Dziedzictwo rodu Poldarków. Tom 8. Przybysz z morza

Świetna seria. Polecam. Naprawdę polecam całą serię o rodzinę Poldarkow.

Dowiedziałam się o tej serii przez serial, który był kiedyś emitowany w TVP. Fabuła była na tyle intrygująca, ze postanowiłam zagłębić w świat kornwalijskich wzgórz i klifów oraz poznać bohaterów, których życie zostało osadzone w tej właśnie scenerii. I tak apetyt rósł w miarę jedzenia aż dotarłam do tomu 8. Poprzednie książki przyzwyczaiły mnie już do pewnego schematu, ale ta cześć okazała się zupełnie inna. Zaskakująca nie tylko pod względem akcji ale zmian jakie zaszły w bohaterach. W brew pozorom, to nie jest tylko proste czytadełko, którego głównym zadaniem jest zapewnienie rozrywki mało wymagającemu czytelnikowi. Choć opowieści o Kornwalii i rodzinie Poldarków to historie czasowo bardzo odległe to można dojść do wniosku, że pewne filozofie życiowe i zachowania ludzi są wciąż takie same. Zaskoczyła mnie jeszcze jedna rzecz, a mianowicie kreacja postaci, tak tych pozytywnych, jak i czarnych charakterów. U Winstona Grahama zawsze byli skonstruowani bardzo wyraziście, a co najważniejsze wiarygodnie. to nie superbohaterowie i superzłoczyńcy z romansów, tylko ludzie z krwi i kości, zmieniający się pod wpływem czasu i różnych wydarzeń. W "Przybyszu znad morza" zaczęłam nawet odrobinę lubić Georga Warleggana.... a przecież to ten zły. Teraz pozostaje mi tylko czekać, aż dostane w swoje ręce tom 9 by znowu powrócić do tego świata.

„Przybysz z morza” to ósma część niesamowitej sago rodzinnej Poldark.

Od wydarzeń z tomu siódmego mija około dziesięć lat. Dwójka starszych dzieci Rossa i Demelzy wkracza w dorosłość, a uratowany rozbitek Stephen Carrington wprowadzi w ich życie sporo zamieszania i doprowadzi do sytuacji, których nikt się nie spodziewał.

Powieść toczy się dobrze znanym czytelnikowi rytem. Początkowo autor skacze trochę pomiędzy różnymi okresami czasu, ale wystarczy chwila aby się domyślić kiedy rozgrywają się dane wydarzenia. Później akcja toczy się już chronologicznie.

Prócz wydarzeń dotykających bezpośrednio rodzinę Poldarków, autor w swój niebanalny sposób pokazuje tło historyczne i społeczne lat, w których rozgrywa się akcja powieści.

Ukazuje jak Anglia staje u progu rewolucji przemysłowej, jak zbliża się wielkimi krokami zbliża się rewolucja techniczna, w której ogromne znaczenie będzie odgrywać para.

Winston Graham opisuje te powoli dokonujące się zmiany w sposób ciekawy i fascynujący, a talentem wynalazcy obdarza jednego z bohaterów powieści.

Mimo upływu lat i dorastania kolejnego pokolenia bohaterów, autor nie spycha na boczny tor ani Rossa i Demelzy, ani innych bohaterów odgrywających dotychczas ważną rolę. Tak więc znów spotykamy Georga Warleggana, Caroline oraz Dwighta oraz mieszkańców wioski nieopodal Nampary.

Mimo braku dramatycznych wydarzeń w tym tomie, akcję powieści śledzi się z zapartym tchem.

Winston Graham posiadł niebywały talent do snucia fascynującej historii, wciągania czytelnika w życie swoich bohaterów, zachwyca swoimi wyjątkowo plastycznymi opisami i świetnym stylem.

Ma również niezaprzeczalny talent do tworzenia nietuzinkowych bohaterów, których można pokochać, znienawidzić ale nigdy nie jest się wobec nich obojętnym.

Wprowadzenie nowego bohatera sugeruje, że odegra ON znaczącą rolę w życiu rodziny Poldark i mieszkańców okolicznej wioski. Zwłaszcza na Clowance i Jeremy’ego jego pojawienie się będzie miało największy wpływ.

Co ważne, postać Stephen jest owiana tajemnicą, niejednoznaczna i do samego końca nie wiadomo czy będzie ON postacią pozytywną czy negatywną.

Sam autor z jednej strony ukazuje go jako postać dobrą, pełną pozytywnych cech charakteru, a z drugiej wprowadza jednym zdaniem niepewność co do jego intencji

„Gdy przybysz z morza stanie w twym progu,

Bacz, by nie został jednym z twoich wrogów”

Jest to bardzo udany zabieg, aby pozostawić czytelnika w niepewności i zaostrzyć apetyt na kolejny tom serii.

Życie bohaterów, które opisuje autor, to fascynująca obraz ludzkich losów, wszystkich jego blasków i cieni. Jest przede wszystkim aż do bólu prawdziwy , wielowymiarowy, pełen wzlotów i upadków.

Ciężko napisać coś nowego w momencie, gdy piszę o ósmym tomie serii.

Każdy kto przeczytał wszystkie poprzednie doskonale wie czego się po książce spodziewać, ale co ważne nie sposób odgadnąć jak losami swoich bohaterów pokieruje pisarza, co się wydarzy w ich życiu. A przede wszystkim jak to w prawdziwym życiu bywa, nie wszystko co spotyka bohaterów jest dobre i przyjemne.

Tak więc mimo, że wiedziałam czego spodziewać się po autorze, byłam jak zwykle zaskoczona rozwojem akcji i poszczególnymi wydarzeniami.

Jakby tak popatrzeć na to z boku, to saga Poldark to nic innego, jak opisane życie kilku rodzin. Ot taka kronika. Więc co sprawia, że jest ona tak fascynująca? Tak zapadająca w pamięć i sprawiająca, że chce się więcej i więcej?

To przede wszystkim bohaterowie i ich wybory. To wydarzenia, które zaskakują i wybory, które pomimo, że są tak do bólu ludzie, to jednak pełne uczuć. To historia pełna pasji i niekiedy dramatycznych wydarzeń.

To czar Kornwalii, jej przyrody i wspaniałe tło historyczno-społeczne.

Życie rodziny Poldarków mnie zauroczyło i mocno zapadło w serce. W tych książkach nie ma pewnego happy endu, bo i życie go nie gwarantuje. A dzięki wspaniałemu językowi, którym posługuje się autor, każdą z jego powieści czyta się z ogromną przyjemnością.

Saga rodziny Poldark ma tylko jeden minus – w jej skład wchodzi tylko 12 tomów i już teraz mnie martwi fakt, że właśnie skończyłam czytać ósmy, a to oznacza, że do końca tej wspaniałaj historii zostało już tak niewiele tomów.

,,Przybysz z morza” to ósma część sagi Winstona Grahama o rodzinie Poldarków. Akcja rozpoczyna się jedenaście lat po wydarzeniach opisanych w ,,Fali gniewu”. Tym razem Graham większą uwagę skupia na dzieciach Rossa i Demelzy – Jeremym i Clowance.

Kiedy Ross przebywa na wojnie w Portugalii, u wybrzeży Kornwalii rozbija się statek. Jeremy’emu udaje się uratować jednego z rozbitków. Stephen szybko odnajduje się w nowym otoczeniu, zaprzyjaźnia się z Jeremym i zakochuje z wzajemnością w Clowance. Jednak Demelza nie jest do końca przychylnie nastawiona do tego kandydata na zięcia, gdyż Stephen jest awanturnikiem, który ukrywa swoją prawdziwą przeszłość przed Poldarkami. O względny Clowance zaczynają też zabiegać arystokrata lord Edward Fitzmaurice i ubogi górnik Ben Carter. Tymczasem zainteresowany nowinkami technicznymi Jeremy marzy o zmodernizowaniu kopalni ojca i odzyskaniu Wheal Leisure, straconej przed laty na rzecz George’a Warleggana.

Można powiedzieć, że rozgrywająca się po latach kolejna część sagi jest niejako pierwszą częścią nowej historii, która dopiero się rozpoczyna i z pewnością w kolejnych tomach obrośnie w nowe tajemnice, dramaty i przeżycia bohaterów. Akcja w porównaniu z tym, co działo się w ,,Czterech łabędziach” czy ,,Fali gniewu” jest raczej statyczna, można powiedzieć, że jest zaledwie wstępem, ale jest to wstęp niezwykle udany i interesujący. Początkowo obawiałam się, czy Graham utrzyma poziom i nie stworzy kalki losów bohaterów z poprzednich części. Na szczęście, tak się nie stało. Znakomity styl, świetne portrety psychologiczne bohaterów, piękne opisy Kornwalii – pozostały bez zmian. Nie mogło tu też zabraknąć rozbudowanych wątków historycznych związanych z szaleństwem starego króla i obawami o następcę, wojną z Napoleonem oraz pogłębiającym się konfliktem między torysami a wigami. Ucieszyło mnie też, że autor wprowadził tu dużo więcej aluzji do celtyckiej kultury niż w poprzednich tomach. Opisy obchodów nocy Świętego Jana(Beltane) i tradycyjnego zapalania ogni bardzo mi się podobały.

Autor wykreował postacie Jeremy’ego i Clowance w taki sposób, że nie da się ich nie lubić. On wyrósł na ambitnego, interesującego się techniką młodzieńca, który wytrwale dąży do realizacji swoich marzeń i właśnie uczy się wychodzić z cienia ojca. Choć Jeremy wydaje się być młodzieńcem nieprzeciętnym, to jednak jego sytuacja znacznie się skomplikuje, gdy spadnie na niego strzała Amora(ale nie powiem do kogo!). Natomiast Clowance jest energiczną, kochającą życie młodą damą, która niczego nie udaje, ale potrafi się też odnaleźć w każdej sytuacji. Dużą sympatię budzi też najmłodsza z rodzeństwa – energiczna i pełna dziecięcego uroku Isabella – Rose. Bardzo spodobał mi się sposób w jaki autor opisał relacje panujące w rodzinie Poldarków, ciepłe, pełne wzajemnego zaufania, ale też chęci dzieci, by zamanifestować swoją niezależność od rodziców. Graham wciąż wiele miejsca poświęca Rossowi i Demelzie i dalszym kolejom ich związku. To zawsze problem – jak opisać głównych bohaterów, kiedy zaczynają już stanowić to starsze pokolenie, a ich dzieci rozpoczynają własne życie. Wyzwaniem jest zrobić to w sposób prawdopodobny, nie opisując ich jako stereotypową parą w średnim wieku strofującą dzieci, ale też nie odmładzać ich na siłę. Myślę, że Winston Graham zdecydowanie sprostał temu zadaniu. Ross i Demelza są już dojrzalsi, patrzą na różne sprawy nieco inaczej, ale nadal pozostali tymi samymi osobami i nie zmienili się w zasadniczych kwestiach. Łączące ich uczucie nie zanikło, można powiedzieć, że wszystkie przeszkody i trudne sytuacje jakie przeżywali od początku serii tylko je umocniły.

Tytułowy bohater tej części sagi to oczywiście Stephen Carrington, uratowany przez Jeremy’ego. Przyznam, że Stephen jest bardzo dziwną postacią, trudno go jednoznacznie ocenić, bo mężczyzna nie dość, że wiele ukrywa, to jest jeszcze bardzo zmienny i chwiejny w swoich nastrojach. Nie do końca jasne pozostają dla mnie jego uczucia wobec Clowance. Natomiast bardzo pozytywne uczucia wzbudził u mnie drugi adorator dziewczyny – lord Edward, który mimo swojego pochodzenia, nie ma w sobie nic z wyniosłego arystokraty. Natomiast od początku znielubiłam Valentine’a Warleggana. Na podstawie kilku fragmentów w których wystąpił śmiało mogę powiedzieć, że odziedziczył najgorsze cechy zarówno Poldarków, jak i swojego oficjalnego ojca. O ile wszystkie wady i złe czyny George’a skupiały się tak naprawdę jedynie na jego żądzy zdobycia bogactwa i wpływów oraz dążeniu po trupach do celu, tak Valentine jest też cyniczny, rozpustny i zakochany w sobie. Z pewnością wkrótce nieźle skomplikuje życie głównych bohaterów. Natomiast sam George, jak zawsze, jest niejednoznaczny. Jego dotąd pewna postawa zaczyna się chwiać, gdy staje w obliczu pierwszych prawdziwych problemów finansowych, ale nadal stara się jak najwięcej ugrać dla siebie. Mimo wielu jego złych cech, prawdziwe współczucie budzi jego szczera miłość do Elizabeth i ciągła żałoba po jej śmierci.

Winston Graham po raz kolejny mnie nie zawiódł. Mimo, że obawiałam się iż tak wielotomowa seria w pewnym momencie stanie się typową telenowelą, brytyjski pisarz skutecznie tego uniknął. Opowiadana przez niego historia rodziny Poldarków nieustannie mnie zachwyca i porusza.