Co lubią uczucia?

Gdy przychodzi do naszego domu trudniejszy czas lubię otoczyć się dobrą kawą, lekką muzyką i książkami, które ukoją nerwy i pozwolą zwolnić w tym zdecydowanie zbyt szybkim świecie.😉

Moje dzieci również, wiec z przyjemnością oddajemy się bez reszty książkom w możliwie najwspanialszym tonie. ❤️

Jedna z nich niewątpliwie jest propozycja, którą odkryliśmy dzięki uprzejmości @dwiesiostry - "Co lubią uczucia?".

Jest to kontynuacja książki o której pisałam kilka dni temu, autorstwa Tiny Oziewicz i ilustratorki Aleksandry Zając

Mam wrażenie, że kunszt wydawniczy który stosuje wydawnictwo jest tym, za czym często tęsknimy w trwającym przebodźcowaniu. Spójrz tylko... patrzysz, obserwujesz i czujesz spokój, prawda? 😍

Ta część skupia się na rozbudowie sentencji które pojawiły się w pierwszej z książek. Tłumaczy wyrafinowanowanym, a przy tym dziecięcym językiem na czym polega trud uczuć, doświadczanie.

Pokazuje świat, w którym sobie towarzyszą, a czasami współtworzą własne postrzeganie.

Czytając o Nostalgii, która mimo smutku w sercu tęskniącym za świętami wspomina je z jednoczesnym ciepłem można przenieść się w miejsce pełne empatii. W końcu my często także tęsknimy.

Chcemy wrócić.

Obserwujac relację Lęku i Ciekawości można natknąć się na nieodparte wrażenie, że nasze uczucia często łączą się w podobną parę, mimo, że nie zawsze towarzyszy im ekscytacja.

Nawet Upór doskonale obrazuje ten, z którym często mamy do czynienia z naszymi maluchami...

Rozczulam się. ❤️

Gdybym tylko mogła otulilabym się tą twórczością jak ciepłym szalikiem. Miło jest czuć ulgę.

Miło jest też odkryć, że świat który stworzyły autorki mamy szansę odtworzyć własnym dzieciom.

Wystarczy czułość, miłość i zrozumienie, a kolejne uczucia już uda się łatwiej zrozumieć.

Najcudowniejsza książka 2022! Z niecierpliwością czekałam aż Tina Oziewicz weźmie się za kolejny tom książki o emocjach i w końcu się doczekałam. Zaskoczyła mnie trochę długość tekstu, ponieważ w pierwszym tomie każde uczucie zamykało się w jednym zdaniu, ale tu ta forma raczej by się nie sprawdziła. Jestem zachwycona prostotą i klarownością opisów. No i niezastąpione ilustracje Aleksandrt Zając. POLECAM!

Tina Oziewicz stworzyła piękną opowieść dla tych, którzy dopiero uczą się świata. Nie do końca rozumieją jeszcze, w jaki sposób on działa i co nim kieruje. Uczą się życia i siebie. Zarówno swojej zewnętrznej, jak i wewnętrznej strony. To na tej drugiej skupiła się autorka.

Pięknie pisze o uczuciach, poznając małych czytelników z nimi. Wymienia co opisywane uczucie lubi. Nie posaje zwyczajnych opisów, każdego uczucia, ale prezentuje wspaniałe historie. Zachęca to maluchy, do wysłuchania opowiadania i poznania uczuć. Oswaja je także z nimi.

Uważam, że jest to książka, która pomoże każdemu maluszkowi nazwać swoje uczucia, dzięki czemu łatwiej będzie mu poradzić sobie z nimi.

Chociaż każdy, chce dla swoich dzieci samych miłych i pozytywnych uczuć, w tej książce znajdziemy również, te mniej lubiane. Ich opisy jednak nie straszą maluchów, a pokazują co to za uczucia i dlaczego oraz kiedy mogą się pojawić.

Aleksandra Zając stworzyła wspaniałe ilustracje do opowieści pani Tiny. Maleńkie stworki, przedatawiajace poszczególne uczucia są na prawdę urocze i zabawne. Nawet te, które przedstawiają mniej lubiane uczucia nie straszą, najbardziej wrażliwych czytelników.

Niemal każda strona prezentuje wspaniałe ilustracje, przyciągające wzrok dziecka. Maluch, może przyglądać się obrazkom, podczas słuchania opowiadania oraz wskazywać na ilustracji, poznane już uczacia. Stworki przedstawiające uczucia otoczone są piękną scenerią. Dzieci samodzielnie mogą opowiadać co się na nich znajduje, trenując swój język i wypowiedzi.

Książkę przeczytałam najpierw sama. Skończyłam ją po chwili. Nie jest długa, co dla wymagającego czytelnika, który zbyt długo nie potrafi u siedzieć w jednym miejscu jest ogromnym plusem. Z drugiej strony, nie jest zbyt krótka, dla bardziej ciekawskich i cierpliwych słuchaczy. Długość historii jest moim zdaniem, również odpowiednią, dla początkujących czytelników, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z samodzielnym czytaniem.

Minusem okazało się dla mnie w niektórych miejscach zbyt ciemne tło pod tekstem, nieco utrudniające czytanie, jednak nie uniemożliwiające.

Dużym plusem, jest również grubość kartek, które łatwo się przewraca, ale nie są zbyt cienkie, dzięki czemu małe, dziecięce ręce, od razu ich nie zniszczą.

Książke uważam za wartą uwagi, poruszającą ważny dla dziecka temat. Myślę, że nie jednemu maluchowi może pomóc.