eBook Już nikt mnie nie skrzywdzi mobi epub

Już nikt mnie nie skrzywdzi to bardzo poruszająca i trzymająca w napięciu książka, która może być historią, która na co dzień dzieje się w wielu domach. Przemoc niestety jest chlebem powszednim w wielu rodzinach i Moss bardzo dobrze pokazuje, że nawet w domu, w którym tego nie spodziewamy się, dzieci mogą być krzywdzone.

Może to dziwne co teraz wam powiem, ale książki pana Mossa coraz bardziej przypominają mi poradniki, których zadaniem jest zwrócenie uwagi na krzywdy, które się dzieją na świecie. Bardzo podobnym schematem działa autorka Agnieszka Lis, która również pisze historie opowiedziane przez życie. W tej książce znalazły się dość trudne tematy, między innymi przemoc w rodzinie. Autor bardzo fanie poprowadził akcję, gdyż wpierw poznajemy co się stało. Ciężko jest uwierzyć w to, by nastolatek zaszlachtował swoją rodzinę. Policja prowadzi śledztwo i jesteśmy obecni przy rozmowie jaka się odbywa z nim w szpitalu. Ma opowiedzieć nam jak do tego doszło i jeśli mam być szczera, są to bardzo wstrząsające opisy. Gdyby spotykało to moją rodzinę, podejrzewam, że zareagowałabym tak jak on, tylko pytanie brzmi, kto tak naprawdę dopuścił się większej krzywdy? Jego nerwy naprawdę dochodziły do wszelkich granic wytrzymałości. Matka zamiast ich bronić, łagodziła sprawę jak mogła. Biegała na każde skinienie jego ojca, dokupywała mu alkohol, pozwalała się poniewierać i każdy kto o tym czyta zastanawia się, dlaczego? Czy faktycznie był tak idealnym aktorem, że nikt nie widział, że w tej rodzinie dochodziło do przemocy? Czemu jego mały brat patrzył na wszystko i nie reagował? Autor krok po kroku przeprowadza nas przez te okrucieństwa, tylko im dalej, tym sprawa robi się coraz bardziej zagmatwana i więcej pojawia się niewiadomych. Poruszony został również wątek nadużywania alkoholu, brania narkotyków, pragnienia dopasowania się do innych dzieciaków, zdobycie popularności, oraz pragnienie spokoju, za wszelka cenę. Niby można uważać, że skoro poznaliśmy początek książki, to można uznać, że już nic ciekawego się nie wydarzy. Otóż bądźcie pewni, że to tylko schyłek góry lodowej. Podpięłam ją pod poradnik z tego względu, gdyż mamy tu problematykę ludzkości, ukazanie błędów postępowania, zatarcie granic między już nie daję rady, a nie wytrzymam, jeśli czegoś nie zrobię. Oczywiście na końcu są konsekwencje, które wszystko wyjaśniają. Czytajcie pomiędzy wierszami, bowiem autor serwuje nam podpowiedzi. Czas biegnie tutaj od momentu po tragedii, do czasu wstecznego, kiedy wszystko zaczynało się dopiero dziać. Pisana z perspektywy postaci sprawia, że ciężko się czyta tak drastyczne opisy i myśli. Do przeczytania na raz i zapamiętania tylko do końca życia.

Miejsce zbrodni: mieszkanie.

Ofiary śmiertelne: ojciec, matka.

Ofiary w stanie ciężkim: młodszy brat.

Sprawca: nastolatek po próbie samobójczej, maltretowany przez ojca, szantażowany przez rówieśników.

Co wpłynęło na tragedię w jednym z warszawskich domów? Dlaczego siedemnastoletni chłopak posuwa się do takich czynów? Co tak naprawdę wydarzyło się w domu Maksa Hajdera?

Seria Liceum Freuda ma swoich wiernych fanów, do których również się zaliczam. Kiedy Marcel Moss ogłasza kolejny tom, z chęcią chcę się dowiedzieć co będzie dalej. Jednocześnie możemy zawsze otrzymać więcej wyjaśnień i odpowiedzi. A czasem więcej pytań 😅

Ta książka była bardzo mocna. Ciężka. Sceny, opisy, sytuacje wręcz mnie bolały. Chciałam zabrać tego Maksa do siebie, do domu. Pozwolić mu być normalnym nastolatkiem. Chociaż po tym co on przeżył, nie wydaje mi się, że wyszedł z takimi bliznami bez szwanku. Cała historia jest po prostu mocna. Czytając, kilkukrotnie zastanawiałam się ile jest taki nastolatek wytrzymać. Jak się wydaje, to naprawdę dużo i... wydaje mi się że naprawdę sobie świetnie radził. Wiedział, co było bardziej przyzwoite, bardziej odpowiednie. Maks ma jednego prawdziwego przyjaciela i to w sumie ta relacja jest dla niego mocną kotwicą by jeszcze nie zwariować. Ale czy do końca tak jest?

Ta książka, była bardzo dobra. Otrzymaliśmy wszystko, czego oczekujemy od takich historii, dramatów i motywów. To był kawał dobrej literatury. Trzeba oddać Autorowi, że mimo to że piszę o naprawdę ciężkich tematach, przez fabułę się płynie. Dlatego tak przyjemnie się to czyta.

Serdecznie Wam polecam!

Zwolennikami pióra Marcela Mossa są z całą pewnością osoby, które nie boją się mocnych, wstrząsających, ale życiowych tematów. Autor za każdym razem porusza nie jeden, ale kilka wątków do dziś uważanych za tabu. Co więcej, wszystko opisuje w sposób dobitny, powodujący dreszcze, ale dzięki pisarzowi jeszcze bardziej zdajemy sobie sprawę, że nie każdy Polak jest miły, serdeczny i prowadzi nieskomplikowany tryb życia. Autor udowadnia, że wiele osób sprytnie nosi maski, niczym w teatrze antycznym. W gronie obcych zachowujemy się wręcz idealnie, uchodzimy za kulturalnych, radosnych. Co się jednak dzieje za zamkniętymi drzwiami? Wtedy zamieniamy się wręcz w bestie, zdolne poniżyć i pobić najukochańszą osobę. Paradoks? Nie- to obraz prawdziwego życia, które nie przypomina bajki dla dzieci.

„Już nikt mnie nie skrzywdzi” to piąta część cyklu pt. LICEUM FREUDA. Choć między poszczególnymi częściami istnieje różnica czasowa, sama fabuła nie jest ze sobą mocno powiązana. Wszystkie części cyklu można czytać wybiórczo, bez dbania o chronologię. To zapewne dobra wiadomość dla czytelników, którzy nie mogą sobie pozwolić na zakup konkretnej książki, a jedyną opcją jest wizyta w konkretnej filii bibliotecznej. Niezmienna jest też natura pisarza- po raz kolejny sformułowana przez niego treść ma związek z bardzo kontrowersyjnymi tematami. Czytelnicy zrozumieją, na czym polega znęcanie się psychiczne i fizyczne nad domownikami, jak działają używki i alkohol, jakie jest podejście społeczeństwa do grupy LGBTQ. Co więcej, odbiorcy zetkną się ze szczegółami pracy policjanta, który w konkretnej chwili musi zachowywać się niemal jak psycholog, ale i aktor. W przeciwnym razie nie dowie się niczego od poszkodowanego czy sprawcy.

„Już nikt mnie nie skrzywdzi” to historia siedemnastoletniego Maksa Hajdera. Chłopak oskarżony jest o zamordowanie swoich rodziców, a także usiłowanie zabójstwa młodszego brata, Antka. Młody mężczyzna zaatakował wszystkich nożem, potem sam próbował odebrać sobie życie. Ślady na narzędziu zbrodni ewidentnie wskazują na mroczne działanie Maksa. Dwójka policjantów, w tym policjantka Liwia Rabke, przybywają do szpitala i próbują przesłuchać oskarżonego. Czego się od niego dowiedzą? Czy Maks przyzna się do winy? Co wpłynęło na jego zachowanie- zabić kogoś nie jest przecież łatwo, to nie bułka z masłem, jak może nam się czasem wydawać… Sama mogę powiedzieć tylko, że opowieści Maksa o jego życiu rodzinnym bardzo często wbijały mnie w fotel i powodowały dreszcze na ciele. Taki zapewne był zamysł autora, a zatem fabuła udała mu się w stu procentach. Całe śledztwo z każdym rozdziałem nabiera tu rozpędu, a częste wspomnienia Maksa z dawnych lat mają niebagatelne, wręcz kluczowe znaczenie dla finału sprawy i postawy najbliższych mu ludzi.

Hejt w sieci to także bardzo ważny wątek, który tutaj został bardzo dobrze opisany. Po przeczytaniu całej książki jeszcze bardziej cieszę się, że już nie uczęszczam do szkoły. Za moich czasów (ach, jaki znany zwrot!) nie było internetu, portali społecznościowych i komórek z kamerkami. Nie wyobrażam sobie, że ktoś wredny i źle wychowany bije mnie, a jeszcze ktoś inny wszystko upublicznia w sieci. Boję się pomyśleć jak przebiegałaby dziś moja szkolna kariera, a mogę tylko powiedzieć, że łatwo nie było. Nie wspominam dobrze tego czasu i mam wrażenie, że z dzisiejszymi możliwościami i pomysłowością uczniów mogłabym nie wytrzymać do końca. To smutne, ale prawdziwe. Co zatem przeżywał w szkole Maks? W jaki sposób, kto i dlaczego go dręczył? Czy chłopak miał do kogo zwrócić się po pomoc? Warto się tego dowiedzieć.

Fabułę najnowszej książki Marcela Mossa można też potraktować jako rozbudowaną odpowiedź na bardzo ważne pytanie: dlaczego maltretowane kobiety nie proszą o pomoc, nie uciekają przed swym oprawcą? Wielu osobom wydaje się, że to bardzo prosta sprawa: ot, zadzwonić po policję, wyprowadzić się, zacząć nowe życie. Ach, gdyby wszystko było tak proste, to na pewno żylibyśmy szczęśliwie, niemal jak w bajce. Nie zdajemy sobie chyba sprawy, w jak mocne sidła może nas wpakować tyran domowy… Jeśli jednak choć jednej kobiecie uda się wydostać z koszmaru, to już można mówić o sukcesie.

Marcel Moss bardzo skrupulatnie zbiera informacje na temat każdego z problemów społecznych. Obdarza nas statystykami, które także działają na naszą wyobraźnię. Cieszę się, że nie po raz pierwszy stykam się z twórczością pisarza- jestem realistką i nie unikam trudnych tematów. Kontynuacja LICEUM FREUDA jest bardzo mocna, szokująca, a ja nie zdradzam wszystkich wątków. Żeby jednak prawidłowo ocenić bohaterów, każdą opowieść należy czytać do ostatniego zdania. Nie inaczej jest tym razem.

Polecam!

Wstrząsająca, łamiąca serce i wyciskająca łzy z oczu historia. 🥺💔 Powieści o przemocy w rodzinie są przerażające. Najbardziej boli myśl, że takie rzeczy dzieją się naprawdę. Często w zamkniętych czterech ścianach, bez szansy na jakąkolwiek pomoc. Ale zdarza się również, że społeczeństwo nie reaguje, mimo wyraźnych sygnałów. Nie są to łatwe do rozwiązania sytuacje. Tym bardziej cieszę się, że autor porusza w swoich książkach tak trudne tematy. Może dzięki temu nasza świadomość i wrażliwość wzrośnie, rozejrzyjmy się dookoła i nie będziemy obojętni. 😰

•

#jużniktmnienieskrzywdzi to piąty tom cyklu "Liceum Freuda", ale spokojnie można czytać książkę bez znajomości poprzednich części. Na zdjęciu prezentuje Wam komplet, ale sama mam małe zaległości do nadrobienia. 🫣

•

W domu Maksa od lat dzieją się straszne rzeczy. Rodzina ukrywa przed wszystkimi bolesną prawdę o ojcu, który znęca się nad nastoletnim synem i żoną. Z miesiąca na miesiąc jest coraz gorzej. Jego agresja narasta, a czyny jakich się dopuszcza są brutalne jak nigdy dotąd. Podczas jednej z awantur dochodzi do tragedii. Kiedy Maks sięga po nóż w domu rozpętuje się piekło. Policja na miejscu zbrodni znajduje ciała rodziców, a młodszego brata w krytycznym stanie zabiera ambulans. Maks zapada się w sobie, jest jakby nieobecny. Po nieudanej próbie samobójczej zaczyna jednak współpracować z śledczymi. Opowiada swoją mroczną historię od samego początku.

•

Zmuszająca do refleksji lektura, która na długo pozostanie w mojej pamięci. Pełna okrucieństwa, traum i bólu. Ale niezwykle potrzebna i ważna. Gorąco polecam! 🖤

•

Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwofilia @filiamrocznastrona ! ❤️

Książki Marcela Mossa już praktycznie biorę w ciemno. Autor wydaje powieści dość często co bardzo mnie cieszy. Ostatnio miała premierę kolejna część cyklu o Liceum Freuda. Jednak "Już nikt mnie nie skrzywdzi" możemy czytać bez znajomości poprzednich części. Książkę przesłuchałam w audiobooku.

Maks Hajder z pozoru zwykły licealista podczas kłótni rodzinnej wpada w szał i atakuje nożem domowników. Jego rodzice giną na miejscu, a młodszy brat w stanie krytycznym ląduje w szpitalu. W krotce po tych wydarzeniach Maks próbuje popełnić samobójstwo. Zapada w śpiączkę, a gdy przytomnieje nie może przypomnieć sobie faktów z tego tragicznego dnia. Podczas przesłuchania etap po etapie śledczy dowiadują się strasznej prawdy o wydarzeniach zarówno w dniu, jak i sprzed tragedii.

Autor przed każdym rozdziałem podaje nam statystyki dotyczące znęcania się, przemocy w rodzinie dotykające dzieci. Nie byłam świadoma ogromu tych liczb. I jest coraz gorzej. A dostęp do pomocy jest dość lichy. Kolejny raz historia którą poznajemy uświadamia nam jak bardzo jest źle i skłania do refleksji. Książkę tę powinni przeczytać zarówno młode osoby jak i rodzice. Wiadomo, że wydarzenia w fabule mają nam dowalić. Ukazać ewentualne skutki choć wcale się tak stać nie musi. Ale działa to mocno na wyobraźnię. Najbardziej martwi mnie to co się dzieje w szkołach. Mam nadzieję, że moje dziecko nigdy nie doświadczy takich rzeczy z jakimi zmagał się Maks. Mamy w fabule do czynienia z przeskokami w czasie. Świetnie to uzupełnia historię i daje nam pełen obraz historii. Oczywiście autor zaskoczył mnie kilka razy. Ale już się do tego w jego książkach przyzwyczaiłam. Nigdy nie jestem w stanie przewidzieć jak to się skończy. Biorę również pod uwagę te złe scenariusze. Jeśli macie zamiar zabrać się za tę powieść to przestrzegam przed okrutnymi scenami. Potrafią zamrozić człowieka. Zostały mi tylko dwie książki autora do nadrobienia. Niedługo się z nimi rozprawię

Uwielbiam historie spod pióra Marcela Mossa. Z każdej strony powieści wylewają się ogromne emocje, które sprawiały, że czułam się jak na kolejce górskiej. Autor trzymał mnie w napięciu do samego końca. Nie wiedziałam czego mogę spodziewać się przewracając kolejne strony. Autor nie boi się poruszać trudnych tematów i ważnych problemów w społeczeństwie oraz życiu codziennym. Jego książki poruszają tematy o trudnych relacjach rodzinnych, przemocy domowej, przemocy fizycznej i psychicznej ze strony rówieśników, prześladowanie w szkole, hejtu internetowego, depresji.

Autor zwraca uwagę czytelnikom, że młode osoby nie potrafią rozmawiać o swoich problemach z bliskimi. Duszą w sobie negatywne emocje, bo boją się, że zostaną niezrozumieni i zlekceważeni. W internecie szukają pomocy i anonimowo zwierzają się ze swoich traum. Autor porusza temat internetu i zwraca uwagę, że tam nic nie ginie.

"Już nikt mnie nie skrzywdzi" to przerażająca historia o siedemnastoletnim uczniu warszawskiego liceum. Maks Hajder w trakcie rodzinnej awantury wpadł w amok i zaatakował bliskich nożem. Jego rodzice giną na miejscu, a jego ośmioletni brat trafia do szpitala i jest w stanie krytycznym. Tydzień po zatrzymaniu Maks próbuje powiesić się w celi. Zapada w śpiączkę, a gdy budzi się zostaje przesłuchiwany przez podkomisarz Liwię Radke oraz komisarza Jonasza Frasera. Śledczy próbują rozwikłać zagadkę, co takiego stało się, że nastolatek dokonał tak bestialskiej zbrodni. Maks dzieli się ze śledczymi swoimi bolesnymi i traumatycznymi wspomnieniami z dzieciństwa. Policjantka Liwia z biegiem czasu odkrywa prawdę o tym , co działo się w szanowanym domu Hajderów i jest przerażona ogromem przemocy jakiej doznał Maks. Ojciec Maksa za zamkniętymi drzwiami ich domu okazywał swoje prawdziwe oblicze. Matka Maksa zapadła w depresję po śmierci młodszego syna i nie potrafiła przeciwstawić się swojemu mężowi tyranowi. Mężczyzna obwiniał Maksa o śmierć młodszego syna i zafundował Maksowi koszmarne dzieciństwo.

Liwia odkrywa w jak toksycznym domu wychowywał się Maks. Podejrzewa też, że chłopak nie mówi jej prawdy.

Czy odkryje, co tak naprawdę wydarzyło się tego feralnego dnia w domu Hajderów?

Przekonajcie się sami.

Przyznam się, że śledząc losy Maksa miałam łzy w oczach. Ogrom potworności jakie przeżył ten młody chłopak złamał mi serce. Autor jak nikt potrafi poruszyć czytelnika i zagłębić się w psychikę ludzką. Na końcu książki znajdziecie rozmowę autora z psychoterapeutką i dowiecie się jak rozpoznać przemoc w rodzinie oraz jak pomóc ofiarom. Także, co należy zrobić, gdy podejrzewacie, że Wasze dziecko ma jakiś problem, a nie chce o tym rozmawiać. Z tyłu książki znajdziecie ważne numery telefonów, które są czynne całą dobę i bezpłatne.

Ta książka poruszy Wasze serca i wstrząśnie Waszymi myślami. Przekonacie się, że do najokrutniejszych czynów dopuszczają się osoby, których nigdy o to nie podejrzewalibyście. Nigdy nie wiadomo, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami innych ludzi. Ktoś towarzyski, miły i przebojowy może okazać się manipulatorem, który w domu ściąga maskę z twarzy i funduje swojej rodzinie prawdziwe piekło na ziemi. Autor pokazuje do jakiej tragedii może dojść, gdy nikt nie zareaguje.

Ta historia zmusza do refleksji i przemyśleń.

Długo pozostanie w mojej pamięci.

Jeśli lubicie twórczość Marcela Mossa to musicie przeczytać tę książkę.

Jestem usatysfakcjonowana lekturą i z niecierpliwością czekam na kolejne książki autora. Każdą biorę w ciemno!

Gorąco polecam!

BRUNETTE BOOKS

Krew, dziesiątki ran kłutych, najbliższa rodzina w kałużach krwi, a po środku 17-letni Maks. Tak zaczyna się ta historia. Co się wydarzyło i co zmusiło mordercę do tak okrutnego czynu, pozostawiając w głowie chłopaka szok, niezmierzony chaos i ból?

Maks jest reprezentantem członków dysfunkcyjnych rodzin, jego ojciec jest alkoholikiem i narkomanem, a swoje frustracje rozładowuje w domu. Znęca się nad nim i matką, pozostawiając w spokoju tylko ukochanego młodszego syna. Dodatkowo w szkole jest prześladowany. Życie w takiej codzienności wymaga niezwykle silnej psychiki.

Przedstawiono tu traumatyczne przeżycia, które przecież dzieją się wokół nas. Często nie jesteśmy tego świadomi, gorzej gdy nie chcemy tego zauważać. Zagłębiony przez autora przykład jest jednym z wielu, w którym rodzic jest oprawcą, a każdy powrót do domu wywołuje stres, a nawet ataki paniki.

Szkoła i rówieśnicy to kolejna cegła do tego miru lęku i depresji. Pełna nienawiścią, zazdrości, chęci dominacji o niespełnionych ambicji potrafi zadawać krwawiące rany, choć głównie mentalne. Tak zdominowana psychika może prowadzić do tragedii.

To moja pierwsza historia autora i jestem ogromnie zaintrygowana innymi trudnymi historiami jakie autor miał do powiedzenia.

Ta książka nie jest łatwa, trzeba przygotować się na mocne momenty i wyciągnąć odpowiednie wnioski.

Tytuł: "Już nikt mnie nie skrzywdzi"

Autor: Marcel Moss

Data premiery: 12.07.2023r.

Wydawnictwo: Filia

Przemoc.

Brzydzę się nią.

To najgorsze co może być...

Nie rozumiem jak człowiek może wyrządzać taką okrutną krzywdę drugiej osobie... obojętnie czy jest to przemoc fizyczna czy psychiczna - obie są straszne :(

.

Uważam, że bicie dzieci to słabość rodziców... Którzy nie potrafią poradzić sobie ze swoimi problemami. Ja nigdy nie zostałam uderzona przez mamę i tatę. Mój brat również. Czy jesteśmy przez to słabsi? Nie.

Rodzice zawsze z nami rozmawiali.

Wiadomo, że bywało różnie, ale otrzymałam od nich samo dobro i miłość. Teraz chce taki przykład dać swojemu dziecku...

.

.

.

Marcel Moss poraz kolejny napisał świetną książkę! Chylę czoła. Zresztą Ty to wiesz, bo już Ci to pisałam.

Czytając, byłam przerażona. Żal mi było Maksa. Niejednokrotnie chciałoby się go przytulić, otoczyć opieką i powiedzieć że wszystko będzie dobrze... Ale nie było. Nikt nie mógł mu pomóc. Ten chłopak przezywal piekło od lat, a nawet matka nie potrafila nic zrobić. Nie potrafiła postawić się ich wspólnemu oprawcy.

Ojciec znęcał się nad nim ciągle. Obrywało mu się dosłownie za wszystko...

Jakby było mało w szkole też miał prześladowcę.

Jak dużo może dźwigać na barkach jedna osoba? Jedno dziecko?

.

Maks tak naprawdę miał podporę w swoim jedynym przyjacielu - Łukaszu. Dzięki niemu chciało mu się żyć... mógł mu się zwierzać ze wszystkiego. To on niejednokrotnie namawiał go, żeby zadzwonił na policję i coś z tym zrobił...

.

.

Tylko...

Czy osobom pokrzywdzonym łatwo zrobić TEN krok? Im w głowach zaraz zaświeca się czerwona lampka "a co jak oprawca się dowie? Będzie bardziej mnie bił... itp. Itd."

Sama zawsze się nad tym zastanawiam, czemu te osoby pozwalają sobie na takie życie?

Marcel na końcu dobrze napisal: bo one nie znają dobrego życia. One nie wiedzą, że życie może wyglądać inaczej...

.

.

Uważam, że jest to jedna z tych naj najlepszych Twoich książek. Ma bardzo ważny przekaz i myślę, że każdy powinien ja przeczytać. W środku znajdują się również statystyki, które mrożą krew w żyłach...

Straszne to wszystko...

Ile dookoła jest przemocy, a człowiek nawet nie jest tego do końca świadomy...

.

Marcel - dziękuję Ci również za zaufanie, że kolejny raz mogłam przeczytać Twój tekst przed wydaniem ❤️

Książkę bardzo przyjemnie się czyta. Jest tak jakby wciągająca :-)

Warszawski licealista Maks Hajder w trakcie rodzinnej kłótni wpada w szał i atakuje nożem domowników. Jego rodzice giną na miejscu, a młodszy brat w stanie krytycznym trafia do szpitala. Przybyłe na miejsce służby zastają Maksa siedzącego spokojnie na podłodze i otoczonego zakrwawionymi ciałami.

Przemoc jest niedopuszczalna…. Niestety doświadczył tego Maks i to z rąk najbliższej mu osoby, ojca.

Poznając strona po stronie to co działo się za drzwiami domu chłopaka moje serce rozpadało się na miliony kawałków…. Nie mogłam tego znieść, wytrzymać, pod nosem burczałam słowa potępienia dla oprawcy. Dlaczego nikt tego nie zauważył, czy faktycznie z zewnątrz wszyscy myśleli, że to idealna rodzina bez skazy? Czy taki bydlak tak doskonale potrafi się maskować?

Maks był na granicy, miał wszystkiego dość, zwłaszcza swojego życia, ale dziwisz mu się? Chłopak, który każdego dnia zostaje poniżany i bity, jak ma znaleźć sens tego wszystkiego?

Jak ma znaleźć siły? Chociaż próbował…. Podjął kilka decyzji, które miały go uwolnić z piekła, szkoda tylko, że finał tej sprawy jest tak dramatyczny… czy faktycznie musiało dojść do zbrodni?

Każdy rozdział poprzedzony jest danymi dotyczącymi rożnego rodzaju przemocy wśród dzieci i młodzieży, każdy z nich zatrważający i każdy kolejny pokazujący, jak wiele zła dzieje się w polskich szkołach i domach. Nie stójmy biernie, reagujmy, pomóżmy młodym ludziom, którzy nie mogą się wydostać ze szponów zła.

To bardzo mocna lektura i co ważne zmuszająca do refleksji. Zapoznałam się z tą historią bardzo szybko, może dlatego, żeby zostawić za sobą to czyste zło…

Choć takie sytuacje są wręcz niewiarygodne to niestety mają miejsce…. Cieszę się, że autor zwrócił na to uwagę, może dzięki tej książce, każdy kto zapozna się z jej treścią będzie miał więcej odwagi, aby nie odwracać się, kiedyś ktoś woła o pomoc nawet bezgłośnie.

A jeśli będzie taka potrzeba na ostatniej stronie znajdziesz wszystkie potrzebne numery telefonu… może pomożesz innym, a może sobie…

Witaj w świecie Maksa Hajdera. W jego domu, w którym ojciec od lat terroryzuje rodzinę. W jego szkole – liceum o słabej renomie, w którym władzę sprawuje jeden uczeń. I w końcu – pośród jego dylematów i poczucia winy, z którymi musi sam się uporać.

W swojej książce Marcel Moss kolejny raz przenosi czytelników wprost do rzeczywistości nastolatków. Opowieść, którą snuje Maks, nie jest wzięta znikąd – jego świat to obraz tego, z czym mierzą się współcześni nastolatkowie. Poczucie samotności, braku spokoju, konieczność podporządkowania się panującym trendom to jedno. Inną sprawą jest bezprawie, jakie bezpośrednio ich dotyczy, a jakie jest zwyczajnie ignorowane.

To prawda – Marcel Moss szokuje. Ale czy rzeczywistość Maksa jest przerysowana? Odpowiedzią będą statystyki, którymi Autor posługuje się na początku każdego rozdziału książki Już nikt mnie nie skrzywdzi. Czy wiecie, że 41% dzieci doświadcza przemocy ze strony bliskich? Albo że w 2019 r. na jedno łóżko na całodobowych oddziałach opieki psychiatrycznej w woj. wielkopolskim przypadało ponad 14 tys. dzieci?!

Te statystyki są zatrważające, a jednak prawdziwe i w tym kontekście fabuła książki wcale nie jest przerysowana.

Marcel Moss podjął ważne wątki, a mnie samą – jako mamę jeszcze małych chłopców – wyjątkowo one poruszyły. Liczę, że wśród czytelników znajdą się rodzice, którzy przemoc wobec dzieci (w tym “zwyczajne” klapsy) traktują jako jedną z metod wychowawczych. Jestem również pewna, że niejeden nastolatek odnajdzie się w tej historii. Marcel Moss dobrze rozumie ten świat i mam wrażenie, że dla niego samego jego problemy nie są obojętne.

„Dlaczego muszę mieć tak beznadziejną rodzinę? Inne dzieciaki jakoś mogą się wychowywać w normalnych domach. Oddałbym wiele, by choć na jeden dzień się z nimi zamienić. Gdyby tylko wiedziały, jak ogromne mają szczęście…”

Maks to nastolatek, którego poznajemy bezpośrednio po tragedii, w której została zamordowana jedno rodzina. Okazuje się, że to on jest głównym podejrzanym w tej sprawie. Wraz z upływem kolejnych rozdziałów poznajemy stopniowo jego historie i dowiadujemy się dlaczego od ośmiu lat żyje w piekle i ogromnym poczuciu winy. Co takiego mogło się stać, że jego dzieciństwo stało się koszmarem i to z jego udziałem?

Chłopak postanawia się otworzyć i zaczyna opowiadać Liwii swoją historię. Pragnie oczyszczenia, wysłuchania, zrozumienia i przebaczenia. Najgorsze jest to, że nie dostał on od nikogo wsparcia wtedy, kiedy najbardziej tego potrzebował, a zamiast tego zaczął się jego dramat.

W tej książce mierzymy się z problemami społecznymi takimi jak przemoc domowa, alkoholizm, hejt, znęcanie się zarówno psychiczne jak i fizyczne. Nie mam pojęcia co może być gorsze, czy przemoc zadawana przez psychopatę, czy ta, która rani bezczynnością i godzeniem się na krzywdę niewinnych.

Znakomita historia, w której odczuwamy ogrom bólu, cierpienia, poczucia winy i osamotnienia. Smutna i rozdzierająca serce książka o zagubieniu oraz potrzebie wysłuchania i rozgrzeszenia win. Mocne sceny, wartka akcja, a do tego zatwarzajace statystyki, które nadają realizmu tej historii. Dodatkowym atutem są rozdziały prowadzone naprzemiennie z perspektywy Liwii oraz Maksa, a także to, iż dzieją się zarówno przed jak i po tragedii, która jest głównym wątkiem tej powieści. Trzeba w tym miejscu zaznaczyć, że autor potrafi w bardzo umiejętny sposób poprowadzić fabułę, dzięki czemu nie ma się wrażenia pogubienia podczas czytania.

W każdym z rozdziałów działo się coś, co przyprawiało mnie o ciary. Bierność na krzywdę ludzką, fantazjowanie na temat samobójstwa, gwałty na oczach dziecka, prześladowanie oraz zastraszanie przez rówieśników. Naprawdę ciężko jest mi opisać wszystkie emocje, które mną targały, ponieważ jest to jest naprawdę mocna i przerażająca historia nastolatka, którego los nie oszczędza, rzucając mu coraz to nowe kłody pod nogi.

Jest jednak pośród tych wszystkich tragedii światełko w tunelu, które w przepiękny sposób ukazuje prawdziwą i bezinteresowną przyjaźń. Dzięki temu możemy wierzyć, że zawsze jest szansa by coś w swoim życiu zmienić jeżeli ma się wsparcie bliskiej osoby.

Do samego końca nie wiedziałam jak się zakończy ta historia i to jest genialne. Było wiele mylnych tropów i cieszę się, że miałam możliwość główkowania na temat dalszych wydarzeń, które dzieją się w tej książce.

Fenomenalny epilog oraz zakończenie, które wywołuje łzy i niewyobrażalne emocje! Po raz kolejny Marcel mnie nie zawiódł. No uwielbiam tą historię!!!

Jeśli chodzi o książki Marcela Mossa, to najbardziej lubię thrillery - głównie te dla dorosłych. Nie zmienia to faktu, że serię o licealistach z Freuda też chętnie czytam.

Poziomem brutalności i poruszanej tematyki zupełnie nie odstaje ona od "dorosłych" thrillerów Mossa.

Jeszcze na chłodno podrzucę kilka informacji technicznych. “Już nikt mnie nie skrzywdzi” to piąty tom serii Liceum Freuda, ale jest osobną historią. Znajomość pozostałych tomów nie jest konieczna, chociaż warto je przeczytać - chociażby dlatego, że epizodycznie pojawia się kilku bohaterów znanych z głównego cyklu.

A co do samej historii…

Maks siedzi na podłodze. Wokół niego leżą ciała jego rodziców oraz brata. Wokół mnóstwo krwi i narzędzie zbrodni. Jednak czegoś w tej scenie brakuje. Chociażby motywu… 🔪

W “Już nikt mnie nie skrzywdzi” autor poruszył - ogromnie trudny i (niestety) niezwykle aktualny - temat przemocy domowej, przemocy rówieśniczej oraz uzależnienia. Bardzo obrazowo przedstawił horror, który często dzieje się za zamkniętymi drzwiami. Wyzwiska, groźby, przemoc fizyczna i psychiczna - to wszystko aż wylewa się z tej książki. Książki mocnej, brutalnej i pełnej trigger warningów. Zastanówcie się trzy razy, zanim postanowicie ją przeczytać i pamiętajcie, że to NIE JEST młodzieżówka ⚠️

Każdy rozdział zaczyna się statystyczną “ciekawostką” dotyczącą przemocy wobec dzieci. Te informacje mega mocno działają na wyobraźnię... Przecież niby wiemy, że przemoc jest realnym problemem, który dotyczy mnóstwa dzieciaków, ale gdy czytamy, że aż 41% dzieci doświadcza przemocy ze strony bliskich dorosłych, a aż 57% ze strony rówieśników, aż trudno w to uwierzyć. A jednak…

Książka zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie, ale polecam ją tylko osobom o mocnych nerwach. To mroczny thriller, pełen najgorszych patologii, strachu i nienawiści... ⚠️

Ocenę delikatnie obniżam za zakończenie. Sam plot twist był mocny, ale jeden szczegół dotyczący tego, co stało się zaraz po tragedii… no, nie chcę spojlerować, ale wydał mi się on zbyt nierealny.

Przy "Już nikt mnie nie skrzywdzi" od początku wiadomo, że nie będzie to łatwa historia, że czeka nas opowieść pełna bólu i niesprawiedliwości.

Policja prowadzi śledztwo w sprawie brutalnego, podwójnego morderstwa.

Ofiarami są rodzice Maksa Hajdera, a on bez wątpienia jest sprawcą. Wiadomo również, że za zabójstwem rodziców Maksa kryje się coś więcej niż zbrodnia w afekcie.

Licealista powoli opowiada policji o swojej rodzinie i dramacie, który toczył się za zamkniętymi drzwiami ich domu.

Czy powinni mu zaufać i uwierzyć w historie, które mrożą krew w żyłach?

Czy chłopak mówi im całą prawdę?

Choć książka opowiada o potwornych rzeczach [Adres usunięty]. o przemocy fizycznej i psychicznej, o uzależnieniach czy o prześladowaniach rówieśniczych czyta się ją doskonale.

Marcel Moss - lubicie jego twórczość, czy raczej przechodzicie obok książek tego autora obojętnie?

Max Hajder to nastolatek. Pewnego dnia policja zastaje go w domu w obecności trupów matki, ojca i brata. Mnóstwo krwi, nieciekawy widok. Do tego nastolatek, który trafił do aresztu jako podejrzany, podejmuje się próby samobójczej. Na szczęście nieudanej. Jaka kryje się za tym historia? Czy warszawscy śledczy dojdą do meritum? A może będzie im zależało wyłącznie na tym, by uznać go za winnego, posłać do więzienia i zamknąć akta sprawy?

JUŻ NIKT MNIE NIE SKRZYWDZI to najnowsza powieść Marcela Mossa, która należy do uniwersum Liceum Freuda, jednak śmiało można ją czytać, jako osobną powieść. Co ważne, głównymi bohaterami w tym przypadku są licealiści innego liceum.

Fabuła książki kręci się wokół najważniejszego tematu, czyli zbrodni. Jednak akcja nie jest prowadzona w sposób tradycyjny. Śledczy skupiają się bowiem na historii opowiadanej przez nastolatka, który po nieudanej próbie samobójczej w otoczeniu szpitalnych ścian postanawia wyznać wszystko, jednak zanim to nastąpi, musi podkreślić nieciekawe tło wydarzeń. A trochę tego jest.

W powieści Marcel Moss nie boi się poruszać tematu przemocy. Fizycznej, jak psychicznej. Tej w domu, jak i tej, która ma miejsce w szkole. Przemoc rodzicielska, przemoc rówieśnicza, jak udowadnia autor podając konkretne dane, towarzyszy nam każdego dnia. Statystyki na wstępie każdego rozdziału zatrważają, podobnie jak historia, która zrodziła się w głowie autora. We mnie rodziło się sporo emocji - przede wszystkim współczucie, strach, ból, ale też zupełne niezrozumienie dla tego, jak można być tak okrutnym dla własnego dziecka, dla swojego kolegi. Jednak nie brakuje tam też pozytywów - przyjaźni, która potrafi przetrwać wiele czy matczynej miłości. Bohaterowie powieści są mocno zagubieni, potrzebują wsparcia, jednak żaden z nich nie jest w stanie poprosić o pomoc. A zbiegi okoliczności wręcz przytłaczają.

Mogę Wam z czystym sumieniem polecić tę książkę. Może nie ubawicie się przy niej po pachy, ale z pewnością otworzy ona oczy na mnóstwo aspektów. Może ktoś z nas spojrzy na sąsiada, kolegę z ławki nieco inaczej?

"Już nikt mnie nie skrzywdzi" to piąty tom serii "Liceum Freuda", choć samego liceum jest tu mało. Historia ta dotyczy Maksa Hajdera, który w tracie kłótni atakuje całą swoją rodzinę. Co skłoniło nastolatka do takiej agresji?

Marcel Moss, jak w każdej swojej książce, porusza aktualne problemy naszego społeczeństwa. W przypadku tejże powieści są to [Adres usunięty]. znęcanie się rówieśników nad osobą słabszą, wykluczoną z grona kolegów i koleżanek, przemoc fizyczna i psychiczna, używki, niesłuszne obwinianie o śmierć i konsekwencje z tym związane w gronie rodzinnym. Strata, żałoba, niesłuszna wina i kara trwające latami doprowadzają do destrukcji rodziny, która przed wypadkiem była normalna, szczęśliwa, bezprzemocowa.

Mrok i ogromny ból wylewa się z kart książki, która porusza niezwykle trudną tematykę. Historia opowiedziana z perspektywy bohatera porusza do głębi i wywołuje refleksje, jednocześnie chcąc ulżyć mu w bólu mszcząc się na jego oprawcach.

Napięcie wyczuwalne jest od początku do samego końca i nie sposób przewidzieć finału. Marcel Moss przy każdej powieści pozostawia czytelnika z satysfakcją płynącą ze zwrotu akcji i tak samo jest w przypadku "Już nikt mnie nie skrzywdzi". Czyta się sprawnie dzięki krótkim rozdziałom, nieustającej akcji i lekkości pióra Autora. Kolejna dobra książka w wykonaniu Marcela Mossa, którą z czystym sumieniem polecam.

🌿 Maks Najder trafia do aresztu, po tym, jak w jego domu odnaleziono ciała zamordowanych rodziców, oraz brata, który trafia do szpitala w bardzo ciężkim stanie. Na miejscu zbrodni odnaleziono nóż z odciskami palców chłopaka. Po traumatycznych przeżyciach Maks postanawia odebrać sobie życie, po nie udanej próbie zapada w śpiączkę. Po przebudzeniu próbuje przypomnieć sobie szczegóły tej tragedii, tym samym opowiadając policjantom momenty z własnego życia, które było pełne tortur psychicznych i fizycznych dopuszczanych przez ojca. 🌿

.

Wielki powrót do mojej ulubionej i niezawodnej serii Liceum Freuda. Uwielbiam czytać książki o nastolatkach, ich problemach, rozterkach, z kolei autor potrafi je przedstawić w tak fenomenalny sposób, że nie sposób przejść obok nich obojętnie. W tym przypadku nawet się nie spodziewałam, że będzie tu poruszony tak mocny temat, jak agresja i przemoc w rodzinie. Marcel jest niezawodny w tworzeniu mocnych i szokujących historii, po których ciężko się otrząsnąć. Każda z opowiedzianych przez niego historii to jest odrębny i bardzo ważny temat, z którymi zmagają się nastolatkowie. O takich rzeczach trzeba mówić głośno i to próbuje robić Marcel tworząc, takie wstrząsające thrillery.

.

Fabuła bardzo trudna i przejmująca, mocno oddziałująca na wyobraźnię i psychikę czytelnika. Pokazuje, do czego zdolny jest człowiek, który krzywdzi własną rodzinę psychicznie i fizycznie. Gnębi ją, upokarza na każdym kroku, czerpie z tego przyjemność. Przemoc domowa jest wykorzystaniem własnej przewagi sił wobec członków własnej rodziny, ma ona na celu zranienie i spowodowanie cierpienia. Ofiarą tego jest główny bohater i jego matka, którzy nie potrafią postawić się swojemu oprawcy.

.

Książka, którą nie sposób odłożyć, wciąga od początku do ostatniej strony. Jest to historia, która chce zostać wysłuchana!

Liceum Freuda to moja ulubiona seria autora, więc przeczytanie kolejnej książki z tej grupy było oczywistością.

Marcel jak zawsze pozornie niezależną historię połączył w wyśmienity sposób z główną osią serii. Mamy tu nawiązania do poprzednich książek, akcja się z nimi zapętla.

Książka jednak sama w sobie biegnie dwutorowo i nie są to korytarze Freuda. Szpitalne teraz przeplatane jest ze wspomnieniami Maksa. Wspomnieniami bolesnymi, przesiąkniętymi łzami, strachem i naznaczonymi tragedią.

Kurcze. Chyba nie ma słów, aby w pełni oddać ból i pękające serce tej książki. Z każdą opowieścią Marcela powtarzam, że jego książki powinny bym omawiane w szkole jako lektury.

Znęcanie się, alkoholizm, [Adres usunięty], śmier€, szantaże, uzależnienia i nastoletnia bezradność.

Nie wiem co bardziej mnie przerażało. Ojciec brutal i skończonym skur... potwór czy ociekający jadem nastolatkowie udający królów świata.

Serce pękami mi nad losem Maksa. Ta książka mnie przygniotła i roztrzaskała na kawałki.

Ta książka jest potrzebna.

Ta opowieść otwiera oczy.

Ta historia może się dziać za drzwiami Twojego sąsiada.

Proszę, nie bądźmy obojętni.

Proszę, nie poddawaj się.

Proszę, sięgnij po pomoc i rozmawiaj.

Nie czekaj, reaguj. Zadzwoń pod numer zaufania, centrum wsparcia, 112...

Chyba nikt się nie spodziewał, że seria Liceum Freuda zostanie rozbudowana aż na tyle tomów a jednak dobra pass Marcela Mossa trwa i jego historia wciąż pochłania bez reszty. Ponownie sięgamy po odpowiedzi co wydarzyło się na szkolnych korytarzach i obserwujemy jak młode umysły zmieniają się pod wpływem przeżytych doświadczeń.

Autor sięga po ciekawe pomysły, skrupulatnie realizuje swój plan i zaskakuje czytelników wykorzystanym potencjałem serii. To zestaw kryminałów, które zaciekawią każdego fana gatunku, ponieważ podczas lektury dochodzi do wielu nieszablonowych wydarzeń, w napięciu trzyma nas odpowiedni klimat a całość dopinają bohaterowie, którzy ewidentnie mają coś do ukrycia. Po nitce do kłębka zmierzamy w stronę wyjaśnienia zagadki, ale finał wydaje się i tak lepiej poprowdzony niż sami zakładaliśmy.

Maks Hajder był spokojnym nastolatkiem wpisującym się w tłum rówieśników. Jednak pewnego dnia dopuścił się niewyobrażalnej zbrodni, zaatakował bowiem swoją rodzinę. Sam targnął się na swoje życie, jednak zapadł w śpiączkę i tuż po przebudzeniu stracił pamięć. Prowadzący śledztwo robili wszystko, by zrozumieć całą sytuację, ale ich wątpliwości rozwiały dopiero przebłyski wspomnień Maksa i jego wyznania o przemocy fizycznej oraz psychicznej jaką zaznał w domu. Spowiedź chłopaka okazała się przerażająca i nawiązująca do przemilczanych współczesnych problemów pozwalając, by czytelnik nie był obojętny na zło zakorzenione w naszym świecie.

Wydaje się, że wszystko jest ze sobą połączone bardziej niż dostrzegamy to na pierwszy rzut oka. W przypadku pozostałych książek w serii autor wyczulił nas już na odpowiednie kwestie a jednak wciąż potrafi uderzyć w odpowiednim momencie oraz wprowadzić kontrolowany chaos. Fabuła często gra na emocjach, ponieważ czytelnik bardzo łatwo potrafi utożsamić się z tym co dzieje się dookoła i zrozumieć problemy bohaterów a w dodatku ich sylwetki przedstawione są w tak ciekawy oraz wiarygodny sposób, że z rosnącą przyjemnością patrzymy jak zmieniają się na naszych oczach. Wszystko w tej książce zostało odpowiednio przygotowane i zaplanowane, aby nuda nie miała tu wstępu.

Piąty tom utrzymuje równie wysoki poziom co poprzedniczki. Marcel Moss wykazał się talentem oraz pomysłowością i stworzył intrygującą fabułę dla "Już nikt mnie nie skrzywdzi". Zazwyczaj nie zastanawiamy się co dzieje się w szkole naszych dzieci, nie zakładamy, że nad ich głowami wisi nieuchronna tragedia, pokładamy bowiem zaufanie w nauczycielach. Nie zawsze jednak wygląda to tak sielankowo a młodzi bohaterowie udowadniają nam, że mają wiele prywatnych sekretów, które nigdy nie powinny wyjść na jaw.

"Już nikt mnie nie skrzywdzi" to piąta część serii o Liceum Freuda, ale spokojnie możecie ją czytać jako oddzielny druk, nie znając poprzednich tomów.

Rodzinna tragedia, dom pełen przemocy i tajemnica dnia, który zmienił wszystko.

Licealista, Maks, wzywa pomoc do swojego domu. Przybyłe na miejsce służby zastają go siedzącego pośrodku zakrwawionych ciał: ojca, matki i brata. Chłopak zostaje zatrzymany i próbuje odebrać sobie życie. Zostaje odratowany i po wybudzeniu ze śpiączki śledczy próbują poznać prawdę o zajściu, które rozegrało się w domu. On jednak nie chce od razu odpowiedzieć na ich pytania. Chce przedstawić wydarzenia na własnych warunkach, opowiadając swoją historię.

Mogłoby się wydawać, że historia ta jest zbyt drastyczna, że patolo opowiadana przez Maksa nie mogłaby rozegrać się w rzeczywistości. Czy aby na pewno? Statystyki aktów związanych z przemocą i poglądów Polaków na ten temat, przedstawiane na początku każdego rozdziału, są zatrważające. W głowie się nie mieści, że problem agresji (również tej rówieśniczej) i przemocy domowej osiąga taką skalę w dzisiejszych czasach, przy tak medialnie nagłośnionym problemie i konsekwencjach jakie niesie za sobą przemoc. Niesłychane. Dramaty rozgrywające się w naszym kraju powinny skłonić nas do przeanalizowania postaw, a mam wrażenie, że niczego nas nie uczą.

Znając dobrze twórczość Marcela wiedziałam, że mogę spodziewać się mocnej lektury. Ten tom poruszył mnie jednak najbardziej z całej serii. Choć mam chwilami wrażenie, że jestem już chyba za stara, bo problemy młodzieży omawiane w poszczególnych tomach Liceum Freuda są dla mnie coraz bardziej odległe i rozwiązanie części z nich z perspektywy osoby dorosłej, posiadającej pewne doświadczenie życiowe, również to w zakresie radzenia sobie z agresją, wydaje się dość proste. Ta książka jednak mocno mną wstrząsnęła. Czytałam ją z zapartym tchem, choć fabuła jest bardzo bolesna i niektórym wrażliwym czytelnikom ciężko będzie przez nią przebrnąć.

APETYT SADYSTY ROŚNIE WRAZ Z INTENSYWNOŚCIĄ STOSOWANIA PRZEMOCY

Wielki powrót serii Liceum Freuda. Jest to podobnie jak WSZYSCY MUSZĄ ZGINĄĆ dodatkowy tom tego cyklu i można go czytać bez znajomości wcześniejszych trzech tytułów.

Tym razem historia skupia się na jednym z licealistów – Maksie Hajderze. W trakcie rodzinnej awantury chłopak sięga po nóż i atakuje najbliższych. Na miejscu ginie ojciec i matka, młodszy brat trafia w ciężkim stanie do szpitala. Po kilku dniach Maks chce popełnić samobójstwo. Lekarze ratują chłopaka. Jeszcze w szpitalu zostaje przesłuchany przez policję. Okazuje się, że nie wiele pamięta z dnia tragedii. Zaczyna natomiast opowiadać co działo się w jego domu zanim doszło do zbrodni. Mundurowi są przerażeni o tym co usłyszeli. Okazuje się, że za drzwiami domu idealnej z pozoru rodziny działo się wiele bardzo złych rzeczy.

Historia jest naprawdę mocna, dramatyczna, wstrząsająca Czytelnikiem. Myślę, że jest to naprawdę bardzo dobry powrót tego cyklu. Autor sięgną po trudny temat jakim jest przemoc fizyczna i psychiczna w domu rodzinnym. Towarzyszą temu awantury, kłótnie, alkoholizm, krzywda dzieci. Można powiedzieć zdeptanie człowieka. Marcel Moss pokazuje też jak jedno wydarzenie może wywrócić do góry nogami życie całej rodziny. Zmienić wszystko. Wywołać dalekosiężne konsekwencje i zburzyć świat młodego człowieka. To co działo się w domu Maksa – przeraża. Ojciec był wobec niego i żony bezwzględny: pobicia, wyzwiska, gwałt, demolowanie domu, wieczne awantury i pretensje. Bardzo ważną postacią w tej historii jest też matka Maksa – kobieta nie chce nikogo prosić o pomoc, zakazuje ujawniania prawdy o tym co dzieje się w domu i jakim człowiekiem jest jej mąż. Do ostatniego momentu wierzy, że coś się zmieni na lepsze.

Cała fabuła jest teoretycznie fikcją literacką. Ale tak naprawdę nie ma się co oszukiwać mogłaby wydarzyć się naprawdę. A co najbardziej przeraża – takie rzeczy dzieją się bardzo często. Każdy rozdział rozpoczyna się danymi statystycznymi dotyczącymi przemocy. Fakty mówią same za siebie! JUŻ NIKT MNIE NIE SKRZYWDZI to bardzo ważna i potrzebna pozycja wśród wszystkich tytułów napisanych przez Autora. Brawo dla Marcela Mossa za odwagę, przekaz, krzyk w sprawie przemocy.

Od zawsze miałam trudności z czytaniem takich treści. Jestem chyba zbyt wrażliwa na krzywdę wyrządzaną bezbronnym, niewinnym dzieciom. Nigdy nie zrozumiem, jak można bić SWOJE DZIECI, jak można zabierać im bezpieczeństwo, dzieciństwo, azyl… miejsce, w którym powinny czuć się bezpiecznie, do którego chce się wracać, zamieniają w istne piekło. Książka na pewno nie dla każdego, jest tutaj dużo bólu, cierpienia, niezrozumienia, strachu… 

Zakończenie jak dla mnie nie było zaskakujące, aczkolwiek dużo się tutaj dzieje to fakt. Mnóstwo zwrotów akcji, pełno wzruszających i bolesnych momentów. Moment, który najbardziej zapada w pamięci, to ten gdy dziecko prosi mamę, by ta nie zostawiała go z agresywnym ojcem. Później dzieje się piekło… naprawdę ciężko mi o tym pisać, a jeszcze ciężej było to czytać…

Po przeczytaniu książki długo problem przemocy domowej siedzi w głowie. Pamiętajcie- reagujmy. Nie bądźmy obojętni na krzywdę drugiego człowieka. Tak niewiele, a możemy komuś uratować życie... dosłownie i w przenośni. 

Mnie się ta książka podobała mimo swojej brutalności i smutnego tematu. Wciągająca, czekałam na zakończenie z zapartym tchem, kibicowałam dzieciakowi mimo wszystko, do samego końca. 

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.

Współpraca.

To była dla mnie bardzo ciężka książka. Ale zdecydowanie w takim wydaniu uwielbiam autora.

W tej książce nie znajdziemy podziału na części. Ani różnych historii pomieszanych i później połączonych w całość. Ale autor i tak mnie, zszokował.

Maks cierpi w czterech ścianach. Po tragedii, jaką spotkała rodzina, ojciec popadł w alkoholizm i zaczął znęcać się nad rodziną. Na pozór idealny tatuś, idealna rodzina. Nikt nie wiedział, że ten chłopak każdego dnia walczy o przeżycie, tak samo jak jego matka. Do tego wszystkiego przychodzą problemy w szkole z rówieśnikami, którzy go szantażują i namawiają do różnych rzeczy. I jak to nastolatek szuka pomocy w internecie.

Książka zdecydowanie trafia w sedno problemów na świecie. Ponieważ mało kto przyzna się do problemów w domu. A niestety tak jak w tej książce wszystko będzie miało swoje konsekwencje i prowadzić może to do tragedii. Moim zdaniem autor jest mistrzem w przelewaniu na papier trudnych tematów. Mroczną stronę autora czytam zawsze błyskawicznie. Zamykam się na świat i żyje książką.

Dodatkowy plus to na końcu książki mały wywiad z psychologiem i można tam uzyskać odpowiedzi na ważne pytania.

To była dla mnie bardzo ciężka książka. Ale zdecydowanie w takim wydaniu uwielbiam autora.

W tej książce nie znajdziemy podziału na części. Ani różnych historii pomieszanych i później połączonych w całość. Ale autor i tak mnie, zszokował.

Maks cierpi w czterech ścianach. Po tragedii, jaką spotkała rodzina, ojciec popadł w alkoholizm i zaczął znęcać się nad rodziną. Na pozór idealny tatuś, idealna rodzina. Nikt nie wiedział, że ten chłopak każdego dnia walczy o przeżycie, tak samo jak jego matka. Do tego wszystkiego przychodzą problemy w szkole z rówieśnikami, którzy go szantażują i namawiają do różnych rzeczy. I jak to nastolatek szuka pomocy w internecie.

Książka zdecydowanie trafia w sedno problemów na świecie. Ponieważ mało kto przyzna się do problemów w domu. A niestety tak jak w tej książce wszystko będzie miało swoje konsekwencje i prowadzić może to do tragedii. Moim zdaniem autor jest mistrzem w przelewaniu na papier trudnych tematów. Mroczną stronę autora czytam zawsze błyskawicznie. Zamykam się na świat i żyje książką.

Dodatkowy plus to na końcu książki mały wywiad z psychologiem i można tam uzyskać odpowiedzi na ważne pytania.

To była dla mnie bardzo ciężka książka. Ale zdecydowanie w takim wydaniu uwielbiam autora.

W tej książce nie znajdziemy podziału na części. Ani różnych historii pomieszanych i później połączonych w całość. Ale autor i tak mnie, zszokował.

Maks cierpi w czterech ścianach. Po tragedii, jaką spotkała rodzina, ojciec popadł w alkoholizm i zaczął znęcać się nad rodziną. Na pozór idealny tatuś, idealna rodzina. Nikt nie wiedział, że ten chłopak każdego dnia walczy o przeżycie, tak samo jak jego matka. Do tego wszystkiego przychodzą problemy w szkole z rówieśnikami, którzy go szantażują i namawiają do różnych rzeczy. I jak to nastolatek szuka pomocy w internecie.

Książka zdecydowanie trafia w sedno problemów na świecie. Ponieważ mało kto przyzna się do problemów w domu. A niestety tak jak w tej książce wszystko będzie miało swoje konsekwencje i prowadzić może to do tragedii. Moim zdaniem autor jest mistrzem w przelewaniu na papier trudnych tematów. Mroczną stronę autora czytam zawsze błyskawicznie. Zamykam się na świat i żyje książką.

Dodatkowy plus to na końcu książki mały wywiad z psychologiem i można tam uzyskać odpowiedzi na ważne pytania.

Maks to licealista, który w trakcie kłótni, atakuje nożem domowników. Kilka dni po zatrzymaniu, chłopak usiłuje popełnić samobójstwo. Wkrótce Maks zaczyna mówić. To, co wyznaje przyprawia o gęsią skórkę...

✨✨✨

To moja pierwsza styczność z książkami autora. Jednak teraz rozumiem, dlaczego tak wiele osób kocha Jego książki. Niesamowite emocje, które towarzyszą od początku do końca książki, są nie do opisania. Wieczór spędziłam na rozmyślaniu o tym, co właśnie przeczytałam. Niesamowita historia skłaniająca do refleksji.

Maks przeszedł przez piekło na ziemi. Ojciec go nienawidził. Matka nie umiała obronić. Brat był po stronie ojca... Do tego w szkole jeden palant miał na niego haka i Maks robił to co mu kazano. To okropne, jak wiele musi czasem znieść jedna osoba. Nastolatek powinien czuć rodzinne ciepło, miłość i spokój. W szkole natomiast wsparcie i chęć do tego by się rozwijać. Maks nie miał żadnej z tych rzeczy. Bity, poniżany, bez szansy na lepsze jutro. Oparcie miał jedynie w przyjacielu.

Okropne jest to, jak wiele dzieciaków zmaga się z podobnymi sytuacjami w domu. Jak wielu z nich jest bitych, obrażanych, a nawet gwałconych. Nie mają absolutnie żadnego wsparcia. Placówki szkolne to nie obchodzi, nie reagują. Nikt nie chce kłopotów. Obudźmy się w końcu! Nie bądźmy nieczuli, kiedy komuś dzieje się krzywda.

Myślę, że tę książkę powinien przeczytać każdy rodzic. Sama miałam łzy w oczach, kiedy Maks prosił mamę by ta nie zostawiała go samego z ojcem. Łzy cisnęły mi się do oczu, a serce łomotało w piersi z żalu i rozpaczy. Strach Maksa przeszedł bezpośrednio na mnie. Czułam to, jakby była przez chwilę nim.

Ta książka daje niesamowicie wiele do myślenia. Przeczytajcie ją, proszę 🙏

W domu licealisty Maksa Hajdera dzieją się okropne rzeczy, które doprowadzają do śmierci jego rodziny. W areszcie chłopak targa na swoje życie, a po przebudzeniu, nie jest w stanie powiedzieć, co się wydarzyło tamtego tragicznego dnia. Prowadzący śledzwo próbują odkryć, co naprawdę się stało.

"Już nikt mnie nie skrzywdzi" to jest nieme wołanie o pomoc. Maks Hajder nie dość, że był krzywdzony w szkole to również i w domu przechodził katusze. Nikt nie dostrzegał tego, co się dzieje z chłopakiem i nikt nie był w stanie mu pomóc. Najgorsze w tym wszystkim jest, że największy ból zadawały mu osoby, które powinny go chronić za wszelką cenę. Ojciec się nad nim znęcał fizycznie i psychicznie, ale osobiście uważam, że największe cierpienie zadawała mu matka, która go urodziła i nic z tym nie robiła, zamiatała sprawę pod dywan. Sama również była krzywdzona, ale miałam wrażenie, że jest jej to wszystko obojętne, godziła się na to i nadal w tym wszystkim tkwiła.

Cała historia jest opowiedziana w przerażający, a zarazem realistyczny sposób. Cholernie przykre jest to, że takie sytuacje mają miejsce naprawdę i to coraz częściej. Przemoc zarówno psychiczna jak i fizyczna dotyka setki osób każdego dnia, a statystyki, które przedstawił nam autor przy każdym z rozdziale, sprawiły, że zrobiło mi się słabo. Jak to w ogóle jest możliwe? Dlaczego do tego dopuszczamy?

"Już nikt mnie nie skrzywdzi" to naprawdę mocny thriller, który daje do myślenia. Książka jest 5 z cyklu "Liceum Freuda", ale spokojnie można ją czytać całkowicie oddzielnie. W tej części poznajemy historię Maksa, który uczęszcza do zupełnie innego liceum, a jedynie przez chwilę pojawiają się w niej uczniowie Freuda. Chłopiec opowiada śledczym o tym, jak wyglądało jego życie, powoli dochodząc do wydarzeń z ostatniego dnia. Autor nie szczędzi brutalnych opisów, a niektóre sytuacje wywołały u mnie obrzydzenie i gęsią skórą, a także szok i niedowierzenie. To było za dużo jak na jedną osobę i to jeszcze dziecko.

Zakończenie jak to u Marcela było nieco pogmatwane, ale i nieoczywiste. Ciężko mi ocenić, czy było one na plus, czy minus.

„Jedynym sposobem na uwolnienie się od swoich oprawców jest przejęcie kontroli nad narracją”.

Marcel Moss powraca z nowym niepokojącym thrillerem i z marszu, w swój autorski sposób, wrzuca nas w brutalną rzeczywistość ludzi stojących nad przepaścią, uwięzionych w „więzieniu” strachu, skutych milczeniem, dźwigających ciężar cierpienia, kolebiących się na emocjonalnej huśtawce, przerażonych, bezsilnych, sparaliżowanych słabościami..

Maks Hajder jest warszawskim licealistą. Na pozór zwyczajnym siedemnastolatkiem. Ma nie najgorsze oceny. Pochodzi z szanowanej rodziny. Jednak pewnego pamiętnego dnia w trakcie rodzinnej awantury, chłopak w przypływie szału atakuje swoich bliskich.. zabija ojca i matkę, ciężko rani ośmioletniego brata. Przybyła na miejsce policja zastaje Maksa siedzącego pomiędzy ociekającymi krwią ciałami. Tydzień później chłopak próbuje targnąć się na swoje życie. Po jakimś czasie, chcąc nie chcąc w końcu zbiera się na odwagę, by opowiedzieć historię swojego krótkiego, ale jakże smutnego i przerażającego życia..

Sprawa Maksa Hajdera staje się dla śledczych zderzeniem z okrucieństwem. Autor maluje nam przed oczami tragiczny obraz rodziny i jej poszczególnych członków – wyjaskrawiony, dosadny, krzykliwy, przerażająco realny..

Marcel Moss po raz kolejny bez kompromisów wchodzi w świat młodych ludzi i ich problemów. Domaga się wysłuchania. Pokazuje jak łatwo przekroczyć pewne granice zza których nie ma już powrotu. Uzmysławia rzeczy, na które nie mamy się wpływu i te, które można kształtować, ale żeby to zrobić, trzeba je najpierw dostrzec..

„Już nikt mnie nie skrzywdzi” to kolejny, do bólu współczesny i nowoczesny, thriller psychologiczny autorstwa Marcela Mossa, który naprawdę warto przeczytać.

Polecam.

" [...] Nie ma dla mnie miejsca na tym świecie [...] "

Najnowsza książka Marcela Mossa"Już nikt mnie nie skrzywdzi" jest najmocniejszym tomem z cyklu "Liceum Freuda". To bardzo mroczna i przerażająca historia. Omawiane są tutaj dwa bardzo trudne tematy: przemoc w rodzinie i przemoc wobec rówieśników. Niestety mimo tego, że mamy XXI wiek ludzie nadal są zacofani i wyżywają się na młodszych i słabszych osobach. Autor w idealny sposób to przedstawił. Jego bohater niestety nie ma lekko w życiu. Wpada z deszczu pod rynnę. Było mi go szkoda. Nigdy nie powinno dochodzić do takich sytuacji, w których dzieci boją się własnych rodziców. To oni swoim dzieciom powinni przekazywać miłość, a nie strach i nienawiść. To drugie procentuje i potem dziecko odreagowuje na słabszych kolegach.

Ta powieść tak mną wstrząsnęła, że długo po jej przeczytaniu nie mogłam się uspokoić. Chyba o to chodziło autorowi. Chciał w ten sposób wstrząsnąć swoimi czytelnikami. Ludzie, obudźcie się. Przestańcie znęcać się fizycznie i psychicznie nad drugim człowiekiem. Odstawcie używki, po których zamieniacie się w prawdziwe potwory. I po prostu bądźcie kochającymi rodzicami. Dzieci się same na ten świat nie pchały. A teraz kilka słów do osób, które znęcają się fizycznie i psychicznie nad młodszymi koleżankami i kolegami. Czy chcielibyście, żeby wasze przyszłe dzieci przeżywały podobny ból i strach, które zadajecie innym osobom? A może chcecie, żeby wasza ofiara stała się waszymi katami. Zastanówcie się, do czego dążycie. Nie ma zgody na żadną przemoc. I nie szantażujcie innych osób, bo to też wam na dobre nie wyjdzie.

Poczytajcie, jak Marcel Moss rozwiązał oba problemy. Czy ofiary stały się katami? A może to kaci wykończyli swoje ofiary.

Dobrze, że autor w swojej najnowszej powieści przytacza prawdziwe statystyki dotyczące omawianego tematu. To też wami wstrząśnie. Tej książki nie da się czytać bez łez, chyba że jest się osobą pozbawioną ludzkich uczuć.

Ta książka jest bardzo ważna i każdy powinien ją przeczytać. Polecam ją młodzieży i wszystkim osobom uzależnionym od używek. Może dzięki Marcelowi Mossowi przestawią się wam klepki i wskoczą na właściwe miejsca.

Zobaczcie, jak skończyli bohaterowie tej książki.

Zanim podniesiecie ręce na najbliższe wam osoby, głęboko zastanówcie się, czy warto.

Jeżeli lubicie mocne psychologiczne thrillery, to śmiało sięgnijcie po tę historię.

Wielkie brawa dla Marcela Mossa. Z książki na książkę jesteś coraz lepszy. Cieszę się, że poruszasz ważne i trudne tematy. Wspaniale, że przytacza prawdziwe statystyki. Może dzięki takim autorom jak Marcel Moss, jakiś rodzić pójdzie po rozum do głowy, a mięśniak odpuści słabszemu.

Nie bądźmy obojętni na zło. Jeżeli słyszycie, że u waszych sąsiadów źle się dzieje, to nie bójcie się dzwonić po pomoc. Może w ten sposób uratujecie ludzkie życie i zapobiegniecie tragedii.

Warto przyjrzeć się głównemu bohaterowi Maksowi Hajderowi, jego rodzinie i znajomym. Jakim człowiekiem jest Maks? Co takiego go spotkało? Dlaczego doszło do ogromnej tragedii i kto jest za nią odpowiedzialny?

Kolejną ważną postacią w tej książce jest policjantka Liwia. Koniecznie musicie ją poznać.

Zakończenia oczywiście wam nie mogę zdradzić, ale powiem jedno, warto dotrwać do końca. Jak już pisałam, przygotujcie sobie chusteczki. Będą wam potrzebne. Przynajmniej ja ich potrzebowałam.

Czy wiedzieliście, że 41% dzieci doświadcza przemocy ze strony bliskich dorosłych, zaś 57% ze strony rówieśników? Przerażające dane.

Warto rozmawiać ze swoimi dziećmi. W dobie internetu występuje coś takiego, jak cyber przemoc. Czy rozmawiacie o tym z waszymi dziećmi? Czy raczej twierdzicie, że waszych dzieci ten problem nie dotyczy? W książce "Już nikt mnie nie skrzywdzi" autor podaje konkretne dane na ten temat.

A teraz zapamiętajcie ważne numery:

116 111 - telefon zaufania dla dzieci i młodzieży. Jeżeli macie podobne problemy, jak nasz główny bohater, to koniecznie zadzwońcie pod ten numer. Linia jest czynna 24 godziny na dobę 7 dni w tygodniu.

116 123 - Telefon zaufania dla osób dorosłych w kryzysie emocjonalnym. Ten numer jest czynny od poniedziałku do piątku od 14 do 22. Połączenie jest bezpłatne.

112 - numer alarmowy, pod który dzwonimy w razie zagrożenia życia i zdrowia.

Zachęcam was do przeczytania najnowszej książki Marcela Mossa "Już nikt mnie nie skrzywdzi".

Już dawno nie czytałam książki autorstwa Marcela Mossa. Gdy tylko zobaczyłam zapowiedzi "Już nikt mnie nie skrzywdzi" wiedziałam, że muszę ją przeczytać. I przeczytałam. I to piorunem, bo nie zajęło mi to więcej niż 24 godziny. Ale nie ma co się dziwić. Takie są książki autora. Nieodkładalne. Ciężko się od nich oderwać.

Marcel Moss doskonale wie, jak zahipnotyzowac czytelnika i sprawić, że o jego książkach trudno zapomnieć. Dodatkowo porusza bardzo trudne tematy. Takie, o których głośno się nie mówi. Takie, które dzieją się tuż obok nas.

Przemoc ze strony bliskich czy rówieśników. Autor dogłębnie wprowadza nas w sytuację Maksa i jego rodziny, ale także tego, co dzieje się w jego szkole. Wzbudza współczucie wobec nastolatka. Wiele scen przeraża. Obok tej historii nie da się przejść obojętnie. Polecam bardzo!

Książki pana Marcela z tej serii poruszają trudne tematy dotyczące nastolatków. Pamiętam, że po przeczytaniu pierwszego tomu, czułam się, jakby ktoś nałożył mi na barki ogromny ciężar. Tym razem jest podobnie. I to nie dlatego, że książka jest zła czy że mi się nie podobała. Absolutnie nie! Po prostu niektóre z poruszanych tematów są mi bliskie. Straciłam kolegę, który targnął się na swoje życie po zawodzie miłosnym. Sama nie miałam łatwo w szkole i wiem, jak trudno jest, gdy zostajesz sam z problemami. Ta książka to trochę podróż w czasie do tamtych chwil. Wiedzieliście, że w 2019 roku w województwie wielkopolskim na jedno łóżko na całodobowym oddziale opieki psychiatrycznej przypadało aż 14118 dzieci?? Przecież to jest nie do pomyślenia! Książka oprócz wciągającej i przepełnionej bólem historii Maksa i jego rodziny zawiera informacje jak ta przedstawiona wyżej w formie króciutkiej notatki poprzedzającej każdy rozdział. Po raz kolejny utwierdzam się w przekonaniu, że potwory istnieją, mają imię i wyglądają jak sąsiad, pani z kiosku, nastolatek z klatki obok czy szanowany lekarz. Są wśród nas. I karmią się strachem i bólem innych… Czuję zimne dreszcze na myśl, że takie historie dzieją się naprawdę, jednak wystarczy włączyć internet, by zalała nas masa podobnych doniesień. Książkę polecam każdemu, bo chociaż brutalna, pokazuje bardzo realny problem i pomoże uczulić na sygnały w prawdziwym życiu.

Marcel Moss jest nie tylko pisarzem. Jest głosem oraz sumieniem współczesnej młodzieży. Jak mało kto, potrafi wczuć się w problemy młodych ludzi – nazwać je, opisać, a co najważniejsze uświadomić nam ich istotę, otworzyć oczy, aby móc stawić im czoła. W Książce „Już nikt mnie nie skrzywdzi” autor uwypukla problemy, z jakimi boryka się dziś młody człowiek. Lecz warto dodać, że można ją zaadresować nie tylko do młodego czytelnika, który może w tych historiach znaleźć wsparcie w działaniu. Zdecydowanie warto, aby sięgnęli po nią również starsi czytelnicy, którzy mogą uświadomić sobie, z jakimi trudnościami zmierza się dziś młody człowiek.

Na kartach thrillera „Już nikt mnie nie skrzywdzi” poznajemy historię warszawskiego licealisty Maksa Hajdera. Pewnego dnia podczas rodzinnej awantura chłopak zaatakował nożem domowników. Jego rodzice zginęli na miejscu, a młodszy brat trafił do szpitala. Przybyła na miejsce zdarzenia policja odnajduje chłopaka siedzącego przy zwłokach swoich rodziców. Wszystko wskazuje na to, że nie jest on świadomy czynu, którego się dopuścił. Tydzień po feralnym wydarzeniu Maks próbuje popełnić samobójstwo, w wyniku czego zapada w śpiączkę. Po przebudzeniu się nie jest w stanie przypomnieć sobie wydarzeń ostatnich dni.

Dlaczego uchodzący za kulturalnego chłopaka Maks dokonuje morderstwa na swoich rodzicach? Jakie dramaty miały miejsce za zamkniętych drzwiami rodziny Hajderów? Czy nastolatek był katem, czy może ofiarą? Kim jest tajemnicza grupa zwana Armią Pokrzywdzonych? Czy to faktycznie Maks dopuścił się makabrycznej zbrodni? Koniecznie znajdźcie odpowiedzi na te pytania i sięgnijcie po książkę „Już nikt mnie nie skrzywdzi”. Każda kolejna przekładana strona tej książki otwiera przed nami mroczną stronę rodziny Hajderów.

Warto dodać, że tą historią autor uwypukla temat przemocy domowej. Często za ścianą tak zwanej „porządnej rodziny” odbywają się ludzkie dramaty, o których nie mamy pojęcia. Dlatego warto reagować, gdy pojawią się niepokojące sygnały. A ta książka może być dla nas dzwonkiem do tego, by włączyć swoją czujność. Co ważne historia Maksa Hajdera, choć jest wymysłem twórczej kreatywności Marcel Mossa, niestety może być odwzorowaniem wielu prawdziwych historii, od których odrywamy wzrok. Niech najnowsza książka autora będzie otwarciem oczu na krzywdę wyrządzaną z rąk tych, którzy powinni zapewnić bezpieczeństwo, a nie strach i lęk.

Książka „Już nikt mnie nie skrzywdzi” ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia Mroczna Strona

Dziś przychodzę do Was z recenzją najnowszej powieści jednego z moich ulubionych autorów - Marcela Mossa, którego niedawno miałam przyjemność posłuchać podczas Festiwalu książki w Opolu.

Tym razem ponownie przeniosłam się do świata warszawskich licealistów i.. przeżyłam ogromny wstrząs.

Historia, którą poznałam była.. pelna bólu i przemocy , której skalę trudno było mi sobie wyobrazić, a co więcej fabuła nie do końca jest fikcją.

Ale od początku

Głównego bohatera siedemnastoletniego Maksa Hajdera spotykamy w naprawdę makabrycznych okolicznościach.

Po rodzinnej awanturze wezwane na miejsce służby zastają młodego chłopaka siedzącego na podłodze salonu w otoczeniu zwok obojga rodziców i młodszego brata.

Czy to on jest mordercą? Co naprawdę wydarzyło się za zamkniętymi drzwiami? I czy ktokolwiek tak naprawdę znał zamordowanych?

Powiem szczerze ta fabuła.. Była jednocześnie niezwykle zajmująca i przerażająca.

Bardzo trudna I silnie oddziałująca na psychikę..

Do czego zdolny jest sasysta? I jak wiele może znieść ofiara bestialstwa?

Ta opowieść rozbiła moje serce na milion kawałków.

Niejednokrotnie walczyłam ze łzami cisnącymi się do oczu.

Nie potrafiłam jednak odłożyć tej fabuły dopóki nie poznałam prawdy . Ona zaś sprawiła, że bardzo długo nie mogłam się otrząsnąć.

To było dla mnie coś czego nie potrafię oddać słowami.

Marcel jak zwykle doskonale wie jak zbudować napięcie i trafić do dusz swoich czytelników.

Nie koloryzuje , nie ubarwia nie boi się również poruszać trudnych społecznie tematów, skrzętnie zamiatanych pod dywan.

A przy tym pozostaje niesamowicie empatyczny, co jest bardzo cenne.

Przemoc domowa i rówieśnicza często stanowią tabu, a brak reakcji otoczenia jedynie napędza tę spiralę.

Polecam całym sercem poszukiwaczom literatury mądrej niosącej ważne przesłanie i skłaniającej do refleksji.

Autorowi gratuluję ogromnego talentu, literackiego kunsztu i przede wszystkim odwagi w przekraczaniu granic i oczywiście wyczekuję kolejnych premier ❤️

Marcel Moss jak nikt inny potrafi w licealne klimaty. Przekonał mnie o tym już serią o Liceum Freuda. Tym razem główny bohater to uczeń innego warszawskiego liceum. Fabuła zaczyna się mocno, bo od śledztwa dotyczącego podwójnego zabójstwa rodziców Maksa i próby zabójstwa młodszego brata.

Co tak naprawdę wydarzyło się tamtego dnia w domu Hajderów? Tego czytelnik dowiaduje się bardzo powoli. Moss oddał głos Maksowi. Poznajemy jego myśli, uczucia, problemy, które jak na jednego nastolatka są zdecydowanie zbyt wielkie. Do tego dochodzi sprawa z dzieciństwa Maksa, dotycząca śmierci malutkiego Emila.

Autor zwrócił uwagę na problem przemocy w rodzinie, braku reakcji matki na przemoc wobec dziecka i niej samej. Opisał te wydarzenia w taki sposób, aż miałam wrażenie, że stoję obok i przyglądam się tym awanturom, tej potwornej przemocy i krzykom.

Zdałam sobie również sprawę, że liceum z moich czasów nieco różni się od tego z czym zmagają się nastolatkowie teraz. Rozwój technologii nie jest sprzymierzeńcem nastoletnich wybryków. Chociaż ja licealne wspomnienia mam zróżnicowane, bo wszędzie znajdzie się ktoś u kogo w domu nie jest tak jak być powinno i szuka sobie taniej rozrywki w szkole dla odreagowania to generalnie 3 lata liceum wspominam dobrze. Może dlatego, że dom był moją oazą, a nie jak w przypadku głównego bohatera, polem walki. W książce mamy do czynienia z wszechobecnym hejtem z totalnie błahego powodu lub całkiem bez powodu. Nie jest łatwo być nastolatkiem w dzisiejszych czasach. Marcel Moss w swoich książkach poświęca wiele uwagi tym problemom i niestety, ale statystyki pokazują, że nie jest to fikcja literacka.

Książka napisana jest przystępnym językiem i choć opowiada o trudnych tematach, to czyta się lekko. Mnie zajęła jedną niedzielę. Maks tak angażująco opowiadał swoją historię, że nie sposób było ją odłożyć. Zdecydowanie polecam, jest to rodzaj literatury dla każdego.