Bracia Burgess

CHŁOPAKI BURGESSÓW

Elizabeth Strout to autorka niezwykle subtelna, pisząca w sposób stonowany, wyważony i prosty. Jej powieść „Na imię mam Lucy” mnie urzekła, „Bracia…” podtrzymują te uczucia, wprowadzając w świat rodzinnych relacji i problemów. W świat prawdziwy i przejmujący swoją delikatnością.

Jim i Bob to dwaj bracia, którzy opuścili rodzinne miasto Shirley Falls po śmierci ojca, który zginął w wypadku samochodowym. Na miejscu pozostała ich siostra Susan. Po latach obaj żyją w Nowym Jorku robiąc prawnicze kariery, które głośnym echem odbijają się w mediach. Ich losy różnie się potoczyły, czasem praca nadrabia braki w życiu rodzinnym, czasem sytuacja się odwraca, ale utrzymują ze sobą kontakt, zapominając jednak o Susan. Do czasu. Wkrótce kobieta zacznie potrzebować ich pomocy. Wychowywany przez nią syn, Zach, wpada bowiem w kłopoty z prawem. Głupi żart zostaje odebrany jako przestępstwo na tle wyznaniowym i rasowym, napięcie narasta. Zdesperowana Susan prosi braci o pomoc, szczególnie, że Jim ma wielki talent prawniczy. Odnowiony kontakt staje się dla wszystkich jednocześnie testem więzi rodzinnych, jak i ich postrzegania…

„Bracia Burgess” to kolejna znakomita powieść Elizabeth Strout, autorki nagrodzonej wieloma wyróżnieniami, w tym Pulitzerem oraz nagrodą Faulknera. Stonowana i wyciszona, zabiera nas w pełen emocji świat codziennych problemów rodziny i trudnych chwil, które zmuszają nas do zjednoczenia. Wydarzenia nie są jednak najważniejsze, liczą się przede wszystkim postacie i ich wzajemne relacje. Sprzeczne charaktery, ludzkie uczucia, wierność psychologiczna i piękno różnorodności. Na otwierających powieść stronach autorka kreśli obraz matki i córki, dawniej skłóconych, teraz odbudowujących więzi i rozmawiających o tytułowych braciach, i ta scena staje się zapowiedzią tego, co czeka nas przez resztę książki. streszczeniem, które powoli będzie rozwijane w zdumiewający portret zwykłych ludzi. Ludzi jakże nam bliskich. Szarych, barwnych ludzi, którzy zdają się żyć naprawdę.

To właśnie wielka siła powieści Strout. Ta prosta prawda i skomplikowane postrzeganie tych samych kwestii z różnych perspektyw, osadzone na dodatek w bardzo aktualnych ramach. Ale w twórczości autorki cenię coś jeszcze, a mianowicie fakt, że nie rozpisuje się, nie tworzy jednej powieści za drugą, a tylko wtedy, kiedy naprawdę ma coś do opowiedzenia. To odróżnia artystę od wyrobnika, a Strout zdecydowanie jest artystką. I to wartą poznania.

Przez blisko dwadzieścia lat kariery autorka napisała zaledwie sześć książek. Ja z jej dorobku przeczytałem dotychczas dwie, ale bez wahania mogę stwierdzić, że warto jest poznać każdy jej utwór. Miłośnicy niebanalnej, spokojnej literatury z wyższej półki będą usatysfakcjonowani. Polecam gorąco.

Zakochałam się w tej książce, całkowicie i to już od 1. strony.

Pisarka w wyjątkowy sposób przedstawia niezwykle zagmatwane losy trójki rodzeństw - dwóch braci i siostry.

Jimmy, Bob, Susan osoby, które powinny być sobie najbliższe. Powinny, ale nie są. Panuje między nimi wyjątkowo napięta atmosfera, pełna niedomówień, niechęci, którą ukrywają pod płaszczykiem troski o siebie nawzajem, wzajemnych żali, niespełnionych oczekiwań, których nikt z nich nie potrafi wprost wyartykułować.

Jimmy, najstarszy z całej trójki, jest wziętym nowojorskim adwokatem, często brylującym w mediach, mającym udaną rodzinę, dzieci na studiach, kochającą żonę, złotą kartę kredytową i piękny dom.

Bob i Susan to bliźniaki. W związku z tym więź ich łącząca powinna być wyjątkowo silna.

Bob mniej wzięty od swojego brata adwokat, często pracujący pro publico bono, samotny, cierpiący z powodu bezpłodności, ostro popijający.

Susan niesamowicie, wprost niewyobrażalnie samotna osoba, matka prawie dorosłego, ale zachowującego się jak zagubione dziecko syna, kobieta pracująca od świtu do nocy, ciągle cierpiąca na brak pieniędzy, rozgoryczona życiem, nie potrafiąca przyjąć pomocy, ani jej docenić.

Oni wszyscy tworzą całość, choć tak naprawdę nie zdają sobie z tego do końca sprawy. Szczególnie Jimmy ma z tym problem. Jest dokładnie tak, jak w pewnym momencie mówi Bob:

- Masz rodzinę - powiedział Bob - Masz żonę która cię nienawidzi. Dzieci, które są na ciebie wściekłe. Brata i siostrę, którzy doprowadzają cię do furii. I siostrzeńca, który kiedyś był palantem, ale już chyba nie jest. To się nazywa "rodzina"

Różnica pomiędzy każdym z nich jest wyraźna. Strout krótko to podsumowuje: Bob nie miał pojęcia, co robić. Jim wiedziałby, co robić. Jim miał dzieci, Bob nie. Jim brał sprawy w swoje ręce, Bob nie.

Żyją dzień po dniu, budują swoje okopy (bo każde z nich jest okopane, niczym żołnierz w trakcie wojny) i próbują sami siebie przekonać, że tak jest dobrze, że jest ok. Pewnego dnia jeden czyn nastoletniego Zacharyego niczym rozpędzona kula śnieżna zmusza ich do wzajemnego kontaktu i zrobienia rzeczy, na które wcale nie mieli ochoty. W efekcie tego, kilka miesięcy póżniej, każde z nich jest zupełnie innym człowiekiem, a ich życia zostają wywrócone do góry nogami.

Nie da się opowiedzieć fabuły Braci Burgess. Tę książkę trzeba przeczytać delektując się wspaniałym językiem, niepowtarzalnym klimatem i opisem trójki ludzi, którymi ma się ochotę wiele razy mocno potrząsnąć. Wspaniała opowieść o rodzinie, miłości, tym co w życiu ważne, no i o samym życiu. Polecam.