Gdybym miała twoją twarz

"A jednak wydałyby na mnie wyrok. Wynika to z ludzkiej natury: człowiek patrzy z góry na drugą osobę, aby samemu poczuć się lepiej. Nie ma sensu się tym przejmować."

"Gdybym miała twoją twarz" to powieść na pierwszy rzut oka niepozorna, prezentująca wycinek z życia kilku kobiet s Seulu. Ma jednak wiele do zaoferowania: jest wielowarstwowa mimo swej prostoty i uniwersalna mimo mocnego zakorzenienia w południowokoreańskim społeczeństwie. Można ją czytać jako opowieść o koreańskim społeczeństwie, o kobietach, konsumpcjonizmie, presji urody - i w końcu o sile kobiecej przyjaźni i wzajemnego wsparcia.

To powieść, która skłoniła mnie do wielu przemyśleń i przez to zapadła mi w pamięć - już teraz wiem, że zajmie specjalne miejsce w moim książkowym sercu!

Frances Cha napisała przejmującą książkę o Koreankach, które żeby nie zostawać w tyle za modą i nie sprzeciwiać się ogólnie przyjętym normom piękna, są w stanie wiele wycierpieć. "Gdybym miała twoją twarz" opisuje losy pięciu niezwykłych, bardzo różnych, młodych dziewczyn, poruszając kwestie tabu, bezmyślnego podążania za trendami oraz sposobu traktowania kobiet w Korei Południowej.

Ara w młodości uległa wypadkowi, przez co jest niemową. Ze względu na swoją niepełnosprawność musi codziennie radzić sobie z wieloma przeciwnościami losu. Sujin zrobiłaby wszystko, by stać się piękna. Marzy o przycięciu żuchwy, co pozwoli na wygładzenie linii brody, ciułając pieniądze po kątach. I co z tego, że po takiej operacji do całkowitego zdrowia dochodzi się miesiącami? Miho dzieli czas między pracą na uczelni artystycznej a Hanbinem - jej chłopakiem z bogatej rodziny. Ciągle jednak nie potrafi zapomnieć o wydarzeniach (i osobach) z przeszłości, z czasu, kiedy studiowała w Ameryce. Gyuri myśli, że wie wszystko o mężczyznach, dlatego odkąd pamięta pracuje w salonie. Tam pije, rozmawia i flirtuje, dzięki czemu stać ją na operacje plastyczne, zabiegi upiększające albo markowe torebki. A Wonna pragnie mieć po prostu święty spokój i pieniądze.

"Gdybym miała twoją twarz" to książka z pokroju tych, po przeczytaniu których nie wie się, co myśleć. Potrzebowałam kilku dni na przetrawienie informacji oraz zastanowienie się nad możliwymi dalszymi losami bohaterów, w czym zupełnie nie pomogło mi poniekąd otwarte zakończenie. Poniekąd, ponieważ wskazało prawdopodobną ścieżkę, ale nie dopowiedziało konkretów.

Najbardziej w pamięć zapadła mi historia Gyuri - kobiety na pozór wyzwolonej, a jednak bezwiednie podążającej za trendami, materialistki niepozwalającej sobie na uczucia. Nad wyraz inteligentna Gyuri wie, jak owinąć sobie ludzi (zwłaszcza mężczyzn) wokół palca, ale kompletnie nie wierzy w siebie. I przez to wydaje się totalnie wyjątkową bohaterką.

Książka Frances Cha świetnie przybliża realia panujące na koreańskich ulicach zarówno wśród biednych jak i bogatych. "Gdybym miała twoją twarz" w sposób wyjątkowo obrazowy przedstawia stereotypowe myślenie, problemy z nierównymi zarobkami, przedmiotowe traktowanie kobiet oraz zbyt toksyczne podejście do pracy.

Historię czytało się bardzo płynie, ale nie do końca ona do mnie trafiła. Lubię, kiedy w fabule się dużo dzieje, akcja się toczy, pojawiają się wątki pełne tajemnic i masa suspensów. Tutaj niczego takiego nie ma, przez co czasami potrafiłam w trakcie zdania po prostu odłożyć książkę na półkę i sięgnąć po inną.

"Gdybym miała twoją twarz" to książka godna polecenia, lecz z pewnością nie dla każdego. Autorka snuje spokojną opowieść, przedstawia prawdę bez owijania w bawełnę i porusza emocjonalnie. A to wszystko bez zwrotów akcji czy przesadnie bogatej w wydarzenia fabuły. Frances Cha skupia się bowiem na wewnętrznych rozterkach bohaterek, sile przyjaźni i braku wyrozumiałości dla kobiet.

„Byłabym w stanie zabić i zgnić w więzieniu, gdyby ktoś chciał ujawnić, jak wyglądałam przed operacjami".

Przenosimy się do współczesnego Seulu, miasta, które jest nieprzychylne młodym, zwłaszcza biednym kobietą. Nie jest łatwo zaistnieć, wybić z pośród szarego tłumu. Kyuri, Miho, Ara, Sujin i Wonna to młode Koreanki, aby zdobyć przepustkę do lepszego świata muszą odpowiednio wyglądać. Bardzo często bez operacji plastycznych niczego się nie osiągnie. Gyuri jest luksusową panią do towarzystwa, jej klienci nie są przeciętnymi zjadaczami chleba. Sujin zrobi wszystko, aby upodobnić się do Gyuri. Ara jest spostrzegawczą fryzjerką, straciła głos podczas bójki, jest niewidzialna dla swojej rodziny, bo postąpiła w brew ich woli. Miho jest dyplomowaną artystką, dyplom zdobyła na amerykańskiej uczelni, ma romans z despotycznym mężczyzną. I Wonna, której największym marzeniem jest posiadanie dziecka. Ich codzienność to nieustającą walką o przetrwanie.

Zapatrzone w siebie, krytyczne, bezwzględne społeczeństwo i jego spojrzenie na współczesne, ubogie kobiety. To obraz bardzo przygnębiający. Autorka podjęła się trudnych i złożonych problemów. Powierzchowność, ocenianie po pozorach, krzywdzi i jest bardzo niesprawiedliwe. Wymagane kanony urody, przez kogo zostały narzucone? Brutalność, walka o siebie, ogromna konkurencja, zazdrość, zawiść. Na pierwszym miejscu zawsze stawiany jest wygląd, bycie najpiękniejszą. A to wiąże się z licznymi wyrzeczeniami i ma swoje nieodwracalne konsekwencje. Tradycja, powinności wobec rodziców, a własne pragnienia.

Sięgając po tę pozycję, tak naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać. Zostałam bardzo zaskoczona. Obraz kobiet jaki się wyłania z książki bardzo niepokoi i jest nie wiem… kontrowersyjny? Dążenie tych kobiet za wszelką cenę do określonego wyglądu przez operacje plastyczne. Dlaczego nie mogą czerpać radości z bycia sobą, że swojego naturalnego wyglądu? Korea Południowa skrywa w sobie wiele mrocznych tajemnic, ta książka jest tylko małą kroplą przejmującej prawdy. Ogromne różnice, mentalność ludzi między Koreą a naszym europejskim światem. Podejście do małżeństwa – przeraża.

Klimatyczna, zaskakująca, trudna, mocna opowieść. Ma w sobie ogromne piękno i surowość. Powieść, którą musiałam sobie dawkować, porusza, zmusza do refleksji. Polecam, Tatiasza i jej książki :)

„Gdybym miała twoją twarz” to powieść, która obnaża sekrety koreańskiej społeczności. Uroda i szczęście najczęściej nie idą razem w parze. Potrzeba wytrwałości, aby przeżyć w mieście pełnym konkurencji, piękna, a co najważniejsze brutalności. Autorka prezentuje nam historie pięciu, pozornie różniących się od siebie Koreanek, czytelnik powoli poznaje ich życie, prace, zwyczaje i co najważniejsze przeszłość. To właśnie ona staje się kluczem do zrozumienia całej fabuły.

Ara to dziewczyna, która myśli, iż najgorsze ma dawno za sobą. W świcie pełnym bardzo mocnych nacisków na idealną sylwetkę i nieziemską piękność ze strony części społeczeństwa, życie niemowy jest z dnia na dzień trudniejsze. Nikt nie zwraca uwagi na dziewczynę o przeciętnej urodzie, która nie wyróżnia się niczym szczególnym. Tendencje chirurgicznego osiągania doskonałości nasilają się jeszcze bardziej, przez co większość dziewczyn, których nie stać na takie zabiegi popada w długi, a co najgorsze decyduje się na pracę w przybytkach atrakcyjnych dla bogatych mężczyzn.

Nie takiego życia pragnie Ara. Pracując w salonie fryzjerskim dziewczyna ma szansę poznać różne osobowości. Pod przykrywką pięknie ułożonej fryzury, mocnego makijażu i nienaturalnie poprawionej twarzy jawi się kobieta, która jest bardzo nieszczęśliwa w swoim życiu. To właśnie częsta klientka Ary. Dzięki swojej niepełnosprawności dziewczyna pokornie wysłuchuje zwierzenia i problemy tej piękności z bogatej dzielnicy. Jej zajęcie okazuje się być bardzo powszechne wśród innych dziewczyn, to właśnie dzięki niemu kobieta ma pieniądze na operacje plastyczne, przez co jest jedną z niewielu kobiet o niepowtarzalnej urodzie.

„Gdybym miała twoją twarz” to książka z pozoru opowiadająca o losach pięciu dziewcząt, ale tak naprawdę ukazuje czytelnikowi jak bogaty świat może okazać się brutalny, szczególnie dla kobiet. Bycie najpiękniejszą, a co za tym idzie najbardziej pożądaną przez męską część społeczeństwa niesie za sobą konsekwencje i wyrzeczenia, których nie da się już odwrócić. Życie w jednej z największych azjatyckich stolic – Seulu wbrew pozorom nie jest tak różowe jak na filmach. Codziennie wyczerpująca praca, zmęczenie, a przede wszystkim niższe traktowanie kobiet to tylko ułamek tajemnic, jakie skrywa Korea Południowa. Według mnie powieść jest godna poświęcenia uwagi, niezwykle wciągająca fabuła pozbawi czytelnika poczucia czasu, a osobowości bohaterek sprawią, iż książka stanie się jeszcze bardziej intrygująca.

Gorąco polecamy: Dobre Recenzje

Lektura tej książki była dla mnie nie lada wyzwaniem. Mamy kilka bohaterek, Koreanek, które są na różnym etapie życia, zajmują się czymś innym, ale wydaje im się, że żyłoby się im lepiej, gdyby były na miejscu kogoś innego. Czy na pewno? Wielu z nas zazdrości życia innym, czasem nie mając pojęcia, jak ono właściwie wygląda.

Ta książka sprawiła, że wyszłam poza swój komfort czytelniczy, ale nie żałuję, że to zrobiłam. To trudna, ale godna uwagi pozycja. Są tu poruszane trudne tematy: pogoń za pięknem i operacje plastyczne, problemy rodzinne, utrata dziecka, brak funduszy na jego wychowanie czy niemożliwość bycia z kimś, kogo się kocha. Najbliższe mojemu sercu były historie Ary i Wonny, choć ta druga jest szczególnie trudna i bolesna.

Czytając tę książkę, można zauważyć różnice między naszym, europejskim światem a Koreą Północną. Przeraża mnie to, jak wciąż podchodzi się tam do małżeństw. Babcia ustala termin, choć wnuczka nikogo nie ma. Ktoś chętny do żeniaczki przecież zawsze się znajdzie. Jesteś samotny? Nie ma problemu, wyswatają cię. Nie kochasz osoby, z którą bierzesz ślub? To nic, przecież to dobra partia, przyzwyczaisz się. Operacje plastyczne są tam czymś normalnym, nie wytyka się palcami kogoś, kto się na nią zdecydował, wręcz przeciwnie, osoby bez nich są czasem gorzej traktowane i nie osiągną tyle co zoperowani ludzie.

Nie spodziewałam się tego, że to będzie taka emocjonalna bomba. Kilka razy w moich oczach pojawiły się łzy. To słodko-gorzka opowieść o życiu, dojrzała, przemyślana, uderza w najczulsze struny czytelnika. Nie jest prosta w odbiorze. Może nieco przerażać swoją treścią, bo nagle zdajemy sobie sprawę z tego, że pod tą piękną, zoperowaną warstwą, kryje się ludzki dramat. Mocna, dobra rzecz, polecam.

"Gdybym miała twoją twarz" to przeplatające się historie kilku Koreanek, które żyją współcześnie w świecie, w którym jeśli nie jesteś piękny, to jesteś nikim. Marnie udają szczęście trwając w szponach kompleksów. Odkładają każdy grosz na kolejną operację plastyczną albo ekskluzywną odzież, byle tylko wybić się ze swojego obecnego statusu. Czy w takich okolicznościach możliwe jest jeszcze odczuwanie prawdziwych pozytywnych emocji albo nawiązywanie szczerych przyjaźni? Musicie przeczytać, żeby się przekonać.

Ta powieść była dla mnie przygnębiająca i przerażająca. Każdą z kobiet wyobrażałam sobie jak piękną porcelanową laleczkę, która gnije od środka. Idealne rysy twarzy i drobna szczęka w kształcie litery V już zawsze będą mi się kojarzyć z wyrzeczeniami, pokruszonymi kośćmi i wielomiesięczną rehabilitacją. Nie jestem w stanie ocenić, na ile realistycznie autorka podeszła do tematu operacji, ale obawiam się, że ten koszmar może być prawdziwy. Deformacja czy upiększanie, aż ciężko się zdecydować, jak lepiej to opisać...

Bohaterek było kilka, ale ich imiona i historie różniły się od siebie na tyle, że nie myliły mi się. Miałam ochotę każdą z nich złapać za ramiona, potrząsnąć i wbić do głowy, że jest piękna bez względu na wszystko. Gdyby to było takie proste... Tkwią w spirali nienawiści do samych siebie. Chcą wyglądać lepiej, żeby więcej osiągnąć, po operacji cierpią tak bardzo, że mają ochotę się zabić, a potem i tak dostrzegają rysę w swoim wyglądzie i proces się powtarza. Miłością obdarzają tylko to, co dla nich jest nieosiągalne.

Niektóre fragmenty aż jeżyły mi włosy na ciele. O niektórych zachowaniach nawet mi się nie śniło, postacie postępują się jak bezduszne wyrachowane roboty pozbawione uczuć. Miałam wrażenie, że każda z nich jest skrzywdzona na inny sposób i po prostu potrzebowała dobrego psychologa.

Z daleka nasi idole prowadzą radosne bezproblemowe życie. Dopiero z bliska widać przekrwione oczy, pryszcze na brodzie i pogniecioną bluzkę. Takie bliskie spojrzenie na Koreę zapewnia nam Frances Cha. Polecam, choć ostrzegam, że to nie będzie łatwa historia.

Gdybym miała twoją twarz to książka szokująca, chociaż nie jest szczególnie dynamiczna, czy pełna akcji. To raczej spokojna, powolna i momentami wzruszająca opowieść o młodych, biednych Koreankach i ich walce o lepszy byt i przetrwanie. Nie pochłonęłam jej w kilka godzin, a wszystko przez to, że nie jest to łatwa opowieść. Jest tam sporo do przetrawienia i przemyślenia w przerwach między czytaniem. Losy Ary, Sujin, Miho, Gyuri i Wonny pokazały mi zupełnie inne oblicze Seulu i życia tam. Uświadomiły mi, jak wiele od życia dostałam, a nawet tego nie doceniam. Frances Cha zwróciła też uwagę na to, jak często my kobiety porównujemy się do innych kobiet i widząc powierzchowne aspekty ich życia, osądzamy je, bez znajomości "całego obrazu". Pojawia się też pewien podszept, który nawet w naszych, mimo że zupełnie odmiennych realiach, również jest aktualny - mężczyźni nadal mają na tym świecie łatwiej.

Piątka kobiet o tak odmiennych charakterach i sytuacjach życiowych, które łączy jedno - pragnienie lepszego życia i przetrwania w tym okrutnym świecie. I ta cicha ocena w myślach "ja przeżyłabym lepiej jej życie". Ich losy momentami mnie przerażały, wzruszały, szokowały. Ich marzenia, te rzeczy których sobie zazdrościły - to wszystko momentami mnie przerastało. Po takich lekturach jak ta, wiem, że mam za co dziękować w życiu i powinnam bardziej docenić swoje życie, jakie by ono nie było. Nawet jeśli sama czasami spoglądam na kogoś i myślę, że przeżyłabym lepiej czyjeś życie, "gdybym miała twoją twarz"... Ta książka nie była miła i przyjemna, ale ani trochę nie żałuję, że po nią sięgnęłam i zdecydowanie polecam ją każdej kobiecie. To wartościowa lektura, która otwiera oczy i pobudza do refleksji. Cieszę się, że wpadła w moje ręce - to nie był zmarnowany czas.

Amanda Says

Książka ze zdjęcia to debiut Frances Cha, który wyszedł jej naprawdę dobrze. Pozwolił nam zderzyć się z prawdziwym życiem w Korei Południowej, gdzie uroda i dobra pozycja społeczna jest jedynym wyznacznikiem do bycia kimś. Autorka przedstawiła nam pięć kobiet, które mimo piekła jakie przeżyły w przeszłości starają się spełnić swoje marzenia i żyć godnie.

Rozumiałam problemy bohaterek jednak nie potrafiłam się nimi przejmować, ich losy momentami mnie nużyły, a sam styl autorki wydawał mi się toporny, przez co przez książkę tylko szłam nie czując żadnych emocji. Mimo że książka nie poruszyła mną tak jak tego oczekiwałam, uważam, że jest warta poznania, bo pokazuje realia życia Koreanek. Ukazuje, jak konsumpcjonizm zadziałał nie tylko na kanon piękna, ale również na chęć posiadania dziecka, które w ich świecie jest luksusem.

Gyuri, Miho, Ara, Sujin i Wonna to młode Koreanki pochodzące z biednych mieszkających na prowincji rodzin, które nie mając szans na edukację w renomowanych szkołach, marzą o lepszym życiu w Seulu. Łączy je przyjaźń, mieszkanie w tym samym apartamentowcu, skupianie się na teraźniejszości i tym co jest tu i teraz oraz wiecznym braku pieniędzy. Swoją nadzieję i przepustkę do lepszej przyszłości oraz pracy upatrują w idealnej urodzie którą kreuje współczesne koreańskie społeczeństwo z dużym udziałem chirurgów plastycznych. Dla urody zdecydowanie są w stanie zrobić wiele i dużo wycierpieć.  Każdy z rozdziałów przedstawiony jest z perspektywy innej bohaterki. Dzięki temu znacznie lepiej poznajemy każdą z nich, ich przeszłość czy wzajemnie relacje.

To książka którą zdecydowanie zmusza do myślenia i refleksji.  Nie ukrywam iż decyzje które podejmowały były dla mnie momentami wręcz szokujące. Nie potrafię zrozumieć jak można się zadłużyć tylko po to żeby zrobić sobie operacje plastyczną mając nadzieję że dzięki temu zapewnimy sobie godną przyszłość oraz poprawimy warunki życia znajdując nową pracę czy bogatego męża.  Najbardziej jednak uderzyło mnie to że jest to dla nich zupełnie normalne i naturalne.

Zdecydowanie warto sięgnąć bo to niezwykle dobra książka momentami smutna i wręcz przytłaczająca, ukazująca historię bohaterek dążących do perfekcji, postrzeganiu siebie przez pryzmat innych osób ale i o potrzebie sprostania wygórowanych oczekiwań.

Frances Cha pozytywnie zaskoczyła mnie swoją powieścią “Przeżyłabym Twoje życie znacznie lepiej niż ty GDYBYM MIAŁA TWOJĄ TWARZ”. Śledzimy losy pięciu młodych Koreanek, które zmagają się z codziennym życiem w szale południowokoreańskiego konsumpcjonizmu, pozbawiającej perspektyw biedy, a także niemożliwym do sprostania bez operacji plastycznych kanonem piękna, od którego zależy o wiele więcej niż powinno. Nasze bohaterki mimo tego, że dotykają je te same problemy, są w zupełnie różnych, poruszających sytuacjach. Mimo to wszystkie po swojemu, często nie bez błędnych decyzji, próbują wspiąć się w hierarchii społecznej (bardzo mocno wyrażonej w ich kulturze) i zyskać choć trochę lepsze perspektywy na przyszłość. Muszę przyznać, że o wiele lepiej czytało mi się tę książkę mając jakiekolwiek pojęcie o kulturze Korei Południowej (z książki I

Współczesna Korea Południowa, tak egzotyczny i odległy nam kulturowo kraj, wcale nie jest rajem na ziemi. Nieco przybliżył mi go Daniel Tudor w czytanej niedawno książce będącej swego rodzaju przewodnikiem po współczesnym społeczeństwie koreańskim i jego problemach zatytułowanej "I ❤️ Korea" k-pop, kimchi i cała reszta. Wiedza, którą otrzymałam pozwoliła mi nieco inaczej spojrzeć na bohaterki książki.

Gyuri, Miho, Ara, Sujin i Wonna, pięć różnorodnych postaci kobiecych. Wychowane na prowincji, w biednych rodzinach, nie mające szans na kształcenie się w renomowanych szkołach, marzą o lepszym życiu w Seulu. Mimo dość zróżnicowanych profesji, które wykonują innego również, podejścia do życia, łączy je permanentny brak pieniędzy, perspektyw życiowych czy brak własnego kąta. Ich egzystencja skupia się raczej na "tu i teraz", a przyszłość traktowana jest w kategorii marzeń, nie planów. Przepustkę do lepszej przyszłości upatrują w idealnej urodzie, wpisaniu się w kanon piękna kreowany przez współczesne koreańskie społeczeństwo przy dużym współudziale chirurgów plastycznych. Dla urody zrobią i zniosą wszystko. Z niepohamowanego konsumpcjonizmu swoich obywateli zapewne najbardziej cieszy się kraj, napędzający między innymi w ten sposób swoją wysokorozwiniętą gospodarkę.

Długo zajęło mi tym razem połapanie się, nawet pomimo tytułowania rozdziałów imionami dziewczyn, która z bohaterek jest w danym momencie narratorką. Zadania nie ułatwiły mi również liczne retrospekcje dotyczące przeszłości kobiet ich wzajemnych relacji, relacji rodzinnych czy wreszcie relacji panujących pomiędzy nimi samymi. Musiałam dobrnąć do połowy książki, żeby w końcu poznać je wszystkie, zajrzeć w codzienne życie, dowiedzieć się, czego pragną.

Trudno jest zrozumieć i wytłumaczyć sobie sprzeczności w zachowaniu jednostki w społeczeństwie konsumpcyjnym. Można nie mieć nic, albo prawie nic, a mimo to zadłużyć się, żeby zrobić sobie kolejną operacje plastyczną, w nadziei na podniesienie w przyszłości statusu społecznego i jakości życia. Smutne jest takie życie, brutalny jest świat, który sami kreujemy. Ta książka, po przeczytaniu, pozostawia z wieloma pytaniami.

"Gdybym miała twoją twarz" to książka ważna, mocna i skłaniająca do refleksji. Książka, która zrobiła na mnie ogromne wrażenie, z pewnością nie tylko dlatego, że pochłaniam wszystko, co w niewielkim nawet stopniu dotyczy Korei Południowej - kraju, który - chyba można tak powiedzieć - ma obsesję na punkcie piękna. Urodziwym osobom jest łatwiej na każdym polu - czy to na gruncie zawodowym, czy prywatnym. A jeśli miało się ten peszek i nie wygląda się jak z obrazka? Wtedy wkracza się do świata operacji plastycznych, w którym wszystko jest możliwe. Warto wspomnieć, że im naturalniejszy efekt, tym lepiej. Zapomnijcie o wywiniętych ustach rozmiaru pontonów - "naturalność" jest w cenie ;)

W powieści Frances Cha śledzimy losy pięciu młodych Koreanek, których życie w społeczeństwie przywiązanym do konserwatywnych wartości i tradycyjnego podziału ról, wcale nie jest usłane różami. Gyuri - luksusowa dziewczyna do towarzystwa, Sujin, która pragnie pójść w ślady tej pierwszej, Ara - niemowa zakochana w nieosiągalnej gwieździe k-popu, Wonna - zmagająca się z traumą z dzieciństwa i Miho, będąca w związku z niedostępnym dla niej mężczyzną.

Historie tych dziewczyn wzruszają, oburzają i zaskakują.

Nie jest to łatwa książka, jednak mimo dużej wagi poruszanych problemów, czyta się ją błyskawicznie. Okładkowe sroki też powinny być zadowolone - wydanie w twardej oprawie ze złoceniami prezentuje się naprawdę wspaniale!

Czytajcie!

Gdy tylko zobaczyłam tę książkę w zapowiedziach, czułam dziwne zafascynowanie nią. Wszyscy naokoło ją chwalili. Nie mogłam się doczekać, aż dostanę swój egzemplarz, aż sama sprawdzę tę pozycję. Gdy już przyszła, przestałam czytać wszystkie inne książki, żeby móc czytać tylko tą.

Od pierwszych stron spodobał mi się język, jakim została napisana. Nie wiem czemu, ale spodziewałam się czegoś trudnego i ciężkiego. Jednak mimo takiej właśnie tematyki, język był lekki i przyjemny.

Od pierwszych stron ogromnie interesowałam się tą historią, tym tematem, bo pierwszy raz miałam styczność z czymś takim. Nie wiedziałam, po prostu nie miałam pojęcia, że tak wygląda życie kobiet w Korei Południowej.

„Gdybym miała twoją twarz” to historie pięciu kobiet i ich życia. Każda z nich jest inna, każda prezentuje inny poziom społeczny. Każda została świetnie wykreowana i przedstawiona.

Jeśli nie urodziłaś się w bogatej rodzinie, we współczesnym Seulu nie osiągniesz nic. Jeśli twoja twarz choć trochę odbiega od wymaganego kanonu piękna - nie osiągniesz nic.

Właśnie o tym opowiada książka; o szeregu operacji plastycznych, jakie muszą przejść kobiety, by w świecie tym cokolwiek zyskać. O tym, jak są traktowane, jak bardzo muszą starać się o swoje pozycje, o to by zaistnieć w tym szalenie niesprawiedliwym społeczeństwie.

Dla mnie najbardziej uderzające było to, że dla bohaterek książki wszystko było tak normalne i naturalne. Nie starały się, nie walczyły o to, by cokolwiek zmienić. Wszyscy wiemy, że nie miałoby to sensu. Ale właśnie to przyzwolenie i akceptacja najmocniej mnie poruszyły, najbardziej ukazały, jak wygląda życie wspomnianych kobiet.

A tytuł, tytuł jest tutaj niezwykle trafny. Nie wyobrażam sobie innego, który tak dobrze oddałby to wszystko, co znajdziemy w książce.

Książka, po przeczytaniu której myślę o tym, jak wielkie szczęście mnie spotkało. Mogę tylko mieć kompleksy.

„Gdybym miała twoją twarz” - F. Cha

Takie dni są obecne w wielu życiach. Podchodzę do lustra, choć wiem, że dziś szczególnie nie powinnam. Nie chcę przecież widzieć tego, co za chwilę zobaczę. Jeszcze bardziej nie chcę myśleć. Zamknęłabym się. Nie wychodziła. Czekałabym aż to po prostu minie lub osłabi się na tyle, aby pozwolić mi ze spokojem pokazać światu to niedoskonałe ciało.

Jednak nie mogę tak postąpić. Ubieram się więc, maluję i idę do pracy. Nie robię nic z moimi kompleksami i to cudowne, że naprawdę nie muszę.

Bo ja znajdę męża, nie spadnę na dno społecznej hierarchii (a jeśli spadnę, to naprawdę nie będzie szkoda mi miejsca w aż tak zepsutej społeczności). Nie muszę nadmiernie starać się, aby wyglądać. Estetyka i cena mojej torebki są na ostatnim miejscu spośród pożądanych przeze mnie cech. Powinna zmieścić to, co chcę w niej przenosić, bo przecież właśnie takie jest jej zadanie. A to, że nie podoba mi się mój nos, oznacza że będę po prostu dużo na niego narzekać. Nie kiełkuje nawet we mnie myśl, aby go poprawić.

One muszą.

Młode kobiety, w każdym tygodniu upijające się do nieprzytomności. Podążające za wzorem, który jest dla nich nieosiągalny. Niezdrowy. Pragnące zrobić wszystko, aby tylko ten ideał osiągnąć. Za wszelką cenę. Kobiety rozpaczliwie usiłujące być bardziej atrakcyjne. Aby zostać nieszczęśliwymi towarzyszkami mężczyzn, ich żonami, a potem matkami. Aby cierpieć wśród luksusów zamiast w biedzie.

Ich świat jest brutalny. Zderzenie było bolesne. One jednak zdają się być z tym pogodzone. Weszły w te schematy i powielają je po raz kolejny, krzywdząc siebie oraz następne pokolenia.

Takie historie są potrzebne. Trzeba mówić o nich głośno. Jeśli nie dla samych siebie, to dla innych. Albo po to, aby jeszcze raz przyjrzeć się własnemu konsumpcjonizmowi, którego przecież doświadczamy wszędzie.

Czytając tę powieść zastanawiałam się czy ze mną jest coś nie tak? Może nie idę za duchem czasu, może jestem zbyt staroświecka,zbyt nudna na ten świat. Po długim namyśle zadałam sobie jeszcze jedno trudne pytanie. A może społeczeństwo koreańskie, pochłonięte obłędnym, destrukcyjnym konsumpcjonizmem, popada w samo destrukcję? Jest to ciężkie pytanie i myślę, że każdy powinien odpowiedzieć sobie na nie z osobna. Ja jestem nad wyraz skromną, prostą kobietą i jak większość z nas posiadam zalety jak i również liczne wady, wyglądu czy charakteru. Mimo niedoskonałości, jestem tym kim jestem, jedyna w swoim rodzaju i niepowtarzalna. Nie wyobrażam sobie żyć w świecie gdzie kobiety hurtowo kopiują się nawzajem. Gdzie przepustę do lepszego świetna uzyskuje się poprzez pryzmat wyglądu, gdzie wyśrubowany, jak dla mnie karykaturalny, kanon urody jest bramą do godnego życia. Wiem, że nie odnalazła bym się w społeczeństwie które według mnie powoli zatraca się, gubiąc po drodze najważniejsze wartości życiowe.,, Gdybym miała twoją twarz " to opowieść o koreańskich młodych kobietach, które próbują za wszelką cenę utrzymać się na powierzchni współczesnej wizji kobiecości. Ja się pod nią nie podpisuję!

Może książka sama w sobie nie jest porywająca i wyniosła, ale ja otwierałam oczy ze zdumienia. No nie rozumiem tych kobiet, ich toku postępowania, myślenia, tego że dały się tak otumanić, podporządkować obłudnemu światu ich mężczyzn.

Mam słabość azjatyckiej literatury, po którą sięgam właściwie w ciemno i jak na razie nie zawiodłam się na żadnej powieści z tamtego rejonu świata. Również po "Gdybym miała twoją twarz" sięgnęłam właściwie od razu, kiedy ją zobaczyłam.

Powyższa powieść to historia młodych kobiet, które usiłują przeżyć we współczesnym Seulu, który jest szczególnie bezwzględny dla kobiet - tym bardziej, jeżeli są biedne. Dodatkowo społeczeństwo oraz one same stawiają sobie wysokie wymagania, którym bardzo ciężko sprostać bez uszczerbku na zdrowiu - zarówno psychicznym, jak i fizycznym.

Autorka ukazuje nam panoramę koreańskiego społeczeństwa przez pryzmat tego jak usiłuje sobie ułożyć życie kilka młodych Koreanek. Każda z nich ma za sobą swoją (nieraz trudną i traumatyczną) historię oraz usiłuje sobie poradzić zarówno ze swoją teraźniejszością, jak również z duchami przeszłości. Wśród bohaterek, które poznajemy w książce jest ekskluzywna kobieta do towarzystwa dla najbogatszych biznesmenów w kraju; kobieta marząca o macierzyństwie, mimo tego, że nie stać jej na wychowanie dziecka; artystka z dyplomem amerykańskiej uczelni spotykająca się z apodyktycznym mężczyzną oraz Ara - fanatycznie zakochana w gwieździe k-popu.

"Gdybym miała twoją twarz" to historia pełna różnych odcieni szarości, mroku oraz sprzeczności współczesnego Seulu, z której wyłania się portret kobiet, które są w stanie wiele zrobić, aby godniej żyć.

~*~

Gdy sięgałam po powyższą powieść nie wiedziałam czego mogę się po niej spodziewać - tym bardziej, że z tego co wiem jest ona debiutem autorki. Jednakże okazało się, że dostałam do ręki wciągającą historię ukazującą wiele odcieni życia Koreanek. Doświadczenia bohaterek powieści i to, że się przyjaźnią nie tylko sprawia, że z łatwością zagłębiamy się w mentalność i standardy życia Koreańczyków, ale również cała historia się spina oraz ma dla nas sens.

Najbardziej uderzający okazał się dla mnie kult piękna, który sprawia, że operacje plastyczne są dla kobiet opisanych w powieści czymś tak powszechnym jak u nas zabiegi kosmetyczne typu zrobienie sobie paznokci czy rzęs u kosmetyczki. Jednakże to nie jedyny temat, który podejmuje autorka, bo ze względu na to co robią poszczególne bohaterki w swoim życiu powyższa powieść jest również historią o kobiecej sile, feminizmie oraz tym, że kobiety mogą się wspierać mimo tego, że potrafią bardzo się różnić.

"Gdybym miała twoją twarz" to powieść, którą pochłonęłam właściwie w dwa dni. I szczerze mówiąc nie spodziewałam się tego jak bardzo mnie wciągnie, a tym bardziej tak bardzo da mi do myślenia. Co więcej - nie zdziwię się, jak jeszcze nie raz wrócę do tej historii, by odkryć ją na nowo.

Myślę, że powyższa powieść spodoba się szczególnie tym z Was, którzy lubią literaturę piękną i obyczajową oraz szukają historii o życiu, które dają do myślenia i zostają z człowiekiem na dłużej. W każdym razie ja polecam całym sercem i z czystym sumieniem.

Powieść "Gdybym miała twoją twarz" to historia pięciu kobiet, które walczą o każdy dzień. Gyuri, Miho, Ara , Sujin i Wonna to Koreanki zamieszkujące współczesny Seul. Już od dzieciństwa wiedzą, że będzie im w życiu ciężko. Pochodzą z biednych rodzin. Urodziły się kobietami więc nie mają równych praw w koreańskim społeczeństwie.

To opowieść mocna, realistyczna, dużo w niej smutku i niesprawiedliwości. Wiele kobiet wierzy, że tylko świetny wygląd może sprawić, że spełnią się ich marzenia. Staną się sławne, bogate lub dobrze wyjdą za mąż. Często zadłużają się, by móc zrobić sobie operację plastyczną i upodobnić do jakiejś gwiazdy popu. Liczą się z tym, że będą cierpieć, że mogą umrzeć podczas zabiegu, ale są zdesperowane i gotowe na wszystko. Zazdroszczą sobie nawzajem urody.

Mnie książka bardzo zaciekawiła i dała do myślenia. Mam wrażenie, że była trochę przerysowana. Znalazło się w niej wiele wątków dotyczących koreańskiej kultury, zasad panujących w społeczeństwie, aranżowanych małżeństw. Rola kobiet i mężczyzn jest z góry ustalona i bardzo trudno wyrwać się z tych schematów.

Dziewczyna z biednego domu, ma trudne życie. Śledziłam losy pięciu bohaterek i każdej z niej gorąco współczułam. Jednak pocieszające było to, że się przyjaźniły i wspierały. Przerażał mnie kult piękna, bo uroda kiedyś mija. Nigdy nie wyglądamy tak samo mając 20 lat, jak i 50. Również bardzo nie podobały mi się zachowania koreańskich mężczyzn, którzy często okłamywali swoje kobiety.

"Gdybym miała twoją twarz" to powieść prawdziwa, która wywarła na mnie duże wrażenie. My kobiety powinnyśmy wierzyć w siebie, swoją siłę i mądrość. Fajnie, gdybyśmy nie przeceniały swojego wyglądu i akceptowały go. A przede wszystkim nie przejmujmy się tym, co mówią i myślą o nas inni. Bądźmy sobą, żyjmy jak chcemy i spełniajmy swoje marzenia.

Debiut Frances Cha - "Gdybym miała twoją twarz"

.

Zdecydowałam się sięgnąć po tę pozycję ze względu na tematykę. Poprawianie swojej urody, pogoń za idealnym wyglądem, wyrzeczenia i ciągła presja. Pomimo mocno promowanego ruchu body positiv odnoszę wrażenie, że niewiele się zmienia. Pracując w drogerii codziennie obserwuję próby odnalezienia idealnego odcienia szminki, magicznego kosmetyku reanimującego spalone zabiegami fryzjerskimi włosy, w koszykach piętrzące się sztuczne rzęsy, kleje do paznokci, błyszczyki powiększające usta, balsamy antycellulitowe, wcierki na porost włosów, plastry do depilacji czy samoopalacze. Dla jednych to przyjemność z dbania o siebie, ale dla większości jednak presja, żeby nie odstawać. Co by się wydarzyło, gdyby dokręcić śrubę jeszcze bardziej? Nie wystarczałyby tysiące kosmetyków, jedzenie fit czy bio ani godziny potu wylane na siłowni? Ta książka opowiada historię pięciu koreanek żyjących w konsumpcjonistycznym Seulu. Ich szansą na przetrwanie jest sprostanie bardzo wyśrubowanym wymaganiom dotyczacym kobiecej urody. Operacje plastyczne są na porządku dziennym, co nie oznacza jednak, że każdy może sobie na nie pozwolić. To szalenie wzruszająca i przerażająca opowieść o bólu, biedzie, marzeniach, presji, dylematach moralnych i bezsilności. Książka o kobietach dla kobiet, dająca do myślenia ale i niosąca otuchę. Polecam również dlatego, że trudne treści autorka podaje nam w prosty sposób, który pozwala utożsamić się z bohaterkami. To wielka sztuka. Zachęcam do sięgnięcia po tę książkę.

„Gdybym miała twoją twarz” to pięć różnych kobiet i pięć różnych historii rozgrywających się w mroku współczesnego Seulu. Fabuła bardzo mi się spodoba i wywołała we mnie ogrom emocji. Autorka przedstawia nam Koreę oczami młodych Koreanek. Każda z nich reprezentuje inny styl życia, jednak to co je łączy to próba uwolnienia z świata pełnego zakazu oraz nakazów. Wszystkie zostały zranione, porzucone, doznały cierpienia oraz straty. Książka bardzo dobrze opisuje problemy współczesnych kobiet i ich emocje z tym związane, gdzie światem rządzi konsumpcjonizm oraz piękno. Dlatego te historie mogłyby dotyczyć każdej z nas. W dzisiejszych czasach kult piękna, sprostanie oczekiwaniom społeczeństwa, ciągła walka o pozycje bywa czymś „normalnym” dla kobiet. Jest ich codziennością… Jednak odbija to poważne piętno ich życiu…

Uważam, że „Gdybym miała twoją twarz” to przede wszystkim książka o kobietach dla kobiet. Niektóre wątki zostały potraktowane „po macoszemu” i chciałabym lepiej poznać bohaterki. Brakowało mi także ogólnie zarysowanej fabuła, która wszytko w pewnym sensie by usystematyzowała. Jednak całość bardzo mi się podobała i przyswoiłam z niej piękną lekcję o prawdziwej przyjaźni. Koniecznie przeczytajcie tę książkę.

Pięć kobiet, pięć historii, każda inna, każda wyjątkowa. Losy bohaterek splatają się w tańcu o przetrwanie na ulicach Sulu. Każda z nich marzy o lepszym jutrze. Świat nierówności i określonych kanonów kobiecego piękna niestety nie ma dla nich litości. Czy znajdą bezpieczną przystań w ramionach przyjaciółek?

Wspaniała! Takich książek szukam i wyczekuje. Bardzo dobrze czytało mi się powieść „Gdybym miała Twoją twarz” Wizja Seulu uzależnionego od idealnego piękna, gdzie operacje plastyczne są na porządku dziennym, zaintrygowała mnie i wciągnęła. Konserwatywne społeczeństwo i z góry ustalone role kobiece dają popalić naszym bohaterkom. Każda z historii była wciągająca, większość niestety nacechowana przemocą. Pomimo tego gdzieś pod koniec dało się wyczuć promyk nadziei. Bardzo polecam, myślę, że jest to dobry wgląd w kulturę południowokoreańską dla osób, które niewiele na ten temat słyszały. Książka może spodobać się fanom takich książek jak „One płoną jaśniej” czy „10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie”

9/10

"Przeżyłabym twoje życie znacznie lepiej niż ty, gdybym miała twoją twarz."

"Gdybym miała twoją twarz" Frances Cha to opowieść o pięciu kobietach, rodowitych Koreankach żyjących (uwięzionych) w społeczeństwie pełnym konwenansów. Ara jest fryzjerką zakochaną w gwieździe k-popu. Jej najbliższa przyjaciółka Sujin ma obsesję na punkcie wyglądu i przechodzi rekonwalescencję po kolejnym zabiegu, który ma nadać jej twarzy ten "idealny" kształt. Miho to aspirująca artystka, która wróciła z Nowego Jorku do kraju. Gyuri to prawdziwa piękność, zajmująca się mężczyznami w popularnym Salonie. Natomiast Wonna to nowa sąsiadka Ary i Sujin - jako jedyna z nich jest mężatką spodziewającą się dziecka.

Każda bohaterka reprezentuje inny styl życia ale dość łatwo dostrzec w nich wspólne cechy. Wszystkie zostały zranione w przeszłości, doświadczymy porzucenia, cierpienia oraz straty. Ich historie przeplatają się. W książce całkiem wyraźnie zostały opisane problemy współczesnych kobiet, niektóre oczywiście różnią się tym, z czym mamy do czynienia np. w Polsce, szczególnie jeśli chodzi o standardy piękna. To jak postrzegają siebie, swoje wartości przez pryzmat urody jest bardzo krzywdzące i niebezpieczne. I przyznam szczerze, że ich priorytety lekko mnie szokowały. Zasmuciła mnie też ich sytuacja rodzinna, społeczna i ekonomiczna.

Frances Cha w swojej powieści ukazuje Koreę widziana oczami kobiet. Ich spojrzenie na życie jest surowe i bolesne. Całościowo książka prezentuje się jako osobliwa historia o kobietach ... dla kobiet. Od czasu do czasu w tej historii pojawiają się mężczyźni ale stanowią oni raczej przykład tego, czego Koreanki od nich NIE oczekują. Tamtejsze normy kulturowe są na tyle silne i ugruntowane od pokoleń, że pewne zachowania po prostu należą tylko do kobiet, a inne do mężczyzn. I trudno jest to zmienić.

Żałuję, że niektóre wątki zostały ucięte i pozostawiły mnie z domysłami. Bardzo polubiłam te bohaterki ale odniosłam wrażenie, że nie poznałam ich na tyle, na ile było to możliwe. Niemniej jednak zadowoliłam się tym, co wymyśliła autorka a na zakończenie otrzymałam piękną lekcje przyjaźni.

"Gdybym miała twoją twarz" to książka, na którą zdecydowanie warto zwrócić uwagę.

Są takie książki, które zwyczajnie w człowieka trafiają. Zaczynam czytać i już od początkowych rozdziałów wiem, że to będzie coś mojego. Tak właśnie jest z książką "Gdybym miała twoją twarz" Frances Cha.

Od samego początku byłam przekonana, że na długo zapamiętam tą lekturę.

Historia kobiet radzących sobie w samym środku koreańskiego konsumpcjonizmu tak naprawdę mogłaby być historią wielu z nas. Życie w świecie, w którym wygląd fizyczny ma kluczowe znaczenie- czy to nie brzmi znajomo? Autorka stworzyła bohaterki tak specyficzne, a jednocześnie bardzo łatwe do utożsamiania się z nimi. Bo tak naprawdę historia Ary, Gyuri, Wonny, Miho i Sujin mogłaby być historią każdej kobiety. Dążenie do perfekcji, próba dojścia do czegoś mając niewiele, spełnianie swoich pragnień, sprostanie oczekiwaniom społeczeństwa, utrzymanie się na powierzchni i ciągła walka z czymś tylko dlatego, że jesteś kobietą. To rzeczy, z którymi na codzień walczy większość z nas.

Ten debiut literacki zrobił na mnie ogromne wrażenie. Nie ukrywam, że jest to smutna historia, ale też w pewien sposób dająca nadzieję i ukazującą kobiece wsparcie i przyjaźń.

Ogrom znaczników z pewnością wyróżnia tą pozycję w mojej biblioteczce.

Zachęcam gorąco to pochylenia się nad tym tytułem. Naprawdę warto! Instagram @smiejka_czyta

"Gdybym miała twoją twarz" Frances Cha to gorzka opowieść o kobietach, które swoją wartość opierają na wyglądzie. Niestety w świecie wykreowanym przez autorkę, aby odnieść sukces trzeba być pięknym i bogatym. Biedne kobiety nie mogą pozwolić sobie na operacje plastyczne i ciągłe poprawianie urody, które stało się koniecznością. Główne bohaterki: Kyuri, Miho, Ara, Sujin i Wonna robią więc wszystko, aby dostosować się do tych wymagań, dążą do perfekcji, nie patrząc na koszty i konsekwencje.

Postanowiłam przeczytać tę książkę, bo jej tematyka bardzo mnie zainteresowała. Nadmierny konsumpcjonizm, kult ciała to ciekawe tematy, o których rzadko można przeczytać w książkach. Niestety mimo interesującego tematu książka nie przypadła mi do gustu. Nie spodobał mi się sposób w jaki została napisana ta powieść. Najgorszy był brak zarysowanej fabuły, który wprowadził dużo chaosu. Krótko mówiąc źle czytało mi się te książkę. Tematyka fajna, wykonanie słabe. Nie wciągnęła mnie w ogóle.

Mam skłonności do skupiania się na sobie. Na własnych odczuciach, planach, porażkach i marzeniach. Nie myślę o innych w każdej sekundzie swojego życia. Nie do końca wiem czym jest krystaliczna przyjaźń, rodząca się w trudach życia i już pewnie nigdy się tego nie dowiem. Szkoda...

Książka opowiada właśnie o takiej przyjaźni, damskiej, silnej, choć pochodzącej z ciężkich życiowych doświadczeń. Mało wiedziałam na temat życia Koreanek, tym bardziej, że w ostatnim czasie czytałam przewodnik podróżniczy przedstawiający Korę i Seul w kolorowych barwach. Teraz mogłam odkryć ciemną stronę tego narodu.

Wyścig szczurów, to zdecydowanie zbyt delikatne określenie. Prawda na temat operacji plastycznych obecnych w życiu bohaterek, możliwych powikłaniach i ilości zabiegów jakim poddają się w dążeniu do idealnej wizji koreańskiej kobiety.

Powieść rozgrywa się na kilku płaszczyznach, poznajemy trud życia dziewczyn wychowujących się w sierocińcu, to jeden z najostrzejszych fragmentów całej historii. Dalej mamy buntowniczki z małych miast, uparte, kiedyś butne, dziś zamknięte w sobie i ukarane przez los. Panie do towarzystwa, w tunelach marzeń o normalności. Czas się zatrzymuje.

Jak zwykle, moje serce chwytają losy matek, to brutalne podejście do "luksusu" posiadania dziecka i najróżniejsze sposoby na utrzymanie się w pędzie kariery zawodowej po urodzeniu malucha. Prawdziwy koszmar, odkryłam nowe oblicze słowa dyskryminacja.

"Muszę jednak przyznać, że napawa mnie duma, kiedy ktoś pyta, czy miałam operację plastyczną, a ja mogę odpowiedzieć, że nie."

Przyznam szczerze, że zatopilam się w marzeniach razem z nimi, z bohaterkami tej wyjątkowej powieści. Czułam na ramionach ciężar ich trosk, słyszałam ciężkie westchnienia, zaciskałam pięści, chciałam im ulżyć. Szkoda, że nie potrafię.

Piękna historia o przyjaźni rodzącej się w bólu, którą bezsprzecznie polecam!

Niesamowity debiut literacki, który jest w stanie powalić człowieka na kolana. Przynajmniej ja mam takie wrażenie, ale na pewno kilka innych osób będzie skłonnych przyznać mi rację. Frances Cha dokonała czegoś niesamowitego, co szokuje. Niby jest to opowieść o futurystycznym Seulu, ale czytając miałam wrażenie, że właściwie wszystko to, co się tu dzieje, to czasy współczesne. W niejednym miejscu mamy do czynienia z nierównym zachowaniem w stosunku do kobiet, które traktowane są gorzej. Świetna książka według mnie. Polecam ją wszystkim dosłownie - bez względu na to, jaką tematykę na co dzień lubią czytać.