eBook Drobiazgi takie jak te mobi epub

Bill Furlong ma szczęśliwą rodzinę oraz stabilne zarobki w czasach, gdy ludzie ledwo wiążą koniec z końcem; a jednak nadchodzące święta wcale nie są dla niego pozbawione trosk. Podążają za nim wystraszone oczy dziewczyny, którą znalazł w klasztornej szopie, uwagi przełożonej zakonnej oraz zachowanie pozostałych kobiet przebywających na terenie klasztoru. Słyszy plotki, jakie krążą wśród ludzi, ale otacza go przede wszystkim ich obojętność i niechęć do mieszania się w sprawy chrześcijańskich instytucji religijnych. Trudno mu jednak przyjąć ich sposób działania, gdy w głowie wciąż ma wspomnienia o swojej matce, która przecież mogłaby skończyć w miejscu identycznym, gdyby nie serce jej pracodawczyni.

Opisem zdradziłam tym naprawdę wiele, jako że minipowieść Claire Keegan nie ma nawet stu stron. Mogłabym fabułę streścić w „drobiazgi, jakie zmieniają rzeczywistość", bo właściwie o to chodzi już w samym tytule (okazywane dobro może stać się pierwszymi krokami do zmiany), ale wszytko zdaje się być... zbyt ogólne. Nie podkreśla prawdziwego dramatu, o jakim autorka mówi. W końcu w centrum są tutaj irlandzkie „domy dla upadłych dziewcząt" istniejące pod niewinną nazwą „pralni magdalenek". Instytucje prowadzone i finansowane przez Kościół katolicki w porozumieniu z państwem irlandzkim. Miejsce, gdzie tysiące kobiet i dziewcząt pracowało niekiedy ponad siły, tysiące straciło dzieci lub nawet życie. Historyczka Catherine Corless podzieliła się z światem odkryciem, że w domu samotnej marki w Tuam w latach 1925-1961 zmarło siedemset dziewięćdziesięcioro sześcioro niemowląt. W raporcie Komisji ds. Domów Samotnej Matki z 2021 roku stwierdzono, że dziewięć tysięcy dzieci zmarło w osiemnastu instytucjach objętych śledztwem. Prawdziwa skala tego dramatu jednak nigdy nie zostanie odkryta. Większość akt pralni została zniszczona. Nie wiadomo, ile niemowląt tak naprawdę zmarło lub ile zostało matkom odebranych i oddanych do adopcji. Nie wiemy również, ile kobiet, które były tam zamknięte, przypłaciło to życiem. Jedyne, co jest pewne to to, że Kościół oraz państwo irlandzkie winne jest śmierci tysięcy ludzi, a społeczeństwo od problemy odwróciło oczy. Ryszard Koziołek o „Drobiazgi takie jak te" napisał: „Oto nowa opowieść wigilijna, której morał mówi, że za winy Kościoła odpowiedzialni są ludzie świeccy — my".

Claire Keegan bywa nazywana mistrzynią krótkiej formy i trudno nie docenić jej kunsztu pisarskiego, a jednak mam wrażenie, że miejscami powiedziała za mało, miejscami za dużo. Za mało o pralniach, za dużo o codzienności. Wystarczyłoby napisać tekst odrobinę dłuższy, by stworzyć miejsce na wyrównanie tych proporcji, ale w kształcie, jaki „Drobiazgi takie jak te" mają, odczuwam zawód. Czyta się to dobrze, można zachwycać się nad sposobem budowaniem tej opowieści, ale gdy nadchodzi koniec... Ja czuję niedosyt. Gdyby nie „Uwaga do tekstu" od autorki czy słowa Ryszarda Koziołka w blurbie problem pralni zostałby przedstawiony zbyt powierzchownie, za mało czytelnie. A bez tego całość jest wielkim niedopowiedzeniem, które w tym wydaniu do mnie nie trafia. Nie mniej — Claire Keegan pięknie buduje tworzone przez siebie światy, więc na pewno przy pierwszej okazji przeczytam kolejne jej teksty.

.

przekł. Krzysztof Cieślik

Powieść doszła do finału Nagrody Bookera.

W ostatnich miesiącach roku irlandzcy dostawcy opału mają naprawdę masę roboty, w Irlandii nawet w czerwcu potrafi być zimno. Bill Furlong, szef małej firmy rozwożącej węgiel, miał i drewno, pracuje od rana do wieczora. Jest odpowiedzialnym mężem i ojcem pięciorga dzieci. Stara się dać im to, czego sam nie miał, choć kobieta otaczająca go opieką, robiła, co mogła, by wyszedł na ludzi.

Nadmiar pracy bez odpoczynku przywołuje złe podszepty. Kiedy przemęczenie Furlonga bierze górę, przychodzi moment wewnętrznego załamania, w którym on sam zadaje sobie pytanie, po co się tak męczy, kiedy nie ma poczucia, że zmierza we właściwym kierunku, do właściwego celu. I wtedy na jego drodze staje drugi człowiek, ktoś, kto potrzebuje pomocnej dłoni, takiej samej, jaką dostał on i jego młoda matka, którą zaopiekowała się pani Wilson. To dobro, magazynowane gdzieś na dnie serca, powoli zaczyna się budzić. Cichutko pulsuje i nie daje już o sobie zapomnieć. Kruszy mury ślepego przyzwolenia na zło, które latami panoszy pod skrzydłami pozornej świętości i uduchowienia. W wigilijny poranek czekają na niego ostatnie zlecenia, jednak zanim zasiądzie do kolacji, odważy się dokonać cudu, który sprawi mu więcej radości, niż moment, kiedy trzymał na ręku swoje nowo narodzone dziewczynki. Wie, że nie będzie łatwo, ale teraz ma cel, który nada jego życiu sens.

„Drobiazgi takie jak te” powinny mieć w tytule klauzulę — czytać w grudniu, by najpełniej odebrać przesłanie, jakie niesie ze sobą ta niewielkich rozmiarów książeczka. To prosta, życiowa historia, która zostawia nas z nadzieją na lepsze jutro. Udowadnia, że świat nie zmieni się sam, to my jesteśmy zmianą, to nasze decyzje kreują rzeczywistość. Wspaniała, współczesna wersja „Opowieści wigilijnej”, którą łatwo przegapić przez zbyt mocny nacisk na pralnie Magdalenek, które owszem, są tu istotnym elementem, ale nie stanowią clou tej historii. Czytajcie :)

IG @angelkubrick

"[…] jaki jest sens żyć, nie pomagając sobie nawzajem. Czy to możliwe, żeby iść przez te wszystkie lata, dekady, przez całe życie, nie zdobywszy się ani razu na odwagę, by przeciwstawić się temu, co tam jest, a mimo to nazywać się chrześcijaninem i patrzeć na siebie w lustrze?”

Jest rok 1985. Bill Furlong, mąż, ojciec córek, handlarz węglem jak większość mieszkańców niewielkiego irlandzkiego miasteczka słyszał niepokojące pogłoski o zlokalizowanym nieopodal, prowadzonym z ramienia kościoła katolickiego przez siostry magdalenki „domu dla upadłych dziewcząt”. Czasy są trudne, siostry płacą za opał w terminie, Bill ma dużo pracy i rodzinę na utrzymaniu. Nie zaprząta sobie głowy plotkami. Jednak tuż przed Bożym Narodzeniem, na własne oczy przekonuje się, że za murami klasztoru dzieje się zło.

Claire Keegan, bazując na temacie nadużyć jakich dopuszczały się siostry zakonne w prowadzonych przez siebie domach samotnej matki w Irlandii, stworzyła uniwersalną historię o okrucieństwie, obojętności, odwadze i empatii. W swojej powieści Keegan nie skupia się na oczywistych winnych i dokonywanych przez nich czynach, zwraca uwagę, na tych, których wina wydaje się mniej oczywista. „Drobiazgi takie jak te” dotykają tematu milczącego przyzwolenia na zło, odwracania wzroku, konformizmu. To niewielka objętościowo, do głębi poruszająca opowieść o odnajdywaniu w sobie odwagi, o (pozornie) drobnych gestach i pojedynczych decyzjach, które świadczą o prawdziwym człowieczeństwie. 

Claire Keegan jest prawdziwą mistrzynią. W tak krótkiej formie z kilku słów buduje cały świat. Opowiada zarówno o krzywdzie  jak i życzliwości, takiej prostej, ludzkiej.  Podoba mi się jak mówi dobroci i tym jak milcząco przyzwalamy na zło. Bardzo się z tym utożsamiam i mogę potwierdzić, że to nie fikcja, ale prawdziwe spostrzeżenia. Mam wrażenie, że mam empatię na podobnym poziomie co autorka. Również lubię pomagać tym, o których zwykle się nie mówi. Pracuję jako wolontariuszka w schronisku dla bezdomnych, więc wiem o czym mówię. Polecam każdemu, kto chce przeżyć coś prawdziwego.