Cudowny chłopak i ja 3 cudowne historie

KOGO I CO SPOTKAMY W KSIĄŻCE?

Ten, który nie był w stanie go zaakceptować, ten, który znał go od samego początku i ta, która przyglądała się wszystkiemu z zachowaniem odpowiedniego dystansu. Tym razem to Julian, Chris i Charlotte opowiadają historię swojego życia, w którym nagle zagościł August. I choć to nie jest opowieść o cudownym chłopaku, jego postać w mniejszym bądź większym stopniu przeplata się w codzienności każdego z bohaterów. Czy przyjaźń z osobą o deformacjach twarzy jest trudna? Dlaczego Julian tak złośliwie reagował na obecność Auggiego? O tym, jak mylące bywają pozory i jak wielki wpływ na świat może mieć niewielki człowiek - w kolejnej powieści R.J. Palacio.

TEN, KTÓRY MU DOKUCZAŁ

Trzy rozdziały, troje dzieci i trzy pierwszoosobowe narracje. Pierwsza część książki to rozdział Juliana. Dla mnie najbardziej interesujący, ponieważ po raz pierwszy mogłam spojrzeć na całą sytuację z perspektywy szkolnego łobuza, chłopaka dotąd stawianego w dość negatywnym świetle. Dlaczego tak się zachowywał? Dlaczego postanowił dokuczać Augustowi? Autorka pokazuje, że wiele nieodpowiednich poczynań ma swoje podłoże właśnie w lęku, nieszczęśliwie podsycanym przez zatroskanych rodziców, którzy nieraz nieświadomie robią swojemu dziecku krzywdę. Dla mnie kawał dobrej roboty i zarazem najlepsza część tej publikacji. Opowieść o tym, że silny na zewnątrz nie zawsze znaczy silny w środku i zarazem historia o pokorze, która rodzi się sama nawet w najbardziej lodowatych sercach.

CZY PRZYJAŹŃ BYWA TRUDNA?

Drugi rozdział, Pluton, to miejsce, w którym zabiera głos przyjaciel Auggiego, Chris. Pojawiają się wady i zalety zażyłej relacji z osobą znacznie wyróżniającą się z tłumu oraz rozliczne obserwacje przypadkowo napotkanych ludzi, których Chris –będąc w towarzystwie cudownego chłopaka – zwyczajnie lustruje. Tutaj dowiadujemy się o ich wspólnych zainteresowaniach, zwyczajnych rozmowach, momencie, w którym przyszło Chrisowi się przekonać, że jego przyjaciel od kołyski różni się od pozostałych . To także rozdział o osobistych tragediach, które przecież toczą się w życiu każdego z nas. Ostatnia część książki to wyznania przyglądającej się wszystkiemu z daleka Charlotte. Miła, ale zdystansowana dziewczyna obserwuje skrajne zachowania swoich rówieśników, wywołane obecnością niezwykłego kolegi. I tak, jak w poprzednich rozdziałach główny temat stanowił sam Auggie, tak w tym przypadku na pierwszym planie staje Summer – jego szkolna przyjaciółka, która jako jedyna z dziewczyn postanowiła się do niego zbliżyć.

POWIEŚĆ Z MORAŁEM

To nie jest odgrzewany kotlet. Autorka zafundowała coś świeżego, kolejny raz podsuwając czytelnikom pod nos wartościową i wzruszającą powieść z widocznym i wyczuwalnym morałem. Książka, której nie ograniczają wiekowe ramy – będąca w stanie zadowolić dorosłego czytelnika, ale i przede wszystkim doskonała dla dzieci – jako lekcja akceptacji drugiego człowieka bez względu na to, jaki się urodził.

DLA KOGO?

Polecam przede wszystkim tym, którzy pokusili się na przeczytanie Cudownego chłopaka bądź poświęcili swój czas ekranizacji. Pokochałam prozę J.R. Palacio, a małego Auggiego wciąż nie mam dość. Życzyłabym sobie, by nie było to jeszcze ostatnie słowo autorki w tym temacie, bo widzę, że ma ona sporo do powiedzenia.

Zapraszam przy okazji do zapoznania się z moim debiutem: [Adres usunięty]

Poznaliście już Augusta Pullmana i kilka innych postaci w "Cudownym chłopaku", ale czy wszystkich? Otóż nie, ta książka przybliży Wam jeszcze perspektywę Juliana, który dokuczał głównemu bohaterowie, Christphera jego najlepszego przyjaciela z dzieciństwa i Charlotte, która miała się nim opiekować podczas jego pierwszego roku w szkole. Co oni mają do powiedzenia? Czy dzięki tej książce zmienicie nastawienie, do niektórych postaci?

Cudownego chłopaka czytałam już jakiś czas temu, ale nadal nie mogę o tej książce zapomnieć. To taka historia, która zmusza do myślenia. Zostaje w głowie czytelnika na długo. Ekranizacja do tego jest jeszcze lepsza! A czy ten dodatek był potrzebny? Powiem tak, w skrócie opowiem Wam o czym są dane historie i jak na mnie wpłynęły.

Pierwsza jest perspektywa Juliana. W pierwotnej historii go nie lubiłam, a jego matki to już w ogóle nie znosiłam. Tutaj tylko się to potwierdziło. Julian opowiada o całej piątej klasie, jak ON przeżył pojawienie się nowego ucznia, co robił i jaki miał wtedy tok myślenia. Najbardziej zabolało mnie to, że te takie zachowanie wyniósł z domu, ponieważ jego rodzina nie nauczyła go tolerancji, tylko jeszcze podburzała nienawiść. Może ciut lepiej zrozumiałam jego postępowanie pod koniec, po opowieści babci, która mnie zniszczyła, ale i też dała nadzieje.

Dalej poznajemy Christophera, który podobał mi się w perspektywie Augusta. Akurat ON opowiada wszystko podczas jednego dnia. Co się dzieje u niego teraz i wspomina czasy zanim się przeprowadził. Jednak postępowanie chłopaka nie było sprawiedliwe. Chris przez całą swoją opowieść podkreślał, że jego przyjaźń z głównym bohaterem była trudna. Niejednokrotnie to powtarzał i nie zachowywał się fair. Najbardziej zdenerwowała mnie końcówka, gdzie Chris wykorzystał sytuację dla własnych celów. Szkoda że nie ma tam jeszcze jednego rozdziału, który pokazuje czy jego podejście się zmieniło czy nie :(

I na koniec pozostaje Charlotte i jej opowieść uratowała moje myślenie o tej historii. Jej opowieść była pozytywna, pełna empatii i pracy nad sobą. W filmie i książce jest pokazana jako ta popularna, która myśli tylko o swojej karierze i pokazaniu innym czego ona nie może zrobić. Jednak prawda jest ciut inna. Jest pomocna, odczuwa często empatię i stara się ze wszystkich sił, spełnić swoje wielkie marzenie. Dla Auggiego była miła i uprzejma. Zwłaszcza końcówka podbudowała jeszcze moje zdanie na jej temat!

Tak oto opowiedziałam Wam w skrócie co myślę o tej historii. Wywołała u mnie wiele różnych emocji i nadal mam mętlik co o tym myśleć. Jednak moim zdaniem cieszę się, że ta powieść powstała, bo dzięki temu mamy szerszą perspektywę spostrzegania całej tej historii i tego, jak różne osoby reagowały na towarzystwo Augusta. Cieszę się, że wreszcie znalazłam czas, by po nią sięgnąć i po tej książce znowu nabrałam ochoty, aby obejrzeć ekranizację :)

Po wyjątkowej lekturze "Cudownego chłopaka" nie mogłam przestać myśleć o wydarzeniach z książki. Powieść sprawiła, że niezwykle mocno zaangażowałam się emocjonalnie w świat Auggie'go - głównego bohatera. Dlatego z przyjemnością i dużą ciekawością zdecydowałam się na swoistego rodzaju kontynuację jego historii, albo inaczej - interpretacje wydarzeń oczami jego przyjaciół.

"Cudowny chłopak i ja" to bardziej zbiór opowiadań niż jednotorowa powieść fabularna. Nie mogę jednak oddać jej prawdziwości i wiarygodności pełnowymiarowej powieści fabularnej, ponieważ z perspektywy przeczytanej lektury dostrzegam wszelkie spoiwa łączące rozgrywane wydarzenia. R.J. Palacio dopełniła dzieła pisząc powyższą książkę i jednocześnie przypominając czytelnikowi wszystkie emocje, które towarzyszyły nam podczas lektury przygód samego Auggie'go.

To nie jest tak, że otrzymujemy znaną już historię z perspektywy trzech różnych bohaterów. Autorka wyszła naprzeciw oczekiwaniom swoich czytelników i stworzyła świeży obraz wydarzeń zza kulis, gdzie śledzimy akcję oczami najpopularniejszej dziewczynki w szkole, szkolnego rozrabiaki i przyjaciela Auggie'go z dzieciństwa. Każdy z tych bohaterów ma swoje do powiedzenia i warto otworzyć się na prawdy jakie nam przekazują. Okazało się, że dzieci otrzymując prawo do głosu z otwartością i szczerością mówią o tym co je cieszy i martwi w prostolinijny sposób. Byłam zaskoczona jak sprawnie - lepiej niż dorośli - manewrują w świecie uprzedzeń i nieprzemyślanych wyborów, ale zupełnie inaczej radzą sobie z problemami: wiedzą, gdzie sięgają granice i potrafią przyznać się do błędu. I chociaż jest w tym wszystkim zaskakująco dużo mądrości to wciąż lekka i niezwykle przyjemna historia, która bawi i intryguje od początku do końca. Niezależnie od bohatera, który akurat opowiada - bo każdy z nich może stanąć na równi pod względem ciekawego charakteru i własnych życiowych doświadczeń.

Powieść dedykowana starszym i młodszym czytelnikom to skarbnica wspaniałych mądrości i ponadczasowych prawd. Już przy lekturze "Cudownego chłopaka" dostrzegłam wielki talent autorki nie tylko do kreowania wiarygodnych postaci, ale i pisania chwytających za serce dialogów oraz przemyśleń bohaterów. Oczami dzieci śledziłam wydarzenia z którymi dorośli rzadko kiedy potrafią sobie konkretnie poradzić - uprzedzenia i przekonania, podążanie za tłumem i nie dopuszczanie do głosu własnej indywidualności. Dostrzegłam wielką przyjaźń i niespełnione ambicje, widziałam jak rodzą się nowe więzi i zacierają stare przekonania - a to wszystko utrzymane w błyskotliwym tonie przepełnionym subtelnym poczuciem humoru. Wiele wydarzeń z powyższej powieści nie tylko rozgrzało moje serce, ale sprawiło że szczerze się uśmiechałam. Nie ukrywam - bardzo emocjonalnie podeszłam do tych trzech historii, ale inaczej z tą książką po prostu nie można.

"Cudowny chłopak i ja. Trzy cudowne historie" to lektura trzech relacji widzianych oczami Juliana, Christophera i Charlotte. To także obietnica ciągu dalszego historii Auggie'go - bohatera niezaprzeczalnie wyjątkowego. Okazało się, że wraz z zamknięciem ostatniej strony "Cudownego chłopaka" historia nie dobiegła końca. Wręcz przeciwnie! Dobrze przyjrzyjcie się tym opowiadaniom: to powieść nieśmiertelna, która ciągle trwa. Oto lekka jak piórko opowieść o przeciwnościach codziennego dnia i sile przyjaźni. Polecam!

Jak miliony ludzi na całym świecie, zakochałam się w Cudownym chłopaku i Auggiem Pullmanie. Nie mogłam się doczekać, kiedy w końcu przeczytam „Trzy cudowne historie”. I oczywiście nie zawiodłam się, a dzięki R.J. Palacio zupełnie inaczej spojrzałam na bohaterów z poprzedniej książki.

„Cudowny chłopak. Trzy cudowne historie” to zestaw opowiadań z różnych punktów widzenia dzieci – Juliana (którego wprost nienawidziłam), Christophera oraz Charotte.

Pierwszej opowieści „Okiem Juliana” nie mogłam najbardziej się doczekać. Bo kto z nas nie znienawidził Juliana po przeczytaniu poprzedniej książki? Ale byłam ogromnie zaskoczona, jak bardzo zmieniłam zdanie. Ogromnie się cieszyłam, że zrozumiałam skąd pochodzi jego gniew i nienawiść do Auggiego. Historia Juliana nie usprawiedliwia jego działań, a Palacio nie próbuje wzbudzać fałszywego współczucia dla niego. Po prostu zagłębia się w jego charakter i własne życie rodzinne, a dzięki tej narracji czytelnik widzi, że zachowanie Juliana wobec Auggiego i Jacka było dla niego naturalne: jest ON wytworem jego wychowania. Jednak wszystko nie jest stracone, ponieważ Julian przechodzi znaczną metamorfozę w tej opowieści. Jego wizyta u babci w Paryżu zmieniła jego życie, a przeczytanie tego fragmentu było ogromnie wzruszające. Ten rozdział zakończyłam ze łzami współczucia dla Juliana i jego rodziny. Palacio w najmniejszym stopniu nie usprawiedliwia zachowania Juliana, ale pozwala nam dostrzec jego przyczyny.

Kolejną opowieścią jest „Pluton” – historia Christophera. Po prostu uwielbiam postać Christophera. Nie miał aktywnej roli w „Cudownym chłopaku” i nie był świadkiem tego, co działo się w szkole Beechera. I z tej części dowiadujemy się, dlaczego ich przyjaźń, która zaczęła się od urodzenia, zaczęła się stopniowo rozluźniać . Niesamowicie emocjonalny rozdział, w którym możemy zobaczyć, co to znaczy radzić sobie z wyglądem Auggiego. Christopher był przytłoczony odpowiedzialnością bycia wspierającym dla przyjaciela, który boryka się z tak wieloma problemami.

Historia Charlotte „Taniec” może mieć (lub powinna być) własną historię. Jej perspektywa jest zupełnie inna, młoda dziewczyna stara się dopasować do swoich rówieśniczek. Ona też wyrusza w podróż, ale to jej pokonanie własnej niezdarności społecznej. Jej użycie diagramów Venna było absolutnie urocze i z niecierpliwością czekałam na każdy z nich. Z tej historii wyciągnęłam taki morał, iż chodzi o to, aby zdać sobie sprawę, że ludzie są kimś więcej niż się wydaje i że każdy ma problemy i trudności w swoim życiu, chociaż tego nie okazuje.

„Cudowny chłopak. Trzy cudowne historie” jest to pozycja obowiązkowa dla fanów Auggiego. A jeśli jeszcze nie znasz tej historii, zatrzymaj się i przeczytaj tę wspaniałą, zmieniającą życie książkę! I jeszcze raz podkreślę, iż książki R.J. Palacio powinny być obowiązkowymi lekturami w szkole. Mądre, pouczające, poruszające i zabawne – wciągną każdego.

Dzieci są często ofiarami zastraszania z różnych powodów, ale reakcja Auggiego i dalszy ruch w celu zmiany myślenia i zachowania kolegów z klasy wokół niego były głębokie. Auggie całe życie walczył o przetrwanie, pokonując niewyobrażalne przeszkody. Zamiast ulegać torturom swoich kolegów z klasy, postępował zgodnie z filozofią, że nie powinniśmy ukrywać naszych różnic, ale zamiast tego podkreślać, że się urodziłeś, by się wyróżniać.

Jeśli jeszcze nie czytałeś „Cudownego chłopaka” zrób to teraz z pudełkiem chusteczek w ręku.

Tytuł książki wydawał mi się znajomy, zdecydowałam więc, że poproszę o możliwość jej zrecenzowania. To był dobry wybór, mimo, że domyśliłam się, że jest to druga część. Trochę przeszkadzała mi owa nieznajomość pierwszego tomu, ale zawsze można to nadrobić, prawda? Dodatkowo- o poprzednich wydaniach wspomina się również i tu.

Na czytelnika czekają trzy historie, każdą opowiada kto inny. Pierwszy jest Julian, później Christopher, a na końcu- Charlotte. Każde z dzieci ma jakiś kontakt z Andym- cudownym chłopakiem. Christopher to jego przyjaciel, Charlotte- zwykła koleżanka, a Julian- prześladowca. Dlaczego ten ostatni chłopiec tak postępuje? Co się wydarzy?

Podoba mi się, że pokazano nam wydarzenia oczami Juliana, powiedziano dlaczego postępował tak, a nie inaczej i co z tego wynikło.

Książka porusza w czytelniku różne emocje, uczy tolerancji. Pokazuje, że osoby niepełnosprawne są wokół nas i wcale nie są inne, nie trzeba się bać kontaktu z nimi.

Ale "Cudowny chłopak..." to nie tylko historia o niepełnosprawności. Jest też opowiadanie o dawnych czasach, o II wojnie światowej. To mocno mnie zaskoczyło, jak i sama treść, bo okładka wskazuje, że czytelnik ma oczekiwać czegoś lekkiego, nieskomplikowanego, zwykłej literatury dziecięco - młodzieżowej. Zapewniam, że jest zupełnie inaczej.

Na pewno mogę polecić tę pozycję- myślę, że przeczytać ją muszą nie tylko dzieci, ale również dorośli. Tymczasem ja muszę nadrobić zaległości...