Córki

Nie wiem, co mnie skłonilo by zakupić tęksiążkę. Gdy rozpakowałam przesyłkę aż sama siebie skarciłam za ten wybor. Odlożyłamksiążkę i dopiero po trzech dniach zaczęłam ją niezobowiążująco kartkować. Kolejnego przeczytałam kilka krótkich fragmentów i to wystarczyło bym się zaczytała na całego. Pożerałam wzrokiem kolejne strony. Każda z przedstawionych kobiet wzbudzała we mnie odmienne uczucia. Od sympatii i współczucia po niezrozumienie a nawet strach. Naznaczone, skazane na cierpienie, utalentowane, nieodgadnione i samotne.- potamkinie Grety.

Książka pociąga i zachwyca, nie pozwala uciec myślom zbut daleko od siebie. Przyciąga czytelnika jak magnes. Aż chce się poczuć chłód płynący od Grety, podzielić się przemyśleniami z Adą , posłuchać cudownego głosu Sary i Lulu. Wspaniała siążka na jesienne wieczory przy kominku.

Z wielkim zainteresowaniem śledziłam losy Lulu, śpiewaczki operowej, w żyłach której, jakby nie patrzeć płynęła również polska krew. A sama powieść nie wpisuje się w żadne standardowe ramy. Nietypowa i bardzo klimatyczna, podzielona na dwie części. Każda to zapis bardzo skomplikowanych relacji między bohaterami oraz zmagań głównej bohaterki ze sobą, własną psychiką, poczuciem osamotnienia problemu, z jakim przyszło jej się zmagać. A to nie byle jaki kłopot. Lulu była znana i podziwiana, wraz z narodzinami córki Kary, struny głosowe zaczęły się buntować i odmawiać posłuszeństwa. Kobieta usilnie zaczyna doszukiwać się działania podstępnej klątwy, jaką na rodzinę przyjęła prababka Greta. Czy faktycznie jakaś metafizyczna siła od pokoleń mąci w rodzinnych więzach Lulu?

Pierwsza część powieści to wspomnienia Lulu. Sentymentalne historie prababki, babci Ady – uciekinierki z Polski oraz matki Sary – znanej piosenkarki. Obrazy, o których główna bohaterka chciałaby zapomnieć wraz z tajemnicą tkwiącą głęboko w sercu. W drugiej części otrzymujemy próbę zacieśnienia więzów między Lulu a jej matką Sarą, do której Lulu nie żywiła jakichś wzniosłych uczuć, czy emocji, bo od dzieciństwa to babka Ada stanowiła trzon i podporę rodziny. Wielogodzinne rozmowy, wspólne wyprawy, nadzieje, a nawet podróże w przeszłość na bazie rodzinnych historii, wymownych i często tragicznych.

„Córki” to powieść niezwykle refleksyjna, nietypowa. Autorka dzięki plastycznemu, porywającemu od pierwszych wersów językowi tworzy charakterystyczne i klimatyczne obrazy. Intrygują poruszone w fabule nawiązania do polskiej mitologii. Autorka nie oszczędza nam również wielu emocji, kiedy czytamy o żmudnym odbudowywaniu relacji na linii matka – córka. Ciekawa, trochę epicka w tonie sentymentalno – refleksyjnym. Szczerze polecam!

[Adres usunięty]

"(...) precyzyjny instrument od chwili narodzin (...)"

Bardzo długo zbierałam się do napisania kilku swoich wrażeń po lekturze tej książki. Wstyd się przyznać, ale w międzyczasie przeczytałam kilka innych powieści, wciąż odkładając na później moment ponownego zmierzenia się z tą lekturą. Tak bardzo nie chciałam (i chcieć nie będę) znów do niej powracać; wspominać, analizować. Liczyłam na to, iż z upływającym czasem moje emocje być może ulegną zmianie; ochłonę, dam ponowną szansę swojemu czytelniczemu gustowi, jednak po prostu tak się nie stało. Dlaczego? No właśnie.

Do lektury "Córek" zachęcił mnie intrygujący opis, traktujący o tym, co jest charakterystyczne dla książki: rodzinna saga, mistyczność, folklor, tajemnica, moc kobiecości, itp. Piękna okładka, przywołująca na myśl słowiański urok oraz precyzja wydania (Wydawnictwo Kobiece cechuje ogromna staranność w tej kwestii i bardzo dobrze!) tylko pogłębiała zainteresowania publikacją. Zatem zasiadłam do czytania i... Srogo, po prostu srogo się rozczarowałam! A szkoda... Bo potencjał był potężny.

Lulu - główna bohaterka opowieści - to słynna sopranistka, która właśnie urodziła dziecko. Podczas opieki nad małą Karą, Lulu przeżywa niemoc głosową; nie może śpiewać, nad czym bardzo ubolewa. Nie jest to jedyna strata kobiety, gdyż wraz z przyjściem jej córki na świat, Lulu traci swoją ukochaną babcię Adę. Zaczyna wspominać swoje dzieciństwo, młodość, małżeństwo, zastanawiając się nad swoim życiem oraz klątwą, która podobno ciąży nad kobietami w jej rodzinie. Czytelnik ma okazję poznać kobiety z życia Lulu. Gretę - prababkę Lulu - kobietę niesłychanie silną, odważną, która za wszelką cenę pragnie córki, niestety los bywa przewrotny i Greta rodzi trzech synów, a każda kolejna ciąża kończy się poronieniem. Sarę - mamę Lulu, wiecznie nieobecną śpiewaczkę jazzową, która wychowanie swojej córki zrzuciła na swoją mamę, czyli babcię Lulu, nie doceniając potęgi macierzyństwa. Adę - wspomnianą babcię - która stara się przekazywać swojej ukochanej wnuczce mądrość życiową, opowiadając jej historię rodziny oraz wprowadzając ją w świat śpiewu. Trzonem spajającym osobistą sytuację każdej z tych kobiet jest właśnie Lulu. Niestety, moje zainteresowanie w całej powieści najbardziej zdobyła Greta - to wokół niej autorka stworzyła swoistą otoczkę magii, tajemnicy i ogromnego rodzinnego sekretu, nazywanego fatum. Kobieta pragnąc córki - nie cofnie się przed niczym, zaprzedała więc swoją duszę samemu diabłu, byleby tylko spełnić swoje marzenie. Od tego momentu kobiety w rodzinie Grety rodzą się z talentem cudownego śpiewu, jednak każda córka odbiera coś swojej matce. Jak to będzie wyglądało w przypadku Lulu? Czy powróci do śpiewu? Czy klątwa naprawdę została rzucona?

W samej historii dzieje się dużo. Kobiety tutaj przedstawione są unikalne, inne - pomimo tego, iż łączą je najmocniejsze więzy krwi. Każda jest na swój sposób charakterystyczna, jednak momentami można się pogubić w ich rodzinnej historii. Momentami miałam wrażenie, iż książka opowiada kompletnie o czymś innym, niż tym, z czym zapoznałam się dzięki tylnej okładce. Miało być nostalgicznie, tajemniczo, porywająco, a było... Nudno. Zabierałam się do tej książki raz za razem, a i tak cały czas moje myśli pochłonięte były czymś zupełnie innym. Jedyny plus to, jak wspomniałam wcześniej, postać Grety. Pozostałe kobiety, a już zwłaszcza Lulu, były nudne i... Nijakie. Sytuację momentami ratowała historia Ady, uciekającej przed wojną do Ameryki; Ada była też jedyną, która tak naprawdę o Lulu dbała, jednak i ona nie urzekła mnie swoją osobowością. Zawiodłam się, naprawdę się zawiodłam. Książka ciężka w odbiorze, do końca nie wiadomo, o czym tak naprawdę jest. Przeszłość miesza się z teraźniejszością, wspomnienia z życiem obecnym, Czytelnik może się naprawdę zagmatwać i pogubić. Dotrwałam do ostatniej strony, gdyż wyznaję zasadę, iż nie rozpoczynam kolejnej książki, gdy nie skończę poprzedniej. Jednak żałowałam, gdyż w tym czasie mogłabym pochłonąć inne publikacje, dużo ciekawsze. Ja "Córek" nie polecam, jednak być może spodobają się komuś o innym guście. Przekonajcie się sami.

[Adres usunięty]

Rodzinna klątwa, która na zawsze miała zmienić życie przyszłych pokoleń kobiet. Czy miała kiedyś się skończyć?

W małżeństwie Grety rodzili się tylko sami synowie, dziewczynki umierały po urodzeniu albo nawet nie doczekiwały tego momentu. Po kolejnej stracie kobieta udaje się do lasu, gdzie spotyka leśnego stwora, który obiecuje jej, że zostanie matką dziewczynki, jednocześnie skazując je wszystkie na to, że będą miały tylko córki. Tak jest w przypadku głównej bohaterki, która stara się poznać rodzinną tajemnicę.

Muszę przyznać, że byłam bardzo ciekawa tego, jak Adrienne Celt przedstawi tę historię. Szczerze mówiąc, nie jest ona może szczególnie wybitna, jednak nie da się zaprzeczyć, że bardzo przyjemnie spędziłam z nią czas. Rodzina najmłodszej Kary nosi w sobie klątwę, która przechodzi z pokolenia na pokolenie, kobiety z tego rodu rodzą same córki. Teoretycznie nowonarodzona odbiera siłę i talent matki. Ciekawa jestem, czy powstanie część dalsza, choć wydaje mi się, że jest to jednotomowa historia.

,,Córki" to historia z delikatnym folklorem w tle, która spodoba się osobom, które lubią takie klimaty. Ja całkiem sympatycznie spędziłam czas z tą pozycją i nie żałuję, że się z nią zapoznałam. Rodzinne tajemnice, które z czasem wychodzą na jaw, dodają całej historii jeszcze więcej atrakcyjności. Historia ta została zaliczona do kategorii bestsellery.

Lulu jest sopranistką. Muzyka to całe jej życie do czasu, aż na świat przychodzi upragniona i wyczekana córka, Kara. W tym samym momencie umiera też babcia Lulu, z którą kobieta była w bliskich stosunkach, gdy własna matką ją opuściła. Lulu zostaje sama, ale nie tylko to ją martwi – także fakt, że od momentu porodu nie śpiewała, a według rodzinnej legendy tylko w ten sposób jest w stanie przekazać własnej córce siłę i wypełnić nałożone na kobiety w jej rodzinie przeznaczenie.

Córki Adrienne Celt to powieść, w której główną bohaterką jest Lulu. Kobieta właśnie urodziła, poznajemy ją w momencie, gdy zaczyna się opiekować córką. Powieść nie rozgrywa się jednak w jednym planie czasowym – zdarza się, że bohaterka wraca myślami do pewnych wydarzeń, a także rozmów, które z kolei nawiązują do przeszłości i wcześniejszych pokoleń.

W powieści dominują dwa wątki – pierwszy związany z przeznaczeniem rodziny, drugi z wychowywaniem dziecka i radzeniem sobie na świecie niemal w pojedynkę. Oba łączą się i przenikają, nie można ich rozdzielać. Po pierwsze Lulu silnie wierzy w to, że kobiety w jej rodzinie są naznaczone jakiegoś rodzaju przeznaczeniem, klątwą, która sprawia, że pięknie śpiewają, ale kolejne pokolenia przyćmiewają ich sławę. Ta wiara jest tak wielka, że jednocześnie paraliżuje i fascynuje kobietę. Stale doszukuje się w rodzinnej legendzie prawdy, chce znać szczegóły dotyczące przeszłości i momentu, od którego wszystko się zaczęło. Po drugie Lulu zajmuje się dzieckiem, ale musi radzić sobie sama – ukochana babcia zmarła, z matką nie ma kontaktu. Stara się dawać sobie radę w pojedynkę, ale wie, że nie będzie to łatwe. Macierzyństwo to bardzo ważny wątek w powieści, pokazano jego różne barwy – babcia Lulu zastępowała jej matkę, bo biologiczna nie chciała się nią zajmować, natomiast prababcia tak pragnęła córki, że gotowa była zrobić dla dziecka wszystko.

Powieść ma specyficzny klimat. Jest ON spotęgowany wierzeniem głównej bohaterki w rodzinną legendę. Przez to dostajemy baśniową opowieść z pewnymi folklorystycznymi dodatkami, która sprawia, że atmosfera jest gęsta i ciężka, absolutnie nie sielska jak letni poranek na wsi. Wiele rzeczy da się dość logicznie wytłumaczyć, ale są też takie, które podają w wątpliwość pewne wydarzenia.

Książka jest dość specyficzna, ma dziwny klimat, trudny do zdefiniowania, ale wręcz namacalny podczas czytania, ciężki, niepokojący, duszący i tajemniczy. Warto samemu przekonać się, jak podoba się wam debiut literacki Adrienne Celt. Być może właśnie to, że jest to taka nietypowa książka, przypadnie wam do gustu, a baśniowa atmosfera przeniesie was do krainy pełnej słowiańskich wierzeń i stworzeń.