Audiobook Wiem, co wam w duszy gra mp3

Do napisania recenzji tej książki potrzebowałam kilku dni. Były to dni, które poświęciłam na przyswojenie przeczytanej treści, na przemyślenie jej i znalezienie słów, jakie by ją opisały. Uczucia, jakie zrodziły się we mnie podczas czytania tej książki, trudno było mi ubrać w słowa, by w pełni oddać to, co czułam.

„Wiem, co wam w duszy gra” to historia dwóch osób – Moniki i Jakuba. Monika jest kobietą sukcesu, która mimo młodego wieku, ma już za sobą rozwód. Jakub jest mężem i ojcem, który nie do końca czerpię satysfakcję z obecnego życia. Losy tych dwoje krzyżują się w najmniej odpowiednim momencie. Jedno spojrzenie zmienia ich cały świat, cele i postanowienia. Nie podejrzewają nawet, że spotkanie tak bardzo wpłynie na ich życie. Silna wola całkowicie przestanie istnieć, a dla nich liczyć się będzie tylko ta druga osoba.

Cała historia zaczyna się w chwili ich pierwszego spotkania. Na ich przeszłości autorpoświęca dosłownie kilka zdań. Jednak te kilka zdań wystarczyło mi na zrozumienie, że oboje liczą na coś więcej od życia. Mimo że wiele już przeszli i ciążą na nich różnego rodzaju zobowiązania, nie tracą nadziei na lepsze jutro.

Spodziewałam się pikantnej historii pełnej pasji i żaru. Okazało się, że zostałam zaproszona do życia tych bohaterów, aby poznać ich rozterki i uczestniczyć w ich życiowych wyborach. Nie zawsze się z nimi zgadzałam, ale zdałam sobie sprawę z tego, że nie jestem odpowiednią osobą, by ich oceniać. Ich wzloty i upadki trwają kilka lat. Przez te lata autor opisuje, jak bardzo ich wybory mają wpływ na to, kim się stają. Gdybym miała skupić się tylko na uczuciu, jakie zostało przedstawione w tej książce, to życzyłabym każdemu takiego uczucia. Uczucia obezwładniającego i mające siłę pokonać wszystkie przeciwności losu, ale też wypalającego od środka. Nie jest to jednak tylko historia obyczajowa, gdyż autorka przedstawia bardzo bogate, ale przy tym smaczne sceny miłosne. Całość czytałam z zapartym tchem i niedowierzaniem na niesprawiedliwość i przewrotność losu.

Reasumując: uwielbiam książki, które w pozytywny sposób mnie zaskakują. I taka była właśnie ta książka. Poruszała wiele trudnych zagadnień, które spotkać mogą każdego z nas. To jest właśnie wyjątkowe w tej książce, ponieważ opowiada ona o życiu. Poruszane są w niej problemy, które wywołują wachlarz emocji, tak skrajnych, że aż dosłownie brakuje słów na ich opisanie.

Kończąc, zacytuję słowa zamieszczone na okładce, które idealnie pasują do całej treści książki: „Tylko prawdziwa miłość jest warta tego, by walczyć o nią do końca.”

Papierowy Bluszcz

Jest to książka, która zaskoczyła mnie co najmniej 3-krotnie. Po pierwsze, posiada okładkę w stylu, którego nie lubię .Oczywiście nie oceniając książki po okładce, zapoznałam się z opisem z tyłu i... poczułam, że muszę to przeczytać. Nie bez powodu, ale o tym później. Kolejne zaskoczenie to był słaby początek, który przerodził się w trochę przewidywalną historyjkę, LECZ! ta książka jest wysypiskiem wspaniałych cytatów dotyczących miłości, specyficznych relacji, bliskości. Autor potrafi tak niesamowicie w 2-3 zdaniach uchwycić to co ulotne w ludzkich uczuciach i emocjach, że byłam pod wielkim wrażeniem. Kolejne zaskoczenie to był moment, gdy skończyłam czytać tę pozycję. I ostatecznie jestem w stanie powiedzieć, że wyjątkowo mi się podobała! Czemu?

"JEST niezwykle cienka granica pomiędzy 'na zawsze' a 'nigdy'. Zazwyczaj na szerokość jednego słowa za dużo, jednego telefonu za mało, jednego gestu za późno. Wmawiałam sobie, że nikogo nie potrzebuję. Robiłam tak latami, póki zapach jego perfum nie dogonił za dnia moich nozdrzy, a nocą moich wspomnień."

A temu. I jeżeli jest tu ktoś, kto ma w sercu kogoś, kogo nie ma przy sobie - będzie zachwycony taką lekturą ❤

„Wiem co wam w duszy gra”. Książka napisana przez tajemniczego autora, który założył bloga, pod nazwą Bezdech i tam publikuje trudne teksty o miłości, samotności i ogromnej tęsknocie. Pod takim pseudonimem napisał właśnie tą króciutką, liczącą zaledwie 170 stron książkę. Sięgnęłam po nią z dwóch powodów. Po pierwsze, uwielbiam wszelkiego rodzaju emocje, które mogę odnaleźć w takich książkach. Kocham historie, w których mogę odczuć smutek i zatopić się w melancholii. Po drugie, wchodząc na stronę tajemniczego autora tekstów, przeczytałam wiele pięknych cytatów oraz sentencji, które są mi bardzo bliskie… Nastawiłam się więc na wielkie emocje, ale otrzymałam ogromne rozczarowanie…

Historia Moniki i Jakuba była dla mnie zbyt płytka. On mający żonę i dzieci, ona samotna. Przypadkowe spotkanie, jedno spojrzenie i bum! Miłość spadła na nich jak grom z jasnego nieba. Czy było to wielkie uczucie? Czy da się kogoś pokochać w jednej sekundzie?

Osobiście zabrakło mi między bohaterami prawdziwych uczuć i emocji. Coś więcej, pomiędzy scenami zbliżeń, żebym mogła określić to mianem miłości do grobowej deski. Tak, wiem. Była chemia, seks i słowa zapewniające o wielkim uczuciu, ale ja niestety tego nie poczułam…

Od samego początku za szybko się wszystko działo… Czy istnieje miłość od pierwszego wejrzenia? Pewnie tak, ale tutaj nie było nic pomiędzy… W tak krótkiej historii, były takie przeskoki w czasie, że gubiłam się już i nie wiedziałam ile ten romans trwa. Taka straszna pustka, wypełniana namiętnością i pożądaniem, które łatwo można pomylić z miłością…

Nastawiałam się na głębszą opowieść, z której będę mogła coś wynieść, ale mnie tylko zirytowała co jak pewnie zauważyliście, nie jestem osobą, która czepia się bez powodu… Najgorsze były dla mnie bardzo liczne powtórzenia i co rusz używane te same wyrazy. Słowo „bezdech”czytałam praktycznie na co drugiej stronie, tak samo jak picie Prosseco, ale tych smaczków było o wiele więcej…

„(…) pulsowała mu ta piękna cienka żyłka na skroni”, „ta jego mała pulsująca żyłka”, „była przepięknie śliska” „poddawała się w bezdechu”, „Językiem szukałem jej szczęścia, poddawała się temu w bezdechu. Wygięta w łuk wjeżdżała palcami coraz mocniej w moje włosy, czułem, że jest już w transie”. Było tego więcej i jeszcze wiele wiele więcej…

Nie polubiłam się z bohaterami, a wręcz moim zdaniem nie da się budować szczęścia na czyimś nieszczęściu. Jeśli ktoś chce zaczynać od nowa, to powinien najpierw pozamykać wszystkie sprawy, by nie krzywdzić ludzi wokół i może na tym zakończę…

Pamiętajcie, że każdy z Was odbierze tą książkę inaczej i pewnie wielu z Was przypadnie ona do gustu.

Przypadkowe spotkanie na lotnisku, odwołany lot i pierwsza, niewinna rozmowa. Monikę i Jakuba od samego początku coś połączyło, choć tak naprawdę nie powinno. On miał rodzinę, a ona nigdy nie chciała być tą drugą. Jednak to było silniejsze, spotykali się jeszcze nie raz, chcieli być razem, jednak życie im nie dało. Trudne decyzje, które należało podjąć, wyrzuty sumienia, samotność. Czy tylko tyle zostało z tego, co ich połączyło?

Książka jest cieniutka, ma tylko sto siedemdziesiąt parę stron, a mimo to „bogata w treść”. Znalazłam w niej ciekawą, wywołują emocje historię dwojga ludzi którzy, chociaż nie planowali, zakochali się w sobie. Niestety ta miłość przyniosła więcej cierpienia niż chwil radości. Mnie się podobała, podczas czytania wywołała wiele emocji, a po zamknięciu zmusiła do przemyśleń.

Bohaterowie dość ciekawi, według mnie dobrze wykreowani. Tym razem nie przedstawię wam bohaterów troszkę bliżej, ponieważ nie potrafię napisać, jacy według mnie są, jednoczenie nie zdradzając zbyt wiele z historii.

„Wiem, co Wam w duszy gra” to książka, która we mnie wywołała wiele emocji, podczas czytania, którą polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Ten tytuł wpadł mi w oczy dość niespodziewanie. Właściwie już sama nie wiem, gdzie konkretnie, ale szukając o nim informacji natknęłam się na grafiki z cytatami, które skusiły mnie od razu. Były piękne, zarazem bolesne, trudne i przede wszystkim życiowe. I o te sentencje - nie mogę i nawet nie chcę się przyczepić. Gdy w grę wchodziły motta życiowe, ale również miłosne przemyślenia o bolesnej, trudnej i niejednoznacznej miłości, którą odczuwamy wszystko wydawało się nad wyraz „widocznie”. W tym sensie, że czułam całą powierzchnią serca i duszy trud życia i bolączkę miłości. Ta prawda czasem i przytłaczała, ale też pozwalała na przemyślenia i właśnie to ogromnie doceniłam w „Wiem, co wam w duszy gra”, bo autor faktycznie trafił w struny mojej duszy i zdaje się, że wiedział i co gra w mojej, co jest prawdziwe, autentyczne i co sprawi, że zatrzymam się i zastanowię… na sobą, swoimi myślami czy życiem. Niestety, chociaż opowiadam o emocjach tak pięknie to zupełnie rozminęłam się z bohaterami tej powieści. Monikę i Jakuba połączyła miłość od pierwszego wejrzenia. Wiele musieli przejść, aby dotrzeć do siebie, swojej miłości i wspólnego życia. I chociaż wydaje mi się, że ich droga była wyboista to mam wrażenie, że te spotkania, przychodziły im z łatwością. Ciężko to zdefiniować w jakikolwiek sposób, ale mimo to ich historia mnie nie kupiła, nie zaangażowała i sprawiła, że nie polubiłam ich osobowości. Dlatego tak ciężko ocenić mi ten tytuł, bo chociaż pod względem opisów i emocji jest bardzo życiowy, tak nie mogę patrzeć tylko na to, bo bohaterowie zupełnie nie przypadli mi do gustu.