Powieść fracuskiego noblisty Alberta Camus. Opowiada o epidemii dżumy w algierskim mieście Oran. Tematem powieści jest dżuma jako choroba i jako zło drzemiące w człowieku.
"Dżuma" została napisana w formie kroniki mającej obrazować epidemię dżumy w Oranie w 1940 roku. Za pomocą tej metafory autoroddaje tragedię ludzi, którzy poddani są jakiejkolwiek formie uwięzienia, przez co jej treść zyskuje uniwersalny charakter.
Ciekawe wypadki, które są tematem tej kroniki, zaszły w 1940. r. w Oranie. Według powszechnego mniemania nie były one tu na swoim miejscu, wykraczały bowiem nieco poza zwyczajność. W istocie, na pierwszy rzut oka Oran jest zwykłym miastem i niczym więcej jak prefekturą francuską na wybrzeżu algierskim.
Miasto, trzeba przyznać, jest brzydkie. Wygląda spokojnie i dopiero po pewnym czasie można zauważyć, co je odróżnia od tylu innych miast handlowych pod wszystkimi szerokościami. Jakże wyobrazić sobie na przykład miasto bez gołębi, bez drzew i ogrodów, gdzie nie uderzają skrzydła i nie szeleszczą liście, miejsce nijakie, jeśli już wyznać całą prawdę? Zmiany pór roku czyta się tylko w niebie. Wiosnę oznajmia jedynie jakość powietrza lub koszyki kwiatów, które drobni sprzedawcy przywożą z okolicy: wiosnę sprzedaje się na targach. W lecie słońce zapala zbyt suche domy i pokrywa mury szarym popiołem; wówczas można żyć tylko w cieniu zamkniętych okiennic. Jesienią natomiast potop błota. Pięknie bywa tylko zimą.