Audiobook Zoja i tajemnica znikających kapci mp3

Zoja bardzo stara się być jak księżniczka, jednak ma problem z gracją, bójkami i brudzeniem się. Kiedy przeprowadza się do domu szalonej cioci Anastazji przyjdzie jej nie tylko odkryć dlaczego buty wszystkich domowników giną, ale także rozwiązać inną tajemnicę, która ma wpływ na dwa zwaśnione rody niecodziennych lokatorów. Spotkacie tu pełną energii dziewczynkę, szaloną i nieco wredna papugę Olę oraz piratów galopujących na kotach z kurzu.

Zoja nosi księżniczkowe sukienki i białe rajstopy, aby znaleźć fajne koleżanki. Niestety bardzo często ma w nich dziury lub są brudne… Choć bardzo się stara, przygody ją wzywają, a przygody lubią płatać psikusy, tak jak na początku, gdy ją poznajemy – zawisa na ogrodzeniu.

Rodzina Zoji dostaje w spadku zadziorną papugę Olę oraz osobliwy dom nad jeziorem. Akurat zaczynają się wakacje, to dobry pomysł, aby sprawdzić w jakim stanie jest budynek i trochę się nim zaopiekować.

Gdzie są wszystkie meble i inne oryginalne przedmioty cioci, którymi zawsze gęsto zastawiony był dom? Robi się jeszcze dziwniej, kiedy zaczynają ginąć im buty (po kilku dniach nie mają już ani jednego), a nawet mają wrażenie, że nie są sami.

Zoja znajduje swoją baletkę, ale co dziwne, jest ożaglowana! Zastawia pułapkę. Tak poznaje Edgara. A zaraz po nim Króla Pieluchomajtka III Midi, koty z kurzu i mole pocztowe.

To Flota Lewych Kapciuszków, ale jest jeszcze Flota Prawych Kapciuszków, które toczą ze sobą wojnę. Piraci żeglują po odmętach domowych podłóg, za broń mając wykałaczki i żwir. Ale co to za waśń?

Zoja jest w swoim żywiole. Tajemnice, dziwni lokatorzy i przygoda. A wszystko w pirackim klimacie.

Poznajcie niebanalną historię, której bohaterką jest żywiołowa i odważna dziewczynka. Zoja bardzo chciałaby być jak inne koleżanki, ale nie ważne jak się stara, zawsze gdzieś się potknie, przewróci, albo wejdzie tam, gdzie nie powinna. Ciekawska, rządna przygód, dostarcza czytelnikom masę radości i ekscytacji. Przez książkę płynie się z uśmiechem na ustach. Nie można się od niej oderwać poznając oryginalnych bohaterów (koty z kurzu są świetnym środkiem transportu, o ile nie przekarmi się ich brudem, stają się wtedy leniwe i nie chcą hulać po podłodze).

Poza wciągającą opowieścią, humorem i ilustracjami dzieci mogą między kartkami znaleźć odpowiedź na pytanie czy Zoja naprawdę chce być księżniczką, czy robi to tylko dla koleżanek?

Polecam! Nie można się jej oprzeć! Dla dzieci w wieku około 6+. Choć bohaterką jest dziewczynka, książka spodoba się także chłopcom.

Oto książka, dzięki której poczujecie klimat wakacyjnej przygody, a historia uzmysłowi Wam, że trzeba zawsze pamiętać, aby być sobą i w pełni to akceptować.

Zoja ma mnóstwo pomysłów, to dziewczynka, której nie marzy się zostanie księżniczką - tak jak jej rówieśniczkom. Do rodzinnego dobytku dołącza Dom nad Jeziorem, a w tym miejscu dochodzi do niezapomnianych zdarzeń, a wrażen doda też papuga Ola.

W nowym miejscu znikają kapcie i inne typy obuwia gości, a ciekawość dziecka nie odpuści śledztwa. Okazuje się, że nocą dochodzi tam do pirackich walk, a Zoja postanawia zaprowadzić pokój wśród obu tajemniczych armii. Zbliża ją to bardzo do spełnienia się w tym, kim naprawdę chce być.

Wszystko dzieje się w jej rodzinnym gronie. Kto będzie towarzyszył jej w tych letnich odkryciach?

Według mnie to niesamowita historia, która na pewno wciągnie każdego młodego czytelnika. Oryginalny pomysł autorki na bieg przygód i imiona bohaterów to same zalety. Zwrócimy tu uwagę na tematykę przyjaźni, akceptacji siebie i rodzicielskiego wsparcia. Na pewno nie raz głośno zaśmiejecie się w czasie czytania. Na uwagę zasługują piękne ilustracje.

Czy macie ochotę bliżej poznać osoby jak Król Pieluchomajtek czy Królowa Kaszanka?

Fantastyczna lektura do wakacyjnego plecaka, która totalnie Was pochłonie.

Po tytule recenzji możecie sądzić, że przeniesiemy się na otwarte może i że będą tutaj piraci! Będą i to jacy! Tacy nietypowi, ale o tym wkrótce, dodam, że morza tutaj nie będzie. Dziś w dzień skończyłem czytać lekturę i na jej myśl ciągle się uśmiecham. Czasami warto oderwać się od książek dla dorosłych i dla równowagi umysłu wdrożyć się w dziecięcą powieść, gdzie spotka nas niesamowicie ciekawa przygoda, postaci będą iście bajkowe, a wszystko to, co się wydarzy, będzie nieprawdopodobne.

Autorką Zoji i tajemnicy znikających kapci jest Anna Samborowska, a ilustracje do książki przygotowała Justyna Karaszewska. O pierwszej można dowiedzieć się ze skrzydełka okładki, że jest doktorem literaturoznawstwa, I to, że wychowuje dwóch chłopaków, którzy wciąż gubią kapcie! (Skąd ja to znam... To dzieje się chyba wszędzie!!!). Pani Anna nadal poszukuje sama kapcia w rozmiarze nr 32. Może gdzieś zaplątał się u Was? Właśnie ten fakt spowodował, że napisała tę niezwykłą powieść dla dzieci.

Okładka mocno sugeruje odbiorcom, że nudy to tutaj nie będzie. Można od razu domyślić się, że dziewczynka w stroju pirata, to tytułowa bohaterka Zoja, która pod prawą nogą ma spory zapas różnorakiego obuwia. W tle lata też pewien ptak.

Kapcie w roli głównej? Kto by pomyślał... Zanim jednak o nich, to jeszcze raz przedstawię Wam główną bohaterkę powieści przygodowej dla dzieci, tytułową Zoję. Zoja to zwykła dziewczynka, z czarnymi włosami, lekko pokręconymi. Jej oczy są koloru zielonego i gdyby bliżej przyjrzeć się dziewczynce, można stwierdzić, że są one lekko wytrzeszczone. Zachowuje się jak każda mała dziewczynka. Choć czy młodej damie przystoi plucie pestkami czereśni?

Ważną rolę odegrają w powieści rodzice. Właśnie tato dziewczynki odziedzicza pewien posiadłość zwaną Domem nad Jeziorem położoną nad jeziorem Gaładuś w miejscowości Krasnogruda. Jezioro to położone jest na Suwalszczyźnie, a jego mniejsza część znajduje się po drugiej stronie granicy z Litwą. Co to za dom, dokładnie, w jakich okolicznościach rodzina dziewczynki dowiaduje się o spadku? Do ich domu przychodzi listonosz z pewną dosyć dziwną przesyłką. Listem i pakunkiem, w którym znajduje się pewne ptaszysko. Jak wynika z listu, został on wysłany przez ciotkę Anastazję, które napisała w nim, że już zeszła z tego świata i posiadłość będzie o teraz należeć do potomka Anastazji. Ptak to papuga, która zwie się Ola i jest ważną postacią dla dalszych losów rodziny dziewczynki.

Są już wakacje i tato postanawia, że weźmie parę dni wolnego od pracy i ruszą w podróż nad jezioro, by zobaczyć Dom nad jeziorem. Co ich tam spotka? Co tam zastaną i dlaczego zaczną ginąć im kapcie i inne obuwie? Z kim zaprzyjaźni się dziewczynka, jakie przygody przyprawią czytelnika w dobry humor i co takiego kryje się na wyspie na wspomnianym jeziorze? Musicie to przeczytać. Pośmiać się, poznać emocje, które towarzyszą Zoji, Zobaczyć jak sobie radzi w nowym, nieznanym miejscu. Nie ma tu nudy, cały czas coś się dzieje, a zakończenie może zaskoczyć każdego czytelnika.

Do wspaniała lektura dla najmłodszych, czy do czytania do snu swoim pociechom przez rodziców i dziadków. To taka idealna książka na wakacje, gdy pogoda może nam spłatać figla. Warto wtedy mieć ją przy sobie.

Nie za często goszczą u mnie książki dla dzieci, a pozycja, którą mam dzisiaj do zaprezentowania przeznaczona jest głównie dla sześcio-, ośmiolatków. Doktor literaturoznawstwa i mama dwójki chłopców, Anna Samborowska, popełniła książkę o znikających kapciach, przy okazji poszukiwań zagubionego jednego z nich w rozmiarze 32. Książka miała premierę 1 czerwca czyli w Dzień Dziecka. Idealna data, ale jakoś mało jej w mediach. Chyba dobrze się stało, że do mnie trafiła, bo powiem wam szczerze, że świetnie się podczas czytania bawiłam.

Tata Zoi staje się spadkobiercą Domu nad Jeziorem po swojej ciotce Anastazji. Mało tego, dziedziczy także papugę Olę. Zoja widzi w tym same plusy, bo właśnie zbliżają się wakacje, a co za tym idzie, otwierają się możliwości do nowych przygód, których odważna i pomysłowa dziewczynka wciąż jest głodna. Gdy jednak dojeżdżają na miejsce, chcąc uporządkować rzeczy pozostawione po ciotce, okazuje się, że ów Dom jest… pusty. Tylko czy na pewno? Bardzo szybko staje się faktem, że z tym Domem nie jest wszystko w porządku, a każdemu z domowników co jakiś czas znikają kapcie; zresztą nie tylko one, bo potrafią znikać, wsiąkać, przepaść bez śladu również buty, tenisówki, kalosze… Co się dzieje? Czy przyglądająca się temu papuga Ola wie więcej, niż chce powiedzieć? Zoję czeka śledztwo. Oj, będzie się działo.

Samborowska funduje nam, a może raczej naszym milusińskim książkę przygodową w iście pirackim stylu, ale nie ze statkiem i z morzem w roli głównej, a z kapciami. Szykujcie się na zdarzenia i hece dziejące się wokół Domu nad Jeziorem, papugi Oli, tytułowych kapci (i innego obuwia) oraz samej Zoi.

Co prawda główną bohaterką jest dziewczynka, ale uważam, że książka o przygodach Zoi powinna zainteresować także chłopców. Ta opowieść jest bardzo uniwersalna, nie jest lukrowana, a sama protagonistka to nie panna w falbankach i koronkach pozująca na księżniczkę, więc każdy chłopiec bez problemu będzie mógł się utożsamić z Zoją i przeżywać razem z nią wszystkie perypetie.

Olbrzymim plusem książki jest to, że dziewczynka, wbrew temu co ogląda się wszędzie na co dzień, ma bardzo dobre relacje z rodzicami. Zarówno Zoja, jak i rodzice potrafią szanować siebie wzajemnie, wspierać się, liczyć na siebie, słuchać i wierzyć.

Zoja i tajemnica znikających kapci to książka humorystyczna, ale niesie przy okazji także wiele mądrych przesłań. Historia napisana przez Annę Samborowską wciąga bez reszty i na pewno w młodym czytelniku wywoła, oprócz ataków śmiechu, mnóstwo innych emocji.

Ja jako rodzic (dzisiaj już całkiem dorosłego człowieka) uważam, że powinno być więcej tak mądrych, ciekawych a zarazem zabawnych książek, które nie nudzą, są kreatywne, a przy okazji uczą.

Dodam jeszcze, że książka została bardzo ładnie wydana (trochę szkoda, że nie w twardych okładkach). W środku znajdują się świetne ilustracje autorstwa Justyny Karaszewskiej, które wspaniale korelują z tekstem. Nic tylko czytać.

Jakiś czas temu tata Zoji otrzymał spadek po ciotce Anastazji. Stał się właścicielem nie tylko domu nad jeziorem, ale również papugi Oli. Ponieważ właśnie zaczęło się lato, rodzice Zoji postanawiają udać się w podróż, aby zobaczyć, jak wygląda dom, posprzątać rzeczy pozostawione przez ciocię oraz spędzić tam czas. Dziewczynka bardzo się cieszy, że tak właśnie spędzi najbliższe lata. Nikt jednak nie spodziewał się tego, co zastanie na miejscu. Dom okazuje się pusty. Tylko czy aby na pewno? To tylko pierwsze wrażenie, bo jest tam dużo różnorodnego obuwia. Zoja chciałaby dowiedzieć się, o co chodzi i zamierza w tym celu przeprowadzić własne śledztwo. Jak go zacznie? Czego się dowie? Jakie przygody na nią czekają?

Można by pomyśleć, że 220 stron, jakie ma książka to dość sporo dla małego czytelnika. Nic bardziej mylnego, a przynajmniej tak się okazało u nas. Historia, jaką znaleźliśmy w niej, była naprawdę fajna, wciągająca, wywołująca emocje. To wszystko sprawiło, że czytało się ją szybko, a także ciężko było się od niej oderwać. Syn stwierdził, że była pełna przygód, a jednocześnie momentów, w których mógł się pośmiać i to mu się zdecydowanie podobało.

Główną bohaterką jest mała dziewczynka Zoja. Według syna jest postacią ciekawą na tyle, na ile ciekawe mogą być dziewczyny (tak jesteśmy na etapie, że dziewczynki to inny świat i lepiej się od nich trzymać z daleka :) ).

„Zoja i tajemnica znikających kapci” to książka, która podobała się synowi. Według niego jest pełna przygód, a momentami dość zabawna. Polecamy.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA