Cud chłopak

Książka "Cud chłopak" opowiada o chłopcu który tak na prawdę walczy o tolerancję.. O to żeby nie był odpychany przez rówieśników i czytając tą książkę zrozumiałam jak niekiedy krzywdzimy ludzi bo powiemy że są okrutni, brzydcy czy biedni.. Książka bardzo podobna do "Małego Księcia". Bo uczy. W 100% polecam tą książkę każdej osobie która krzywdzi przede wszystkim chorych ludzi gdy ich poniża niech przeczyta i zobaczy jak to jest. Jeszcze raz Polecam!

August – cud chłopak, który rodzi się pokrzywdzony przez los, z twarzą wywołującą niesmaczne zaskoczenie. Niczym potwór zawsze w centrum uwagi.

Słowa, które cisną się na usta, wzrok, przed którym nie można w żaden sposób uciec, ścigają Augusta od samego początku. Bo jakże istnieć w tym świecie pełnym ideałów i perfekcji z twarzą nie do opisania, bólem nie do opowiedzenia??? Ot tak zwyczajnie sobie ŻYĆ...

Nie jestem pewna, czy zdrowy człowiek zrozumie jakie emocje targają Augustem, jak wiele sprzecznych zachowań buzuje w tym małym człowieku. Jak wiele wysiłku wkłada w to, aby przemyśleć każdy element planu dnia. Krok po kroku wciąż te same zasady, powoli staje się ludzkim robotem, który zadziwia wszystkich tym że jeszcze żyje, mówi i co najważniejsze aczkolwiek niewiarygodne - jest inteligentny!

To, co piękne, jest dobre, a co jest dobre, będzie z pewnością piękne.

- Safona

Autorka w bardzo szczegółowy sposób opisała całą rodzinę Augusta oraz przyjaciół dzieląc książkę na krótkie rozdziały w których określa ich stosunek do Augusta, emocje i przemyślenia.

Pojawia się zarys ludzkiej empatii, stawiania niewygórowanych pragnień, schodzenia na drugi plan w obliczu tragedii chłopca.

Niesmak i zdezorientowanie wyjątkowo widoczne są w momencie kiedy nasz bohater rozpoczyna naukę w szkole. Niby niewielkiej jednak jak się okazuje to nie szkoła będzie stanowić barierę trudną do pokonania, lecz jej uczniowie. Cud chłopak sieje prawdziwe obrzydzenie a zbiera niewyobrażalne żniwo ludzkiej prostoty. Wiele prób czeka Augusta, wiele wyrzeczeń i zniewag pod jego adresem, rozłąki i powrotów, szukania swego miejsca wśród społeczeństwa. Co robić, gdy miłość nie wystarcza, gdy serce ściska się z bólu na widok rozgoryczenia?

„Cud chłopak” to opowieść pełna rodzinnego zmagania z wyjątkowo trudnym życiem. To świat, w którym czas beztroski zatrzymał się z chwilą przyjścia na świat Augusta. Obraz historii jaką nakreśliła swoim piórem Palacio jest tak rzeczywisty, że potrafi skręcić czytelnika w dołku. Sama nie jestem pewna dokładnie jak zachować się w przypadku takiego spotkania, wydaje mi się, że większość będzie unikać, nie zauważać, ignorować osobę wyróżniającą się w tłumie. To my dorośli... Ale jak zachowa się młodzież? Odpowiedź można znaleźć w tej książce, która uczy wszystkiego co dobre, uczuć do człowieka.

Abyśmy nigdy nie musieli krzepić się słowami Stachury:

Człowiek człowiekowi wilkiem

Człowiek człowiekowi strykiem

Lecz ty się nie daj zgnębić

Lecz ty się nie daj spętlić

Człowiek człowiekowi szpadą

Człowiek człowiekowi zdradą

Lecz ty się nie daj zgładzić

Lecz ty się nie daj zdradzić

Człowiek człowiekowi pumą

Człowiek człowiekowi dżumą

Lecz ty się nie daj pumie

Lecz ty się nie daj dżumie

Człowiek człowiekowi łomem

Człowiek człowiekowi gromem

Lecz ty się nie daj zgłuszyć

Lecz ty się nie daj skruszyć

Człowiek człowiekowi wilkiem

Lecz ty się nie daj zwilczyć

Człowiek człowiekowi bliźnim

Z bliźnim się możesz zabliźnić

„Cud chłopak” książka wyjątkowa, cudownie nakłaniająca czytelnika na otwartość względem drugiego, szukająca wiary w młodych ludziach. Mimo iż nie całkiem otrzymałam to czego bym oczekiwała, mogę stwierdzić, że nie nudziłam się wcale idąc śladami Augusta. Brałam udział w jego „innym” świecie, wzruszałam się razem z rodzicami bohatera i szczerze współczułam jego utalentowanej siostrze braku należytej uwagi ze strony rodziców ale i podziwiałam ją za hart ducha i szczere kompromisy.

Polecam ją jako ciekawą opowieść ku przestrodze, abyśmy nie dali tak łatwo oszukać się pięknej okładce i szukali czegoś więcej niż wygląd zewnętrzny... serca!

Mam nadzieję, że nie tylko mnie ta książka skojarzyła się szybko z „Małym Księciem”, czy „Oskarem i Panią Różą”. Jeśli ktoś czytał któryś z tych dwóch tytułów (a raczej tak jest, ponieważ to lektury w gimnazjum) lepiej zrozumie sens moich słów. We wszystkich trzech pozycjach poznajemy małych chłopców, z wielkimi sercami, mnóstwem przeżyć (lepszych i gorszych) oraz inteligencją ponad ich wiek. Jednakże, moim skromnym zdaniem „Cud Chłopak” wybija się ponad Małego Księcia oraz Oskara i to wcale nie tylko wizualnie.

Rzeczonym głównym bohaterem jest August. Drobny dziesięciolatek, inteligentny i miły, ale charakteryzujący się swoim specyficznym wyglądem. Urodził się ON bowiem z rzadką chorobą, przez którą lekarze nie dawali mu szans na przeżycie, a jego twarz od zawsze była potwornie zniekształcona. Jednak cud sprawił, że Auggie dotrwał do dziesiątego roku życia, uczony w domu przez mamę i nadopiekuńczo chroniony przed rówieśnikami przez siostrę Vię. Jak można się domyślić, chłopiec jest dość dziecinny, ale nawet jeśli ktoś twierdzi, że mu to przeszkadza, gwarantuję, że charakter głównego bohatera jest wielkim plusem dla całej historii.

Problematyka książki to akceptacja między dziećmi, która wbrew pozorom nie zawsze jest taka bajkowa. Okazuje się bowiem, że nawet małe dzieci potrafią okazywać swoje mordercze instynkty. Kiedy więc Auggie, za namową rodziców i dyrektora, trafia do szkoły jego życie to koszmar. Jest pokazywany palcami, wyśmiewany i lekceważony, co stanowi oczywistą traumę w życiu chłopca. Nie poddaje się ON jednak i przez pełen rok śledzimy jego wzloty i upadki.

Narracja w książce bardzo intryguje, gdyż poznajemy sytuację nie tylko z punktu widzenia Augusta. Znajdują się tam również rozdziały między innymi z perspektyw jego siostry Vii, przyjaciela Jacka, czy przyjaciółki Summer. To ciekawe, ponieważ daje szersze spojrzenie na tytułowego bohatera i jego charakter. Gdyby nie to, nigdy nie dowiedzielibyśmy się jak wygląda, ponieważ sam mówił: „Nie powiem wam, jak wyglądam. Cokolwiek sobie wyobrażacie, w rzeczywistości jest pewnie gorzej”. Same rozdziały są tak śmiesznie krótkie, że stosując zasadę „nie zatrzymam się, dopóki kolejny rozdział nie przekroczy czterech kartek”, przeczytamy całą powieść jednym tchem – jak ja.

Nie chcę zdradzać zbyt wiele, bo z doświadczenia wiem, że najlepiej byłoby sięgnąć po tą pozycję nic o niej nie wiedząc i nie oczekując gwiazdek z nieba. Mimo to, nie mogę się powstrzymać od napisania, że jest to jedna z moich dotychczasowo ulubionych książek roku 2015 i myślę, że tak zostanie. Nie oceniaj książki po okładce, a ludzi po wyglądzie.