Dom nad zatoką

Cecilia i Ian pobrali się z miłości, ale ta miłość nie przetrwała. Już po roku zdecydowali się na rozwód. Ian służy w marynarce i poświęca jej cały swój czas odkładając rodzinę na dalszy plan. Nie było go przy narodzinach córeczki, nie było go również gdy dziecko umarło, ani tym bardziej - nie zjawił się na pogrzebie. W momencie, gdy żona najbardziej go potrzebowała Ian przebywał poza domem. Jednak mimo bólu miłość nie odeszła ostatecznie. Z ostatniej wyprawy za morze Ian pisze do żony listy, które przepełnia rozpacz, miłość i nadzieja. Tylko można odzyskać kogoś, kogo tak bardzo się zawiodło?

"- A więc tęskniłaś za mną?

- Tak. Niech cię diabli.

- Ja również tęskniłem."

Cedar Cove - Zatoka Cedrów - to malownicze miasteczko nieopodal Seattle. Życie toczy się tam swobodnym rytmem a każdy wie wszystko o wszystkim. Niby nic szczególnego, ale bywa denerwujące prawda? Szczególnie w momencie, gdy przeżywa się ogromną tragedię a sąsiedzi na siłę usiłują wtrącić swoje trzy grosze, bo przecież wiedzą najlepiej jak to jest. Cecilia ma 22 lata i na swoim koncie ogromną tragedię w postaci straty dziecka. A w dodatku nie może znaleźć oparcia w nieobecnym mężu. Dlatego decyzja o rozwodzie wydaje się nieunikniona i sama kobieta nie zamierza z niej zrezygnować. Cecilia to młoda dziewczyna, która ma swoje dobre i złe strony - czasami za dużo marudzi, narzeka i nic według niej nie jest tak jak być powinno - ale chętnie śledziłam jej losy. Ian z kolei z miejsca wzbudził moją sympatię. Owszem, nie wykazał się postawą szlachetnego męża, ale to jaką postawę przyjął w czasie rozwoju sytuacji sprawiło, że doceniłam jego ruchy i nawet trochę mu kibicowałam.

Przyznam szczerze, że od momentu przeczytaniu opisu książki z miejsca założyłam, że to będzie historia na wzór "Pamiętnika" Sparksa. Nie inaczej. Z takim nastawieniem zabrałam się do lektury. W rezultacie trochę się rozczarowałam na własne życzenie, bo historia z tą od Sparksa nie ma nic wspólnego. Jednak mam usprawiedliwienie - opis zapowiadał piękne listy od Iana, w których będzie natłok przeróżnych emocji. Listy były, owszem, ale zdecydowanie za mało i okazały się bardzo proste. To niestety wynika ze stylu Macomber - prosty, lekki i przyjemny, ale bez większego zaangażowania w emocje. Gdyby nie to, historia okazałaby się naprawdę przyjemna - i właściwie była - ale cudownie byłoby gdyby listów od Iana było znacznie więcej, okazały się przepełnione mnóstwem emocji a nie zwykłą wiadomością i gdyby Cecilia podejmowała odrobinę inne decyzje.

"Wracaj prędko do domu, Ianie, modliła się w duchu. Proszę, pozostań bezpieczny i wracaj prędko do domu."

"Dom nad zatoką"okazał się przyjemną książką, która zapewniła mi kilka godzin ciekawej przygody. Pierwszy tom historii zainteresował mnie na tyle, że nie przejdę obojętnie obok kontynuacji i gdy nadarzy się okazja - chętnie po nią sięgnę. Książka pani Macomber to dobre rozwiązanie dla miłośników powieści obyczajowych z nutą romansu. Skusicie się?