Dom bez okien

Dom bez okien to opowieść o życiu i prawach afgańskich kobiet.

To powieść bardzo egzotyczna i czytając ją odniosłam wrażenie jakby była z innego świata.

Od dwudziestu lat Ziba jest żoną i matką, a przede wszystkim afgańską kobietą, która nie ma żadnych praw, a słowo jej znaczy tyle ile ”pół słowa mężczyzny”.

Życie jej toczy się monotonnie, aż pewnego razu zastaje swojego męża z siekierą wbitą w kark i w kałuży krwi.

Natychmiast kobieta trafia do więzienia, ponieważ zostaje uznana za winną śmierci męża.

W więzieniu spotyka inne kobiety, które są osadzone głównie za cudzołóstwo.

Ziba jest zdziwiona, że koleżanki zaczynają troszczyć się o nią, bowiem nikt tak naprawdę się nią nie przejmował, była sama, pozostawiona w domu z dziećmi.

Ziba dostaje za obrońcę młodego prawnika Jusufa, który za wszelką cenę chce udowodnić, że kobieta jest niewinna.

Czy mu się to uda?

Czy Ziba wróci do domu?

Jedyne za kim tak bardzo tęskni to dzieci pozostawione w domu.

Czy Ziba wróci do swoich dzieci?

Przeczytajcie!

Wspaniała książka.

Autorka opisuje inny, rygorystyczny dla nas świat.

Kobiety nie mają tam żadnych praw, tylko obowiązki.

Przyznam szczerze, że z zaciekawieniem przeczytałam tę książkę, ale nie chciałabym się znaleźć w Afganistanie, bądź w skórze tych kobiet.

Czytając tę książkę doceńcie drogie kobiety, jaki my mamy komfort życiowy.

Książka skłania nas do refleksji, a jednocześnie pokazuje co tak naprawdę w życiu jest najważniejsze.

Historia Ziby jest wzruszająca.

Książka jest naprawdę wartościowa i uważam, że należy ją przeczytać.

Dlatego nie traćcie czasu,

Czytajcie!

Polecamy, zespół [Adres usunięty]

Nadia Hashimi kontynuuje temat, z którym spotkałam się już w poprzedniej jej książce – sytuację afgańskich kobiet we współczesnym świecie. I choć wydawać by się mogło, że „męczenie” po raz kolejny tej samej tematyki niekoniecznie jest dobrym pomysłem, to w tym konkretnym przypadku wygląda to zupełnie inaczej. Bo Afganistan i życie Afganek to temat rzeka, który trudno zamknąć w jednej książce, zamknąć w ogóle w słowach. Co więcej, „Dom bez okien” dla mnie okazał się nawet lepszy od poprzedniej propozycji autorki („Kiedy księżyc jest nisko”).

Zibę, główną bohaterkę powieści, poznajemy w sytuacji, gdy zakrwawiona siedzi na własnym podwórku, a jej mąż leży nieopodal martwy, z siekierą w karku. Zostaje oskarżona o morderstwo i osadzona w więzieniu dla kobiet, a to, że udało się uniknąć samosądu zakrawa na cud. Jej obrony podejmuje się młody adwokat idealista, chcący wprowadzać w afgańskim systemie prawnym zachodnie standardy. Współpraca z milczącą oskarżoną, w kraju, gdzie wypaczono pojęcie honoru, zwłaszcza w odniesieniu do kobiet, wydaje się być walką z wiatrakami.

Ale „Dom bez okien” to nie tylko opowieść o Zibie i jej nieszczęściu. To zapis historii wielu kobiet, które trafiły do więzienia za absurdalne dla reszty świata zarzuty i nie mogą się bronić, bo w Afganistanie słowo kobiety jest mniej warte od słowa mężczyzny.

Poruszająca, skłaniająca do refleksji, momentami przerażająca. Czasem prawda jest zbyt okropna, by otoczenie mogło ją poznać, a konsekwencje jej wyjawienia zbyt okrutne dla tych, którzy pozostali przy życiu…

Szczerze polecam.

Ulubione cytaty:

„Każdy, komu na piersi ciąży brzemię, może być poetą”

„Dla kobiet czas biegnie inaczej. Męczą nas długie godziny wczoraj, nęcą krótkie chwile jutra. Oto jak żyjemy: rozdarte między tym, co było i tym, co będzie”.

[Adres usunięty]

Już dawno, żadna z książek mnie tak nie poruszyła. Tak realistyczna i tak bardzo zapadająca w pamięć. To nie tylko zetknięcie z obcą nam kultura, ale także możliwość uświadomienia co może się dziać dziesiątki kilometrów od nas, a my kompletnie nie zdajemy sobie z tego sprawy. Musimy być świadomi, iż nie wszystko jest naświetlane przez media.

Wracając do książki. Jej akcja od początku mnie zainteresowała. Styl autorki jest tak przystępny, iż, pomimo, że pisze o bardzo poważnych sprawach, czyta się wszystko dość sprawnie i szybko .

Dzięki tej historii wiemy jak traktowane są kobiety w Afganistanie. Poznajemy owy ustrój prawny od strony niewinnie oskarżonej kobiety. I to nieraz wzbudzało we mnie wielkie emocje. Jak można się domyślić negatywne. Nie mogłam po prostu znieść tego jak kobiety są traktowane w tym kraju. Ogromnie przeszkadzało mi wiele aspektów prawa tego kraju, aspektów związanych z religia, a także fakt, iż nikt z tym wyraźnie nie walczy. Poza tym mając świadomość, iż reszta świata, wie jaki jest stan rzeczy i nie stara się interweniować.

Oczywiście zdaję sobie sprawę, iż fakty przedstawione w książce, mogą lekko odstawać od rzeczywistości. W zasadzie nie sprawdzałam dokładnie wszystkiego co zostało przedstawione tu jako realia Afganistanu, zwyczajnie ufam autorce. Jednak zawsze w takich przypadkach należy zachować pewien dystans do przedstawianych informacji.

Bardzo dobre okazało się także wykonanie techniczne książki. Bo mimo iż dość gruba, to nie pojawiają sie jakieś znaczące zniszczenia. Niestety, sama okładka pozostawia wiele do życzenia. Choć oddaje charakter historii, to sam jej wygląd estetyczny mnie nie zadowala/. Sprawia wrażenie wykonanej jakieś 15 lat temu.

Czy polecam? Tak, zwłaszcza osoby, które interesuje to co dzieje się na świecie, osoby lubiące reportaże i literaturę faktu. I choć książka do nich nie należy, to stylem podchodzi lekko pod ich charakter.

Bohaterkę Domu bez okien, Zibę, matkę czworga dzieci, poznajemy, gdy leży obok zakrwawionej siekiery i trupa męża z rozłupaną czaszką. Podwórko jest puste; sytuacja jest jasna, co na afgańskiej wsi grozi samosądem, przed którym Zibę ratuje jedynie aresztowanie. Kobieta trafia do Czil Mahtab, więzienia dla kobiet, gdzie oczekuje na proces, a jej obrony podejmuje się Jusuf - młody amerykański prawnik afgańskiego pochodzenia. Sęk w tym, że Ziba nie chce współpracować, utrudniając jeszcze swoją sytuację. Jak dowiemy się z czasem - ma ku temu powody.

Tajemnica, którą skrywa Ziba, stanowi największą zaletę tej powieści. Mamy tu w zasadzie do czynienia ze swoistym fenomenem - czytelnik już na początku przyjmuje, że to główna bohaterka zamordowała męża, i z czasem coraz chętniej przyznaje temu czynowi słuszność... a potem odkrywa, że nic nie jest takie, jak mogło się wydawać. Ciężko powiedzieć coś więcej bez zdradzania istotnych elementów fabuły; uwierzcie więc na słowo, że Hashimi niemal do końca powieści trzymała w rękawie karty, które obróciły całą moją misterną dedukcję do góry nogami i spięły powieść piękną, choć wstrząsającą klamrą.

Oprócz niejasnych motywów i okoliczności zbrodni, Ziba ma dodatkowy sekret: podobnie jak jej matka, dysponuje pewnym rodzajem magicznej mocy, zdolnej rozwiązywać problemy i choroby za pośrednictwem stosowania amuletów i guseł. Jest to, niestety, najsłabszy element fabularny powieści. I choć być może miał ON na celu po prostu ukazanie, że kobiety w desperacji uciekają się do najbardziej desperackich prób, aby ratować własne życie i honor, to jednak "moc" Ziby jest trochę za duża i wprowadza niepotrzebne wrażenie naciągania i infantylności do skądinąd ciekawej powieści.

Niestety, książkę czyta się ciężko - i to bynajmniej nie ze względu na poważną tematykę. Jest to głównie wina bardzo sztucznego, niezgrabnego stylu tłumaczki - niektóre zdania wprost zgrzytają w zębach przy lekturze, nawet wtedy, gdy teoretycznie nie zawierają żadnych konkretnych błędów, które można byłoby wytknąć. Do tego dochodzą niepoprawne kolokacje (typu "przywiodło mu to na pamięć") i dziwny dobór słów, wynikający z kalek językowych (typu "on zrujnował dziewczynkę" - w kontekście fizycznym i emocjonalnym). Cały tekst wymagałby tutaj wygładzenia; być może dzięki temu nieco odżyłyby także potwornie sztywne, nienaturalne dialogi.

Ale nie wszystko można zrzucić na tłumacza - sama konstrukcja powieści pozostawia trochę do życzenia. Z jakiegoś powodu autorka uparła się, żeby przy okazji wprowadzania nowych postaci streszczać ich życiorys. Dosłownie - dostajemy historię danego bohatera od momentu, gdy wolał klocki od misiów, jakby to było naprawdę istotne. Owszem, takie zabiegi dają fajne, szerokie spojrzenie na bohaterów powieści, ale raczej wtedy, gdy wspomnienia są albo istotne, albo przynajmniej przemycane w naturalny sposób, to tu, to tam, w dialogach, w retrospekcjach. Tutaj jest to jakieś totalnie bez polotu i strasznie zaburzało mi płynność narracji.

Jest to zdecydowanie najbardziej gorzka z dotychczasowych książek Hashimi. Próżno szukać tu miłości do ojczyzny, która przebijała ze stron Afgańskiej perły czy nawet Kiedy księżycjest nisko. Widać zresztą, że w tym przypadku głównym celem autorki było naświetlenie sytuacji kobiet w świetle afgańskiego prawodawstwa. To się udało - w mocny, obrazowy sposób. Historie współwięźniarek Ziby poruszają, bo człowiekowi z zachodniego kręgu kulturowego ciężko pozostać obojętnym wobec prawa, które pozwala skazać kobietę na dożywocie za próbę ucieczki od męża, który znęcał się nad nią fizycznie i psychicznie, albo za samo niepoparte dowodami oskarżenie o seks przedmałżeński. Jest to swoisty, literacki hołd, oddany setkom, jeśli nie tysiącom kobiet, o których historiach świat nigdy nie usłyszy i które nigdy nie spotkają na swojej drodze młodego, idealistycznego Jusufa.

Sęk w tym, że w swojej debiutanckiej Afgańskiej perle Hashimi przekazała równie ważne przesłanie, zachowując przy okazji świetny styl (ok... był też inny tłumacz) oraz dużo bardziej przemyślaną formę: nie tak rozwlekłą, dużo bardziej angażującą emocjonalnie. Rzadko się zdarza, że właśnie pierwsza powieść autora stanowi najlepszą książkę w jego dorobku, ale niestety - choć Dom bez okien jest bez wątpienia dobrą książką (szczególnie biorąc pod uwagę, że w tematyce "los kobiet w islamie" wydawane są większością totalne gnioty), to jednak plasuje się daleko w tyle za pierwszą powieścią autorki.

Kobiecy krzyk

„Nasz świat to przestrzeń między kamieniem i mięsem. Widzimy twarz, która choć powinna, nie uśmiecha się, widzimy promień słońca między uschniętymi gałęziami drzewa. Dla kobiet czas biegnie inaczej. Męczą nas długie godziny wczoraj, nęcą krótkie chwile jutra. Oto jak żyjemy: rozdarte między tym, co było, i tym, co będzie.” – te słowa, kryjące w sobie ból istnienia, mogłaby wypowiedzieć każda kobieta, niezależnie od zakątka świata, w jakim przyszło jej dorastać. A jednak padły z ust kobiety, która poznała nie tylko mroczne tajemnice wielu ludzi, która wie, co to jest ciemność, ale miała szanse obserwować społeczeństwo, którego zachowanie jest dla nas, Europejczyków, niezrozumiałe.

Gulnaz, kobieta ciesząca się względną wolnością i odznaczająca się nadprzyrodzonymi zdolnościami, jest świadkiem brzydoty życia, upadku kraju w którym szaleje wojna, nieludzkiego traktowania przedstawicielek płci pięknej. Jednak to nie o niej, a o jej córce, a właściwie o wszystkich afgańskich kobietach i ich prawach, traktuje znakomita, poruszająca książka „Dom bez okien”, autorstwa Nadii Hashimi. Autorka porywających powieści – „Afgańska perła” oraz „Kiedy księżyc jest nisko”, znów powraca z lekturą, która wstrząsa nami do głębi, która zapada w pamięć, która ujawnia różnice międzykulturowe i uświadamia nam, że nigdy nie będziemy w stanie zrozumieć sposobu myślenia, właściwego dla krajów islamskich. Po książkę sięgnąć powinny wszystkie te osoby, które pragną zanurzyć się w lekturze, oddać się jej bez reszty, które oczekują od książki czegoś więcej niż znakomicie skonstruowanej fabuły. Powieści Hashimi oferują znacznie większej – kontekst kulturowy, który przybliża nam całkowicie inny, piękny choć okrutny świat.

W tym świecie, więzienie może stać się schronieniem przed złem tego świata, a nawet przed … własną rodziną i śmiercią. Doskonale wie o tym Ziba – kobieta oskarżona o zabójstwo swojego męża, pijaka i okrutnika. Dla wiejskiej społeczności to szok, bowiem zbrodni tej dokonała ich sąsiadka, która uważana była za wierną, oddaną żonę, gotową znieść wszystkie ciosy, które na nią spadały. Tymczasem została znaleziona cała we krwi, zaś ciało jej męża z wbitą w kark siekierą stanowiło wystarczający dowód jej winy. Cudem tylko uniknęła śmierci z rąk rodziny mężczyzny, a rozdzielona z dziećmi, trafia do więzienia Czil Mahtab, Czterdzieści Księżyców, by tam oczekiwać na akt oskarżenia i wyrok. Ten, jest niemal pewny, więc Ziba może spodziewać się kary śmierci. Zwłaszcza, że od momentu tej krwawej tragedii nie wypowiedziała nawet słowa w swojej obronie, co więcej, zdaje się nie pamiętać tego, co się naprawdę stało w zaciszu jej domu.

Obrony Ziby podejmuje się młody afgański prawnik, wychowany w Stanach Zjednoczonych. Ten idealista, pracujący dla organizacji non-profit zapewniającej pomoc prawną Afgańczykom, wraca do kraju po latach nieobecności, nieświadomy jeszcze praw, które tu rządzą i reguł, którymi kieruje się społeczeństwo, szczególnie jeśli chodzi o sytuację kobiet. Sprawa Ziby jest nie tylko okazją do odkrywania tajemnic skrywanych przez samą jego klientkę, ale i przez Afganistan.

Autorka opowiada jednak nie tylko historię Ziby, ale i wielu kobiet, zamkniętych w Czil Mahtab. Porażające jest to, że dla wielu z nich więzienie jest enklawą bezpieczeństwa, jest gwarancja ciepłego posiłku i poprawnego traktowania. Poznajemy między innymi Nafisę, trzydziestoparolatkę, która na swoje nieszczęście spotkała się w publicznym miejscu z wdowcem, wywołując tym oburzenie lokalnej społeczności. Jej matka doniosła na policję o jej niemoralnym prowadzeniu się, pragnąc ochronić córkę przez zemstą braci dziewczyny, oburzonych zhańbieniem rodziny. W więzieniu przebywa też Latifa, oskarżona o porwanie siostry, kupczenie jej ciałem i ucieczkę z domu. Nikt nawet nie próbował dotrzeć do prawdy, wówczas bowiem na jaw by wyszło, że Latifa uciekła wraz z siostrą z domu, by chronić ją i siebie przed kolejnymi ciosami, które na nie spadały. Jest też ciężarna Meżgan, której zbrodnią była miłość do chłopca z sąsiedztwa. To tylko kilka wstrząsających historii kobiet zamkniętych w więziennych murach. Kilku kobiet, na które społeczeństwo wydało już wyrok, piętnując i wykluczając ze swojej grupy, pozbawiając jakichkolwiek praw.

Lektura powieści „Dom bez okien” na długo w nas pozostaje, trudno o bardziej emocjonalne relacje, niż opowieści kobiet, których jedyną winą jest to, że urodziły się z zestawem chromosomów XX. To nadaje im określony status – istoty mniej wartościowej, pozbawionej wielu praw. Ten wymiar społeczny, ale i polityczny islamu widoczny jest w książce Hashimi, która niezwykle plastycznie maluje tło wydarzeń, o których opowiada. Po raz kolejny dowodzi też swojego mistrzostwa jako pisarka, ale i zaangażowania społecznego – w ten sposób o sytuacji afgańskich kobiet może usłyszeć coraz więcej ludzi!

Justyna Gul

Qultura słowa

Z Nadią Hashimi miałam już do czynienia dzięki książce "Kiedy księżyc jest nisko". Może nie odebrałam jej aż tak pozytywnie, ale miała w sobie to coś. Dlatego zapoznanie się z jej kolejną powieścią nie było dla mnie dużym dylematem. Czym mnie do siebie zachęciła? Przedstawieniem fikcyjnej treści, która zdarza się nie raz i to niestety w realnym świecie. Tu przenosimy się do Afganistanu.

U Ziby z byciem córką bywało różnie. Po tym jak jej ojciec zaginął z matką układało się raz dobrze raz gorzej, ale jakoś życie się toczyło. Z czasem jednak było coraz gorzej i ich drogi po części się rozeszły. Od lat jednak Ziba jest również kochającą matką i żoną. Wydawało by się, że wszystko układa się idealnie, ale tak nie jest. Mąż kobiety nadużywa alkoholu i porywczy. Agresję wyładowuje właśnie na niej. Jednak jak się okazuje to nie jest największy problem tej rodziny. Pewnego dnia Ziba przyłapuje męża na czymś czego nie jest w stanie mu wybaczyć i w efekcie, a raczej afekcie go zabija. Przez ten czyn trafia do więzienia. I choć wie, że wyjawienie prawdy mogło by uratować jej życie gdyż grozi jej kara śmierci to milczy. Jest w stanie znieść wszystko byle by nie wyjawiać tego co zaszło. Jednak brat robi wszystko by jej pomóc i znajduje prawnika, które chce się podjąć jej sprawy. Jusuf młody adwokat choć jest Afgańczykiem to jako dziecko wyjechał z rodziną do Stanów Zjednoczonych. To tam zdobył wykształcenie prawnicze. Teraz chce zrobić wszystko by poprawić system prawny w Afganistanie. Robi też wszystko co w jego mocy by pomóc kobiecie, Ziba jednak uparcie milczy. Jak się okazuje po pierwszych koszmarnych dniach w więzieniu dla kobiet. Strasznych dla niej psychicznie, bo martwi się o dzieci odnajduje tam z czasem przyjaciółki. Okazują się nimi głownie współwięźniarki z celi. Jest to dla nich o wiele przyjemniejsze niż bycie wśród rodziny. Sama Ziba staje się tam kimś na kształt bogini, bo tak jak matka ma dar a może przekleństwo korzystania z magii. Chętnie pomaga innym, ale nie chce pomóc sobie...

Przedstawiona przez Nadię historia jest niesamowita. Wciąga i szokuje. Nie dla samej historii, ale dlatego, że każdy kto choć trochę zna tamtejsze prawa wie, że to co tu jest na papierze dzieje się w rzeczywistości. Co dziennie są takie przypadki. To co zaskakuje najbardziej to chyba fakt, że wiele kobiet, które wiedzą, że za ich przewinienie nie grozi śmierć podejmują decyzję by w więzieniu się znaleźć. To dla nich wygodniejsze i bezpieczniejsze niż życie wśród rodziny czy znajomych. To tak zwany wybór lepszego zła. W Afganistanie za zabójstwo męża grozi honorowe zabójstwo. Wybronienie z niego graniczy z cudem, ale czasami się udaje. Powiem od siebie tyle. Chyba nigdy nie zrozumiem mentalności, kultury i stylu bycia tamtych stron. Mam za sobą etap krytyki, bo jak to mówią: co kraj to obyczaj. Ale jestem pewna jednego: Nigdy tych krajów nie zrozumiem.

Więcej na:

[Adres usunięty]

Z twórczością Nadii Hashimi spotykam się po raz pierwszy. Autorka ma dość oryginalny i wysublimowany styl, który mi niestety nie przypadł do gustu. W związku z tym bardzo męczyłam się z lekturą Dom bez okien, który wydawał mi się ciekawą propozycją literacką. Autorka pisze zbyt rozwlekle. Czasem czułam się jakbym czytała opisy przyrody z Pana Tadeusza. Nie znoszę tego. Dlatego też do tej lektury podchodziłam kilka razy i nie byłam jej w stanie skończyć, bo mnie zwyczajnie nudziła.

Wielka szkoda, bo powieść zapowiadała się obiecująco. Lubię poznawać historie życia kobiet wschodu. Ich kultura jest zdecydowanie odmienna od naszej i bardzo mnie ona interesuje. W tej książce autorka nie żałuje gorzkich słów na temat życia afgańskich kobiet. Czytając o ich losach zadawałam sobie pytanie: „Jak to jest możliwe w XXI wieku? Dlaczego nikt z tym nie zrobi porządku”. Odpowiedzi na to pytanie nie znalazłam, ale zaczęłam rozumieć, że problem leży już w samej postawie owych kobiet. Doskonale widać to na przykładzie głównej bohaterki.

Kiedy Ziba trafia do więzienia podejrzana o zabójstwo męża, przybywa do niej prawnik z USA. Urodzony w Afganistanie a wychowany w Ameryce Jusuf zna tamtejszą kulturę. Z całych sił stara się pomóc klientce, ale ta nie chce współpracować. Nie podejmuje z nim rozmowy. Milczy i nie daje sobie pomóc. Jednocześnie nie chce też się przyznać do winy, aby nie marnować czasu, bo skoro nie chce się bronić to i tak zostanie uznana za winną. Absolutnie nie rozumiem postawy bohaterki. Tutaj chyba właśnie ujawnia się nasza różnica kulturowa. Ja nie potrafię jej zrozumieć, więc jak jej tu pomóc. Współwięźniarki Ziby były inne. Miały w sobie więcej życia. Wiedziały czego chcą, miały swoje zdanie, starały się o siebie walczyć. W takim zestawieniu Ziba wypadła w moich oczach słabo. Była główną postacią, a dla mnie stała się cieniem samej siebie. W kontrastowym zestawieniu z koleżankami z celi wypadała porostu na głupią i naiwną a była przecież starsza i bardziej doświadczona życiowo. Moja niechęć do głównej bohaterki też nie ułatwiała mi czytania tej historii.

Za to by nie przekreślać tej powieści zupełnie. Powiem, że jest coś, co mi się podobało, co wzbudziło moje zainteresowanie. Mianowicie jest to obraz wschodniej kultury i miejsce kobiet w niej. W książce zawarte jest wiele mądrości, które głoszą wschodnie kobiety. Autorka przybliża nam szczegóły życia ludzi w Afganistanie. Czasem pisze o rzeczach, które dla nas, Europejek mogą wydawać szokujące, nierealne wręcz, a u nich są codziennością. Momentami bałam naprawdę zaskoczona szczerością autorki, ale uznaję to za niebywały plus tej historii.

Tytuł ten spotkał się raczej z gorącym przyjęciem przez czytelniczki. Moja opinia jest chyba na portalu Lubimy Czytać pierwszą negatywną. Aby Was nie zniechęcą powiem, że nie uważam by Dom bez okien był złą lekturą. Po prostu styl autorki i kreacja głównej postaci nie wpasowały się w mój gust. Sam pomysł na fabułę oraz wielowątkowość utworu sprawia, że jest ON ciekawy i wiele z Was może zainteresować. Jeśli lubicie poznawać kulturę wschodu i chcecie poznać kilka wstydliwych sekretów z życia tamtejszych kobiet to śmiało sięgajcie po tę powieść.

"Małżeństwo to swego rodzaju sport. Punkt za miłość, punkt za nienawiść. Rachubę prowadzi serce."

Już przy poprzednich książkach "Afgańska perła" i "Kiedy księżyc jest nisko" miałam okazję przekonać się, jak plastyczny, sugestywny i wciągający jest styl autorki. Także i w tej powieści raczymy się pięknie opowiadaną historią, uwzględniającą nie tylko porywający scenariusz zdarzeń, ale również odzwierciadlającą trudną sytuację kobiet w Afganistanie. "Dom bez okien " to fascynująca podróż czytelnicza, wypełniona wzruszeniem i ponurym obrazem realiów życia afgańskich kobiet, pozostawiająca w naszych sercach wyraźny ślad obecności.

Zachwyca wielowątkowość fabuły, czarujące oprowadzanie po niej czytelnika, wyzwalające wiele emocji. Mocno identyfikujemy się z głównymi bohaterami, każdy z nich ma do opowiedzenia niezwykłą historię, zaś ich przecinające się ścieżki życia podkreślają, że los dla każdego ma przypisaną koncepcję obrazu niedoli i pomyślności. Nieprzypadkowo spotykamy na swej drodze osoby, które potrafią diametralnie zmienić oblicze naszej codzienności, nadać jej intensywny promienny uśmiech miłości, okazać przyjacielską pomoc w trudnych chwilach, ale też odcisnąć bolesne rysy na psychice, zmuszające do podjęcia walki o szczęście.

Nadia Hashimi wyjątkowo przekonująco przedstawia prawa afgańskich kobiet, a właściwie ich niedostateczność z perspektywy zachodnich cywilizacji, dominację mężczyzn nad każdym aspektem życia matki, żony, siostry i córki, niemożność decydowania o własnym losie, niejednokrotne stawianie w sytuacjach wywołujących ból i cierpienie. Jak niewiele potrzeba, aby zwykły gest uznać za obrazę moralności i skazać kobietę na długoletni pobyt w więzieniu. Zwykła rozmowa w parku z nieznajomym, ucieczka z domu, w którym panuje przemoc, nie wspominając już o ciąży pozamałżeńskiej, stają się niepodważalnymi podstawami uznania obrazy moralności.

Co absurdalne, dla większości więźniarek życie za kratkami wydaje się niekiedy lepszym wyborem zła, pewnego rodzaju oddechem od przerażającej codzienności, która czeka na nie na zewnątrz, od brutalności, okrucieństwa i honorowego zabójstwa. Trudno zrozumieć wykluczanie kobiet ze społeczności lokalnej, kiedy tylko padnie na nie choćby cień podejrzenia o naruszenie przekazywanych z pokolenia na pokolenia norm poprawnego zachowania się, świadoma izolacja kobiet od dzieci, celowe nastawianie przeciwko matce. A czy ktokolwiek rzetelnie staje w obronie kobiet? Jaką mają zapewnioną pomoc prawną? Czyż rozprawy sądowe nie okazują się farsą?

Jusuf, jako dziecko wraz z rodziną wyemigrował z Afganistanu do Stanów Zjednoczonych, gdzie zdobył wykształcenie prawnicze, wyspecjalizował się w prawie człowieka i prawie imigracyjnym. Mężczyzna decyduje się na powrót do ojczyzny, gdyż jest przekonany, że ma do wypełnienia misję pomocy rodakom. Podejmuje się obrony niezwykle tajemniczej kobiety Ziby, matki czwórki dzieci, oskarżonej o zabicie męża. Kobieta tylko ze względu na sprzyjający splot okoliczności uniknęła honorowego zabójstwa, teraz w więzieniu oczekuje na proces i wyrok sędziego, a grozi jej śmierć przez powieszenie.

Sprawa wydaje się już przesądzona, dowody mocno obciążają oskarżoną, zaś ona nie wykazuje chęci współpracy z adwokatem, głęboko skrywa wszelkie wyjaśnienia związane z morderstwem. Jusuf próbuje przebić się przez mocną tamę milczenia, dotrzeć do prawdy, ale też odnaleźć się w realiach systemu karnego i więziennictwa w Afganistanie. Autorka przygotowała dla czytelnika pogmatwane losy powieściowych postaci, ale przez to wydają się bardziej frapujące i pasjonujące. Książka zapewnia przyjemne zaczytanie, angażujące śledzenie zajmującej fabuły, ale też uderza w refleksyjne nuty.

[Adres usunięty]

Z twórczością Nadii Hashimi spotykam się już trzeci raz i z każdą kolejną książką życie kobiet w Afganistanie przestaje być dla mnie tajemnicą, a jednocześnie jestem zaszokowana tym, jak żyją kobiety na Bliskim Wschodzie.

Książka opowiada historię Ziby, kobiety, matki czwórki dzieci i żony Kamala. Z początku, w nieznanych nam okolicznościach, w domu rodzinnym ginie mąż Ziby. Kobieta zostaje zamknięta żeńskim w więzieniu Czil Mahtab gdzie poznaje Nafise, Latifę i Meżgan, z którymi dzieli cele. Cała akcja książki toczy się właściwie swoim własnym torem. Ziba nic nie mówi, nie zeznaje, nie chce się bronić, co zdaje się dziwne jak na kobietę, która opuściła czwórkę dzieci. Jej adwokat, Jusuf, jednak się nie poddaje. Walczy o wolność kobiety poświęcając jej każdą chwilę. Łapie się każdej możliwej linii obrony, od choroby psychicznej, po prośby, groźby z wykorzystaniem osoby Gulnaz, matki Ziby, która uznawana jest za czarownice, znawczynię czarnej magii. To jak autorka poprowadziła całą fabułę to na prawdę mistrzowski sposób. Od samego początku nie podejrzewałam takiego zakończenia, kiedy po nitce do kłębka rozjaśnia się cała sytuacja. To właśnie lubię w książkach, że często zachwycają, a jednocześnie dają dużo do myślenia dlatego, że (na przykładzie współwięźniarek Ziby) to niewyobrażalne dla kobiet z Europy, że można być skazanym na lata więzienia tylko za obrazę honoru rodziny, często nawet nie ze swojej winy. Jak już pisałam o poprzednich książkach tej autorki, Bliski Wschód to całkowicie inna kultura i prawo, dlatego też takie książki są bardzo wartościowe dla ludzi, którzy lubią poznawać całkowicie inne światy i tradycje. Książka w cudowny sposób ukazuje, jak wiara w siebie, determinacja i prawda, potrafi zmienić życie. "Dom bez okien" pokazuje również to jak niesprawiedliwy bywa świat i otaczający nas ludzie. Jak łatwo nam przychodzi osądzanie innych tylko po pozorach, co często jest bardzo krzywdzące dla każdego człowieka.

Polecam tę pozycję każdemu, kto jest ciekaw życia skromnych kobiet w Afganistanie, kto lubi literaturę interesującą i całkowicie wciągającą, która sprawia, że na moment można zapomnieć o rzeczywistości.

Dom bez okien to powieść wstrząsająca, bardzo dla mnie egzotyczna i jakby z innego świata. Bo i pochodzi z innego świata, kulturowo, mentalnie. A niby wszyscy żyjemy w XXI wieku, a jednak z niektórymi narodowościami dzieli nas przepaść. Nie wyobrażam sobie życie, które prowadziła Ziba...

Ziba jest Afganką, ma dzieci i męża Kamala. Nie jest szczęśliwa w małżeństwie, jednak znosi z pokorą i godnością swój los, stara się chronić dzieci. Jej życie płynie, raz lepiej raz gorzej aż do pewnego popołudnia, kiedy zostaje znaleziona na podwórku za domem z rękami we krwi. Obok leży jej mąż z siekierą wbitą w kark. Dla sąsiadów i policji sprawa jest prosta - Ziba zabiła męża! Kobieta trafia do więzienia, które przez jakiś czas będzie stanowiło jej dom. Nie przyznaje się do winy, ale również nie chce rozmawiać ze swoim adwokatem, Jusufem. W więzieniu znajduje chwilę dla siebie, może spać, kiedy chce, jedzenie pojawia się samo, myje tylko siebie - słowem jest dla siebie tylko ona sama, nie ma dzieci, o które trzeba zadbać i męża, którego trzeba się bać. Ziba docenia tą życiową odmianę, wbrew wszystkiemu.... Kobieta znajduje obok inne kobiety, które najczęściej trafiają do więzienia za cudzołóstwo lub niemoralne (wg ich prawa) prowadzenie. Więzienie ma otwarte cele, kobiety mogą swobodnie poruszać się, rozmawiać. Nie jest to straszne miejsce, jedyną wadą jest to, że jest zamknięte. Ziba ma obok siebie kobiety, które troszczą się o siebie i o nią, co jest czymś nowym. A kiedy Jusuf zaczyna o nią się troszczyć i usiłuje, wbrew jej woli, pokazać, że jest niewinna - świat staje na głowie. Czy Ziba opuści więzienie i powróci do swoich dzieci? Jak potoczy się jej życie? Przeczytajcie!

Nadia Hashimi w swoich powieściach przybliża nam świat Wschodu, dla nas orientalny i egzotyczny, a jednocześnie zacofany i zamknięty dla obcych. Kobiety są tam jak zwierzęta, a nie jak ludzie. Nie mają praw, tylko obowiązki. Mają być niewidoczne i stanowić tło dla swoich panów- mężów. Przerażające... A jeszcze bardziej, kiedy widzimy na jakich zasadach działa tam prawo i za co kobiety są zamykane i karane. I jest to dla nich błogosławieństwo, bo często lincz poprzedza prawdziwy osąd... Przeczytałam książkę Nadii Hashimi i cieszę się, że żyję w Europie, w Polsce, że mam swoje prawa i głos, który coś znaczy w trudnych sprawach. Cieszę się, że mam rodzinę, ale również, że mam pracę i przyjaciół, że mogę wyjść na ulicę i napić się piwa, że mogę porozmawiać z kolegą bez strachu, że ktoś posądzi mnie o złe prowadzenie

Po przeczytaniu tej książki, my kobiety zaczynamy doceniać to, co mamy i gdzie żyjemy.

Dom bez okien skłania do refleksji i pokazuje, co w życiu ważne.

[Adres usunięty]