Pan Lodowego Ogrodu. Tom 1

Do zakupu „Pana Lodowego Ogrodu” przekonała mnie genialna okładka. Wszyscy znamy popularne przysłowie mówiące, że po niej nie wolno oceniać, jednak ja to zrobiłam. Całkiem słusznie zresztą.

Powieść zdecydowanie zasługuje na miano wyjątkowej. Fabuła jest przemyślana, ciekawa, inna niż wszystkie, często nieprzewidywalna. Jednak pozwólcie, że zacznę od początku.

Na Midgaard, planetę zamieszkałą przez istoty podobne do ludzi trafiamy razem z głównym bohaterem – Vuko Drakkainenem. Po drodze dowiadujemy się, że na obcym globie istnieje magia, a znane ludziom, nowoczesne technologie przestają działać (biedny Vuko nie może pochwalić się nawet zdjęciem na Snapchacie). Głównemu bohaterowi oprócz długiego szkolenia przygotowującego na niemal każdą sytuację (oczywiście taką, jaką dało się przewidzieć w ziemskich warunkach) zapewniono cyfrala – pasożytniczego grzyba umieszczonego w mózgu, który zmienia swojego „nosiciela” w nadczłowieka. Drakkainen przyjmuje nazwisko Ulf Nitj’sefni i rusza na swoją misję. A co jest jego zadaniem? Musi na obcej planecie odnaleźć grupę naukowców, która została tam wysłana kilka lat wcześniej i od jakiegoś czasu nie dawała znaku życia. Znaleźć i ewakuować lub znaleźć, "posprzątać" po nich i pozbyć się na zawsze.

Równocześnie poznajemy drugą historię – opowieść o młodym następcy Tygrysiego Tronu, który przygotowuje się do zostania cesarzem. Osobiście, losy tego bohatera o wiele bardziej przypadły mi do gustu. Na początku poznajemy codzienne życie przyszłego władcy, jego nauki i rozterki. Kiedy poznajemy następcę tronu, widzimy jego codzienne życie, nauki i rozterki. Później, pod wpływem nieprzewidywanych wydarzeń wszystko obraca się o 180 stopni i jest jeszcze ciekawiej.

Grzędowicz w swojej powieści stworzył wspaniały świat, w którym niemożliwe staje się możliwe, a co więcej – całkiem prawdopodobne. Mimo, że jest ON podobny do naszego, ziemskiego, to jednak na tyle różny, że jego opisy w żadnym wypadku nie są nudne. To wszystko doprawione naprawdę dobrym humorem, ciekawą narracją i świetną kreacją bohaterów, z pewnością składa się na sukces powieści.

Sama fabuła jest dopracowana, nie pojawiają się w niej żadne rażące niedociągnięcia. Jednym z niewielu, choć dość sporym minusem jest to, że (przez wszystkie 3 tomy, które dotąd przeczytałam) przez pierwszą połowę książki nie mogłam „wciągnąć” się w historię. Czytałam po kilkadziesiąt (a czasem nawet kilkanaście) stron dziennie i odkładałam lekturę. Nie mam pojęcia, dlaczego tak się działo, nie mogę wyłapać żadnego konkretnego powodu, tym bardziej, że mniej-więcej od połowy powieści sytuacje tak nabierają tempa, kolorów i życia, że pochłaniałam tę część w maksimum 4 dni. Niemniej, nie przeszło mi nawet przez myśl, aby porzucić czytanie. Uważam, że dla tak dobrej opowieści można znieść naprawdę wiele. Książkę szczerze polecam wszystkim fanom fantasy i science-fiction, szczególnie tym, którzy poszukują czegoś nowego.

"Czuję się jak alkoholik na arabskim weselu.

Nieadekwatnie.

I samotnie."

Jeżeli jesteś wyszkolonym żołnierzem któremu nie są obce różne form obrony i walki, najnowsze zdobycze techniki i nauki potrafiące modyfikować Twoje ciało i procesy w nim zachodzące to cóż wielkiego może Ci zaszkodzić? Tak mógł pomyśleć Vuko Drakkainen, który właśnie został zrzucony na planecie po drugiej stronie Wszechświata. Jednak nawet pewność siebie i pełna gotowość nie jest gwarancją w takim miejscu jak planeta Midgaard.

Bohater ma jedno zadanie- znaleźć grupę ziemskich badaczy i naukowców którzy od lat nie dają znaku życia i zabrać ich bezpiecznie na Ziemie. Proste!... Ale czy na pewno?

Drakkainen zostaje jakby wrzucony w grę przygodową w fantastycznym świecie, gdzie spotyka dziwne stwory chcące Cię zabić, mieszkańców żyjących własnym życiem i problemami oraz magiczne zjawiska które są niezgodne z wszelkimi prawami natury i nauki. Vuko z każdym dniem jest coraz bardziej wciągany w mroczny i drastyczny świat który na każdym kroku chce Cię zabić i wcale nie ułatwia znalezienia jedynych ludzi na tej planecie, którzy tak jak ON wiedzą co to jest sabotaż i cappuccino.

Jednocześnie tez śledzimy losy młodego mieszkańca tej planety, który musi się mierzyć z oczekiwaniami wobec następcy tronu, trudami nauki i treningów oraz potomka odbudowującego się rodu. W jego życiu też gości mrok i drastyczność kiedy musi opuścić swój dom w towarzystwie wiernego sługi i przygotować się do odzyskania tronu bezprawnie odebranego przez wrogą mu religię.

Czy Vuko uda się odnaleźć ziemskich naukowców? A co czeka młodego Filara- następce Tygrysiego Tronu? Jakie tajemnice skrywa tajemnicza planeta? Kiedy nasz bohater będzie mógł się w końcu napić herbaty, cappuccino albo chociaż rodzimej wódki??

Ten świat jest na prawdę wciągający. Z każdy rozdziałem pojawia się coraz więcej pytań zamiast odpowiedzi, a czytelnik odkrywa nowy, tajemniczy świat razem z bohaterami. Fantastyka jakich mało!!

Polecam z całego książkoholikowego serduszka :)

Pan z Wami! Jako i Ogród Jego! :)

Powyższe stwierdzenia są cudownie enigmatyczne z perspektywy czytelnika pierwszy raz biorącego do ręki "Pana Lodowego Ogrodu", jednak z perspektywy kogoś, kto cykl już zna, słowa te budzą tylko i wyłącznie uśmiech zadowolenia :) I cieszą perspektywą odświeżenia sobie i tomu pierwszego i całego cyklu :)

Midgaard... nazwa znajoma, prawda? ;) Kraina to pełna stworów żywcem wyjętych z obrazów Boscha, niebezpieczna i wroga... Wroga również dla ziemskich naukowców, którzy od wielu już lat nie kontaktują się z Ziemią, a którym na pomoc wyrusza Vuko Drakkainen (jedna z chyba najfajniejszych postaci literackich w polskiej fantastyce! :) ). Zadanie = ewakuacja badaczy. Nie wszyscy jednak przeżyli...

... jak to się ma do równolegle snutej opowieści, której bohaterem jest Filar, syn Oszczepnika, Władca Tygrysiego Tronu, następca tronu cesarstwa Amitrajów i Kirenenów? :) Z pozoru nic tych dwóch wątków nie łączy... Grzędowicz snuje obydwie historie obok siebie, naprzemiennie dokładając cegiełki do jednej i do drugiej, a ten zabieg... tylko wyostrza apetyt na ciąg dalszy w kolejnych tomach :) (zwłaszcza wobec zakończenia tomu I, które sprawia, że człowiek ma ochotę lecieć natychmiast po tom nr 2, pomstując w myślach na autora, że przerywa opowieść w takim momencie ;) ).

Tom I "Pana Lodowego Ogrodu", sam w sobie... jest bardzo dobry, jednak być może nie powala. Robi to dopiero jako część większej całości :) , wraz z kolejnymi częściami tej historii. Świetnie jest móc mieć okazję do odświeżenia sobie tego "efektu wow" dzięki serii Mistrzowie Polskiej Fantastyki, "Pan Lodowego Ogrodu" to bowiem, dla mnie osobiście, obok "Achai" Ziemiańskiego i "Wiedźmina" Sapkowskiego najlepsze, co nasza rodzima fantastyka zrodziła na gruncie literackim :)

Czy naprawdę muszę dodatkowo jeszcze zachęcać do lektury? :) ;)

Dziękuję Fabryce Słów za egzemplarz recenzencki!

Recenzja znajduje się także na moim blogu:

[Adres usunięty]

Ostatnio nastała moda na kolekcjonerskie wydania wybranych powieści. Mieliśmy możliwość zebrania wszystkich powieści Jodie Picoult, Stephena Kinga czy Tess Gerrtisen. Ja - chociaż nie jestem typem kolekcjonerki i lubię stawiać na pojedyncze wydania, dałam się namówić na serię fantasy, która obejmuje twórczość wielu cenionych polskich autorów tego gatunku. Mistrzowie Polskiej Fantastyki rozpoczyna powieść Jarosława Grzędowicza "Pan Lodowego Ogrodu".

Pierwsze strony mocno mnie wystraszyły, bo już miałam ochotę krzyczeć, że ktoś to mnie oszukał. Sięgnęłam po dobrze rokującą fantastykę a tu pierwsze strony jak nic wskazują na mocny motyw science fiction z którym żyję w nie najlepszych stosunkach. Na szczęście to tylko chwilowe złudzenie, bowiem po kilku stronach niepewności rozpoczyna się historia typowa dla tego gatunku i przyznaję, że naprawdę intrygująca.

Vuko Drakkainen, główny bohater powieści, wyrusza na planetę Midgarard, by podjąć misję ratunkową istot przypominających do złudzenia ludzi. Należy wyłącznie odnaleźć pracowników ze stacji badawczej z którą od dawna nie ma kontaktu i zatrzeć po sobie ślady. Niestety, nic nie idzie po myśli bohatera i rozpoczyna się największa przygoda jego życia. A muszę przyznać, że Vuko przyciąga wydarzenia jak magnes i prowadzi czytelnika przez liczne perypetie z pomysłem i zaangażowaniem. To zaskakująco dobrze wykreowana postać bez żadnego kanciastego brzegu, pełnowymiarowa i naszpikowana indywidualnymi cechami charakteru. Dzięki zbudowaniu postaci od początku, razem z jego przeszłością i bagażem doświadczeń, Vuko nabiera znaczenia, pokazuje że jak każdy człowiek ma swoje troski i zmartwienia a mimo to żyje normalnie i staje przed licznymi wyborami. Jednak patrząc na powieść z góry uważam, że to najlepsza postać w tej książce, wyraźnie kontrastująca z pozostałymi bohaterami, którzy na tle czołowej postaci nie wypadli już tak kolorowo a wręcz miejscami blado i zbyt oczywiście.

Dla równowagi jednak powstał Midgaard, wykreowany na potrzeby powieści świat - bogaty i nieograniczony, jak wyobraźnia autora. Przyznaję, że chwytałam z zaciekawieniem każdy pojawiający się opis, bo Jarosław Grzędowicz wrzucił czytelników od razu w wir przygody i nie bawił się we wstępne wprowadzenia. Dla mnie to zaleta powieści i nie mam nic przeciwko, ale tym chętniej czytałam o każdych drobiazgach miejsca akcji. Autor z widocznym zaangażowaniem zabawił się w detale i dzięki temu powstał obraz warty każdego przeczytanego słowa, które autor barwił prostym językiem i przyjemnymi dla oka dialogami.

Pierwsze spotkanie z twórczością autora uważam za udane. "Pan Lodowego Ogrodu" szybko pokazał mi ciekawą stronę polskiej fantastyki. Nie dziwę się, że właśnie ta lektura rozpoczyna kolekcję, bo aż trudno się powstrzymać od tego, by nie wyciągnąć rąk po kontynuację. Dynamiczna akcja, mocne zwroty akcji i emocje, które tak uwielbiam w literaturze nadają tej książce wyrazistości charakterystycznej dla wielowątkowej powieści fantasy. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że kolejne tomy będą utrzymane na dokładnie takim (lub wyższym!) poziomie.