eBook Onyx Storm. Onyksowa burza. Empireum. Tom 3 mobi epub

🐉⚔️ Onyx Storm to kolejna odsłona serii, która podbiła moje serce, ale muszę przyznać, że tym razem nie wszystko poszło tak, jak powinno. Choć uwielbiam historię Violet i Xadena, pierwsze dwieście stron było dla mnie prawdziwą próbą cierpliwości. Akcja wlokła się niemiłosiernie, a kolejne wydarzenia sprawiały wrażenie rozwleczonych tylko po to, by sztucznie wydłużyć fabułę. Nie da się ukryć, że bardzo czuć że ta seria miała być pierwotnie trylogią, ale ogromny sukces sprawił, że autorka postanowiła ją rozciągnąć – i niestety czuć to boleśnie w tempie tej książki.

ㅤ

🐉⚔️ Violet nie ma już czasu na naukę – wojna jest tu i teraz, a ona musi wyruszyć na nieznane ziemie w poszukiwaniu sojuszników, którzy pomogą ocalić Navarrę. W teorii brzmi to ekscytująco, ale w praktyce przez sporą część książki czekałam, aż w końcu coś się wydarzy. Niektóre wątki, zamiast zostać zakończone, zostały sztucznie rozwleczone, co momentami naprawdę mnie frustrowało. Widać, że Yarros doskonale zdaje sobie sprawę z siły swojego uniwersum i postaci, ale w tej części nie zawsze umiała wykorzystać ich potencjał w odpowiedni sposób.

🐉⚔️ Mimo to, gdy fabuła w końcu nabiera tempa, trudno się oderwać. Relacja Violet i Xadena dalej trzyma w napięciu, smoki jak zwykle kradną show, a sama historia, choć rozwleczona, nadal ma w sobie tę iskrę, za którą pokochałam całą serię. Yarros potrafi budować emocje i w kluczowych momentach serwować takie sceny, że zapomina się o wcześniejszych dłużyznach.

ㅤ

🐉⚔️ A to zakończenie… oj, kochani. To zakończenie! Sprawiło, że choć doskonale widzę wszystkie wady tej książki, to i tak nie mogę doczekać się kolejnego tomu Empireum. Yarros wie, jak grać na emocjach czytelnika, i robi to po mistrzowsku. Onyx Storm może nie jest idealne, ale jeśli pokochaliście poprzednie części, to i tak sięgniecie po kolejną – bo w tej historii po prostu nie da się nie tkwić do samego końca.

ONYX STORM to historia, która ostatnio rozdarła moje serce na pół. Powrót do świata smoków, do bohaterów, których dalszych losów byłam ciekawa - to było niesamowite doświadczenie. Cała historia utrzymana jest też w niezwykłym klimacie - takiego wiecznego niebezpieczeństwa. Ciągle coś się dzieje, pojawiają się zwroty akcji, zaskoczenia, walki, desperackie działania. W trzecim tomie dołączają też do nas nowi bohaterowie. Wiedziałam, że gdy zacznę czytać, to nie będę mogła się już oderwać i tak właśnie było - czytałam nieprzerwanie cały weekend. Świat przedstawiony pochłonął mnie do reszty i zafascynowana przewracałam kolejne strony. Kibicowałam naszym bohaterom, a momentami czułam się, jakbym była tam z nimi, jako jedna z ich drużyny. Tym razem Violet działa odważnie, a jej czyny są bardziej przemyślane. Xaden jest za to w rozterce, a jego losy stoją pod znakiem zapytania.

I muszę przyznać, że podobało mi się i to bardzo, w czasie lektury byłam zadowolona, a zakończenie jak zwykle niespodziewane i wzbudzające ogromną ciekawość co dalej, ale... po skończeniu książki, gdy już zbierałam myśli, to zdałam sobie sprawę, że ten tom to taka zapchaj dziura. Mało konkretów, a dużo właśnie takich scen, które już się sprawdziły w poprzednich tomach. Niewiele posunęliśmy się do przodu fabularnie, kilka rozwiązań było średnich. Fajnie, że mogłam wrócić do Empireum i znowu poczuć ten klimat, bo trochę osłodzi to czas oczekiwania na kolejny tom, ale szkoda, że nie działo się tam więcej konkretów. Niby nie mam żalu, bo rozrywka była przednia, ale nutka mieszanych uczuć zostaje. Ostatnie 100 stron to jazda bez trzymanki i najlepsza akcja, a reszta była po prostu okej. Dostaliśmy cegiełkę, ale gdyby odchudzić ją o jakieś 150 stron, to nic byśmy nie stracili fabularnie, a byłoby jeszcze dynamiczniej i konkretniej.

Oczywiście sięgnę po kolejne tomy, bo już bardzo chcę wiedzieć co dalej z Violet, Xadenem, smokami i resztą składu, ale mam nadzieję, że czwarta część będzie lepsza i zbliży się do poprzeczki postawionej przez 1 i 2 tom.

REBECCA!!!!!! Krzyczę viralowym głosem Klausa po zakończeniu. JAK MOGŁAŚ MI TO ZROBIĆ? Jak mogłaś zostawić mnie z roztrzaskanym sercem, milionem teorii i głową pełną galopujących myśli, jednocześnie bez żadnej informacji kiedy będzie kolejny tom??? I know, life is brutal but… that much?????

Potrzebowałam trzech (!) książek, że wpaść CAŁKOWICIE w obsesję na punkcie tej serii. Kocham pierwszy tom, ale to nie była miłość absolutna. Drugi pozwolił mi trochę zwątpić, kiedy przewracałam oczami na w kółko wałkowanych tych samych tematach, ale trzeci? Trzecia część to istna perfekcja, a ja zaczynając czytanie nie wiedziałam, że nie będę mogła się oderwać, że nie będę mogła przestać czytać, bo w przerwach (czy to była kąpiel czy gotowanie obiadu, a może nawet praca) dosłownie nie byłam w stanie myśleć o niczym innym niż o ekipie do zadań specjalnych i wielkiej wojnie pukającej do drzwi. I’m obsessed. W końcu.

Uważam, że „Onyx Storm” to absolutnie najlepsza część tej serii pod kątem idealnie wyważonego romansu z fabułą fantasy. W końcu Rebecca rozszerzyła trochę opis świata - poznajemy nowe wyspy i kultury poza głównym kontynentem, poszukujemy smoków, dowiadujemy się więcej o systemie magicznym i specyficznych działaniu różnych mocy i naznaczeń, angażujemy się w politykę nie tylko wewnętrzną, ale również międzynarodową, gdyż potrzebujemy sojuszników (nawet tych, którymi najbardziej gardzimy). To ogromny upgrade i bardzo na to czekałam, bo świat Rebecci ma wiele, naprawdę wiele, do zaoferowania. Co prawda, momentami było trochę chaotycznie i widziałam wiele recenzji, które narzekały na to, że autorka pozostawia dużo luk, które wymagają od nas domysłów, ale szczerze? Ja uwielbiam się domyślać. Uwielbiam składać puzzle w jeden wielki obraz, zwracać uwagę na konkretne słowa, fragmenty i łączyć wszystko w całość. Wobec tego zwiedzanie innych miejsc i branie udziału w naradach wojennych, jako czynny świadek? Totalnie w to wchodzę.

Rebecca rozszerzyła też postacie i rozbudowała ich charakter i Bogu dzięki, bo przez to jeszcze bardziej się do nich przywiązałam, płacząc i rzucając książką (spokojne, nie ucierpiała) kiedy tylko zbliżało się większe niebezpieczeństwo. Oddała trochę screen time’u bohaterom pobocznym, a dzięki temu ta historia nabrała jeszcze większej ilości kolorów i jeszcze bardziej podtrzymywała napięcie. W jednej chwili mogłam się śmiać z dialogów, czy różnych sytuacji, a w następnej mogłam ryczeć, patrząc się w ścianę przede mną czy wybaczać złolowi z pierwszego tomu (tak, Dainie „oczy na mnie” Aetosie, mówię o tobie). Uwielbiam też to jaką przemianę przeszła Violet, jaką badass się stała, jak desperacko walczyła o wszystkich tych, których kochała. Uwielbiam jej relację z Xadenem, bo już dawno nie czytałam historii, w której tak pięknie przedstawiona byłaby miłość (dziękuję Rebecco, że pozostawiłaś ciągłe kłótnie i zazdrość na korzyść listu miłosnego Xadena do Violet, bo przez ciebie już tydzień oglądam edity na tiktoku i dalej nie mogę się pozbierać).

Byłam nakręcona na tę książkę, przez hype na tę serię (to zrozumiałe), ale nie sądziłam, że uderzy mnie ona AŻ TAK BARDZO, a teraz proszę, nie myślę o niczym innym i kupuję wydania specjalne w językach, w których nie mówię. Ta książka przejechała po mnie jak monster truck po osobówkach i zdecydowanie I’m not okey. Mam milion pytań, mam milion teorii, przed oczami wciąż mam większość scen i słów, które się tu pojawiły. Idealne romantasy? Boże, tak. Dołączam do wszystkich w Kwadrancie Jeźdźców, zakładam zbroję i lecę na smoku w poszukiwaniu informacji, kiedy znowu będę mogła wrócić do tego świata.

Najbardziej wyczekiwana premiera tego roku! Myślę, że nie tylko przeze mnie, ale przez naprawdę wielu czytelników. Czy warto było tyle czekać i była to tak dobra książka jak wszystko na to wskazywało? Zdecydowanie.

Moim zdaniem pierwsza część i tak była najlepsza, której nic nie przebije, jednak "Onyx storm" również była świetna i znowu lepsza niż druga część. Muszę przyznać, że początek był ciężki. Trochę czasu mi zajęło, żeby sobie przypomnieć kto jest kim i w jakim kierunku zmierzają wydarzenia. Na szczęście po jakiś 100 stronach już było lepiej i akcja też nabrała tempa.

Jeśli chodzi o akcję, to cały czas coś się dzieje. Tak naprawdę czytelnik nie ma ani chwili wytchnienia. Są spokojniejsze wydarzenia, ale też takie co przyspieszają bicie serca czytelnika i pojawia się nie jeden plit twist. Wydaje mi się, że w tej części świat fantastyczny został bardziej rozbudowany i zdecydowanie lepiej przedstawiony niż w poprzednich. Mamy okazję poznać pozostałe wyspy, obowiązujące tam zasady, kulturę i przede wszystkim jest więcej smoków!

Jeśli chodzi o relację głównych bohaterow, to powiem tak: chciałbym, żeby ktoś o mnie walczył tak jak Violet o Xaden'a. Na tle wszystkich złych wydarzeń, gdzieś pobocznie rozwija się relacja Violet i Xadena. I to miał być subtelny wątek romantyczny i jak najbardziej takim był, ale dla mnie ciut za mało. Chciałabym zobaczyć coś więcej między tą dwójką, mam nadzieję, że w kolejnej części się doczekam.

Tym razem mamy dużo postaci drugoplanowych, które wnoszą wiele do fabuły. Większość akcji rozgrywa sie z ich udziałem i są ważni dla całej książki, na szczęście raczej wszystkich polubiłam, niektórych nawet bardziej.

Podsumowując kocham Violet i Xadena, może książka nie wciąga od pierwszych stron, ale warto przeczekać ten początek, bo z każdą kolejną stroną jest coraz lepiej. Przez zakończenie jeszcze bardziej niecierpliwie czekam na kolejną część.

Z książkami, na które jest duży hype, jest tak, że albo się je kocha, albo się ich nienawidzi, dlatego pewnie nikogo już nie dziwi, że ich oceny są tak bardzo rozstrzelone. Jeżeli natomiast chodzi o mnie, to bardzo lubię twórczość Rebekki Yaross i nie ważne, w jakim gatunku literackim autorka się porusza, zawsze znajdę w jej publikacjach coś, co mnie poruszy i sprawi, że lektura będzie przyjemnością. Nie inaczej jest również w przypadku „Onyx Storm. Onyksowej Burzy”, czyli trzeciego tomu serii Empireum. I oczywiście zgodzę się, że ta odsłona była słabsza od swoich poprzedników, ale nie zmienia to faktu, że mam do tego cyklu ogromny sentyment.

Czytając „Onyx Storm”, miałam trochę wrażenie, że jest to taki przejściowy tom. Niby dużo się dzieje, ale ogólnie rzecz biorąc, mało jest w nim takich elementów, które miałyby większe znaczenie dla przyszłości zarówno głównych bohaterów, jak i całego kontynentu. Moim zdaniem autorka trochę za bardzo skupiła się na relacji Violet i Xadena, przez co trochę zaniedbała inne wątki, których rozwinięcie pokierowałoby fabułę w zupełnie inną stronę. I chociaż od jakiś dwóch lat, częściej wybieram romanse, niż inne książki, po prostu nie tego spodziewałam się po tej lekturze. Dlatego zdecydowanie bardziej podobały mi się poprzednie tomy, w których romans głównych bohaterów był tylko dodatkiem do fabuły, a nie głównym jej wątkiem.

Przyznam, że po zaskakującym zakończeniu „Iron Flame” czekałam na to, jak smoki zareagują na pewną zmianę. I niestety tutaj czuje dość spore rozczarowanie, ponieważ ten temat został według mnie zupełnie pominięty. Oczywiście wiadomo, że coś takiego nie mogło zostać podane do wiadomości publicznej, więc wie o tym tylko zaufane grono, ale jednak spodziewałam się czegoś bardziej spektakularnego niż tylko drobne złośliwości.

Oczywiście znalazły się w tym tomie również elementy, które sprawiały, że moje serce albo biło zdecydowanie za szybko, albo wręcz zamierało w oczekiwaniu na to, co się wydarzy, był też jeden moment, który sprawił, że nie mogłam opanować łez. Nie mogę wam jednak zdradzić z jakich powodów, ponieważ byłyby to zdecydowanie zbyt duże spoilery.

Chociaż ogólnie rzecz biorąc, powinnam dać tej książce niższą ocenę, jednak mój sentyment do tej serii sprawia, że nie mogę tego zrobić, dlatego Tairn i Andarna dostają ode mnie dodatkowe punkty. Mam jednak nadzieje, że kolejny tom będzie mniej rozczarowujący niż ten.

Zawsze mam problem pisać o książkach, które uwielbiam. Zawsze wtedy brakuje mi słów. Nie jestem w stanie oddać tych emocji, które we mnie buzują. Tak samo było i tym razem. Przeczytałam, pokochałam i cierpię, że więcej nie ma. "Onyx storm. Onyksowa burza" Rebecca Yarros kontynuacja, na którą czekałam i która złamała moje serce, zresztą jak zawsze. Każda część tej serii rozwala mnie emocjonalnie zakończeniem, a teraz co mam robić. Zostaje tylko cierpliwie czekać🥺. Nawet nie wiem co mam wam napisać. Uwielbiam wszystko bohaterów, smoki, emocje, akcje, po prostu wszystko.

Vi, wreszcie jest bohaterka taka jaką powinna być. Zna swój cel i się go trzyma. To już nie jest zagubiona dziewczynka, tylko jeźdźczyni pełną gębą. Xaden ten to nie ma najłatwiej, niestety ale ktoś musi. Jak ja żałuję, że nie mamy jego perspektywy, brakuje mi tego, jeden rozdział to jak zawsze za mało. W tej części jeszcze bardziej polubiłam Ridoka, jego poczucie humoru jest genialne, ale kiedy trzeba być poważnym i walczyć zawsze daje radę. Sawyer pokazuje siłę i się nie poddaje, cieszy mnie to bardzo bo mu kibicowałam. Cat niestety już nie nie da nienawidzić, a szkoda🤭. Aaric jest genialny, wreszcie poznajemy jego moc i byłam bardzo miło zaskoczona. Mam za to nową postać do nielubienia, a jest to Halden omg co to za idiota, wszystko czego się tyka musi skopać delikatnie mówiąc. A teraz czas na smoki🐉🐉🐉. Tairn to taki zrzędliwy dziadyga😅🤣, za to Andarna to krnąbrna nastolatką, która najchętniej by wszystkich pożarła🤭. Uwielbiam ich, są cudowni🥰.

Jeżeli chodzi o samą akcje, to nadal nie mogę się pogodzić, w którym zmierza kierunku. To nie tak miało być i już. Zasługują na trochę szczęścia, ale autorka cały czas rzuca im kłody pod nogi. Aż boję się co będzie dalej. Moje serce rozpacza. Cierpię razem z nimi, ale trzymam się nadziei, że będzie dobrze, bo musi i już. Teraz najgorsze jest czekanie i myślenie, co jeszcze autorka im wymyśli. Zakończenie było zupełnie niespodziewane, przynajmniej dla mnie.

Już od pierwszych stron czuć różne emocje, strach jak i nadzieję, ale to nie ona tutaj gra główną rolę. Mianowicie jest to pewność siebie i waleczność. Mogę śmiało stwierdzić nawet, że przemiana bohaterów poprzez poprzednie tomy jest diametralna. Violet już nie jest ta sama pierwszoroczna, która była. Jej odwaga jaka się wykazuje jest nieoceniona.

Sama główna bohaterka przeszła naprawdę niezwykłą przemianę i śmiem nawet tutaj zaznaczyć kawał dobrej roboty dla autorki. Różne sytuacje pokazują jak srebrnowłosa jest inteligenta oraz waleczna. Umysł skrybki, a serce jeźdźczyni. Pokazała to już nie raz.

Xaden natomiast boryka się z swoimi ciemnymi stronami. Osoby, które czytały poprzednim tom wiedzą o czym mówię. Jestem w totalnym szoku.

Mam taki rollercoaster emocjonalny, bo tyle się tam dzieje, że trudno mi jest zebrać myśli. Płyną nieustannie. Opisy scen walk były tak świetnie napisane, że czułam jakbym tam była razem z nimi. Z tego co słyszałam w wywiadzie Rebecci najwięcej trudności sprawiło jej napisanie opisów walk. Tylko muszę przyznać, że to zrobiła perfekcyjnie.

Jeśli chodzi o samo zakończenie to wbiło mnie w fotel. Mój mózg stał się taka papką i czuje, że będę się mierzyć z “kacem czytelniczym” przez następny tydzień.

Mamy też tutaj romans i to prawdziwy, nie jak w poprzednich częściach gdzie dla mnie były toksyczne zachowania wobec siebie. A teraz otworzyli się na nowe możliwość. Szarmanckość Xadena powoduje rumieńce na policzkach.

Aethos zyskał ponownie w moich oczach pomimo tego co zrobił Violet wcześniej. Przecież każdy zasługuje na drugą szansę prawda? Widać też jego zmianę dość bardzo.

Mogę śmiało stwierdzić, że Onyx Storm jest dla mnie najlepsza częścią do tej pory. Widoczna przemiana Xadena i Violet ukazuje to jaki progres zrobili wobec siebie i innych od samego początku. Szczerze to już nie mogę się doczekać kolejnej części, bo to co tam się działo potrzebuje swojej kontynuacji.

Nie raz się śmiałam, ale po zakończeniu jej siedzę i płaczę bo to co się wydarzyło kosztowało ich tak wiele. Oni zasługują na więcej.

Oficjalnie mogę powiedzieć, że każdy powinien przeczytać tą serię.

Moja ocena chyba każdego nie zaskoczy jeśli powiem, że jest to podwójne ♾️ na 5🌟. Czy przesadzam? Ani trochę, totalny rollercoaster gwarantowany.

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś(aś) się, jak daleko można się posunąć, by chronić tych, których kochamy, nawet jeśli oznacza to zdradzenie własnych przekonań? 💬

"Onyx Storm" autorstwa Rebekki Yarros to trzecia część serii "Empireum", która przenosi nas z powrotem do świata Violet Sorrengail. Po osiemnastu miesiącach spędzonych w Uczelni Wojskowej Basgiath, Violet staje przed wyzwaniem, które wymaga od niej przekroczenia upadających aretiańskich osłon w poszukiwaniu sojuszników na obcych ziemiach. Jej misja? Ocalić smoki, rodzinę, dom oraz ukochanego Xadena.

Yarros mistrzowsko splata wątki romantyczne z dynamiczną akcją, tworząc historię pełną napięcia i emocji. Relacja Violet i Xadena ewoluuje, ukazując głębię ich uczuć w obliczu niebezpieczeństw. Autorka wprowadza nas w nowe rejony świata, odkrywając przed czytelnikiem różnorodność kultur i tajemniczych krain. Każda z nich jest unikalna i fascynująca, co dodaje historii świeżości i nieprzewidywalności.

"Onyx Storm" różni się od poprzednich części serii. Fabuła jest przemyślana, pozbawiona chaosu, a styl pisania Yarros świadczy o jej literackim rozwoju. Książka balansuje między fantastyką a romansem, dostarczając czytelnikowi zarówno epickich bitew, jak i intymnych momentów między bohaterami. Dialogi są pełne sarkastycznego humoru, a postacie drugoplanowe dodają głębi i różnorodności.

Zakończenie pozostawia nas z mnóstwem pytań i niepewności, co tylko potęguje chęć sięgnięcia po kolejną część.

"Onyx Storm" to pozycja obowiązkowa dla fanów romantasy, którzy pragną zanurzyć się w świecie pełnym magii, miłości i niebezpieczeństw.

[ współpraca reklamowa z Wydawnictwem Hype ]

Recenzja nie zawiera spoilerów do Onyx Storm.

Ta recenzja nie będzie należała do najkrótszych. Jedna z najbardziej wyczekiwanych premier tego roku. Myślę, że jak każdego, moje oczekiwania były ogromne. Czy ta książka im sprostała? Tak. Od pierwszych stron jesteśmy rzuceni w wir wydarzeń, pojawia się masa postaci i nawiązań do przeszłych wydarzeń, przez co przez pierwsze 100 stron miałam problem z odnalezieniem się w akcji. Ale chyba tak po prostu jest, gdy tomy tak rozbudowanej serii romantasy czyta się z pewnym odstępem czasowym.

Co dostajemy w tej części? Romantasy z rozbudowaną polityką i motywem podróży, który bardzo przypadł mi do gustu. Zwiedzanie wysp było bardzo fajnym wątkiem, byłam ciekawa, przed jakimi wyzwaniami będą musieli stanąć nasi bohaterowie, a były one czasami mocno nieszablonowe. Oczywiście nie obyło się bez zwrotów akcji, które potrafiły wgnieść w fotel. Czego również nie zabrakło? Smoków! Uwielbiam te stworzenia, zarówno Tairn jak i Andarna pokazali niezły charakterek. To, jaką niechęcią Tairn darzył Xadena w tym tomie XD. No myślałam, że padnę przez jego odzywki. A Andarna? Kocham ją. Słodka, ale i zadziorna nastolatka z humorkami. (Powiem wam, że przez pewien wątek związany z nią uroniłam parę łez). Ale ogólnie podczas książki nie płakałam, tylko motyw małej smoczycy zmiękczył moje serce.

A jeśli chodzi o relację Xadena i Violet? Powiem wam, że kurcze mam mały niedosyt. Ta dwójka nie miała tyle wspólnych spotkań i interakcji, ile bym chciała. (Oczywiście jest to spowodowane stanem Xadena, który znamy już z końcówki Iron Flame.) Ale mimo wszystko, potrzebuję więcej tego shipu. Ta część była mocno skupiona na wojnie i na jej zapobiegnięciu niż na samej relacji romantycznej. Ale żeby nie było! Jak już Xaden się pojawiał, to dawał czadu. Był jeszcze bardziej szarmancki niż w 1 i 2 tomie… Xaden z Onyx Storm zdobył moje serce. Było widać, że dla Violet zrobiłby WSZYSTKO. A słowa, jakie do niej kierował, oh god, girl you are so lucky! Jeszcze jeżeli o Xadena- sądziłam, że jego przemiana będzie postępowała w trochę inny sposób…

Nie uważam, żeby w tym tomie było jakoś bardzo dużo akcji, ale szczerze mówiąc mogłabym czytać cokolwiek, byle było to związane z tym światem. Mam wrażenie, że ta część dalej jest tylko wstępem do tego, co się wydarzy. Czytanie specjalnie odkładałam w czasie, żeby jak najdłużej się rozkoszować, chociaż było to ciężkie, bo rozdziały kończył się tak, że miałam ochotę rzucić wszystko, żeby zacząć czytać kolejny. (Autorka lubiła kończyć rozdział po tym, jak Xaden „miażdzył usta Violet w pocałunku”. A MAAN!!

Tak jak wspomniałam, było wiele postaci pobocznych, a najlepszą z nich był Ridoc! Facet totalnie skradł moje serce, był takim słoneczkiem w całej tej historii i mocno utożsamiałam się z jego słowami. (Szczególnie z tym, jak mówił o Xadenie.)

Czego nie zabrakło? Nieoczekiwanych śmierci. No przecież! Niby człowiek się spodziewa, że ktoś może zginąć, ale gdy tak się już działo to dalej byłam w szoku. Spodziewajcie się niespodziewanego.

Onyx Storm zostawiło mi jeszcze więcej pytań bez odpowiedzi niż poprzednie części. Nie wiem, jak wytrzymam jakieś 2 lata na kolejny tom… A zakończenie? Nie wiem, co o nim myśleć, jest one otwarte i ZNÓW pozostawia wiele pytań. Podsumowując, moja ocena nie mogłaby być inna niż 5/5 i tak też oceniam ten tom. Czy był on lepszy niż poprzedni? Myślę, że tak. Przede wszystkim dlatego, że nie był aż tak przeciągnięty. Nie nudziłam się i cały czas czułam masę emocji.