Cień wiatru (pocket)

Moje kolejne spotkanie z tym auterem. Kolejne bardzo miłe. Co prawda język używany przez bohaterów jest stanowczo zbyt "kolorowy"- czasem zanim się dobrnie do końca ich myśli czy zdań to nie pamięta się, o czym tak właściwie rozmawiają; ale z drugiej strony- to właśnie ten język, słowa, porównania i maniera nadają książcę wagę. Momentami nudna od tych długich opisów, część z nich jest nie potrzebna, bo nic nie wnosi w opowieść, ale jednocześnie pełna "złotych myśli" i bardzo mądrych słów i rad.

Mistrzowskie przeplatanie historii dwóch chłopców/ mężczyzn, którzy w pewnym momencie swojego życia stają twarzą w twarz.

Tę książkę powinien przeczytać każdy. Nie da się przestać czytać. Wciąga od samego początku. I ten wspaniały styl - zachwyciłam się.

Dawno nie sięgnęłam po powieść fabularną, która nie byłaby kryminałem-thrillerem. Choć w tej również widoczne są takie wątki, stała się dla mnie dużą odmianą. Przypomniała o tym, jak pięknie jest zanurzyć się w literaturze pięknej i przenieść się w inny świat wykreowany przez autora; śmiać się i płakać razem z bohaterami. Słowem, jak to jest żyć podwójnie dzięki czytaniu książek. A książki to główny wątek tej powieści! Bo od pewnej książki, która zawładnęła sercem małego Daniela się zaczęło…

Ale do rzeczy… Na pewno na uwagę zasługuje język - majstersztyk! – każda postać posługuje się językiem specyficznym dla siebie, postaci były wykreowane bezbłędnie – szczególnie Fermin Romero de Torres. Pięknie wykreowany klimat Barcelony z jej uliczkami i średniowiecznymi zabytkami. Sama historia – absolutnie porywającą, wartka, mimo że rozgrywa się przez wiele lat. Czytelnik podąża śladami Daniela przez piękną Barcelonę i stopniowo poznaje tajemnicę Juliana Caraxa. Przeżywa wraz z nim pierwszą miłość, wiele rozterek i nieskończoną liczbę przygód. A wszystko dzięki książce – ale w końcu ,,Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to, co już masz w sobie”.

Powieść porusza różną tematykę – przyjaźni, miłości, cierpienia, niespełnionych pragnień i nieszczęścia, które za sprawą różnych zbiegów okoliczności dotyka właściwie wszystkich bohaterów.

Pięknie było oderwać się od rzeczywistości i wejść w nową rzeczywistość bohaterów książki; ludzi z krwi i kości ,,Istniejemy, póki ktoś o nas pamięta” – oni będą istnieć dzięki czytelnikom przez długi, długi czas.

Pora sięgnąć po kolejne tomy serii!

Jedna z lepszych książek. Pierwszy raz sięgnęłam po Zafón'a... nie zawiodlam sie. Jest jak dobry serial- kiedy sie konczy, nie wiesz co masz ze sobą zrobić :D POLECAM!!!!

Tę książkę poleciła mi bibliotekarka. Na początku nie byłam do niej przekonana. Czytałam pierwsze strony i nie wydawała mi się wciągająca. Jednak po paru przeczytanych stronach każda następna wydawała mi się ciekawsza. Opowieść o Danielu Sempere rozpaliła we mnie taką ciekawość, że dosłownie nie mogłam przestać czytać. Julian Carax ze swoją mroczną historią intrygował mnie do tego stopnia, że nie odpuszczałam poznawaniu tej historii i czytałam książkę po nocach. Ta książka jest przesiąknięta intrygami i tajemnicami, jednak nie brakuje też wątku romantycznego. Polecam gorąco każdemu czytelnikowi tę pozycję. Jestem pewna, że w każdym rozbudzi ona żądzę dogłębnego poznania całej serii. Ja osobiście jestem naprawdę zachwycona i jeszcze raz gorąco polecam tę książkę, w której nie można się nie zakochać !

Jeżeli chodzi o wysyłkę to zawsze byłam bardzo zadowolona z niej a ceny też są bardzo bardzo przystępne i jak najbardziej mi odpowiadają.

Moją przygodę z Zafon'em zawdzięczam mojej chrzestnej, która na urodziny kupiła mi 3 tzw. "pockety" ( "Książę Mgły", " Pałac Północy" i "Światła Września", które serdecznie polecam) niedługo po ich przeczytaniu zaczęłam interesować się tym właśnie pisarzem. PO pewnym czasie zakupiłam kolejne 3 książki Carlosa ( "cień Wiatru", "Gra Anioła" i oczywiście "Więzień Nieba").

Po ciężkich myślach, którą zacząć czytać ostatecznie wybrałam "Więzień Nieba". Już od pierwszego rozdziału wiedziałam że to była dobra decyzja, książkę przeczytałam w zaledwie 3 dni, czytało się ją z samą przyjemnością i człowiek nie zdając sobie sprawy że czyta ostatnie już strony tej niesamowitej opowieści, która na długo pozostanie w mojej głowie.

Nie chcę zdradzać dokładnie wszystkich szczegółów, zostawię przyjemność poznawania tej historii czytelnikowi, ale jest to na pewno książka, historia a przede wszystkim autor godny polecenia, Carlos jest jednym z tych pisarzy którzy potrafią swoimi powieściami przenieść czytelnika do miejsca akcji a także odczuwać emocje jakie mogły w danym momencie czuć postacie, jest to naprawdę niesamowita sprawa i wprost magiczna,

I na podsumowanie mogę z czystym sumieniem polecić tą jak i resztę cudownych historii jakie stworzył dla nas Carlos Ruiz Zafon.

~ Karolina

'Książki są lustrem'

Ze wstydem się przyznam, że książka którą dziś zrecenzuję leżała na regale i zbierała kurz od świąt Bożego Narodzenia. Nie to, że nie jest ciekawa czy coś, ale po prostu nie mam czasu czytać. Zawsze znajdzie się coś ważniejszego, zamieszanie w szkole, w życiu, dużo tego.

Książką o której istnieniu chcę was uświadomić jest 'Cień Wiatru' Carlosa Ruiza Zafona. Zapewne są osoby znające twórczość tego autora, ale pewnie nie wszyscy. Osobiście zetknęłam się po raz pierwszy z jego książką, szperając po allegro w poszukiwaniu ciekawych pozycji w celu poszerzenia biblioteczki. Natknęłam się wtedy po raz pierwszy na 'Cień wiatru', która jest powieścią z serii o 'Cmentarzu Zapomnianych Książek' (należą do tej serii jeszcze 'Gra Anioła' o 'Więzień Nieba'). Książki można czytać w dowolnej kolejności, bo każda posiada odrębną i nie zależną historię - to tak na wtrącenie. :) Wracając do sedna, książka z opisu wydawała się nieziemska i wciągająca. Nikt dotychczas mi jej nie polecił i sama chciałam odkryć jej znakomitość. 'Cień Wiatru' nie sprawia, że czytelnik 'łapie muchy' z nudy, albo przerzuca strony pomijająć monotonne opisy. Opowieść żyje swoim życiem i pomaga czytelnikowi wejść do środka. Jako antyzwolenniczka romansideł, nie przeszkadza mi nawet to, że przez 10 kolejnych stron jest opis tego, jak Daniel tęskni za Beą. Wątek miłosny nadaje tej opowieści charakteru i spaja z logiczna całość. Bez niego w całości brakowałoby czegoś, byłaby niepełna.

To książka o nienawiści, niespełnionych pragnieniach i o tym, że warto mieć marzenia i im ślepo ufać.

Autor stwarza perfekcyjny obraz świata, którego głównym bohaterem jest nie tylko Daniel Sempere, ale i Barcelona. W żadnej książce nie znalazłam tak doszczętnego i skrupulatnego opisu miejsca akcji. Powieść w fotograficznym odwzorowaniem ilustruje historyczną Barcelonę, co nadaje delikatności całej treści. Zapewne nikt z nas nie znał tego hiszpańskiego miasta z takie strony. Zafon nie ukrywa dzielnic nędzy, wszystko staje się miejscem toku akcji, bo każde miejsce ma ukryte w sobie jakieś piękno, tylko trzeba je odkryć.

Godny uwagi i rzucający sie w oczy jest język. Sama nie raz przyłapałam się na tym, że musiałam iść sprawdzić dane słowo w słowniku. Język jest bogaty i na pewno zaskoczył nie jednego krytyka.

Skupię sie teraz na tytule 'Cień Wiatru', brzmi tajemniczo i groźnie, ale zarazem żartobliwie. Na pierwszy rzut oka rodem z 'Ani z Zielonego Wzgórza'. Pozory jednak nie mylą i juz na wstępie można dostrzec całą istotę książki. 'Cień Wiatru' jest też jednym z głównych wątków całej książki, tuż obok wątku miłosnego. Wprawdzie jeden wynika z drugiego, bo wszystko toczy sie wokół tego, jak to Daniel znalazł na 'Cmentarzu Zapomnianych Książek' Cień Wiatru Juliana Caraxa. Jest to jedyna książka, która zachowała sie, bo reszta została zniszczona przez DIABŁA! Jego historia jest do końca wyjaśniona, ale nie zdradzę tego, bo sęk tkwi w tajemnicy, a moim zadaniem jest tylko wywołać u was niedosyt.

Tak naprawdę, choć powieść wciąga już od pierwszego zdania, to jednak właściwa akcja rozpoczyna się, kiedy chłopak dorasta i postanawia odnaleźć każdy trop prowadzący go do Caraxa. Zafon wtedy zaczyna wprowadzać innych bohaterów, którzy odegrają bardzo ważne role w całej historii: włóczęgę, którego przygarnia z ulicy - Fermina; tajemniczego i złowieszczego inspektora Fumera, depczącego im za każdym razem po piętach; człowieka w masce, usiłującego zniechęcić Daniela do poszukiwań - Laina Couberta, a także kobiety, w których Daniel się zakochuje. Relacje między postaciami są zawiłe, pełne tajemnic, a sama historia to tajemnica w tajemnicy, czyli prościej mówiąc jak nie przeczytasz to się nie dowiesz.

Moim zdaniem książka zauroczy nawet najbardziej zagorzałego krytyka, co prawa nie wszyscy lubią książki, w których jest jakaś tajemnica, ale sama szata historii już powinna zadowolić. Powieść wciąga z każdą kartką coraz bardziej i oczywiście zachęcam do czytania.

Nelia

Długo przeleżała na półce czekając na swoją kolej, a do tego rewelacyjne opinie jeszcze podniosły poprzeczkę i podsycały ciekawość. Moje oczekiwania były duże i nie zawiodłam się. Piękna, magiczna opowieść napisana w taki sposób, że nie chce się uronić ani słowa. Bardzo ciekawa, intrygująca, tajemnicza. Historia niebanalna, nieoczywista. Rewelacja. Można poczuć się dzieckiem zatraconym w swoim magicznym świecie, ale bez obawy bajka dla dzieci to nie jest. Kolejne części już czekają

Niesamowita, magiczna, pięknie ujęta Barcelona. Książka mojego życia.

Piękna, nastrojowa i niezwykle wciągająca powieść. Jedna z tych, przy których zapominamy o otaczającym nas świecie.

Odkryłam tą powieść przypadkowo , powieść sprawiła że pokochałam Barcelonę i marzę żeby kiedyś ją odwiedzić. Powieść przenosi nas do świata Daniela gdzie poznajemy jego historię..

Polecam

Mimo że na początku miałam spore wątpliwości co do fenomenu Cienia wiatru, zakochałam się w nim od pierwszych stron. Myślałam, że to taki sam nadmuchany balon jak niektóre bestsellery. Miło jest się czasami zaskoczyć. Jednocześnie żałuję, że tak długo zwlekałam.

Historia napisana przez Zafóna opowiada o Danielu Sempere, który w wieku 10 lat został zaprowadzony przez ojca do tajemniczego miejsca zwanego Cmentarzem Zapomnianych Książek. Chłopak znajduje tam książkę autorstwa Juliana Caraxa – Cień wiatru. Daniel zafascynowany powieścią próbuje odnaleźć inne książki autora. Sprawa komplikuje się, ponieważ ktoś spalił cały pisarski dobytek Caraxa. Na dodatek próbuje zniszczyć ostatni egzemplarz Cienia wiatru, który jest w posiadaniu Daniela.

Carlos Ruiz Zafón umieścił czas akcji swojej powieści w drugiej połowie XX wieku w Barcelonie. Pojawiają się również retrospekcje. Fabuła ma wiele wątków i postaci. Niektóre z nich bywają zabawne lub dramatyczne, na pozór mało istotne dla głównej linii. Z tego wszystkiego autor utkał sieć. Wpadłam w nią i nie mogłam się z niej uwolnić, ciągle czekając co się dalej wydarzy.

Zwolenniczką długich opisów nie jestem. Tym bardziej dziwię się sobie, że autor niemal mnie zaczarował. Czytanie relacji z otaczającego świata głównego bohatera było jak słuchanie pięknej muzyki albo podziwianie niesamowitego krajobrazu. Zatraciłam się w tym kompletnie. Od pierwszych stron. Jest to pięknie napisana powieść, która niesie ze sobą wiele myśli, nad którymi warto się zastanowić. A są one tak uniwersalne, że pasują do naszej rzeczywistości. Poniżej recenzji przytoczę kilka z nich, bo nie byłam w stanie wybrać ulubionego. Carlos Ruiz Zafón zmarł w czerwcu 2020 roku. W Cieniu wiatru pisał [Adres usunięty]. Istniejemy póki ktoś o nas pamięta. Myślę, że dzięki jego książkom nie zapomnimy o nim przez długi czas.

Cień wiatru jest jedną z najlepszych książek jakie udało mi się przeczytać. Przede mną kolejne części Cmentarza Zapomnianych Książek. Autor wielokrotnie podkreślał, że nie trzeba ich czytać po kolei, ponieważ każda z nich jest osobną historią. Tym bardziej zżera mnie ciekawość i nie mogę się doczekać, kiedy znów zanurzę się w powieści Carlosa Ruiza Zafóna.

Na "Cień wiatru" trafiłam podczas przeglądania stron poświęconych literaturze. Wciąż powtarzały się tam cytaty z tej książki. I zaciekawiły mnie one na tyle, że postanowiłam sięgnąć po lekturę.

Początkowo czytało mi się ją ciężko, szło mi naaaprawdę opornie! Jednak im bardziej zagłębiałam się w treść utworu, w mojej głowie zaczęły się rodzić różne pytania. I tak brnęłam coraz dalej i dalej, chcąc poznać zakończenie opowieści.

W książce przenosimy się kilkadziesiąt lat wstecz - w tamte realia, zawieruchy polityczne i ogólną biedę. I poznajemy ludzi wyjątkowych, którzy kochali, pragnęli i zarazem bali się.

Czy polecam książkę? No ba! Jest niezwykła. Czytając ją, czujemy klimat dawnych czasów. Ja miałam wrażenie, że spaceruje po Cmentarzu Zapomnianych Książek.

A jak tam było wspaniale, jak pachniało!

Cień wiatru - Carlos Ruiz Zafón - recenzja

Bardzo długo zbierałam się do przeczytania tej książki. Miałam do niej aż trzy podejścia! Zawsze utknęłam na tej trzydziestej stronie i porzucałam lekturę. Teraz wreszcie ją skończyłam. Wniosek? Strasznie żałuję, że wcześniej nie dobrnęłam do końca, bo książka jest absolutnie fenomenalna!

Młody Daniel Sempere wraz z ojcem udaje się do tajemniczego miejsca zwanego Cmentarzem Zapomnianych Książek. Tam chłopak ma dokonać wyboru jednej książki, która stanie się jego własnością. Rzuca mu się w oczy „Cień wiatru” Juliana Caraxa. Po przeczytaniu powieści Daniel postanawia poznać inne tytuły autora, jednak na próżno. Wszystko wskazuje, że jest to jedyna książka, jaką przetrwała. Ktoś z niewiadomego powodu niszczy wszystkie dzieła Caraxa. Zaciekawiony chłopak postanawia poznać przyczynę takiego zachowania, a przy okazji dowiedzieć się czegoś o Julianie. Nie wie, że od tej pory, jego życie zmieni się diametralnie. Czekać go będzie mnóstwo przygód, wiele bardzo niebezpiecznych…

Książką jestem zafascynowana. Bardzo się cieszę, że w końcu zebrałam się w sobie i poznałam słynną powieść autorstwa Carlosa Ruia Zafóna. Widocznie musiała tyle odczekać, abym właśnie w tym momencie odkryła jej wartość. Wspaniali bohaterowie, którzy mają wyraziste charaktery. Każdy czymś się wyróżnia, każdy jest kimś wyjątkowym, jedynym w swoim rodzaju. Akcja książki, która nie nudzi, wręcz nie pozwalająca się od siebie oderwać. Zaskakujące momenty, które niekiedy naprawdę były niesamowite. To jest coś fantastycznego!

„Cień wiatru” funduje nam po trochu wszystkiego. Miłość - zarówno tą szczęśliwą, jak i nieszczęśliwą, sensację, nutkę thrilleru, może nawet horroru (szczególnie fragment pierwszej wizyty Daniela i Bei w posiadłości Alday’ów), przyjaźń, zbrodnię. Do tego styl autora. Nic dodać, nic ująć.

Bardzo podoba mi się to, że powieść nie jest typowa. Nie ma tu standardowego romansu z wielkim happy-endem, którego wszyscy się spodziewają. Dominuje miłość, ale nie ta z bajki „i żyli długo i szczęśliwie”, ale bardziej ta z „Romea i Julii”. Mimo wielkiego uczucia dwojga ludzi względem siebie, ich los został spisany na straty. Rozdzieliła ich odległość i śmierć, choć tak naprawdę, gdyby nie udział osób trzecich, być może wszystko skończyłoby się dobrze.

Tak samo przyjaźń. Jest ona opisana z różnego punktu widzenia. Przyjaźń między Jacintą a Penélope bardziej przypominała więź pomiędzy matką, a córką. Przyjaźń jaką obdarzyli się wzajemnie Daniel i Fermínem to typowe uczucie pomiędzy świetnie dogadującymi się kompanami, którzy pomagają sobie. Kiedy trzeba, sprostują. Natomiast niebywałe relacje łączyły Juliana i Miquela. Miquel dla swojego przyjaciela był gotów poświęcić wszystko, nawet własne życie. Wspomagał go przez wiele lat. Oddał mu nawet część swoich pieniędzy, by Julian mógł opuścić Barcelonę wraz z ukochaną.

O zaletach „Cienia wiatru” można byłoby napisać kolejną książkę. To wspaniałe, genialne połączenie wielu motywów, osób, historii sprawia, że chyba każdemu chociaż jakiś fragment przypadnie do gustu. Oczywiście polecam lekturę wszystkim, którzy z różnych powodów jeszcze do niej nie dotarli. Moim zdaniem, naprawdę warto po nią sięgnąć.

Merry, lat 20

źródło:[Adres usunięty]

Od pierwszych stron przepadłam w Barcelonie lat 50 i historii Daniela Sempere, który na Cmentarzu Zapomnianych Książek znajduje dzieło Juliana Caraxa i postanawia rozwiązać tajemnicę zagadkowego zniknięcia autora. Co prawda intryga była dla mnie przewidywalna a wątek romantyczny, chociaż spajał całą historię, to jednak trochę schematyczny. Ale co z tego, skoro w ogóle mi to nie przeszkadzał i z zainteresowaniem śledziłam losy bohaterów! A styl pisania Zafona sprawił, że przez książkę dosłownie się płynie. Jej lektura była świetną rozrywką, idealnym przerywnikiem pomiędzy cięższymi książkami.

Sięgnęłam po Zafona zachęcona pozytywnymi opiniami, a jak wiadomo, im więcej pozytywnych opinii, tym większe oczekiwania wobec książki. Ludzie po prostu pisali o serii "Cmentarzu Zapomnianych Książek" jakby to była najwspanialsza książka na świecie. Niestety, według mnie nie należy do grona najlepszych, tylko do przeciętnych.

Zafon pięknie umie opisywać krajobrazy, język bohaterów, jednak same postacie są dosyć płytkie i w pewnym momencie zrozumiałam, że nikogo tam nie lubię, nawet tego "zabawnego" Fermina, a na samym dole listy znajdował się nijaki Daniel - główny bohater powieści, z którym powinna mnie łączyć niewytłumaczalna więź, zmuszająca mnie, by brnąć dalej w tę historię. Fabuła nie należy do skomplikowanych, jednak gdy dowiadujemy się więcej o Caraksie, tym bardziej chce się czytać. Historia Daniela mnie nie interesowała, bo wydawała mi się zrobiona kopiuj-wklej Caraksa, ze zmienionymi szczegółami.

Polecam tym, którzy chcą poczytać książkę dla pięknego języka, a nie dla fabuły.

Mistyczna z którym się zetknąłem czytając tą powieść, długo po jej zakończeniu tkwił w mojej świadomości nie pozwalając na powrót do szarej rzeczywistości...

mistrzostwo. opisywanie nie ma sensu - to trzeba przeczytac.

Zafon jest jednym z tych autorow, ktorych dziela zapamietujemy na dlugo.

Niesamowita!

Choć nie jestem zwolenniczką książek pisanych stylem pełnym patosu i nieteraźniejszym ta książka skradła moje serce.

Na swoim koncie mam nie wiele póki co przeczytanych książek ale ta ksiażka będzie moim nr 1 na pewno bardzo długo.

Polecam serdecznie każdemu !

Barcelona. Pierwsze lata po wojnie. Ponure uliczki przesycone zapachem głodu, śmierci i strachu. Smutni, zagubieni w labiryncie miasta ludzie, snujący się po nim niczym swoje własne cienie. A wśród nich tajemniczy człowiek z twarzą poparzoną do tego stopnia, że wydaje się wcale jej nie mieć. Człowiek bez powiek i warg. Człowiek bez uśmiechu, wionący zapachem spopielonych książek.

Kiedy Daniel Sempere, przywiedziony przez swego ojca do Cmentarza Zapomnianych Książek, wśród setek zakurzonych woluminów dostrzega "Cień wiatru" zupełnie nieznanego pisarza, Juliana Caraxa, nie wie jeszcze, że tym samym rozpoczyna najniebezpieczniejszą przygodę życia. Odtąd jego losy nieodwracalnie splatają się z losami zagubionego w wirze historii twórcy. Daniel, zafascynowany twórczością Caraxa, postanawia poznać jego historię, zgłębić każdy pozostawiony ślad. Powoli zbliża się do rozwikłania zagadki życia pisarza, rzucając światło na cień mrocznej tajemnicy.

"Cień wiatru" to historia, która urzeka od pierwszych stron czymś, co wielu próbowało nazwać, ale dotąd nikomu się to nie udało. To jest właśnie to "coś", co sprawia, że książka zaczyna wykraczać poza rzeczywistość znaną i łatwą do sprecyzowania, staje się arcydziełem. Czytelnik z łatwością może to poczuć już od pierwszej strony, zagłębiając się w świat wykreowany z wielką starannością, a mimo to doprawiony sporą dozą magii i spowity tajemnicą. Żadne słowo w tej książce nie jest zbyteczne, w żadnym miejscu nie odnosi się wrażenia, że czegoś brakuje. Wszystko dzieje się wtedy, kiedy dziać się powinno, właściwi ludzie porozstawiani są na swoich miejscach, misternie utkana siateczka zaskakujących powiązań zadziwia swoją autentycznie trudną do rozszyfrowania budową. Krok po kroku czytelnik zdobywa nowe informacje, by w końcu odkryć, że tak naprawdę żył z daleka od prawdy, był mamiony jedynie marami przeszłości, nękany niejasnymi przeczuciami, którym łatwo dał się zwieść. Podczas lektury "Cienia wiatru" nie ma miejsca na rozczarowania. Powieść nie ma momentów słabszych i gorszych. Po prostu jest całością, cieniem ideału i doskonałości. Od początku do samego końca.

Sekret wart jest tyle, ile warci są ludzie, przed którymi powinniśmy go strzec.

"Cień wiatru" pozwala zanurzyć się w atmosferę Barcelony pierwszych lat po wojnie. Poznać szarość barcelońskiego dnia, smutek zawiedzionych nadziei i rozpacz utraconych chwil, ale także ogień namiętności. Nie sposób oderwać się od historii, która pochłania człowieka niemal momentalnie. Poznawanie tego świata tak przepełnionego nieszczęściem i przygniecionego ogromem ludzkich tragedii, a jednocześnie tak urzekającego i budzącego ciekawość, staje się prawdziwą ucztą dla duszy. Czytelnik delektuje się gorzkim smakiem przedstawionej w "Cieniu wiatru" rzeczywistości, powoli zostaje zalewany przez setki różnych uczuć. I choć w czasie lektury przy niegasnącym podekscytowaniu przeważa dojmujący smutek czy nawet przerażenie, to zdarzają się momenty, w których nie sposób nie roześmiać się w głos. "Cień wiatru" to po prostu zachwycająca, a przy tym niezwykle intensywna podróż po przedziwnych kolejach ludzkiego losu.

Czytać to bardziej żyć, to żyć intensywniej.

Autor jest absolutnym mistrzem w swojej dziedzinie. Bawi się słowem, maluje swój świat nieznanymi barwami. Jego język przetykany jest wieloma porównaniami, poetyckimi metaforami, które w innych okolicznościach irytują, tutaj nadają powieści właściwego kolorytu. Świat Zafona przypomina zbiór pięknych, starych fotografii, luźno spiętych ze sobą obrazów, kryjących w sobie czarodziejską moc.

"Cień wiatru" to książka, która zachwyca. Dzieło, którego nie zapomina się mimo upływu lat. Bo trudno wymazać z pamięci nieprzeciętnych postaci, ich charakterów odmalowanych z taką dokładnością, ich kalekich serc i dusz, kryjących w sobie wiele tajemnic. Trudno zapomnieć także tak znakomicie skonstruowanej fabuły, w której losy różnych ludzi- dobrych, złych, naiwnych, pogubionych, mściwych, kochających, szalonych, genialnych- łączą się w jedną całość.

"Cień wiatru" wiedzie nas przed szlak miłości przeklętej, nieszczęśliwej, niewolnej od słabości, całkowicie niedoskonałej. Miłości, która zatruwa serca, łamie życia, budzi wielkie namiętności. Ale przede wszystkim opowiada o czymś, czego nie da się wyrazić słowami. O czymś, co trwa i pozostaje, gdy kończą się wszystkie historie. O czymś, co jest tylko cieniem.

Istniejemy póki ktoś o nas pamięta.

[Adres usunięty]

Zdecydowanie jedna z moich ulubionych... Każda strona wprowadza nas w labirynt nowych emocji. Magiczna historia o zwykłych ludziach, niezwykłym mieście i... książce.

Godna polecenia!

Świetna książka, baardzo wciągająca , polecam każdemu książkomaniakowi!

Carlos Ruiz Zafón wprowadził mnie w bajeczny, mglisty, urzekający świat XX-wiecznej Barcelony, do której z pewnością wrócę. Nie wiem czego konkretnie się spodziewałam, ale zostałam mile zaskoczona. ,,Cień wiatru" to powieść o powieści przeniesionej w realia życia. Książka wychwalająca książki i istotę czytania. Prowadzi nas do Cmentarza Zapomnianych Książek, magicznego miejsca, gdzie niejeden chciałby zajrzeć.

Na kilka dni wyruszyłam w podróż do niezwykłego, pełnego mrocznych zakątków i zagadek świata. Postacie z czytanej w dzieciństwie Daniela książki wychodzą z kart i ingerują w życie chłopca. Barcelona przedstawiona przez Zafóna to piękne, urzekające miasto, w którym literatura odgrywa niesamowicie istotną rolę.

Fermíno Romero de Torres to człowiek pełen blizn, psychicznych i fizycznych, a pomimo to wspaniały oraz życzliwy. Mężczyzna z ulicy, z przykrymi wspomnieniami, które każdy z nas chciałby pogrzebać głęboko w pamięci, zmienia się w niezwykle zaradnego, dobrego człowieka, będącego idealnym przyjacielem. Ma jasno ukierunkowane przekonania, poczucie humoru, cień ironii i pasję do wyśmienitych dzieł pisanych. Swoją obecnością wprowadza światłość w codzienność Daniela.

Delektowałam się językiem, opisami, fabułą, miejscem akcji i postaciami. Można wywnioskować, że w ,,Cieniu wiatru" podobało mi się wszystko i to będzie całkowicie poprawny wniosek. Przez parę ostatnich miesięcy miałam wątpliwości odnośnie współczesnych książek i pisarzy. Nie mogłam trafić na nic odpowiadającego moim wymaganiom i guście. Z natury szanuję i bardzo cenię dawnych, nieżyjących już autorów oraz ich dzieła, więc poszukiwałam (i prawdopodobnie nadal to robię) tej niezwykłości, elementu czyniącego daną pozycję fantastyczną, wyjątkową. Uważam, że bardzo istotną cechą każdego pisarza powinna być oryginalność. Ten wyróżnik znalazłam u Zafóna, który otworzył przede mną drzwi, prowadzące do nadzwyczajnego świata.

Carlos Ruiz Zafón zawiesił wysoko poprzeczkę. Ma swój niepowtarzalny styl, bogatą zasobność językową, umiejętność wprowadzania czytelnika w zachwyt, snucia historii i konstruowania przygód, które ciągną się latami. Dzięki temu wspaniałemu katalońskiemu pisarzowi nabrałam ochoty na czytanie więcej powieści obyczajowych.

,,Cień wiatru" to książka niebanalna, napisana na wysokim poziomie, gdzie bohaterowie są barwni i niejednolici. Tajemnica, którą owiany jest Julian Carax ciągnie się poprzez różne okresy życia i historii. Każdy ruch znajduje wiąże się z burzliwą, różnorodną przeszłością. Piękna historia, która skradła moje serce. Magiczna i nastrojowa, przepełniona prawdą oraz cudownymi cytatami. Naprawdę warto po nią sięgnąć.

Cień wiatru to książka niezwykła, magiczna i niepowtarzalna. Zajmuje szczególne miejsce w moim sercu i na moich półkach. To fascynująca książka o książkach. Wracam do niej co jakiś czas i odkrywam ją na nowo, delektuję się każdym słowem i niesamowitymi czarno-białymi zdjęciami Barcelony. Teraz sięgnęłam po nią na urlopie i rozkoszowałam się tą lekturą - już nie mogę doczekać się najnowszego tomu tego cyklu. Jeszcze miesiąc....

Daniel Sempere jest postacią szczególną. Jako nastolatka, ojciec-księgarz zaprowadził go na tajemniczy Cmentarz Zapomnianych Książek. Tam wolno mu było zaadoptować jedną książkę, tylko jedną. Wybór był trudny, jednak Cień wiatru, książka mu przeznaczona, bez problemu go odnalazła. Daniel pochłoną ją w jedną noc, zafascynowała go jej treść i tajemniczy autor. Chłopak podążył jego śladem, najpierw szukając innych jego książek, a potem fascynując się jego życiem i podążając jego śladami. Jego życie nigdy już nie było takie samo... Cień wiatru zmienił je bezpowrotnie....

Tak jak i odmienił moje :) Od czasu przeczytania Cienia wiatru Zafona inaczej spoglądam na książki, a ta ma szczególne miejsce w moim sercu. Emanuje z niej magia i niesamowity klimat, którego nie odnalazłam w żadnej innej książce. Czytam ich mnóstwo, bo to uwielbiam, ale KSIĄŻKA jest tylko jedna i jest nią Cień wiatru.

Cykl Zafona o Cmentarzu Zapomnianych Książek jest lekturą obowiązkową dla każdego miłośnika książek. Jest jak biblia.... przynajmniej dla mnie :)

[Adres usunięty]

Długo przeleżała na półce czekając na swoją kolej, a do tego rewelacyjne opinie jeszcze podniosły poprzeczkę i podsycały ciekawość. Moje oczekiwania były duże i nie zawiodłam się. Piękna, magiczna opowieść napisana w taki sposób, że nie chce się uronić ani słowa. Bardzo ciekawa, intrygująca, tajemnicza. Historia niebanalna, nieoczywista. Rewelacja. Można poczuć się dzieckiem zatraconym w swoim magicznym świecie, ale bez obawy bajka dla dzieci to nie jest. Kolejne części już czekają