Autostopem przez galaktykę

Jak miło jest sięgnąć po książki, które czytało się jako dziecko. Niedawno za sprawą @zysk w moje ręce wpadło piękne, jubileuszowe wydanie książki Douglasa Adamsa „Autostopem przez galaktykę”. Jest to uczczenie 42. rocznicy pierwszej publikacji tej książki. Wydanie to zostało zilustrowane przez wielokrotnie nagradzanego rysownika i autora książek dla dzieci, Chrisa Riddella.

Jeżeli sami, bądź wraz z dzieckiem chcecie wyruszyć na kosmiczną podróż to ta książka zdecydowanie jest dla Was. Pomimo, że czytałam ją po raz drugi to i tak bardzo dobrze się bawiłam. Jest to niesamowicie napisana opowieść o kosmicznych przygodach, w których nie zabraknie nam obcych istot, robotów, ale także filozoficznego fundamentu. Wraz z Arthurem przeżyjemy wiele, czasami wręcz absurdalnych historii. Autorowi w tak w brew pozorom krótkiej książce udało się zmieścić nie tylko fascynującą i pouczającą fabułę, ale i bardzo oryginalne postacie. Nie da się szybko zapomnieć niezwykle inteligentnego robota z depresją, czy super komputera, który bada sens życia. Prezydent Galaktyki? O mamusiu! Co to za wariat (oczywiście w pozytywnym znaczeniu tego słowa).

Sam styl pisania oraz humor pisarza bardzo przypadł mi do gustu. Używa języka i zwrotów, które potrafią oddziaływać na wyobraźnię czytelnika, a o to właśnie nam chodzi zwłaszcza w książkach dla młodszych czytelników.

Na szczególną pochwałę zasługuje wydanie z okazji 42. rocznicy pierwszego wydania. Piękne, w twardej oprawie, z niesamowitymi ilustracjami. Rysownikowi udało się bardzo dobrze odwzorować wygląd, ale i charakter postaci! Czuć od nich płynącą na swój sposób energię. Ogromnym plusem jest to, że ilustracje zostały podpisane, więc wiemy, jak Chris Riddell wyobraził sobie daną postać.

Jeżeli zainteresowała Was ta książką to zdecydowanie polecam sięgnąć właśnie po to wydanie. Ilustracje dodatkowo uatrakcyjnią lekturę, a lekka parodia science fiction sprawi, że będzie mieć uśmiech od ucha do ucha.

Autostopem przez galaktykę czytana po kilku latach wciąż potrafi zainteresować i tak samo bawi. Douglas Adams stworzył niesamowitą książkę, będącą zabawną i ciekawą parodią science fiction, jak również wielu klasycznych dla tego gatunków motywów i technologii. Mamy tutaj chociażby statek z napędem nieprawdopodobieństwa, super komputer mający za jedyne zadanie znaleźć odpowiedź na pytanie o sens życia, czy niezwykle inteligentnego robota, który ma depresję. Na dodatek wiele wydarzeń, które spotykają bohaterów, ma często wręcz absurdalny charakter i nie sposób nie uśmiechnąć się podczas lektury.

W stosunkowo krótkiej książce autorowi udało się wykreować niezwykle oryginalne postacie, które na długo można zapamiętać i z miejsca zyskują naszą sympatię. Arthur Dent nie jest nikim niezwykłym a jednak przez przypadek wyrusza w absurdalną podróż po Galaktyce w ubłoconym ubraniu i przez dłuższy czas nie dowierza wszystkiemu co widzi dookoła. Robot Marvin cierpi na depresję i na dodatek uważa, że wszyscy dookoła go nienawidzą. Zaphod Beeblebrox - prezydent Galaktyki, którym nikt nie wie w jaki sposób mógł zostać. Ma dwie głowy i trzy ręce, lecz przede wszystkim to pozytywny wariat, który trzy razy coś zrobi a nigdy nie pomyśli.

Najnowsze wydanie Autostopem przez galaktykę pojawiło się na rynku dla uczczenia 42. rocznicy pierwszej publikacji. Książka została wydana w twardej oprawie, a w środku znajdziemy kilkadziesiąt przepięknych ilustracji Chrisa Riddella. Byłem bardzo ciekawy, jak artysta narysuje wiele z występujących tutaj postaci, w szczególności z obcych cywilizacji. Muszę przyznać, że bardzo mi się podobała jego wizja, choć wiele istot nieco inaczej sobie wyobrażałem, ale może to ze względu na oglądaną kilkukrotnie ekranizację. W ilustracjach spodobało mi się również to, że każda z nich jest w podpisana i nie trzeba się zastanawiać kogo przedstawia, co uważam za duży plus.

Autostopem przez galaktykę to lekka i zabawna parodia science fiction, przy której trudno się nie uśmiechnąć. W jubileuszowym wydaniu dodatkowo znajdziemy przepiękne ilustracja Chrisa Riddella, które dodatkowo uatrakcyjniają lekturę.

CZTERDZIEŚCI DWA LATA BŁĄKANIA SIĘ PO WSZECHŚWIECIE

Co prawda „Autostopem przez galaktykę” debiutowało już w roku 1978, jako słuchowisko radiowe, ale jego powieściowa wersja pojawiła się dopiero rok później, a co za tym idzie teraz świętuje swoją okrągła, czterdziestą drugą rocznicę powstania. Okrągłą? Czterdziestą drugą? Co to w ogóle ma być za jubileusz? Cóż, fanom serii nie musze mówić, dlaczego liczba ta jest szczególnie ważna dla cyklu, a cała reszta powinna z miejsca nadrobić nieznajomość opus magnum Douglasa Adamsa, bo to kawał wyśmienitej literatury. Nawet dla tych, którzy nie cierpią komediowej fantastyki.

W życiu czasem różnie bywa. Raz lepiej, raz gorzej, z tym, że lepiej to już tak często nie bywa. Przekonuje się o tym młody Brytyjczyk, Ziemianin, Arthur Dent, kiedy pewnego dnia odkrywa, że rada gminy chce burzyć mu dom, bo budowana jest obwodnica. A jak wiadomo, obwodnice trzeba budować. Nawet bez zgody i wiedzy mieszkańców. Ale to akurat najmniejszy problem, bo jednocześnie okazuje się, że trwa budowa kosmicznej obwodnicy, a planeta Ziemia leży na jej trasie i ją też trzeba będzie wyburzyć. Ziemianie mogli ją oprotestować, ale żaden z nich nie wybrał się do urzędu na planecie Alfa Centauri, więc cóż, dla naszego globu nie ma już ratunku. Jednak jest za to ratunek dla Arthura, bo jego przyjaciel, który okazuje się kosmitą, zabiera go w podróż w kosmos. W poszukiwaniu materiałów do najnowszego wydania arcypopularnego przewodnika „Autostopem przez galaktykę”, obaj przemierzają przestrzeń, odkrywając wszelkiej maści dziwy, a kto wie czy nie także największą zagadkę wszechświata…

Jak właściwie powstało „Autostopem przez galaktykę”, trudno do końca powiedzieć. Wersje podawane przez autora różniły się od siebie (we wstępie do tego wydania mamy incydent pijacki połączony z podróżowaniem z książką „Autostopem przez Europę”), jak różnią się kolejne wersje samej opowieści, kiedy Adams przerabiał je na potrzeby kolejnych adaptacji. Wszystko sprowadza się do dwóch rzeczy: wakacji w Grecji na początku lat 70., kiedy to wymyślił całą opowieść oraz pomysłu na sześcioodcinkowy serial radiowy klimatach SF, którego każdy odcinek kończyłby się inną wizją zniszczenia Ziemi. Jakkolwiek by się jednak wszystko nie zaczęło, czy w pijackim widzie, czy może pełnej świadomości, zrodziło się z tego wielkie dzieło, które mimo upływu ponad czterech dekad nadal jest równie doskonałe, jak w dniu powstania.

Co jest takiego niezwykłego w dziele Douglasa Adamsa? Jeśli widzieliście tylko film, jaki powstał na jego podstawie, macie pełne prawo zastanawiać się nad tym. O ile jednak kinowy hit miał jedynie nieliczne przebłyski tak humoru, jak i głębi, o tyle powieść – nomen omen adaptacja słuchowiska przecież – jest złożona właściwie z samych takich elementów. Z jednej strony autentycznie więc śmieszy, z drugiej potrafi skłonić do zadumy. A przy okazji wciąga akcja, zaskakuje pomysłami i ma swój klimat.

I mówi Wam to człowiek, który nie przepada za fantastyką w komediowym ujęciu. Ale „Autostopem przez galaktykę” to nie tyle komedia, ile czystej wody satyra. Lżejsza zdecydowanie od dzieł np. Kurta Vonneguta, który też pod płaszczykiem szalonych i zabawnych opowieści science fiction, przemycał ważkie treści, ale jednocześnie zaangażowana, filozofująca i satysfakcjonująca, jako opowieść z głębią. A że czytelnik w trakcie autentycznie potrafi wybuchnąć śmiechem, należy tylko zaliczyć całości in plus. Tak, jak naprawdę świetny styl czy mistrzowskie dobieranie słów tak, że śmieszą.

Największą atrakcją tego wydania pozostają jednak ilustracje Chrisa Riddella. Rysownik i autor książek dla dzieci serwuje nam tu naprawdę miłe dla oka, czarnobiałe grafiki z cartoonowymi, komiksowymi naleciałościami, które dobrze pasują do treści. I dobrze uzupełniają tę kultową opowieść, którą powinien poza każdy. Jeśli więc jeszcze tego nie zrobiliście, macie ku temu kolejną dobrą okazję. A jeśli już znacie „Autostopem przez galaktykę”, odświeżcie go sobie, warto. Szczególnie w czterdziestą drugą rocznicę powstania.

Koniec świata w wersji rozrywkowej. Pewien Anglik, Artur, dowiaduje się że za kilka minut zniknie Ziemia gdyż ma być zbudowana autostrada przez wszechświat. Dzięki swojemu przyjacielowi, Fordowi, który jest kosmitą, unika rozbicia na atomy i zaczyna podróżować po galaktyce. Trafia do statku kosmicznego, którym zawiaduje prezydent Zaphod, ich znajoma Trillian i android z depresją, Marvin. I tam zaczyna się pełna przygod historia podróży przez niezwykłe światy. Fantastyczna powieść, w stylu Monty Pythona, pełna dowcipu, śmieszna i optymistyczna. Tego było mi potrzeba. Absolutnie polecam „Austostopem przez galaktykę” Douglasa Adamsa.

„Tylko sześć osób w całej galaktyc wiedziało, że zadanie prezydenta nie polega na sprawowaniu władzy, lecz odwracaniu uwagi”.

„Mają tyle seksapilu co wypadek drogowy”.

„W tym momencie Arturowi uciekł grunt spod mózgu”.

Autostostopem przez Galaktykę - Douglas Adams - recenzja

Zabawny i niezdarny Artur Dent w ostatniej chwili dowiaduje się, że jego dom ma być zburzony, ponieważ stoi na trasie planowanej obwodnicy. Tak samo w ostatniej chwili dowiaduje się od swojego przyjaciela, Forda Prefecta (który zresztą okazuje się kosmitą), że Ziemia ma być zniszczona na rzecz międzygalaktycznej autostrady. Przyjaciele uciekają w kosmos, gdzie przeżywają mnóstwo zwariowanych przygód.

"Autostopem przez Galaktykę" Douglasa Adamsa to klasyka science fiction. Bohaterowie są bardzo sympatyczni (nawet robot z depresją - Marvin), a autor posługuje się świetnym brytyjskim humorem. Książka z początku wydaje się zupełnie bez sensu, ale w miarę czytania wszystko układa się w logiczną, choć zaskakującą całość.

Akcja rozgrywa się w zawrotnym tempie z mnóstwem niedorzeczności, co czyni powieść jeszcze ciekawszą i zabawniejszą. Książka jest opatrzona adekwatnymi, ale zagadkowymi ilustracjami Janusza Kapusty.

"Autostopem przez Galaktykę" polecam nie tylko fanom science fiction. W tej lekturze każdy znajdzie coś dla siebie.

Nowhere Man, lat 18

źródło:[Adres usunięty]

Adam Douglas - brytyjski pisarz, dziennikarz a także scenarzysta. Jego najbardziej rozpoznawalnym dziełem jest książka Autostopem przez Galaktykę z absurdalnym a zarazem inteligentnym humorem. Chociaż powstała już dość dawno, bo w 1978 roku, to wciąż jest chętnie wznawiana i czytana przez kolejne pokolenia. Autor niestety zmarł na zawał podczas prac nad ekranizacją swojej powieści w 2001 roku a sam film ostatecznie zadebiutował w 2005 roku, który z pewnością wiele osób oglądało.

Arthur Dent ma zwyczajne i nudne życie jak tylko się da. Jednak pewnego spokojnego dnia dowiaduje się, że jego przyjaciel Ford jest kosmitą a Ziemia zostanie zaraz zniszczona, ponieważ znajduje się na trasie planowanej międzygalaktycznej autostrady. Co więcej, Ziemianie mieli aż 50 lat, żeby przejrzeć plany i napisać zażalenie, bądź skargę. Inna sprawa, że odpowiednie dokumenty znajdowały się na Alfa Centurii oddalonej o kilka lat świetlnych od naszej planety... Jednakże unicestwienie ojczystej planety Arthura jest dopiero początkiem jego niesamowitych a często absurdalnych przygód. Bowiem tuż przed katastrofą, Ford zabiera go statkiem kosmicznym w podróż po Galaktyce. Zbiera ON materiały do nowej edycji kompendium wszelkiej znanej wiedzy, czyli przewodnika Autostopem przez Galaktykę. W trakcie tej wyprawy Arthur spróbuje między innymi rozwiązać największą zagadkę wszechświata, czyli jaki jest sens życia.

Ekranizację Autostopem przez Galaktykę widziałem przynajmniej kilka razy i za każdym razem był to niezwykle zabawny i odprężający seans. Natomiast blisko 2 lata temu postanowiłem przeczytać książkę Douglasa Adamsa i nie wywarła na mnie tak dużego wrażenia jak przypuszczałem. Przedstawiony w powieści humor nie do końca mnie bawił, absurdalne sytuacje wydały mi się aż za bardzo dziwne i ogólnie rozczarowałem się. Sądziłem, że powieść będzie mnie bawić tak samo jak ekranizacja. Dlatego też postanowiłem dać drugą szanse tej kultowej już książce i sprawdzić, czy obecnie inaczej ją odbierę - na szczęście tak! Wydaje mi się, że potrzeba do niej dużej dozy dystansu i należy ją czytać jako z góry coś bardzo, ale to bardzo absurdalnego. Inaczej nie zrozumie się żartów i nie będzie się śmiało z wielu komicznych sytuacji. Poza tym jest to lektura bardzo krótka i lekka w czytaniu, co wpływa korzystnie na jej odbiór.

Autostopem przez Galaktykę to w kilku słowach najlepsza parodia science fiction jakie można przeczytać. Naprawdę! W zwłaszcza filmach dość często pojawiają się elementy komiczne, które pokazują absurdalne technologie, lecz nic nie przebije książki Douglasa Adamsa i jej ekranizacji. Mamy tutaj statek z napędem nieprawdopodobieństwa, super komputer mający za jedyne zadanie znaleźć odpowiedź na pytanie o sens życia, czy robota z depresją. Takich elementów jest oczywiście znacznie więcej, lecz to są te najbardziej charakterystyczne. Poza tym w powieści jest obecny bardzo specyficzny humor, który przejawia się w przejaskrawianiu wielu rzeczy jak np. wszechobecnej biurokracji. Uwierzcie mi, że polskie urzędy pod tym względem, to straszni amatorzy.

Książka Adamsa to także kilka niezwykłych i nietuzinkowych postaci, które z miejsca zyskają sympatię i rozbawią nas do łez. Bynajmniej żaden z nich nie jest typowym bohaterem jakiego byśmy oczekiwali. Arthur Dent nie jest nikim niezwykłym a jednak przez przypadek wyrusza w absurdalną podróż po Galaktyce w ubłoconym ubraniu i przez dłuższy czas nie dowierza wszystkiemu co widzi dookoła. Robot Marvin, który cierpi na depresję i uważa, że wszyscy dookoła go nienawidzą. Albo Zaphod Beeblebrox - prezydent Galaktyki, którym nikt nie wie w jaki sposób mógł zostać. Ma dwie głowy i trzy ręce, lecz przede wszystkim to pozytywny wariat, który trzy razy coś zrobi a nigdy nie pomyśli.

Autostopem przez Galaktykę jest książką, będącą niesłychanie zabawną i komiczną parodią science fiction, jaką kiedykolwiek czytałem. To powieść tak absurdalna, że bawi do łez i nie sposób jej później miło nie wspominać. Jeśli szukacie książki lekkiej, ale z dużą dawką humoru. to polecam ją Waszej uwadze.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka!

[Adres usunięty]

Już od dawien dawna słyszałam o tej książce bardzo wiele. Prawie każdy zachwycał się nad nią, ale wiecie jak to bywa, ta książka była niedostępna (istny biały kruk), wszystko za sprawą wyczerpanego nakładu. Ale wydawnictwo Zysk i S-ka postanowiło to zmienić i dziś możemy się nacieszyć książką, w nowej oprawie i to w jakiej oprawie!

Kiedy tylko książka trafiła do moich rąk nie mogłam się od niej odpędzić. Twarda oprawa, do tego papierowa obwoluta, po prostu raj w dłoniach dla takiego książkoholika jak ja. Przez te wszystkie lata nie zaznajomiłam się z poprzednim wydaniem, ale może to i lepiej? W tej czeka nas jedna wielka przygoda, która aż zaróżowi wasze policzki. Każdy rozdział opatrzony jest dość dziwacznym rysunkiem, ale tylko gdy przeczytacie dany rozdział, będzie ON dla was bardziej zrozumiały.

Nie powiem, odrobinę bałam się tej książki, gdyż na tylnej okładce znajduje się informacja, że fani humoru w stylu Monty Pythona będą zadowoleni. No cóż, ja fanką nie jestem tej twórczości, ale dlaczego by nie spróbować? Ta książka okazała się strzałem w dziesiątkę i nawet nie zauważyłam kiedy udało mi się ją połknąć w całości. Ta pozycja jest odrobinę surrealistyczna, i można by jej nakleić łatkę dziwacznej, ale to chyba lektura, którą powinien każdy przeczytać. Nawet ci, którzy nie przepadają za fantastyką, czy raczej może science fiction.

Humor tej pozycji często powalał mnie na kolana. Gdyby ktoś opowiadał mi historię Autostopem przez galaktykę, na pewno wylewałabym może łez, a mój brzuch bolałby mnie przez kilka dni. Arthur i Ford to mieszanka wybuchowa i mało jest takich bohaterów książkowych. Każdy z nich jest pięśliwy i jeżeli chcecie wiedzieć co to oznacza, to musicie przeczytać tę historię. Daj się ponieść tej kosmicznej wyprawie i kto wie, może odkryjecie w niej coś niezwykłego?

Jednak pomimo tego humoru i całej tej dziwaczności, książka jest przeznaczona dla wymagającego czytelnika. Trzeba wczytać się w tekst i spróbować go zrozumieć. Bez zrozumienia ukrytego w niej przekazu, na pewno uznacie ją za bezsensowną. Ale nie o to w niej chodzi. Jest to klasyk, do którego trzeba podejść z lekkim sceptycyzmem i odpłynąć. Tak o po prostu.