Behawiorysta

Od zarania dziejów ludzie mają słabość do nieszczęść - począwszy od uczęszczania na okrutne starcia gladiatorów odbywające się na arenach, zahaczając o uczestnictwo w publicznych egzekucjach, zakończywszy na udziale w publicznych rozprawach sądowych czy sięganie po sporty walki. Okazuje się, że lubimy ferować wyroki i decydować o losie innych, bawiąc się w panów życia i śmierci...

Olsztyńskie przedszkole zostaje zajęte przez zamachowca grożącego, iż zabije dzieci i nauczycielki. Cała akcja transmitowana jest w internecie - mężczyzna nazywa to "Koncertem krwi", który ma trwać dłuższy czas, zmieniając jedynie miejsce akcji. Ów fakt to odpowiedź na rzekome pragnienia ludzi lubiących przyglądać się tragediom z bliska, wpływać na rozwój wydarzeń, a także mieć wgląd do sytuacji, jakich wcześniej nikt nie chciał im przedstawiać. Zamachowiec zostaje nazwany Kompozytorem, a za jego śladami kroczy Gerard Edling, były prokurator dyscyplinarnie wydalony ze służby, będący specjalistą od kinezyki, czyli działu zajmującego się badaniem komunikacji niewerbalnej. Rozpoczyna się gra pomiędzy mężczyznami, gdzie zdaje się, iż ciężko będzie orzec, kto zostanie wygranym...

Gerard jest specyficzną postacią, która nie każdemu przypadnie do gustu. To dżentelmen, jakich mało, wykazujący się wręcz nadmierną dbałością o poprawność językową. Intrygującym i zarazem przerażającym bohaterem okazuje się Kompozytor - sprytny i inteligentny mężczyzna, który dopuszcza się okrucieństw w konkretnym celu, do czego dochodzimy przez całą książkę. Ów zbrodniarz każe ludziom decydować o życiu innych ludzi, bez skrupułów dając społeczeństwu broń do rąk.

Jestem laikiem, jeśli chodzi o wszelkie powieści sensacyjne, thrillery czy kryminały. W zasadzie nie sięgam po wspomniane gatunki literackie, chociaż w tym roku zamierzam to zmienić. Z tego względu byłam przekonana, że "Behawiorysta" zaskoczy mnie, niezmiernie wciągnie i pozostawi w konsternacji. Moje oczekiwania okazały się dużo wyższe od tego, co dostałam - owszem, powieść jest interesująca i godna poznania, ale zabrakło mi efektu "wow", którego spodziewałam się po twórczości tak zachwalanego autora. Jeżeli jeszcze mogłabym nazwać tę książkę kryminałem, to zupełnie nie zgadzam się jakoby był to thriller, o czym informuje blurb na okładce. Kogoś chyba poniosła fantazja...

Dialogi, znajdujące się w książce, sprawiają wrażenie ciągniętych na siłę, a do tego często przeintelektualizowanych. Na pewno istnieją ludzie, którzy posługują się tak mądrym słownictwem, ale na pewno są to nieliczne jednostki, a w "Behawioryście" niemal wszyscy okazują się inteligentami dbającymi o stylistykę swoich wypowiedzi, stroniącymi od wulgaryzmów nawet w mocno nerwowych sytuacjach. Momenty, które autentycznie wzbudzały we mnie grozę, to okrucieństwa, jakich dopuszczał się Kompozytor - nic więcej nie pobudzało mnie emocjonalnie. Nie czułam też większego napięcia, a to właśnie powinno towarzyszyć mi przez całą historię. Oczywiście nie mogłam doczekać się finału, który okazał się całkiem zaskakujący, chociaż aż trudno uwierzyć, że Gerard nie domyślił się wszystkiego, skoro z jednego maleńkiego gestu potrafił tworzyć całkowitą charakterystykę konkretnego człowieka.

Frapującym wątkiem jest istota behawioryzmu przekonująca, iż każde zachowanie człowieka stanowi jedynie reakcję na określony bodziec. "Behawiorysta" uświadamia, w jak fascynujący, a zarazem przeraźliwy sposób funkcjonuje ludzki umysł. Pod przykrywką empatii i wrażliwości potrafimy być niezwykle okrutni oraz niezwykle mściwi. Pomaga w tym pozorna internetowa anonimowość, dzięki której możemy bezkarnie wylewać swoje żale i frustracje, niekiedy bezpodstawnie oczerniając innych.

[Adres usunięty]

Rewelacyjna, zaskakująca i emocjonująca. Po prostu boska! Remigiusz Mróz w najlepszym wydaniu.

Powinnam zacząć od przybliżenia Wam treści Behawiorysty, jednak nie byłam w stanie oprzeć się pokusie i już na samym początku krótko, ale jasno i zdecydowanie, przedstawiłam swoje zdanie na temat tej książki. Teraz jednak pora nadrobić zaległości.

Zamachowiec barykaduje się z dziećmi i wychowawcami w jednym z opolskich przedszkoli. Nie przedstawia żadnych żądań, lecz w internecie, na żywo, transmituje swoje poczynania. Służby bezpieczeństwa, jak zazwyczaj, okazują się bezradne. O pomoc zostaje poproszony były prokurator, Gerard Edling, specjalista od komunikacji niewerbalnej. Edling, znany ze swych niekonwencjonalnych metod pracy oraz zamiłowania do konwenansów, stara się "rozpracować" zamachowca. Zadanie to wkrótce okaże się trudniejsze, niż ktokolwiek na początku przypuszczał. Morderstwo w przedszkolu to jedynie preludium, delikatny wstęp, do zakrojonych na szeroką skalę planów zamachowca. Rozpoczyna się dramatyczny "Koncert krwi" oraz pościg, w którym policja oraz były prokurator są cały czas o kilka kroków w tyle za niezwykle inteligentnym i zorganizowanym przestępcą.

Uff.... Behawiorysta to potężna dawka ekstremalnych emocji. Dostarczają ich główni bohaterowie oraz zdarzenia, którymi autor nieustannie zaskakuje czytelnika. Powieść jest skrzyżowaniem kryminału i thrillera. Obfituje w soczyste, wyraziste, niejednoznaczne postaci. Bohaterowie są wielowymiarowi, przemyślani i dopracowani w najdrobniejszych szczegółach. Uwielbiam postaci, które dzięki swej niepowtarzalności, charyzmie i stylowi bycia, zdają się ożywać na kartach książki. Remigiuszowi Mrozowi udało się właśnie takich bohaterów stworzyć w tej powieści. Zamachowiec- tajemnicza, bezwzględna, mroczna i początkowo bezimienna postać, pragnąca zawładnąć duszami i umysłami tysięcy ludzi. Samozwańczy mściciel z mandatem zaufania sporej części społeczeństwa. Edling- prokurator dyscyplinarnie wydalony ze służby, ekscentryk zafascynowany ciemną stroną ludzkiej natury, uważny obserwator oraz wiecznie nieobecny ojciec i mąż. Beata Drejer- prokurator, była podwładna Edlinga, wydaje się nieustannie balansować pomiędzy tym, co podpowiada jej intuicja, a tym, co zgodne z literą prawa. To balansowanie dotyczy nie tylko spraw zawodowych, ale i prywatnych.

Fabuła Behawiorysty wciąga i nie pozwala czytelnikowi na chwilę oddechu. Rozpala emocje i rozbudza ciekawość. Czytelnika co rusz zaskakują nagłe zwroty akcji i nowe okoliczności sprawy. Szczerze mówiąc, nie byłam w stanie przewidzieć zakończenia. Nie miałam najmniejszego pojęcia w jakim kierunku potoczą się losy bohaterów. I to jest w tej powieści najlepsze- element totalnego zaskoczenia, który zdaje się rozciągać w czasie tak, że towarzyszy czytelnikowi od pierwszej do ostatniej strony. Permanentnie. Nie spodziewałam się, iż losy zamachowca, Edlinga i Drejer pójdą w tak dramatycznym i ekstremalnym kierunku. Mróz pokazuje w Behawioryście moralną zgniliznę, obłudę, rządzę władzy, najniższe ludzkie instynkty głęboko w nas uśpione, które sprawiają, że niemal wszyscy jesteśmy tacy sami, niezależnie od pochodzenia, wykształcenia, statusu społecznego czy wyznania. Wszyscy nosimy w sobie pierwiastek zła, wystarczy tylko go wyzwolić. U jednych będzie to mała iskra, żądza zemsty, u innych, głęboka trauma. Mróz pokazuje jak łatwo manipulować masami i jak bardzo jesteśmy do siebie podobni, choć na pierwszy rzut oka, tak bardzo różni.

Behawiorysta to synonim thrillera doskonałego. Przynajmniej moim zdaniem. Cieszę się tym bardziej, gdyż przeczytana przeze mnie niedawno Inwigilacja, tegoż samego autora, nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Prawdę mówiąc, nawet nieco mnie rozczarowała, fabuła bez większych niespodzianek, a główni bohaterowie (w tym moja ukochana Chyłka) zdawali się zlewać w jedną, szarą masę. Behawiorysta natomiast, to prawdziwy majstersztyk. Takiej powieści nie powstydziłaby się sama Tess Gerritsen. Nie bez przyczyny właśnie jej nazwisko wymieniam. Gerritsen to niekwestionowana królowa thrillerów. Mistrzyni. A Behawiorysta Remigiusza Mroza może bez kompleksów ruszać w szranki z jej bestsellerami. Polecam!

"Behawiorystę" dostałam w prezencie urodzinowym. Wcześniej nie znałam tego autora. Tak, tak... nie znałam. I być może właśnie dlatego nie od razu wzięłam się za czytanie. Ale jak już zaskoczyłam, to na całego. Czytałam w autobusie i tramwaju, wszędzie gdzie tylko mogłam. I nie zniechęcał mnie nawet ciężar książki.

"Behawiorysta" to książka pod wysokim napięciem. Bez względu na to jak bardzo się uważa, to i tak porazi i przerazi.

Gerard Edling, prokurator dyscyplinarnie wydalony z pracy, zostaje poproszony o rozpracowanie "Kompozytora", który zamknął się w przedszkolu razem z dzieciakami i opiekunami. Nie przedstawia żadnych żądań....

Emocje w trakcie czytania książki sięgają zenitu. Od pierwszych stron do ostatniej.

Jestem zachwycona.

"Behawiorysta" autorstwa Remigiusza Mroza bez wapienia stała się moją ulubioną książką. Moja przygoda z dziełami tego pisarza zaczęła się od słynnej serii o Joannie Chyłce, jednak z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że według mnie "Behawiorysta" zasługuje na dużo więcej uwagi. Książka ta już od pierwszych stron sprawia, że czytelnik zanurza się w świat Gerarda Edlinga i razem z nim próbuje rozwiązać zagadkę Dylematów. Dynamiczna akcja oraz ciągłe zwroty akcji, sprawiają, że dla czytelnika nie jest oczywiste zakończenie. Moim zdaniem jest to pozycja, która od początku do końca trzyma w napięciu i serdecznie polecam "Behawiorystę" każdemu. :)

Gdy tylko zobaczyłem tą książkę na półce w księgarni i przeczytałem jej opis, od razu wiedziałem, że muszę ją mieć. Pomysł wzięcia na zakładników dzieci i pracowników przedszkola wydał mi się szokujący i od razu byłem ciekawy co kierowało osobą, która się na to zdecydowała. Do lektury zasiadłem od razu tego samego dnia i po prostu przepadłam dla reszty świata. Wciągająca i pełna zwrotów akcja wciągnęła mnie całkowicie. Wiedziałam, że muszę się dowiedzieć, jak ta książka się skończy. Dobrze, że kolejnego dnia była sobota i mogłem dłużej pospać, bo spać poszłam bardzo późno. Ale nie żałuję, gdyż był to bardzo miło spędzony wieczór. Polecam każdemu, kto lubi tego typu książki.

Moja przygoda z „Behawiorystą” rozpoczęła się w nieco nietypowy sposób. Miałem okazję przedpremierowo przeczytać „Iluzjonistę” czyli drugą część z Gerardem Edlingiem w roli głównej. Najnowszy thriller Remigiusza Mroza poruszył mnie do głębi, tak bardzo, że bez chwili wahania postanowiłem sięgnąć po pierwszą część. I wiecie co?! Nie żałowałem. „Behawiorysta” to równie genialna i fascynująca historia, w której fabuła niczym karuzela, kręci się w zawrotnym tempie. To, co jest znakiem rozpoznawczym w twórczości Pana Remigiusza to umiejętnie mieszanie szyków. Sprawia to, że serce niemal wyrywa się z klatki piersiowej, a usta krzyczą z niedowierzania wobec poznawanej historii. Autor fenomenalnie połączył elementy thrillera z rasowym kryminałem. Były prokurator, Gerard Edling, którego dyscyplinarnie zwolniono, tym razem poproszony został o wsparcie w niecodziennej sprawie. Akcja rozgrywa się w jednym z opolskich przedszkoli. Zamachowiec grozi, że zabije wychowawców i dzieci. Co ciekawe, terrorysta nie wysuwa żadnych żądań, a całe zajście transmituje jest na żywo w Internecie. Bezradna policja musi sięgnąć po pomoc człowieka, który jako jedyny jest w stanie zatrzymać falę strachu jaka zapanowała w przedszkolu. Czy Edling jako specjalista od kinezyki, działu nauki zajmującej się badaniem komunikacji niewerbalnej podoła zadaniu? Czy obejdzie się bez ofiar? Jakie plany ma zamachowiec? Czemu służyć ma jego wyczyn? Czy niekonwencjonalne metody pracy prokuratora, tym razem przyczynią się do zatamowania rozlewu krwi niewinnych ludzi? Czytając książkę wchodzimy do gry, w której nie jesteśmy w stanie stwierdzić kto jest ścigającym a kto ściganym. Zapewne jest to zasługą Remigiusza Mroza, który ponownie wodzi nas za nos, a wszystko to, czego doświadczamy wraz z bohaterami nie jest tak do końca jednoznaczne. „Behawiorysta” wciąga niczym morska fala, elektryzuje na wskroś na kształt uderzenia pioruna i rozgrzewa emocje jak rozżarzony węgiel palący od środka. Niespełna pięćset stron tej książki to wulkan wrażeń, które jeszcze długo kotłować będą w naszej głowie. Terrorysta mianujący się jako Kompozytor stworzył swoisty „Koncert Krwi” który obserwatorom ofiaruje symfonie wrażeń. A nam czytelnikom zapewni niezapomniane wspomnienia, których już nigdy nie wymażemy z pamięci. Akcja, co jest typowe w twórczości Remigiusza Mroza mknie w błyskawicznym tempie, a jej zwroty powodują prawdziwy zawrót głowy. A podczas finału tej historii doznacie wstrząśnienia. „Behawiorysta” nie tylko ujmuje wyjątkowością fabuły. Jest czymś więcej. Jest przyczynkiem do zadania sobie wewnętrznego pytania o siebie i relacje międzyludzkie. Ta książka jest dla nas mariażem wciągającego thrillera i genialnego kryminału. Jest również zaproszeniem do psychologicznych rozważań nad tym dokąd zmierzamy. Jeśli jeszcze nie czytaliście tego dzieła Mistrza, koniecznie zmierzajcie w kierunku księgarni, by nabyć pierwszy tom z Gerardem Edlingiem. Warto się pośpieszyć, gdyż 30 października pojawi się „Iluzjonista” w którym Kompozytor zagra na naszych emocjach z wirtuozją na najczulszych tonach, przenosząc nas do symfonii na mistrzowskim poziomie. Panie Remigiuszu chapeau bas!

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Jak dotąd, twórczość Remigiusza Mroza znałam tylko z cyklu o Joannie Chyłce oraz o Wiktorze Forście. Jaka była moja radość, kiedy otworzyłam prezent świąteczny i zobaczyłam... „Behawiorystę”! Coś nowego, coś innego Mroza! Czy książka spoza cykli przypadła mi do gustu?

Akcja powieści dzieje się w Opolu, kiedy to zamachowiec zajmuje przedszkole, w którym przetrzymuje dzieci i wychowawców. Grozi, że zabije ich wszystkich. Niestety policja jest bezsilna. Nie ma żadnego wpływu na zachowanie zamachowca. Nietypowe jest również to, że nie ma ON żadnych żądań. Nikt nie wie, dlaczego wziął zakładników ani jaki cel chce w ten sposób osiągnąć. Oliwy do ognia dolewa fakt, że transmisja na żywo z przedszkola pojawia się w Internecie! Nie jest to zwykła emisja. To „Koncert krwi”, w który wciągnięci są widzowie - muszą zdecydować, które osoby przeżyją, a które zostaną zamordowane. Zdesperowane i nieradzące sobie służby sięgają po pomoc Gerarda Edlinga. To były prokurator, dyscyplinarnie zwolniony ze służby. Jest specjalistą od kinezyki, czyli działu nauki, która zajmuje się komunikacją niewerbalną między ludźmi. Znany jest szczególnie z tego, że jest człowiekiem ekscentrycznym, który potrafi rozwiązać każdą sprawę.

Powiem jedno - „Behawiorysta” to jedno wielkie WOW! Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że to najlepsza książka Mroza, jaką do tej pory przeczytałam. To mistrzostwo, które będę polecać każdemu! Dlaczego? Po pierwsze za pomysł na fabułę! Oryginalny i nietuzinkowy. Akcja pędzi już od pierwszej strony. Książka przez cały czas trzyma w napięciu tak bardzo, że to aż boli. Czasami musiałam odłożyć książkę bo po prostu nie dawałam rady dalej czytać. Autor stworzył takie dylematy, że pomimo tego iż to kryminał, miałam łzy w oczach, kiedy ginęły lub zostały okaleczane niewinne osoby, o losach których decydowali „widzowie”.

„Behawiorysta” to chyba najbardziej krwawa i okrutna książka Remigiusza Mroza jaką czytałam. Pełno w niej przemocy, śmierci, krzywdy i trudnych decyzji. Co chwila jesteśmy świadkami jakiegoś krwawego morderstwa. Oczywiście nic a nic mi to nie przeszkadzało, a raczej sprawiało, że czytałam książkę dosłownie z zapartym tchem i wypiekami na twarzy.

Kolejnym atutem książki jest kreacja głównego bohatera. Jak na Remigiusza Mroza przystało, Gerard jest osobą wyróżniającą się z tłumu, ekscentryczną, specyficzną, po prostu wyrazistą i niepowtarzalną. Jednak najbardziej podziwiam autora za to, ile pracy musiał włożyć w ramach przygotowań do napisania książki. Z „Behawiorysty” można by stworzyć pokaźny wykład na temat kinezyki. Najlepsze jest jednak to, że autor swoją wiedzę o tej dziedzinie wplótł w nienachalny, wręcz idealny sposób! W książce specjalistą od niewerbalnej mowy ciała jest nie tylko Edling, ale także zamachowiec. Książka jest więc walką tych dwojga. Kto wygra? Kto jest oprawcą a kto ofiarą?

Czy książka ta ma jakieś wady? Wydaje mi się tak - jedną niewielką. Moim zdaniem takie wydarzenie, czyli zamach, morderstwa i transmisja nie miałaby miejsca w Polsce. Są to epizody, które znamy z amerykańskich seriali typu „Zabójcze umysły”. Ale od czego jest fikcja literacka, prawda?

Zakończenie „Behawiorysty” totalnie mnie rozwaliło! Mróz po raz kolejny udowodnił, że zakończeń jego książek nie należy przewidywać. Wszystko to sprawia, że zaliczam tę pozycję do tych, które koniecznie muszę przeczytać jeszcze raz! Albo i kilka razy!

Podsumowując, „Behawiorysta” to genialny kryminał, z wartką akcją, nieoczekiwanymi zwrotami, trzymający w napięciu do ostatniej strony! To zdecydowanie najlepsza książka tego autora! Koniecznie sięgnijcie po ten kryminał jak najszybciej.

Któregoś dnia w internecie pojawia się nagranie z przedszkola, w którym zasłaniający się maską chirurgiczną zamachowiec grozi zabiciem dzieci i wychowawców. Gdy lufa pistoletu zamachowca wypluwa pierwszy pocisk, internauci przekonują się, że mężczyzna nie rzuca słów na wiatr. Bardzo szybko okazuje się, że zabójstwo w przedszkolu to preludium "Koncertu krwi", a zamachowiec zyskuje miano Kompozytora. Jego tożsamość, zamiary i motywację może rozszyfrować jedynie pogrążony w niesławie były prokurator, Gerard Edling zwany Behawiorystą, specjalista od komunikacji niewerbalnej, mistrz odczytywania mowy ciała. Czy zdoła to zrobić, zanim Kompozytor zagra kolejną nutę "Koncertu krwi"?

Remigiusz Mróz wciągnął mnie w swoją twórczość cyklem powieści o Joannie Chyłce. Bardo chętnie sięgnąłem więc po "Behawiorystę", licząc, że w nieco innych okolicznościach fabularnych talent pana Mroza ponownie mnie oczaruje. Trochę się jednak przeliczyłem, bo o oczarowaniu w przypadku "Behawiorysty" nie może być mowy. Ale o rozczarowaniu również nie. Określiłbym tę powieść jako średniej klasy thriller, zawierający zarówno wątki i momenty bardzo ciekawe, wciągające, jak i takie, które jakoś w tej powieści nie pasują i tłamszą jej realizm. Ponadto cała ta historia wydaje mi się być opowiedziana zbyt szybko, zbyt powierzchownie, przez co brakuje mi tu pewnej fabularnej, jak i pozafabularnej głębi, która mnie, jako czytelnika, mogłaby pochłonąć bez reszty.

Kinezyka jest nauką niewątpliwie bardzo ciekawą, podobnie zresztą jak momenty, w których Mróz niektóre teorie tej nauki wplata w powieść, i to niezależnie, czy autor przytacza teoretyczne założenia kinezyki, czy też na podstawie bezpośrednich relacji pomiędzy Kompozytorem a Behawiorystą ukazuje jej praktyczne zastosowanie. Jednak wspomniany wyżej, odczuwalny na niestety zbyt wielu stronach, brak fabularnej głębi sprawia na mnie wrażenie niewykorzystania potencjału zawartego w powieści. Chwilami odnosiłem wrażenie, że Mróz chce się jedynie popisać swoją wiedzą na temat komunikacji niewerbalnej, nie bardzo wiedząc, do którego elementu fabuły ją przykleić. Na plus na pewno zaliczę "Behawioryście" akapity poświęcone psychice ludzkiej i jej podatności na sugestie i przeróżne manipulacje. Czytelnicy lubiący podejmowanie takich kwestii w powieściach z pewnością znajdą tu kilka kęsów, które przełkną ze smakiem.

Jeśli chcecie przeczytać coś dobrego, to na pewno "Behawiorystę" śmiało możecie w swoich czytelniczych planach ująć. Ale jeśli szukacie czegoś, co zmrozi wam krew w żyłach, targnie emocjami i pozytywnie nadszarpnie nerwy, wybór "Behawiorysty" nie będzie tu idealny. Ta książka napisana jest zbyt lekko, zbyt - powiem nawet - pobieżnie, by można ją było nie tylko przeczytać, ale i przeżyć.

Przy zabójczym tempie wydawania książek przez Remigiusza Mroza staram się filtrować tytuły, które na pewno chcę przeczytać, bo mimo najszczerszych chęci za wszystkimi nie jestem w stanie nadążyć. Czekam z utęsknieniem na kolejne tomy mojego ulubionego cyklu z Chyłką, a w tak zwanym międzyczasie sięgam po pozostałe książki tego autora. O ile niekoniecznie interesują mnie pisane przez niego powieści historyczne, tak z kryminałami i thrillerami to już inna sprawa. Stąd na mojej półce Behawiorysta, który zapowiadał się naprawdę obiecująco. Mowa ciała to szalenie interesujące zagadnienie, które w połączeniu z trzymającą w napięciu fabułą musiało dać dobry efekt.

Akcja rozpoczyna się w opolskim przedszkolu, gdzie zamaskowany mężczyzna przetrzymuje dzieci i wychowawców. Dwóje z nich przeżywa najgorsze chwile w swoim życiu, gdy zamachowiec rozpoczyna bestialską grę, którą na żywo transmituje w internecie. Jedna z tych osób zginie. Która - o tym zadecyduje publiczność oglądająca rozgrywający się właśnie „Koncert Krwi”. Bezradne służby bezpieczeństwa zwracają się z prośbą o pomoc do Gerarda Edlinga - byłego prokuratora i specjalistę od komunikacji niewerbalnej, którego zadaniem będzie przewidzieć kolejne kroki mordercy. Kompozytor nie pozwoli jednak, by jego show szybko ucichło, a zaangażowanie w tę sprawę Edlinga jest mu wyjątkowo na rękę.

Stali czytelnicy Remigiusza Mroza doskonale wiedzą, że jego książki czyta się na bezdechu, bo szaleńcze tempo akcji nie pozwala nawet na chwilę wytchnienia. Tym razem jest nieco inaczej. Behawiorysta angażuje na innym poziomie, a stonowane tempo pozwala odłożyć książkę na bok i spokojnie rozważyć w głowie przeczytane przed chwilą słowa. Mam wrażenie, że właśnie o to autorowi chodziło, bo tematów do rozmyślania podrzuca sporo. Główną osią fabuły jest bowiem słynny dylemat wagonika, który nie ma jednoznacznego rozwiązania. W jakiś sposób i wbrew sobie zostajemy częścią „Koncertu Krwi” i mimowolnie raz po raz stawiamy pytania natury moralnej. Behawiorysta nie stroni od brutalnych scen, a zaskakujące twisty fabularne podkręcają tempo akcji, gdy za bardzo przycichnie i uśpi czujność czytelnika.

Z jednej strony Behawiorysta jest powiewem świeżości w lekko już ogranych schematach, na podstawie których powstała charyzmatyczna Joanna Chyłka czy arogancki Wiktor Forst. Gerard Edling to jednak postać zatrważająco nudna. Jego tyrady na temat savoir vivre'u i poprawności językowej są główną przyczyną rosnącej ze strony na stronę irytacji, a przypominana wielokrotnie „sprawa z dziewczyną”, która pogrzebała jego prokuratorską karierę szybko staje się zbędnym elementem w treści, który nie robi żadnego wrażenia. Nie tylko wypowiedzi samego Edlinga, ale również dialogi pomiędzy tytułowym bohaterem a jego oponentem są przeintelektualizowane. Ich nienaturalne brzmienie powoduje zgrzyt w uszach - czy może raczej oczach - czytelnika.

Chciałam ocenić tę powieść niżej, bo nie mogłam uwierzyć, że nikt nie wpadł na najprostsze rozwiązanie - wyłączyć transmisję i tym samym wytrącić mordercy broń z ręki. Po namyśle z tego samego powodu dodałam dwie gwiazdki. Behawiorysta zmusza do zastanowienia się nad pojęciem moralności i natury człowieka. Mocna, dosadna powieść, która nie jest pozbawiona wad, ale daje do myślenia.

Kolejny świetny kryminał Remigiusza Mroza. "Behawiorysta" tak mnie wciągnął, że od razu sięgnąłem po drugą i trzecią część, a na końcu również serial. Gerard, znany śledczy, zostaje zaangażowany do niesamowicie ciekawej sprawy, w której pewien udział może mieć tak naprawdę każdy, gdyż transmisje ze swoich poczynań morderca zamieszcza w internecie. Niezwykle ciekawa książka poruszająca kwestię niebezpieczeństw związanych z możliwościami współczesnych technologii, które mogą być wykorzystane w nieodpowiedni sposób. Zdecydowanie polecam fanom kryminałów.

Remigiusz Mróz zasłynął w ostatnich latach przede wszystkim za sprawą "Chyłki", jednak nie jest to jego jedyna książka, która jest warta uwagi. "Behawiorysta" to świetny kryminał, w którym fabuła rozgrywa się na tyle dynamicznie, że czytelnik niemal od razu jest w stanie wczuć się w akcję. Dzieje się tak pewnie po części za sprawą tego, że historia, o której opowiada mogłaby przydarzyć się także we współczesnym świecie. Wydaje się, że morderca dokumentujący swoje czyny w sieci chce jedynie uwagi społeczeństwa, jednak pragnie mu coś przekazać. Niesamowicie zaskakujący finał. Zdecydowanie polecam!

Behawiorysta zupełnie mnie zaskoczył. Wcześniej miałam do czynienia z twórczością Remigiusza Mroza, ale ta książka zupełnie mnie zaskoczyła. Behawiorysta jest zupełnie inny niż seria przygód z Joanny Chyłki. Behawiorysta zaskoczył mnie praktycznie od pierwszej strony. Książka wciągnęła mnie totalnie, chociaż podchodziłam do niej bardzo sceptycznie. Całość przeczytałam przez tydzień, co jest chyba moim życiowym rekordem. Kupiłam już kolejne tomy tego cyklu i na moment kiedy będę miała chwilę wolnego na czytanie.

Jeżeli ktoś zapytałby mnie za co cenię Mroza, to bez wahania odpowiem - za to, że tak wspaniale dba on o całą konstrukcje swojej historii. Z nimi nigdy nie można się nudzić. Zaczynając czytanie kolejnych powieści, człowiek przepada. Mi już nie raz zdarzyło się zapomnieć o całym świecie. Tak właśnie było w przypadku tej części przygód Eldinga. Końcówka jest dla mnie absolutnym sztosem. W życiu bym nie powiedział, że całość zostanie tak skrzętnie skonstruowana. Polecam Wam z całego serca tą książkę.

Mróz wprowadza czytelnika do historii, która przeraziłaby każdego. Mamy tu zamachowca, przedszkole, transmisję internetową. Na szczęście mamy też specjalistę, który może uratować całą sytuację. Jeśli cenicie sobie napięcie i naprawdę prężnie prowadzoną akcję - to coś dla Was. Warte uwagi jest też świetne przedstawienie postaci i oddanie ich w sposób bardzo realistyczny i ciekawy, przez co czytelnik jest zaintrygowany zarówno dalszym ciągiem zdarzeń, jak i reakcją i zachowaniem postaci na ekstremalnie trudną sytuację.

Remigiusz Mróz to w ostatnich latach jeden z najpoczytniejszych polskich autorów. Czytałem wiele jego książek, ale największe wrażenie zrobiła na mnie właśnie ta powieść. Książka wciągnęła mnie od pierwszej strony i sprawiła, że nie mogłem oderwać się od lektury nawet na moment. Fabuła była tutaj naprawdę mocno przemyślana, dlatego niełatwo było od razu odnaleźć rozwiązanie kryminalnej zagadki. Jeśli nie znacie jeszcze Mroza, to koniecznie zacznijcie przygodę z jego powieściami od tej książki. Polecam.

Jedna z tych książek od których nie można się oderwać. Zaczyna się w taki sposób, że właściwie już od pierwszych stron czytelnik zostanie wrzucony w wir akcji, która nie ustaje ani na moment! Muszę przyznać, że najpierw zapoznałam się z opisem wydawcy i spodziewałam się, że cała intryga zostanie poprowadzona w nieco inny sposób. Mile się jednak zaskoczyłam. Jedyny mankament to zakończenie, które wydało mi się odrobinę przekombinowane. Już teraz wiem, że sięgnę po kolejną część opowiadającą o losach Gerarda Edlinga!

'Behawiorysta' jest tą książką po której przeczytaniu uznałam, że Remigiusz Mróz jest moim ulubionym polskim twórcą. Czegoś równie dobrego jak dotąd nie czytałam, nie uświadczyłam nigdy wcześniej u polskiego twórcy takiej maestrii w tworzeniu fabuły. Nie mogłam oderwać się od 'Behawiorysty' na długie godziny, akcja pochłonęła mój umysł w zupełności. Lubię wątki psychologiczne, których tutaj nie brakuje, co więcej wszystko jest przemyślane, ma sens, trzyma logikę. Super, jednakże czytelnikom o słabszych nerwach polecam zastanowienie czy dadzą radę przejść przez 'Behawiorystę', gdyż jest to mroczna książka.

Uwielbiam czytać kryminały i zawsze chętnie po nie sięgam. Jednym z moich ulubionych autorów jest Remigiusz Mróz i przeczytałem już niemal wszystkie jego powieści. Szczególnie do gustu przypadła mi seria z Gerardem Edlingiem, a zwłaszcza pierwsza jej część, czyli "Behawiorysta". Książka napisana jest bardzo ciekawie, wciąga od początku i sprawia, że czytelnik nie może oderwać się od czytania. Powieść pełna jest intryg, tajemnic, co nadaje całości odpowiedniej atmosfery. Jeśli nie znacie jeszcze tej książki, to koniecznie musicie to nadrobić.

Jeśli tak jak ja lubisz niespodziewane i dynamiczne zakończenia to książka Remigiusza Mroza pod tytułem "Behawiorysta" jest idealna dla Ciebie. Ciągłe zwroty akcji nie pozwalające nudzić się czytelnikowi, wciągnęły mnie na długie godziny, spędzone przy tej pozycji. Uważam, że to jedna z najlepszych książek tego typu z jakimi się spotkałam. Czytało mi się ją lekko, pomimo że tematyka jest dosyć trudna, co świadczy o tym, że Remigiusz Mróz doskonale sprawdza się jako pisarz. Na początku miałam mieszane uczucia, co do tej książki, ponieważ myślałam, że jest po prostu sztucznie wypromowana, ale kiedy po nią sięgnęłam zmieniłam zdanie. Jestem pozytywnie zaskoczona. :)

Dla mnie jest to jedna z najlepszych książek tego autora. Sam pomysł na fabułę bardzo ciekawy, a jednocześnie trochę przerażający. Książka wciągnęła mnie od samego początku i byłam bardzo ciekawa jak cała akcja się zakończy. Zakończenie mnie trochę zaskoczyło, co oceniam bardzo na plus, gdyż uwielbiam książki z nieprzewidywalnym zakończeniem. Mam nadzieję, że kolejne powieści tego autora będą tak samo dobre, gdyż po lekturze tej książki z pewnością sięgnę po kolejne wydane przez niego pozycje.

Samą książkę czyta się bardzo szybko, a podczas czytania można się z łatwością oderwać od rutyny dnia codziennego. Idealny sposób na spędzenie wieczoru po ciężkim dniu pracy:)

Przeczytałam już sporo książek Mroza-dla mnie to naprawdę genialny autor i ilość pisanych przez niego książek nie zaniża poziomu. Jednak "Behawiorysta" i kolejne części tej serii są dla mnie w top 5! Świetny pomysł na książkę, niepowtarzalna fabuła. Główny bohater przenikający człowieka. Zdaje się, że umie czytać w myślach, jednak opiera się wyłącznie na naukowych metodach. Interpretuje każdy gest, mimikę, postawę ciała i potrafi ustalić na tej podstawie intencje człowieka. Odczytuje nawet to, czego ktoś nie chce pokazać. Angażując się w niezwykła sprawę kryminalną, przenika umysł przestępcy. Tutaj naprawdę dużo się dzieje-zarwana noc gwarantowana ;)

Remigiusz Mróz jak zwykle nie zawodzi! Autor zawsze ma świetne pomysły na fabułę. Pochłonęłam książkę w trzy wieczory. Przyjemnie i szybko się ją czytało, gdyż została napisana lekkim i prostym językiem, a akcja była wartka i interesująca. Bardzo podobał mi się zarys postaci, którzy posiadali mocne charaktery. Moim ulubionym bohaterem był wielowymiarowy Gerard. Jego zachowania często były niejednoznaczne, dzięki czemu wprowadziły do fabuły nutę tajemniczości. Intrygował mnie swoim zachowaniem. Ponadto, emanowała od niego autentyczność. Mróz doskonale poradził sobie z budowaniem napięcia. Jedyne co mi się nie spodobało to przeskok czasowy. Niestety czytelnik nie dowiaduje się, co się działo w tym czasie. Pomimo to polecam serdecznie "Behawiorystę"!

Dzięki Bogu przeczytałem "Behawiorystę" Remigiusza Mroza zanim powstał serial, dlatego moje wyobrażenie o książce jest nieokaleczone wizja telewizji komercyjnych. Książkę uważam za naprawdę niezłą, o bardzo wartkiej fabule, chociaż nieco zagmatwanej a także bardzo nieszablonowo zbudowanej postaci głównego bohatera. Postać pomiędzy prokuratorem a psychologiem, kompletnie nierealna, a jednak mocno osadzona w teraźniejszym Opolu. Pomimo tego, że taki człowiek nie ma prawa istnieć, to wydaje się bardzo prawdziwy, a przy tym sympatyczny. Rozwiązanie zagadki może trochę za bardzo naciągane, ale i tak warto przeczytać.

„Oto twoje nuty. Wybierz dobrze,bo od twojego ruchu zależy melodia ich życia.”

W jednym z opolskich przedszkoli dochodzi do zamachu. Napastnik, nazywany przez siebie Kompozytorem, grozi śmiercią zakładników- dzieci i ich przedszkolanek. Policja nie potrafi określić czego w zamian za ich życie oczekuje zamachowiec. W ustaleniu faktów nie pomaga transmisja na żywo z przedszkola, którą można śledzić w internecie. Prokurator Beata Drejer postanawia poprosić o konsultację byłego przełożonego, który doskonale zna się na kinezyce. Gerard Edling, zwolniony dyscyplinarnie prokurator behawiorysta, postanawia pomóc rozwikłać zagadkę i uratować dzieci. Kompozytor tymczasem rozpoczyna swój „Koncert Krwi”.

Remigiusza Mroza albo się kocha albo nienawidzi. Przeczytałam większość jego książek i jestem z tych, którzy bardzo lubią jego styl pisania, podziwiają jego niekończącą się pomysłowość na fabułę oraz zaskakujące zakończenia. Najbardziej podoba mi się jego seria „W kręgach władzy” i Chyłka. W związku z tym, że ruszyła emisja serialu na podstawie „Behawiorysty” postanowiłam sięgnąć również po tę pozycję. Po raz kolejny się nie zawiodłam. Mróz często porusza aktualne tematy, problemy społeczne. W tym przypadku autor na tapet wziął tzw dylemat wagonika- czy jesteś w stanie poświęcić życie jednego człowieka, żeby ratować kilku innych? Z takim konfliktem moralnym muszą zmierzyć się nie tylko śledczy, ale cała społeczność, która śledzi w internecie „Koncert Krwi”. Ponadto spotykamy tu także problem pedofilii w kościele i nie tylko. Dodatkowo książka pełna jest ciekawostek dotyczących kinezyki. Jak człowiek potrafi komunikować się niewerbalnie-dzięki mimice, ruchom ciała czy gestom. Ile niewypowiedzianych myśli zdradza nasze ciało?

To wszystko sprawia, że przy lekturze nie można się nudzić. Główny bohater przedstawiony jako kulturalny, dystyngowany i poważny człowiek okazuje się barwną postacią. Kompozytor natomiast jest jedną wielką enigmą. Fabuła nie przestaje zaskakiwać, a zakończenie, jak na Mroza przystało, jest niełatwe do odgadnięcia.

[Adres usunięty]

"Behawiorysta" to thriller z najwyższej półki trzymający w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Kanwą powieści, której akcja toczy się w Opolu, jest mordercza wyliczanka prowadzona przez psychopatycznego zabójcę nazwanego przez śledczych Kompozytorem. Jego tropem podąża tytułowy Behawiorysta - były prokurator i specjalista od komunikacji niewerbalnej (mowy ciała) - Gerard Edling wraz ze swoją protegowaną Beatą Drejer. Próbując przewidzieć kolejne kroki zabójcy, Edling sam staje się narzędziem w rękach szaleńca, a jednocześnie jest jedyną nadzieją wymiaru sprawiedliwości na przerwanie "koncertu krwi".

Zwroty akcji i nieprzewidziane sytuacje trudne, w których stawiani są bohaterowie Mroza w tej powieści, z każdą przewracaną stroną powodują coraz szczersze otwieranie oczu czytelnika - zarówno z przerażenia, jak i niecierpliwości, co nastąpi w następnym rozdziale.

Mocno zaakcentowane są mechanizmy psychologiczne, które kierują zarówno mordercą, jak i społeczeństwem, zaangażowanym prze tego pierwszego w swój krwawy plan - dylemat wagonika/zwrotnicy, syndrom sztokholmski, wpływ społeczny, anonimowość w Internecie.

Autor konsekwentnie prowadzi nas do zadania sobie pytania o naturę człowieka oraz o to, w jaki sposób my zachowalibyśmy się w obliczu wyborów ostatecznych, zwłaszcza tych pomiędzy dobrem a złem czy życiem a śmiercią. Czy w każdym z nas drzemie żądza mordu? Czy hamulce moralne zawsze przedłożą dobro drugiego człowieka ponad nasze? Czy chęć odwetu można w sobie pokonać? Czy można wybaczyć, ale nie zapomnieć?

Myślę, że po lekturze tej książki, wiele osób będzie chciało odpowiedzieć sobie na te pytania.

Serdecznie polecam i jak na razie uznaję tą powieść za najlepszą w dorobku Remigiusza Mroza.

Fabuła rozpoczyna się od zamachu w przedszkolu. Zamachowiec grozi śmiercią dzieciom i nauczycielom, ale nie przedstawia żadnych żądań. Nikt nie rozumie co nim kieruje i co próbuje osiągnąć. Policja jest bezsilna, a terrorysta relacjonuje wydarzenia z przedszkola na żywo w internecie, wzbudzając ogromne zainteresowanie.

Przepraszam, nie byłabym sobą gdybym nie wytknęła jednej kwestii. Nie lubię potocznego słowa "przedszkolanka", którym tytułowane są w książce nauczycielki przedszkola. O ile w życiu codziennym przywykłam już do określania mojego zawodu "przedszkolanką", o tyle używanie go w publikacjach nieco mnie uwiera. To jednak szczegół. 😉 Same zagadnienia z psychologii i socjologii przemycane tu na każdym kroku były dla mnie fascynujące. Uruchamiały wyobraźnię i kazały jej pracować na wysokich obrotach, rozważając mechanizmy ludzkich zachowań. "Wartałoby" - jedno słowo, a tak wielkie znaczenie. Jedno słowo, a może zmienić wszystko. Swoją drogą jestem z małopolski, "wartałoby" słyszę często, ale nie do końca zdawałam sobie sprawę, że to regionalizm.

Postać Gerarda została świetnie wykreowana. Już po kilku rozdziałach czułam się z nim silnie związana. Powracałam do książki w każdej wolnej chwili i nie mogłam doczekać się rozwiązania śledztwa, ale zakończenie... było świetne! Kompletnie się go nie spodziewałam, choć gdzieś podskórnie odczuwam pewien niepokój związany z dziwnymi relacjami... więcej Wam nie zdradzę, bo Behawiorysta to tytuł, który warto sprawdzić samemu. Teraz już wiem, że nie obejdę się bez poznania kolejnych części serii. 🤷

Ho ho ho. Wróciłam dziś z pracy i oficjalnie mam ferie świąteczne. Dziś bardzo było mi nie po drodze z pracą, bo wczoraj w końcu dopadłam do deklasującej inne bestsellery powieści Remigiusza Mroza. Na tapecie gościł oczywiście Behawiorysta książka, moim zdaniem przyciąga uwagę okładką. Ta nutka, z pozoru taka niewinna, po uważniejszym przyglądnięciu się zyskuje makabryczny wygląd. Trochę obawiałam się, bo jednak straszono mnie i brutalnymi opisami, i słyszałam skrajnie różne opinie o tej książce, ale cóż… kto nie ryzykuje – ten nie pije szampana. W sumie, ja i tak rzadko pijam szampana, ale ryzykując, trafia się na dobre książki.

W opolskim przedszkolu, zwyrodnialec sterroryzował przedszkole i wziął za zakładników dzieci i przedszkolanki. Dowiaduje się o tym były prokurator, Gerard Edling, specjalista od kinezyki czyli czytania mowy niewerbalnej. Prędko zwraca się do Gerarda o pomoc jego była podwładna. Kobieta robi to niechętnie, bo pełne niedomówień odejście Gerarda spaliło za nim wszystkie mosty. Kompozytor, bo taki pseudonim prędko dostanie zamachowiec, zaplanował makabryczny koncert krwi w którym przewidział miejsce dla publiki, bowiem swoje makabryczne igrzyska transmituje online, a nawet sprawia, że są interaktywne, widzowie mogą głosować: kogo zabić? Komu darować życie i na jakich warunkach. Okazuje się również, że Kompozytor jest trudnym przeciwnikiem, również zna się na mowie niewerbalnej, trudno go rozszyfrować, sprowokować. Jakie są jego plany? Ile osób zginie. Czy wymiar sprawiedliwości, dopadnie go odpowiednio szybko?

Remigiusz Mróz lubi jechać po bandzie. Jak tworzy ekscentrycznego bohatera, to po całości, na pewno w jakiejś powieści będzie to ktoś normalny. I wtedy będzie zaskoczenie. Mógłby konstruować, do końca i konsekwentnie, no i jego bohaterowie są omnibusami. Naprawdę, rzućcie cytat, fragment melodii, rozpoznają bez pudła. Od razu. I opatrzą to stosownym, fachowym komentarzem. Zasadniczo, Gerarda da się lubić, nie jest tak irytujący jak Forst, chociaż jak tak się zastanawiam, żaden z nich jakoś mnie nie przekonuje i nie sprawia, że z zapartym tchem czytam dalej. W przypadku Behawiorysty kupiła mnie do pewnego momentu historia. Zaciekawiła mnie, a sceny brutalne, da się znieść.

Czytałam z wypiekami na twarzy, bardzo się zaangażowałam, aż dobrze za połową Remigiusz Mróz, znowu skorzystał z pewnego schematu i miałam taki wielki zawód, takie szczere i bolesne rozczarowanie, bo było tak świetnie, pomimo drobnych potknięć, nadmuchanego języka, nadmuchanych zdań bez treści, ale było świetnie. Moja ciekawość płonęła jak opary benzyny, a ja powtarzałam to słynne jeszcze pięć minut. Później, moim zdaniem, było o wiele słabiej, mamy zbyt wiele podobieństw do cyklu z Forstem, za dużo jak na mój gust. A końcówka, nastawiona chyba na apogeum emocji mnie przyniosła, słabą satysfakcję, bo oba wątki przewidziałam.

Chciałabym oceniać książkę tylko do tej lepszej części, jednak mimo wszystko nie uważam ją za złą. W pewnym momencie mnie rozczarowała, ale finalnie – nie była to zła znajomość. Cieszę się, że ją przeczytałam. No i czekam na styczeń

"Sztuka manipulowania ludźmi polegała nie tylko na tym, by poznać odpowiednie narzędzia, ale też na tym, by używać ich oszczędnie".

Nie wiem dlaczego sięgnęłam po Mroza tak późno. Może to moja niechęć do kryminałów czy thrillerów - człowiek, który żyje w klimatach klasyki i XVIII - wiecznych romansów nie zabiera się zbyt często za krwawe historie, po których boi się spać. Może to przekonanie, że Mróz pisze seriami - żeby przeczytać daną książkę, wcześniej muszę sięgnąć po inne - darzyłam taki zabieg dużą dozą nieufności, tym bardziej, że to autor rodzimy i młody. O ja nieszczęsna! Gdybym wiedziała, co ucieka mi sprzed nosa, co mam tuż przed oczyma, nigdy nie pozwoliłabym sobie na taki nietakt. Dopiero gdy ukazał się "Behawiorysta", uznałam, że czas przełamać swoją nieśmiałość, nieuzasadniony lęk i dać mroźną szansę. Nie żałuję. Wciąż się składam z rozrzuconych części w całość.

Przebiegły szaleniec zajmuje opolskie przedszkole, grożąc śmiercią dzieciom i wychowawcom. Następnie przenosi się do opuszczonego domu, gdzie okrutnie torturuje kolejne osoby. Okalecza, i zabija z premedytacją, śmiejąc się w twarz służbom bezpieczeństwa. Całości dopełnia fakt, iż każde wystąpienie Kompozytora (jak później zaczyna morderca być nazywany z racji nieustannych odniesień do muzycznych terminów) jest nagrywane i relacjonowane na żywo. Widzowie muszą dokonywać tragicznych wyborów, na pozór władając życiem występujących w filmach osób. Każdy "Koncert krwi" niesie z sobą ból, porażkę policji; przesuwa granicę za jaką jest w stanie się posunąć morderca, kieruje do widzów brutalne słowa poczucia złudnej sprawiedliwości, władzy nad losem innych osób, sprawdza prawdziwość "efektu wagonika". Do pomocy policji i prokuratury zostaje zaangażowany Gerard Edling - specjalista od kinezyki, który na mowie ciała zna się jak nikt. To właśnie ON ma interpretować nagrania Kompozytora, w celu zrozumienia motywów jego postępowania. Sytuacja niestety wymyka się spod kontroli...

Z każdym zdaniem chłonęłam historię coraz bardziej. Nie mogłam doczekać się finału, gdyż koniecznie chciałam poznać zakończenie opowieści o szaleńcu, który sterroryzował zarówno kraj, jak i świat za pomocą brutalności przedstawianej na ekranach komputerów. "Behawiorysta" to nieustanny rollercoaster; gdy już wydaje Ci się, że wiesz co wydarzy się dalej, autor puszcza do Ciebie oko, uświadamiając, jak bardzo się mylisz. Postać Edlinga została wykreowana tak realnie, iż można wręcz poczuć, jakby się go znało od lat. Jego przemyślenia dotyczące kinezyki uzupełniają wiedzę, nastręczają mnóstwo pytań, poszerzają horyzont widzenia. Pojawiają się dylematy moralne, gdyż wraz z internetowym głosowaniem widzów w książce, Czytelnik sam zaczyna się zastanawiać, jakby postąpił, które zło (bo nie ma mowy o dobrym wyjściu z sytuacji) by wybrał, z jakich pobudek; odsłonięte zostają najbardziej skrywane ludzkie instynkty, wynaturzenia, do głosu dochodzi chęć przetrwania za wszelką cenę. Jeśli komuś się wydaje, iż zna tajemnice ludzkiego umysłu, to bardzo się myli. Psychologia wciąż może się pochwalić szerokim zakresem działania, gdzie chociażby manipulacja odgrywa znaczącą rolę. Kto kim manipuluje w powieści? Kto jest ofiarą, a kto katem? Kto kogo ściga? Czy aby na pewno każda decyzja została/zostałaby podjęta słusznie? Emocje targają nami z każdej strony, nie sposób w żaden sposób przewidzieć, co będzie dalej. I mimo, iż niektórzy twierdzą, że książka ta posiada jakieś niedociągnięcia, ja twierdzę, że jest świetna. Nie mogłam jej odłożyć aż do ostatniego zdania, dokładnie tak jak reklamuje ją Tess Gerritsen.

Niedługo sięgam po poprzednie książki pana Mroza i aż się boję, bo podobno są lepsze od "Behawiorysty". Wtedy to chyba braknie mi skali żeby je ocenić. Wyrasta mi kolejny ulubiony polski autor i tego się trzymajmy.

Więcej na [Adres usunięty]

Po raz pierwszy dostanie się Remigiuszowi Mrozowi. Po prostu „Behawiorysta” mnie nie uwiódł. Postacie były takie teatralne – tak jakbym oglądała nudny spektakl, gdzie wiem, że kiedyś się to wszystko skończy a aktorzy się przebiorą i pójdą do swoich domów. Nie mogłam się wczuć w rolę czy to Gerarda czy Beaty czy Sępa. Nawet mnie Kompozytor nie zachwycił. Postacie były dla mnie takie bezbarwne, bez polotu i stylu. Opole, rodzinne miasto pisarza opisane tak, że wcale nie chciałam tam być – a to przecież barwne miejsce. Wszystko było takie jak okładka tego kryminału – jedni pewnie są zachwyceni prostą, minimalistyczną, chłodną dekoracją a dla mnie to było jak reszta książki – ani mnie nie ogrzała ani nie ziębiła. Ot, lektura o której pewnie szybko zapomnę. Czy na pewno? I poważne zastrzeżenie – cytat, który mnie osobiście zmierził – “Ulica oplatała go z dwóch stron, a w okolicy zawsze czuć było oborą” – to tego się nie spodziewałam. Oczywiście, każde miasto, każdy dom czuć inaczej ale zdawało mi się że Pan Mróz stał się takim mieszczuchem który za nic na świecie nie zgodzi się na agroturystykę lub namiot tylko all – inclusive. Oczywiście wiem, że pisarz wcale taki nie jest, ale gdyby to było pierwsze moje spotkanie to by mnie odrzuciło. Mieszkam na wsi – czuć tu różne zapachy, nie tylko zapach krowy. Moja opinia – 3/5. Polecam na własną odpowiedzialność.

Brutalna, krwiożercza i... świetna. Zwłaszcza w sferze spostrzeżeń społeczno-obyczajowych. A po zakończeniu dalej nie mogę się pozbierać.

Po nieco dłuższą recenzję zapraszam na Nerw Słowa:

[Adres usunięty]

Behawiorysta, a precyzyjniej Gerard Edling, był pierwszą postacią, którą poznałam ze świata Remigiusza Mroza. Ten specjalista od kinezyki pozwolił mi zrozumieć, że kryminał jest moim faworytem wśród przeróżnych dziedzin literatury. Wystarczyły dwa dni, żebym przeczytała książkę i zrozumiała, że zatraciłam się w twórczości tego autora.

Historia opisana w książce od początku przedstawiana jest w niezwykle mocny, mroczny sposób. Poznajemy morderce-artyste, który publikuje "występy" na platformie internetowej. W trakcie tych przedstawień zabija po jednej z dwóch ukazanych przez niego postaci.

Sprawa jest o tyle okrutna, gdyż całe to przedsięwzięcie, odbywa się w zajętym przez niego przedszkolu. Gdzie dochodzi do zabójstw nie tylko dorosłych, ale i dzieci. Oczywiste jest to, że gdzie pojawiają się bezradne, młode istoty, tam dramaturgia staje na znacznie wyższym poziomie.

Remigiusz Mróz w sposób artystyczny przedstawia cechy mordercy. Ja, jako czytelnik, odebrałam go, jako niesamowicie inteligentnego człowieka. Behawiorysta za pośrednictwem internetu stworzył sobie prawdziwy teatr, a dokładniej określając - teatr improwizowany. To określenie pasuje moim zdaniem idealnie, gdyż odzwierciedla ono to, czego dokonał morderca. Mianowicie doprowadził do tego, że to publiczność, oglądająca wydarzenie po drugiej stronie ekranu, za pomocą określonych przycisków, decydowała o losach ludzi wystawianych na deski internetowego teatru.

Podczas czytania tej książki, czułam się jakbym przemierzała drogę do zrozumienia i obnażenia sprawcy ramię w ramię z Edlingiem. Remigiusz Mróz bardzo stanowczo pozwala na przeżywanie historii wraz z bohaterami.

W trakcie czytania tej książki z pewnością towarzyszyły mi dwie główne emocje: fascynacja i strach. Z każdą kolejną stroną rozumiałam, że Remigiusz Mróz jest wspaniałym graczem. Jego książki, to jego plansze i to on, w sposób perfekcyjny, określa zasady tej gry. Dlatego właśnie Behawiorysty nie da się odłożyć w trakcie czytania. Przez cały czas tej wyimaginowanej podróży, w której uczestniczyłam jako czytelnik, chciałam wiedzieć, co się będzie dalej działo. W tym miejscu połączyły się dwie rzeczy, moja ciekawość i nieprzeciętność tej książki. Ta mieszanka sprawiła, że stałam się prawdziwym fanem losu Gerarda Edlinga.