“Dziennik. 1990-2001. Tom 6” to pozycja obowiązkowa dla wszystkich wielbicieli twórczości Jana Józefa Szczepańskiego.
Wybitny prozaik podsumowuje tu swoje życie i twórczość. W przejmujący sposób dokumentuje także własne odchodzenie ze świata.
Dwudziesty wiek w literaturze polskiej to czas wielkich dzienników. Burzliwe dzieje Polski i świata w minionym stuleciu były same w sobie pożywką dla twórców i artystów. Ich własne wspomnienia, osobiste przeżycia okazywały się nierzadko czymś najbardziej emocjonującym i godnym uwagi. Mamy więc znakomite dzienniki Gombrowicza, Dąbrowskiej, Nałkowskiej, Herlinga-Grudzińskiego, Tyrmanda. Do grona tego należy bezwarunkowo dodać jeszcze jedną pozycję: nieznany dotąd szerszej publiczności dziennik Jana Józefa Szczepańskiego, jednego z najwybitniejszych prozaików polskich minionego stulecia.
Szósty tom “Dziennika” Jana Józefa Szczepańskiego obejmuje lata 1990-2001. Ostatni wpis widnieje pod datą 29 grudnia 2001 roku. Pisarz żył jeszcze potem kilkanaście miesięcy - zmarł 20 lutego 2003 roku. Czas, któremu poświęcił te wpisy, to moment niezwykły w polskiej historii najnowszej. Transformacja ustrojowa, stawiająca pierwsze, nieporadne jeszcze kroki demokracja, zachłyśnięcie się wolnym rynkiem i “zachodnim” stylem życia. Dla samego pisarza był to przede wszystkim czas rozliczeń, odchodzenia, stopniowego żegnania się ze światem. Szczepański podsumowuje swoje życie zarówno pisarskie, jak i to zupełnie prywatne. Wspomina zmarłych przyjaciół, ludzi, jakich spotkał na swojej długiej, krętej i burzliwej drodze. Żegna się też z domem w Kasince, który przez wiele lat był jego azylem i ucieczką.
"Dziennik Szczepańskiego" to pisarstwo z najwyższej półki, pozycja znakomita pod względem literackim, a zarazem zbiór przenikliwych obserwacji. Można go też traktować jako historyczny dokument o społeczeństwie polskim na przestrzeni ponad półwiecza: od zakończenia II wojny światowej aż do początku XXI wieku.
O książce
Wiek dwudziesty to w literaturze polskiej wiek wielkich dzienników – Gombrowicza, Dąbrowskiej, Nałkowskiej, Herlinga-Grudzińskiego. Nieznany dotąd dziennik Jana Józefa Szczepańskiego staje teraz w ich rzędzie. Wyraziste, mocne i świetne pisarsko świadectwo obejmuje całe powojenne półwiecze – jest to olbrzymi fresk portretujący epokę i autoportret człowieka niepodległego duchowo, konsekwentnie broniącego swoich racji.
Tomasz Fiałkowski
O autorze
Jan Józef Szczepański urodził się w 1919 roku, a zmarł w 2003 roku. Był polskim pisarzem, reporterem i eseistą. Podróżował. Pełnił funkcję prezesa Związku Literatów Polskich i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Bestsellery z kategorii Biografie >>
