Audiobook Zlot mp3

Na majówkę do podkrakowskiej wsi Borowy zjeżdża grupa „czternaście sztuk gatunku ludzkiego”, którzy w długi weekend zamierzają oddawać się ulubionym zajęciom przewidzianym na takie okoliczności, czyli spaniu, relaksie, jedzeniu i piciu. Artur twórca internetowy, nieformalny przywódca grupy, podobnie jak reszta ich członków nazywa grupę „watahą”, a kolejne spotkanie watahy „ochrzciliśmy zlotem, więc i ten nosi podobne miano, ale z dopiskiem adekwatnego numeru.” Pierwsze dni zlotu watahy przebiegają zgodnie z założeniami. Wszystko zmienia się, gdy Artur budzi się z rękami pokrytymi czymś czerwonym. Mimo wmawiania sobie, że to tylko głupi żart, którego z członków watahy, a czerwony osad to farba, wszystko wskazuje na to, że to jednak krew. Ani Artur, ani wataha w tym momencie jeszcze nie wiedzą, ale ich spokojna majówka właśnie się skończyła, a rozpoczęła się walka o przetrwanie, zwłaszcza że sprawca lub sprawcy, ewidentnie wzięli watahę na celownik.

„Przecież to, co się tutaj dzieje, zakrawa o absurd. Jakby ktoś tam na górze najzwyczajniej w świecie bawił się w koło fortuny, a raczej koło maltretowania watahy, gdzie zamiast różnych stawek pieniężnych jak w telewizyjnym teleturnieju, tutaj są do wylosowania katastrofy i inne koszmary. Morderstwo? Proszę bardzo. Porwania? Już się robi. Kolejne zwłoki? Momencik. Wypadek samochodowy. Już szykujemy.”

Kto i dlaczego poluje na członków watahy? Czy wszystkim uda się wrócić do domu?

„Zlot” Daniela Komorowskiego, to moim zdaniem połączenie kryminału z thrillerem, z dużą dozą sarkazmu, lekko doprawiony słowiańskimi wierzeniami.

Autor postawił na mocne otwarcie, gdyż pierwszy trup pada już w prologu, potem jest już tylko mocniej i mroczniej. Sprawca/sprawcy ewidentnie postanowili torturować watahę. Długo nie było wiadomo, co nimi kieruje, choć autor od czasu do czasu podrzucał enigmatyczne przemyślenia sprawcy/sprawców, praktycznie aż do końca trzymał karty przy orderach, aby wyjawić szokującą motywację. W powieści dzieje się sporo, autor nie daje szans na złapanie oddechu, trzymając swoich bohaterów i czytelników w napięciu, co znowu przytrafi się członkowi watahy.

Jeśli chodzi o narrację, to mamy narrację wieloosobową, z punktu widzenia różnych członków watahy, w tym jej mniej lub bardziej formalnego lidera, czyli Artura, a także, jak już wspomniałam wstawek z myślami sprawcy/sprawców. Fajnie, że każdy z członków watahy dostał swój indywidualny głos. Jako że lubię sarkazm, a wewnętrzne monologi Artura zdecydowanie przypadły mi do gustu.

Jak wspomniałam mamy tu nutkę tak modnych ostatnio wierzeń słowiańskich, co akurat w przypadku tego autora nie powinno dziwić, przecież jest autorem cyklu o Mieszku.

Po przeczytaniu tej powieści, cieszę się, że uszłam z życiem z moich majówek w podkrakowskich wsiach, a może to nie szczęście, tylko to, że moja „wataha” to porządne dziewczyny, które nie nastąpiły na odcisk złym ludziom?

Jeśli nie boicie się, że po lekturze dwukrotnie zastanowicie się nad wyjazdem ze swoją ekipą/grupą/watahą, jakkolwiek ją nazywacie, to sięgnijcie po „Zlot” i sprawdźcie, co mogłoby się stać.

Polecam!

"Każdy skry­wa w so­bie mrocz­ną stro­nę, swo­iste­go po­twora, który tylko czeka, żeby w sprzy­ja­ją­cych oko­licz­no­ściach prze­jąć nad czło­wie­kiem kon­trolę."

Czyż to nie brzmi złowieszczo? W takim właśnie mrocznym, gęstym klimacie utrzymana jest cała historia, nasycona podejrzeniami, zemstą i strachem.

Sam pomysł na fabułę bardzo przypadł mi do gustu - widać, że jest ona przemyślana i dopracowana. Dałam się wciągnąć w zagadkowe zaginięcia członków ekipy i dociekanie kto jest mordercą, który szantażuje lidera grupy. Do tego wplecione wątki związane ze słowiańskimi wierzeniami, demonami ubarwiały całą historię.

Jedyny element, który wzbudził moje zastrzeżenia to zbytnio rozciągnięte opisy. Książka liczy prawie 500 stron, a osobiście uważam, że można by ją skrócić o 1/3, a i tak nic by na tym nie straciła. Momentami miałam wrażenie powtarzalności niektórych stwierdzeń, a to obniżało u mnie poziom napięcia i zaangażowania emocjonalnego.

"Zlot" jest moim pierwszym spotkaniem z piórem autora, które oceniam całkiem pozytywnie. Jego lekki styl sprawił, że książkę czyta się bardzo przyjemnie.

Majówka - każdy na nią czeka z niecierpliwością. Ale co gdyby wasza wymarzona majówka z przyjaciółmi zamieniła się w prawdziwy koszmar?

Kiedy sięgałam po „Zlot” Daniela Komorowskiego, miałam w głowie obraz sielskiego wyjazdu, garstki ludzi połączonych wspólną pasją i beztroskiej atmosfery. Tymczasem autor zaskoczył mnie już na pierwszych stronach i porwał w wir wydarzeń, w których sielanka to tylko złudzenie - a prawdziwa majówka dopiero się zaczyna, i to w mrocznym wydaniu.

Grupa znajomych, poznanych dzięki pasji do cosplayu i „Wiedźmina”, przyjeżdża na podkrakowską wieś Borowe. Mają odpocząć od codzienności, naładować baterie, odetchnąć pełną piersią. Brzmi znajomo, prawda? Każdy z nas marzył kiedyś o takim weekendzie. Jednak w „Zlocie” szybko okazuje się, że pod pozorną normalnością kryje się coś więcej - coś, co zaczyna pełzać pod skórą, budząc niepokój i niedające się zignorować przeczucie, że coś jest bardzo nie tak.

Daniel Komorowski świetnie operuje klimatem. Od początku czułam tę gęstniejącą atmosferę - coś wisiało w powietrzu, coś, co kazało mi przewracać strony jedna za drugą. Opisy wsi, drobne szczegóły dotyczące rytuałów i wierzeń słowiańskich, niepokojące spojrzenia mieszkańców - wszystko buduje tu niesamowity klimat, przypominający najlepsze thrillery psychologiczne i nieco kojarzący się z wczesnym Stephenem Kingiem, tylko w naszej, polskiej scenerii.

Postacie? To ogromna siła tej książki. Każdy z bohaterów jest inny, każdy przynosi swoją własną historię i własne problemy. I choć na początku można się lekko pogubić w liczbie postaci, bardzo szybko łapiemy kto jest kim, a ich charaktery są na tyle wyraźne, że nie sposób ich pomylić. Szczególnie doceniam fakt, że nikt nie został tu sztucznie wykreowany na superbohatera - są naturalni, autentyczni, czasem popełniają błędy, czasem zachowują się irracjonalnie. Tak jak ludzie w sytuacjach granicznych.

To, co uwielbiam w „Zlocie”, to sposób, w jaki autor bawi się dynamiką grupy. Kiedy wszystko zaczyna się sypać, kiedy pojawiają się zadania rodem z najgorszego koszmaru, a zaufanie staje się towarem deficytowym, obserwowanie ich relacji staje się fascynującą psychologiczną grą. Komorowski świetnie pokazuje, jak cienka jest granica między przyjaźnią a wrogością, między solidarnością a instynktem przetrwania.

Fabuła jest dopracowana i naprawdę dobrze przemyślana. Zwroty akcji są liczne, ale nieprzesadzone - nie czułam się przytłoczona ani zagubiona, raczej wciągnięta w misternie uplecioną sieć wydarzeń. Tempo też zasługuje na pochwałę - krótkie rozdziały, dużo dialogów, brak przegadanych opisów (choć czasem, przyznam, miałam ochotę na trochę więcej „powietrza” w tekście). Dzięki temu książkę czyta się bardzo szybko, niemal jednym tchem.

Jeśli miałabym się czegoś uczepić, to może chciałabym momentami jeszcze więcej wyjaśnień dotyczących lokalnych wierzeń - te fragmenty były tak fascynujące, że czułam lekki niedosyt. Ale może to tylko świadczy o tym, jak bardzo autor potrafił mnie zainteresować swoim światem.

A zakończenie? Powiem Wam tylko tyle: jest satysfakcjonujące, zaskakujące i... pozostawia pewne drzwi uchylone. Czy będzie kontynuacja? Mam nadzieję, że tak, bo naprawdę chcę wrócić do tej mrocznej rzeczywistości i jeszcze raz zmierzyć się z demonami - tymi prawdziwymi i tymi, które czają się w nas samych.

„Zlot” to książka, którą czyta się sercem w gardle. Idealna dla wszystkich, którzy lubią thrillery z dobrze zarysowanymi postaciami, mrocznym klimatem i nutą słowiańskich wierzeń. Jeśli szukacie lektury, która Was wciągnie, zaskoczy i zostawi z masą emocji - śmiało sięgajcie po „Zlot”.

Ja po tej książce zastanawiałam się czy wyjazd na majówkę z przyjaciółmi nad pobliskie jezioro to dobra decyzja…