Hipokrates, prawdopodobnie po raz pierwszy w dziejach medycyny, podjął próbę klasyfikacji chorób jako: ostrych, przewlekłych, endemicznych czy epidemicznych. Opisywał przypadki chorób zakaźnych stanowiących również współcześnie zagrożenie epidemiczne. Mimo że zwiększonej ilości opisywanych przez siebie objawów klinicznych nie łączył z przenoszeniem choroby z człowieka na człowieka, wyznaczył im stałe miejsce we współczesnej epidemiologii.
Księgi I i III już w starożytności były najbardziej podziwianymi Księgami Epidemii. To w Księdze I znajduje się jedna z naczelnych zasad etyki lekarskiej, wraz z innymi, nie mniej cennymi, wskazaniami dotyczącymi uprawiania sztuki medycznej: "[Lekarz] powinien zajmować się przedstawianiem przeszłości, poznawaniem teraźniejszości i przepowiadaniem przyszłości. [W praktyce lekarskiej należy hołdować] dwóm zasadom: pomagać lub [przynajmniej] nie szkodzić. Na sztukę [lekarską] składają się trzy czynniki: choroba, pacjent, lekarz. Lekarz jest sługą sztuki, a pacjent z pomocą lekarza musi walczyć z chorobą".
Księgi I i III już w starożytności były najbardziej podziwianymi Księgami Epidemii. To w Księdze I znajduje się jedna z naczelnych zasad etyki lekarskiej, wraz z innymi, nie mniej cennymi, wskazaniami dotyczącymi uprawiania sztuki medycznej: "[Lekarz] powinien zajmować się przedstawianiem przeszłości, poznawaniem teraźniejszości i przepowiadaniem przyszłości. [W praktyce lekarskiej należy hołdować] dwóm zasadom: pomagać lub [przynajmniej] nie szkodzić. Na sztukę [lekarską] składają się trzy czynniki: choroba, pacjent, lekarz. Lekarz jest sługą sztuki, a pacjent z pomocą lekarza musi walczyć z chorobą".
