Cudowne lata

Kolejna przepięknie wydana książka od Albatrosa zawojowała książkowy świat. Okładka przewijała się wszędzie, co tylko wzmogło mój apetyt na tą powieść. Ale, że jest to powieść z gatunku literatury pięknej, to już z odbiorem mogło być różnie.

"Cudowne lata" to powieść specyficzna, pod względem fabuły jak i przedstawienia jej. Mamy tutaj dużo przeskoków czasowych, co może powodować pewien chaos. Powieść czytało mi się całkiem dobrze, jednak do końca dobrnęłam raczej z obowiązku niż z przyjemności. Nie czułam żadnego zaciekawienia, ale ciągle liczyłam, że nadejdzie ten moment, w którym zrozumiem wszystkie zachwalające opinie. Całość niestety nie spodobała mi się, nie zrozumiałam przesłania i nie wywołała u mnie większych emocji.

To powieść, która pięknie będzie się prezentować na półce, bo wydana została przepięknie. Co do treści - nie trafiła w mój gust, ale moje relacje z literaturą piękną są skomplikowane.

To już kolejna lektura, która wyszła spod pióra Velerie Perrin. Jeszcze mam żywe wspomnienia po Życie Violette, a pojawiła się następna powieść utrzymana w charakterystycznym dla autorki klimacie i nastroju.

Przyjaciele - Adrien Bobin, Étienne Beaulieu i Nina Beau w roku 1986 chodzą do jednej klasy w szkole podstawowej. Mają dziwnym zbiegiem okoliczności nazwiska na literę „B” i są nierozłączni. Razem spędzają czas nie tylko w szkole, ale również poza nią. Nie nudzą się ze sobą i potrafią rozmawiać nawet na najbardziej intymne tematy. Obiecali sobie, że spełnią swój wspólny cel w życiu. Wyjadą do Francji i poświęcą się muzycznej pasji. I tak mijają kolejne lata, kolejne etapy nauki, dorastają, bawią się życiem. Ale los przewidział dla nich inny scenariusz … Przenosimy się w rok 2017, gdzie w miasteczku, w którym dorastali przyjaciele z jeziora zostaje wyciągnięte auto? Czy nasi bohaterowie mają coś wspólnego ze znaleziskiem? Czy coś ich łączy z tragicznymi wydarzeniami?

Autorka przeprowadza nas przez szkolne, później studenckie życie przyjaciół. Jesteśmy świadkami ich wzlotów i upadków, rozterek miłosnych i uniesień. Cichym obserwatorem łączącej ich niewidzialnej mocy, której można im pozazdrościć. Czy ich jest w stanie cokolwiek rozdzielić? Na pewno ich przyjaźń zostanie wystawiona na ciężką próbę, czy wyjdą z niej zwycięsko, nie zdradzę, aby nie pozbawić was emocji i wrażeń.

Cudowne lata to wzruszająca historia przyjaźni między kobietą, a mężczyznami. Relacji trudnych, narażonych na pokusy świata, ocieramy się o zazdrość, skrywane uczucia, niespełnioną miłość i kryzys tożsamości. Z lektury bije smutek i żal, nadzieja kieruje poczynaniami bohaterów, dodaje im skrzydeł w codziennej walce z przeciwnościami losu. A życie ich nie oszczędza, nie zawsze mają łatwo i przyjemnie. Autorka podejmuje tematy na czasie i wszechobecne dzisiaj, tematy, o których warto głośno rozmawiać, a nie chować pod poduszkę. Młodzi nie powinni zapomnieć o przeszłości, która upomina się o nich, wkracza do ich życia i wprowadza chaos.

„Bo nigdy nie był przyjacielem ten, kto przestaje nagle nim być.

Im więcej serce o nim myśli, tym bardziej nie chce mu się żyć”.

Powieść jest utrzymana w tonie i klimacie właściwym dla autorki, spokojnym i subtelnym. Nawet chwilami można stwierdzić, że nic się nie dzieje, ale jednak ta normalność życia bohaterów jest tym czymś co nas uspokaja, wchłania w toń dość ciekawej fabuły. I oczywiście zaskakującej. Bo tak naprawdę nie wiemy, jak się potoczą losy paczki przyjaciół, nie jesteśmy w stanie przewidzieć biegu wydarzeń. I bardzo dobrze, dzięki temu mamy element zaskoczenia, tak zawsze potrzebny i oczekiwany. Nie łudźcie się, nie wszystko będzie takie cudowne, jak może świadczyć o tym tytuł powieści. Bo życie nigdy nie jest łatwe i przyjemne, zawsze pojawiają się wydarzenia i okoliczności, których każdy chciałby uniknąć. I podobnie jest w życiu bohaterów, koleje ich losów są pełne wybojów, zakrętów i stromych pagórków.

To nie jest lektura, którą się połyka w jeden wieczór. To opowieść, którą się dozuje powoli, skłania do przemyśleń i refleksji. A na to potrzeba chwili spokoju w ciszy i blasku sączącego się światła z lampki. Valerie Perrin jest bardzo dokładna i drobiazgowa w swoich opisach, ale nie są one nudne ani nużące, wręcz są całym tłem dla historii życia Adriena, Étienna i Niny.

Czy cudowne lata macie już za sobą? Nie, jestem pewna, że one są dopiero przed wami. Nie ociągajcie się, już szybko rozpocznijcie przygodę z nimi, a miłe i radosne chwile będą waszym udziałem ...

„Lato należy do wszystkich epok. Jest ponadczasowe, przede wszystkim przez swój uporczywy zapach, który przylega do ubrań, za którym tęskni się całe życie. Kapiące słodyczą owoce, wiatr od morza, świeże ciastka, czarna kawa, krem do opalania, babciny puder... Lato należy do każdego okresu życia. Lato nie ma dzieciństwa ani wieku młodzieńczego. Lato to anioł.”

Kto chociaż raz sięgnął po książkę Valerié będzie chciał sięgać po jej kolejne już bez czytania opisów. Autorka ma w sobie magnetyzm, który po prostu przyciąga czytelnika i nie wypuści go już ze swoich sideł. Wszystko za sprawę niezwykłego daru do pisania o życiu, codzienności, przemijaniu i dojrzewaniu w sposób prawdziwy, ale i zarazem piękny. Sprawia, że czytając o prozaicznych sprawach czujemy się jakby były to rzeczy niezwykle wyjątkowe i niepowtarzalne. Stara się naszemu zwykłemu życiu nadać ogromnego sensu i wychodzi jej to przepięknie.

„Cudowne lata” to powieść ciepła i pełna zrozumienia. Niezwykle emocjonalna, empatyczna i drobiazgowa. Opowiada o procesie dorastania, który wcale nie jest łatwy i poszukiwaniu własnego „ja”. Cała fabuła tworzy obraz pełen ukrytych przesłań i znaczeń, gdzie każde słowo ma ogromne znaczenie. Pomimo, że akcja jest spokojna to genialnie kontrastuje z chaosem bohaterów, który Valerié tak świetnie oddała.

„Cudowne lata” zawiera w sobie wszystko za co uwielbiam twórczość Valerié Perrin. Tak naprawdę o tej książce można pisać jeszcze wiele, jednak lepiej po prostu ją przeczytać. Daje ona do myślenia i niesie wiele wartości, które ukazują wpływ naszych wyborów na nas samych ale i nasze otoczenie. Jestem pewna, że po jej lekturze zadacie sobie wiele pytań dotyczących waszego życia.

,,Cudowne lata" Valerie Perrin to świetna propozycja zagranicznej autorki.

Przed laty Adrien, Etienne i Nina nawiązali dziecięcą znajomość, która trwała też przez kolejne lata. Ich celem było opuszczenie prowincjonalnego miasteczka, jednak czy możliwym było, by udało im się to zrealizować? Oprócz tego po latach odnaleziony został wrak samochodu.

Uwielbiam odkrywać twórczość nowych autorów i z tego też względu postanowiłam skusić się właśnie na tę lekturę. Już wcześniej czytałam poprzednie wydanie Valerie Perrin i dlatego też mam na uwadze ten tytuł. Jest on obszerny, więc na jego przeczytanie potrzebna jest większa liczba godzin.

Autorka potrafi tworzyć wciągające i niebanalne wydania. To także takie jest, więc tym bardziej jest mieć na względzie tę czytelniczą propozycję. Warto jednak mieć na uwadze to, że jest ona wciągająca już od samego początku.

W wolnym czasie bardzo lubię zagłębiać się w takie niebanalne lektury, w których przeszłość miesza się z teraźniejszością i ma na nią bardzo duży wpływ.

,,Cudowne lata" Valerie Perrin to świetne połączenie losów głównych bohaterów i śledztwa prowadzonego po latach.

Valerie Perrin powraca z kolejną cudowną powieścią. Po lekturze "Życie Violette" autorka znalazła miejsce pośród grona moich ulubionych autorów, ale nie zakładałam, że jej kolejne dzieła przebiją to co otrzymałam za pierwszym razem. A jednak "Cudowne lata" udowadniają, że Perrin nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa.

Trzeba mieć naprawdę bystre oko, żeby tak dobrze obserwować świat. A właśnie to wyczuć można w każdej powieści autorki - jej spostrzeżenia, które są wynikiem rozgrywanych wydarzeń a nie nachalnym zmuszeniem czytelnika do przyjęcia konkretnych poglądów. Wraz z główną bohaterką odkrywamy cenne lekcje życia, sięgamy po mądrości wynikające z popełnianych błędów a także konsekwentni dążymy do poszukiwania szczęścia ukrytego w małych rzeczach. To piękna, nastrojowa, spokojna i nostalgiczna opowieść o drobiazgach, których na co dzień po prostu nie dostrzegamy.

Adrien Bobin, Étienne Beaulieu i Nina Beau poznali się w roku 1986 chodząc wspólnie do jednej szkoły podstawowej. Zbieżność nazwisk okazała się idealną podstawą do tego, by zacieśnić kręgi przyjaźni. Bohaterowie dojrzewali mając w sobie podparcie, wraz z nimi kiełkowała również ich nierozerwalna przyjaźń. Przechodzili przez wszystkie szkolne etapy i w końcu weszli w dorosłość obiecując sobie, że razem osiągną zamierzony cel. Jednak pewnego dnia doszło do tragedii i wszystko wywróciło się do góry nogami.

To nie jest łatwa opowieść i przygotujcie się na to, że wypełni Wasz umysł na kilka długich godzin. Nie przeczytacie tej powieści w jeden wieczór, ponieważ to skomplikowany obraz pełen ukrytych znaczeń, zmuszający nasze komórki do intensywnego myślenia. Obserwujemy losy bohaterów od momentu ich poznania po czasy dorosłe a podróż ta pełna jest detali i postojów na lepsze przyjrzenie się sprawie. Zazwyczaj stawiam na bardziej dynamiczną fabułę, ale w tym przypadku wszystko mi odpowiadało: od spokoju przepełniającego fabułę po kontrastujący z tym chaos zamieszkujący w bohaterach. Czytamy więc o przyjacielskiej relacji wystawionej na niełatwą próbę, która kształtuje się pod wpływem lat oraz przeżytych doświadczeń.

"Cudowne lata" to powieść pełna skrajnych emocji, w której każde słowo ma znaczenie. Historia inna niż wszystkie, bardzo charakterystyczna dla pióra Valerie Perrin, dająca do myślenia i niosąca ze sobą konkretne wartości. W bardzo trafny sposób pokazuje przekrój upływu czasu oraz wpływ wyborów na nas oraz nasze otoczenie. Po brzegi wypełniona skrajnymi emocjami, zaskakująca i trzymająca w napięciu do ostatniej strony pozostawia w głowie wiele pytań.

Przyjaźń nawiązana w dzieciństwie stanowi fundament najnowszej powieści Valérie Perrin „Cudowne lata”. Fundament na którym autorka wzniosła historię piękną, ale i budzącą ekscytację. Taką, gdzie przeszłość miesza się z teraźniejszością i gdzie pojawiające się tajemnice czytelnik odkrywa bardzo powoli. Nie brakuje tutaj emocji i momentów wzruszenia, ale najbardziej wyeksponowane jest poczucie tajemniczości nakłaniające do zgłębiania kolejnych rozdziałów książki. Po to, by w końcu rozwikłać niejasną zagadkę z przeszłości i, by zebrać w jeden obrazek wszystkie przedstawione przez autorkę elementy.

Niewątpliwie Valérie Perrin kolejny raz zachwyciła mnie swoim stylem, kolejny raz pozwoliła abym rozsmakowała się w tej historii i kolejny raz dała możliwość oderwania się od rzeczywistości…

Nie znam osoby, która po przeczytaniu którejkolwiek z książek Valerie, nie nabrałaby ochoty na kolejną. Z czego bierze się ta niezwykła moc autorki? Ano z elegancji, z umiejętności operowania słowem pisanym niczym wytrawny malarz pędzlem po płótnie. Ale przede wszystkim dlatego, że Perrin widzi ludzi. Ich zachowania, bolączki i radości i potrafi przekuć je w niezwykłe opowieści.

Tym razem historia wydaje się prozaiczna. Początkowo akcja dzieje się w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Garstka przyjaciół, zamieszkująca małe, prowincjonalne miasteczko, związana jest szczególną więzią, która nakazuje im się wspierać i nie pozwolić, by ich życie kiedyś pobiegło swoimi ścieżkami. Wiadomo, że los ma swoje plany na ich życie i nic nie wskazuje na to, by paczka przyjaciół wyszła z prozy codzienności i różnych wypadków bez szwanku.

Niezwykła jest ta powieść. Momentami niemal oniryczna, a kiedy indziej brutalnie prawdziwa, wytykająca wszystkie ludzkie przywary, które podczas czytania wpełzają pod skórę i nie dają o sobie zapomnieć. Autorka jak nikt inny potrafi zajrzeć w duszę i znaleźć to, co człowiek stara się ukryć.

Mamy tu niebywale delikatną historię, sportretowaną w sposób wysoce kulturalny i delikatny. Dramatyczne i niejasne losy bohaterów to szalenie wrażliwe, pełne nieporozumień i niesnasek kompendium wiedzy o ludziach żyjących obok nas. Bohaterowie są bardzo ludzcy i prawdziwi. Popełniają błędy, są nieidealni i tacy, jakich widzimy nie raz we własnych bliskich.

Książka pełna jest wspomnień, opowieści o przeszłości i czasach sprzed kilku dekad. Dzięki temu, czytelnik ma szansę nie tylko poznać życie i charakter bohaterów, ale też zderzyć te dwa światy ze sobą, porównać ich zachowania, światopogląd i zagłębić się w ich myśli. To bardzo skomplikowany, ale ładnie i logicznie zrobiony zabieg.

Muszę też wspomnieć o tym, że książka w żadnym razie nie jest melodramatyczna, a czytelnik nie zostaje unurzany w oparach smutku i rozpaczy. To jest dramat, z którego można wysnuć mnóstwo wniosków, ale jakie one będą zależy od indywidualnych preferencji odbiorcy.