Audiobook W cieniu Majdanka mp3

W Tarnowoli mieszka rodzina Marców, która żyje skromnie, ale uczciwie. Rodzina stara się wspierać ukrywających się w lasach partyzantów. Nie oni jedyni… Pewnego dnia ich wieś zostaje okrążona przez Niemców by następnie brutalnie wysiedlić jej mieszkańców. Tylko nielicznym udaje się uniknąć obławy. Jednak ci, co nie mieli tyle szczęścia trafiają na owiany złą sławą Majdanek. Te wydarzenia sprawiają, że rodzina Marców zostaje rozdzielona. Gienia i Kazia trafiają do bliskiej rodziny. Tymczasem ich rodzice i rodzeństwo trafiają do obozu.

Wojna nie oszczędzała nikogo i nikt nie mógł być pewien kolejnego dnia. Śmierć towarzyszyła Polkom i Polakom na każdym kroku. Nikt nie mógł być pewien czy za chwilę nie weźmie go w swoje objęcia... Nikt nie mógł być pewien czy wróg nie zagrozi kruchej życiowej stabilizacji… Nikt nie mógł być pewien czy nie znajdzie się w piekle na ziemi… Dobitnie przekonała się o tym mieszkająca w małej miejscowości na Lubelszczyźnie rodzina Marców, która z dnia na dzień została zmuszona do prawdziwej walki o życie… Niemal cała rodzina została wrzucona do piekła… Tak. Majdanek był piekłem na ziemi. Dzień w dzień musieli przyglądać się na śmierć. Na nienawiść. Niesprawiedliwość. Poniżanie więźniów. Ktoś powie, że to tylko książka… Nieprawda. To lekcja, którą możemy odrobić na podstawie przeżyć bohaterów poznanych na kartach tej książki. W tym wypadku książki napisanej na podstawie prawdziwych wydarzeń. Tragicznych przeżyć naszych rodaków, którzy stali się niewinnymi ofiarami brutalnosci okupanta. Tę historię poznajemy z trzech perspektyw. Jedna z opowiadających miała szczęście i zdołała uniknąć wywózki do obozu. Jednak zapewniam, że każda perspektywa pokazuje ogrom wielkiej tragedii. Tragedii, która na zawsze zostawia piętno na duszy. Przez to książka zawiera w sobie ogrom trudnych emocji. Dodatkowo jej wielkim walorem jest prawda, bo autorka nie powiela kłamstw ani nie przeinacza faktów. Za to ją cenię. A książkę szczerze polecam. Nie należy do najłatwiejszych lektur, ale myślę, że warto poświecić jej trochę czasu.

,,Straciłam złudzenia.

Zobaczyłam, jak wygląda piekło.

Zobaczyłam to z bliska, dotknęłam zła”

Łzy same cisną się do oczu. Niezwykle ciężko jest mi oceniać książki, które tak naprawdę są brutalnym fragmentem historii. Historii, za którą stoją prawdziwi ludzie zarówno ci, którzy pragnęli jedynie spokojnie żyć i ci, którzy mieli się za panów ówczesnego świata. Nigdy nie zrozumiem tego bestialstwa jakiego człowiek na człowieku był w stanie się dopuścić w imię chorej ideologii. Jest to najtrudniejsza książka Sylwii jaką czytałam, pełna bólu i cierpienia. Jednocześnie jest ona świadectwem życia ludzi, którzy doznali tak ogromnej niesprawiedliwości.

,,Gieni i Frani {…} Byłyście dzielne. Przetrwałyście piekło”

Czerwiec 1943. Był piękny, słoneczny dzień i zupełnie nic nie zapowiadało koszmaru jaki lada chwila się rozpęta. Nagły harmider i krzyki, następnie wyganianie ludzi z ich własnych domów i ładowanie na wozy drabiniaste. Piekło właśnie rozwarło swe wrota na ziemi i z zapałem pochłania wszystkich winnych swego pochodzenia. Niesprawiedliwość i zło triumfuje śmiejąc się brutalnie swoim ofiarom w twarz.

Bolesna opowieść dwóch sióstr, Eugeni i Franciszki. Ta pierwsza cudem uniknęła obozowego piekła, Frania już tyle szczęścia nie miała. Jako dziecko wraz z rodzeństwem i mamą trafia do obozu w Majdanku. Każdy rozdział poświęcony jej wspomnieniom jest pełen niesamowitego bólu. Obdarta w okrutny sposób ze swojego dzieciństwa już nigdy nie będzie tą samą Franią co kiedyś. Beztroska zaginęła gdzieś pomiędzy życiem a śmiercią. Eugenia trafia do wujostwa, u którego we względnych warunkach jest w stanie przetrwać ale tęsknota i strach o najbliższych powoli ją wykańcza i trzyma się tylko dzięki nadziei bo ona zawsze umiera ostatnia.

Marianna, kobieta niezwykła. Mama. Jestem pełna podziwu dla jej osoby. Dla siły, która w tych warunkach była czymś wręcz heroicznym a ona dla swoich dzieci była gotowa góry przenosić. Jej krótkie myśli zawarte w kilku zdaniach przedstawiają realia obozu. Śmierć wyglądająca z niemal każdego rogu jedynie czai się by znów pochylić się nad swoją kolejną duszą. Nad duszą, która niczego tak nie chciała jak życia.

„W cieniu Majdanka” to niezwykle poruszająca historia, która wyciska łzy z oczu. To historia, która pokazuje najbardziej okrutne oblicze wojny.

Ludzie żyjący w tamtych czasach każdego dnia musieli walczyć o życie, a kiedy tracili już wiarę i siły to przychodziła nadzieja, że wojna przecież kiedyś się skończy.

Głównymi bohaterami książki jest rodzina Marców. Liczne rodzeństwo oraz rodzice zostają rozdzieleni przez wojnę. Każdy ucieka w swoją stronę, kiedy Niemcy wkraczają na ich teren. Matka z najmłodszym rodzeństwem trafia do obozu w Majdanku. Opis tego co ludzie tam przeżyli jest przerażający. Akcja książki skupia się również na dwóch siostrach. Jedna trafia do kochającej babci, a druga do brata ojca, gdzie życie nie jest łatwe, ale cała rodzina ma jeden cel i tylko to trzyma ich przy życiu, że za chwilę na pewno będą znowu razem.

Obok tej książki nie da się przejść obojętnie.

Pomimo tego, że historia jest straszna i bolesna to polecam każdemu się z nią zmierzyć.

Wojna to nie tylko szereg bitew wagą losów kraju. To także ból, cierpienie i straty - ludzi, miłości, domów. To zmiana świata, czasem na gorsze, czasem, na lepsze.

Rok 1943 - rodzina Marców liczy dziesięć osób, wszyscy mieszkają w niewielkiej wiosce Tarnowola na Zamojszczyźnie.

Żyją jednak w cieniu wojny licząc,że żadne z nich nie straci życia.

Najstarszy syn Marianny i Marcina jest Partyzantem ,a rodzice wspierają go jam tylko moją.

Niestety pewnego dnia na spokojną wieś napadają naziści i dokonują pacyfikacji. Marianna wraz z mężem i sześciorgiem dzieci trafiają na Majdanek , do obozu pracy, gdzie kobiety i dzieci zostają zabrane od ojców mężów i braci.

Kazia i Gienia zostają jednak rozdzielone i muszą radzić sobie same, a ich los jest niepewny.

Czy rodzina odnajdzie się w wojennej zawierusze?

Szczerze mówiąc pisząc tę recenzję wciąż mam w głowie urywki zdań i obrazy stworzone przez Panią Sylwię.

Autorka w niezwykle działających na wyobraźnię słowach ukazała piekło zgotowane Polakom przez Niemców.

W cieniu Majdanka to książka bardzo trudna i wstrząsająca.

To opowieść o bólu, cierpieniu , o odarciu z godności, lecz również o sile woli, o nadziei i miłości.

Historia prowadzona jest z perspektywy trzech narratorek- Marianny , Franciszki i Eugenii, co pozwala zrozumieć targające bohaterkami emocje.

Przepiękna, choć trudna historia.

Polecam gorąco.

"Dlaczego ludzie w taki sposób upadlają innych ludzi? Było to niepojęte".

Wojna zbiera swoje krwawe żniwo, nikt nie może czuć się bezpieczny, okupant rozpanoszył się na dobre, jest bezwzględny i okrutny w swoich poczynaniach. Gorące lato 1943 r. niewielka wieś Tarnopola, położona pośród lasów Puszczy Solskiej. Marianna Marzec z mężem Marcinem jak większość sąsiadów zmagają się trudną rzeczywistością, dochowali się sporej gromadki dzieci. Niespodziewanie we wsi pojawiają się Niemcy, zaczyna się nieuchronne. Wszyscy zostają siłą wygnani z domów, w bydlęcych wagonach trafiają do obozu. Marianna ma przy sobie, czteromiesięczne bliźnięta, nieco straszą Zosię, Władzia i Franciszkę. O starsze dzieci zżera ją niepokój, kobieta nie ma pojęcia, co się z nimi stało. Starszy syn Staszek jest partyzantem, a co z Gienią i Kazią? Podróż przebiegała w strasznych nieludzkich warunkach, a obozowa codzienność okazała się dramatyczna…

Opowieść oparta na prawdziwych wydarzeniach, wysnuta ze wspomnień i zapisów historycznych. Pacyfikacja z terenów Zamojszczyzny rozpoczęła się 1943 r. Ludność wywożono do nazistowskiego obozu zagłady KL Lublin, który znajdował się na obrzeżach Lublina, potocznie był nazywany Majdankiem.

Nagle wszystko się zmienia, nic już nigdy nie będzie takie samo. Fabuła zajmująco poprowadzona, dopracowana w każdym szczególe. Czuć ogromną wrażliwość pióra. Jest realnie, naturalnie, przejmując, trudno bardzo trudno, aż boli. Bohaterowie – postacie autentyczne i wymyślone, to oni są niepodważalnym atutem powieści. Zwykli ludzie, bardzo swojscy, ciepli, serdeczni. Spotyka ich niewyobrażalne zło. Ogromne wrażenie zrobiły na mnie przemyślenia Marianny - matki, pełne smutku, bezsilności, strachu, niepewności, ogromnego, duszącego żalu.

Historia Gieni, Franciszki i ich rodziny. Przejmujący strach, niepewność jutra staje się codziennością rodziny Marców. Siłą zmuszeni do pozostawienia dotychczasowego życia, trafiają do obozu zagłady. Prymitywne warunki, okrucieństwo, bestialstwo, głód, brud, robactwo, choroby. Śmierć czyhająca na każdym kroku. Dramatyczne, bolesne przeżycia pozostawiają piętno, od którego nie będzie ucieczki, ani schronienia.

Bolesna, poruszająca, trudna, prawdziwa historia. Strach, niepewność, cierpienie, ale i nadzieja. Trudno przejść obok niej obojętnie, daje do myślenia. Bardzo polecam, Tatiasza i jej książki :)

W CIENIU MAJDANKA to historia oparta na autentycznych wspomnieniach dwóch sióstr, Eugenii i Franciszki.

Powieści oparte na prawdziwych wydarzeniach, zawsze wywołują ogromne emocje. Tutaj było podobnie, bo historia wzbudziła u mnie, praktycznie wszystkie uczucia. Od smutku i strachu, po radość z każdej, najmniejszej drobnostki. Autorka mimo porusza trudnej tematyki, za sprawą świetnego pióra, sprawiła że przez nią się płynie. To mocna i bolesna lektura, ale polecam ją każdemu ❤🩹.

W ten deszczowy dzień przychodzę ze słonecznym zdjęciem choć treść jest wręcz idealna na pochmurne dni.

Już nie jeden raz widzieliście książki autorki [Adres usunięty]_pisarka na moim profilu więc sięgając po ten tytuł, który z resztą by mnie przyciągnął samą nazwą byłego obozu koncentracyjnego, wiedziałam, że się nie zawiodę.

I tak było, styl pisania autorki jest tak przyjemny jak balsam chłodzący po zbyt długim pobycie na słońcu.

Mimo, że tematy są trudne, bolesne, smutne i nie rzadko tragiczne to bardzo dobrze się je czyta, bo autorka potrafi nam przekazać emocje.

Zarówno swoje własne jak i bohaterów swoich powieści.

Umiejętnie wplata fakty w swoje powieści, byśmy otrzymali pełen obraz życia tamtych czasów.

Po dylogii Wpatrzeni w niebo, W cieniu Majdanka to kolejna książka, która jest oparta na autentycznych wydarzeniach, wsparta wspomnieniami prawdziwych ludzi, którzy przeżyli piekło wojny.

Historia sióstr rozdzielonych podczas łapanki i wysiedlania wsi, które zostały rozdzielone.

Dwie z nich uciekły, kolejna wraz z resztą wielodzietnej rodziny trafiła na wywózkę do Majdanka...

Nie myślcie sobie, że tylko ta część rodziny, która trafiła do obozu miała źle, o nie.

Chociaż z pewnością można stwierdzić, że mieli najtrudniejsze warunki to jednak całą rodzina cierpiała, niezależnie od miejsc do których trafili.

Eugenia dzięki pomocy partyzantów dotarła do wsi swojej babci, gdzie oczekiwała jej stryjenka.

Kobieta była jednak bardzo apodyktyczna, wyniosła i traktowała Gienię jak osobę gorszego sortu, wykorzystując ją do pracy za niewielkie porcje jedzenia i pozwalając jej zajmować stodołę.

Franciszka będąc jeszcze całkiem małą dziewczynką, została wywieziona z rodzicami do Majdanka.

Droga była nieziemsko trudna, warunki uwłaczające godności, katorżniczy marsz i niepowetowana strata rodziny Marców, podczas tej sceny zdarzyło mi się uronić łzę.

Wzruszająca, pełna cierpienia, bólu ale także miłości historia rodziny Marców, pokazana z perspektywy kilku członków tej licznej familii, wzbogacona nieco wspaniałą wyobraźnią i wiedzą autorki.

Franciszka i Eugenia Marzec to dwie siostry, które rozdzieliła wojenna zawierucha. Jedna wraz z rodziną trafiła do obozu w Majdanku, drugą zaś przygarnęli dalecy krewni. Obie dziewczyny dotkliwie odczują czas rozłąki. Głód, tęsknota za bliskimi i ludzka podłość będą im towarzyszyć każdego dnia. Zdane na łaskę i niełaskę okrutnego losu zrobią wszystko, aby odnaleźć swoich bliskich. Czy rodzinie Marców uda się przetrwać ciężkie chwile i ocalić życie? Zapraszam was moi drodzy do lektury najnowszej powieści @[Adres usunięty]_pisarka

.

Mogę śmiało powiedzieć, że książki pani Kubik biorę w ciemno. Wpisują się idealnie w tematykę, jaka jest mi szczególnie bliska. Pisarka ma swój charakterystyczny styl, który niezmiennie mnie zachwyca. Co prawda „W cieniu Majdanka” nie wywołała u mnie aż tyle emocji co np. „Leśny cud” czy cykl „Pod obcym niebem”. Nie przeżyłam szoku, nie wylałam morza łez ani nie reagowałam niedowierzaniem. Wydaje mi się też, że większa część tej historii poświęcona została Eugenii, a o Franciszce autorka prawie zapomniała skupiając się na jej rodzicach i rodzeństwu. Zastanawia mnie też skąd u Kubik tak negatywny stosunek do narodowości ukraińskiej. Nie posiadam rozległej wiedzy historycznej, jednak uważam, że tyle samo jest ludzi dobrych co i złych i dotyczy to każdej narodowości.

.

Nie dajcie się zwieść okładce – nie jest to słodka opowieść o słodkim życiu. Książka porusza niezwykle ważną i jednocześnie trudną tematykę. Autorka jak zawsze doskonale przygotowała się do tematu. Opis warunków panujących w obozie na Majdanku jest przerażająco autentyczny. Jeśli pojawiają się jakieś nieścisłości czy błędy, to wynikają one jedynie z tego, że nie są to pamiętniki a powieść fikcyjna oparta na prawdziwych wydarzeniach. Polecam :)

.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję @[Adres usunięty]

W Tarnowoli wraz z rodziną mieszkają Franka i Gienia, pewnego dnia Niemcy przeprowadzają w ich wiosce akcje pacyfikacyjną. Jednej z dziewczyn udaje się uciec do lasu i z pomocą partyzantów ukryć, a później uciec do rodziny w innym mieście. Druga z nich wraz z resztą rodziny zostaje wywieziona do obozu w Majdanku.

Czy dziewczynki jeszcze się spotkają? Jak wiele bólu i trudnych doświadczeń czeka na nie?

Nie jestem w stanie wyobrazić sobie tego jak bardzo cierpieli ludzie w tamtych czasach, co przeżywali. Historia bohaterek nie raz powodowała u mnie łzy, mimo młodego wieku przeszły bardzo wiele, były zmuszone żyć i radzić sobie w bardzo ciężkich czasach. Całą książkę podziwiałam ich siłę i odwagę w walce o siebie, swoich bliskich i niesamowity chart ducha.

To bardzo trudna i bolesna książka, wywołująca w czytelniku mnóstwo emocji, zwłaszcza że większość opowiada o prawdziwych przeżyciach, bo Genia i Franciszka naprawdę żyją i to one opowiedziały swoją historię autorce. Ona tworząc tę książkę uzupełniła brakujące luki danymi z Majdanka i historią innych ludzi, bazując na postaci prawdopodobieństwa. Książka bardzo ważna, nie daje nam zapomnieć o tym co tak nie dawno działo się w naszym kraju, jak bardzo okrutna jest wojna i jak cierpieli niewinni ludzie.

"Mój najgorszy koszmar właśnie się spełnia. To, czego obawiałam się od początku wojny, dzieje się na moich oczach. Dotyczy mnie i moich dzieci. Mojego męża. Nas. Czy jest jeszcze jakieś "nas"? Może już jesteśmy wspomnieniem? Zapisanym w księdze parafialnej. Bez grobu. Bez krzyża. Bez życia".

Lubicie historie, które pisze życie i są na faktach? Jeżeli tak, to ta książka jest jak najbardziej dla was. Historia dwóch sióstr Eugenii i Franciszki, które rozdzieliła akcja pacyfikacyjna przeprowadzona przez Niemców w Tarnowoli. To poruszająca i niezwykle ważna opowieść, która przenosi czytelnika w miejsce jednego z najokrutniejszych nazistowskich obozów koncentracyjnych - Majdanka, gdzie trafiła Franciszka wraz z matką i rodzeństwem, gdyż z ojcem zostali rozdzieleni. Za to Frani udało się uciec z obławy i trafiła do rodziny, u której nie miała wcale lepiej. Dzięki relacjom Frani i Gieni poznajemy okropności, których doświadczyły.

Opowieść przepełniona jest emocjami, a szczegółowe opisy codzienności w obozie ukazują tragedię i nieludzkie warunki, w jakich musieli żyć jego mieszkańcy. Autorka nie unika trudnych tematów i brutalnie ukazuje rzeczywistość, co sprawia, że czytelnik nie może przejść obok tych opisów obojętnie. Jednocześnie książka jest pełna siły i determinacji, którą miała rodzina Marców. Dzięki rozsądkowi i sile udało im się przetrwać ten koszmar, co jest niewątpliwie wielkim dowodem na ludzką siłę i niezłomność. Czytałam i miejscami nie mogłam powstrzymać płaczu. Człowiek, człowiekowi był wrogiem. Książka jest doskonale napisana, przejmująca i trzymająca w napięciu do samego końca. Autorka potrafi grać na emocjach czytelnika, poruszając tematy, o których warto pamiętać i rozmawiać.

#wcieniumajdanka to lektura dla wszystkich, którzy pragną poznać historię dwóch sióstr, dla których każdy dzień był naznaczony strachem. Autorka pisze o ludzkiej odwadze i solidarności w obliczu największego zła. Gorąco polecam!

Odkąd pamiętam uwielbiam literaturę historyczną. Szczególnie okres II wojny światowej. Historie osadzone w tamtych czasach są mi bliskie i uwielbiam je poznawać. Jednak są to książki ciężkie, często opowiadające o okropnościach i okrucieństwach tamtych czasów. Opis książki „W cieniu Majdanka” od razu mnie zaciekawił i nie mogłam przejść obojętnie wobec tej lektury.

Historia zaczyna się w momencie kiedy nasi bohaterowie zostają rozdzieleni poprzez Niemców. Część rodziny zostaje wywieziona do obozu koncentracyjnego Majdanek. Część chowa się w lesie i znajduje schronienie u rodziny. Z niecierpliwością śledzimy losy rodziny.

"W cieniu Majdanka" Sylwii Kubik to niezwykle poruszająca opowieść o losach dwóch sióstr, których życie zostało brutalnie rozdzielone przez Niemców. Autorka poprzez historię Franciszki i Eugenii nie tylko ukazuje ból i cierpienie, ale także siłę ducha. Mamy tutaj świetnie przedstawione życie codziennego w czasach II wojny światowej. Sylwia Kubik pokazuje z jakimi trudami musieli zmagać się ludzie żyjący w tamtych czasach. Nieustający strach, głód i niepewność jutra. Jedyną rzeczą jaką trzymała bohaterów przy życiu to nadzieja, że będzie lepiej!

Franciszka razem z rodziną trafia do Majdanka. Od pojmania ich przez Niemców ciągle towarzyszy im strach, czy uda im się przeżyć. Opisy przeżyć obozowych są straszne. Nazistowskie okrucieństwo jest nie do opisania. Ludzie w obozie są traktowani gorzej niż zwierzęta. Bolesne doświadczenia odciskają mocne piętno na psychice naszej bohaterki.

Eugenii udaje się uciec i zostaje przyjęta do rodziny wuja. Jednak życie tam jest okropne. Żona wuja traktuje ją jak służącą, a przyjęcie jej przyjmuje z niechęcią. Eugenii mimo iż nie jest łatwo i codziennie spotyka się z nienawiścią to cieszy się, że żyje i jest wolna.

Dlatego też uważam, że jednym z najmocniejszych punktów książki jest jej autentyczność. autorka Sylwia Kubik idealnie oddaje emocje i uczucia bohaterów, co sprawia, że czytelnik naprawdę wczuwa się w ich sytuację. Ta historia jest niezwykle bolesna i sprawia, że niejednokrotnie w oczach pojawiają się łzy. Autorka nie unika tutaj trudnych tematów. Spotkamy tutaj cierpienie, śmierć, utratę. Sylwia Kubik pisze prostym językiem, ale nie jest on pozbawiony emocji. Czytelnikowi bardzo łatwo wczuć się w atmosferę i przeżywać razem z bohaterami ich historię.

Reasumując, "W cieniu Majdanka" to bardzo poruszająca historia pełna emocji i autentyczności. Autorka wciąga czytelnika w świat II wojny światowej, pełen strachu, nadziei i cierpienia, ukazując siłę ludzkiego ducha w obliczu okropności wojny. Powieść skłania czytelnika do refleksji na temat wojny i okrucieństwa. Bardzo polecam!

Marianna z mężem Marcinem i dziećmi żyją w czasach wojny. Mieszkają niedaleko lasu, żywią się tym co natura im da i choć żyją bardzo skromnie to bardzo się kochają i wierzą, ze woja w końcu się skończy. Kiedy trwa akcja wysiedlenia, córki Gienia i Kazia uciekają w las. Marianna wraz z mężem i resztą dzieci zostaje zabrana do obozu w Majdanku. Dziewczynki udaje się przechwycić partyzantom i zostają odstawione do dalszej rodziny. Każdy z nich przechodzi trudne chwile, ale modlitwa i wiara daje im siłę aby przetrwać.

Czy rodzina spotka się ponownie?

Co wydarzyło w obozie?

Autentyczna historia, która mną wstrząsnęła. W opowieści kryje się wiele bólu, trudności, skrajnego wycieńczenia, żalu, bezradności, głodu, ale też nadziei, wiary, chęci życia, siły i miłości. Czytając wielokrotnie płakałam i wszystko we mnie krzyczało z rozpaczy i tragedii tych ludzi i ich przeżyć. Pięknie została opowiedziana miłość rodzicielska i miłość rodzeństwa. Po przeczytaniu nie mogłam dojść do siebie, cały czas ta historia we mnie jest i na nową ją przeżywam. Myślę, że każdy powinien sięgnąć po tę książka i przeczytać, zatrzymać się chwilę i nad wieloma rzeczami się pochylić i zastanowić. Opisy nieludzkiego wręcz zwierzęcego taktowania innych są okrutne, ale niestety realistyczne i prawdziwe. To wszystko przez co musieli przechodzić bohaterowie momentami nie mieściło się w głowie, jednak jak wiemy czasy wojny były okrutne i bardzo brutalne. Bałam się zakończenia, bo nie wiedziałam czy skończy się ona dobrze czy źle, ale żeby się tego dowiedzieć to musicie sięgnąć po tę autentyczną, choć bolesną historię.

Marianna wraz z mężem i rodziną mieszka w spokojnej wsi Tarnowola. Jej najstarszy syn przystaje do partyzantów, a reszta jej dzieci zostaje w domu. Niestety akcja pacyfikacyjna przeprowadzana przez Niemców rozdziela rodzinę. Jedna z córek Marianny trafia do partyzantów, a reszta dzieci wraz z nią do obozu w Majdanku. Co się z nimi wszystkimi stanie?

Książkę czytałam z zapartym tchem. Rozdziały przelatywały mi przez palce, tak bardzo musiałam wiedzieć co się stanie. Autorka umie grać na emocjach. Doświadczyłam chyba każdej możliwej od tych negatywnych do pozytywnych.

Sylwia Kubik świetnie pokazała nam emocje, otoczenie, w którym przyszło żyć bohaterom. Książka porusza do żywego, a łzy same cisną się do oczu. Bo to nie jest tylko historia o wojnie, o obozie. To przepiękna powieść o matczynej miłości, o sile rodziny, która mimo trudów zawsze będzie razem, zawsze będzie o siebie dbała.

Historia jest oparta na faktach. Dziękuję autorce, że nam ją przedstawiła i dziękuję bohaterkom, które przeżyły i zechciały opowiedzieć nam swoją historię.