Umarli rzucają cień...
Ona straciła dziecko, on - cały świat. Ona - zwykła dziewczyna koło trzydziestki, która po poronieniu nie może wrócić do równowagi. On - stary Żyd, który po latach emigracji w Ameryce, gdzie odnalazł kruchy spokój, wraca do miasta swego dzieciństwa, gdzie przeżył traumę pogromu; ma uświetnić otwarcie obserwatorium astronomicznego w dawnej wieży ciśnień. Jest również ten trzeci - jej mąż, dziennikarz prowincjonalnej gazety z niespełnionymi literackimi ambicjami, któremu szef pewnego dnia zleca zrobienie relacji z uroczystości w wieży. Całą trójkę łączy ból utraty i każde z nich na swój sposób stara się z nią uporać. Co wyniknie z ich spotkania?
Niemniej istotnym zbiorowym bohaterem jest miasteczko, w którym, niczym na scenie, krzyżują się ich losy. Nie jest to jednak ani powieść o małżeńskiej tragedii, ani o piętnie Holokaustu. Jej fabuła została zbudowana z kilku pięter, znaczenia zapętlają się, tworząc niekiedy ryzykowne sploty. Próżno tu szukać łatwych pocieszeń czy krzepiącego morału. Fikcja i rzeczywistość splatają się w niezwykły sposób, odsłaniając nieoczekiwane powiązania i ukryty, symboliczny wymiar faktów.
O Autorze:
Marcin Królik ur. w 1979r. Prozaik, poeta, bloger. Publikował w prasie literackiej - m.in. w „Odrze" i „Arteriach" - oraz w antologiach prozy współczesnej - „Wbrew naturze" (2010) i „Swoją drogą" (2011). Jego teksty ukazywały się również na łamach m.in. „Więzi" i „Newsweeka". Został dwukrotnie wyróżniony na Międzynarodowym Festiwalu Opowiadania we Wrocławiu. Marta Mizuro napisała o jego twórczości, iż konfrontuje on w niej staroświeckie wartości z etyczną atrofią, którą cechuje się współczesność.
