"Noc letnia" to utwór Zygmunta Krasińskiego, jednego z trójcy wieszczów obok Mickiewicza i Słowackiego, uznawanych za największych poetów polskiego romantyzmu.
"?Widziałem kiedy ją wiedli -- w białych szatach, z wieńcem na głowie szła w przerażeniu -- Kościół stał jako ciemny cmentarz przed jéj oczyma -- Wszyscy się uśmiechali z radości starzy i młodzi -- Dzieci za Aniołków przebrane potrząsały kwiatami -- Sam Biskup i powierne kapłany wesołym patrzyli wzrokiem, w sutych dalmatykach -- Lud się cisnął zazdroszcząc i chwaląc i życząc -- Ona jedna tylko milczała, z spuszczonemi oczyma, oparta na ręku służebnic."
Fragment.
