Książka poświęcona jest historii francuskich blokowisk. Twó rczość trzech architektó w: Le Corbusiera, É mile&rsquo a Aillauda i Ricarda Bofilla wytycza w wieku XX trzy węzłowe momenty w dyskusji o tym, jak ma wyglądać mieszkanie dla mas: począwszy od normatywnych, modernistycznych koncepcji Le Corbusiera (formułowanych już w okresie międzywojennym, a realizowanych po 1945 roku), przez idee Aillauda, któ ry w modernistyczny model włącza dekorację architektoniczną (w latach 60. i70), po postmodernistyczne osiedla projektowane przez Bofilla we Francji (w latach 80). Analizując koncepcje społeczne i estetyczne prezentowanych twó rcó w, autorka stara się podważać wizję masowego mieszkalnictwa jako zagadnienia wyłącznie funkcjonalistycznego. Obserwuje ró żne wątki znaczeniowe: dekoracje, nawiązania i cytaty z tradycji obecne w architekturze socjalnej od XVIII w., prezentując dyskusję o modelu bloku wielorodzinnego jako dyskusję o dziele sztuki. Jej elementami okazują się takie wątki jak relacja z naturą, motyw pierwotnej siedziby człowieka, tradycja śró dziemnomorska, pojęcie archetypu. Elementy te łączą &ndash pozornie bardzo odmienne &ndash omawiane koncepcje osiedli mieszkaniowych.
Dr Dorota Jędruch &ndash pracuje w Zakładzie Historii Sztuki Nowoczesnej Instytutu Historii Sztuki UJ. Wspó łkuratorka z Instytutem Architektury wystaw architektonicznych, m.in.: Za-mieszkanie 2012 &ndash miasto ogrodó w, miasto ogrodzeń (Muzeum Narodowe w Krakowie, 2012), Figury niemożliwe/Impossible objects (Pawilon Polski na XIV Międzynarodowym Biennale w Wenecji, 2014), Wreszcie we własnym domu. Dom Polski w transformacji (Warszawa w budowie, 2016). Wspó łzałożycielka Fundacji InstytutArchitektury. Stale wspó łpracuje z kwartalnikiem &bdquo Autoportret&rdquo .Jej zainteresowania badawcze to historia architektury po 1945 roku, muzealnictwo, krytyka sztuki.