Audiobook Ziarno niezgody mp3

Pochłonęła mnie ta książka i to absolutnie. Jest w niej wszystko: miłość, nienawiść, obojętność, siostrzane więzy nie sióstr, pensjonat dla panienek, zdrada, ucieczki, nieszczęśliwe dzieciństwo, samobójstwo, odrzucenie, pisarze, Anglia, Nowy Jork, wszystko pachnie albo zatęchłą mglistą jesienią, albo lawendowo, wrzosami, herbacianymi różami... A w finale i tu nie ma nic ze spojlerowania ogień, który... i tu nic więcej nie powiem, bo będziecie mieli do mnie pretensję. To jednak nie wszystko: jest pisanie książek, piękne maszyny do pisania, lata 20. i 30. ubiegłego wieku oraz 60. Dużo prawda... no bo i ponad 500 stron do czytania.

Czy to Was zachęciło do czytania? Jeśli nie, to powiem, że jest to wszystko bardzo dobrze napisane, słowo i pióro nie przeszkadza autorce, a wręcz odwrotnie sprawnie snuje opowieść dramatyczną o losach głównej bohaterki bez imienia o nazwisku Robinson, która jest pisarką. Napisała kolejną książkę, która jest bardzo osobistym wspomnieniem z trudnego jej życia. Mimo tego, że wcześniejsze książki cieszyły się uznaniem czytelników, ta została przyjęta, delikatnie mówiąc, chłodno. Roberts postanawia rzucić wszystko i wrócić do korzeni, czyli do Anglii do rodzinnego domu, w którym całe jej nieszczęście się zaczęło.

Nie jest to łatwy powrót. W domu czeka na nią gosposia mamy i wiadomość, że tydzień wcześniej zmarła Rebeka, czyli jej matka. Robinson zaczyna opowiadać o swoim życiu opiekunce matki i tak snuje się fabuła książki. Rozpędza się ona dość mozolnie jak lokomotywa parowa, by tuż przed stacją ostatnią nabrać niesamowitego pędu, który prowadzi do końca, chyba bardzo niespodziewanego. Życie Robinson zamyka się klamrą.

Nie zawsze mi się to zdarza, raczej radziej niż częściej, ale miałem cały czas wizualizację miejsc, mniej postaci. Patrzyłem na książkę oczami scenarzysty, to chyba wynik wielu filmów obejrzanych w życiu, a pasujących do fragmentów książki. Dla mnie książka jest bardzo filmowa i myślę, że chętnie zobaczyłbym sprawnie zrobiony film, wtedy mógłbym zobaczyć twarze bohaterów książki. Mimo bardzo różnych charakterów: ludzi złych, dobrych, gorszych, lepszych nikogo się nie ocenia, bowiem każda jest potrzebna każdej, a wszystko ma swój ciąg logiczny. Szczególnie jednak polubiłem Francuzkę Camille, która pojawia się zawsze wtedy, kiedy Robinson naprawdę jej potrzebuje.

Sandra Nikoniuk trafia dzięki tej książce do mojego prywatnego "klasera" ulubionych autorów książek.

“Łatwiej porzucić złych ludzi niż złe na nawyki".

Lata sześćdziesiąte ubiegłego wieku. Robinson jest znaną pisarką, jednak jej najnowsza i jednocześnie najbardziej osobista powieść “Ziarno niezgody” spotkała się z wieloma krytycznymi opiniami. Niepocieszona Robinson, zmagająca się z kryzysem twórczym, pod wpływem impulsu podejmuje decyzję o wyjeździe. Opuszcza Nowy Jork, miasto, które od dawna było jej domem i wraca w do rodzinnego, angielskiego miasteczka Castle Combe. To miejsce przypomina jej o koszmarze z dzieciństwa, kiedy to mieszkańcy oskarżyli ją o śmierć ojca, a matka na każdym kroku uprzykrzała jej życie. Na miejscu dowiaduje się, że jej matka nie żyje i poznaje opiekunkę matki Dorothy. Niejako wbrew sobie Robinson zaczyna zwierzać się tej kobiecie. Opowiada o trudnym dzieciństwie, społecznym odrzuceniu i dziewczynce, którą poznała na stancji dla dziewcząt.

Przejmująca, smutna opowieść. Jej wielowymiarowa akcja toczy się swoim rytmem, fabuła ciekawie poprowadzona, dotyka skomplikowanych relacji międzyludzkich. Toczy się dwutorowo przeszłość, czyli dzieciństwo Robinson i lata sześćdziesiąte ubiegłego wieku. Styl Autorki jest płynny, barwny, a przy tym lekki, naturalny. Niepodważalnym atutem powieści są bohaterowie. Skomplikowane, autentyczne osobowości, wzbudzają w czytelniku wiele emocji. Nie wszystkich polubiłam, nie dało się. Cały czas miałam wrażenie, że razem z nimi przemierzałem ich kręte życiowe ścieżki.

Tajemnice, głęboko skrywane sekrety, tutaj nic nie jest takie, jak nam się początkowo wydaje. Wyraźnie czujemy delikatny dreszczyk napięcia, niepewną, chwilami wręcz duszną atmosferę. Mroczne zakamarki ludzkiej duszy, utracone nadzieje, przeżywane dramaty. Przeszłość, która powraca, nie daje o sobie zapomnieć, kładzie się cieniem na teraźniejszości. Specyficzna atmosfera panująca na pensji dla dziewcząt na początku XX wieku, piękna przyjaźń dwóch zupełnie różnych dziewczynek, miłość do słowa pisanego, do książek. Trudna relacje matka-córka, złe decyzje, brak wiary we własne siły, własny potencjał. Zapomniany zeszyt i mężczyzna, który zniszczył przyjaźń.

Poruszająca, smutna, czarująca słowem historia. Niełatwa, a zarazem piękna przygoda, której dałam się porwać. Zakończenie - w moim odczuciu, pozostawia wiele do życzenia. Zostało zbyt wiele niedopowiedzeń, niedokończonych wątków. Polecam, czytajcie! Tatiasza i jej książki :)

Słodko-gorzka historia osadzona w latach Lata 60. XX wieku.

Robinson jest pisarką. Jej najnowsza powieść – Ziarna niezgody- nie została przyjęta zbyt dobrze. Mimo iż jest to najbardziej osobista historia, zbiera same słabe oceny. Kobieta zmaga się z kryzysem twórczym, spontanicznie postanawia opuścić Nowy Jork i wraca do rodzinnego miasteczka… w którym nie była od 40 lat. Castle Combe jest małym angielskim miastem, które przywołuje jej najgorsze wspomnienia i koszmary. Robinson opuściła je, kiedy po śmierci jej ojca, mieszkańcy oskarżyli ją o jego śmierć. Matka, zawsze nieobecna, zamiast okazać wsparcie, wysłała ją do pensji dla panien.

Na odludziu otoczonym wrzosowiskami, mimo mrocznego klimatu miejsca, Robinson po raz pierwszy czuje się dobrze. Otoczona dziewczynami, wśród których znalazła bratnie dusze. Grace i Sophie łączy wyjątkowa więź, obie poranione i odrzucone przez najbliższych, wspierają się i z każdym dniem stają się sobie bliższe. Z czasem bliskość zmieniła się w obsesję, a kiedy stanął między nimi mężczyzna, doszło do tragedii.

Po ukończeniu szkoły, Robinson ucieka do Nowego Jorku, gdzie buduje swoje życie na nowo.

To właśnie tam odkrywa, że nie może żyć bez pisania i poświęca temu wszystko, łącznie z rodziną.

Teraz po latach, w Anglii, Robinson próbuje poskładać swoje życie na nowo, odbywa podróż w głąb siebie, by raz na zawsze pożegnać demony przeszłości.

Jeśli czytacie tylko lekkie, zabawne i romantyczne historie, to tu jej nie znajdziecie.

Jeśli lubicie historie przejmujące, poruszające i mroczne, to będziecie zachwyceni. Wyjątkowe połączeniem obyczajówki, powieści historycznej i psychologicznej. Jestem pod wrażeniem. Fabuła wciąga i nie puszcza aż do końca. Nie wszystkie wątki się wyjaśniają, autorka pozostawia nas w niepewności. Jestem zachwycona opisami miejsc i emocji. Pani Sandra buduje taki klimat, że niemal czułam wilgoć angielskiego powietrza, słyszałam dźwięki NY lat 30.POLECAM!

Słodko-gorzka historia osadzona w latach Lata 60. XX wieku.

Robinson jest pisarką. Jej najnowsza powieść – Ziarna niezgody- nie została przyjęta zbyt dobrze. Mimo iż jest to najbardziej osobista historia, zbiera same słabe oceny. Kobieta zmaga się z kryzysem twórczym, spontanicznie postanawia opuścić Nowy Jork i wraca do rodzinnego miasteczka… w którym nie była od 40 lat. Castle Combe jest małym angielskim miastem, które przywołuje jej najgorsze wspomnienia i koszmary. Robinson opuściła je, kiedy po śmierci jej ojca, mieszkańcy oskarżyli ją o jego śmierć. Matka, zawsze nieobecna, zamiast okazać wsparcie, wysłała ją do pensji dla panien.

Na odludziu otoczonym wrzosowiskami, mimo mrocznego klimatu miejsca, Robinson po raz pierwszy czuje się dobrze. Otoczona dziewczynami, wśród których znalazła bratnie dusze. Grace i Sophie łączy wyjątkowa więź, obie poranione i odrzucone przez najbliższych, wspierają się i z każdym dniem stają się sobie bliższe. Z czasem bliskość zmieniła się w obsesję, a kiedy stanął między nimi mężczyzna, doszło do tragedii.

Po ukończeniu szkoły, Robinson ucieka do Nowego Jorku, gdzie buduje swoje życie na nowo.

To właśnie tam odkrywa, że nie może żyć bez pisania i poświęca temu wszystko, łącznie z rodziną.

Teraz po latach, w Anglii, Robinson próbuje poskładać swoje życie na nowo, odbywa podróż w głąb siebie, by raz na zawsze pożegnać demony przeszłości.

Jeśli czytacie tylko lekkie, zabawne i romantyczne historie, to tu jej nie znajdziecie.

Jeśli lubicie historie przejmujące, poruszające i mroczne, to będziecie zachwyceni. Wyjątkowe połączeniem obyczajówki, powieści historycznej i psychologicznej. Jestem pod wrażeniem. Fabuła wciąga i nie puszcza aż do końca. Nie wszystkie wątki się wyjaśniają, autorka pozostawia nas w niepewności. Jestem zachwycona opisami miejsc i emocji. Pani Sandra buduje taki klimat, że niemal czułam wilgoć angielskiego powietrza, słyszałam dźwięki NY lat 30.POLECAM!

„Ziarno niezgody” Sandry Nikoniuk, to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Przyznam szczerze, że autorka mnie zauroczyła swoją powieścią, pisząc słodko – gorzką historię, której akcja została ulokowana w latach 60- tych angielskiego Castle Combe, ale również w Nowym Jorku. Uwielbiam w powieściach dwie przestrzenie czasowe, które w połączeniu dają nam spójną całość, jednak napisanie takiej książki wcale nie jest łatwe, bo wszystko musi ze sobą idealnie współgrać.

W tej powieści autorka przedstawia nam młodą pisarkę, która po pierwszych sukcesach związanych z wydaniem książek, postanowiła wydać kolejny tytuł, w którym chciała rozliczyć się ze swoją przeszłością, z którą nigdy nie udało jej się pogodzić. Wyjeżdża w rodzinne strony, gdzie spotyka Rebekę, opiekunkę swojej matki. To z nią nawiązuję więź i zaczyna zwierzać się z przeszłości, z którą tak naprawdę po dziś dzień się nie pogodziła. Lokalna społeczność oskarżyła ją o śmierć ojca, a z matką nigdy nie łączyła jej dobra relacja. Opowiada również o swojej przyjaźni, która nawiązała się na pensji dla panien. Sophie i Grace były nierozłączne, ich przyjaźń była niemal jak siostrzana więź, jednak wszystko zostało zaburzone poprzez pojawienie się mężczyzny, który wykorzystał ich miłość, jaką go obdarzyły. Autorka przedstawia historię w taki sposób, że nie wiemy, która z dziewczynek jest pisarką, którą poznaliśmy.

Miłość, zdrada, trudne relacje z rodzicami i przeszłość, z którą nigdy kobieta się nie pogodziła, nie pozwala o sobie zapomnieć. Wspaniała historia, która momentami potrafi rozbawić czytelnika, a w innym momencie wyciska z niego potok łez. Autorka poruszyła wiele trudnych tematów, które dotyczą niemal każdego z nas. Jest na świecie dużo osób, które nie do końca poradziły sobie z wydarzeniami z przeszłości, niemniej jednak starają się iść do przodu w życiu, co często nie jest łatwe, bo myślami wciąż krążymy gdzieś wokół przeszłości. W tym tytule mamy możliwość poznania dorosłej już kobiety, która po poniesionej porażce, postanawia wreszcie rozliczyć się z przeszłością, przed którą próbowała uciec, jednak nieskutecznie.

Autorka fantastycznie oddała klimat czasów, w których ulokowała wydarzenia w powieści, przyznam szczerze, że uwielbiam przenieść się do przeszłości, mieć możliwość tak realnego przeżywania klimatycznych historii. Styl autorki zdecydowanie wpisał się w mój czytelniczy gust, a podczas czytania w ogóle nie miałam ochoty na powrót do realnego świata! Bohaterowie są perfekcyjnie wykreowani, każdy z nich inny, wnoszący coś do całości powieści. Tutaj każdy ma swoje miejsce, swój cel i nie jest w tej historii obojętny.

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, ale z pewnością nie było ostatnim, bo mnie ta historia oczarowała i nabrałam ochoty na więcej!

Książka z Klubu Recenzenta serwisu [Adres usunięty].

Poznajemy panią Robinson, znaną pisarkę, która przed 40 latami wyjechała z Anglii po tym jak została oskarżona o śmierć swojego ojca. Po latach postanawia powrócić. Na miejscu poznaje opiekunkę swojej matki, Rebeki. I to właśnie jej opowiada o dwóch dziewczynkach, które przyjaźniły się dawno temu na pensji dla panien. Opowiada o ich wzajemnej relacji i o tym jak ich wzajemna sympatia przerodziła się w obsesję. Rozdzieliła ich miłość do jednego mężczyzny.

Książka urzeka stylem w jakim została napisana oraz klimatem. Poznając życie zarówno pani Rominson jak i los dwóch dziewczynek z każdą stroną czułam zarówno ekscytacje jak również nutkę niepokoju. Autorka wspaniale wykreowała swoich bohaterów, którzy potrafią dostarczyć wielu emocji. Zwłaszcza pani Robinson jest tu ciekawym charakterem, który z jednej strony intryguje, a z drugiej irytuje. Cudownie również oddała klimat kocówki lat 20 XX wieku, nadając mu nieco mroczny nastrój. Znajdziemy tutaj również nutkę tajmniczości.

Nie każdemu udaje się sprawnie pisać w dwóch liniach czasowych. Pani Sandrze udało się to doskonalenie. Nie ma mowy tu chaosie, jaki czasami potrafi się wkraść podczas przedstawienia dwóch lin czasowych.

Powieść niosąca niepokój, przepełniona tajemnicami i urzekająca dzikimi wrzosowiskami.

Poczytna nowojorska pisarka Robinson po klapie swojej ostatniej powieści przyjeżdża do rodzinnego domu w Castle Combe. Mieszkańcy angielskiej prowincji nie zapomnieli o co oskarżali małą Sophie. Dorosła kobieta snuje opowieść o przyjaźni, o miłości, która wszystko zniszczyła oraz o swojej drodze do pisarstwa.

Dwie linie czasu przeplatają się w tej powieści niczym nitki w tkaninie. Przeszłość ukrywa tajemnice, teraźniejszość stara się je oswoić i uwolnić bohaterkę od starych demonów.

Powieść tchnie klimatem niczym z angielskiej literatury XIX wieku. Strzelisty budynek pensji dla panien otoczony mglistymi wrzosowiskami niepokoi i zachwyca. Nowy Jork lat 30 naszego wieku oczarowuje, a czasami przytłacza.

Dwie zagubione dziewczynki Sophie i Grace spotykają się na pensji, wspólnie ujarzmiają swoją trudną przeszłość, razem stawiają czoło przeciwnością i odrzuceniu, odkrywają swoje talenty, budują niezwykłą bliskość. Dwie poranione dusze łączy wspaniała przyjaźń, która przetrwa wszystko. Czy aby na pewno? Jeden mężczyzna burzy mozolnie zbudowane relacje, rozcina silną więź. Shopie ucieka do Nowego Jorku, Grace wybiera inną drogę.

Autorka niczym impresjonistka odrysowuje w naszej wyobraźni obrazy nie tylko pełne barw, ale emanujące zapachami i dźwiękami. Są na tyle plastyczne, że mamy wrażenie, że dotykamy je opuszkami palców, że smakujemy je na języku, pieścimy nimi uszy.

Opowieść snuta jest powoli, majestatycznie, niechętnie oddając swoje sekrety. Emocje w swych skrajnych odsłonach buzują na każdej stronie, trafiając prosto w nasze serce.

Czytelnik łapczywie poznaje kolejne elementy historii. To co się jawi pomiędzy wierszami wzburza, rani, sięga dna smutku, ale też zaskakuje i niezmiernie ciekawi. „Ziarno prawdy” jest jedną z tych książek, które dotykają duszy, które zmuszają do myślenia, które rozpieszczają czytelnika swoim kunsztem.