Dom tęsknot

Wspaniale napisana! Opowiada o czasach moje mlodosci.Tez urodzilam sie we Wroclawiu i bawilam sie tak jak opisuje autor. Na naszym podworku bylo Nas ok 30 dzieci w roznym wieku. Polecam ta ksiazke pokoleniom powojennym!!

Na pewno nieraz słyszeliście o tym, że domy również mają dusze, wszak przez lata są zamieszkiwane przez ludzi, którzy niosą własną historię. Życie przenika przez ściany budynków, nawet jeśli są to niezwykle grube mury, aby pozostawić po sobie ulotny, choć intensywny zapach, a także ślady stóp i rąk w każdym zakątku mieszkania...

"To właśnie w tęsknocie jest takie pociągające. Pewność tego, że byłeś w miejscach, co do których nawet nie jesteś pewien, czy istnieją, i wiara, że kiedyś do nich wrócisz. Spotkasz tam kogoś, z kim byłeś szczęśliwy przez chwilę tak krótką, że zauważyłeś to dopiero wtedy, gdy było za późno, a teraz oglądasz się, patrzysz za siebie i masz wrażenie, że widzisz ją na horyzoncie czasu i zaraz chwila ta będzie ci dana ponownie, a ty będziesz tym razem na nią gotów i całym ciałem się w niej rozsmakujesz." *

Głównego bohatera Piotra poznajemy w dość istotnym momencie jego życia, ale aby nie snuć różnorodnych domysłów na temat jego losów, sam zainteresowany prowadzi czytelnika swoimi ścieżkami, wydeptanymi wręcz od urodzenia. Piotr zaprasza nas do swojego świata, w którym mieszają się niezwykłe emocje i uczucia, poczynając od chwil radosnych, wspaniałych i trwałych, aż do tych ulotnych, niejasnych, smutnych i zaczynających blaknąć poprzez upływ czasu. Czytelnik ma okazję poznać nie tylko historię głównego bohatera, ale także jego rodziców, dziadków, sąsiadów, ukochanej, którą darzył przeogromnym uczuciem, a także ludzi połączonych z nim miejscem, w jakim wychowywali się, przeżywając cudowne, jak i niezwykle smutne chwile.

"Moje wymarzone miejsce na ziemi nie ma stałych współrzędnych geograficznych, przesuwa się wraz z tobą i jest dokładnie między twoim lewym ramieniem i uchem." **

Rzadko zdarza mi się pisać tak emocjonalnie, niestety dość chaotycznie - jednak w tym przypadku inaczej nie potrafię. "Dom tęsknot" urzekł mnie tym, co nie do końca wypowiedziane, ale już zakodowane w mojej głowie. Ta książka zupełnie różni się od debiutanckiej powieści autora, niosącej tytuł "Pożądanie mieszka w szafie", podczas której uśmiałam się dość mocno, dzięki czemu owa historia zapisała się w mojej pamięci. "Dom tęsknot" to powieść uniwersalna, skłaniająca do refleksji, nie podając ich na tacy, a jedynie naprowadzając na odpowiedni tor. Co prawda, w pewnych momentach zaczynałam czuć znużenie, mając wrażenie, iż pewne kwestie są za bardzo przegadane i rozwleczone, aczkolwiek nadało to jeszcze pewnej pikanterii samej historii, która nie jest tak idealnie klarowna, jakby mogło się przypuszczać.

"(...) mężczyźni zawsze czegoś szukają: jak są chłopcami, to szukają skarbów, a jak są więksi, to grzebią sobie w majtkach i całe życie się łudzą, że coś ciekawego znajdą." ***

Po raz drugi przekonałam się, że Piotr Adamczyk zasługuje na miano jednego z najlepszych polskich pisarzy. Poprzez stworzone historie potrafi tak wspaniale wpłynąć na człowieka, a do tego przekazać mu istotne treści i wartości w sposób niezwykle przystępny. "Dom tęsknot" uzmysłowił mi, że czasami ludzie, w których pokładamy wszelkie nadzieje oraz całkowite zaufanie, mogą okazać się kimś zupełnie różniącym się od naszych oczekiwań czy przekonań. Ponadto uwierzyłam, że nawet sama tęsknota, pomimo tego, iż bywa okrutnie męcząca i wymagająca, może dawać mnóstwo radości, ponieważ sam czas oczekiwania potrafi być zdecydowanie bardziej pożądanym uczuciem, niżeli brak nadziei na coś wspaniałego, radosnego i nieoczekiwanego...

* cytat ze str. 395

** cytar ze str. 356

*** cytat ze str. 50

[Adres usunięty]