Dwudziesta trzecia. Tomasz Winkler. Tom 1

Były policjant, który na zlecenie męża zamordowanej prowadzi nieoficjalne śledztwo ws. zabójstwa kobiety. Mąż wie, kto ją zabił, ale potrzebuje dowodów, bo policja jego zarzutów nie traktuje poważnie. - Brzmi ciekawie, prawda? Taki zarys fabuły może zainteresować fanów kryminałów. Mnie zainteresował. “Dwudziesta trzecia” Eugeniusza i Beaty Dębskich to pierwsza część serii kryminalnej z Tomaszem Winklerem.

👉 Winkler na tropie mordercy

Winkler, po wyrzuceniu z policji, ledwie wiąże koniec z końcem. Mieszka z babcią (ta postać drugoplanowa to czarny koń tej książki, ale o tym później) i jakoś oboje ciułają od pierwszego do pierwszego. Dlatego, kiedy Szeremeta mówi, że zapłaci mu (duuużo) za śledztwo w sprawie morderstwa żony, Winkler waha się tylko chwilę.

Były policjant ma nie tyle odkryć mordercę, co udowodnić, że zabójcą jest znany ortopeda. Bo właśnie tego pewien jest zleceniodawca.

Sprawa -- jak to w kryminałach -- tylko pozornie wydaje się łatwa, a wraz z przyglądaniem się lekarzowi, Winkler zagłębia się w jego przeszłość. Bo to w niej tkwi klucz do rozwiązania zagadki.

👉 “Dwudziesta trzecia” Dębskich - recenzja książki

Książkę “Dwudziesta trzecia” otwiera scena brutalnego morderstwa. Czytelnik staje się świadkiem tortur i ostatnich chwil życia anonimowej kobiety.

W ostatnim czasie takie wprowadzenie fabularne jest dość często wykorzystywane przez autorów kryminałów. To ciekawy zabieg, który może wprowadzić czytelnika w stan pewnego niepokoju i napięcia. O ile w trakcie późniejszej lektury dowiemy się, kto był oprawcą, to sama ofiara do końca zostaje anonimowa, a szkoda. Możemy się tylko domyślać, że to kobieta, której morderstwo bada Winkler, ale pewności nie mamy.

Moim zdaniem można było ten fabularny wstęp lepiej wykorzystać. Wrócić do tego fragmentu później, przekształcić go, zaskoczyć czytelnika. Zabrakło mi wykorzystania potencjału, jaki w takiej scenie otwarcia tkwi.

Sama fabularna intryga jest ciekawie skonstruowana. Przewrotne jest to, że bohater zagadkę kryminalną zgłębia od końca. Wiemy, kto potencjalnie jest mordercą. W gestii Winklera leży zbadanie, czy Szeremeta ma rację. Do jakich odpowiedzi dotrze Winkler? Tego mnie zdradzę, ale nie rozwiązanie zaskoczyło. A to plus.

👉 Młody bohater o starej duszy

Niepokorny i zdolny były policjant, czy były policjant, to nieco stereotypowa postać, wyjęta z kryminalnego kanonu. Tylko że Winkler jest piekielnie cyniczny, a to nadaje jego postaci unikalny rys.

Od pierwszych stron, w których się pojawia, miałam wrażenie, że Winkler ma około 50 lat. Dlaczego? Ma za sobą złamaną karierę, bywa rozgoryczony, ironiczny, używa zwrotów typu: Piździ jak w Kieleckim; śniadamy; snobujący na artychę wał. Te są zaledwie z 7 pierwszych stron, na jakich pojawia się bohater.

Zbudowałam sobie w wyobraźni jego postać, jako całkiem nieźle zbudowanego, zdrowego, ale już siwego faceta ze zmarszczkami na twarzy. Tylko że później okazało się, że Winkler ma zaledwie 36 lat. Zgrzytnęło, bo zupełnie mi ten wiek nie przystawał do tego, jak skonstruowana jest ta postać.

Do tego Winkler popełnia takie błędy, jakby cierpiał na sklerozę, np.: nielegalnie wchodzi na przeszpery do pokoju pensjonariuszki domu opieki, w którym był wcześniej z dyrektorką. Niby nic, tylko że kobieta wychwalała monitoring, dzięki któremu mogą na bieżąco monitorować stan pacjentów... Albo myszkuje po zakurzonej piwnicy, a później dziwi się, że widać jego ślady.

Czy całkiem łebski facet z policyjnym doświadczeniem, popełniałby takie gafy? Z jednej strony gdzieś mi w tym wszystkim brakowało konsekwencji. Z drugiej -- dzięki tego typu pomyłkom Winkler jest "ludzki". Nie sprawia wrażenia nadczłowieka o supermocach, a to w sumie plus.

👉 Babcia kradnie show

Mimo że babcia Winklera to epizodyczna postać, to Roma kradnie mnóstwo czytelniczej sympatii głównemu bohaterami.

Błyskotliwa emerytka z kieliszeczkiem koniaku dla zdrowotności, dymkiem dla relaksu to bardzo wyrazista postać. Przy Romie nie sposób się nie uśmiechnąć, zwłaszcza wtedy, kiedy dowcipnie przekomarza się z wnukiem.

To bohaterka, która zasługuje na więcej, niż cztery ściany mieszkania, herbatki, spacerki z pieskiem i zamartwianie się o wnuka. Trochę więcej Romy w “Dwudziestej trzeciej” mi zabrakło. Co prawda, to pierwszy tom historii i być może w kolejnych Romie autorzy poświęcili więcej miejsca.

👉 “Dwudziesta trzecia” Dębskich - podsumowanie

“Dwudziesta trzecia” to całkiem niezły kryminał. Autorzy mieli dobry pomysł na intrygę kryminalną zahaczającą o sprawy z przeszłości i ten pomysł udało im się zrealizować. Sprawa jest zagmatwana, a czytelnik z ciekawością śledzi to, w jakim kierunku zmierza śledztwo. Do tego nie brakuje w nim zaskakujących zwrotów. To cenimy w kryminałach, prawda?

Dębscy wykreowali też kilka ciekawych postaci. Mimo pewnych wątpliwości, o których pisałam wyżej, to sam Winkler jest interesujący. Jestem ciekawa, jak ta postać zostanie poprowadzona w kolejnych częściach serii.

,, Pociągnął w górę sutek, szybkim ruchem wziął go w rozwarcie nożyczek i energicznie złączył tkwiące w uchwytach palce".

Ała. Ta książka naprawdę bolała. Bolało mnie ciało, kiedy ją czytałam, bolała mnie psychika i każde myślenie, które tylko zaczęło się uruchamiać po kolejnych opisach z książki. Nie wiem czy każdy tak ma, ale ja zawsze staram się wczuć w każdą książkę, bo poczuć ten zamysł, który chciał przekazać autor. Wyczułam tutaj drastyczne opisy, prawdziwie ukazana krzywdę ofiary i śledztwo, które raz brnęło w przód, a chwilami stało w miejscu. To jednak nie oznacza dla mnie, że książka jest zła. Ja czytałam ją z zainteresowaniem i sama przejmowałam się problemami postaci. Nie przepadam za idealnymi książkami w których nie trzeba myśleć. Tutaj faktycznie musiałam to myślenie uruchomić, bo byłam ciekawa kto szybciej wpadnie na trop, bohater, czy ja:-)

Spodobało mi się połączenie byłego gliniarza z super sprawną umysłowo babcią w podeszłym wieku. On działała na podstawie doświadczenia zawodowego, ona na zasadzie upojenia alkoholowego, które czasem przynosiło dość zabawne, ale przydatne wnioski. On jest osobą do wynajęcia, która potrafi pomóc w sprawach, do których inni nie mają cierpliwości. Sam wie jak to jest, kiedy ktoś niewinnie zostanie skazany. Pewnego dnia przychodzi do niego pewien mężczyzna, który poszukuje dowodów zbrodni nad swoją żoną. Czy jednak nasz bohater od razu się zgodzi pomóc? O co tak naprawdę w tym wszystkim chodzi?

Mogłabym wam tutaj dużo zaspojlerować, jednak nie chcę zdradzać zbyt wiele. Powiem wam tylko tyle, że tej książki nikt nie przytuli do serca. Bohaterzy zapadną w pamięci, jednak niekoniecznie będą to dobre wspomnienia. Każdy z nich jest wykreowany na kogoś innego i bywa tutaj naprawdę ostro. Od zwykłych zachowań po okropnie niecenzuralne wypowiedzi. W całym swoim życiu nigdy nie chciałabym mieć z nim do czynienia. On niemal miażdży wyrzucanymi słowami, sprawiał, że czułam się nie tylko malutka, ale i osaczona, będąca w okropnym niebezpieczeństwie...

"Dwudziesta trzecia" to całkiem niezły kryminał. Zagmatwana sprawa, której początek sięga przeszłości. Były policjant, wyrzucony ze służby, który bywa detektywem. Do tego inteligentnie poprowadzone dialogi przyprawione winklerowskim cynizmem. -- Tę książkę całkiem nieźle mi się czytało.

Jednak całą sympatię czytelnika kradnie nie Wikler, a jego babcia - Roma. Zabawna, ironiczna i po prostu cudowna z tymi jej koniaczkami dla kurażu. Szkoda, że w książce była bardziej tłem, bo mogłaby wprowadzić do historii znacznie więcej kolorytu. Właśnie dlatego oceniam na 4, nie na 5 gwiazdek.

Zaciekawił mnie blurb, który każe przypuszczać, iż będziemy mieli do czynienia z naprawdę klasycznym, pełnokrwistym, ostrym kryminałem. Jak jest w rzeczywistości? Zaraz się dowiecie.

Głównym bohaterem jest trochę inny od znanych nam postaci mieszkający ze swoją babcią Romą, były policjant Tomasz Winkler. To 1. tom jego przygód. Przebieg fabuły i zakończenie Dwudziestej trzeciej pozwalają przypuszczać, iż będzie to całkiem niezła seria.

Winkler ma za sobą ciężkie przejścia. Życie mocno go przeczołgało gdy był policjantem i nadal nie wiedzie mu się najlepiej. Usunięty ze służby za przestępstwo, którego nie popełnił jest obecnie kimś w rodzaju prywatnego detektywa. To do Winklera zdążają wszyscy, którzy maja jakieś problemy i nie chcą z nimi iść na policję...z różnych przyczyn.

Pewnego dnia nasz bohater dostaje zlecenie odnalezienia zabójcy żony pewnego biznesmena. Zadanie wydaje się być standardowym..do czasu. Sprawa szybko się rozrasta, elementy zadziwiająco rozwijającej się układanki wręcz pączkują. Nic z pozoru nie pasuje do siebie. Dodatkowo nagle w to dochodzenie wplątuje się zagadkowa sprawa przed wielu lat.

Co ma jedno wspólnego z drugim? Tego dowiecie się w trakcie lektury książki do czego gorąco zachęcam.

Dwudziesta trzecia to dobry, dopracowany miejski kryminał. Jest sztampowy aż do bólu. Jest przeczołgany i mocno doświadczony śledczy. jest zbrodnia. jest zagadka. Jest dochodzenie, nawet nieźle prowadzone. Wszystko wydaje się być pewniakiem, sztampą jaką znamy od dawna.

Jednak to tylko pozory. Dębscy zręcznie prowadza fabułę, snują zagadkę, która w pewnym momencie ku naszemu zdziwieniu nie oscyluje wokół tego kto i jak, a czy naprawdę.

Nic więcej nie wyjaśnię. Nie chcę psuć wam elementu zaskoczenia.

Jednak tym, co naprawdę przykuwa uwagę i wzbudza różne uczucia jest postać śledczego, Winklera. Doświadczony przez życie, z mocnymi schizami, traumami i do tego bardzo, bardzo cyniczny człowiek. Nie spotkałam tak cynicznej postaci w żadnym z kryminałów, a przeczytałam ich naprawdę wiele. Jest to postać, którą można lubić lub nie, ja polubiłam, mimo wszystko. Jest to także postać, wobec której nikt nie pozostanie obojętny. Winkler po prostu zapada w pamięć.

Jednak top topów, mega postać, moja ukochana to babcia Roma :) Trudno jej nie polubić. Gdy śledzi się poczynania babci, jej komentarze, działanie trudno się nie uśmiechnąć. Babcia jest najlepsza i rządzi książką i Winklerem też. Postać Romy jest wyjątkowa, cudowna i unikalna. I choćby dla niej samej warto tę książkę przeczytać. Dzięki babci autorzy wpletli w fabułę spora porcję doskonale skrojonego, inteligentnego humoru. Brawa.

Równie ciekawą postacią jest Iwa, przyjaciółka Winklera, specjalistka od trudnej młodzieży. Bardzo ciekawa, dająca ostry zastrzyk energii postać.

Na ogromny plus zasługują także iskrzące energią i poczuciem humoru, bardzo inteligentnym poczuciem humoru, dialogi.

Wielkie brawa. I choć Dwudziesta trzecia nie jest klasyką kryminału, to wątek dochodzenia i sama zagadka są niezłe, a pozostała społeczno-obyczajowo-rodzinna część książki jest cudowna. Polecam.

Wkrótce premierowo ukażą się kolejne części cyklu: Zimny trop i Szwedzki kryminał. Już się cieszę.

Lubię kryminały i zawsze chętnie po nie sięgam. Staram się wynajdywać coraz to nowszych autorów, aby móc poszerzać swoją znajomość tego gatunku literackiego. Ta książka nie zrobiła na mnie jakiegoś dużego wrażenia, ale czytało się ją całkiem dobrze. Fabuła była bardzo przewidywalna, nie było zbyt wielu momentów zaskoczenia, co sprawiało, że momentami zapominałam, że czytam w ogóle kryminał. Dla mnie na plus była kreacja bohaterów, szczególnie tego głównego, co ratowało całość na tyle, że mogłam powieść doczytać do końca. Jeśli więc szukacie czytadła dla zabicia czasu, to ta lektura się w tym sprawdzi.