Carrie

"Carrie" czytałam już lata temu i jak dobrze było przypomnieć sobie historię tej nietypowej licealistki. Uwielbiam tę powieść, co tu dużo mówić. Carrie White to stuprocentowa outsiderka, nie potrafiąca odnaleźć się między rówieśnikami. Jej matka, lekko nienormalna, fanatyczka religijna, zdecydowanie nie ułatwia dziewczynie życia oraz trudnego okresu dojrzewania. Gnębiona przez innych nastolatka powoli zmienia się w tykającą bombę... Ileż w końcu można znosić obelg i upokorzeń? Pierwsza miesiączka rozbudza w młodej White niesamowitą moc: telekinezę (dziś nazywamy to psychokinezą). Siła, jaką zostaje obdarzona Carrie pozwoli jej zemścić się na każdym, kto choć trochę zalazł jej za skórę. Bomba wybuchnie za 3...2...1... 🔥

Bardzo polecam Wam tę historię. Za możliwość zapoznania się z "Carrie" możemy podziękować żonie autora. Stephen wyrzucił swoje dzieło do kosza, ale na szczęście Tabitha je uratowała i po dziś dzień możemy cieszyć się tą perełką w dobytku Króla. Książka nie jest obszerna, a narastające napięcie sprawi, że przeczytacie ją na jeden raz. I nic dziwnego! Sama nie mogłam oderwać się od lektury i zapewne w przyszłości jeszcze po nią sięgnę. Stary, dobry Stephen King w swoim najlepszym wydaniu. Polecam!

Carrie to młoda uczennica jednej ze szkół położonych w niewielkim miasteczku. Pochodzi z katolickiej rodziny o bardzo konserwatywnych poglądach, co miało bezpośredni wpływ na jej dalsze losy.

Już od pierwszych stron książki da się zauważyć, że dziewczyna znacząco odstaje od swoich rówieśników. Jest wycofana i nieśmiała, ponadto na każdym kroku musi zmagać się z kpinami i obelgami ze strony koleżanek.

Gdy dziewczyna zostaje zaproszona na bal ukończenia szkoły, z jednej strony próbuje przystosować się do rówieśników, z drugiej jednak, ciężko jej się uwolnić od niszczącego wpływu swojej matki. Ponadto dziewczyna zauważa, że w stresujących sytuacjach zaczyna dysponować niewyjaśnionymi zdolnościami, takimi jak poruszanie przedmiotami, które jak się później okazało były zdolnościami telekinetycznymi.

Wydarzenia, które miały miejsce na balu zostaną na zawsze w pamięci mieszkańców miasteczka. Oczywiście tylko tych, którzy przeżyli…

Na początku, nie mogłam wczuć się w fabułę jednak w miarę upływu stron coraz bardziej pochłaniały mnie toczące się wydarzenia.

Bardzo ciekawym zabiegiem było przeplatanie wydarzeń naprzemiennie z zeznaniami świadków i specjalistów w trakcie procesu sądowego. Ich wypowiedzi kładą nowe światło na całą sprawę, dzięki czemu czytelnik może lepiej zrozumieć wydarzenia, które miały miejsce.

Wspaniała powieść o podłożu psychologicznym, która pozwala zrozumieć jaki destrukcyjny wpływ na człowieka ma przemoc psychiczna pochodząca ze strony najbliższych.

Koleżanka podarowała mi tą książkę, najpierw czytałam ją bez zainteresowania , a później tak mnie wciągnęła że nie mogłam przestać już czytać . Polecam

Uwielbiam Stephena Kinga. Jak mówi jego nazwiska jest KRÓLEM horroru. Po tej książce spodziewałam się więcej, jednak nie nudziłam się. Carrie jest niezwykła. Podnosi rzeczy samą myślą. Wszyscy jej dokuczają z powodu matki, która jest... dziwna. W końcu pewna dziewczyna decyduje się na okropny czyn wobec Carrie. To przeważa szale.

Ostatnie strony czytałam z zapartym tchem, choć spodziewałam się zakończenia. Oczywiście, nie mam zamiaru wam go zdradzać. Jednym słowem - polecam.

Główna bohaterka jest świetnie wykreowania, choć sądziłam, że będzie bardziej podobna do swojej matki, jednakże to miła odmiana po bardzo przewidywalnych książkach. Co do jej matki - niby taka religijna, a wobec swojej córki zachowuje się jak ostatni brutal czemu nie można się dziwić, po jej psychice. I jeszcze jedna postać, która gra ważną role w książce - Chris. Właściwie, to przez nią wszystko źle się skończyło, ponieważ już wcześniej docinała Carrie, a pewnego razu miała ją spotkać za to kara. Ta postanawia się na niej zemścić, a to rozpoczyna kataklizm. Chris jest bez wątpienia bohaterką negatywną. Standardowa ,,lalunia,, z niestandardowym pomysłem. Z taką osobowością, mogłaby być liderką wrednych dziewczyn z filmu o tym samym tytule.

Książka pełna jest tajemnic, a z każdą stroną dreszcze emocji przybierają na sile. Zakończenie niebanalne, a jeśli lubisz książki z cyklu,,...a potem żyli długo i szczęśliwie,, to książka nie dla ciebie, aczkolwiek polecam nawet wielbicielą pomyślnych zakończeń, gdyż po tej lekturze możecie zmienić swoje upodobania, ponieważ moim zdaniem inne zakończenie zepsułoby cały klimat powieści. Ta książka jest w istocie nietuzinkowa, więc co za tym idzie interesująca. Obowiązkowa pozycja.

KRWAWA CARRIE



Można długo wymieniać najlepsze powieści w karierze Stephena Kinga, napisał ich w końcu kilkadziesiąt, długo także można wyliczać te najbardziej znaczące, najbardziej osobiste czy też mające największy wpływ na literaturę i grozę. Ale jest przecież ta jedna jedyna, od której wszystko się zaczęło – „Carrie”. Genialny debiut Króla i jedna z najwspanialszych książek, jakie stworzył.

Nastoletnie Carrie to dziewczyna, której nie lubi chyba nikt w szkole. Niezbyt urodziwa, dziwna, wychowywana przez opętaną religijnie matkę, służy za szkolne pośmiewisko. Wszytko zmienia się wraz z pierwszą miesiączką, gdy w dziewczynie, wraz z kobiecością, przebudzają się zdolności telekinetyczne. Zaproszona na szkolny bal jest nieświadoma, że oznacza to kolejną porcję upokorzeń, ale i jej prześladowcy nie mają najmniejszego pojęcia, jaki koszmar ściągną na siebie…

Debiut Kinga to zarazem jedna z najlepszych powieści w jego karierze; mówiłem to już na wstępie, powtórzę raz jeszcze. Nie przesadzona, pozbawiona dłużyzn jakie zdarzać mu się będą w przyszłości, czyta się jednym tchem i zachwyca od początku do końca. Przejmuje, wzrusza, drażni… Niewiele jest tu grozy, ale nie dla grozy Kinga się czyta. Największą siła jego książek są portrety społeczno-psychologiczne i przeważające wątki obyczajowe, a tych na pewno tutaj nie brakuje.

Nie znaczy to jednak, że czytelnicy nie uświadczą w „Carrie” typowo horrorowych elementów. Jest ich całkiem sporo (nie mylcie ich oczywiście z grozą, bo straszenie w literaturze prawie nigdy się nie udaje) i są to najlepsze z podobnych elementów w karierze Króla. Szczególnie finał, który ma wszystko to, czego potrzeba dobrej, krwawej opowieści, typowej dla amerykańskich realiów i swoich czasów.

A minusy? Powieść, owszem, posiada ich nieco – głownie tych, charakterystycznych dla debiutantów – ale są one niemal niedostrzegalne i w niczym nie psują odbioru. Tak więc, jeśli lubicie Stephena Kinga po prostu musicie przeczytać „Carrie”. Koniecznie. Jeśli nie… cóż… i tak polecam. Jest to książka tak świetna, że może polubicie Króla Horroru.