Emil Zola

Emil Zola był najwybitniejszym przedstawicielem francuskiego naturalizmu. Krytykował stosunki społeczne panujące we Francji w drugiej połowie XIX wieku.

Emil Zola, a właściwie Émile Zola, był francuskim pisarzem, eseistą, autorem powieści i opowiadań, dziennikarzem i krytykiem sztuki. Znany jest przede wszystkim jako autor powieści "Germinal" należącej do 20-tomowego cyklu "Rougon-Macquartowie". Zola był najwybitniejszym przedstawicielem francuskiego naturalizmu. Wszystkie jego utwory znalazły się na Indeksie ksiąg zakazanych.

Żył w latach 1840-1902. Przyszedł na świat w Paryżu, w rodzinie pochodzącego z Włoch inżyniera. Jego szkolnym kolegą był słynny później malarz Paul Cézanne. Od najmłodszych lat Emil fascynował się literaturą, przede wszystkim twórczością Victora Hugo. Po śmierci ojca gorączkowo zaczął szukać zarobku. Chwytał się licznych zajęć, by na koniec zostać pracownikiem wydawnictwa Librairie Hachette.

Jego pierwszymi próbami literackimi były dramaty, jednak nie spotkały się one z przychylnym przyjęciem. Postanowił skupić się na pisaniu powieści. Chciał przedstawić w nich, w sposób możliwie jak najbardziej obiektywny, stosunki społeczne panujące w ówczesnej Francji. Efektem tej pracy jest składający się z 20 powieści cykl "Rougon-Macquartowie. Historia naturalna i społeczna rodziny za Drugiego Cesarstwa". Zola, jak nikt inny przed nim, szczegółowo opisał w nich warunki życia robotników i chłopów oraz wpływ, jaki na ich życie ma działalność Kościoła katolickiego. Ujawniły się przy tym siłą rzeczy socjalistyczne i antyklerykalne poglądy pisarza. Widać je wyraźnie w kolejnym cyklu powieściowym Emila Zoli, w trylogii "Trzy miasta".

W swych artykułach prasowych Zola zaciekle bronił twórczości malarzy impresjonistów. Krytykował też bezczynność europejskich rządów w sprawie dokonywanych przez Turków masakr ludności ormiańskiej. Zaangażował się w obronę Alfreda Dreyfusa, oficera niesłusznie oskarżonego o zdradę stanu.

Zola zmarł z powodu zatrucia czadem, a przynajmniej taka jest wersja oficjalna. Wielu uważa jednak, że przyczyną jego śmierci nie był wadliwy piecyk, lecz morderstwo na tle politycznym. Została po nim niezwykła, literacka spuścizna, która wywarła ogromny wpływ na twórczość wielu XX-wiecznych pisarzy.