Audiobook Esesmanka mp3

Jarosław Molenda ma na swoim koncie wiele reportaży ukazujących postaci seryjnych morderców, a w ramach serii „Filia na faktach” odsłania oblicza kobiet, z których II wojna światowa wydobyła prawdziwe bestie, bezlitosne i okrutne. Dzięki skrupulatnej pracy reporterskiej Autora mogliśmy przyjrzeć się strażniczkom obozów zagłady Hermine Brausteiner – „Kobyle”, Marii Mandl i za sprawą premiery z 27 marca „Esesmanki” Hildegart Lächert zwanej „Krwawą Brygidą”.

Czy każdy z nas skrywa w sobie skłonność do przemocy, która w podatnych warunkach wyrasta z zatrutego ziarna? Czy może jedynie jednostki mające w sobie pierwiastek zła decydowały się na podjęcie pracy w roli obozowych strażniczek, gdzie przyzwolenie na przemoc niwelowało początkowe nikłe wyrzuty sumienia? Wolałabym wierzyć, że to drugie, ale życie i badania przeprowadzone przez naukowców odzierają ze złudzeń.

Na przykładzie „Krwawej Brygidy” możemy prześledzić, jak nieuzasadnione poczucie władzy i przekonanie o własnej wyższości doprowadziło do tragicznej degradacji moralnej i wręcz czerpania przyjemności ze znęcania się nad więźniarkami. Uczestnictwo w obozowych okrucieństwach, brutalność i nieograniczona przemoc były jej codziennością, nieodłączną częścią jej życia, a władza totalna obozów zagłady sprzyjała wymyślaniu coraz to nowych form tortur i kar.

Molenda wnikliwie analizuje także powojenne losy „Krwawej Brygidy”, jej proces i pobyt w więzieniu. Propozycje współpracy i związane z nimi korzyści, które otrzymywała ze strony różnych służb oraz absurdy procesu w Düsseldorfie zorganizowanego po trzydziestu latach od zbrodni, rzucają światło na trudną problematykę dochodzenia sprawiedliwości po wojnie.

Przytaczane liczne wypowiedzi więźniarek, które spotkały na swojej drodze Hidegart Lachert i przeżyły, by dać świadectwo jej okrucieństwu, pozostają w opozycji do głosu samej strażniczki, która oczywiście wybiela się zrzucając ewentualne akty agresji na specyfikę wykonywanej pracy.

Autor podchodzi do tematu rzetelnie opierając się na wielu dostępnych źródłach historycznych, dzięki czemu „Esesmanka” to nie tylko opowieść o jednej kobiecie i jej haniebnych czynach, lecz również wstrząsający przekaz o zagładzie i jej bezpośrednich sprawczyniach. Przekaz pozostawiający ślad w pamięci czytelnika i skłaniający do zadawania pytań o granice moralności i utratę człowieczeństwa pod wpływem władzy i ideologii.

„Krwawa Brygida” kat, który czerpał satysfakcję z bycia sadystycznym, brutalnym i bezwględnym…

Powiem Wam, że momentami miałam gęsią skórkę na całym ciele. Nie mieści mi się to w ogóle w głowie, że ktoś mógł być, aż takim potworem… krzywdy które wyrządzała… kobieta- kobiecie…, a o dzieciach nie wspomnę…straszne.

„Jak uderzył mężczyzna- przyznawała Joanna Penson- bardziej bolało. Ale chyba gorsze były te młode esesmanki w eleganckich mundurach. Te biły mechanicznie i precyzyjnie. One głęboko wierzyły, że są nadludźmi, lepszą rasą, a my to zwierzęta robocze”.

Najmocniejsze w tej książce dla mnie są zeznania ofiar, i opisy spraw sądowych. Znajdziemy oczywiście mnóstwo przypisów i zdjęć.

Jeśli ktoś lubi takie tematy, będzie zadowolony z tej książki, ponieważ autor bardzo się do niej przyłożył i zrobił duży research. Mimo, że to była trudna książka to ją polecam.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.

Wydawnictwo Filia zafundowało mi wycieczkę poza moją strefę komfortu, ofiarowując mi jako książkę niespodziankę "Esesmankę" Jarosława Molendy.

Z historiami na faktach bywa różnie, a wszystko zależy od piszącego. Nawet najciekawsze życie nieumiejętnie opowiedziane nie wybrzmi, jak powinno, nie poruszy, nie wzbudzi emocji, gdy zawiedzie język i styl.

A jak było w tym przypadku?

Moje obawy okazały się bezpodstawne, bowiem opowiedzenia historii Hildegard Lächert podjął się Polski pisarz i publicysta Jarosław Molenda, autor specjalizujący się w powieściach na faktach.

Wysoko cenię książki o czasach wojny, uważam, że są ważne i potrzebne, sprawiają, że pamięć o ofiarach jest wciąż żywa. Jednak z powodu przynależności do WWO zaczęłam ich unikać, bowiem ich lektura kosztuje mnie zbyt wiele emocji i zdrowia — przeważnie kończy się długotrwałą migreną. Wśród tych powieści tylko jedna traktowała o życiu obozu i tak bardzo mną wstrząsnęła, że zdecydowałam nigdy więcej po takowe nie sięgać. Wiedziałam więc, że czeka mnie prawdziwa przeprawa.

Książka została wzbogacona dużą ilością zdjęć a całość spisana rzeczowym, reporterskim językiem, który spowodował u mnie tak duży natłok negatywnych emocji, że pojawił się bunt: dlaczego czytam o bestii, podczas gdy tyle jej ofiar pozostaje bezimiennych?!

Hildegard Lächert "Krwawa Brygida", "Tygrysica" bezwzględna strażniczka obozowa. Bestia w ludzkiej skórze.

Jarosław Molenda jest dziennikarzem, który ma bogatą twórczość pisarską ukazującą nam historię ludzkości oraz ludzi, którzy ją tworzą. Czyt-NIK w swej historii miał przyjemność przeczytać kilka książek autora, a tym samym poznać bliżej prawdziwy obraz ludzi, którzy pokazali swą nieludzką, zwierzęcą twarz. Choć jak przyznaje autor, nawet słowo zezwierzęcenie odnoszące się do Hildegard Lächert, było krzywdzące względem zwierząt, które nie wykazują się aż takim zbydlęceniem jak ona.

Najnowsza książka Jarosława Molendy odkrywa przed nami bulwersującą historię obozowej strażniczki, która niesiona chęcią zdobywania szczebli kariery gotowa była na najgorszy akt bestialstwa względem drugiego człowieka. Aż dziw, że tak młoda, zaledwie dwudziestokilkuletnia Lächert Hildegard Martha Luise zdolna była do takich czynów. Czynów, które zbulwersowały również doświadczonych wojskowych, którzy odnajdywali dowody na działalność „Krwawej Brygidy”, „Tygrysicy”. Takim właśnie mianem nazywana była Lächert – jedna z najbrutalniejszych dozorczyń SS.

Nie jestem w stanie pojąć, czym kieruje się człowiek dokonujący tak strasznych czynów względem drugiego człowieka. Zaspokojeniem swoich chorych fantazji? Chęcią awansu w hierarchii nazistowskiego świata? Strachem przed niewykonaniem rozkazów? Co prawda wiele aufzejerek podczas sądowych rozpraw przyznawało, że były bezwolnymi trybikami, zależnymi od funkcjonariuszy SS, dla których honorem powinna być wierność zasadom nazistowskiej ideologii. Myślę, że nie ma tutaj wyjaśnienia, które mogłoby usprawiedliwić takie czyny. Nawet fakt, że Lachter była nieślubnym, niekochanym dzieckiem nie jest środkiem łagodzącym, osąd jej postępowania.

Nie ukrywam, że „Esesmanka” to książka, która ukazuje ogrom ludzkiego bestialstwa, ludzkiej tragedii. Jest dowodem na to, jak bardzo II wojna światowa zbezcześciła historię ludzkości. I pozostaje mieć tylko nadzieję, że ten okres naszej ludzkości, będzie dla nas wystarczającą lekcją, tak, aby za kilkanaście lat nie były pisane kolejne książki o nowych bestiach w ludzkiej skórze.

Jarosław Molenda w najnowszej książce ilustruje nam drogę Hildegard Lächert, która pełniąc funkcję nadzorczyni SS w obozach koncentracyjnych, dążyła do zdobywania szczebli w nazistowskiej hierarchii. Od siostry czerwonego krzyża po nadzorczynię SS – to przejście ze skrajności w skrajność. Szokujące jest również to, że „Krwawa Brygida” nie tylko współpracowała z CIA, lecz startując do Parlamentu Europejskiego, miała także aspiracje polityczne.

Pragnę podkreślić, że „Esesmanka” to kolejna książka Jarosława Molendy, w której autor z dziennikarską dociekliwością i starannością o każdy szczegół ukazuje nam historię Hildegard Lächert. Czyni to w sposób prawdziwy, opisując ją taką, jaką była, bez stawiania własnych osądów. Co ważne czytając tę książkę, możecie być pewni, że autor dokonał wszelkich starań, aby przedstawić ten temat w sposób wyczerpujący. Już nieraz dowiódł, że jeśli podejmuje się jakiegoś tematu, dokonuje go z pełnym oddaniem, o czym mogłem się przekonać, czytając wcześniejsze książki autora „Sadystka z Auschwitz”, „Dzieci nazistów”. „Elżbieta Batory”, „Polowanie na bestię z Majdanka”.

Książka „Esesmanka” ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia na Faktach