Niepublikowana dotychczas spowiedź generała Kiszczaka.
W tej książce zebrano o wiele więcej dokumentów, niż IPN znalazł w tak zwanej „szafie Kiszczaka”. W efekcie niemal 20-letniej znajomości Jerzego Diatłowickiego z generałem Czesławem Kiszczakiem, były szef MSW dopuścił autora nie tylko do swego prywatnego domowego archiwum, ale także zwierzał mu się z sekretów swojego życia – przekazując ogromną liczbę nieznanych i sensacyjnych informacji na temat najnowszej historii Polski.
W książce przedstawione są skomplikowane relacje szefa MSW z generałem Jaruzelskim. Poznajemy kulisy wydarzeń Grudnia 70, przygotowań do wprowadzenia stanu wojennego, a później spotkań w Magdalence i obrad Okrągłego Stołu.
Kiszczak opowiada również o ludziach, których poznał w czasie swojej kariery: marszałku Rokossowskim, szefach wszechwładnej wojskowej bezpieki, m.in. Dymitrze Wozniesienskim oraz Ignacym Krzemieniu, oraz wielu innych. Poznajemy także szczegóły planowanego przez MSW zamachu na Adama Michnika i różne sekrety partyjnych towarzyszy.
Jerzy Diatłowicki (ur. 1941 w Kazachstanie, planuje zgon nie później niż w 2017 roku). Studiował (bez dyplomu) medycynę, filozofię, socjologię.
Publicysta, dziennikarz, autor filmów i programów dokumentalnych.
W marcu 1968 roku aresztowany jako student UW, pod zarzutem „organizowania zgromadzeń mających na celu przestępstwo”, relegowany z uniwersytetu, wobec niestwierdzenia przestępstwa zwolniony z aresztu po czterech miesiącach, ukarany jedynie kolegium.
Od jesieni 1968 pracował jako robotnik (pomocnik magazyniera), następnie w RSW PRASA, w Instytucie Organizacji Przemysłu Maszynowego jako socjolog, rzecznik prasowy Zespołu Filmowego X Andrzeja Wajdy. Od 1985 r. członek i pracownik spółdzielni UNICUM zrzeszającej bezrobotnych byłych członków „S”.
Współautor serialu telewizyjnego „Przyłbice i kaptury” (1985). Autor wywiadu rzeki z Bogusławem Bagsikiem i Andrzejem Gąsiorowskim „Jak kradliśmy księżyc” (1991). Autor filmów dla telewizji austriackiej ORF (1983-1991) oraz TVP (1990-1998). W latach 1993-1998 pomysłodawca i prowadzący cykl programu publicystycznohistorycznego „Rzeczpospolita Druga i Pół”. Publikował w tygodniku „Polityka” oraz miesięczniku „Focus – Historia”.
W tej książce zebrano o wiele więcej dokumentów, niż IPN znalazł w tak zwanej „szafie Kiszczaka”. W efekcie niemal 20-letniej znajomości Jerzego Diatłowickiego z generałem Czesławem Kiszczakiem, były szef MSW dopuścił autora nie tylko do swego prywatnego domowego archiwum, ale także zwierzał mu się z sekretów swojego życia – przekazując ogromną liczbę nieznanych i sensacyjnych informacji na temat najnowszej historii Polski.
W książce przedstawione są skomplikowane relacje szefa MSW z generałem Jaruzelskim. Poznajemy kulisy wydarzeń Grudnia 70, przygotowań do wprowadzenia stanu wojennego, a później spotkań w Magdalence i obrad Okrągłego Stołu.
Kiszczak opowiada również o ludziach, których poznał w czasie swojej kariery: marszałku Rokossowskim, szefach wszechwładnej wojskowej bezpieki, m.in. Dymitrze Wozniesienskim oraz Ignacym Krzemieniu, oraz wielu innych. Poznajemy także szczegóły planowanego przez MSW zamachu na Adama Michnika i różne sekrety partyjnych towarzyszy.
Jerzy Diatłowicki (ur. 1941 w Kazachstanie, planuje zgon nie później niż w 2017 roku). Studiował (bez dyplomu) medycynę, filozofię, socjologię.
Publicysta, dziennikarz, autor filmów i programów dokumentalnych.
W marcu 1968 roku aresztowany jako student UW, pod zarzutem „organizowania zgromadzeń mających na celu przestępstwo”, relegowany z uniwersytetu, wobec niestwierdzenia przestępstwa zwolniony z aresztu po czterech miesiącach, ukarany jedynie kolegium.
Od jesieni 1968 pracował jako robotnik (pomocnik magazyniera), następnie w RSW PRASA, w Instytucie Organizacji Przemysłu Maszynowego jako socjolog, rzecznik prasowy Zespołu Filmowego X Andrzeja Wajdy. Od 1985 r. członek i pracownik spółdzielni UNICUM zrzeszającej bezrobotnych byłych członków „S”.
Współautor serialu telewizyjnego „Przyłbice i kaptury” (1985). Autor wywiadu rzeki z Bogusławem Bagsikiem i Andrzejem Gąsiorowskim „Jak kradliśmy księżyc” (1991). Autor filmów dla telewizji austriackiej ORF (1983-1991) oraz TVP (1990-1998). W latach 1993-1998 pomysłodawca i prowadzący cykl programu publicystycznohistorycznego „Rzeczpospolita Druga i Pół”. Publikował w tygodniku „Polityka” oraz miesięczniku „Focus – Historia”.
