Diuna. Wody Kanly

PopKulturowy Kociołek:

Scenariusz komiksu wywodzi się bezpośrednio z bardzo ważnego wątku oryginalnej powieści, jakim było zniszczenie rodu Atrydów przez Harkonnenów, którzy wykorzystali do tego elitarne oddziały Sardaukarów Imperatora. Noc pełna płomieni, wybuchów i śmierci odmieniła oblicze świata i życie nielicznych osób, którym udało się przetrwać. Jednym z nich był zbrojmistrz rodu Gurney Hallec. Unikając sił wroga, znalazł on schronienie pośród przemytników przyprawy. Nigdy nie zapomniał on wspomnianych wydarzeń i nigdy też nie porzucił planu dokonania zemsty.

Dzieło duetu Kevin J. Anderson i Brian Herbert można określić mianem klasycznej historii zemsty. Pomysł ten niestety jest już na tyle mocno wyeksploatowany (w najróżniejszych segmentach popkultury), że stworzenie czegoś interesującego jest niezwykle trudne. Niestety, ale autorzy albumu niespecjalnie nawet planowali spróbować czegoś innowacyjnego. Od samego początku stawiają oni tu bowiem, na sprawdzone schematy idąc tym samym na fabularną łatwiznę.

Powielanie znanych schematów to nie jedyny problem albumu. Autorzy mają trudności z odpowiednim rozłożeniem tempa opowieści. Spora ilość miejsca (jeśli nie większa część komiksu) to złożone dialogi budujące świat przedstawiony, niekoniecznie jednak pchające historię do przodu (dodatkowo niektóre z nich wydają się być dodane na siłę). Opowieść toczy się więc ekstremalnie wolno, a sceny akcji z wyrazistym napięciem można policzyć na palcach jednej dłoni. Problem z balansem historii dopiero poprawia się pod sam koniec albumu (ostatni z rozdziałów)....

WSZYSTKO DLA ZEMSTY

Zwiastun kolejnej kinowe „Diuny” już jest, są i kolejne dodatki do tego uniwersum. No a dokładniej kolejny komiks – „Wody Kanly” – przygotowany przez kontynuatorów spuścizny Herberta. Tym razem jednak (nie pierwszy zresztą raz) nie kontynuują, a rozwijają to, co już dobrze znamy. Ale robią to w przyjemnym stylu, który spodoba się fanom legendarnej serii SF.

Bitwa o Arrakin dobiegła końca, ale nie jej skutki. Gurney Halleck musi szukać schronienia u przemytników. Oczywiście, jak się można domyślić, planuje też zemstę i jest gotów na wszystko, byle odegrać się na Harkonnenach. Ale co to będzie dla niego właściwie oznaczało?

„Diuna” to jedno z tych dzieł, których rozwijanie chyba nigdy się nie kończy. To, czego Herbert nie skończył za życia, dokończył jego syn, wraz z kolegą po fachu. Ale zanim na to dokończenie się porwali, napisali kilka książek dopełniających uniwersum. A potem tworzyli kolejne. I gdzieś z tego tworzenia wskoczyli też w komiksowe buty, współpracując przy adaptacjach, jak i tworząc nowe historie na te potrzeby. I tak docieramy do „Wód Kanly”.

A czym jest ta historia? A adaptacją opowiadania, świeżego zresztą, bo wydanego w 2017 roku w antologii „Infinite Stars”. Tych opowiadań duet Herbert Jr. i Anderson napisali sporo – Frank Herbert zresztą też stworzył jeden krótki tekst z tego uniwersum – padło akurat na to, którego akcja dzieje się podczas pierwszego tomu „Diuny” (a zatem i podczas filmowej adaptacji) i nieźle jest. Wiadomo to nie poziom klasyki, tak jak i książki kontynuatorów nie są już tym, co pisał Frank. Nadal jednak jest przyjemnie i miło, że można coś jeszcze dorzucić do tego, co już znamy, z szacunkiem dla pierwowzoru.

Więc może i nie jest to rzecz konieczna do poznania, bo wszystko co konieczne jest w książkach, ale ciekawy dodatek dla fanów już tak. I z przyjemną szatą graficzną, w której sporo jest naprawdę klimatycznych sekwencji. Bardzo fajnie się to ogląda, kolorystycznie jest stonowanie, ale wizualnie bardzo miło, a tradycyjnie dobre wydanie stanowi kropkę nad i.

No więc fani fanami, ale co z całą resztą czytelników? Cóż, na pewno nie jest to historia, w której się zgubią, ale jednak to część większej całości i docenić w pełni mogą ją tak naprawdę tylko fani. Ale o to – i o nich – przecież chodzi, prawda? A ci będą zadowoleni.