Cień matki

Lacey od samego początku znamy jako zagubioną dziewczynę, a później kobietą. Nie potrafi sobie wytyczyć celu w życiu, jej serce chce cały czas pomagać, a ciało coraz bardziej wymyka się spod stalowej kontroli. Jednym słowem, według niej samej, jest dokładną kopią swojej matki, którą szczerze pogardza. Postanawia walczyć, stawiając na szali całe swoje szczęście.

W ostatnim tomie po raz kolejny wracamy do ruin latarni i domu latarnika. Jego mieszkańcy wiodą spokojne życie. Clay powrócił do tresury psów. Jego żona Gina zajmuje się ich adoptowaną z Indii córeczką i jest tak samo nijaka jak w tomie poprzednim. Pojawia się również Alec i Olivia i oni są równie wspaniali jak w „Światło nie może zgasnąć”. A kiedy do domu wprowadza się zbuntowana Mackenzie wszystko staje na głowie. Po raz drugi byłam zachwycona tym, jak autorka przejrzała umysł nastolatki, jak doskonale wczuła się w opiekuna takiej osoby i w jak ciekawy sposób nakreśliła rodzące się więzi. Cudownym zabiegiem był motyw tego, jak Lacey w osieroconej dziewczynce odnajdywała dawną siebie.

Książka jest bardzo błyskotliwym i naszpikowanym sekretami placem manewrowym, gdzie bohaterowie muszą uważać na podejmowane decyzje, te bowiem będą miały nieodwracalne konsekwencje w niedalekiej przyszłości. Emocje, które biorą górę nad bohaterami często sprowadzają ich na manowce.

Autorka wybroniła się bez większego wysiłku. To, czego nie było w części drugiej (ciekawy bohater, ciekawa fabuła, ciekawa tajemnica), tutaj wita nas już od pierwszej strony. Książka wzbudza masę emocji i pozostaje w pamięci po jej zakończeniu. Brawa za fantastyczną wielowątkowość w tak zamkniętym otoczeniu. Mimo, że poruszamy się wśród zaledwie kilku osób czuje się spore urozmaicenie.

Dajcie się oczarować starej latarni morskiej, hukowi fal i szumowi drzew. Cykl sporo traci przez nijakość tomu drugiego, ale naprawdę warto zagłębić się w tomie pierwszym i ostatnim, żeby móc poprzeżywać wszystkie zakręty i niewiadome na drogach bohaterów. Myślałam, że udało mi się przejrzeć tajemnice i pułapki, jakie zostały przygotowane w „Cieniu matki”, ale ostatecznie i tak nie mogłam wyjść ze zdziwienia. Jestem w pełni ukontentowana. Zdradzę tylko tyle, że Annie O’Neill po raz kolejny zamiesza!

To bardzo dobre zakończenie cyklu.

Pierwsza propozycja serii od Diane Chamberlain wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Do tej pory chwaliłam autorkę za zmykanie wszystkich powieści w jednym tomie łącznie z przemyślanymi wątkami i dużą dawką emocji, z których słynie. Jednak, chociaż pierwszy tom serii Kiss River ("Światło nie może zgasnąć") nie przypadł mi tak mocno do gustu jak mogłam przypuszczać postanowiłam kontynuować przygodę z serią. Tak doczekałam się trzeciego tomu, który miał okazać się zwieńczeniem całej historii.

Muszę przyznać, że mimo rozciągniętej fabuły do której nigdy nie przyzwyczaiła mnie autorka, miałam dużą ochotę wracać do życia bohaterów. Dramat rodzinny rozpoczęty w pierwszym tomie stanowił główny motyw, który rósł w siłę wraz z biegiem akcji. Autorka wprowadzała liczne wątki, nowe propozycje rozwiązań i problemy, od których bohaterowie nie mieli szans ucieczki. Mnożyły się wydarzenia i problemy, które nawarstwiały się wraz z dalszym rozwojem fabuły i wydawało się, że to dramat, który nie doczeka się swojego zakończenia. Jednak autorka nie byłaby sobą, gdyby nie wplotła w to wszystko zaskakujących zwrotów akcji, które dodały aktualnym wydarzeniom mocniejszego wydźwięku.

Sama fabuła jest czystą kontynuacją dwóch poprzednich tomów. Sekrety rodziny O’Neill w końcu ujrzały światło dnia i zaskoczyły mieszkańców małej społeczności. Annie, znana ze swojej kobiecej ręki do prowadzenia domu i idealna bohaterka w roli matki i żony, wiele lat po swojej śmierci odkryła karty głęboko skrywanej tajemnicy. Do niedawna jej córka naśladowała ją we wszystkim co robiła kobieta. Jednak gdy Lacey poznała prawdę - jej świat wywrócił się do góry nogami. A na domiar złego przyszło jej zaopiekować się córką zmarłej przyjaciółki, więc nie było chwili na to by zastanowić się nad własnym życiem. Miłość mierzy się tutaj z trudnymi wyborami, przeszłość mocno konkuruje z teraźniejszością a niepewna przyszłość stawia wiele pytań bez odpowiedzi. W jakim kierunku ostatecznie podążą losy bohaterów powieści?

To ciekawa propozycja losów jednej rodziny. Chociaż miejscami fabuła stała w miejscu a powolna akcja aż prosiła się o przyspieszenie biegu wydarzeń nie umniejsza to kreacji bohaterów, którzy zawłaszczyli sobie całą uwagę czytelnika. To proste, nieskomplikowane postacie, które pod płaszczykiem pozorów skrywają sekrety o których nikt nie ma ochoty wspominać. A jednak za sprawą pomysłowości autorki wychodzą one na światło dnia w najmniej oczekiwanym momencie. Diane Chamberlain pisze niczym wytrawny bajarz - swobodnie i z dystansem, nigdzie się jej nie spieszy a czas nie odkrywa tutaj żadnej roli. Dlatego można mieć wobec samej historii kilka zarzutów, ale patrząc obiektywnie z punktu trzech przeczytanych tomów: to naprawdę ciekawa i wciągająca historia rodzinna z mocnym dramatem na pierwszym planie, którą kontynuuje się z czystej ciekawości.

Chociaż wolę Diane Chamberlain w postaci jednotomowych powieści, oddaję powyższej serii honor. Mimo niedociągnięć i przestojów w fabule historia sama w sobie jest pełna emocji i ludzkich problemów, co od dawna stało się znakiem rozpoznawczym autorki. Miło było wrócić do przygód głównych bohaterów i poznać ich dalsze losy, przez co "Cień matki" przekonał mnie ostatecznie do całej trylogii. To przyjemna, lekko napisana seria, która nie jeden raz zaskoczy Was obrotem sytuacji. Jeśli lubicie powieści z dramatem rodzinnym na pierwszym planie - oto seria dla Was.

"Trudno jest odrzucić czyjąś tożsamość, nie mając własnej, która mogłaby ją zastąpić."

Z tomów trylogii to właśnie ostatni najbardziej mi się spodobał, napisany w ciepłych barwach, z realnym scenariuszem zdarzeń, choć uwzględniającym mocno pokręcone losy ludzkie. Sporo zawirowań, na tyle zaskakujących, że nawet bohaterom ciężko za nimi nadążyć, ale odkrywanie zmyślnie ukrytej prawdy między tajemnicami i sekretami, sprawia dużą przyjemność. Płynna i wciągająca narracja, szybko mkniemy po stronach książki, chętnie zagłębiamy się w fabułę. Dobry pomysł na relaks po ciężkim dniu, dostarczający ciekawej mieszanki emocji i wprawiający w pozytywny nastrój.

Spodobało mi się poruszanie aspektów odkrywania własnej tożsamości, kształtowania osobowości, zmierzania się z bolesną stratą, walki w przeciwnościami losu i własnymi słabościami. Echa przeszłości, pozornie wyciszone i stłumione, za sprawą przenikliwego impulsu potęgują brzmienie, na tyle słyszalnie i wyraziście, że nie jest możliwym dłużej się od nich odcinać ani je przepędzać, trzeba wnikliwie przyjrzeć się im, uświadomić sobie wyrządzone krzywdy, zrozumieć popełnione błędy, wziąć za nie odpowiedzialność i starać się je naprawić. Dlaczego najtrudniej zrozumieć najbliższych i samych siebie? Jak wiele jesteśmy w stanie wybaczyć sobie i innym? Kiedy tak naprawdę odzyskujemy wewnętrzny spokój?

Miasteczko Monteo, zniszczona latarnia morska Kiss River, historia wciąż drzemiąca między uliczkami i domami, zsolidaryzowana lokalna społeczność, ludzie z pragnieniami, marzeniami, nadziejami, troskami, zmartwieniami i dramatami. A wśród nich dwudziestosześcioletnia Lacey, która jako młodziutka nastolatka traci matkę, zastrzeloną w schronisku dla kobiet przez chorego psychicznie mężczyznę. Ogromna trauma przekłada się na niefortunne wybory i nietrafne decyzje kluczowej postaci powieści. Nagle w jej życie wkracza z impetem jedenastoletnia MacKenzie, córka najbliższej przyjaciółki z dzieciństwa. Lacey próbuje odnaleźć się w roli pocieszycielki, opiekunki i matki. Czy pomogą doświadczenia z przeszłości? Jak wpłynie na rodzinę informacja o warunkowym zwolnieniu zabójcy matki? W jaki sposób nauczyć się rozgrzeszenia i zapomnienia?

Zapraszam do poznania moich wrażeń z poprzednich tomów "Światło nie może zgasnąć" i "Latarnia z Kiss River", a także innych książek Diane Chamberlain, jak "W cieniu", "Jak gdybyś tańczyła", "Chcę cię usłyszeć", "Dar morza". Z różnym stopniem zainteresowania i satysfakcji odbierałam te przygody czytelnicze, jednak zawsze z miłą chęcią sięgam po barwne powieści autorki. Sympatycznie wypełniają wolny czas, wywołują uśmiech na twarzy, skłaniają do wielu przemyśleń. Posiadają magnes przyciągania burzliwymi losami bohaterów, nieugiętą walką o to, co najcenniejsze w życiu każdego człowieka, udowadnianiem, że nawet z najbardziej mrocznych i ponurych okoliczności można wyjść zwycięsko. Podobne scenariusze życia napotkamy w prawdziwym świecie i to niewątpliwie intrygująco zbliża nas do tych powieści.

[Adres usunięty]

"Cień matki" to trzecia i niestety ostatnia część trylogii o rodzinie O'Neillów zamieszkującej w malowniczym zakątku Outer Banks i opowiadającej o konsekwencjach śmierci żony, matki i lokalnej filantropki - Annie O'Neill.

W dwóch poprzednich częściach tj. "Światło nie może zgasnąć" oraz "Kiss River" poznaliśmy rodzinę O'Neillów - Aleca, Lacey, Claya oraz kilkoro innych osób, które są blisko z nią związane m.in. lekarkę Olivię, Ginę, czy też ich sąsiadów. Cała seria skupia się przede wszystkim na wpływie śmierci wspaniałej Annie O'Neill na niektóre osoby. Większość miała ją za osobę wręcz świętą, która była bardzo dobrą żoną i matką, ale również wrażliwą na krzywdę innych, współczującą i pomagającą potrzebującym. Alec i Clay już zdążyli sobie ułożyć życie, pomimo wielu trudności i bolesnych chwil po drodze, jednak Lacey wciąż nie może wyjść na prostą. Odkrycie pewnych informacji o matce zburzyło jej świat i po raz kolejny musi znaleźć własną tożsamość i dowiedzieć się, kim naprawdę jest. Początkowo chciała jak najbardziej upodobnić się do zmarłej matki, lecz teraz traktuje to jak piętno i pragnie, aby ludzie zaczęli widzieć w niej Lacey, nie Annie. Tragiczne wydarzenia z udziałem jej przyjaciółki z dzieciństwa Jessiki postawią na jej drodze Mackenzie, 11-letnią dziewczynkę, która właśnie straciła matkę, a którą Lacey musi się zająć. Czy zadanie nie do wykonania, jakie początkowo wydaje się wychowanie małej dziewczynki pomoże zarówno Lacey, jak i Mackenzie odnaleźć spokój i szczęście?

Poprzednie części trylogii Diane Chamberlain zupełnie mnie oczarowały. Duży wpływ miało na to umiejscowienie akcji w przepięknej części Karoliny Północnej oraz wplecenie w fabułę wątku związanego z ratowaniem latarni w Kiss River. Historia Lacey, która okazała się być najważniejszą bohaterką całej serii jest pełna bólu i smutku. Najpierw musiała uporać się z ciągle powracającym obrazem śmierci matki i wielką tęsknotą za nią, następnie po odkryciu tajemnic Annie - z nagłą nienawiścią i chęcią odcięcia się od wszelkich podobieństw, aż ostatecznie napotkała na trudności związane z poszukiwaniem własnej tożsamości. Lacey od zawsze była porównywana do matki, gdyż przypominała ja wyglądem i charakterem, lecz walczyły w niej dwa sprzeczne uczucia - pewna jej część chciała być taka sama, natomiast druga szukała własnego "ja". Książka jest po brzegi wypełniona sekretami. Kim jest Rick Tenley, który nagle pojawił się w życiu panny O'Neill i wydaje się być idealnym kandydatem na partnera życiowego, tak różnym od jej poprzednich wyborów? Czy Bobby, znajomy z lat młodzieńczych okaże się być prawdziwym ojcem McKenzie, czy może prawda jest bardziej złożona i głęboko ukryta? I w końcu - czy Lacey zna już wszystkie okoliczności śmierci matki, czy druga osobowość Annie również i w tym wypadku namieszała? Sekretów jest sporo do odkrycia, ale jak zapewne zdajecie sobie sprawę, to tylko urozmaica lekturę. Bo czymże byłby dobry dramat bez kilku niejasności i zagadek? Zawsze znajdą się jakieś tajemnice do odkrycia, zwłaszcza w książkach pani Chamberlain. To prawda, że niektóre z nich były oczywiste od samego początku, ale autorka wciąż zaskakuje swoim skomplikowanym detalem i sposobem, w jaki udało się to wszystko połączyć. Jest mistrzynią w tworzeniu elementów i układaniu puzzli w sposób, który jest interesujący i płynny.

Ostatecznie cała opowieść zawarta w trzech tomach sprowadza się do odszukania w sobie umiejętności przebaczenia, zrozumienia drugiego człowieka i dania mu szansy na poprawę. Ważne jest również przebaczenie samemu sobie, bo inaczej nie jest się w stanie zrobić tego w stosunku do innych osób. Przykro mi, że już nie odwiedzę rodziny O'Neill...