Audiobook Wołanie grobu mp3

Właśnie przeczytałam książkę. Zaskakująca, napisana językiem przemawiającym do wyobraźni, niemalże czuć zapach wrzozowisk jak w Wichrowych wzgórzach. Polecam podobnie jak inne książki Simona.

Wciągająca i ciekawa fabuła. Pierwsza książka w/w autora, którą przeczytałem. Po tym zamawiałem kolejne, polecam!

Można powiedzieć, że ostatnia część to tak naprawdę powrót do samego początku przygód antropologa. Cofamy się w przeszłość tak daleko, że poznajemy historię Davida jeszcze w chwili kiedy miał żonę i córkę. Poznajemy jego dawne życie oraz dowiadujemy jakie wydarzenia ukształtowały jego późniejszy charakter opisany w poprzednich książkach. Opowieść skupiona jest bardziej na osobie Davida niż na moich ulubionych wątkach antropologicznych, nad czym troszkę ubolewam. Mimo to pozostaje naprawdę wciągającą lekturą.

Autor ukazuje nam pracę całego zespołu dochodzeniowego, w skład którego wchodzi oczywiście doktor Hunter. Każda z osób ma za zadanie przyczynić się swoimi umiejętnościami do odkrycia grobów młodych kobiet, zakopanych na wielkim, posępnym torfowisku przez brutalnego zabójcę. Nie ma ciał - nie ma więc wątków antropologicznych, jednak autor bardzo dobrze nakreśla nam obraz jaki panuje wśród tylu wybitnych specjalistów badających sprawę. Każdy chce się pokazać z jak najlepszej strony, każdy czuje się ekspertem. Rywalizacja między śledczymi jest wręcz namacalna. David również daje się ponieść tej fali i jest wściekły, gdy pewien stary, złośliwy archeolog przywłaszcza sobie wysnute przez niego wnioski i przedstawia je innym jako swoje własne.

Miejsce akcji, czyli ponure torfowisko w Kornwalii, na którym roi się od grobów młodych kobiet naprawdę działa na wyobraźnię. Czujemy ten chłód, widzimy mgłę i cieszymy się, że jesteśmy tam tylko i wyłącznie w naszej wyobraźni.

Postać mordercy Jerom'a Monka również została ukazana bardzo ciekawie. Jest ON przedstawiony jako groźny, gniewny, brutalny i niezwykłe niebezpieczny morderca i gwałciciel, ale z biegiem wydarzeń możemy zmienić o nim zdanie. Dzięki temu powieść nie jest przewidywalna. Ciągle dowiadujemy się czegoś nowego. Otwarte zakończenie pozwala nam "dopowiedzieć" sobie losy Davida. Może znalazł miłość? Może prowadzi kolejną ciekawą sprawę? A może kiedyś autor zdecyduje się wydać kolejny tom? W każdym razie zostawił sobie otwartą furtkę.

Naprawdę nie dziwi mnie, że wydawnictwo Amber wciąż wznawia serię o Hunterze, bo jest naprawdę dobra! Żałuję, że to już koniec mojej przygody z ciekawskim antropologiem, ale wszystko co dobre niestety kiedyś się kończy.

Polecam "Wołanie grobu" fanom tajemnic, zagadek, wątków kryminalistycznych i psychologicznych. Gwarantuję, że nie będziecie zawiedzeni!

kilka lat temu, na pewno jakieś 4 lata, miałam w rękach "Chemię śmierci" i przyznam, że David nic się nie zmienił 😀serię z Hunterem dalej czyta się z przyjemnością😍

David Hunter jest antropologiem sądowym. Osiem lat temu pracował razem z ekipą dochodzeniową, którą prowadziła śledztwo w sprawie kilku morderstw. Odnaleziono jeden grób natomiast dwa pozostały niezlokalizowane. Zwłoki miały już pozostać na zawsze na wrzosowiskach, a rodzina miała nigdy nie poznać prawdy i nie mieć możliwości zanieść kwiatów na grób.

Oskarżony o serię okrutnych morderstw Jerome Monk przyznał się do zarzucanych mu czynów...

Po kilku latach morderca, stymulując chorobę ucieka z więzienia. Kilka dni po jego ucieczce zostaje zaatakowana Sophie Keller, którą także brała udział w śledztwie a następnie ginie Leonard Wainwright także obecny w czasie ekshumacji zwłok na wrzosowiskach. Czy to zemsta Monka? Antropolog znowu zostaje zamieszany w rozgrywajace się wydarzenia. Czy przeszłość kryje jakieś tajemnice? Kto ma coś do ukrycia i do czego może się posunąć, aby zatuszować przeszłość?

Czasami jedna niewłaściwa decyzja z przeszłości może uruchomić lawinę wydarzeń w przeszłości. Ale przecież o tym nie wiem... Bo gdybyśmy wiedzieli, że się przewrócimy to z pewnością byśmy się położyli 🙈a już kilka takich decyzji może wywołać prawdziwą katastrofę.

Całość zaczyna się troszkę mozolnie, ale akcja w pewnym momencie nabiera tempa. Kilku bohaterów jest niesamowicie irytujacych, opryskliwych i gburowatych, ale postacie są świetnie zbudowane zwłaszcza pod względem psychologicznym. Książka jest wciągająca i czytałaby się sama gdybym miała tylko większy zapał😆 wrzosowiska z racji tego, że są bagnach to zarówno w przenośni jak i rzeczywistości potrafią porządnie wciągnąć czytelnika. Każdy rozdział jest coraz ciekawszy i dzieje się coraz więcej. Kilka razy autor mnie zaskoczył. O zakończeniu nawet już nie wspominając, bo totalnie bym na to nie wpadła. Z czystym sumieniem mogę wam polecić 💕

Wołanie Grobu to czwarta część serii z antropologiem Davidem Hunterem, ale choć miała w Polsce swoją premierę już dawno i są na rynku wznowione również poprzednie części, jak dotąd nie miałam okazji przeczytać żadnej z książek tego autora. Wielokrotnie natomiast czytałam i słyszałam o nim same superlatywy więc nie zważając na to, że Wołanie Grobu jest którąś z kolei częścią postanowiłam ją przeczytać. Jednocześnie zdawałam sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie mocno zaspojleruję sobie poprzednie części jeśli będę chciała je nadrobić oraz, że niektórych faktów z życia bohatera mogę nie rozumieć. Okazało się jednak, że pomimo nieprzeczytania poprzednich trzech części serii doskonale wczułam się w postać bohatera, czytało mi się ten thriller naprawdę bardzo dobrze i ta naprawdę tylko nieznaczne szczegóły przypominały mi o tym, że jest to część serii a nie pojedyncza książka.

Fragment opinii pochodzi z bloga [Adres usunięty] i jest w pełni mojego autorstwa.

Lubicie nieodgadnięte historie? Albo takie z dreszczykiem? Takie, gdzie czekacie na rozwiązanie zagadki?

"Każdy ma jakąś przeszłość. Nieważne, czy dobrą, czy złą, ona czyni nas tym, kim jesteśmy."

Jest to już czwarta książka z przygodami Davida Hunta, a dla mnie... pierwsza. Ale to w niczym nie przeszkadzało. Główny bohater wyrusza do Dartmoor celem obejrzenia zwłok jednej z ofiar seryjnego mordercy Monka. A może także znaleźć kolejne ofiary. Operacja jednak się nie udaje, a Hunter przez 8 lat nie wraca nawet myślami do tej sprawy. Kiedy morderca ucieka z więzienia, cała ekipa sprzed 8 lat jest na jego celowniku. Czy uda im się znaleźć Monka szybciej niż ON znajdzie ich?

Książkę czytało i słuchało się bardzo dobrze i przyjemnie. Podobno jest to gorsza część od swoich poprzedniczek, ale i tak uważam że bardzo dobry thriller. Dużo się dzieje, nic do końca nie jest jasne. Główny bohater wydaje się mieć głowę na karku, chociaż tutaj bardziej miałam go za detektywa niż za antropologa, ponieważ sam, na własną rękę chciał odgadnąć zagadkę. Dodatkowo, prawie żadna postać nie pałała miłością do Hunta, co potęgowało moje odczucia, że jest bardziej upierdliwy niż powinien. Średnio mi się też podobała relacja Davida z Sophie, jakby takie uwiązanie do relacji bez przyszłości... Ale ogólnie oceniam na plus tę historię.

Myślę że nadrobię jeszcze wcześniejsze części, bo bardzo podobał mi się styl autora.

David Hunter, będąc członkiem ekipy dochodzeniowej, brał udział w sprawie dotyczącej seryjnego mordercy kobiet. Nie wszystkie ciała ofiar zostały odnalezione, jednak sprawca i tak został skazany. Po 8 latach od tych wydarzeń morderca ucieka z więzienia, a członkowie uprzednio stworzonej grupy śledczej ponoszą śmierć. Czy doktor Hunter również znajdzie się na celowniku bezwzględnego mordercy?

Książki Becketta charakteryzuje prowadzenie akcji w sposób ślimaczy, jednak właśnie dzięki temu można zwolnić tempo i wrócić uwagę na rzeczy istotne, które pomogą zaprognozować finał całego śledztwa. Analiza psychologiczna zabójcy, rozmyślania Davida Huntera oraz terminologia medyczna to trzy główne elementy, które występują w każdej książce z tego cyklu i tworzą nierozerwalną całość, składającą się na ich sukces. Oczywiście wiwisekcja umysłu zbrodniarza mogłaby być obszerniejsza, ale to, co znajduje się w „Wołaniu grobu” uważam za wystarczające dla przeciętnego czytelnika. Osobiste rozważania głównego bohatera są niemal odzwierciedleniem myśli czytelnika - ich prostota i niekompletność są tożsame z odczuciami odbiorcy. Zupełnie jak gdybyśmy wraz z Hunterem prowadzili własne, prywatne śledztwo i krok po kroku odkrywali pasujące do siebie puzzle. I ostatnia składowa – skomplikowane, fachowe terminy medyczne, które są wyjaśnione przez autora w tak przystępny sposób, że nawet najbardziej odporni na wiedzę stricte medyczną (np. ja) pochłaniają je i to ze zrozumieniem. Beckett udowadnia, że da się pisać prosto o rzeczach trudnych i to przy jednoczesnym zainteresowaniu czytelnika tym tematem.

Biorąc pod uwagę wszystkie części tej serii „Wołanie grobu” niewiele, ale jednak, odstaje od reszty. Monotonia wrzosowisk, powolne ujawnianie faktów oraz trochę surrealistyczne zakończenie nie czynią z „Wołania grobu” książki złej, ale na pewno nieco gorszą od poprzednich. Nie mniej jednak zagadka kryminalna jak zwykle jest skonstruowana dość drobiazgowo tak, by odbiorca mógł stopniowo, wraz z głównym bohaterem próbować odnaleźć jej rozwiązanie. A zapewniam, że wspólne śledztwo z Hunterem to przyjemność, która smakuje doskonale, nawet przy kolejnej lekturze po latach.

Świetnie mi się czytało kolejną część cyklu i bardzo szybko. Totalnie mnie wciągnęła, pomimo że była inna niż pozostałe i moim zdaniem wcale nie gorsza. Mniej oglądania i analizowania szczątków ludzkich ciał, a więcej kryminalnej zagadki i jak zwykle zaskakujący finał. Czytałam z zapartym tchem, kawałek dobrego kryminału.

Beckett potrafi budować miejsca i atmosferę w taki sposób, że każdą kolejną powieść czyta się z niemalejącym zainteresowaniem. Nie inaczej jest w „Wołanie grobu”, gdzie mamy urokliwe, ale równocześnie posępne wrzosowiska, z których niczym zęby wystają nagie skały, snuje się mgła, pojawiają zwłoki. Miejsce idealne na thriller. Porównując do innych powieści z serii mniej tu pracy antropologa, mniej szczegółowych opisów przygotowania zwłok do oględzin, a więcej samego Huntera, jego przemyśleń, życia osobistego naznaczonego tragedią sprzed lat oraz odniesień do pracy, jaką wykonuje.

Do postaci seryjnego mordercy nie można się przyczepić. Opisywany Monk przypomina mi Hannibala Lectera, bezwzględny, chłodny, którego samo spojrzenie budzi strach. Co do samej zagadki jest sprawnie, momentami groźnie, a rozwiązanie nieoczywiste, choć akcji i napięcia jest może mniej, to nie mogę powiedzieć, żeby było nudno. Powrót do śledztwa, które już się zakończyło, ale nie zostało dokończone, jest samo w sobie intrygujące, a do tego wychodzą na jaw nowe fakty. Czy za kratami siedzi właściwa osoba?

Polecam wszystkie powieści z serii z Davidem Hunterem, na pewno jest to kawał dobrego thrillera.

Autor umiejętnie kieruje całą akcją, która trzyma w napięciu do ostatniej strony, fabułą powieści stwarza niezwykłą aurę tajemniczości, niebezpieczeństwa i mroku. Plusem jest tempo w jakim rozwija się akcja – nie wlecze się ani nie pędzi jak szalona, historia rozwija się stopniowo, przyspieszając i zaskakując na końcu. Narratorem w powieści jest główny bohater dzięki temu łatwiej mi było się wciągnąć oraz przeżywać wszelkie wydarzenia. Szczegółowość opisów, które powodowały obraz tak rzeczywisty, jakbym była w samym centrum wydarzeń, nadaje niepowtarzalny charakter. Główny bohater tak jak poprzednio bardzo przypadł mi do gustu przedstawiony jako bardzo sympatyczny i wrażliwy człowiek, choć może sprawia wrażenie niedostępnego, co z kolei jeszcze bardziej mnie fascynowało. Bardzo lubię książki gdzie niby już wiemy kto jest sprawcą zbrodni i wszystko jest jasne, a tu nagle zaczyna się robić jeszcze ciekawiej ponieważ sprawcą jest jednak ktoś inny, i mamy do rozwiązania zagadkę. Książkę czyta się bardzo szybko, styl autora jest niepowtarzalny, lekki, tekst chłoniemy jak gąbka wodę, narzucamy sobie tempo, autor nie pozwala nudzić się czytelnikowi, na przestoje, akcja goni akcję. Jednak oprócz intrygującej fabuły, bardzo ważna jest złożoność i psychika postaci. Nie spotkamy tu przerysowanych postaci i jasnego przejścia między dobrem i złem. Dławiące angielskie pustkowie odizolowane od reszty świata, mgła, deszcz, błoto, torfowiska i czający się gdzieś tam okrutny morderca nadają książce szczególnego klimatu, który jest rzadko spotykany w powieściach. Autor poprzez bardzo dokładne opisy pozwala nam sobie wszystko dobrze wyobrazić i poczuć na sobie nie tylko oddech mordercy ale również mroczność wrzosowisk. Jeśli ktoś szuka mocnych wrażeń i liczy na dobrze spędzony czas – powinien sięgnąć po książkę Simona Becketta.

Jeżeli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z Davidem Hunterem to najwyższa pora to zmienić! Książki Simona Becketta to naprawdę przyjemne kryminały, z którymi dobrze spędzicie czas i nie będziecie tego żałować. Polecam mimo wszystko zacząć od początku, żeby jednak mieć pewną ciągłość w życiu głównego bohatera – a potem kto wie! Może podobnie jak ja, będziecie sobie powracać do wybranych tomów, gdy nadarzy się okazja.

Cała recenzja: [Adres usunięty]

Zmarli potrafią mówić

Posępny klimat i złowroga aura nie muszą być – jak się okazuje – domeną skandynawskich kryminałów. Choć w tamtych rejonach kryminały stały się już właściwie marką, w niektórych księgarniach w Europie powstają nawet całe działy „Nordic noir”, na określenie czarnej literatury nordyckiej, poprzez analogię do czarnego kina amerykańskiego, a psychologowie i inni specjaliści wypowiadają się na temat źródeł tego zainteresowania mroczną literaturą, to pojawił się ktoś, kto śmiało może konkurować z pisarzami krajów skandynawskich. Ktoś, kto złowrogie torfowiska, mrok tworzący scenerię niczym z powieści gotyckich, zamienił na wrzosowiska i klimat również przesycony grozą, choć bliższy nam z uwagi na odległość dzielącą miejsce akcji od Londynu.

O kim mowa? O Simonie Beckett, brytyjskim dziennikarzu i pisarzu, który zasłynął, również w Polsce, jako autor kryminałów z antropologiem sądowym, doktorem Davidem Hunterem, w rolach głównych. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Czarna Owca czwarta część serii, pt. „Wołanie grobu”, to prawdziwa gratka dla miłośników twórczości autora, a także dla wszystkich, lubiących książki bogate w szczegóły, również te makabryczne. Beckett tworzy swoje historie dokładnie odtwarzając prowadzone śledztwa i wszystko, co z nimi jest związane. Nawet wówczas, kiedy mamy do czynienia z rozkładającymi się ciałami, jesteśmy niemal bezpośrednimi świadkami ich wydobywania, a następnie – szczegółowej analizy tego, co z ciała pozostało. Dlatego też lektura książki nie jest dla osób wrażliwych i delikatnych, a raczej dla tych, którzy niejedno już w życiu widzieli i przeżyli.

Tak naprawdę jednak stan ofiar Jerome`a Monka, seryjnego mordercy i gwałciciela, może szokować każdego. Już samo to, co zrobił czwartej swojej ofierze, niepełnosprawnej dziewczynie torturowanej bestialsko w domu, stwarza pole do popisu dla wyobraźni, jeśli chodzi o poprzednie ofiary. O trzy kobiety, które zostały prawdopodobnie przez Monka uprowadzone i zamordowane, choć ich ciał nigdy nie odnaleziono. W trakcie procesu Monk przyznał się do wszystkich czterech zabójstw, za co został skazany, nie chciał jednak ujawnić, co stało się ze zwłokami jego ofiar.

Kiedy na wrzosowiskach w Dartmoor odnaleziono szczątki ludzkie, policja wzywa do pomocy antropologa, Davida Huntera z Londynu. Mężczyzna często współpracuje z lokalną policją, teraz zaś zarekomendował go jego dawny znajomy, który jest zastępcą oficera prowadzącego dochodzenie, Terry Connors. Priorytetem w tej sprawie jest ustalenie, czy szczątki mogły należeć do którejś z ofiar Monka i, jeśli to możliwe, odnalezienie wszystkich dziewcząt. Szybko udaje się ustalić, że ciało rzeczywiście należy do jednej z zaginionych młodych kobiet, zaś policja postanawia skorzystać z pomocy Monka, by ten wskazał kolejne miejsca ukrycia zwłok. Jego obecność na miejscu odkopania szczątków kończy się jednak tragicznie, zaś miejsca pochówku kolejnych ciał pozostaje dalej nieznane. Sprawa ta, nie tylko odbija się niekorzystanie na karierze Huntera, to jeszcze na jego życiu prywatnym. Krótko po tym śledztwie w wypadku samochodowym ginie bowiem żona Huntera i jego pięcioletnia córeczka, a jego życie rozsypuje się niczym domek z kart.

Osiem lat później koszmar znów powraca – okazuje się, że Monk zbiegł z więzienia i wszystko wskazuje na to, że będzie chciał zemścić się na wszystkich członkach ekipy śledczej. Kiedy niemal od razu po przekazaniu tej wiadomości przez Terry`ego, do Huntera odzywa się Sophie Keller, konsultantka behawioralna, która również była w zespole mającym odnaleźć ciała, prosząc antropologa o pomoc i przybycie, doktor od razu wyczuwa kłopoty. I rzeczywiście, kiedy tylko przybywa do domu Sophie, znajduje ją ranną i nieprzytomną, zaś sam dom zdemolowany.

Czy to Monk ją odnalazł, a jeśli tak, dlaczego jej nie zabił, jak poprzednie ofiary? Jaką tajemnicę ukrywa Sophie? Czy prosząc go o pomoc w odnalezieniu pozostałych dwóch grobów nie wciąga go w pełną niebezpieczeństw akcję? Przekonamy się o tym dzięki lekturze „Wołania grobu”, powieści nieco nierównej, jeśli chodzi o tempo akcji, ale niezwykle klimatycznej i aż gęstej od napięcia, towarzyszącego kolejnym scenom. Tym, co zwraca uwagę na ten kryminał, jest – poza plastycznymi opisami – zaskakujące zakończenie, które zupełnie zmienia nasz sposób myślenia, zarówno o samej historii, jak i o talencie autora. Bez wątpienia jest ON prawdziwym mistrzem suspensu!

Justyna Gul

Qultura słowa

Ja już czytałam kiedyś tę książkę. W innym wydaniu, w innym tłumaczeniu. Może to kogoś zdziwi lub zaskoczy, jednak powrót do tej samej lektury, na torfowiska, do drużyny doktora Huntera sprawił mi tyle samo przyjemności co za pierwszym razem.

Pisząc o przyjemności, mam tu na myśli świetne pióro autora, lekki styl w którym przedstawia studium rozkładu zwłok. I pewno osoby delikatniejsze, niegustujące w kryminałach się ze mną nie zgodzą, ale dla mnie ten temat jest fascynujący. I chociaż nie jest to publikacja naukowa, to paru ciekawostek można się dowiedzieć. Ale wracając do Huntera - w tej części autor pokaże nam trochę życia prywatnego Davida, które trochę pomiesza się ze śledztwem. Fakt, jest to już 4 tom, jednak każdą część można swobodnie czytać bez znajomości poprzednich. Każda opowiada o innej sprawie. Jednak zapewniam, że po przeczytaniu jakiejkolwiek książki Becketta będziecie musieć zadrobić całą twórczość autora.

Jak dla mnie "Wołanie grobu" to świetny antropologiczny kryminał, z ciężką, deszczową atmosferą, który trzyma w napięciu do ostatniej strony. Uwielbiam głównego bohatera, ciekawi mnie temat ludzkiego ciała tuż po śmierci, a Simon Beckett genialnie o tym opowiada.

Perfekcyjna jak zwykle. Tym razem morderca był znany i chodziło tylko o odnalezienie ciał, ale Beckett jak zwykle zaskakuje nas. Jest bardziej rozwinięta historia wypadku żony Huntera na co oczekiwałam i wracamy do dawnego życia bohatera. Chociaż po prostu mieli odnaleźć ciała sprawa jak zwykle się komplikuje, a zabójca działa bardziej niepokojąco niż by się dało przypuszczać. Do końca nie mogłam uwierzyć w przebieg wydarzeń, a sama końcówka była dla mnie po prostu wstrząsem. Wszystkie książki z tej serii mnie zaskoczyły i każda różna od pozostałych. Historia wspaniała, wątki ciekawe, przebieg wydarzeń zaskakujący. Polecam każdemu kto chce poczuć się jakby to ON na prawdę brał udział w śledztwie, bo każda emocja Davida staje się emocją czytelnika.

Pierwsza "ćwiartka" książki nie powaliła na kolana, ale była dobra.. W polowie stwierdziłam, że wreszcie zaczyna się akcja i jeszcze chętniej do niej siadałam... Dużo ciekawych niespodziewanych zwrotów akcji i nie moglam sie oderwac od czytania.. Ostatnią "ćwiartkę połknęłam na raz".. Inaczej się nie dało! Polecam gorąco

Są w życiu momenty, gdy bardzo istotne informacje umykają nam z pamięci, a w naszym umyśle tworzy się istna czarna dziura. Nie możemy sobie przypomnieć wielu zdarzeń oraz naszych reakcji pomimo naszych chęci. Jednak ten sam wariant mogą tworzyć – alkohol lub nawet choroba. Wiadomo jednak, iż nikt nie chciałby znaleźć się w takiej sytuacji.

Kolejna część. Następna przygoda, której głównym bohaterem jest antropolog sądowy, David Hunter. Ponownie towarzyszymy mu przy śledztwie i staramy się rozwikłać zagadkę, z którą mamy do czynienia. Powieść podzielona jest na dwie części oraz na dwa skrajnie różne etapy życia głównego bohatera. Dotyczą one mianowicie przeszłości osiem lat wstecz oraz teraźniejszości, z którą musi uporać się David Hunter. Wydarzenia, które miały miejsce kilka lat wcześniej mają ogromny wpływ na życie doktora, jak i na jego charakter. „Każdy ma jakąś przeszłość. Nieważne, czy dobrą, czy złą, ona czyni nas tym, kim jesteśmy.” Tak właśnie dzieje się w teraźniejszości. „Uczucia nie znikają tylko dlatego, że wszystko skończone.” Wypadek, o którym piszę, został już wspomniany w pierwszym tomie cyklu, lecz w tym właśnie momencie odsyłam Ciebie drogi czytelniku, do sięgnięcia po książki Simon’a Beckett’a, by dowiedzieć się więcej na ten temat. W powieści również nie brakuje rozmyślań autora na temat śmierci, co widzimy, czytając fragmenty takie jak: „Martwe ciało odcięte od światła, powietrza i ciepła może trwać prawie wiecznie. Schowane w kokonie chłodnej jamy niemal się nie zmienia, obojętne na mijające pory roku. Jednak tak jak wszędzie i tu obowiązuje zasada przyczyny oraz skutku. W naturze nic naprawdę nie ginie i nic też nie pozostaje całkiem ukryte. Martwe ciało może się jakoś objawić, nieważne jak głęboko leży.” Już sam opis całej historii jest prosty, mianowicie znamy nazwisko mordercy, który uciekł z więzienia, a nasze zadanie polega na rozwikłaniu skomplikowanej zagadki. Autor ponownie wprowadza czytelnika w błąd. Wiadomo, iż w powieściach Simon’a Beckett’a nic nie jest tak oczywiste jakie być powinno, a poszlaki na które nie zwracamy uwagi czytając książkę, mogą okazać się kluczem do wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. Szczerze mówiąc, z całego cyklu powieści, których głównym bohaterem jest antropolog sądowy, David Hunter, powieść „Wołanie grobu” porównałabym do pierwszej części pdt. „Chemia śmierci”, gdyż książka jest nieprzewidywalna, historia trzyma w napięciu oraz dla osób, które uwielbiają analizować proces alchemii na wspak, jaki i uwielbiają wplecione w treść wątki miłosne będzie to obowiązkowa pozycja.

O tym autorze słyszałam już wielokrotnie. Za każdym razem były to pozytywne opinie, więc bardzo chciałam zobaczyć i przekonać się, o co tyle szumu. W moje łapki wpadło wznowienie od wydawnictwa Czarna Owca i dzięki temu mogłam poznać twórczość Simona Becketta. I tak wiem, że jest to czwarty tom, ale nie przeszkadzało mi to w lekturze, a wręcz zachęciło do sięgnięcia po wcześniejsze powieści autora.

Na początku cofamy się 8 lat wstecz: David Hunter był członkiem ekipy dochodzeniowej w sprawie zabójstwa trzech kobiet. Schwytany morderca przyznał się do winy, jednak ciał ofiar nigdy nie odnaleziono. Po upływie lat psychopata ucieka z więzienia, a jego celem jest zemsta na tych, którzy przyczynili się do jego skazania. David Hunter, choć pogrążony we własnej tragedii, ponownie znajduje się w centrum wydarzeń. Okazuje się, że prawda o tej głośnej sprawie może być zupełnie inna...

Główny bohater, czyli ten osławiony David Hunter bardzo przypadł mi do gustu. Zaimponował mi swoim profesjonalnym podejściem do tej sprawy oraz ogromną wiedzą, jaką dzielił się również z innymi. Jego kreacja jako bohatera jest dopracowana i nie zauważyłam tu błędów logicznych. No i koniecznie muszą poznać go w poprzednich tomach.

Fabuła, jaką skonstruował Simon Beckett, jest naprawdę wciągająca oraz zawiera w sobie mnóstwo odniesień bardziej psychologicznych (no, chyba że ja coś po prostu źle zinterpretowałam), które mnie akurat bardzo ciekawią. Kolejnym plusem powieści jest to, że występuje tu sporo zwrotów akcji, które wielokrotnie sprawiły, że otwierałam oczy szerzej ze zdumienia.

Dawka naukowych odniesień i pojęć, jakie zaserwował swoim czytelnikom autor, również zasługuje na uwagę. Choć były one napisane w sposób, no powiedzmy typowo naukowy, to czytało się te fragmenty z łatwością i ze zrozumieniem. Sami doskonale wiemy, że w przypadku wszelkich naukowych artykułów ich język jest dość specjalistyczny i większość odbiorców niezwiązanych z daną dziedziną, po prostu nie rozumie tych tekstów.

Kolejnym ciekawym wątkiem powieści jest przedstawienie mordercy nie tylko jako okrutnie złego psychopaty, ale także jako człowieka - zagubionego, niemającego pojęcia co zrobił i co robi nadal. Choć może zabrzmieć śmiesznie, to dzięki takiej kreacji postaci zobaczyłam w tym osadzonym i zbiegłym więźniu cząstkę prawdziwego człowieka oraz tę drugą, jego wrażliwą stronę.

Jedynym minusem według mnie jest zakończenie, a konkretniej końcowy plot twist, który, choć ciekawy to był dość przewidywalny. Wyżej pisałam, że wszelkie zwroty akcje zasługują na plusa, jednak ten akurat nie do końca mi się spodobał. Gdyby autor jeszcze bardziej dokręcił śrubkę i zamieszał bardziej w akcji, wówczas ten zwrot akcji byłby cholernie zaskakujący. W tym przypadku jednak taki niestety nie był. Jednakże w odniesieniu do całej powieści, jestem w stanie to wybaczyć.

Wołanie grobu to świetny kryminał, który wciąga od początku. Czyta się go bardzo szybko i przyjemnie. Jak już pisałam wcześniej, po lekturze tej pozycji, z pewnością sięgnę po inne powieści Simona Becketta, bo uważam, że jest tego wart.

Jeżeli szukacie dobrej powieści właśnie z gatunku kryminału lub dreszczowca, to koniecznie sięgnijcie po tę książkę.

Simon Becket to brytyjski dziennikarz i pisarz. Jego najsłynniejszym bohaterem jest antropolog sądowy David Hunter. A jego przygody znają czytelnicy niemalże na całym świecie. Oprócz mnie, bowiem powieść „Wołanie grobu” jest pierwszą z tym bohaterem jaką przeczytałem.

O książce możemy przeczytać, że:

Posępne, złowrogie torfowiska niczym sceneria z najlepszych powieści gotyckich oraz poczucie grozy, które towarzyszy czytelnikowi od pierwszej do ostatniej strony książki. Osiem lat wcześniej wybitny antropolog sądowy – David Hunter – był członkiem ekipy dochodzeniowej, która prowadziła śledztwo w sprawie serii okrutnych morderstw. Schwytany wtedy mężczyzna przyznał się do zbrodni. Nie odnaleziono jednak zwłok ofiar, choć podejrzewano, że mogły być zakopane na odludnych wrzosowiskach Dartmoor w Anglii. Po latach koszmar zaczyna się od nowa. Psychopatyczny seryjny morderca ucieka z więzienia i zamierza dopaść tych, którzy dawniej uczestniczyli w śledztwie przeciw niemu i doprowadzili go przed oblicze sprawiedliwości.

Podsumowując. Ciekawa i wciągająca powieść, której akcja toczy się wokół serii morderstw, które popełniono przed laty. I oczywiście przeszłość dopada naszego bohatera, a psychopata bardzo chce dopaść naszego doktora. I przynajmniej w tej powieści w zasadzie bohater jest jeden, a dodatkowo całkiem ciekawie opisuje swoje życie. Nie tylko zawodowe. Mając to na uwadze, że tytuł ten pochłonąłem w jeden wieczór, zapewne sięgnę po kolejne tytuły nie tyle autora, ale te w których Hunter gra pierwsze skrzypce. Zatem polecam.

Zbrodnia z torfowisk.

Na początek maja Czarna Owca zaplanowała oficjalną premierę "Wołania grobu" - czwartej części cyklu kryminalnego z antropologiem Davidem Hunterem w roli głównej. Co czwarta część cyklu ma do zaoferowania czytelnikowi? Mając okazję zapoznać się przedpremierowo z egzemplarzem recenzenckim podzielę się kilkoma wrażeniami z lektury.

Na wstępie muszę się przyznać, że to moje pierwsze spotkanie zarówno z tym autorem, jak również z postacią głównego bohatera cyklu, Davidem Hunterem. Nie odczułem jednak bynajmniej, że nieznajomość wcześniejszych części jest przeszkodą w lekturze - "Wołanie grobu" można śmiało czytać w oderwaniu od poprzednich części serii.

Skoro mamy do czynienia z kryminałem, to pojawią się rzecz jasna zbrodnie. Osiem lat przed czasem akcji "Wołania grobu" ekipa dochodzeniowa z Hunterem w składzie ścigała seryjnego mordercę cechującego się szczególnym okrucieństwem. Mężczyznę złapano i przyznał się ON do winy. Niby więc sprawa została zakończona, jednak... nie odnaleziono ciał ofiar. No ale sprawca się przyznał, trafił za kratki... a zatem pozornie sprawa została zamknięta. Niestety sprawca ucieka po ośmiu latach z więzienia i zaczyna polowanie na członków ekipy dochodzeniowej, która wsadziła go za kratki. Czy kryminalista dopadnie w akcie zemsty upatrzone przez siebie ofiary?

Oś fabularna kręci się wokół kwestii pogoni więziennego ptaszka za stróżami prawa, jednak sprawa ma tutaj drugie dno. W ramach licznych retrospekcji oraz w miarę wychodzenia na jaw nowych szczegółów poznajemy nowe okoliczności zbrodni sprzed ośmiu lat i całość tej historii przestaje być taka oczywista jak na początku... Czy kilka lat wcześniej śledczy słusznie wskazali winnego? Co kryją w sobie morderstwa sprzed lat - jakie tajemnice ujrzą w tej materii światło dzienne?

Kryminał jest z jednej strony lekki i przyjemny, ma przyzwoite tempo akcji, a z drugiej strony zawiera w sobie kilka zwrotów fabularnych - zwłaszcza pod koniec! - które będą w stanie zaskoczyć przynajmniej część publiki. Całość spaja osoba Davida Huntera, który w moich oczach stał się arcyciekawym bohaterem. Facet zna się na swojej robocie, jest inteligentnym profesjonalistą, a jednocześnie jako postać fabularna ma w sobie zarówno potrzebną takiemu bohaterowi głębię oraz ludzkie słabości i osobiste problemy, które przydają Hunterowi wiarygodności. Takie spoiwo w osobie głównego bohatera bardzo dobrze się w tym przypadku sprawdziło.

Cóż więcej dodać - polecam! :)

Dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca za egzemplarz recenzencki.

[Adres usunięty]

Jak zwykle u Becketta: świetnie napisany, wciągający, z rozbudowanymi i wiarygodnymi bohaterami. I - przede wszystkim - zakończeniem, którego nie da rady przewidzieć. Dodatkowo brytyjski autor w tym tomie praktycznie całkowicie odchodzi od schematu powieści kryminalnej - i okazuje się, że radzi sobie z tym znakomicie.

A po nieco bardziej szczegółową recenzję zapraszam na Nerw Słowa:

[Adres usunięty]