"Dla moich dzieci" to zapis niezwykle osobistych przeżyć i wspomnień Pawieła Fłorienskiego, ikony mądrości Bożej.
Pawieł Aleksandrowicz Fłorenski, to niezwykły geniusz, owiany legendą już za życia. Wszechstronnie uzdolniony rosyjski duchowny, prawosławny teolog, filozof, esteta, biolog, fizyk, elektrotechnik, chemik, matematyk, wynalazca, poliglota i poeta. Urodził się 21 stycznia 1882 w Jewłachu.
Od 1908 roku, był docentem Katedry Historii Filozofii. W 1911 roku zawarł związek małżeński i został wyświęcony na kapłana. Odtąd jego życie umysłowe biegło dwoistym torem: badań naukowych i duszpasterstwa. Został redaktorem czasopisma "Bogosłowskij Wiestnik" oraz profesorem Moskiewskiej Akademii Duchownej, gdzie jego wykładów słuchały tłumy studentów z Moskwy. Jego praca doktorska "O duchownoj istinie", wydana później w rozbudowanej postaci jako "Stołp i utwierżdienije istiny" (1914) spowodowała swoistą rewolucję w sposobie myślenia rosyjskiej inteligencji.
W 1931 roku został aresztowany pod zarzutem działalności kontrrewolucyjnej i skazany na 10 lat w łagrach Sołowieckich. Już w czasie pobytu na zesłaniu skonfiskowane zostały jego notatki i gotowe do druku książki. W 1937 roku przeniesiono go, w wyniku reorganizacji, do obozu NKWD pod Leningradem. Tam też został rozstrzelany 8 grudnia 1937 roku. Prawdopodobnie za odmowę ujawnienia miejsca ukrycia relikwii św. Sergiusza Radoneżskiego.
We wspomnieniowych zapiskach "Dla moich dzieci", które prowadził w latach 1916-1925, chciał przekazać potomkom atmosferę własnego dzieciństwa, swoje wczesne fascynacje przyrodą, religią i tajemnicą istnienia. Książka, wydana pośmiertnie w latach sześćdziesiątych XX wieku, stanowi niezwykły bardzo osobisty dokument z życia Pawieła Fłorenskiego, a zarazem bogaty w szczegóły historyczne.
Pawieł Aleksandrowicz Fłorenski, to niezwykły geniusz, owiany legendą już za życia. Wszechstronnie uzdolniony rosyjski duchowny, prawosławny teolog, filozof, esteta, biolog, fizyk, elektrotechnik, chemik, matematyk, wynalazca, poliglota i poeta. Urodził się 21 stycznia 1882 w Jewłachu.
Od 1908 roku, był docentem Katedry Historii Filozofii. W 1911 roku zawarł związek małżeński i został wyświęcony na kapłana. Odtąd jego życie umysłowe biegło dwoistym torem: badań naukowych i duszpasterstwa. Został redaktorem czasopisma "Bogosłowskij Wiestnik" oraz profesorem Moskiewskiej Akademii Duchownej, gdzie jego wykładów słuchały tłumy studentów z Moskwy. Jego praca doktorska "O duchownoj istinie", wydana później w rozbudowanej postaci jako "Stołp i utwierżdienije istiny" (1914) spowodowała swoistą rewolucję w sposobie myślenia rosyjskiej inteligencji.
W 1931 roku został aresztowany pod zarzutem działalności kontrrewolucyjnej i skazany na 10 lat w łagrach Sołowieckich. Już w czasie pobytu na zesłaniu skonfiskowane zostały jego notatki i gotowe do druku książki. W 1937 roku przeniesiono go, w wyniku reorganizacji, do obozu NKWD pod Leningradem. Tam też został rozstrzelany 8 grudnia 1937 roku. Prawdopodobnie za odmowę ujawnienia miejsca ukrycia relikwii św. Sergiusza Radoneżskiego.
We wspomnieniowych zapiskach "Dla moich dzieci", które prowadził w latach 1916-1925, chciał przekazać potomkom atmosferę własnego dzieciństwa, swoje wczesne fascynacje przyrodą, religią i tajemnicą istnienia. Książka, wydana pośmiertnie w latach sześćdziesiątych XX wieku, stanowi niezwykły bardzo osobisty dokument z życia Pawieła Fłorenskiego, a zarazem bogaty w szczegóły historyczne.