Copper Creek Tom 1. Brzoskwiniowy świt

Wydawnictwo Dreams zasypało nas jesienią świetnymi premierami, wśród nich znalazłam coś, co sprawiło, że nie mogłam oderwać wzroku. Z twórczością Denise Hunter spotkałam się przy okazji cyklu Chapel Springs, który pokochałam. Uwielbiam te ciepłe historie, pełne życia i problemów, które mogą dotknąć każdego z nas. Postacie kreowane przez autorkę sprawiają, że nie sposób nie mieć przy sobie paczki lub dwóch chusteczek higienicznych. Czym nas zaskoczyła tym razem? Jaką utkała historię? Czy będzie równie przyjemna? Można by tutaj powiedzieć, że te historie są schematyczne, nie wnoszą zbyt wiele nowego, jednak wcale tego od nich nie oczekuje. Relaksuje się i kibicuje bohaterom ze wszystkich sił, czas spędzony z książkami Denise Hunter nie jest stracony.

„Brzoskwiniowy świt” przedstawia historię Zoe Collins, która przyrzekła, że nigdy nie wróci do rodzinnej miejscowości, która jest jednocześnie nazwą nowego cyklu Copper Creek. Powodem takiej decyzji było złamane serce i mężczyzna, który za to odpowiadał. Powrót w rodzinne strony oznacza, bowiem wyjawienie pewnej tajemnicy, której konsekwencje same nie znikną, będzie musiała się z nimi zmierzyć. Śmierć babci, którą bardzo kochała zmienia wszystko. Seniorka zapisała swojej ukochanej wnuczce spadek, a jest nim pachnący cudownie brzoskwiniowy sad. Rodzima spuścizna sprawia, że dziewczyna nie wie, co powinna zrobić, czuje się niezwykle rozdarta między jej nowym życiem i obecnym partnerem Kylem Jimmersonem, a powrotem do domu, do przyjaciółki Hope, która twierdzi, że dziewczyna nadaje się do tego idealnie.

„Choć nie wiedziała do końca, jak niby miałaby „zamknąć” tę sprawę. Była teraz właścicielką sadu, na litość boską. Co miała z nim zrobić? Myśl o sprzedaży tego miejsca łamała jej serce.”

Zoe ma buntowniczy charakter, niezwykle silny, dlatego bywa uparciuchem. Boi się konfrontacji z najlepszym przyjacielem jej brata, a jednocześnie mężczyzną, który był, a być może nadal jest wielką miłością Cruzem Huntley'em. Matkę straciła bardzo wcześnie, a z ojcem nie potrafiła się porozumieć, uciekła. Jej nowym życiem i stabilizacją okazał się Kyle Jimmerson, chociaż nie bywało między nimi idealnie. Z drugiej strony ideałów nie ma, każdy ma jakieś wady, tyko czy zaborczość i gwałtowność na dłuższą metę można ignorować? Testament staruszki stanął miedzy nimi murem, był przeszkodą, której zbyt łatwo nie można było pokonać. Kyle oczekiwał od niej tego, że sprzeda rodzinny biznes i wróci z nim do domu, jak to było wcześniej, do ich poukładanego życia.

„Zbywał ją milczeniem. To była jego najbardziej efektywna forma wymierzania kary. Zoe nie znosiła, gdy się od niej odcinano, więc podlizywała się Kyle’owi i w końcu mu ustępowała. Wszystko było lepsze od jego oziębłości.”

Co zrobi Zoe? Czy da sobie szansę, o Copper Creek? Co tak naprawdę wydarzyło się między nią, a Cruzem? A może, ktoś dopomógł, żeby ich drogi się rozeszły i drży na samą myśl przed ich ponownym spotkaniem? Czy prastara prawda o tym, że kłamstwo ma krótkie nogi sprawdzi się w tej historii? Kim jest Cruz Huntley? Czy jest złym człowiekiem, który mimo upływu pięciu lat nie potrafił się pogodzić ze stratą Zoe? Na nic były tłumaczenia, że jest siostrą jego przyjaciela, że nie powinien pozwolić temu uczuciu się rozwinąć, stało się. Serce nie sługa, nie słucha rozumu, po prostu kocha. Uczucia tej dwójki odzywają ze wzmożoną siłą, bo przecież tak naprawdę nigdy nie przeminęły.

„Miał za sobą kilka trudnych lat, ale było warto. Zdał sobie sprawę, że nigdy nie przestał jej kochać, i ta myśl uderzyła go z mocą lawiny”.

Historie pisane przez Denise Hunter są życiowe, autorka stawia na miłość, jej postacie nie są pozbawione trudnych przeżyć. Taki zabieg ma wpływ na autentyczność w ich odbiorze przez czytelnika, zawsze bardzo podoba mi się kreacja mężczyzn, w tej książce Zoe jest kobietą, którą należy podziwiać. Czas, który spędziłam z tą opowieścią był fantastyczny. To opowieść o ludziach, których możesz znać, mogą istnieć, a nawet mieszkać w bliskim sąsiedztwie. Kto zna książki Hunter ten wie, jakim stylem operuje, że przekazywane wydarzenia są ciepłe i emocjonalne, a ja nie oczekuje od autorki niczego więcej.

Ten cykl trafił w moje ręce w najgorszym dla mnie momencie. Pozwolił mi się wyciszyć, uspokoić i uwierzyć, że wszystko dobrze się skończy. Cieszę się, że zdecydowałam się zapoznać z twórczością autorki akurat wtedy, gdy potrzebowałam balsamu dla serca i duszy.

Mimo że banalne, przewidywalne, to i tak przy nich wyśmienicie się bawiłam. Takich właśnie powieści potrzebowałam. Lekkich, przyjemnych, radosnych, które wzruszą, pokrzepią serce i dadzą nadzieję, że po każdej burzy wzejdzie słońce. Które wywołają szeroki uśmiech na twarzy, uspokoją i sprawią, że na kilka godzin zapomnę o otaczającym świecie. To historie o miłości, sile przyjaźni, opowieści o zaufaniu, religii, wierze, rodzinie. O ludziach, na których zawsze można polegać, którzy wyciągną pomocną dłoń, gdy kolejny raz powinie się noga. Książki, w których pojawiają się trudne decyzje, dylematy, strach, niepewność i obawa przed nieznanym.

Autorka ma w sobie dar, potrafi wpleść do historii niezwykłą magię, klimat, ciepło, że jak wejdzie się do tego wykreowanego świata, to już nie chce się z niego wychodzić. Po skończeniu jednej od razu sięgałam po kolejną ciekawa, jak pokieruje następnymi losami bohaterów. Podoba mi się, że poświęca czas każdej postaci, dzięki czemu czytelnik może poznać każdego z nich, utożsamić się z nimi, przeżywać rozmaite wydarzenia, doświadczać ich emocje. Nie trzeba jednak poznawać opowieści po kolei, każda z nich jest odrębną historią, dochodzą do głosu inne postacie, które wcześniej były na drugim miejscu.

Historie skłaniają do refleksji, do zatrzymania się i zastanowienia, co w życiu jest najważniejsze. Oczarowują niesamowitym klimatem, ciepłem, które rozlewa się po całym ciele, pokrzepiają serce. Pokazują, że los nie zawsze jest łaskawy, ale jeśli ma się w gronie kochającą rodzinę, przyjaciół to ze wszystkim jesteśmy w stanie sobie poradzić. Gorąco polecam w chwilach zwątpienia, złego samopoczucia. Opowieści sprawią, że znowu zaczniecie się uśmiechać.

[Adres usunięty]r

Bardzo ładna powieść, która przedstawia jak silne jest uczucie pierwszej miłości, jak trudno wyrwać się z toksycznego związku, jak ciężko jest spełnić swoje marzenia gdy najbliższa osoba tego nie akceptuje. Zoe od zawsze chciała śpiewać i prowadzić sad brzoskwiniowy ale jej ojciec tego nie pochwalał widział ją jedynie w roli prawnika i swojego współpracownika w kancelarii. Dziewczyna bardzo to przeżywa lecz nie ma zamiaru zadowolić nikogo wbrew swoich postanowień. Autorka przedstawia nam jak silnie jesteśmy podatni na wpływ drugiej osoby. Zoe zauważa, że chłopak nią manipuluje dopiero gdy wraca w rodzinne strony. Dociera do niej że została przez niego stłamszona i robiła wszystko co jej kazał, dopiero silny cios jaki otrzymała otwiera jej oczy. Zdaje sobie sprawę na co była narażona jej córka. Autorka w swojej powieści opisuje jak silna jest pierwsza wielka miłość, Zoe nie przestała nigdy kochać Cruza i również chłopak nigdy nie zapomniał o ukochanej. Ale po tak długim czasie i na dodatek gdy dowiaduje się, że ma córkę trudno mu jest określić swoje uczucia. Lecz jeśli jest się komuś pisanym nie ma innego wyjścia jak bycie razem. Piękna powieść bardzo szybko się czyta, piękne opisy miejsc a nawet uczuć pomiędzy bohaterami nadają książce bajkowego klimatu. Autorka porusza bardzo ważne tematy, które dotykają wielu z nas – trudna miłość, toksyczny związek czy problemy rodzinne. Jak wiemy nie jest łatwo naprawić wszystkie błędy popełnione przez nas ale nigdy nie można się poddać i przestać próbować, gdy mamy odwagę przyznać się do popełnionego błędu naprawa może okazać się łatwiejsza. W powieści nie brakuje napięcia i autorka bardzo dobrze i umiejętnie je dawkuje. Powieść chwyta za serce autorka umie zaciekawić czytelnika i sprawić, że trudno jest odłożyć książkę na bok. Bardzo dobrze wykreowani bohaterowie, silna i zbuntowana dziewczyna oraz opiekuńczy i kochający chłopak – para idealna choć muszą dojrzeć do swojej miłości.

Ostatnią książką, którą dostałam do recenzji od wydawnictwa Dreams to “Brzoskwiniowy

świt” autorstwa Denise Hunter. Nie pamiętam, żebym wcześniej sięgała po jakąkolwiek książkę tej autorki także nie miałam jakichś specjalnych oczekiwań albo niechęci. W Polsce jednak ukazało się bardzo dużo książek Hunter - między innymi “Boskie lato” i “Jak płatki śniegu”. Co jednak myślę o “Brzoskwiniowym”? Przekonajcie się czytając recenzję, na którą serdecznie zapraszam!

“Brzoskwiniowy świt”, czyli pierwszy tom serii Cooper Creek opowiada o Zoe Collins.

Dziewczynę poznajemy, kiedy po śmierci babci i długiej nieobecności wraca do Copper

Creek - miesteczka , w którym się wychowała. Dziewczyna zostawiła tam miłość, rodzinę, przyjaciół i… samą siebie. Teraz pojawia się z dzieckiem, narzeczonym i bez swojej dawnej żywiołowości i duszy. Zoe niedługo zajmuje dojście do tego, że prowadzenie sadu, który w spadku zostawiła jej babcia to coś, co kocha i chce robić. Niestety, nie zawsze mamy to, czego chcemy i nie zawsze układa nam się tak, jak pragniemy. Życie stawia na drodze Zoe wiele przeszkód, ale czy dziewczyna sobie z nimi poradzi musicie przekonać się sami.

Książka podzielona jest na trzy części. W pierwszej - teraźniejszej - poznajemy Zoe, Kyle’a i

Cruza. W drugiej - retrospekcji - dowiadujemy się co w przeszłości zaszło pomiędzy Cruzem

i Zoe. W części trzeciej wracamy do teraźniejszości i rusza akcja.

“Brzoskwiniowy świt” okazał się dla mnie zupełnym zaskoczeniem. Spodziewałam się

ciepłej, głupiutkiej książki o tym, że miłość nigdy nie umiera, dobro zawsze wygrywa, a tym,

którzy są dobrzy nigdy nie dzieje się nic złego… A tutaj zonk! Bo nie, nie o tym jest ta

książka. Znaczy tak, nie zrozumcie mnie źle, to jest uroczy romans, w którym młoda

dziewczyna walczy o dziedzictwo swojej rodziny. A jednocześnie nie - to książka o tym, że

podjętych decyzji nie da się cofnąć, o tym, że każdy z nas popełnia błędy. To książka ciepła,

o wybaczaniu samej sobie, o stawaniu na nogi, walczeniu o swoje. Pod tym względem

książka okazała się strzałem w dziesiątkę. Niezmiernie przyjemnie czytało mi się o tym co

dzieje się w życiu Zoe i jej małej córeczki, Gracie. A kiedy pojawiał się Cruz to zaczynałam

się rozpływać!

Dwie pierwsze, wprowadzające, części są dosyć krótkie i dostarczają nam tylu informacji, ilu powinny. Nie są na siłę przeciągnięte, nie wloką się i nie nudzą. Są akurat po to, abyśmy zorientowali się w sytuacji życiowej Zoe. Bardzo spodobał mi się styl autorki w tym wszystkim, bo jest bardzo prosty. Denise Hunter pisze tak, że miałam świadomość tego, co czytam i nie próbuje robić z romansu wybitnego dzieła. W dodatku myślę, że jeśli sięgnięcie po tę książkę ze świadomością tego, że to lekki utwór na długie jesienne wieczory to możecie się przy tym świetnie bawić. Książka napisana jest bardzo rytmicznie, autork dostarcza nam wielu zwrotów akcji, dlatego nie nudzimy się ani trochę, ponieważ nawet wtedy kiedy, wiecie, następuje już taki moment, kiedy akcja się wycisza, zaczyna biec już ku końcowi, wątki są rozwiązywane… Bach! Nagle dzieje się coś takiego, że mnie witki opadły i miałam takie *what the heck?!*. Później jest jeszcze lepiej, bo to właśnie wtedy, kiedy wydaje wam się, że nic już się nie stanie, akcja zaczyna pędzić. To właśnie dlatego chyba tak bardzo zakochałam się w tej książce, bo nie jest mdła, nie jest przesłodzona, nie jest nijaka - autorka idealnie wyważyła ilość “słodkiego romansu”, akcji i obyczajówki. W rezultacie czytało się to naprawdę przyjemnie.

To, o czym napisałam to jednak nie jest najbardziej soczysta rzecz w “Brzoskwiniowym”, o

nie! Najgenialniejszą rzeczą w tej książce są bohaterowie. Zoe, której autorka nadała idealny

charakter, nie ma ani za dużo wad ani za dużo zalet. Przez to wydaje się bardzo naturalna.

Cruz, którego kocham, to urocze ciasteczko. Uwielbiam jego poczucie honoru, zawzięty

charakter, miłość do bliskich osób i to, że wydaje się takim bohaterem, którego możemy

spotkać na ulicy i nie wyda nam się dziwakiem.

No i perełka!

Gracie!

Zazwyczaj nie lubię dzieci w książkach, ale Gracie, maleńki aniołek, jest tak cudowna, tak

genialnie napisana. Widać, że autorka ma duży talent do opisywania małych ludzi.

Uwielbiałam wątki z dziewczynką, to po prostu jak miód na serducho. Kocham!

Równie bardzo jak Zoe, Cruz i Gracie podobała mi się kreacja bohaterów drugoplanowych -

mam nadzieję, że o Hope i Bradym będzie następny tom i będę miała możliwość, bo już nie

mogę się doczekać!

Książka okazała się fantastycznym przerywnikiem i naprawdę miło czytało się ją wieczorem

po ciężkim dniu. Z pewnością sięgnę po resztę książek autorki i to bez zastanowienia, a

wam serdecznie polecam “Brzoskwiniowy świt” - trzymajcie się ciepło! A ja serdecznie dziękuję za podarowanie egzemplarza do recenzji.

Po świetnych, ciepłych i pełnych miłości seriach Chapel Springs i Summer Harbor, Denise Hunter powraca z nowym cyklem: Copper Creek. Bohaterką pierwszej części, “Brzoskwiniowego świtu”, jest Zoe Collins - córka marnotrawna, która po 5 latach nieobecności wraca z córeczką do rodzinnego miasteczka, aby uczestniczyć w pogrzebie babci. Wcale nie zamierza zostać na dłużej, a już na pewno nie chce tego jej chłopak Kyle, lider zespołu, w którym Zoe śpiewa jako chórzystka. Okazuje się jednak, że babcia zostawiła dziewczynie w spadku rodzinny sad brzoskwiniowy, chcąc, aby wnuczka kontynuowała jej dzieło. Na przeszkodzie stoi nie tylko sprzeciw Kyle'a, ale i napięta sytuacja między Zoe a jej rodziną, a także Cruz Huntley - jej pierwsza miłość, powód jej ucieczki z miasteczka. Na dziewczynę czeka wiele trudnych wyborów, ale aby jej życie wróciło na właściwe tory, najpierw musi na nowo odnaleźć siebie i z zahukanej myszy z powrotem stać się lwicą, jak nazywał ją Cruz.

Minęło już ładne kilka miesięcy, odkąd czytałam ostatnią książkę Denise Hunter i muszę przyznać, że brakowało mi tej słodko-gorzkiej atmosfery jej powieści oraz tej pewności, że, pomimo trudności, wszystko skończy się dobrze, a na bohaterów czeka szczęśliwe zakończenie. Nie inaczej było i w tym przypadku, miłośnicy twórczości tej autorki nie powinni więc być zawiedzeni.

Zoe, główna bohaterka, to młoda kobieta, która mocno pogubiła się w życiu, impulsywnie podejmując złe decyzje. Z zewnątrz mogłoby się wydawać, że niczego jej nie brakuje - ma śliczną córeczkę, przystojnego chłopaka, koncertuje z popularnym zespołem. A jednak, stłamszona przez toksyczny związek i poczucie winy z powodu ucieczki, Zoe zatraciła gdzieś tę odważną, pełną życia, upartą dziewczynę, którą kiedyś była. Prowadzenie rodzinnego sadu wydaje się być ponad jej siły, ale na szczęście może liczyć na wsparcie swojego brata Brady’ego, przyjaciółki Hope, a także Cruza, choć nie rozstali się w zgodzie.

Cruz - przyjaciel Brady’ego, przez minione pięć lat bezskutecznie starał się zapomnieć o Zoe. Chociaż bardzo go zraniła, ciągle zrobiłby dla niej wszystko i ma nadzieję, że będą mieć jeszcze szansę na wspólną przyszłość. Polubiłam tę postać, choć - jak to u Denise Hunter bywa - Cruz cierpi na syndrom Zbyt Idealnego Bohatera Romantycznego. Nie jest pozbawiony wad, popełnia błędy, a jego ognisty latynoski temperament przysparza mu czasem kłopotów, ale z drugiej strony Cruz jest oczywiście zabójczo przystojny, troskliwy, romantyczny i ambitny, czyli reprezentuje gatunek na wymarciu, którego przedstawicieli próżno szukać w realnym świecie. Ale cóż, w końcu książki mają być odskocznią od codziennego życia, a romanse nie bylyby tak popularne, gdyby miłością życia głównej bohaterki miał być łysiejący Ziutek, który najchętniej nie ruszałby się z kanapy, a do tego wiecznie zapominał wynieść śmieci.

Powieści Hunter zazwyczaj opierają się na ukazaniu burzliwej relacji między dwojgiem ludzi, ale też ich relacji z Bogiem. W tym przypadku trochę mi brakowało tych wątków chrześcijańskich, wszelkie wzmianki wydawały się być wtrącone mimochodem, bez zbytnich przejawów wiary w życiu bohaterów. Na szczęście końcówka była pod tym względem satysfakcjonująca, choć i tak muszę przyznać, że “Brzoskwiniowy świt” był chyba, jak dotąd, najbardziej liberalną powieścią autorki, w związku z czym nie trafi raczej do moich ulubionych.

Chociaż książki Denise Hunter są dość schematyczne i przewidywalne, to jednak mają w sobie to coś, co nie pozwala oderwać się od lektury. Nigdy też nie są tylko głupiutkimi romansami, ale każda zawiera wartościowe przesłanie i dotyka mniej lub bardziej poważnych problemów, z którymi zmagają się czytelniczki w różnych zakątkach świata. Historia Zoe i Cruza uczy, że błędy młodości nie muszą definiować całego naszego życia, zawsze można zawrócić ze złej drogi, a cudza opinia na nasz temat tylko wtedy będzie wpływać na nasze poczucie własnej wartości, kiedy sami na to pozwolimy.

Polecam “Brzoskwiniowy świt” zarówno miłośnikom wcześniejszych powieści Hunter, jak i tym, którzy dopiero chcą zacząć przygodę z jej twórczością. Jak już mówiłam, nie jest to moja ulubiona książka tej autorki, ale przeczytałam ją z niemałą przyjemnością i czekam na polskie wydanie kolejnej części cyklu Copper Creek, tym razem o Bradym i Hope.