Dworzyszcze na trzęsawisku. Gra planszowa

Zazwyczaj otrzymujemy gry do recenzji od wydawców, aby opowiedzieć wam, jakie emocje u nas wywołują, zademonstrować na filmach zawartość opakowania, wytłumaczyć reguły rozgrywki. Zdarza się jednak, że produkt wysyła sklep – w tym przypadku jest to księgarnia [Adres usunięty], którą jednak kojarzyć powinniśmy nie tylko z literaturą. Znajdziecie tam również ogromny wybór gier – przyznam, że sprawdzając, czy dana pozycja pojawiła się już na rynku, zawsze najpierw patrzymy do nich, bo zazwyczaj mają w ofercie przed innymi.

„Dworzyszcze na trzęsawisku” zwróciła naszą uwagę już przy nominacjach do Spiel des Jahres, gdzie zakwalifikowała się do ścisłej czołówki najlepszych pozycji w kategorii gier roku dla dzieci. Zainteresowała nas nie tylko trójwymiarową planszą, gdyż takową poznaliśmy już przy „Ice Cool”, ale innowacyjną mechaniką, która kojarzy nam się z potrząsaniem grzechotką.

Jest to gra zręcznościowa dla 2-4 dzieci w wieku od 6 lat oraz czasem rozgrywki ok. 20 minut. Nas tylko zastanawia skąd ten wiek, ponieważ młodsze dzieci potrafią już ruszać pudełkiem, a drobnych elementów nie połykają. Może to za sprawą tajemniczej otoczki, atmosfery napięcia i scenerii mającej przypominać horror?

W opakowaniu znajdziemy: 4 upiorne posiadłości, 48 figurek stworzeń z podziałem na poszukiwaczy przygód, duchy, gałki oczne, tarantule, węże, skrzynie ze skarbami, a także dwustronne karty wyzwań z obiektami po jednej i komnatami po drugiej stronie. Genialnym pomysłem było zaprezentowanie modelu rozgrywki z tyłu opakowania. Jest tam przezroczysta szybka oraz złożona plansza gracza. Manipulując pudełkiem bez jego otwierania realizujemy już pierwsze zadanie. Dobra gra powinna sama się sprzedać i być dla siebie najlepszą formą promocji, chociaż w praktyce różnie to bywa i niekiedy hity czekają, a produkty telewizyjne schodzą, jak ciepłe bułeczki, no niestety.

Po otwarciu pudełka otrzymujemy tekturowe tacki, bez wypełnienia, pozostałe trzy plansze dla graczy musimy więc złożyć samodzielnie. Nie jest to proces skomplikowany, ścianki łączymy dopasowując ich kolory, a wstawiamy w miejsca nacięte na brzegach wnętrza. Mieszkańcy dworu są wykonani z drewna i gumy – pająki. Ściany tekturowe, wszystkie wnętrza ładnie malowane.

Do wyboru mamy trzy modele prowadzenia gry. Bazowe reguły są niezmienne, czyli potrząsanie posiadłością, aby odpowiednie figurki znalazły się w konkretnych pomieszczeniach. Za każdym razem gramy aż zwycięzca uzbiera piątą kartę. Wszyscy manipulujemy swoimi planszami jednocześnie ścigając się do celu. Za błędy trzeba płacić, a klątwa jest sroga, zatem za obiekty w niewłaściwym miejscu oddajemy jedną ze zdobytych już kart.

W podstawowej rozgrywce korzystamy jedynie z kart komnat. Każdy z nas zaczyna ze swoim bohaterem, duchem i trzema skrzyniami ze skarbem. Pozostałe precjoza dzielimy po równio, zatem każdy otrzymuje zestaw: kolejnego ducha, 2 gałek ocznych (piłeczki), 2 pająków, 2 węży. Celem gry jest umieszczenie poszukiwacza przygód i skarbów w wylosowanym właśnie pokoju. Sąsiad zwycięzcy utrudnia mu kolejną grę dodając wybraną figurkę z zestawu pretendenta do tytułu mistrzowskiego. Rozpoczyna się kolejna rozgrywka, na końcu której znowu komuś uprzykrzymy życie nowym mieszkańcem domostwa.

Następny rodzaj gry charakteryzują zmienne zadania wynikające z relacji obiekty na odkładanej karcie – sceneria na właśnie odkrytej. Poprzez tasowanie układ ten będzie się stale zmieniał dla każdej zabawy. Teraz wszystkie nawiedzone postacie domostwa trafiają na nasze plansze od samego początku. Celem gry jest umieszczenie obiektów ukazanych na jednej karcie w pokoju z drugiej.

Druga gra ma swój wariant. Tym razem w danym pokoju musi się znaleźć wszystko, co nie zostało pokazane na karcie! Jest to więc odwrotność wcześniejszego pomysłu. Będzie ciasno, więc będzie trudniej.

Każda forma rozgrywki daje nam przyjemność. Pierwsza jest super, bo sobie szkodzimy i to my wybieramy kreatury dla konkurenta. Zaletą następnej jest bardzo losowy wzór ułożenia, do którego zmierzamy.

Wariant ostatni jest o tyle ciekawy, że mylący, bo to my musimy się zorientować, które obiekty mają zostać zgrupowane i jakoś je pomieścić w tej maleńkiej przestrzeni.

Potworki zamieszkujące wnętrze dworu mają różny kształt, wielkość, wagę i fakturę materiału – guma, drewno. Długie węże łatwo mogą zablokować drzwi, okrągłe gałki oczne są najszybsze, tarantula nie ślizga się tak łatwo po podłodze, wszystkie te cechy wpływają na poruszanie się obiektów oraz manipulację nimi, a ostatecznie na przebieg rozgrywki.

Nie dziwią nas zachwyty nad tą grą. Dorośli niech sobie mają swoją „Posiadłość szaleństwa” z gapieniem się w ekran. Dzieci niech lepiej zagrają w „Drzewiszcze na trzęsawisku”. Klimat podobny, zabawa równie przednia, a prostsza i oczka się nie męczą. Z pewnością będziecie chcieli bawić się na zasadach turnieju, nie tylko do piątej karty, bo to mocno wciąga.

Gorąco polecamy – ta pozycja z pewnością trafia do naszego Top 10 na koniec roku.

Re-we-la-cja!

filmy i tekst:

[Adres usunięty]