Cienie Nowego Orleanu

Najpierw była Jaśmin i jej podcast o pani Delphine LaLaurie. To była… cytując klasyka zła kobieta. Okaleczała, wiązała, mordowała swoją służbę i nie tylko. Z tego filmu dowiedziałam się o Macieju Lewandowskim i jego książce „Cienie Nowego Orleanu” i postanowiłam przeczytać tę książkę. Bo zakochałam się kiedyś w Nowym Orleanie. Te ciemne uliczki, Dzielnica Francuska, kawiarenki, speluny, Mardi Gras. Nie byłam tam (jeszcze) ale ja czuje ten klimat. I dlatego chciałam przeczytać tę powieść. Rozgrywa się ona w latach dwudziestych XX wieku, kiedy Ameryka była przesiąknięta jazzem i przemycanym alkoholem (bo w tamtych czasach była prohibicja). Ostatni sprawiedliwy, policjant John Legrasse musi rozwiązać zagadkę zniknięcia kilku kobiet. Jak to było w dawnych czasach jego poczynania były na wpół legalne ale ON jak zwykle chce sprawiedliwości. Za wszelką cenę. Zanurza się w ciemne uliczki, w luizjańskie bagna a tam odkrywa tajemnice, potwory i demony w ludzkich skórach. I musi się z nimi zmierzyć a także z własną przeszłością bo ciągle przypominają mu się wojenne historie. Bardzo mroczny, doskonały kryminało – horror. Polecam.

"Cienie Nowego Orleanu"

Luizjańskie bagna i przerażająco wielką ilość ofiar stają się największą zmorą i koszmarem Johna R. Legrasse'a, który jest starym policjantem. Mimo iż w Nowym Orleanie są lata 20. XXw, wydaje się, że bestialskie bagienne demony "wracają do żywych". Wszystko wskazuje na to, że wyznawcy demonów powrócili. Pewnego dnia zostaje odnalezione ciało młodej kobiety, która została brutalnie okaleczona i zamordowana. Stary Legrasse nie należy do grona osób, które wierzą w wiedźmy, wampiry, wróżki, demony, czy po prostu siły zła. Jedynym jego celem jest znaleźć zwyrodnialca, który w okrutny sposób krzywdzi niewinne kobiety. Z biegiem rozwiązywania sprawy nie jest do końca przekonany, czy ten jego brak wiary w siły ciemności jest naprawdę uzasadniony. Dziwne okoliczności wręcz zmuszą go do zupełnie odwrotnego myślenia, a demony staną się jego codziennością.

Czy morderca zostanie odnaleziony?

Jakie tajemnice kryją w sobie luizjańskie bagna?

Świetna, po prostu świetna książka! Jest to pewna mieszanka horroru i kryminału z odrobiną fantastyki w tle. Akcja, czyli coś czego czytelnik szuka w każdej książce, ma miejsce już na pierwszych stronach książki! Nigdzie nie zwalnia ani nie ginie, w zawrotnym tempie zabiera nas na koniec książki. W związku z tym książkę zaczęłam czytać i nagle się skończyła 🤷. Więc jak sami widzicie, bardzo, ale to bardzo mi się podobała. Autor daje nam sporo przerażających opisów brutalnych zabójstw, od których chwilami musiałam odpocząć. Książka sama w sobie jest świetna, a historia bardzo oryginalna.

Od pierwszych stron jesteśmy wyciągnięci w wir wydarzeń.

Duszny, kolorowy, pełen kontrastów Nowy Orlean wchłania czytelnika i nie chce wypuścić ze swoich objęć.

Towarzyszymy Legrassowi w różnych parszywych miejscach, razem z nim doświadczamy strachu, bólu i poznajemy to, co dla racjonalnego umysłu jest nie do pojęcia.

Czytelnikowi udzielają się wszystkie emocje bohatera zwłaszcza, że sam Legrasse wzbudza sympatię.

Osobiście bardzo mu kibicowałam i do samego końca trzymałam kciuki, by nic mu się nie stało, co wcale nie było takie oczywiste.

A skoro już o tym mowa:

Paleta postaci jest tak niesamowicie barwna! A co najważniejsze, to postacie żywe, których losy wywołują w czytelniku autentyczne emocje.

Czytając "Cienie Nowego Orleanu" ja osobiście miałam przyjemne skojarzenie z jedną częścią cyklu "Upiór południa" Mai Lidii Kossakowskiej, co zdecydowanie jest plusem.

Podsumowując:

Historia napisana bardzo dobrze, lekkim, obrazowym językiem, z opisami, które nie raz wywołają ciarki na plecach.

Zdecydowanie wciąga i dostarcza mnóstwo rozrywki.

Fabuła jest nieoczywista, teoretycznie mamy podanego antagonistę, ale... no właśnie.

Zakończenie wprawia mocno w zaskoczenie.

Zdecydowanie pozycję polecam!

~ Słowny świat Serafina

Książka jako przedstawiciel gatunku kryminału trzyma się utartych i sprawdzonych schematów, znanych z dziesiątek innych dzieł. Co oczywiście dla niektórych może być zbyt mało odtwórcze dla innych zaś zachęcające do sięgnięcia właśnie po tę pozycję. Doświadczony gliniarz z problemami emocjonalnymi, odwiedzający lokalnych przedstawicieli świata przestępczego w poszukiwaniu nowych tropów a wolne chwili spędzający w poszukiwaniu dna butelki. Jak przystało takiego protagonistę, wyznaje ON własny kodeks moralny i dąży wszelkimi możliwymi środkami do odnalezienia sprawców i wymierzeniu im należytej kary, często samemu posuwając się do bezmyślnej przemocy. W tym miejscu należy wspomnieć, że autor w dość obrazowy i szczegółowy sposób starał się opisać właśnie takie momenty, kiedy to na drodze komisarza stawał przeciwnik, z którego należało wyciągnąć kilka przydatnych informacji lub po prostu stał ON na drodze do prawdy. Walka, w której pięści stawały się głównym orężem, nie ma tutaj nic wspólnego z dżentelmeńską potyczką. Wręcz przeciwnie brudne zagrywki, rodem z portowych slumsów, kastety, wykorzystywanie wszelkich słabości przeciwnika, są tutaj na porządku dziennym i doskonale wpasowują się w klimat książki. Opisy te czyta się naprawdę dobrze, chociaż wszystko powinno być jednak serwowane z umiarem. Jeden, dwa nawet trzy opisy obijania facjaty oponentowi są jak najbardziej wskazane, ale przy większej ilości człowiek zaczyna odnosić wrażenie, że jest to swoistego rodzaju wypełniacz, mający na celu wydłużenie lektury. Zresztą ten sam zabieg można wyczuć w niektórych zbyt mocno „przegadanych” rozdziałach, które nie wnosiły nic specjalnego do samej fabuły, a tylko niepotrzebnie zwalniały tępo całej książki. Na całe szczęście stanowią one tylko mały procent całego dzieła i są do zaakceptowania.

Zdecydowanie jednak najmocniejszą stroną książki jest jej klimat i przynależność do segmentu powieści grozy. Świetnie opisane mroczne zakamarki Nowego Orleanu i równie doskonale przedstawiony kolory tego miasta. Wyraźnie widać, że autor poświęcił długie godziny, aby poznać opisywaną metropolię. Mroczne i brudne zaułki. Knajpy, w których nikt nie przejmuje się zakazem sprzedaży alkoholu a w których łatwiej o zakończenie swojego żywota niż o szklaneczkę naprawdę dobrej whisky. Klimatyczne lokale i sklepy przyciągające w dzień uwagę turystów swoim wystrojem i magicznym klimatem, które po zapadnięciu zmroku zmieniają się w prawdziwe przybytki czarnej magii. Obok świetnie opisanych lokacji na wyróżnienia zasługuje również zaserwowany przez autora klimat grozy. Ciężka atmosfera powieści wyczuwalna jest od pierwszej do ostatniej kartki a niektóre naturalistycznie opisane zbrodnie, mogą powodować u czytelnika dreszcze na plecach. Oczywiście ten element jest podany czytelnikowi z umiarem, żeby nie wywoływać niepotrzebnie uczucia obrzydzenia i wstrętu. W tym aspekcie autor naprawdę wykonał kawał solidnej pracy, dozując wszystkie elementy w odpowiedniej ilości. Czy sprawia to, że po książkę powinni sięgnąć miłośnicy twórczości Lovecrafta? Odpowiedź w tym przypadku nie będzie jednoznaczna. Na pewno wyraźnie można wyczuć, że autor Maciej Lewandowski jest wielkim fanem dzieł wspomnianego pisarza. Mroczny klimat voodoo, zapożyczenia fabularne (chociażby wątek prastarego Cthulhu) – wszystko to jest tutaj zauważane, ale… No właśnie zawsze jest jakieś „ale” – dla znacznej grupy wiernych fanów dzieł Howarda Phillipsa Lovecraft’a, to wciąż będzie za mało. Będą oni odbierać „Cienie Nowego Orleanu” jako dobrze napisany kryminał z elementami grozy, ale nic ponadto. Będą mieć oni w tym dużo racji bo, to właśnie w głównej mierze miłośnicy dobrych kryminałów docenią dzieło Macieja Lewandowskiego, chociaż Ci czytelnicy na półkach których stoją głównie powieści grozy, również mogą sięgnąć po tytuł w momencie, kiedy nie ma pod ręką czegoś jeszcze bardziej przerażającego.

Podsumowując: książka jest godna polecenia każdemu, kto lubi sięgać po beletrystykę kryminalną, w której niestraszne mu są naturalistycznie opisane szczegóły brutalnych zbrodni. Który nie stroni również od powieści przesiąkniętych mrocznym klimatem, w których rzeczywistość miesza się z fikcją, umiejący jednocześnie przymknąć oko na pewne utarte schematy i uproszczenia.

Cała recenzja na blogu: PopKulturowy Kociołek

Big Easy, czyli Nowy Orlean lat 20. XX wieku. Duszny klimat przepełniony jazzową muzyką, wypełniony jest czarną magią i okrucieństwem, a bagna parują oddechem powracających do życia demonów. Mimo zarządzonej prohibicji, miastem płynie rzeka alkoholu. W taki świat przedstawiony Maciej Lewandowski wrzucił porucznika Legrassa, głównego bohatera powieści Cienie Nowego Orleanu.

Brutalne morderstwo, dziewczyna odarta ze skóry, wszystko wskazuje na to, że bardzo cierpiała, wszystko wskazuje na to, że poddawana była wielogodzinnym torturom zanim umarła. Miejsce zbrodni wygląda tak, jakby morderstwa dokonano w ramach okultystycznej praktyki. Wyjątkowo okrutna zbrodnia przypomina porucznikowi Legrassowi wydarzenie sprzed lat i zaczyna się ON zmagać z demonami z przeszłości, demonami, które miał nadzieję w tej przeszłości pogrzebać. Rozpoczyna się śledztwo prowadzące do czarnego serca Nowego Orleanu, jego najbardziej szemranych zaułków.

Lewandowski stworzył rasowego policjanta. Legrasse jest oddany swojej robocie i przekonaniom, za wszelką cenę chce schwytać mordercę, nie waha się narażać swojego życia w imię rozwiązania kryminalnej zagadki. Jego samego dręczą koszmary i sprawy, które miał nadzieję pozostawić już za sobą. Jednak to wszystko gdzieś już było. Przez literaturę przewinęło się mnóstwo podobnych bohaterów, policjantów nękanych przez przeszłość. Legrasse nie jest w żaden sposób wyjątkowy, niczym się nie wyróżnia.

Cienie Nowego Orleanu to połączenie kryminału z horrorem. Big Easy przepełnione jest specyficznym zapachem czarnej magii. Autor bezpośrednio nawiązuje do prozy H.P. Lovecrafta, bowiem niejednokrotnie w tekście spotkać można opowieści o Cthulhu. Przyznać trzeba, że nawiązania do okultystycznych praktyk miasta są najciekawszym aspektem powieści, a autorowi nie można odmówić wiedzy. Moim zdaniem zrobił bardzo dokładny wywiad, by możliwie wiernie opisać historię i kulturę tamtego zakątka Ameryki.

Wydawać by się mogło, że tak skonstruowana powieść wciągnie bez reszty, a jednak w fabułę Cieni Nowego Orleanu ciężko się wgryźć. Książka przepełniona jest dłużyznami, na siłę upychane są fakty historyczne wyjaśniane przypisami. Z reguły informacje te wplecione zostały w dialogi bohaterów, co wybija z rytmu czytania. Akcja i rozmowy prowadzone są dość chaotycznie, co na dłuższą metę jest dość nużące. Nie pomaga nawet wykreowany przez autora klimat, którego powieści nie sposób odmówić.

Przyznam, że sięgając po tę książkę oczekiwałam większej dawki emocji i niepokoju. Mimo że nie raz i nie dwa porażona zostałam obrazem wszechobecnej brzydoty, okrucieństwa i przemocy, to jednak dłużyzny opisów, a także chaotyczność dialogów i akcji nie pozwoliła mi w pełni wczuć się w prowadzoną historię.