Córka powietrza. Córki żywiołów. Tom 2

Ava –młoda, obiecująca pisarka doświadcza blokady twórczej, ucieczka do serca Puszczy Zielonej i zamieszkanie na jakiś czas w małym, przyjaznym domku z daleka od zgiełku miast początkowo wydaje się jej idealnym rozwiązaniem problemu. Cóż jednak zrobić, gdy zastój nie mija?

Gdy w dniu jej urodzin kurier przywozi tajemniczą paczkę z równie tajemniczą rzeźbą w środku, wokół dziewczyny zaczynają dziać się rzeczy z pogranicza świata magii. Jako autorce książek fantasy, nie pozostaje jej nic innego jak sięgnąć po te magię i sprawdzić, dokąd ją zaprowadzi.

Tajemnicza pisarka sprzed lat i jej niesamowita przeszłość, rodzinne sekrety, mogące zmienić życie, miłość i zawiść, śmierć i strata, to przepis na niezwykła, pełną emocji historię i uwierzcie mi Dorota Gąsiorwska, ze wszystkich tych składników korzystała obficie, tworząc Córkę powietrza.

Całą historię zawartą w kolejnej odsłonie Córek żywiołów można z grubsza podzielić na dwie części: Pierwsza, ta współczesna w której Ava prowadzi swoje małe śledztwo i odkrywa rodzinne sekrety jest zdecydowanie bardziej wartka i barwna. Druga część, czyli historia Lalie, przypomina stary obrazek, na którym czas zamazał kolory. Choć jest nawet ciekawsza niż opowieść Avy, to jednak ukryta w mrokach przeszłości traci trochę na znaczeniu i objętości względem tej drugiej.

W książkach Doroty Gąsiorowskiej zawsze bardzo podoba mi się to połączenie przeszłości z przyszłością. Taki swoisty efekt motyla na mniejszą, osobistą skalę. Wydarzenia z przeszłości, magiczne przedmioty, to wszystko ma wpływ na działania kolejnych pokoleń. Również w Córce powietrza ten wpływ przeszłości ma miejsce, a twórczość francuskiej pisarki rozbudza wyobraźnię Avy i pozwala jej przebudzić zaspaną wenę.

Choć muszę przyznać, że część Avy jest dużo płynniejsza i łatwiejsza w odbiorze, to opowieść Lalie wydaje mi się ciekawsza, pełna mrocznych, na poły magicznych przypadków, niezwykle emocjonująca i tajemnicza, rozbudziła moją wyobraźnię.

Również wątek romantyczny w części poświęconej Lalie jest lepiej rozbudowany, choć oczywiście, nie jest to główny temat książki i nadmiar także byłby kiepskim wyborem, to jednak brakowało mi trochę głębszych interakcji między Avą a Emilem.

Ah, no i z decydowanym plusem był piesek Emila, który swą uroczością skruszyłby serce nawet najzimniejszej królewny. Uroczy, przyjazny psiak pragnący atencji i pieszczot szybko stał się moim ulubieńcem.

Nie jestem skłonna nazwać tego minusem, ale uważam, że warto zaznaczyć tempo akcji, które jest dość jednostajne, bez wielkich wyskoków i zaskoczeń, oczywiście dzieją się rzeczy ważne dla bohaterów, ale czytelnik dość szybko domyśla się, co będzie dalej i nie stanowią one jakiegoś większego zaskoczenia. Również wstęp do całej opowieści jest dość długi, wszystko rozkręca się powoli i potrzeba nieco cierpliwości, nim dotrzemy do „historii właściwej”, która stanowi oś całej opowieści.

A! No i choć jest to drugi tom serii, to nie trzeba koniecznie znać Córki ziemi, by odnaleźć się w tej części. Bohaterowie pierwszej książki pojawią się i tu, ale nie stanowią oni głównego trzonu opowieści.

Mnie książka podobała się bardzo, płynny, spokojny styl przeprowadził mnie przez wyboistą historię dwóch młodych pisarek wprost do zasłużonego szczęśliwego zakończenia. Zdecydowanie sięgnę po kolejne części, gdy już się pojawią. Polecam!

Za egzemplarz recenzencki dziękuję

Wydawnictwu Znak Literanova

#współpracabarterowa

#współpracarecenzencka

#współpracabarterowa

Zarówno „Córka ziemi” jak i „Córka powietrza” mają to coś w sobie co sprawia, że od książki nie można oderwać się. Są to na pewno niebanalne postacie, które są intrygujące, tajemnicze i wnoszące do tej historii pewną dozę magii.

Las zawsze kojarzył mi się z ciszą. Tutaj może jest ona odczuwalna, ale również wkrada się napięcie spowodowane pojawieniem się nowego sąsiada Avy.

Ava to odnosząca pisarka powieści fantasy. Przeniosła się do domu w samym sercu Puszczy Zielonej. I wydawałoby się, że oganiająca ją cisza będzie jej sprzyjać by zakończyć najnowszą powieść. Jednak tak nie jest.

Pewnego dnia dostaje rzeźbę pięknej kobiety, nie wie jednak od kogo jest ten prezent. A nasępnie dostrzega w ogrodzie dziwnego gościa, ważkę, która wydaje się jej wysłanniczką z tego świata. I żeby tego wszystkiego było mało do pustego domu w sąsiedztwie wprowadza się młody mężczyzna, który wzbudza w Avie niepokój. Odkrywa również, że jej rodzice coś przed nią ukrywają. W trakcie odkrywania prawdy trafia na ślad francuskiej pisarki i tajemnicy sprzed lat.

Co odkryła Ava? Kim była zagadkowa dziewczyna zwana córką powietrza? Przekonacie się sami.

Książka chociaż posiada ponad 500 stron to w ogóle nie czuć jej obojętności. Akcja również nie jest zbyt dynamiczna. Raczej powolna. Ale nie znaczy to, że jest nudno. Oj nie! Pani Dorota snuje swoją opowieść i wciąga czytelnika w tę magiczną i nieprawdopodobną historię.

„Córka powietrza” o mądra, refleksyjna powieść, która na pewno dostarczy Wam wielu emocji. Porusza ona tematy macierzyństwa, odrzucenia, szukaniu swojego miejsca na ziemi. Historia tutaj pokazana ukazuje różne oblicza przyjaźni i miłości.

„Córka powietrza” to druga część cyklu „Córki żywiołów”. Każda z tych części opowiada o innych bohaterach. Można je więc czytać w dowolnej kolejności. Bardzo polecam!

Twórczość Doroty Gąsiorowskiej znam i bardzo cenię, to jedna z tych pisarek, które potrafią dostrzec magię i piękno w otaczającym nas świecie. Autorka wielu bestsellerowych powieści, w których genialnie łączy rzeczywistość z magią.

Jest to drugi tom serii, ja pierwszego nie czytałam, bo każdą część można czytać oddzielnie.

Powieść, przy której bardzo miło spędziłam czas i przeżyłam niezapomnianą przygodę.

Dorota Gąsiorowska stworzyła historię, która otuli nas niesamowicie baśniowym klimatem i ubarwi czas przepiękną owianą nutką tajemniczości legendą. Lekki, a jednocześnie barwny styl pozwala nam zatopić się w cudnych, malowniczych opisach zachwycającego miejsca, jakim jest Puszcza Zielona. Fabuła misternie skomponowana, dopracowana w każdym najdrobniejszym detalu. Baśniowa opowieść pełna niezwykłego czaru, wzbudzająca zachwyt i wprowadzająca czytelnika w świat magii. Autorka to czarodziejka, bo jej słowo pisane dociera nie tylko do naszego umysłu, ale podstępnie wkrada się też do naszego serca i tak o to małymi kroczkami obezwładnia nas całkowicie.

„Córka powietrza” wzruszająca, nostalgiczna opowieść, która dostarcza też wielu emocji i pobudza nasze serducho do szybszego bicia. Zanurzając się w tej ponadzmysłowej, niesamowicie wciągającej historii, świat zewnętrzny przestaje istnieć, a pobudzona wyobraźnia, przeniesie nas do świata iluzji i czarów.

„Jestem córką powietrza i rozpiera mnie z tego powodu duma”

Dwie linie czasowe. Dwie bohaterki. Co je łączy? A może co je dzieli?

To podstawowe pytania czytelnika, który rozpoczął przygodę z drugim tomem serii „Córki żywiołów. Córka powietrza”autorstwa Doroty. A tych pytań podczas czytania będzie przybywać. Uwierzcie mi.

Pierwszą z bohaterek z którą się stykamy jest Ava. Poczytna pisarka książek fantasy żyjąca współcześnie. Od kilku miesięcy cierpi na brak weny twórczej i to powoduje przeprowadzkę do do kurpiowskiego domku jej rodziców. W dniu urodzin dostaje przesyłkę w postaci rzeźby Sylfidy. A od kogo? No właśnie to jest całe clue tej historii, gdyż Avie się wydaje, że po otrzymaniu tego prezentu jej niemoc twórcza odeszła w siną dal ale spowodował on także u niej nad wyraz realistyczne sny. Dlatego aby dowiedzieć się skąd przywędrował do niej tej przedziwny dar uda się w podróż do Paryża a jej droga będzie prowadziła także przez Jurę Krakowsko-Częstochowską.

Druga bohaterka to Lalie. Jej historia jest nie tylko porywająca ale tragiczna i dająca wiarę w lepsze jutro. To francuska pisarka żyjąca na początku XX w. To przede wszystkim za sprawą jej historii odczuwałam ciarki na plecach i delikatny powiew magii. Zatracałam się w historii opowiadanej z jej perspektywy.

Faktem jest, że książki „Córki powietrza” nie można przeczytać w ciągu dwóch wieczorów. I nie mam tutaj na myśli jej objętości. Która barwnie i realistycznie odmalowuje otaczający ją świat. Przyrodę, miejsca, które widać, że zna. I nawet jeśli wydaje się Wam, że także je dobrze kojarzycie i macie utrwalone w pamięci to w zupełnie inny sposób odbierzecie je po zapoznaniu się z ową pozycją, którą szczerze polecam na leniwe słotne wieczory.

Współpraca barterowa z Wydawnictwem Znak Literanova

„Córka powietrza” to kontynuacja serii „Córki żywiołów” opowiadającej o kobietach w szczególny sposób związanych z naturą, które podążając za swoją intuicją, potrafią dostrzec więcej niż inni.

Ava jest żyjącą współcześnie pisarką, która przeżywa twórczą niemoc. Przenosi się do uroczej wsi Czarnia przy Puszczy Zielonej, licząc na powrót weny i ta rzeczywiście się pojawia za sprawą niezwykłego prezentu — rzeźby bogini powietrza, Sylfidy. Jednak w skupieniu się na pracy przeszkadza jej nieoczekiwane pojawienie się tajemniczego sąsiada.

Dorota Gąsiorowska nie bez kozery nazywana jest czarodziejką słowa, bowiem obcowanie z jej piórem sprawia mi niewysłowioną przyjemność. Kocham klimat jej powieści ciepły, przytulny, uroczy, doprawiony szczyptą magii. Uwielbiam kobiece postacie przez nią stworzone, które stają mi się bliskie niczym siostry. Pojawia się też wątek miłosny, subtelnie wpleciony w nić fabularną.

Dzięki dwóm płaszczyznom czasowym otrzymujemy aż dwie historie, z których druga przenosi nas w przeszłość do żyjącej na francuskiej prowincji tajemniczej pisarki Lalie, zwanej córką powietrza. Losy obu kobiet poruszają i intrygują, splatając się w najmniej oczekiwanym momencie.

Zakochałam się w „Córce Powietrza” Doroty Gąsiorowskiej. To piękna powieść o magicznej aurze, w której autorka przedstawia nam historię dwóch kobiet. 

Na początku poznajemy Avę, młodą pisarkę, która straciła wenę i zapał. Dziewczyna mimo malowniczych widoków Puszczy Zielonej nie jest w stanie nic stworzyć. Wszystko się zmienia, gdy na urodziny dostaje prezent od tajemniczego darczyńcy. Za sprawą rzeźby, którą otrzymała, dziewczyna z ciekawości pragnie odkryć, kto stworzył figurę, która przywróciła jej natchnienie. Ava powoli odkrywa historię swojej Sylfidy, co łączy ją z historią o ponad sto lat starszej Francuzki. Lalie, podobnie jak Ava mieszkała w miejscu, gdzie okiem nie sięgnąć, ciągnie się piękno nienaruszonej przez człowieka przyrody. Bliskość tajemniczego lasu, otwartość dziewczynki na dobro i piękno przyrody oraz magia natury dają nam niepowtarzalną historię.

Podczas czytania książki przepadałam. Pani Dorota oczarowała mnie swoją opowieścią. Bardzo mocno urzekła mnie historia o Lalie. Urokliwość dawnych czasów oraz wrażliwość dziewczynki, a później kobiety zrobiły na mnie spore wrażenie. Cała jej historia jest urzekająca. Są w niej chwile szczęścia, miłości, bólu i żalu. Wśród całego piękna i magicznego klimatu główne bohaterki przeżywają swoje własne dramaty, które diametralnie zmieniają ich życie. Dzięki tak wielu emocjom Lalie i Ava stają się czytelnikowi bardzo bliskie. Podczas lektury przenikamy do ich życia i jako bierni obserwatorzy przeżywamy z nimi ich radości i smutki. 

Dawno nie czytałam tak błogiej, a jednocześnie bardzo wciągającej książki. Nie sposób było mi się od niej oderwać. Po każdym przeczytanym rozdziale mówiłam „koniec, idę spać”, ale każdy rozdział miał w sobie coś niesamowitego, tak że poddawałam się woli dalszego czytania. „Córka powietrza” tak mnie zafascynowała, że już czytam „Córkę ziemi”, czyli historię o Freyi, matce Lalie, też jest przepiękna.

Polecam wszystkim drugi tom z cyklu „Córki żywiołów” i oceniam go na mocną dziesiątkę. Dla mnie to jedna z najlepszych książek przeczytanych w tym roku. 

Dziękuję @znak_literanova za otrzymany egzemplarz.

Kolejne pozytywne opinie o pierwszej części serii Córki żywiołów przekonały mnie by chociaż spróbować ją przeczytać. Stwierdziłam,że jeśli nie odnajdę się w tej historii to po prostu ją porzucę. Jednak historia mojej imienniczki bardzo mi się spodobała.

Dlatego,gdy zobaczyłam zapowiedź drugiej części, już się nie wahałam.

"Córka powietrza" jest osobną historią i spokojnie można po nią sięgnąć nie znając "Córki ziemii".

Tym razem poznajemy Avę, pisarkę, która po sukcesie swojej ostatniej serii fantasy ma wrażenie, że straciła wene. Dom w sercu Puszczy Zielonej, cisza i spokój nie pomagają jej z skończeniu najnowszej powieści. Tajemniczy prezent od nieznanego nadawcy, dziwna ważka, która sprawia wrażenie nie z tego świata, budzący niepokój nieznajomy wprowadzający się do domu obok i rodzice, którzy zdają się mieć jakiś sekret. To wszystko sprawia, że Ava postanawia zgłębić tajemniczą historię sprzed lat i poznać losy francuskiej pisarki Lalie Rousseau.

Co odkryje Ava i jaki wpływ będzie miało to na jej życie?

Dajcie się porwać tej książce i przekonajcie sami.

Choć nie przepadam za długimi opisami i leniwym snuciem opowieści, są takie książki spod których uroku nie sposób się wyrwać. "Córka powietrza" serwuje nam nie jedną, a dwie ciekawe historie, których zakończenie pragniemy poznać z każdą stroną coraz bardziej.

Ledwo skończyłam tę, a już czekam na kolejną córkę żywiołów.

Realizm magiczny w najlepszym wydaniu, co za historia!

Wpadłam totalnie w opowieść Avy i Laile, losy które splotły się w zaskakujący spsoób.

Kim jestem, żeby oceniać ludzi na podstawie popełnianych przez nich błędów. Wolę wierzyć, że wszyscy jesteśmy z gruntu dobrzy, tylko walka z losem, czasem nierówna, sprawia, że stajemy się zbyt hardzi, zbyt dumni, nieprawdziwi.

Zdarza się, że los zbyt często prowadzi nas ciemnymi zaułkami, z których trudno znaleźć wyjście. Trudno znaleźć siebie. Kiedy nie zdajemy sobie sprawy, że być może to już ostatnia ślepa uliczka, czasem już nie starcza sił i w ostatniej chwili rezygnujemy.

A to na co często nie zwracamy uwagi może nadać naszemu życiu zupełnie inny bieg i ostatecznie zaprowadzić do miejsca gdzie czekają naprawdę wyjątkowe rzeczy.

Czekam na kolejną opowieść!

Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz recenzencki 😊

Freja

Książka, według mnie z tych długo dojrzewających. Nie jestem w stanie określić jak długo, ale trochę to trwało, gdy zastanawiałam się po co opisywać takie zwykłe życia dwóch kobiet. A jednak przewracając kolejne kartki coraz bardziej łączyłam się z bohaterkami, czułam do nich coraz większą sympatię i razem z nimi przeżywałam rodzinne sprawy.

Córka powietrza to nie jest opowieść o jednej kobiecie, ale o dwóch. Dzieli je czas, jedna rodzi się, gdy drugiej nie ma już na świecie, dzieli miejsce zamieszkania. Ale jest też coś, co dwie panie łączy w szczególny sposób. Wrażliwość na sztukę, bliskość z naturą (taka od najwcześniejszych lat oraz ta odkryta dopiero w dorosłym życiu), sekrety rodzinne, talent pisarski oraz odrobina magii.

Ava, to współczesna pisarka. Tymczasowo zamieszkuje w domu swoich rodziców w środku Puszczy Zielonej. Liczy, że czas spędzony w tym miejscu okaże się pomocny w pobudzeniu weny, gdyż od jakiegoś czasu zmaga się z twórczą niemocą. Kiedy już zupełnie traci nadzieję, że znowu zacznie pisać, dzieją się pewne rzeczy. Na początku dostaje nieoczekiwany prezent od anonimowego nadawcy. Prezentem jest rzeźba kobiety, która w szczególny sposób zaczyna oddziaływać na Avę. Później kobietę odwiedza niezwykły gość, niebieska ważka, sprawiająca wrażenie jakby nie pochodziła z tego świata. Spokój kobiety zakłóca także niespodziewane wprowadzenie się do sąsiedniej chaty młodego mężczyzny. A jakby zmian było mało, to wkrótce Ava odkrywa, że kochani rodzice coś przed nią ukrywają.

Ava wie, że nie zazna spokoju dopóki nie znajdzie odpowiedzi na dręczące ją pytania. Dlatego postanawia działać, pragnie znaleźć autorkę rzeźby. Te poszukiwania z kolei zaowocują odnalezieniem śladów pewnej francuskiej pisarki i zrodzą kolejne pytania- kim ta pisarka była.

Kim była? Ja już wiem i zapewniam was, że warto się tego dowiedzieć samemu czytając Córkę powietrza. Losy tajemniczej pisarki chwytają za serce. Książka napisana jest bardzo przyjemnie. Autorka stworzyła postacie, które da się lubić. Choć książka ma prawie 600 stron, to jednak nie ma tu zbędnych zapychaczy. Wątki są konkretnie opisane, tyle ile potrzeba, by przekazać wszystko co istotne w przyjemny sposób.

Polecam.

Po pierwsze muszę zaznaczyć to, że autorka ma cudowne pióro, które jest tak prawdziwe i magiczne jednocześnie. Potrafi dodać wiary w samego siebie, pomimo iż postać nie do końca potrafi powrócić do ponownych przypływów sił witalnych. Przeczytałam egzemplarz przedpremierowy, więc nie powiem wam nic o składzie, druku czy zbudowaniu, gdyż to przeważnie ulega zmianie. Jedynie mniejsza ilość dialogów jak sądzę pozostanie bez mian. Wszystko przez to, że pomimo iż postacie spotykają tu inne osoby, to jednak bardzo dużo nam opowiadają, przeważnie o sobie i męczących ich problemach. A jeśli nie czytaliście części pierwszej z serii ,,Córki żywiołów", to nic takiego, bo każdą z nich można czytać osobno. Dotyka jakby innych sfer w życiu, które są tu głównymi wątkami. Ten tom przepełniony jest odnajdywaniem inspiracji, których od kilku dobrych miesięcy naszej postaci brakuje. Opisuje nam co robiła, by wena twórcza jej powróciła i jak nie potrafiła zrozumieć, że jej ostatnia seria zyskała tak ogromny rozgłos. Pewnego dnia dostała przesyłkę w której tkwiła rzeźba Sylfidy. Nie wiedziała kim jest tajemniczy adresat, ale była pewna, że życzy jej jak najlepiej. Kiedy w niedługim czasie zauważyła piękną ważkę o krystalicznych skrzydełkach i tęczowym korpusie, ona nagle zniknęła, jakby ulotniła się. To ją skłoniło do poszukiwań nadawcy posągu, który wydawało jej się, że wciąż ją obserwował. Cokolwiek tutaj się nie dzieje, to jest owiane wielką tajemnicą i niepokojem. Również widok młodego sąsiada wprowadza ją w dziwny stan. Wychodzi na to, że coś wokół niej zaczyna się dziać, a ona tchnięta nowymi wrażeniami co jakiś czas skleja trochę stron swojej nowej powieści. Jednak czy na tym jest koniec? Dlaczego nawet jej rodzice zachowują się dziwnie, jakby ktoś wprowadził ją do dziwnego snu, którego zakończenia nie znała? Czyżby coś niebawem miało się wydarzyć?

Oj ogromnie podziwiam klimat, jaki udaje się zbudować autorce. Pokazała nam postacie, które jakby chcą wierzyć w innych ludzi, a mogą zostać oszukani. Ukazała również tych, którzy twierdzą, że są szczerzy i tylko przestrzegają ją przed innymi, których powodów do skrzywdzenia nie rozumieją. A wam jak się wydaje, co wpływa na naszą wenę twórczą, bez względu jakiego tematu by nie dotyczyła? Czy są to ludzie wokół nas, pełna cisza, czy zagadkowe prezenty w których pokładamy nadzieję?

Historia wciąga bez końca i później czujemy się zagubieni, że ostatnia strona została przez nas wyczytana. Czuć tu w klimacie dziwne powiązanie z naturą i życiem na ziemi. Jakby ktoś otwierał przed nami nowy świat, nowe możliwości, gdzie możemy korzystać z niego bez granic. Opowieść przywraca wam wiarę w siebie i przywołuje do tworzenia rzeczy, które robicie z pasją. Bardzo mi zaimponowała, dlatego ogromnie ją polecam!

Przedpremierowa recenzja

Bardzo czekałam na drugi tom z serii Córki żywiołów.

Po ziemi nadszedł czas na powietrze.

Jeśli nie czytaliście pierwszego tomu, to nic nie szkodzi, bo historie można czytać całkowicie oddzielnie.

Chociaż zachęcam do zapoznania się z obydwoma, bo naprawdę warto a w pewnym momencie mamy te same postacie, co w Córce ziemi.

Ava odkrywa na nowo siebie, odzyskuje wenę a także odkrywa tajemnice nie tylko odległej przeszłości ale również swojej własnej, najbliższej rodziny.

A to wszystko za sprawą tajemniczej przesyłki oraz pewnej ważki.

Pasjonująca podróż przez czas, przestrzeń i naturę.

Pełna magii, tajemnic i miłości oraz rodzinnej atmosfery.

Nie zabraknie także niebezpieczeństw, wszak zawsze ludzie stawali się bezwzględni gdy czegoś nie potrafili objąć rozumem, zwłaszcza dawniej to pojmowanie świata było o wiele węższe.

Fascynujące postacie, szczególnie Duna i Tara, które wprowadziły elementy baśniowe do tej historii, pozwalają nam na przeniesienie się do świata, w którym człowiek łączy się z naturą a połączenie to jest magiczne zarówno w przenośni jak i dosłownie.

Lalie, która musiała przejść tak wiele...

Biedna Lalie, zdradzona przez osoby najbliższe, zostawiona praktycznie sama sobie na szczęście ma cudownych rodziców - a tych dwoje znacie już z poprzedniego tomu, tak samo jak pewną rzeźbiarkę.

Jeśli nie znacie, to nic straconego, najważniejsze kwestie są przytoczone również tutaj po krótce.

Pięknie było móc spędzić czas z tą lekturą, czarującym piórem autorki i otoczoną przez las.

Niestety jedna rzecz, która mi nieco obniżyła notę to to, że Córka powietrza skupia się mocno na relacjach damsko męskich (i bynajmniej nie mam na myśli w scen intymnych), o wiele bardziej niż poprzedni tom, przez pewien czas pozostawiając sylfy i więź z żywiołem na bocznym torze, zapomnianą.

Szczęśliwie wracamy jeszcze do tej magii, do tego ukojenia a po drodze mamy kilka plot twistów, które wirują naszymi bohaterkami niczym tornado.

A odcięcie od natury okazało się koniecznością.

Ta historia uczy nas wiele o naturze ludzkiej, relacjach i więziach z innymi ludźmi.

Magia, skrywane sekrety i emocje przeplatają się w tej powieści tworząc niezwykły obraz.

Pisarka Ava w poszukiwaniu inspiracji wyjeżdża do opuszczonego i odludnego domu swoich rodziców. W dniu swoich urodzin dostaje od tajemniczego darczyńcy rzeźbę bogini. Od tego momentu w jej życiu zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Pojawia się tajemnicza wysłanniczka magicznego świata - ważka, a do domu obok wprowadza się Emil. Ava poszukując rzeźbiarki, której dzieło otrzymała, wpada na trop tajemnicy, która zaprowadzi ją do Francji.

Pani Dorota Gąsiorowska maluje przecudne, barwne i tajemnicze światy używają do tego nie pędzla, a słowa. Jej powieść tętni życiem lasu, oczarowuje ważkami i pszczołami, kusi zapachami i barwami, uspakaja szumem liści i wzbudza niepokój tajemniczymi zakątkami.

Przyroda jest bardzo istotna w tej książce, ponieważ to na jej łonie bohaterowie znajdują ukojenie, inspirację i oderwanie od osaczającego ich gwaru miast.

„Córka powietrza” toczy się dwutorowo, w dwóch różnych okresach czasu. Obie historie mają swoją realną i magiczną część. Z czasem zaczynają się zazębiać odkrywając kolejne sekrety. Razem z bohaterami przeniesiemy się do Puszczy Zielonej na Równinie Kurpiowskiej, na Jurę Krakowsko – Częstochowską, do Paryża oraz malowniczej i niespokojnej Bretanii.

Uwielbiam powieści ukrywające w swym przepastnym wnętrzu sekrety rodzinne, które łączą przeszłość z teraźniejszością. Tutaj będzie ich naprawdę sporo i wprowadzą one niemały zamęt w życiu bohaterów. Będzie mnóstwo emocji, będą tragedie, będą łzy, ale będzie też miłość. Bardzo podobało mi się, że autorka posadowiła swoją powieść, pomimo sporej ilości elementów fantastycznych, w prawdziwych miejscach, które wydaje mi się dobrze zna. Warto je znaleźć i obejrzeć.

Za możliwość przeczytania oraz zrecenzowania dziękuję Pani Bognie Piechockiej z PR art media oraz wydawanictwu.

" Córka powietrza " to bardzo wciągająca historia dziejąca się w dwóch ramach czasowych. Poznajemy zarówno Ave - współczesna młodą pisarkę, która w poszukiwaniu natchnienia udaje się do domku na wsi, swoich rodziców ,oraz Lali,mieszkankę malowniczego miasteczka w dawnej Francji . Co łączy obie kobiety, odpowiedź poznacie na kartach najnowszej powieści Pani Doroty Gąsiorowskiej.

Powieść napisana jest bardzo pięknym, malowniczym językiem. Od razu można wyczuć, że przyroda odgrywa tu bardzo ważna rolę. Dwie główne bohaterki zostały nakreślone z ogromym uczuciem i nacechowane wieloma emocjami.

Dorota Gąsiorowska mnie nie zawiodła. Magię, tajemnice, przeniesienie się do klimatycznego Paryża kompletnie mnie pochłonęły. Z pewnością sięgnę po inne książki serii Córki żywiołów.