek to ta może Ci się spodobać. Nie jest zbyt brutalna.

W nadmorskiej wiosce zostają znalezione szczątki tkwiące w przybrzeżnym błocie. Następnego dnia Isa, Fatima i Thea dostają wiadomość od swojej dawnej przyjaciółki o treści "Potrzebuję was". Jako uczennice szkoły, Isa i jej przyjaciółki często bawiły się kosztem koleżanek oraz nauczycieli, zwodząc i kłamiąc. Jednak pewne wydarzenie sprawiło, że musiały zacząć kłamać nie dla zabawy, lecz po to, by przetrwać. Teraz powracają do Salten, by zmierzyć się z kłamstwami sprzed lat.

Z każdą stroną zagłębiamy się w spiskach i kłamstwach, ale autorka nie zdradza zbyt wiele na raz. Wszystko wyjaśnia się na sam koniec. Książka jest podzielona na pięć zasad: Kłam, Trzymaj się swojej wersji wydarzeń, Nie daj się przyłapać, Nigdy nie okłamuj przyjaciółek, Wiedz, kiedy przestać kłamać. Oprócz teraźniejszych wydarzeń mamy też przeszłość, która jest przemyślanie wpleciona w fabułę.

Teraz Isa, Fatima i Thea są dorosłymi kobietami i przyszedł czas na to aby zmierzyć się z kłamstwami sprzed siedemnastu lat. Postacie są bardzo realistyczne i emocjonalne. Mniej więcej od połowy książki akcja staje się mroczniejsza i dużo bardziej wciągająca. Na światło dzienne wychodzą kolejne sekrety.

Trochę irytował mnie niemowlak, który jest obecny w całej książce i bardzo szczegółowo było opisane co w danej chwili robi to dziecko. Nie ma to powiązania z fabułą i w końcu może denerwować czytelnika.

Jeśli oglądaliście kiedyś serial Pretty Little Liars czy też Wielkie kłamstewka od HBO to Gra w kłamstwa wpasowuje się idealnie w takie klimaty. Thriller godny uwagi z lekkim językiem i bez przesadnych zawiłości. Dobra rozrywka na kilka wieczorów.

Z książką "Gra w kłamstwa" Ruth Ware wiązałam duże nadzieje, bo opis niesamowicie mnie zaintrygował.

Cztery przyjaciółki, sekret skrywany przez 17 lat i wydarzenie przez, które wracają demony przeszłości.

Wszystko zapowiadało thriller idealny, a jak było?

Niestety, bardzo średnio...

Początek był całkiem niezły. Autorka powoli wprowadza nas w historię i trzeba przyznać, że potrafi zainteresować czytelnika oraz wprowadzić w lekki stan napięcia. Dalej, poznajemy bohaterki, które niestety jak dla mnie były strasznie przygnębiające, i do tego nie wzbudzały we mnie żadnych emocji. Jedynie narratorka wyróżniała się na ich tle, ale to chyba tylko dzięki niemowlakowi, który przez ciałą książkę uczestniczył w wydarzeniach, a my byliśmy na bieżąco informowani, czy może właśnie śpi, albo jest karmiony, a może coś mu się nie podoba. Jak dla mnie było, to zupełnie zbędne...

Największy zarzut mam co do tajemnicy, tak skrzętnie skrywanej przez wiele lat. Nie zrobiła ona na mnie żadnego wrażenia, i w ogóle mnie nie poruszyła.

Już na większy plus zasługuje zakończenie, choć też nie jest jakieś spektakularne, ewentualnie może nam się zrobić trochę przykro i tyle.

To co podobało mi się w tej książce, to sposób w jaki autorka budowała napięcie, gęsta i mroczna atmosfera podczas wizyt u jednej z przyjaciółek oraz styl jakim Ruth Ware się posługuje.

Myślę, że wielu osobom ta historia może przypaść do gustu, mnie jednak dość mocno wynudziła, liczyłam na większy mrok i sekret, który mną wstrząśnie, tak się jednak nie stało.

Po 17 latach trzy przyjaciółki wracają do Salten, by zmierzyć się z koszmarami przeszłości. Choć kiedyś ich życie opierało się na bardziej czy mniej niewinnych kłamstewkach, nikt nie zdawał sobie sprawy, jak potężnego sekretu strzegły. Co wydarzyło się przed laty? Dlaczego tak nagle zniknęły?

Po „Grę w kłamstwa” sięgnęłam czując niepokojące nienasycenie mrocznymi powieściami. W ostatnim czasie bardzo chętnie sięgam po kryminały i thrillery, choć mam wrażenie, że tych rzeczywiście wartych uwagi jest coraz mniej. A czy może być coś bardziej zachęcającego niż kłamstwa i sekrety?

Nowa powieść Ruth Ware to historia czterech przyjaciółek, które połączył jeden sekret. Każda z nich obiecała pozostałym, że nikomu go nie zdradzi, jednak pod jego ciężarem ich ramiona uginały się przez wiele lat. Rozpoczynając lekturę łatwo odnieść wrażenie, że wiemy, na czym opiera się fabuła, a skrywane przez nią tajemnice są łatwe do rozszyfrowania. Dość szybko możemy się jednak przekonać, jak nieprawdziwe i ulotne jest takie założenie. Autorka bowiem zdradza kolejne fakty niespiesznie, z bolesną niemal ostrożnością, najlepsze zostawiając oczywiście na koniec.

Początkowo nie czułam pewności, czy rzeczywiście warto w tę opowieść brnąć. Choć klimat okazał się przyjemnie alarmujący, to jednak nie do końca potrafiłam poczuć jego zalety. Im więcej jednak się wyjaśniało i im mocniej zostawały odsłaniane przede mną bohaterki, tym lepiej z tą książką się czułam. Poznając nowe okoliczności, cenne szczegóły i wartościowe drobnostki, zaczęłam dostrzegać w tej historii potencjał, który wcale nie wydawał się taki oczywisty na początku. Może dlatego, że w drugiej części książki akcja nabrała rozpędu, a całość stała się bardziej mroczna i nieprzewidywalna.

Wartość tej historii bardzo wzrosła w moich oczach za sprawą pierwszoosobowej narracji. Taki sposób opowiadania najlepiej sprawdza się w tego typu historiach. Osobisty wydźwięk opowieści świetnie zdradza emocje, niepokoje i lęki, mocniej działając na czytelniczą wyobraźnię i skłaniając nas do skupienia uwagi przy tekście tak długo, dopóki wszystkie sekrety nie ujrzą światła dziennego.

Do uważniejszego pochylenia się nad powieścią mocno zachęca także interesujące przemieszanie obecnych wydarzeń z tymi, jakie miały miejsce przed laty. Rozgrywający się na naszych oczach dramat zostaje stopniowo podpierany i tłumaczony tym, co zdeterminowało młodość bohaterek. Historia pozornie prosta i dość oczywista, z każda chwilą staje się bardziej dramatyczna i złowieszcza. Ware bardzo dobrze udało się oddać mroczny charakter opowieści, na który składają się charyzmatyczne sylwetki bohaterów, złowrogie miejsca akcji oraz to, co powinno, a jednak nie zostało nigdy powiedziane.

Podobają mi się także realistycznie przedstawione sylwetki bohaterek. Podczas lektury łatwo zauważyć, że targają nimi emocje, a koszmary z przeszłości wciąż są żywe w ich pamięci. Ich postępowanie może wywoływać w nas niezgodę, oszołomienie czy chaos, nie można jednak powiedzieć, że ta historia nie zastanawia i nie zachęca, by się w nią mocniej zaangażować. Szczególnie, kiedy dowiadujemy się, jak niepokojące sekrety skrywają bohaterki i z jakimi rozterkami się mierzą.

Nie jestem natomiast do końca pewna, czy można tę książkę przyjąć jako thriller. Wiele razy odnosiłam wrażenie, że to raczej powieść obyczajowa, momentami zdominowana przez ponury i smutny wątek. I o ile te mocniejsze akcenty bardzo mnie przekonały, to ta warstwa bardziej kobieca okazywała się czasami za głęboką i przez to zbyt tą fabułę łagodząca.

„Gra w kłamstwa” to interesujący tytuł, któremu warto poświęcić chwilę. Szczególnie sprawdzi się w przypadku czytelniczek, które lubią nieco łagodniejsze oblicze thrillera, z mocnym kobiecym rysem.

"Kłamstwo potrafi przetrwać dłużej niż jakakolwiek prawda."

Już poprzednia książka autorki ("W ciemnym mrocznym lesie") zrobiła na mnie duże wrażenie, ciekawy pomysł na fabułę, zagęszczająca się atmosfera, mieszanka sprzecznych uczuć towarzysząca relacjom osób przebywających w domu położonym na odludziu, strach wynikający z pozostawania w zamkniętym pomieszczeniu. Podobnie dobrze bawiłam się podczas spotkania z "Grą w kłamstwa". Intryga bystro zapleciona, zajmujące wątki, jedne sięgają w przeszłość, pozostałe koncentrują się na współczesności, zaś pomosty między nimi zgrabnie przerzucone.

Czuć, że fabuła przemyślana, zadbano o szczegóły, zarówno od strony logicznej, jak i budowania narastającego napięcia. Z miłym dreszczem wyczekuje się na to, co ukaże się dalej. Zwroty akcji potrafią zaskoczyć, zmienić postrzeganie scenerii, incydentów i postaw bohaterów. Dynamiczne rytmy podkręcają mroczną i ponurą atmosferę. Wkraczamy w świat tajemnic, ukrytych faktów, nierozwiązanych zagadek. Krok po kroku dostajemy się do prawdy, ale i tak nie zawsze jej obraz wydaje się tym ostatnim. Zastrzeżenia mam jedynie do kilku drobnych nieścisłości pojawiających się w obyczajowej otoczce, naciągniętych interpretacji i niekonsekwencji w kreowaniu postaci. I jeszcze niepotrzebny aspekt nieustannej obecności małego dziecka, pewnie miała się ona stać tłem do snucia przerażających akcentów, jednak z punktu widzenia matczynych instynktów mało zrozumiałych. Thriller jak najbardziej warto uwzględnić w planach czytelniczych, zapewnia dobrą rozrywkę, chętnie się ja pochłania. Nie sugerujcie się, w moim odczuciu, mało zachęcającą okładką książki, tylko umawiajcie się z thrillerem, najlepiej na wieczorne spotkanie.

Gra w kłamstwa, z pozoru niewinna i niegroźna, staje się wyzwalaczem przykrych sytuacji, wyrzutów sumienia i zawirowań w życiu czterech głównych bohaterek. Isa, Fatima, Thea i Kate, jako nastolatki i jako dorosłe kobiety, zmierzają się ze wspólną tajemnicą, na tyle istotną, ciemną i niebezpieczną, że rzutuje na życie kobiet, nadaje gorzki smak codzienności, szczelnie wypełnia wspomnienia cierpkością i wywołuje nieustanne poczucie winy. Jak daleko można posunąć się w grze kłamstwa, trzymania się ustalonej wersji wydarzeń, uniknięcia przyłapania, bezwzględnej lojalności wobec przyjaciółek? Kiedy następuje przekroczenie krytycznego punktu, w którym trzeba bezwzględnie już przestać oszukiwać, a może tak naprawdę nigdy ON nie następuje, bo gra toczy się nieprzerwanie pomimo pragnienia jej zakończenia? Odnalezienie wyrzuconych przez rzekę ludzkich szczątków w nagłym trybie przywołuje przyjaciółki do spotkania, uruchamia lawinę mniej lub bardziej wyraźnych odbić przeszłości, odświeża wzajemne zależności i relacje, a przede wszystkim staje się impulsem do wystawienia na wielką próbę zaufania, wiary we wzajemną siłę, niekwestionowanego oparcia, pomocy i poświęcenia. Ale czy tak naprawdę jesteśmy w stanie do końca poznać drugą osobę? Bo skoro my potrafimy chronić sekrety, nawet kosztem pełnego szczęścia rodziny, to czy bliskie sercu nam osoby nie robią dokładnie tego samego?

[Adres usunięty]